Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Właśnie o to czy mi się uda wprowadzić te zmiany. Zmiana w kwestii snu jest o wiele łatwiejsza niż zmiana diety. Wciąż nie mogę się przełamać i spróbować gotować samemu, na razie staram się wprowadzać to zmianę w postaci dań nie wymagających za bardzo gotowania.

Problemem jest obecność kogokolwiek innego niż ja przy próbach gotowania. Wiem, że jest mnóstwo przepisów w internecie bo wielokrotnie je przeglądałem ale jedyne co jak na razie udało mi się osiągnąć w tej kwestii to przedstawić niektóre z tych przepisów osobie gotującej czyli matce.

Dziś wydarzyła się rzecz niezwykła. Po raz pierwszy w życiu dziewczyna jako pierwsza się do mnie odezwała w okolicznościach nie zmuszających jej do tego. Byłem w Empiku i przeglądałem kalendarze do kupienia, a tu nagle zagaduje do mnie dziewczyna w temacie tych kalendarzy. Byłem solidnie zaskoczony ale o dziwo na luzie się porozmawiało. Dziewczyna nie była dla mnie jakoś wyjątkowo atrakcyjna czyli mówiąc krótko niezbyt mi się podobała ale bardzo miło się rozmawiało. Mam wrażenie jakby to było o wiele ważniejsze wydarzenie niż się wydaje, jakbym przekroczył jakąś granicę. Pierwszy raz w życiu nie byłem niewidzialny dla kobiety.

Z drugiej strony kilkugodzinny pobyt w centrum handlowym i oglądanie tych wszystkich par przywaliło mi w mordę bardziej niż kiedykolwiek dostałem na treningu czy nawet zawodach. Znów poczułem się jak śmieć, że ja jestem sam i nie mam nawet z kim pójść na zakupy czy chociaż na kawę, a tu niemal każdy był z kimś. W kawiarni obok mnie usiadła para, facet gruby i wręcz zaniedbany, a dziewczyna śliczniutka i zadbana. I oczywiście pierwsza myśl jaka mnie naszła to, że gość musi być bogaty. Po chwili jednak tą myśl zastąpiły inne myśli, dużo bardziej niepochlebne wobec mnie samego. Podobnie miałem przy kupowaniu spodni, miałem dylemat jakie wybrać i pomyślałem o tym jak bardzo chciałabym mieć dziewczynę, która mogłaby w tym doradzić. Śmieć to nie najlepsze słowo, bardziej czuję się jak wyrzutek, jakbym nie pasował do całego otoczenia.

No i super, że sobie porozmawiałeś z obcą kobietą. Zawsze to jakieś pozytywne wydarzenie. Ja to w ogóle myślę, że wcale nie musisz być taki niewidzialny dla kobiet, jak Ci się zdaje. Po prostu dość rzadko  zdarzają się takie sytuacje, że obce osoby zaczynają ze sobą rozmawiać. A tu zobacz,  Ty w takiej sytuacji się znalazłeś. Masz niską samoocenę, stąd te wszystkie Twoje myśli. Ale widzę, że zacząłeś chodzić na terapię. Bardzo dobrze. Pracuj nad sobą. Naprawdę fajnie, że się za to zabrałeś.

hm... aż się zaczęłam zastanawiać czy to dobrze czy to źle że tak analitycznie rozkminiasz...

Z jednej strony przykre to co opisujesz o samym sobie.
Z innej, troche pojebane że ludzie przyszsli wyluzowac a jakiś typek siedział, podsłuchiwal i analizował każde slowo. Zamiast obczajać laski najbardziej zainteresował cie jakis grubas XD

A ja akurat nie wpadłem na układ prostytutka i alfons. Co do podwójnej randki pomyślałem o tym tylko dzięki temu, że jest to częsty schemat w anime. Nie sądziłem, że zdarzają się takie w rzeczywistości.

