Co to znaczy żyć? - Netkobiety.pl

Nie bez powodu pogrubiłam cytowane fragmenty. Czy rozpatrywałeś wizytę u psychiatry i włączenie farmakologii by uregulować chemię w mózgu? Objawy są naprawdę niepokojące. Ja byłam w podobnej sytuacji przez około miesiąc po wyjściu ze szpitala po epizodzie choroby. Pustka, jedna wielka pustka. W terapii byłam i nic, dopiero leki pomogły. To już poważne rozwiązanie, nie jest tak, że zalecam ale warto rozpatrzyć.

Wiesz co dla mnie znaczy "żyć"? Żyć w prawdzie. Każdego dnia, w prawdzie względem siebie i otaczającego mnie świata, w zgodzie z samą sobą (błahy przykład, ale jak jestem dziś leniwa, to jestem i nie będę na siłę proaktywna bo tak nam cisną do głów), w zrozumieniu swoich stanów psychicznych, w byciu jak najlepszą mamą. By pod wieczór robiąc rachunek sumienia móc powiedzieć, że to był dobry dzień. Nie potrzebuję fajerwerków, marzenia mam małe takie jak dobry dzień z rodziną, czy wspólnie wypita kawa z mężem, mi to wystarcza by się cieszyć codziennością. Wiem, że wszędzie są treści że życie musi być WOW, bogate w atrakcje, emocje i tak dalej. Te artykuły za daleko Cię nie zaprowadzą, tylko wywrą presję, że musisz mieć też WOW życie. Nie, nie musisz.

Takie spłycenie potrzeb, marzeń, brak planów i celów jest charakterystycznym objawem depresji. Skonsultuj się z psychiatrą bo może warto wprowadzić leczenie farmakologiczne?

Trudno się zmuszać do życia kiedy Twój mózg odmawia współpracy przez chorobę.

Zbyt wiele mechanizmów obronnych i hamulców masz włączone. Tez postawiłbym na psychiatrę, w końcu to lekarz. Ta terapeutka, nie może tak mówić, bo jeszcze większą presję na ciebie wywiera.

Autorze, czy i jak sprawdziłeś kompetencje swojego terapeuty?
Czy terapeuta przedstawił Tobie swoją diagnozę, jakiś program Twojej terapii, jak długo ona będzie trwała itp.?

Nie musiałeś opierać się tylko na rekomendacjach i opiniach z netu, które mogą być zwykłym fejkiem. Jak ktoś skończył szkołę psychoterapii, to ma to przecież odpowiedni dokument.
Są też organizacje, które zrzeszają teraputów oraz pomagają weryfikować kompetencje, choćby to znalazłam po wrzuceniu hasła w necie: https://psych.org.pl/certyfikaty-i-reko … i-placowek

Skoro Twój stan się pogarsza a terapeuta rzuca, żebyś „zaczął żyć”, to wygląda nawet dla takiego laika jak ja mega słabo i nieprofesjonalnie. Lepiej żeby nie leczył Cię konował bez kwalifikacji, nie sądzisz?

Wizyta u prostytutki kojarzy mi się z masturbacją z tą różnicą, że wykorzystuje się w tym celu cudze ciało zamiast tylko własnego.
Sądzisz, że to naprawdę wiele zmieni w Twojej kondycji psychicznej?

Najlepiej spytać terapeutkę, co miała na myśli.
Zrozumiałam, że masz  odnaleźć radość w każdej chwili, cieszyć się rzeczami małymi, drobiazgami. Jest nawet taka filozofia, która każe mieć wdzięczność za każdą dobrą chwilę, pamiętać, celebrować. Pozwala to niwelować pesymizm, złe myśli. Nieraz ludzie zatracają się w pracy,w traumatycznych przeżyciach i zapominają o cieszeniu się z życia.

Dokładnie tak jak pisze Lady Loka, było dużo konkretów. Opiszę je bardziej szczegółowo jak i całą terapię, tylko wieczorem bo teraz jestem w pracy.

