Wracam na forum po latach - zerwane zaręczyny i ból - Netkobiety.pl

Panna z Dworu napisał/a:

paslawek napisał/a:

mężatka ?

Nie. MILF

Uuuu la la

Żeby nie dać Ci w łeb.

Żeby nie dać Ci w łeb.

MagdaLena1111 napisał/a:

Może niepotrzebnie się upieram, że facet nie jest bezwolnym matołem i miał jednak wpływ na decyzje w swoim życiu W zasadzie to niewykluczone jest to, że facet autorki w rzeczy samej jest bezwolnym matołem, któremu kilka słówek wystarcza za dobrą monetę.
Albo jest desperatem, którego żadna inna nie chciała, więc wystarczyło, że autorka przejawia chęć kontynuowania i nie wnikał w jej motywy.

Nie,Magdaleno.
nie musi być ani desperatem ani bezwolnym matołem.
Tak działa miłość, zaburza postrzeganie rzeczywistości.
Masz racje, z boku,patrząc na ich relacje,każdy by sie połapał że ta kobieta bawi sie nim.
Ale z jego perspektywy jego świat wyglądał kompletnie inaczej.
Kochał autorkę,wiec jej bezgranicznie ufał,i wszystkie sytuacje obracał na "ich"korzyść.
Nie byłaś nigdy zakochana?
Bo wybacz, piszesz tak jak bys nie była,nie znała tego uczucia.

Szeptuch napisał/a:

MagdaLena1111 napisał/a:

Może niepotrzebnie się upieram, że facet nie jest bezwolnym matołem i miał jednak wpływ na decyzje w swoim życiu W zasadzie to niewykluczone jest to, że facet autorki w rzeczy samej jest bezwolnym matołem, któremu kilka słówek wystarcza za dobrą monetę.
Albo jest desperatem, którego żadna inna nie chciała, więc wystarczyło, że autorka przejawia chęć kontynuowania i nie wnikał w jej motywy.

Nie,Magdaleno.
nie musi być ani desperatem ani bezwolnym matołem.
Tak działa miłość, zaburza postrzeganie rzeczywistości.
Masz racje, z boku,patrząc na ich relacje,każdy by sie połapał że ta kobieta bawi sie nim.
Ale z jego perspektywy jego świat wyglądał kompletnie inaczej.
Kochał autorkę,wiec jej bezgranicznie ufał,i wszystkie sytuacje obracał na "ich"korzyść.
Nie byłaś nigdy zakochana?
Bo wybacz, piszesz tak jak bys nie była,nie znała tego uczucia.

Przez 4-5 lat? Nie wydaje mi się, że ktoś w miarę lotny nie zorientowałby się przez tyle lat, że współtworzy związek z braku laku.
Chyba, że matoł albo desperat ;-)
Ale jest jeszcze szansa, że to analfabeta uczuciowy/emocjonalny. „Ślepiec” na komunikaty pozasłowne.

Trochę tutaj było o komunikacji, ale pewne rzeczy między ludźmi odbywają się na kanałach niewerbalnych. O choćby autorka pisała, że seks u nich kulał a zwykło się twierdzić, że to barometr w związku.
Być może facet autorki to taki typ, co tylko komunikaty literalne przyjmuje/wysyła, natomiast nie potrafi wymieniać z drugą osobą emocji.

Oczywiście, że byłam zakochana, nawet nie jeden raz, ale tylko jako nastolatka potrafiłam się zakochać tak, żeby być skupioną tylko na tym, co ja czuję i pomijać rzeczywistość wokół. Potem dojrzałam i chociaż dalej potrafię odlecieć ;-) , to nie dzieje się to całkiem poza świadomością i dbałością o to, żeby się nie władować w coś dla mnie nieodpowiedniego.

Miłość jest ślepa. Dlatego autorka powinna wyraźnie zakomunikować i upewnić się, że jej były facet to rozumie. Ale tego nie zrobiła i to ona jest winna.

Miłość jest ślepa. Dlatego autorka powinna wyraźnie zakomunikować i upewnić się, że jej były facet to rozumie. Ale tego nie zrobiła i to ona jest winna.

Panna z Dworu napisał/a:

NiebieskiKwiat napisał/a:

Miłość jest ślepa. Dlatego autorka powinna wyraźnie zakomunikować i upewnić się, że jej były facet to rozumie. Ale tego nie zrobiła i to ona jest winna.

