Wracam na forum po latach - zerwane zaręczyny i ból - Netkobiety.pl

Nic to absolutnie nie da tego to jestem pewny
z łatwością można się ułożyć w dopierdalaniu sobie samemu nawet latami to też bywa przydatne
A Autorka jak się uprze to nikt jej nie prześcignie w osądzaniu  i karaniu, dowalaniu za błędy.
Takie niby terapie szokowe wylewanie wiader pomyj na siebie to dziecinada pozory refleksji i samoświadomości
inny rodzaj ucieczki przed istotą swoich błędów, tylko trochę szumu .No i bywa to niezły show dla innych których takie jatki jarają.
Jedynie moment po uwolnieniu się od cząstek przeszłości bywa niebezpieczny, bo korci robić to samo coś na nowo z czystym sumieniem.
Tobie jest potrzebne mszczenie się za Twoją krzywdę , ale nie przynosi ulgi i spokoju tylko na chwilkę co ?Poem abarot to samo w poczuciu sprawiedliwości i jedynie słusznej racji razem ze złudnym poczuciem wyższości niby moralnej - przewidywalne do bólu.
To obnażanie natury kobiet  to unik a całe to konfrontowanie i prowokowanie jest na marne to takie sobie świrowanie i figle zastępczo
skutek jest najważniejszy tylko Ty go znasz .

Gucio prawda to zależy na jakim są etapie, a wielu facetów to dzieci, chłopcy na własne życzenie zapatrzeni we własny ogon i ego z chadami i badboyami nie mają wiele wspólnego
uwielbiają w pewnych okolicznościach karyny i się fascynują nimi i to nie tylko badboye których owszem są różne rodzaje tak jak są różne rodzaje misiów szczerych i porządnych ,
miśki,grzeczne, miłe i poprawne, spokojne, za dobre też je kochają niech no tylko trochę dorwą taką,niech się trafi chetna
dostaną trochę atencji,wzrośnie niby poczucie wartości i  to jeden przez drugiego poleci a nawet mało co nie pozabijają się
miśki te niby uczciwe i te za dobre są mocno przereklamowane i równie zdradzieckie podłe, jak badboye jawne różnej prominencji.

lidka9413@wp.pl daj mu spokój, żeby jak najszybciej wygasły jego uczucia do ciebie i znalazł sobie prawdziwą miłość. Zresztą po co ci ten kontakt? Serio chcesz dla niego dobrze, czy sama chcesz poczuć się z tym lepiej, bo uznasz, że skoro się do ciebie odzywa i chce się kolegować to nic się nie stało i nic takiego nie zrobiłaś? Nie odzywaj się już do niego więcej, jak nie chcesz dalej mącić.

Jeśli Autorce zależy na tym, aby facet się pozbierał i ułożył sobie życie, niech zerwie z nim wszelkie kontakt. Dla niego Autorka jest uosobieniem krzywdy, bo on przecież robił wszystko, aby było dobrze i nie jego wina, że nie był w stanie jej tego ognia dostarczyć. Jej granie na dwa fronty, kiedy sie zwierzała tamtemu ze swoich rozterek, kiedy zabujała się w tym koledze z pracy, podczas gdy partner dwoił się i troił, aby je dogodzić, nie wygląda zbyt dobrze. No, ale cóż, stało się i teraz trzeba na swoich błędach się nauczyć.

O ile do końca mnie nie przekonuje fakt, żę osoba nie potrafi kogoś pokochać, bo nie ma tych wybuchowych iskier, za to jest wszystko to, co np. ten gość dawał Autorce, o tyle, skoro sie czegoś nie czuje, nie wchodzić w dalsze relacje i nie krzywdzić tej drugiej osoby. Dla mnie osobiście takie zachowanie, jakie prezentował facet jest objawem i wyrazem miłości, oddania i troski, więc możę jeszcze tzeba to przyprawić ową chemią, fajerwerkami czy koktajlem emocjonalnym. Czasami ciężko mi sobie wyobrazić, że można kogoś kochać za nic.