Autorze, ta ostatnia informacja nieco zmienia wydźwięk tego, co wybrzmiało z pierwszego czy drugiego postu, no ale nie każdy ma łatwość w przelewaniu na "papier" tego, co chciałby przekazać. Czekam(y) zatem na bardziej szczegółowe informacje dot. przebiegu i nurtu terapii, co by już po nie przyszywać łatek "nieprofesjonalnej" Twojej terapeutce.

nie am co też gloryfikować psychologów czy terapeutów, większość z którymi mailem do czynienia do nieudacznicy życiowi.(podkreślam, maiłem do czynienia a nie wszyscy na całym świecie)
Bał bym im sie miotły dac do reki w obawie ze zrobią krzywdę sobie albo innym.
Niestety ten zawód sie zdewaluował.

To oczywiście nie na temat, ale jakby wizyta u prostytutki była tym samym co masturbacja, to już dawno temu zawód o którym mówi się że jest najstarszym zawodem świata by wyginął. A jak wszyscy wiemy, nie wyginął i ma się dobrze.

Czy ty nie masz czasami zbyt dużo czasu na myślenie?

Ja wiem że zyję, gdy wszystko wokół mnie wiruje, nie wiem gdzie mam wpierw ręce włożyć, a gdy mam chwilę wytchnienia i widzę efekty tego "zakręcenia", np. pacjent powie mi "dziękuję", albo mogę sobie pozwolić na coś o czym np. jeszcze 10 lat temu mogłam tylko pomarzyć jak głodne dziecko o cukierku na wystawie sklepowej, wtedy naprawdę wiem że żyję
Polecam.

No to lecimy:

Sprawdziłem dokładniej terapeutkę i raczej wszystko wskazuje na to, że jednak zna się na rzeczy. Skończyła studia, ma 4 letni kurs psychoterapii, prawie 10 lat doświadczenia i dalej się kształci w tym kierunku. To po pierwsze, a po drugie ona chyba na prawdę ma jakieś zdolności telepatyczne bo kilka kwestii dosłownie jakby przeczytała mi w myślach. Szczególnie jedna rzecz zgadza się idealnie bo ostatnio użyła określenia "martwy w środku", a ja przez wiele lat właśnie tak o sobie myślałem. Odgadła wiele kwestii jeszcze zanim jej o nich powiedziałem i to wyjątkowo precyzyjnie.

Co do nurtu to ciężko powiedzieć, który dokładnie bo stosujemy metodę brainspottingu, który może łączyć kilka nurtów na raz. Od początku terapii poruszaliśmy wiele tematów aż w ciągu kilku ostatnich spotkań doszliśmy do źródła moich problemów. Terapeutka nazwała to stanem ciągłej walki. Walki o przetrwanie, o to by być najlepszym, by wszyscy mnie zauważyli i docenili. Także o to by mieć super pracę i dziewczynę. Na tym punkcie jestem już i tu cytuję terapeutkę "totalnie zafiksowany", aż była pod wrażeniem jak ktoś może się tak bardzo na czymś skupić. Dodatkowo żyje w ciągłym stresie, ciągłym napięciu, ciągłej czujności i nie pamiętam już jak to jest na prawdę odpocząć. Mam bardzo silne mechanizmy obronne przed wyluzowaniem, utratą czujności, opuszczeniem gardy. Wynika to głównie z powodu wszystkiego co się działo w ubiegłych latach, szczególnie w gimnazjum, które było najgorszym okresem mojego życia. Ciągłe próby prześladowania mnie skończyły się coraz większą izolacją przez co w liceum już bardzo ciężko było mi nawiązywać kontakty społeczne nie mówiąc o tworzeniu jakichś więzi. Mimo tego nadal mam dwóch bliskich kolegów z tamtego okresu i to są moi jedyni koledzy. Na studiach byłem zaocznych bo musiałem pracować, żeby jakiekolwiek swoje pieniądze więc nawet nie było za bardzo jak zdobyć nowych znajomych bo każdy miał już swoje życie. Co więcej coraz częściej zaczynam uważać, że te studia to była jedynie strata czasu i to dużo czasu bo 5 lat. Taki tryb życia oraz nieumiejętność okazywania uczuć i reagowania na uczucia innych niemal całkowicie uniemożliwiają wszelkie kontakty społeczne, o tworzeniu relacji nie wspominając. Terapeutka powiedziała mi, że żyję w błędnym kole oczekiwań względem samego siebie, które są niemożliwe do spełnienia. Nie jestem w stanie zaakceptować samego siebie jako wartościowego człowieka, a więc podejmowanie jakichkolwiek działań jest bardzo trudne. To wszystko co już opisałem plus jeszcze niemal całkowity brak niezależności i ciągłe bycie pod kontrolą rodziców stworzyło marną imitację człowieka jakim teraz jestem. 