Powiem wam, że ja wymiękam. Ona komunikuje mu, że sama nie wie czego chce, on wyprasza szansę (bo miłość jest owszem ślepa), prosi o to żeby jednak byli razem (czyli chyba dobrze rozumie, w jakiej jest sytuacji) a potem to jej wina, że u niej nic się z czasem nie zmieniło.

Bo nie masz rozwiniętej empatii. Tak jak i autorka tematu.

NiebieskiKwiat napisał/a:

Panna z Dworu napisał/a:

Powiem wam, że ja wymiękam. Ona komunikuje mu, że sama nie wie czego chce, on wyprasza szansę (bo miłość jest owszem ślepa), prosi o to żeby jednak byli razem (czyli chyba dobrze rozumie, w jakiej jest sytuacji) a potem to jej wina, że u niej nic się z czasem nie zmieniło.

Bo nie masz rozwiniętej empatii. Tak jak i autorka tematu.

Serio, szczera rozmowa z chłopakiem i powiedzenie mu o swoich wątpliwościach a następnie danie mu szansy, to jest brak empatii? To JEST WŁAŚNIE EMPATIA, która w tej sytuacji nie powinna była mieć miejsca.

Czy może z tej empatii powinna było wyjść za niego za mąż? Wtedy nie byłaby "winna" jego rozczarowaniu, za to byłaby winna zmarnowaniu życia tak sobie jak i jemu, bo przecież to wszystko dopiero wtedy byłoby pic na wodę fotomontaż.

NiebieskiKwiat napisał/a:

Autorka tematu powinna zakomunikować prosto i wyraźnie. Upewnić się, że facet to zrozumiał.
Nie zrobiła tego, bo miała go w dupie i jego uczucia. Liczyło się tylko to co ona czuje.

Czyli autorka powinna, ma powinności, za to facet jak to facet, nierozumna niezguła nic nie powinien i trzeba się nim zaopiekować dzieciaczkiem?
Czyli mamuśkobwać niedorajdzie?
Tak mamuśko?

Dobra ja się nie odzywam, bo widzę, że mam zupełnie inne myślenie niż Wy.

Ona mu wyłożyła jak krowie na rowie, że nie jest zdecydowana. I on to zaakceptował. Gdzie tu błąd w komunikacji?  A jakie były inne/prawdziwe przyczyny tego niezdecydowania, to już inna historia.

, sama wybierałam pierścionek zaręczynowy

Panna z Dworu napisał/a:

Ona mu wyłożyła jak krowie na rowie, że nie jest zdecydowana. I on to zaakceptował. Gdzie tu błąd w komunikacji?  A jakie były inne/prawdziwe przyczyny tego niezdecydowania, to już inna historia.

Tu się nie zgodzę. Sama pisała, że wybrała pierścionek zaręczynowy. Po co?

lidka9413@wp.pl napisał/a:

, sama wybierałam pierścionek zaręczynowy

Musiała czekać aż facet oświdczy by go zbyć?
Ja rozumiem, że ludzie mogą próbować być razem mimo, że coś nie do kńca gra, dać czas, zobaczyć ale ... skoro wybierała pierścionek, to znaczy chyba, że zaczęła powaznie myśleć o tym związku. Nagle ją olśniło, jak facet jej go dał?
Ja tego nie kupuję. Dla mnie to szczyt nawet nie wiem czego... musiałabym przelknąć.
Jeszcze bym broniła Autorki gdyby ten pierścionek dostała niespodziewanie.
Można dać sobie sznsę, czas by przekonać czy chemy być razem czy to funkcjonuje i jak. Skoro nie grało, choć sama Autorka nie wie czy grało czy nie bo niby ok ale nie do końca, to wybieranie pierścionka by potem dać kosza było zwyczajnie podłe.

Roxann napisał/a:

Panna z Dworu napisał/a:

Ona mu wyłożyła jak krowie na rowie, że nie jest zdecydowana. I on to zaakceptował. Gdzie tu błąd w komunikacji?  A jakie były inne/prawdziwe przyczyny tego niezdecydowania, to już inna historia.