Po prostu nie dało się ich nie słyszeć, siedzieli metr ode mnie i rozmawiali dość głośno. Ja byłem bardziej skupiony na pisaniu posta na telefonie ale i tak wszystko słyszałem. Nie było żadnych lasek do obczajania bo każda była tam z kimś, nie było ani jednej samotnej dziewczyny w tej kawiarni, a to była sobota i to w godzinach szczytu w galerii. Na grubego był najlepszy widok.

Nie było na czym zbudować wyższej samooceny, moje życie to w większości pasmo porażek albo bierności z powodu lęku przed porażką lub wyręczania. Co do terapii to akurat teraz sytuacja się trochę zmieniła.

Wydarzyła się kolejna kompletnie niespodziewana rzecz. Po ponad roku dosłownie wczoraj odezwali się do mnie z Poradni Zdrowia Psychicznego w sprawie terapii na NFZ. Dziś byłem na pierwszej konsultacji, będzie jeszcze przynajmniej jedna, a potem zobaczymy co dalej. Prawdę mówiąc mam lekkie wątpliwości czy terapia na NFZ może być w ogóle skuteczna ale skoro i tak nic mnie to nie kosztuję to spróbuję tym bardziej, że nie mam pomysłu na żadną inną terapię.

Ja już totalnie o tym zapomniałem, nie sądziłem, że kiedykolwiek się odezwą. Wrażenia jak na razie dobre, co prawda teraz to była tylko konsultacja z osobą, która dopiero będzie przydzielać terapeutę ale wydawała się kompetentna więc póki co jestem dobrej myśli.

to i tak pojebane że tak ci to zapadło w pamięć.
IMO pora zaczac odcinac pępowine i przestać opowiadać na forum jakieś powalone rozkminy których byś nigdy nie powtórzył IRL.
Czy po kawie wróciłeś do domu i z rodzicami rozkminialiscie tego gubasa? Albo czy z kolegami na treningu to rozkminialiście? Na siłe podtrzymujesz swoją osobowość incela żeby się działo na forum.

Ale co to za problem przestać myśleć? Wybrałeś być creepem i wcale z tym nie walczysz, o tym mowie.
Zamiast skupic się ze masz dobrą kawe, że fajna pogoda, że fajna kelnerka jak creep na siłe analizujesz obcych ludzi.
Masz pewną kontrole o czym myslisz i na czym skupiasz uwage. A skupiasz ciagle na creepowaniu. Przecież mogłes skupic sie na zagadaniu kelnerki zeby ci wyjasnila jaka jest roznica miedzy latte a capuccino, albo które ciastko najlepsze. Mogles rozegrac sytuacje na swoja korzysc, a rozegrales na niekorzysc na wlasne zyczenie. I jeszcze wydałeś kase na kawe. Bez snesu. Sam siebie unieszczesliwiasz.

Zanim kogos poznasz moze minac kilka miesicy lat. Do tego czasu ludzie maja zniknac z ulic bo nie umiesz zapanować nad swoimi kompleksami? Chyba łatwiej zaczac ogarniac autoregulacje emocji. Zazdrośc to emocja.

Przestać myśleć to ogromny problem, gdybym potrafił to zrobić miałbym połowę mniej problemów. Nawet przez myśl mi nie przeszło żeby pytać kelnerki o różnicę między latte i cappuccino. Kasy wydanej na kawę nie żałuję bo była na prawdę dobra.

Teraz cię nie rozumiem. Gdybym kogoś poznał nie patrzyłbym na ludzi na ulicach. Teraz to działa na zasadzie, że nie mam czegoś co chciałbym mieć więc obserwuje ludzi, którzy to mają. Gdybym sam to miał to nie musiałbym patrzeć na innych.

Dla mnie jedno i drugie brzmi tak samo, całkowicie serio nie widzę tu różnicy. Mogę napisać, że "dam z siebie wszystko" albo "zrobię co w mojej mocy" i czym to się różni od "spróbuję" czy "postaram się"? Dla mnie niczym. Nie ważne co napiszę może się udać i może się nie udać.