Co do interpretacji tego co powiedziała terapeutka żeby "zacząć żyć", myślę że najbliżej prawdy była Lady Loka.

Co prawda Ja nigdy nie miałem aż tak, że nie mogłem wstać czy zjeść ale zapewne właśnie o to chodziło żeby próbować normalnie funkcjonować choć prawdę mówiąc nadal nie rozumiem jak taka zwykła prosta czynność jak spacer miałby pomóc.

Już odpowiadam:
Odpowiedzi na pytania 1 i 2 w sumie już są wyżej ale jeśli chcesz jeszcze dokładniej to daj znać
Odpowiedź na pytanie 3 jest oczywista, nie mam i nigdy nie miałem żadnych tego typu relacji bo nigdy nawet nie miałem dziewczyny

Prawdę mówiąc wiem co powinienem teraz zrobić ale na obecną chwilę wydaje mi się to niewykonalne. Wybaczcie, że nie napisałem tego wszystkiego na początku, a przez to niewinnej terapeutce się oberwało. Jeśli coś pominąłem to dajcie znać.

Może MagdaLena ma osobiste doświadczenia

W taki sposób, że ruch wytwarza endorfiny.
A gdybyś jeszcze na tym spacerze spotkał kogoś i miło pogawędził, to korzyść byłaby podwójna.
Możesz  na spacerze zachwycać się przyrodą i ćwiczyć poczucie wdzięczności - kolejny plus i jeszcze większa poprawa nastroju.
Można wyciszyć myśli i spróbować medytować w ruchu - takie ćwiczenia relaksacyjne to dla mózgu doskonała terapia.
Jak najbardziej wychodź na spacery.

To, że ruch wytwarza endorfiny wiem bardzo dobrze bo trenuję na siłowni co prawda domowej ale jednak i w cieplejszych miesiącach biegam. Spotkanie kogoś na spacerze jest raczej bardzo mało prawdopodobne bo mieszkam na wsi co prawda niedaleko od dużego miasta ale to jednak wieś, a tu nikt nie chodzi na spacery.

Takiego pieca nie mam ale jak siadam przy kominku to niestety nie działa.

A ja ciągle czekam na odpowiedź na moje pytanie.
Teraz to już nawet dwa.

1. Jakie zalecenia dostawałeś od terapeutki?
2. Czy robiłeś to, co ona Ci zalecała?

Jej reakcja i rzucenie Ci, że powinieneś zacząć wreszcie coś robić świadczą, że raczej nie.
Jak chcesz wyjść z depresji, skoro nie słuchasz swojego lekarza?

Pozwolę sobie podziękować za odpowiedź, bo to ja pytałam o nurt. Fajnie, że tak rozwinąłeś wypowiedź,  daje dość konkretny obraz Ciebie jako osoby. Jesteś pod dobrą opieką więc daruje sobie złote rady. Powodzenia w terapii bo długa droga przed Tobą.  Ja jednak powrócę do twojego pierwszego postu i zacytuję ponownie: tak na prawdę nie mam żadnych marzeń, niczego nie lubię, nic nie sprawia mi radości, nawet czynności, które jeszcze kilka miesięcy temu sprawiały. Nie pamiętam już czym jest ekscytująca czy fascynacja. Nic nie ma sensu. Mam wrażenie, że moje życie się skończyło jeszcze zanim się zaczęło. Co o tym sądzicie? Czy ktoś z was był w takiej sytuacji? Co mogę z tym zrobić? Ja jednak przeszłabym się do lekarza psychiatry i opowiedziała o tych stanach, tym, że jeszcze kilka miesięcy temu coś sprawiało radość a teraz nie. Niech lekarz jeszcze raz oceni czy ma to znamiona depresji/epizodu, może zwiększy dawkę leków. Co myślisz?