Tu się nie zgodzę. Sama pisała, że wybrała pierścionek zaręczynowy. Po co?

lidka9413@wp.pl napisał/a:

, sama wybierałam pierścionek zaręczynowy

Musiała czekać aż facet oświdczy by go zbyć?
Ja rozumiem, że ludzie mogą próbować być razem mimo, że coś nie do kńca gra, dać czas, zobaczyć ale ... skoro wybierała pierścionek, to znaczy chyba, że zaczęła powaznie myśleć o tym związku. Nagle ją olśniło, jak facet jej go dał?
Ja tego nie kupuję. Dla mnie to szczyt nawet nie wiem czego... musiałabym przelknąć.
Jeszcze bym broniła Autorki gdyby ten pierścionek dostała niespodziewanie.
Można dać sobie sznsę, czas by przekonać czy chemy być razem czy to funkcjonuje i jak. Skoro nie grało, choć sama Autorka nie wie czy grało czy nie bo niby ok ale nie do końca, to wybieranie pierścionka by potem dać kosza było zwyczajnie podłe.

Cóż, rozmyślić można się nawet w dniu ślubu, ba! nawet przed ołtarzem. W trakcie trwania małżeństwa także. Dlaczego robicie jej taki zarzut z tego niezdecydowania?

lidka9413@wp.pl napisał/a:

Poszliśmy na terapię dla par, rozmawialiśmy o polepszeniu życia seksualnego, trochę je zaniedbaliśmy przez ostatnie lata, ale ja zdałam sobie sprawę, że wynika to też z tego, że po prostu nie mam pociągu seksualnego do mojego P. Podczas rozmów indywidualnych okazało się, że nie da się wskrzesić romantycznych uczuć, jeśli nigdy ich nie było. Rozmawiałam z całą rodziną, nie wiedząc co robić, bardzo męczyła mnie ta sytuacja. Moje siostry zwołały nawet spotkanie kryzysowe, żeby mi pomóc i porozmawiać ze mną. Starały się na logikę wytłumaczyć mi, że ciężko jest o tak dobrego i oddanego partnera. Ja mówiłam im, ze umarłam emocjonalnie w tym związku. Wypiłam kilka lampek wina, uspokoiłam się. W nocy, kiedy alkohol przestał działać obudziłam się znów z ogromnym lękiem, uczucia niepokoju wróciły ze zdwojoną siłą. Rano poczytałam jeszcze o pociągu seksualnym do partnera i braku nadziei na wskrzeszenie go. Zaczęłam rozmowę. Powiedziałam, że nie mam silnych uczuć, ani pociągu seksualnego, że duszę się. Zerwaliśmy. Poczułam ulgę.

Ja naprawdę nie rozumiem o co ten spór. Człowiek nie jest maszyną i ma prawo sam nie zdawać sobie sprawy z własnych uczuć. Dopiero jakaś sytuacja taka jak w tym wypadku oświadczyny spowodowały, że autorka poczuła się jakby jej kubeł zimnej wody ktoś na glowę wylał. Nie ona pierwsza i nie ostatnia takie jest życie. Faceta szkoda, ale naprawdę bardziej byłoby mi go szkoda gdyby autorka dalej w to brnęła, wzięła z nim ślub urodziła mu dzieci i żyła z nim, a świadomość że popełniła życiowy błąd skrzeczała i wyłaziła z niej każdego dnia. W końcu pewnie i tak by się rozstali, bo nie ma mocnych na to, aby ktoś wytrzymał w związku nie kochając lub czując/wiedząc że nie jest kochany.
Chcieli spróbować, spróbowali i nie wyszło.. Samo życie. Szukanie teraz winnego to gonienie wiatru w polu, bo trudno obwiniać kogoś za to, że nie był w stanie w pełni pokochać.
Co do straty czasu przez tego faceta, to przecież autorka też tyle samo czasu straciła i nikt jej już go nie wroci. Tym bardziej trzeba docenić, że zdobyła się na odwagę żeby dać facetowi wolność.

Panna z Dworu napisał/a:

Cóż, rozmyślić można się nawet w dniu ślubu, ba! nawet przed ołtarzem. W trakcie trwania małżeństwa także. Dlaczego robicie jej taki zarzut z tego niezdecydowania?

