Fajny związek z jednym ale.. - Netkobiety.pl

A to musze przyznac, ze nie wiem o czym mowa
Chodzi o 82Peter'a? Czytalem watek ale nie jestem na biezaco.

Nie chodziło mi o Jordana Petersona, którego Tyl przywołała w swoim poście dla zobrazowania pewnych zjawisk  w różnicowaniu płci .
Nie udawaj cwaniaku  
ja tam lubię wygłupy i prowokację akurat

Pod każdym względem lepiej jest, jeśli facet dobrze zarabia, ponieważ kobieta może spokojnie urodzić dziecko / dzieci i nie musi martwić się o finanse. Łatwo jest powiedzieć, że dziecko można dać do żłobka - pewnie, że można, tylko że małe dzieci w żłobkach co chwilę łapią jakieś infekcje i inne choroby i co wtedy?
Już nie mówiąc o karmieniu dziecka piersią.
W teorii wszystko może wyglądać tak prosto, gorzej w zderzeniu z realnym życiem
Facet powinien mieć te żyłkę do praktycznego myślenia, a nie chować się pod spódnicą mamusi.
A poza tym jeśli facet zarabia dobre pieniądze i kobieta wie, że nie zginie z nim marnie, wówczas taki mężczyzna rośnie w jej oczach, a i on może chodzić z wysoko podniesiona głową.

W przypadku autorki doszło przecież do takiej sytuacji, że ona za moment przestanie czuć się kobieta w tym związku, tylko jakaś opiekunka pluszowego misia.

Znalazła się teraz w trudnym momencie swojego życia, bo od tego, co wybierze teraz uzależni swoją przyszłość.
Życie polegające na comiesięcznym wiązaniu końca z końcem i braku perspektyw na poprawę sytuacji albo zakończyć ten związek i zaryzykować, może przegrać, a może wygrać? Nie wiadomo.

Tak, ja wiem, że Ty się uczyłeś i wiele dziedzin masz "opanowanych", zapewne rozumiesz, że jak coś jest od wszystkiego, to jest do niczego Twój problem polega na tym, że masz wiedzę i nawet w niektórych dziedzinach dość szeroką, ale nic z tego, co wiesz nie jest rozbudowane do końca, kompletne, jednakże Ty uważasz, że wiesz już wszystko i Twoja prawda jest jedyna słuszna. Serio, czasem się zastanawiam, że Tobie nie szkoda czasu jako facetowi na "nauczanie" forumowych szaraczków na babskim forum. Jak Ty w lustro patrzysz po takich pustych wywodach i włozonej energii aby wszystko zanalizować i przedstawić swoją "nieomylną prawdę"? Jeszcze, zeby to było dyskusyjne forum naukowe, ale to babskie forum! Dla bab! Nie wiem czym się kierujesz i jakie masz powody i nie chce wiedzieć

To, że mózg kobiety i mężczyzny jest prawie taki sam nie ulega wątpliwości. To małe w nim róznice tworzą te duże zjawiska, o których ja piszę

Proszę, pierwszy lepszy z brzegu naukowy artykuł sprzed, z tego co widzę, 12 chyba lat https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3030621/

Idź sobie poczytaj, poszerz swoją wiedzę z neurobiologii, a właściwie uzupełnij, bo 12 letnia dziura w wiedzy w takiej dziedzinie to duża dziura
I żeby Cię więcej nie niepokoić, to będzie ostatni mój jakikolwiek post do Ciebie Naprawdę, jeszcze tliła się we mnie nadzieja, że coś tam może z Ciebie będzie i nie jesteś do końca stracony, noale, udowodniłeś, że się myliłam Miłego wieczoru i bez odbioru.