Teraz jestem w sytuacji podobnej do tej z kawiarni tylko wielokrotnie większej. Warszawskie Targi Fantastyki to bardzo duże wydarzenie, jest tu mnóstwo ludzi w tym sporo ładnych dziewczyn i to jeszcze w różnych niezwykłych strojach. Mogłoby się wydawać, że to idealne warunki by do kogoś zagadać, a jednak nie bardzo. Jest mega tłum, mega hałas, każdy w pośpiechu i przede wszystkim bardzo niewiele osób jest tu w pojedynkę. Jestem tu od kilku godzin, mijałem ze 2-3 dziewczyny, które mi się podobały i nikogo z nimi nie było. Niestety nie udało mi się zagadać do żadnej z nich i poza chwilową obserwacją nic z tego nie wyszło. W takich miejscach chyba szczególnie można wyjść na creepa. Mimo wszystko tym razem jestem jakiś bardziej spokojny, bardziej wyluzowany, nie mam aż takiego ciśnienia na poznanie kogoś. Staram się korzystać z targów, kupować to co mi się spodoba i w miarę możliwości rozmawiać z koleżanką nie płosząc jej klientów. Jednak to uczucie nie pasowania, bycia wyrzutkiem nadal mnie dręczy i ciągle sobie wyobrażam jak fajnie byłoby być tu z dziewczyną.

Dziesiątki razy było ci tłumaczone, że nie umiesz czytać ze zrozumieniem. Może wróć do szkoły czy coś? Bo to jest dokładnie taka różnica, jak napisała Priscilla. Jedno oznacza wiarę w sukces i dążenie do niego pomimo niepowodzeń. Drugie oznacza, że robisz tylko tyle, aby odfajkować próbę, ale obiektywnie zbyt mało, aby była jakakolwiek szansa na sukces. Posłużę się przykładem biegu maratońskiego. Podejmujesz decyzję przebiegnięcia maratonu. Zanim się zapisujesz czytasz fora i poradniki jak się przygotować. Kupujesz odpowiednie buty w dobrym sklepie z odpowiednim doradztwem, próbujesz kilku różnych programów treningowych i wybierasz najlepiej dopasowany do ciebie i twojego stylu życia. Potem zapisujesz się na bieg. Po drodze każdy ma momenty zwątpienia, każdy napotyka w końcu 'ścianę'. Ale systematyczne realizowanie programu ostatecznie jest gwarantem sukcesu. Nie będziesz może olimpijczykiem, ale bieg ukończysz. Masz pamiątkowy medal i fan z udziału oraz niesamowitą dumę z osiągnięcia sukcesu.

Ty natomiast stwierdzasz, że przebiegłbyś maraton, zakładasz byle jakie laczki i po pierwszym dłuższym wybieganiu rezygnujesz, bo dzień-dwa później dogania cię DOMS, a poza tym otarłeś piętę i pachwinę. Próba odfajkowana, można spocząć na laurach pławiąc się w kolejnej porażce.

Jest akurat odwrotnie. To są idealne sytuacje do zaczepiania ludzi. Zwłaszcza tych, u których pasja do tematu aż iskrzy w oczach.

A to ta mityczna dziewczyna nie miałaby prawa do własnych zainteresowań? Musi koniecznie podzielać twoje zainteresowania i styl życia?

Znowu to samo. Kolejny raz mylisz osobę normalnie rozwiniętą i przeciętną z ekstrawertykiem. Tak samo jak wcześniej myliłeś osobę aspołeczną z introwertykiem. TO NIE JEST TO SAMO. Na takim wydarzeniu masz miliony pretekstów do zagadania. O strój, o gadżety, o to, o tamto, kurde, nawet o drogę do jakiegoś stoiska. Możesz do randomowej dziewczyny w dziewczyny w przebraniu powiedzieć, że ma super strój, pokazać kciuka w górę z uśmiechem na ryju i pójść dalej. Spotkasz taką robiąc kolejne kółko po hali i możesz z bananem na ustach stwierdzić, że skoro wpadliście znowu na siebie to nie może być przypadek i chętnie postawisz jej...nie wiem, gofra czy bubble tea. Albo chociaż o imię możesz wtedy zapytać czy cokolwiek.