Pewnie już znasz odpowiedzi na swoje pytania ale proszę:
1. Żebym ze wszystkich sił starał się wyluzować i wyłączyć choć na chwilę tryb walki. A z takich bardziej praktycznych to żebym gdzieś wyjechał na jakiś czas żeby spróbować na prawdę odpocząć no i rzecz całkowicie oczywista czyli żebym wyprowadził się od rodziców w celu zyskania niezależności  i najlepiej jeszcze znalazł nową pracę. Oczywiście w ciągu całej terapii było tego więcej jednak wszystko sprowadza się do tego samego.

2. Jak się domyślasz, a raczej jesteś pewna odpowiedź brzmi - Nie. A dokładniej nie wszystko bo kilka z pierwszych zaleceń już wykonałem jednak te ostatnie wydają się na chwilę obecną całkowicie niewykonalne.

Najbardziej przeszkadza mi świadomość straconego czasu i kompletna bezsilność mojej sytuacji. W moim wieku powinienem już dawno mieć jakieś osiągnięcia przede wszystkim zawodowe i chyba nawet jeszcze bardziej istotne czyli w relacjach. Wielokrotnie już czytałem na różnych forach i też słyszałem wprost od kilku dziewczyn, że facet w moim wieku bez żadnego doświadczenia związkowo-seksualnego jest dla nich kimś odpychającym lub wręcz strasznym. Podobnie z pracą, w obecnej zarabiam ledwo 3k na rękę i nie mam chyba żadnych możliwości rozwoju nie mówiąc już o tym, że to nie jest żadna prestiżowa praca związana z uznaniem i podziwem społeczeństwa, a zwykła fizyczna. I chyba właśnie to chciałbym zmienić na chwilę obecną.

Pytanie "Jak chciałbym funkcjonować w przyszłości" jest trudne i ciężko mi na nie bezpośrednio odpowiedzieć. Myślę, że najbardziej prawdziwą odpowiedzią byłoby tu coś takiego. Chciałbym być kimś ważnym, osobą szanowaną i podziwianą, a oprócz tego chciałbym mieć towarzyszkę, która szłaby przez życie razem ze mną. Dziewczynę, może nawet żonę dzięki, której dowiedziałbym jak to jest kochać i być kochanym i jeszcze razem podróżować po świecie. Mówiąc krócej i bardziej ogólnie, chciałbym mieć coś lub kogoś tak ważnego, że byłbym gotów zaryzykować życie.

Akurat konkretnie o tym jeszcze nie rozmawialiśmy. Ostatnio mam wrażenie, że nawet do treningu się zmuszam bo "muszę" trenować żeby dobrze wyglądać. Właśnie to słowo "muszę" jest moim przekleństwem. W żadnym razie to nie tak, że nic nie robię tylko po prostu prawie wszystko co robię, robię sam w odosobnieniu przez co nie ma nawet możliwości żeby spróbować kogoś poznać.

Dokładnie.

Taaa, a potem będziesz narzekać  na kobiety, że się zestarzały i zbrzydły, jeszcze większy dół niż u autora.

Zaczac zyc to znaczy działać, a nie tylko czytać czy myslec o działaniu czy rozmawiać jak działać na terapii w gabinecie .
Przez działanie mam na myśli wszystkie pola: pole pracy, rozwoju zawodowego, pole damsko męskie, pole przyjaźni i znajomości, pole hobby, pole rozrywek, pole dbania o sylwetkę i tak dalej.
To tak jakbyś chciał mieć ładnie wyrzeźbioną sylwetkę, kondycję i zamiast po prostu zacząć biegać i ćwiczyć i dowiedzieć się, jakie ćwiczenia są dla Ciebie najlepsze, oglądałbyś tylko filmiki jak ćwiczyć, czytał poradniki jak nabrać masy mięśniowej, rozmawiał z trenerem o rodzajach treningu, ale sam nie ćwiczył. Sama wiedzą teoretyczna nie wystarczy, trzeba praktyki, nawet jeśli będziesz popełniać błędy.