Aha, a tu masz to o czym pisałam o Skandynawii, możesz sobie całą książkę nawet przeczytać! https://nordicparadox.se/

Brakowało tu tylko przywołania guru inceli Petersona xD

Z perspektywy dziecka w długo siedmio-ośmioosobowej rodzinie, gdzie skład członków co jakiś czas się zmieniał, ale długo pozostało niezmienne jedno -  fundusze pozwalające jedynie na skromne przeżycie bez cudów i jakichkolwiek wakacji:

Potrzeba ogromnej mądrości (miłości) rodziców żeby nie czuć się gorszym od rówieśników W TYCH CZASACH, którzy często mają o wiele, wiele więcej. 

Dzieci są bardzo okrutne. Z łatwością wyłapują każdą odmienność, inność, a mam wrażenie, że potęgują to ich rodzice, którym najwyraźniej poza pieniędzmi czegoś w życiu brakuje.

U nas sytuacja była inna, bo poniekąd zostaliśmy zmuszeni tak żyć ale tym bardziej dlatego nie wyobrażam sobie jak można na własne życzenie zamykać sobie ścieżkę rozwoju, możliwości, przecież nie wiadomo co się jeszcze w życiu wydarzy, np. Autorka zachoruje, straci pracę i na chłopaku będzie ciążyć utrzymanie mieszkania, kredyty, jedzenie, a i jak się jakieś dziecko pojawi no to jeszcze to. To jest chyba najbardziej przerażające. Czy on sobie poradzi i czy zdaje sobie sprawę jaka to odpowiedzialność? Czy Ty Autorko czujesz się z nim bezpiecznie?

Jeśli Twojemu chłopakowi pasuje życie od pierwszego do pierwszego to fajnie, ale to bardzo ryzykowne. Czy on potrafi cokolwiek oszczedzić? Zwłaszcza że Ty płacisz sama za swoje mieszkanie tak? No to w sumie chociażby mało zarabiał, to na co on wydaje pieniądze? Jedzenie, paliwo, abonament, czasami jakieś ubrania, chemia? A co z resztą pieniędzy? Ma jakieś kredyty? Nas ratowało to, co miesiąc było coś odkładane i jak np. zepsuło się auto to było na naprawę - wiązało się to z tym, że dosłownie każda złotówka przed wydaniem była oglądana tysiąc razy. Na dłuższą metę takie życie wykańcza . A że problemy chodzą parami to w jednym roku zepsuł się samochód, wywaliło elektrykę, a na piętrze pojawił się grzyb w jednym z pokoi – potem okazało się, że coś z dachu przecieka – to była wtedy tragedia. 

Teraz już nic nam nie brakuje i nawet fajnie jest, ale nic za darmo. długo życie jednego z moich opiekunów wyglądało tak, że w ciągu dnia zajmował się normalnie pracą i życiem a w nocy albo robil dodatkowe zlecenia (często poniżej ceny rynkowej, ale na czymś musiał się uczyć) albo uczył się nowych rzeczy żeby zmienić pracę na lepiej płatna. W nocy, czyli mam na myśli tak od 23 często do 4 rano. A potem szedł do pracy i tak w kółko. Trwało to kilka lat - swoją drogą Autorko był trochę mlodszy od Ciebie. Jak on to wytrzymał - nie wiem. Cieszę się, że moje młodsze rodzeństwo będzie to znało tylko z opowieści, że teraz ma tatę na co dzień, a nie od święta. Ale – czy Twój chłopak byłby skłonny do takiego poświęcenia jeśli wydarzy się w Waszym życiu jakiś problem? 

Jeśli tak, jeśli wiesz, ze możesz na niego liczyć w kryzysowych sytuacjach (nie tylko w formie wsparcia psychicznego ale też np. wzięcia dodatkowego etatu, jakiś zleceń) to troskliwy bez nałogów partner, z którym czujesz się dobrze i Cię kocha to skarb. Tak myślę.