Owszem, można rozmyślić, kiedy np. się dowie o czymś co było skrywane, inna kobieta, przeszłość kryminalna itd. Jednak jak ludzie ze sobą żyją, kobieta wybiera pierścionek i po tym jak go dostaje, wycofuje się, to sorry... Dla mnie to zachowanie poniżej jakiegokolwiek poziomu.
Tam przecież chyba nic takiego nie wydarzyło poza tym, że panna dostała pierścionek, który SAMA WYBRAŁA!
No chyba, ze znów się pojawił jakiś kolega w pracy....
EDIT: Żeby nie było, ten związek i tak nie rokował ale mogłaby mu oszczędzić tego pierścionka i oświadczyn.

Roxann napisał/a:

Panna z Dworu napisał/a:

Cóż, rozmyślić można się nawet w dniu ślubu, ba! nawet przed ołtarzem. W trakcie trwania małżeństwa także. Dlaczego robicie jej taki zarzut z tego niezdecydowania?

Owszem, można rozmyślić, kiedy np. się dowie o czymś co było skrywane, inna kobieta, przeszłość kryminalna itd. Jednak jak ludzie ze sobą żyją, kobieta wybiera pierścionek i po tym jak go dostaje, wycofuje się, to sorry... Dla mnie to zachowanie poniżej jakiegokolwiek poziomu.
Tam przecież chyba nic takiego nie wydarzyło poza tym, że panna dostała pierścionek, który SAMA WYBRAŁA!
No chyba, ze znów się pojawił jakiś kolega w pracy....
EDIT: Żeby nie było, ten związek i tak nie rokował ale mogłaby mu oszczędzić tego pierścionka i oświadczyn.

Znam przypadek, gdzie wybrana była sukienka, wysłane zaproszenia, wybrana sala i przygotowana świątynia, i nie było przebacz...

Panna z Dworu napisał/a:

Roxann napisał/a:

Owszem, można rozmyślić, kiedy np. się dowie o czymś co było skrywane, inna kobieta, przeszłość kryminalna itd. Jednak jak ludzie ze sobą żyją, kobieta wybiera pierścionek i po tym jak go dostaje, wycofuje się, to sorry... Dla mnie to zachowanie poniżej jakiegokolwiek poziomu.
Tam przecież chyba nic takiego nie wydarzyło poza tym, że panna dostała pierścionek, który SAMA WYBRAŁA!
No chyba, ze znów się pojawił jakiś kolega w pracy....
EDIT: Żeby nie było, ten związek i tak nie rokował ale mogłaby mu oszczędzić tego pierścionka i oświadczyn.

Znam przypadek, gdzie wybrana była sukienka, wysłane zaproszenia, wybrana sala i przygotowana świątynia, i nie było przebacz...

Piszesz "przebacz" czyli coś wydarzyło...

Zdajesz sobie sprawę, że 4 lata w ciągu, których mówi się, że kocha i wybiera pierścionek, bo się boi zostać na lodzie, to zdecydowane przegięcie? Tak jak tu niektóre osoby pisały, mogła wtedy dać sobie kilka tygodni czy miesięcy do roku, a siedziała 4 lata i ze swoimi wątpliwościami nic nie robiła.

polis napisał/a:

Zdajesz sobie sprawę, że 4 lata w ciągu, których mówi się, że kocha i wybiera pierścionek, bo się boi zostać na lodzie, to zdecydowane przegięcie? Tak jak tu niektóre osoby pisały, mogła wtedy dać sobie kilka tygodni czy miesięcy do roku, a siedziała 4 lata i ze swoimi wątpliwościami nic nie robiła.

Tu zgadzam z Polis, serio nie uważam, że dopiero panna musiała dostać pierścionek, który notabene sama wybrała by dojść do wniosku, że to nie to. No sorry bądźmy poważni.
O co jej tak naprawdę chodziło i co komu chciała udowodnić? Przecież skoro miała wątpliwości, to po jakie ch. wybierała peirścionek. Chyba wiedziała, że to oznacza oświadczyny.

Roxann napisał/a:

polis napisał/a:

Zdajesz sobie sprawę, że 4 lata w ciągu, których mówi się, że kocha i wybiera pierścionek, bo się boi zostać na lodzie, to zdecydowane przegięcie? Tak jak tu niektóre osoby pisały, mogła wtedy dać sobie kilka tygodni czy miesięcy do roku, a siedziała 4 lata i ze swoimi wątpliwościami nic nie robiła.