Młoda jest to jeszcze szuka tego "miodku", nikt jej tego nie zabroni ... Niechaj szuka wiatru w polu.

Jej wybór, jej życie.

Ale AUTORKO jestem PEWIEN, że jeszcze zatęsknisz za tym życiem z którego zrezygnowałaś, bo tego co miałaś, to baaaardzo niewielu facetów, których spotkasz w swoim dalszym życiu, będzie Ci w stanie ponownie dać.

Ale jak to mówią, Twój cyrk, twoje małpy i jak sobie pościelesz tak się WYŚPISZ.

Więc goń tego króliczka, goń ile sił.

A ja myślę że o zadne problemy z erekcją nie chodzi  tylko wyidealizowana wizję związku którą Be sobie wymyślił i której nie tylko kobiety ale i on sam nie mógł sprostać z racji trudnych emocji i przeżyć z dzieciństwa i okresu dorastania. Coś jak wielokrotnie zdradzony facet który pragnie związku z kobietą aniołem ale nawet gdyby taką spotkal to zatruje tą relację chorymi podejrzeniami o zdradę, napędzanymi wcześniejszymi doświadczeniami. Takie błędne koło. Te pragnienia Be i jednoczesne sabotowanie ich swoim postępowaniem i sposobem myślenia o życiu i kobietach spowodowały u niego wielką frustrację i niechęć a wręcz agresję. Ma pretensje do wszystkich: rodzicow za spitolone dzieciństwo, do kobiet za to że żadna nie potrafiła go uleczyć z traumy i bycia znerwicowanych wysokowrazliwcem a największe pretensje I złość ma do samego siebie ze nie umie a raczej nie chce wyjść z tego obłędu. Bo lata życia w nim mimo ze wyniszczyły go zarówno fizycznie jak i psychicznie stanowiły mimo wszystko pewną bezpieczną bo"znajomą bazę " i Be nie chce wyjść poza ten znajomy mu, przewidywalny schemat. Niby coś tam działa, niby terapia ale to wszystko takie po wierzchu, na swoich zasadach. Najlepiej jakby się znalazl terapeuta który mu powie : masz chłopie 100% racji, świat i kobiety to straszny shit. A tu jak na złość nikt nie chce tak powiedzieć. Tak plyna lata a Be stoi w miejscu, zawieszony pomiędzy tym co zna, co złe, wyniszczające autodestruktywne ale znajome a tym czego by chciał ale w co uwierzyć  trudno bez podjęcia wysiłku pracy nas sobą. Gdzieś tam w podświadomości czuje ze sam przegrywa ten dany mu czas a złość za to przelewa na innych. Chwilowe tryumfy udowodnienia sobie i światu ze kobiety są niby gówniane są tak naprawdę marną osłodą poczucia bycia przeraźliwie samotnym. Coś na zasadzie odmroziłam sobie uszy ale udowodniłam mamie ze ja czapki nosić nie będę.
Mi Be tak naprawdę jest żal. Bo to nie jest zły człowiek ani glupi. W odpowiednim srodowisku urodzony i wychowany albo chociaż właściwe osoby poprowadzony w odpowiednim momencie byłby dzis dobrym kochającym partnerem i dobrym tatą. A tsk to teraz wszystko zostało już tylko w jego rękach,  a nie jest łatwo zmienić siebie gdy nie ma się już 20 lat. Ja jednak chce wierzyć że Be da radę. Będę za to trzymać kciuki. Tak po ludzku poprostu. Bez fałszywej litości  trzymaj się Be.