Dlatego jedna z zasad mówi żeby poszukiwać partnera o podobnym statusie materialnym. Aczkolwiek dla mnie jest ona bez różnicy. Wystarcza mi standardowo tylko ciepłe majtki. Wszystko się nudzi po czasie, mercedesy i ekspresy do kawy które maja funkcje robienia loda czy inne bajery. Człowiek bardzo szybko przyzwyczaja sie do złego i dobrego. Wojna i COVID już nie robią na nikim wrażenie, podobnie jest z pieniędzmi jak sie je posiada, jakby partner nagle zaczął zarabiać kokosy to byłoby fajnie przez pare miesięcy, a potem znowu „chciałoby się więcej” (opinia nie dotyczy skrajnego ubóstwa).

Ja pisałam z doświadczenia
Sytuacje mamy ppdobne, tylko my jesteśmy po ślubie.
Tylko ja akurat uważam, że nie jest rolą rodziców sponsorowanie dorosłych dzieci, więc nie marudzę, że z jego strony nic nie dostajemy. Nie przepadam za teściową, zresztą z wzajemnością.
Moich rodziców też ograniczam w pomaganiu, bo mamy kasę i damy radę się utrzymać. Pomogli przy remoncie z pracami fizycznymi i to się bardziej liczy niż kasa na meble czy coś.
Mamy wspólnotę majątkową, nie przeliczam kto co i ile, nie żałuję.
Z mojej wypłaty idą wszystkie rachunki, opłaty, kredyty, raty, plus część na oszczędności, z jego wypłaty lecą wszystkie zakupy i koszta bieżące.

Bez problemu odkładamy na wakacje. Nie czuję się nadmiernie obciążona. Dziś zarabia mniej, za miesiąc może być więcej. Kasa rzecz nabyta.

Nie potrzeba nic dodawać

Autorka napisala ze jest pracowity wiec rozumiem ze leniem nie jest. Zawsze mozna porobic jakies kursy i zostac operatorem CNC czy cos takiego. Roboty raczej duzo i chyba niezle placa.

Tak btw to zawsze mnie ciekawilo co robia ludzie ktorzy "pracuja w korpo"?

Bardzo różnie.
U nas są ogromne zespoły księgowości.
Ja zajmuję się szkoleniami, ustawianie kursów na platformie szkoleniowej, obsługa użytkowników jeżeli coś im tam nie działa, przypisywanie konkretnych szkoleń uzytkownikom, pilnowanie, żeby je robili, ustawianie szkoleń online i w klasie, wysyłanie trenerom listy obecności, pilnowanie zapisów, ankiety satysfakcji po szkoleniach.

Po drodze miałam epizod jaki technical writer czyli pisanie dokumentacji technicznej, ale to było takie totalnie bezcelowe.

A najbardziej lubię automatyzowanie procesów makra, roboty, automatyczne maile itd.

O koleżanki

Kaszpir, w innym wątku pisałeś że żona teraz ma 3 razy tyle co Ty na życie. Czy ona czasem (jak zmieniły się proporcje zarobków) nie zaczęła Tobą gardzić? Bo coraz bardziej Twoja sytuacja przypomina mi moją, do tego stopnia że chyba lepiej byłoby to uściślić na mailu (żeby tutejsze hieny Ciebie i mnie nie pożarły żywcem)

Nie, nie chodzi o samą kasę, ale o zaradność życiową. Jak facet jest ogarnięty, to może stracic pracę czy raz źle zainwestować, a i tak się otrzepie, podniesie i poprawi swoją sytuację. A jak z kogoś jest taki Ferdek, że albo mu się nie chce starać, albo łatwo się poddaje i woli narzekać, to wiadomo, że nic z tego nie będzie.

Ja nie widze przyszlości dla związku gdzie kobieta wlaśnie szanuje taka ceche, a facet jej nie ma. I może on mieć multum innych zalet, ale jak tej podstawy brakuje, to po ptokach. Pisze z doświadczenia, bo w takim związku byłam jako studentka i pomimo tego, że facet był dla mnie fizycznie atrakcyjny, inteligentny, oczytany, z poczuciem humoru, to jego brak ambicji mnie z roku na rok tak do niego zraził, że pod koniec, to juz w ogóle dla niego nie miałam ani grama szacunku.