Ale Ty nawet nie próbujesz! Po prostu zakładasz, że jest za trudne i i tak się nie uda. O to chodzi.
Ty nawet tej pracy nie szukasz. Nawet się nie zastanawiasz, co mógłbyś robić innego. Tkwisz w tym, co masz.
Na terapii stanąłeś w miejscu i nie ruszysz, dopóki nie zaczniesz słuchać terapeutki.

Pisałam przykładowo. Nikt Ci nie jaze zmienić pracy jeśli nie chcesz.
Po prostu samo przerabianie danych problemów na sucho, bez działania nie da żadnych efektów.
Przykład z siłownia był przypadkowy.
Równie dobrze możesz poznać budowę pianina, nauczyć się nut, podpatrzeć na filmikach jak układać palce na klawiaturze, możesz poznać życiorysy kompozytorów, ale nie da ci to umiejętności grania na pianinie, musisz po prostu tego spróbować.
Myślę, że o to chodziło terapeutce.
Możesz też powiedzieć, że spróbowanie grania na pianinie nic ci nie da, bo już jesteś za stary na naukę, albo, że za długo ta nauka potrwa aby były efekty, ludzie ucza się grać latami i nie nasz tule czasu, albo, że nie wiesz jak się za to zabrac-i znowu efekt jest żaden. Zamiast tego znajdziesz kolejne wymówka, dlaczego nie możesz się uczyć grać na tym pianinie chociaż bardzo byś chciał umieć ładnie grać.
Rozumiesz?

Walka, by być najlepszym jest walką z wiatrakami, receptą na pewną frustrację. Kiedy uznasz, że jesteś najlepszy? Co musi się stać, byś tak o sobie powiedział?
Komu i co tą walką chcesz udowodnić? Tak bardzo jesteś poraniony?

Do tej pory trafiałeś na ludzi, którzy być może sami tego nie wiedząc brali/biorą udział w wyścigu szczurów i nie zorientowali się, że życie przecieka im przez palce. Ich, ścigających się lub zazdrośnie na nich spoglądających, zasady, przyjąłeś za własne; co jakiś czas przychodzi Ci do głowy, że to nie tak, że te zasady są niczego nie warte, ale zamiast pójść za tym olśnieniem, szybko wracasz do swego kołowrotka. By w nim się utrzymasz, bojkotujesz wszystko, co może jednak z niego Cię wytrącić i skierować kroki na inne tory. Stąd Twój opór w trakcie terapii, stąd podważanie (tak, tak, bardzo subtelne) kompetencji terapeutki, bo czymże innym jest chęć sprawdzenia, czy użytkownicy forum, o których ani wykształceniu, ani umiejętnościach, ani kompetencjach nie masz pojęcia, myślą tak samo, jak osoba prowadząca Twą terapię.

Odwagi i determinacji życzę.

"Najbardziej przeszkadza mi świadomość straconego czasu i kompletna bezsilność mojej sytuacji." - nie masz wpływu na czas, który minął. Bezsilność sytuacji z czego konkretnie wynika? To stwierdzenie jest determinantem braku jakiegokolwiek ruchu z Twojej strony. Chciałbyś od razu przeskoczyć 6 poziomów. Tak się nie da. MAŁE KROCZKI DO PRZODU. 

"W moim wieku powinienem już dawno mieć jakieś osiągnięcia przede wszystkim zawodowe i chyba nawet jeszcze bardziej istotne czyli w relacjach. " - wg kogo powinieneś mieć osiągnięcia? System wywiera na Tobie taką presję, czy może sam tak założyłeś?

"Wielokrotnie już czytałem na różnych forach i też słyszałem wprost od kilku dziewczyn, że facet w moim wieku bez żadnego doświadczenia związkowo-seksualnego jest dla nich kimś odpychającym lub wręcz strasznym." - żyjesz dla innych na ich zasadach, czy żyjesz sam na swoich zasadach? Może być przecież tak, że stworzysz fantastyczny, długoletni związek z kimś za jakiś czas. Co wtedy powiedzą te kobiety, które są po 3 rozwodach i kilku nieudanych relacjach? Nadal będzie Cię interesowało ich stanowisko?