Kiedy do ciebie dotrze, że po to się chodzi na takie eventy i po to się przebiera, aby mieć fan i być zauważonym przez innych?

A i jeszcze jedna sprawa - każdy ma znajomych singli. Ta twoja koleżanka po prostu cię wyceniła i postawiła swoją lojalność po stronie koleżanek.

A jaka masz prace? To wez wolne

To niech wezmie chociaz na ten pierwszy raz,a na inne tyle ile moze

Shini szuka wymówek.

Po pierwsze szwagier ma OBOWIĄZEK puścić go na terapię.

Po drugie TO JEGO SZWAGIER.

Po trzecie i tak płaci mu NAJNIŻSZĄ możliwą stawkę i nigdzie drugiego takiego frajera nie znajdzie.

Wiem

Otóż to. Być może, biorąc pod uwagę charakter pracy Shiniego, problemowe byłoby "urywanie się" na terapię w środku dniówki, ale godzina 9.00 wydaje się wręcz bardzo komfortowa, bo można po prostu później zaczynać pracę i kończyć ją, jak robota zostanie skończona. Kwestia priorytetów i... wystarczających chęci.

Shini, do chuja, ty nic nie musisz odrabiać. Szwagier musi cie puścić na terapie, ma ci zapłacić za twoją nieobecność i nie ma tu on nic do gadania.

Chyba muszę się upewnić, bo trochę nie wierzę w to, co czytam - to Ci tak dowaliło, ta świadomość, że to jednak Ty musisz wykazać się inicjatywą, bo dziewczyny pierwsze nie zagadują? A to jest jakieś nowe odkrycie, bo do tej pory myślałeś inaczej? Czy może bardziej dobiła Cię świadomość, że 10 lat temu nie trafiłeś na fryzjera-swatkę, który mógłby za Ciebie odwalić tę robotę?

Jaki ty jesteś człowieku głupi i ograniczony aż dziwne że tacy ludzie wgle funkcjonują, może 80 lat wstecz było coś takiego że niby dżentelmeni zagadują pierwsi, ale dziś to zupełnie nie funkcjonuje nawet mojej siostry 16 letnia córka zagadała pierwsza do chłopaka co jej się podobał, wy na swoje życiowe niepowodzenie szukacie totalnie odjechanych wymówek, często w rodzinach babcie albo ciocie mówią do swoich wnuków lub chrześniaków " taaaki przystojny a dziewczyny nie ma" i ty byś Shini w to uwierzył.

To drugie, gdybym go poznał te 10 lat temu teraz życie mogłoby wyglądać zupełnie inaczej. To kolejny przykład spóźnienia o 10 lat.

To, że dziewczyna po prostu coś powie jako pierwsza okazuje się nie aż tak niezwykłe jak do niedawna sądziłem, sam się o tym przekonałem tą akcją w Empiku. Ale żeby to dziewczyna pierwsza zaprosiła na randkę czy w ogóle zagadała w celu nawiązania głębszej relacji to jeszcze nie słyszałem. Nigdy też nie słyszałem by jakikolwiek znajomy mi facet został gdzieś zaproszony przez dziewczynę nie licząc rodziny lub relacji typowo koleżeńskich.

Pisałem i co w związku z tym? To była zwykła rozmowa na temat notesów i kalendarzy trwająca nie dłużej niż 5 min. Tu nie było żadnych sygnałów czy podtekstów wskazujących na chęć rozwijania czy nawet podtrzymania tej rozmowy. Fryzjer raczej miał na myśli coś innego.