Młode osoby z bogatych rodzin częściej też zakładają firmy, inwestują i podejmują ryzyko finansowe. Raz, że mają kapitał którym można obracać, a dwa jak im się nie uda to przecież mają rodziców, dziadków, wujka, ciotkę, więc wiadomo że i tak miękko wylądują.

Otóż to.

Naprawdę znasz takich? Myślałam, że opowieści o nich są wyssane z palca.

No właśnie. W tym problem, bo to co jedna osoba uważa za niskie zarobki, inna określi jako dobre, a trzecia będzie ich poziomem zachwycona. Która z nich ma rację? Każda. Ale czy o rację tutaj chodzi?

Podstawą w takich rozważaniach około-związkowych jest znajomość siebie, swego systemu i hierarchii wartości, swych ambicji i aspiracji, dopasowanie do tego właśnie drugiego człowieka jest szansą (bo nie gwarancją) na udany związek.
Warto zatem pamiętać, że każdy człowiek inaczej rozumie dane słowa. Diabeł tkwi w szczegółach, warto je zatem dla siebie zawczasu określić., bo inaczej "płacz i zgrzytanie zębów".

Beyondblackie,
jaka zgodność.

O statusie społecznym kobiety, przede wszystkim świadczy status jej faceta. I u kobiet nie ma tu zmiłuj.

Nowe otwarcie, ale zauważ że ja  napisałem o zaradności ogólnie,zaradność finansowa jest tylko jednanym z jej przejawów.
Prawda jest taka,czy to sie mężczyzną podoba czy nie, kobiety wola zaradnych facetów, od tych mniej zaradnych.
Ja też cenie sobie tą cechę u zony, bo dzięki temu wszystko nie jest na mojej głowie, można podzielić sie obowiązkami,bez obawy że trzeba będzie po kimś coś poprawiać.   

co do reszty sie zgadzam, sama praca dla pracy, czy pieniądze dla pieniędzy nie przedstawiają żadnej wartości (dla mnie)
Sam widziałem na własne oczy jak gonienie króliczka doprowadziło kilku facetów do stanów przed zawałowych i do zawałów.
W mojej poprzedniej firmie, praca po 16 godzin dziennie nie była czymś wyjątkowym.

Nie chcę wracać do przeszłości , zbyt mocno cierpiałem po rozwodzie ...
U mnie rozwód dla mnie był tragiczny. Tak mocno przeżyłem że wpadłem w depresję i miałem myśli samobójcze.
Dobrze że moja mama i pomoc pewnego forum mi pomoglo , bo mogło by się źle skończyć ...

Moja była ma już faceta , więc długo w "żałobie" nie była.
Co ciekawe w wieku zbliżonym do mojego , rozwodnik , z 2 dzieci ..
Sposób "poznania" przekazany przez córki jest delikatnie mówiąc mało przekonywujący , ale ok

A tak serio , wolę wierzyć w to co mi powiedziała ,nawet jak nie była to prawda.
Chyba wole zyć w nieświadomości i wierzyć w to co powiedziała ..

Niż mieć świadomośc że przez lata żyłem z kobietą , której tak naprawdę nie znałem ...

Jeżeli chodzi o pieniądze, tak same w sobie, też nie są bez znaczenia.

Nie piszę tu o jakiś milionach, ale wystarczajacej ilości by móc sie nie martwić. Tak, na przykład, mój pies, jak się okazało, potrzebuje operacji. Operacja, w sumie prosta, bardziej zabieg, ale psa trzeba poddać narkozie i przy jego gabarytach i wieku to samo znieczulenie całkowite to kilkaset funtów. Nie chcialabym być w sytuacji, że nie mogę mu pomóc, bo nie mam wystarczającego zaplecza finansowego by skorzystać ze specjalisty. To samo dotyczy nagłych innych wydatków typu kupienie nowego bojlera czy naprawy samochodu.

Jakbym miała się zastanawiać czy mojemu partnerowi starczy do pierwszego, to sorry, ale nie czułabym się komfortowo, nawet jakbym sama dużo zarabiala.