"Podobnie z pracą, w obecnej zarabiam ledwo 3k na rękę i nie mam chyba żadnych możliwości rozwoju nie mówiąc już o tym, że to nie jest żadna prestiżowa praca związana z uznaniem i podziwem społeczeństwa, a zwykła fizyczna. I chyba właśnie to chciałbym zmienić na chwilę obecną." - masz możliwości przeskoku

'Chciałbym być kimś ważnym, osobą szanowaną i podziwianą, a oprócz tego chciałbym mieć towarzyszkę, która szłaby przez życie razem ze mną. Dziewczynę, może nawet żonę dzięki, której dowiedziałbym jak to jest kochać i być kochanym i jeszcze razem podróżować po świecie. Mówiąc krócej i bardziej ogólnie, chciałbym mieć coś lub kogoś tak ważnego, że byłbym gotów zaryzykować życie." - KIMŚ WAŻNYM, SZANOWANYM I PODZIWIANYM - czy masz wpływ na to jak odbierają Cię inni? - nie masz. Może jeszcze tak na ludzie się nie przejechałeś, ale zobaczysz, że ludzie często opiniują/obgadują kogoś, tylko po to, by poczuć się kimś lepszym. Bycie SZANOWANYM I PODZIWIANYM jest imaginacją. Nie jest ona potrzebna do życia. Najpierw będą Cię podziwiać, a potem czekać na Twój upadek. "Przyjaciele" potrafią wbić nóż w plecy, jeżeli Tobie będzie powodzić się lepiej, niż im.

Chorujesz na fałszywe poczucie bycia kimś ważnym. Kimś, kto POWINIEN ( wg Ciebie) być na 8 levelu życia, a jest na 4. Nie umiesz poradzić sobie z przeskokiem z levelu 4 na 8, bo ( uwaga! uwaga!) NIE DA SIĘ ZROBIĆ TAKIEGO PRZESKOKU! Wiesz dlaczego podświadomie szukasz większych możliwości? Wierzysz w to, że jak będziesz więcej zarabiał oraz będziesz "SZANOWANY" i "PODZIWIANY", to znajdziesz "kobietę marzeń". Nie czujesz się wartościowy w systemie społecznym, a uznajesz (mylnie), że lepsze warunku ekonomiczne mogą wpłynąć na większy podziw od kobiet. Mój kumpel wszedł w podobny schemat. Zaczął brać kredyty, leasingi na samochód, tylko po to, żeby zaimponować kobietom. Domyślasz się jaki był tego finał, jak jego wybranka (która poleciała na ten zastrzyk "PRESTIŻU )dowiedziała się, że wszystko jest iluzją na kredyt? - odeszła bez mrugnięcia okiem.

Poza psychoterapią polecam Ci 3 rzeczy:

1 - Zobacz czym jest asertywność, przeczytaj artykuły o tym i w razie potrzeby weź udział w kursie/warsztatach w tym zakresie. - pamiętaj, że praca nad sobą to proces. MAŁE KROCZKI DO PRZODU.

2 - Popracuj ( przed lustrem) w zakresie wystąpień publicznych. Popatrz na swoją mowę ciała, sposób wypowiedzi, gestykulację, pauzy w trakcie przemówień itp. Daj sobie tyle czasu ile potrzebujesz. MAŁE KROCZKI DO PRZODU. (Wystąpienia publiczne są 2 rzeczą jaką ludzie najbardziej boją się na świecie. Praca w tym zakresie pomaga na wielu innych płaszczyznach. )

3 - Dorzuć DROGBNE ćwiczenia fizyczne do swojej rutyny. Zmuszaj się do nich na samym początku, żeby wywołać nawyk ćwiczeń. Zobaczysz, że dzięki temu będziesz miał lepsze samopoczucie, lepszy sen, więcej energii.