Gdyby miało wyglądać inaczej, to spotkałbyś go te 10 lat temu, a nie teraz. Nie bierzesz też pod uwagę, że kiedy ów fryzjer był na tamtym etapie swojego życia, to być może byłbyś dla niego przezroczysty jako kumpel, bo wydajecie się kompletnie nei nadawać na tych samych falach.
Kolejna kwestia - skąd wiesz, że w ten sposób udałoby Ci się poznać wartościową (i zainteresowaną Tobą!) dziewczynę, zwłaszcza że sam deklarujesz, że przez całe Twoje życie tylko jedna tak naprawdę i w pełni zwróciła Twoją uwagę.
Jednym słowem Ty po prostu kochasz się umartwiać i zamiast skupić na tym, co tu i teraz możesz zrobić, żeby poprawić swoją sytuację, wolisz roztrząsać, że gdyby dziesięć lat temu... Toż to absurd!

Tak, to prawda, że te doświadczenia mogłyby przełożyć się na to, jaką osobą jesteś dzisiaj.
Mimo wszystko spróbuj cofnąć się o te dziesięć lat i przypomnij sobie, kim wtedy byłeś i czy taki imprezujący fryzjer dla Ciebie z kolei mógł być materiałem na kumpla? Czułbyś się w jego towarzystwie dobrze i w takich sytuacjach? Bo można sobie gdybać, a prawda jest taka, że tak jak Ty być może nie stanowiłbyś dla niego materiału na kumpla, z którym chciałby włóczyć się po klubach, tak i Ty wcale nie czułbyś się dobrze w takim towarzystwie i okolicznościach.
Dążę do tego, że dziś nie jesteś w stanie ocenić, czy to mogła być Twoja szansa, a tym samym nie ma sensu tego roztrząsać, a tym bardziej rozczulać się, że to się nie zadziało.

Swoją drogą, gdyby jemu na serio na sercu leżał Twój los, to przecież nawet dzisiaj mógłby Cię z kimś zapoznać, do tego fakt bycia zajętym nie stanowi żadnej przeszkody.

Flirt to gra dla dwojga. Jak nie potrafisz pociągnąć konwersacji w sposób ciekawy dla dziewczyny zainteresowanej tobą już na starcie, to czyja to wina?

Ale przecież to już było - miał przecież koleżanki, które jeździły imprezować do stolicy. Jak dociekaliśmy czemu się z nimi nie zakumplował i czemu też nie jeździł to jego wykrętem były wieczne problemy gastryczne i nieustający tumiwisizm, bo o czym miałby pogadać z ludźmi zainteresowanymi imprezowaniem z płcią przeciwną?

Typowe pierdololo spod znaku "gdybym wiedział, że się wypierdolę to bym się położył".

Teraz wiesz. I wciąż jesteś na tyle młody, aby imprezować ze studenciakami i na tyle dorosły, że masz pracę na etacie i stałe dochody. I co? Dalej siedzisz z założonymi rękami czekając na mannę z nieba, aż magicznie ktoś rozwiąże za ciebie wszystkie twoje problemy.

Nie wiem co miało na celu zarzucanie biednego fryzjera tak osobistymi wynurzeniami.

Zacznijmy od tego, że w takiej rozmowie jakikolwiek usługodawca nie jest w stanie powiedzieć nic innego. Bo i co miałby powiedzieć, aby nie urazić klienta? O ile nie była to jakaś sieciówka, a pojedynczy, niewielki salon to 90% marketingu opiera się na reklamie szeptanej, poleceniach i generalnie kompetencjach miękkich. Po prostu trzeba być miłym, ciepłym, życzliwym i pełnym pokrzepiającego zrozumienia.

Swoją drogą to nie jest tak, że Shini jest takim biednym misiem. Taki dobry chłopak, odrobinę wystraszony życiem, troszku skrzywdzony przez mamusię (te teorie kompletnie do mnie nie przemawiają - to tylko kolejne wymówki)) i tylko czeka na dziewczynę, która dostrzeże drzemiący w nim potencjał. A tak serio - jakim trzeba być człowiekiem (jak bardzo wyalienowanym gburem), aby absolutnie NIKT nie chciał cię zabrać ze sobą na imprezkę w wieku licealno-studenckim? Jakim trzeba być człowiekiem, aby absolutnie nikt nie chciał cię wyswatać? Jakim trzeba być człowiekiem, aby zniechęcić do siebie wszystkich po kolei? Wystarczyło, że Shini otworzył usta i dziewczyna, która sama go zaczepiła od razu straciła zainteresowanie. A do tego to już trzeba być naprawdę zdolnym. To samo z jego koleżanką z tych eventów anime/fantastyki. Zawsze zajęta i żadna z jej koleżanek nie jest singielką? Jaaaassssnnnneeeeeee.