Wg mnie związek to pewien kontrakt/układ.
Wchodziłaś w związek z innymi potrzebami/nastawieniem/celami, niż teraz.
Na podstawie tego co piszesz mogę stwierdzić, że to Ty chcesz się rozwijać, a on stoi w miejscu.
Kontrakt został nadszarpnięty. Macie konflikt interesów. Twoje wątpliwości będą się tylko zwiększać.
Ten związek jest już skończony. I nie ma tu ani Twojej winy, ani jego. Chcecie zawrzeć kontrakty oparte na zupełnie czym innym z płcią przeciwną.

Co możesz zrobić?
Rozmawiać, informować o swoich potrzebach/celach. Powiedz mu jak chcesz, żeby wyglądał ten związek. Może facet jest w stanie zrobić dodatkowe kursy. Zdobyć odpowiednie kwalifikacje, by zdobyć lepszą pracę?

W 95% nic się nie zmieni, więc się rozstaniecie. Zrobisz tym samym przysługę sobie i jemu, by zawrzeć kontrakty, które będą dla Was satysfakcjonujące.

Powodzenia

Macie zawarte inne kontrakty

Ty jesteś zadowolona ze swojego, a autorka najwidoczniej nie.

Poza tym przy większym stażu związku dochodzą wspólne wartości, które przykrywają ewentualne konflikty interesów.

<3

Bardzo fajny komentarz bagiennik

Mnie zwyczajnie zaczyna irytować to, żę upowszechnił się chyba taki model, gdzie człowiek MUSI cały czas zapie**lać bez wytchnienia, zajmowąć się milionem spraw tak, aby nie mieć choć chwili na odpoczynek. Zatem, jeśli ktoś nie ma 3 fakultetów, 5 języków obcych i całej masy zainteresowań, to jest nic niewarty. Promowany jest wręcz taki schemat czy model człowieka, który nie może się zatrzymać, musi cały czas zdobywać nie tyle doświadczenie zawodowe czy możliwość zdobycia innego, ale nawet wykazywać zainteresowanie nie 3czy 5 ale i 10 różnymi aktywnościami, bo inaczej uchodzi za nudnego czy nijakiego. Zapewne sam zostałbym tak oceniony, bo właśnie w kwestii zajęć poza zawodowych specjalnie nie ciągnie mnie do nowych rzeczy, gdyż czerpię satysfakcję z tego, co mam na obecnym poziomie Nie czuję potrzeby chwytania się nie wiadomo jeszcze czego, aby być uznawany za ciekawego człowieka. Takim już się dawno czuję

Facet Autorki został przez niektórych tutaj chyba zrównany z Ferdkiem a to jest oczywistą bzdurą.

edit: Problemem tutaj jest fakt, żę nawet jeśli Autor zacznie zarabiać więcej czy też się jeszcze czymś zajmowąć w życiu, to i tak Autorce z czasem to przestanie wystarczać. Najwyraźniej uznała, że jej podejśćie jest jedynie słuszne, więc się zdziwiła nagle, że jej facet prezentuje nieco inne. Zacznie zarabiać 4, 5 czy 8 tysi a i tak okaże się, że to wciąż mało. Może nawet nie w kwestii czysto finansowej, ale raczej rozwojowej.

Autorka najwidoczniej nie uznaje takiej postawy życiowej, gdzie można przez jakiś czas pozostać na tym samym poziomie. Trzeba bezustannie się wspinać, doskonalić i rozwijać, niekoniecznie wyłącznie zawodowo. Trzeba poza tym interesować się wieloma rzeczami, być aktywnym i wciąż czegoś szukać. Do kresu swoich dni..A jeśli nie, zostaje się w oczach niektórych takim Ferdkiem...