I przede wszystkim zamień walkę systemową pt. "MUSZĘ X" na "ROBIĘ MAŁY KROCZEK Y". Wypalenie zawodowe+bezsilność+depresja jest domeną naszych czasów. Dużo jednostek nie może odnaleźć się w kapitalistycznej rzeczywistości przez narzuconą wewnętrzną/systemową presję. Olej to i odpuść. Mimo że, zajmuję się na co dzień szkoleniami, terapiami i mediacjami sądowymi, to nie jestem wolny od tematu, które Cię spotkał, ponieważ mam za sobą 2-lata walki z depresją. Udanej, dopiero wtedy kiedy odpuściłem wiele presji, które sam sobie narzuciłem. Oczywiście każdy jest inny i podąża swoją drogą - czego Tobie również życzę.

Pozdrawiam ciepło

Btw. z jakiego rejony Polski piszesz?

Oczywiście asertywność, retoryka i erystyka są fajne, ale ty nastawiłeś się na tą jedyną.
Idź na dupy, zobaczysz jak to wygląda (wybierz najładniejszą).
W ten sposób najszybciej pozbędziesz się kompleksów i zobaczysz co się w życiu naprawdę liczy.
Skończysz z tą pogonią i zaczniesz lepiej wykorzystywać swój czas i umiejętności.

OK. Trochę to jaśniej wygląda. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że Ty i Twój problem bardzo przypominają Lucka z forum. On przez lata jest głuchy na wskazówki, wypada mieć nadzieję, że Tobie pójdzie lepiej.

Może terapeutce wcale nie chodziło o to, żebyś zaczął żyć, ale żebyś po prostu żył swoim życiem. Zamiast silić się na bycie kimś, kto zgodnie z tym, co piszesz powyżej musi i powinien. Rzeczywiście bez sensu staje się życie, jak wciąż tylko coś musisz i powinieneś.

Mam dla Ciebie taką prostą radę. Zacznij robić rzeczy, które Tobie sprawiają jakąkolwiek radość czy też przyjemność, eliminuj w miarę możliwości to, co Tobie nie leży. A to oznacza, że jak coś robisz, to weryfikujesz swoje wewnętrzne odczucia, czy to jest to, co daje Tobie satysfakcję, jakiś rodzaj ukojenia, poczucia, że jesteś z tym ok. Nie patrz na to, czego oczekują od Ciebie inni, co musisz, żeby coś komuś udowodnić. Testuj siebie :-))
Dzięki temu zyskasz trochę oddechu, dystansu, zmniejszysz presję na samego siebie, a w oczach innych będziesz bardziej autentyczny.

Wszyscy Tobie doradzają, ale są na tyle dobrze wychowani, by powiedzieć wprost.
Ja nie mam takich oporów.

Idź na dupy.
Przewartościowujesz swoje życie.
Pogoń za dupą (tu ładnie napisałem ) i pieniędzmi nie sprawi, że będziesz szczęśliwy.

Zdobądź się na samodzielność i przyj do przodu.
Stoisz dopiero na początku drogi.

Wycieczka w góru to wydatek kilku tysięcy? Nawet jakbyś z Gdańska w te góry jechał to dalej jest to bzdura.

Co Ci da seks jak Ty nie umiesz się usamodzielnić i z domu wynieść? Będziesz kolejnym piwniczakiem siedzącym na portfelu rodziców i narzekającym, jak to nikt Cię nie chce? W dupie to Ty masz rady, bo najlepiej jakby przyszło samo, żebyś nie musiał się starać.

Dupy to jedno, a życie to drugie

Mieszkasz pod Warszawą, to uzbieraj z 1000-1500 zł i leć na jakiś długi weekend do Paryża lub Madrytu (tanie loty).
Zorganizuj spanie w hostelu i zobacz jak świat wygląda.

Znaleźć lepszą pracę mieszkając w pobliżu Wawki to też nie jest jakieś mistrzostwo świata.
LinkedIn i pracuj.pl

PS. Skok na spadochronie u mnie zdrożał i kosztuje już 900 zł
Ale to dlatego, że jeden samolot się rozbił i kolejny już w tym roku spadochroniarz zrobił z siebie naleśnika.

Doświadczenie budujesz krok po kroku. Bez znajomości, czy się da? Zdecydowanie tak. Ile masz lat?