Nie o takim swataniu pisałem. Chodzi o normalną sytuację życiową, kiedy ktoś jest sam i szuka singielki, to normalną kwestią jest, że przyjaciele/koleżanki/znajomi dają ci namiary do kogoś fajnego/ciekawego/wartego uwagi, kto też szuka. Dziwnym trafem jak Shini pytał o to znajomej, to niby wszystkie jej koleżanki były zajęte. To bujda na resorach. Zawsze znajdzie się ktoś w podobnej sytuacji. Ale jak nie ty sam się alienujesz, a alienują ciebie pozostali z twojego otoczenia, to jest to jednoznaczny sygnał, że problem jest w tobie. Nie w innych.

Dla większości Polaków taka postawa jest obca?

No nie bardzo. A jak sama zauważyłaś - pracuję z ludźmi. W wieku Shiniego również.

To jest dość uniwersalne, że z fajnymi ludźmi chcemy spędzać czas, że chcemy ich mieć w swoim towarzystwie i że chcemy ich poznać lepiej. I tak - od dziewczyn w wieku Shiniego też okazjonalnie zdarza mi się usłyszeć, że jakby co to ona ma fajne koleżanki-singielki. Owszem, to tylko kilka razy w roku. Ale nie wydaje mi się, aby to aż tak super rzadkie i niespotykane zachowanie było, bo żadne ze mnie bożyszcze, aby aż takie reakcje zachwytu wywoływać jak celebryci. Jestem po prostu gadułą o wysportowanej sylwetce i to wszystko.

Targi tego typu po to są - żeby poznawać ludzi, innych pasjonatów oraz poszerzać kontakty biznesowe w branży. To jest idea i cel targów.

Dla mnie musi być spełniony jeden podstawowy warunek: oboje muszą być fajni i za oboje mogę ręczyć, że już na starcie nie rozczarują tego drugiego. W żadnym innym wypadku nie zaryzykowałabym takich "swatów", czyli fajnemu chłopakowi nie podsunęłabym problematycznej dziewczyny i odwrotnie. Taką mam zasadę.

Oczywiście, że to nie jest tak, że zapoznanym przeze mnie znajomym zawsze wychodzi, bo związek to coś więcej niż "bycie fajnym" zdaniem osób trzecich (w tym przypadku moim), ale wyszły z tego dwie życiowe pary, a reszta przynajmniej miło spędziła ze sobą trochę czasu.

A mnie to nie dziwi. Twój strach przed nieznanym - przed zmianą pracy i wyprowadzką z domu jest tak wielki, że to bagienko, które masz w domu i w pracy jest tak naprawdę dla Ciebie "bezpieczną przystanią".

Shini czas dostrzec to, wyjsc ze schematu,  uwolnić zlosc i napisać: przestańcie mi tu pierd...lic barany! Stado mądralińskich się znalazło. No wkurz się troche. Ulżyj sobie

Czytam sobie ostatnio Style charakterów Johnsona i Ty Shini to jesteś 100% osobowość masochistyczna:

Osobowość masochistyczna według Stephena Johnsona jest związana z głębokim przekonaniem, że cierpienie i poświęcenie są konieczne do uzyskania miłości oraz akceptacji. Johnson opisuje tę strukturę osobowości jako wynik wczesnych doświadczeń wychowawczych, w których dziecko było nagradzane za uległość, cierpienie i rezygnację z własnych potrzeb, a jednocześnie karane za wyrażanie niezależności i sprzeciwu. 