Tu zgadzam z Polis, serio nie uważam, że dopiero panna musiała dostać pierścionek, który notabene sama wybrała by dojść do wniosku, że to nie to. No sorry bądźmy poważni.
O co jej tak naprawdę chodziło i co komu chciała udowodnić? Przecież skoro miała wątpliwości, to po jakie ch. wybierała peirścionek. Chyba wiedziała, że to oznacza oświadczyny.

Ja kompletnie tego nie rozumiem i nie wiem dlaczego dziewczyny jej tak zaciekle bronią.

NiebieskiKwiat napisał/a:

Roxann napisał/a:

Tu zgadzam z Polis, serio nie uważam, że dopiero panna musiała dostać pierścionek, który notabene sama wybrała by dojść do wniosku, że to nie to. No sorry bądźmy poważni.
O co jej tak naprawdę chodziło i co komu chciała udowodnić? Przecież skoro miała wątpliwości, to po jakie ch. wybierała peirścionek. Chyba wiedziała, że to oznacza oświadczyny.

Ja kompletnie tego nie rozumiem i nie wiem dlaczego dziewczyny jej tak zaciekle bronią.

A ja kompletnie nie rozumiem tego jak pomijana jest tu rola wyczekująco - prosząca tego chłopaka. Tak jakby to że on w pewnym sensie przyczynił się do tej historii swoimi oczekiwaniami.

Dla mnie to wygląda tak:
Ona nie chciała tego związku i to na jej barkach jest to aby facetowi uświadomić, że ona tego związku nie chce i aby to zrozumiał.
Na tym polega dobra komunikacja. Nie zrobiła tego. Dlaczego? Mam teorię, że bała się być samotna. Czyli wykorzystała jego naiwność do własnych egoistycznych celów. Chciała mieć obok tego faceta aby po prostu był. Nie musiała go kochać. Wystarczyło, że to on kochał ją.
Zmanipulowała go słowami, że ona "nie wie" czy chce związku. Słowo "nie wiem" oznacza po prostu nie wiem Czyli może tak, może nie. Te słowo rodzi niedomówienia i nadinterpretacje. Rodzi nadzieje i generuje emocje, że może się uda ją przekonać do związku.

Salomonka napisał/a:

Ja naprawdę nie rozumiem o co ten spór. Człowiek nie jest maszyną i ma prawo sam nie zdawać sobie sprawy z własnych uczuć. Dopiero jakaś sytuacja taka jak w tym wypadku oświadczyny spowodowały, że autorka poczuła się jakby jej kubeł zimnej wody ktoś na glowę wylał. Nie ona pierwsza i nie ostatnia takie jest życie. Faceta szkoda, ale naprawdę bardziej byłoby mi go szkoda gdyby autorka dalej w to brnęła, wzięła z nim ślub urodziła mu dzieci i żyła z nim, a świadomość że popełniła życiowy błąd skrzeczała i wyłaziła z niej każdego dnia. W końcu pewnie i tak by się rozstali, bo nie ma mocnych na to, aby ktoś wytrzymał w związku nie kochając lub czując/wiedząc że nie jest kochany.
Chcieli spróbować, spróbowali i nie wyszło.. Samo życie. Szukanie teraz winnego to gonienie wiatru w polu, bo trudno obwiniać kogoś za to, że nie był w stanie w pełni pokochać.
Co do straty czasu przez tego faceta, to przecież autorka też tyle samo czasu straciła i nikt jej już go nie wroci. Tym bardziej trzeba docenić, że zdobyła się na odwagę żeby dać facetowi wolność.

Lepiej tego nie można było ująć.

Nikt nikogo nie broni, bo to nie sąd. Tym bardziej że chodzi o uczucia a nie sfałszowanie z premedytacją ważnych dokumentów.
Każdego, w każdej chwili w każdym związku może w końcu olśnić, że nie chce z tą drugą osobą być na wieki wieków amen.

No oczywiscie, że przyczynił bo był z nią w związku kilka lat, mieszkali razem, spędzali czas, wybierali w końcu ten nieszczęsny pierścionek i nagle po oświadczynach jej odmieniło. No sorry.
Jak ktoś nie wie co czuje, myśli, czego chce, nie panuje nad emocjami itd. To nie powinien w góle wchodzić w relacje.
Przecież Autorka już na początku miała wątpliwości, a potem odpłynęła do jakoegoś kolegi w pracy...
Jak dla mnie jej zachowanie jest/było podłe. Bo jak podejrzewam, on nie wiedział, że wtedy ona wzdychała do innego.