Wszystko wydaje się w porządku są różne spojrzenia na rozwój i dążenia, aspiracje i ambicje
Twoje Kuba też jest w porządku
jest jedno małe ale
związek się rozjedzie, jeżeli oboje mają zbyt różne postawy, pewnych rzeczy się nie da zaakceptować pogodzić ze sobą tak jest w praktyce w teorii to niby wszystko da się pogodzić
jeżeli zarysowuje się konflikt wartości o którym wspomniano wyżej to przerośnie którąś ze stron
to konflikt nie bójmy się tego słowa duchowy

Dlatego

Może trochę wulgarnie, ale beznadzieja czasem dopada

paslawek mój soulmate jak nic
+100

cytując klasyka "chyba to się w wodzie ryba"
życie się kończy jak zamykają wieko trumny nad człowiekiem - do tego momentu to ogromna, olbrzymia przestrzeń

@rinho to miłe -pozna swój swego

Dajmy na to, że partner autorki w ciągu najbliższych 2 lat zrobi w korpo karierę i zacznie zarabiać 3x więcej niż autorka.
I po tym okresie ją rzuci, bo zrozumie, że jednak ona nie jest na jego poziomie, za mało przebojowa, za biedna itp.
I co wtedy?

Oczywiście, że należy rozmawiać czy być świadomym różnic między sobą. Tylko nie ogarniam, że można ze sobą tak dłużej trwać, jeśli jednej stronie to nie pasuje. Nie musi dojść do etapu planowania rodziny, aby pewne znaczące różnice udało się dostrzec. Jaki stąd wniosek? Być może jedna strona usilnie sobie wmawia i jednocześnie stara się przekonać tą drugą, że ten jeden schemat postępowania w życiu jest właściwy, więc należy partnera naprowadzić na "właściwą drogę".

Dzieci zmieniają wszystko i nie ma co tutaj dyskutować. Rozsądna osoba w odpowiednim momencie, mając na uwadze założenie rodziny, będzie musiała siegnąć po więcej.
To, co mnie tutaj irytuje to fakt, że oczekuje się, iż gość po zmianie pracy nagle zacznie zarabiać kokosy. Jest na dobrej drodze, żęby się rozwijać i potem osiągnąć wiecej, ale cholerka nie wszystko przychodzi za pstryknięciem palca. Nie wiadomo, co mu tam wcześniej się w życiu nie udało, więc nie ma co ferować wyroków odnośnie braku oszczędności - dowiedzielibyśmy się dopiero z rozmowy z nim, jeśli oczywiście chciałby powiedzieć prawdę.
Ponadto, razi to oczekiwanie, że druga osoba musi koniecznie nam we wszystkim niemal dorównywać. Jeszcze bardziej zaś to, że pewne standardy w podejśćiu do życia uznawane są za jedyne słuszne i uniwersalne. NIektórzy tutaj wychodzą z założenia, że bez ciągłego wyścigu i doskonalenia się, nie da się funkcjonować, choćby to nawet niekoniecznie oznaczało podniesienie jakości życia i zarobków. Mam wrażenie, że dzisiaj ludzie nie mogą sie już np czymś zajmowąć czy pracować gdzieś dłużej w jednym miejscu, bo zostanie to uznane za brak ambicji. Akurat obracam się w towarzystwie takich "średniaków", dla których życie po prostu nie musi się koniecznie składać z samych wygód i dogadzania sobie, tudzież po prostu życia na wysokim poziomie. Może im wystarcza ten średni? Wśród moich znajomych jakoś mało osób zarabia 5-cyfrowe kwoty(na jedną osobę) i jakoś prowadzą szczęśliwe życie..

W kontekście wątku Autorki, pytanie brzmi, czy jej po jakimś czasie wystarczy, jeśli Autor będzie zarabiał np dwa czy nawet 3 razy tyle. Czy nie będzie oczekiwała jeszcze więcej? Nawet niekoniecznie w kwestii zarobków lub rozwoju zawodowego, ale choćby stylu życia. Czy nie będzie oczekiwała od niego ciągłych zmian lub/i prowadzenia takiego życia, jaki ona sobie wyobraża? Nie widziała wcześniej tych rozbieżności?