### **Cechy osobowości masochistycznej według Johnsona**:
1. **Samopoświęcenie** – skłonność do rezygnowania z własnych potrzeb na rzecz innych, często kosztem własnego dobrostanu. 
2. **Tłumiona złość** – osoba masochistyczna nie pozwala sobie na otwarte wyrażanie gniewu, ponieważ boi się odrzucenia lub kary. Złość może być przekształcana w autoagresję. 
3. **Przywiązanie do cierpienia** – przekonanie, że ból, upokorzenie lub trudności są niezbędne do bycia akceptowanym i kochanym. 
4. **Poczucie winy** – skłonność do obwiniania się za własne niepowodzenia oraz unikania przyjemności, które mogą być postrzegane jako „niezasłużone”. 
5. **Trudność w przyjmowaniu pomocy** – osoby masochistyczne często nie pozwalają sobie na wsparcie ze strony innych, uważając, że muszą radzić sobie same. 
6. **Unikanie sukcesu i samorealizacji** – lęk przed powodzeniem, ponieważ może ono prowadzić do konfliktu z wewnętrznym przekonaniem, że „dobre życie” jest nieosiągalne bez cierpienia. 
7. **Wchodzenie w toksyczne relacje** – skłonność do wiązania się z osobami dominującymi lub wykorzystującymi, co potwierdza ich przekonanie o własnej bezwartościowości. 

Według Johnsona osobowość masochistyczna rozwija się w wyniku wczesnych doświadczeń, w których dziecko było poddawane nadmiernej kontroli i uczone, że jego wartość zależy od cierpliwego znoszenia trudności. Terapia tej osobowości koncentruje się na uświadomieniu destrukcyjnych wzorców, nauce stawiania granic i pozwoleniu sobie na doświadczanie przyjemności bez poczucia winy.

A 7 to nie będzie Twój szwagier lub mamusia która Cię trzyma pod spódnicą?

To jedno z najtrudniejszych zaburzeń do leczenia bo cała siła pacjenta idzie ku udowodnieniu światu że mu się nie da pomóc zamiast na faktyczną próbę pomocy sobie.

Nawet nie pomyślałem, że to może dotyczyć innych relacji niż typowo romantyczne. Patrząc w ten sposób faktycznie może tak być, szczególnie biorąc pod uwagę to co powiedziała terapeutka, że od zawsze wszystkim się podporządkowywałem. Powiedziała jeszcze coś takiego "Pan nigdy nie przeszedł okresu nastoletniego buntu".

Ciężko się nie zgodzić, to walka z samym sobą, z własnym umysłem, a takie są najtrudniejsze.

Smutna, dzięki za garść porad dotyczących terapii. Jest jeszcze dużo kwestii do omówienia, jedno spotkanie to o wiele za mało. O wszystkim co wymieniłaś zamierzam powiedzieć tylko jest tego tak dużo, że to potrwa. Po jednym spotkaniu ciężko cokolwiek powiedzieć na temat kompetencji i podejścia do pracy terapeutki. Na pewno muszę sobie zapisać żeby nie zapomnieć o kwestii najważniejszej. O tym, że poprzednią terapię zacząłem traktować jak spotkania towarzyskie.

W ogóle trochę o tym poczytałem i okazuje się, że jest to dość duży problem w przypadku osób podobnych do mnie. Tam co prawda mowa była stricte o incelach ale chodziło o to, że terapeuci widzieli, że ich pacjenci zaczynali ich traktować jak kolegów do wygadania się i mówili im, że zwykłe codzienne relacje z innymi ludźmi są bardzo ważne dla powodzenia terapii. Oni nie mieli tych relacji bo dosłownie nie mieli nikogo z kim mogliby nawet porozmawiać więc terapia była ich jedyną opcją na taką relację, a terapeuci nie wiedzieli co z tym zrobić.

Zacznijmy od tego, że Shini klasycznie nakłamał. Albo tu, na forum, albo terapeutce. Przecież jakiś czas temu rozpisywał się o problemach z agresją, na co bierze przecież leki od psychiatry