Panna z Dworu napisał/a:

Salomonka napisał/a:

Ja naprawdę nie rozumiem o co ten spór. Człowiek nie jest maszyną i ma prawo sam nie zdawać sobie sprawy z własnych uczuć. Dopiero jakaś sytuacja taka jak w tym wypadku oświadczyny spowodowały, że autorka poczuła się jakby jej kubeł zimnej wody ktoś na glowę wylał. Nie ona pierwsza i nie ostatnia takie jest życie. Faceta szkoda, ale naprawdę bardziej byłoby mi go szkoda gdyby autorka dalej w to brnęła, wzięła z nim ślub urodziła mu dzieci i żyła z nim, a świadomość że popełniła życiowy błąd skrzeczała i wyłaziła z niej każdego dnia. W końcu pewnie i tak by się rozstali, bo nie ma mocnych na to, aby ktoś wytrzymał w związku nie kochając lub czując/wiedząc że nie jest kochany.
Chcieli spróbować, spróbowali i nie wyszło.. Samo życie. Szukanie teraz winnego to gonienie wiatru w polu, bo trudno obwiniać kogoś za to, że nie był w stanie w pełni pokochać.
Co do straty czasu przez tego faceta, to przecież autorka też tyle samo czasu straciła i nikt jej już go nie wroci. Tym bardziej trzeba docenić, że zdobyła się na odwagę żeby dać facetowi wolność.

Lepiej tego nie można było ująć.

Przecież to "hipokryzja" kobieca i wybielanie kobiecej natury (żartuje)
natury wiadomo że złej z gruntu i w rdzeniu od zarania dziejów
(...)

Salomonka napisał/a:

Ojejku, to ale zaliczą mi w "przebieg"... Taka ilość pewnie mi się w metrykę nie zmieści

Tylko przez chwilkę Cię nie miałem na oku a już znowu grzeszysz siostro

Panna z Dworu napisał/a:

Roxann napisał/a:

No oczywiscie, że przyczynił bo był z nią w związku kilka lat, mieszkali razem, spędzali czas, wybierali w końcu ten nieszczęsny pierścionek i nagle po oświadczynach jej odmieniło. No sorry.
Jak ktoś nie wie co czuje, myśli, czego chce, nie panuje nad emocjami itd. To nie powinien w góle wchodzić w relacje.
Przecież Autorka już na początku miała wątpliwości, a potem odpłynęła do jakoegoś kolegi w pracy...
Jak dla mnie jej zachowanie jest/było podłe. Bo jak podejrzewam, on nie wiedział, że wtedy ona wzdychała do innego.

Jej się nic nie odmieniło.   Jej "nie wiem" przybrało ostateczny kształt na "nie". Bycie niezdecydowanym, i jasne o tym poinformowanie, nie jest podłe.

I tu się zgadzam, że ten związek nie miał sensu i nie wiem po co w to Autorka brnęła, a tym bardziej nie rozumiem szopki z pierścionkiem i zaręczynami.
Dlatego pisałam, że jej intencje są dla mnie dziwne, tak jakby komuś chciała coś udowodnić. Nie chciała być po prostu zostawioną czy raczej zostawić ale "uciec" niemal spod ołtarza. Gdyby się okazało, że gdzieś jest znów jakiś kolega, to ojej ... jakież to mogłoby być romantyczne

polis napisał/a:

Salomonka napisał/a:

Nikt nikogo nie broni, bo to nie sąd. Tym bardziej że chodzi o uczucia a nie sfałszowanie z premedytacją ważnych dokumentów.
Każdego, w każdej chwili w każdym związku może w końcu olśnić, że nie chce z tą drugą osobą być na wieki wieków amen.

Tylko tutaj autorkę już olśniło 4 lata temu przy okazji jej romansu z kolegą z pracy, tylko dalej ciągnęła to dalej za strachu przed samotnością.

Autorka powinna, jeśli już to poszukać najpierw terapii, bo tak się przyzwoity człowiek nie zachowuje.

Amen.

I co teraz? Na stos z nią?