Autorko myślę, że u Ciebie chodzi generalnie o lęk przed małżeństwem. Masz w głowie mocno chyba wyidealizowany obraz miłości, małżeństwa, życia razem. Wydaje Ci się, że każdy przeżywa płomienną miłość, która doprowadza do "lewitacji" i że bez tej "lewitacji" to nie jest miłość. To są wszystko mity, które wpaja w nas kultura. A prawda jest taka, że każdy miłość czuje na swój sposób. Jeden faktycznie "lewituje", a inny odczuwa ją w sposób stonowany, "letni". Ja podejrzewam, że problem nie dotyczy  relacji z tym konkretnym facetem, tylko w Twoim przypadku jest tak w ogóle. Dobrze by było się temu przyjrzeć, rozpoznać w sobie czemu się tak dzieje. Może jakaś terapia ?
Nie ma co się "biczować", bo jakiś kretyn na forum wypisuje jaka to jesteś straszna, że takiego wspaniałego faceta zostawiłaś. On przelewa na Ciebie swoje fiksacje. Po prostu trzeba przeanalizować samego siebie. Poszukać w sobie odpowiedzi dlaczego czuję, to co czuję.

I w ten sposób właśnie wracamy do mitu o "lewitacji"

Zastanawiające jest, czemu perspektywa ślubu tak mocno dała się we znaki Autorce. Jej ciało tak gwałtownie zareagowało, prawie jak na gwałt.. A przecież zna dobrze partnera,  ba- mówi że jest przywiązana, wie, czego się spodziewać, może Mu ufać.
Można powiedzieć, że to zalążek " dojrzałej" miłości, a tu takie coś...
Twierdzi, że nie czuje miłości, więc albo brak owej " lewitacji", tęsknota za zauroczeniem tak się objawia, albo podświadome oczekiwanie na jakąś zmianę jakieś " coś lepszego, nowego".
Najprawdopodobniej, gdyby jakiś ktoś zawrócił Jej w takim stanie w głowie, poszłaby za nim jak w dym.
A tak siedzi sobie, bo w sumie nie jest jej źle- facet ja kocha, i dogadza.
Więc czemu aż tak mocna reakcja? Bo to " na zawsze"? Już dość długo są razem, żeby się zorientować, czy się chce żyć z tym konkretnym człowiekiem. Coś najwidoczniej daje wyraźny znak, że tak nie jest, i może to nierozsądne, okrutne wobec faceta, ale nie można tego zignorować.

Leczę się na terapii na zaburzenia lękowe i skłaniam się całym sercem za postem Misinxa.
Moim zdaniem szybciej lub później byłoby tak samo z każdym kolejnym facetem. Na tym polega zaburzenie lękowe, czy w gorszym stadium nerwica.

Myślę że bardzo, naprawdę bardzo dużo kobiet jest w związkach z rozsądku. Takie związki są wtedy, gdy nie ma pożądania, a jedynie myślenie że osobowość i bogate wnętrze to wszystko czego trzeba. To nieprawda. Jesteś dowodem (kolejnym) że jednak nieprawda, że związki z rozsądku są najbardziej trwałe.

Jest mi strasznie żal Twojego ex. Biedny facet...
Ale jednocześnie głęboko Cie podziwiam że miałaś odwagę to zakończyć. Mnóstwo kobiet jest w takich związkach, a tego nie kończy.

Błędem jest mówienie że rzuciła go bo był dla niej za dobry. Często słyszę ten tekst "byłem za dobry"... Nie. Kobiety chcą dobrych facetów! Tu przyczyną był wyłącznie brak uczuć i pożądania. Gdyby facet był dla niej chujem, to po prostu skończyłaby to szybciej.

Cała ta okropna sytuacja wynika z presji społecznej (nawet Twoich bliskich, autorko) by patrzeć tylko na wnętrze, a nie na wygląd. Że tylko pusta i głupia dziewczyna na to zwraca uwagę.

Bo to jest to samo, co występuje u większości młodych ludzi, którzy są w związkach po 10 lat i mówią, że ślub im nie jest potrzebny do życia, że wolą bez.
A prawda jest najczęściej taka, że po prostu podświadomie wiedzą, że nie chcą ślubu z tym konkretnym partnerem. Bo jak dochodzi do rozstania, a osoba, która ślubu nie chciała spotka na swojej drodze kogoś innego, to nagle ten ślub jest i to tak bardzo szybko, więc nie o ślub chodziło, a o partnera/rkę.

Można mieć super osobę obok siebie, a nie chcieć z nią spędzić życia.

Nie była szczera z swym "narzeczonym", poczytaj inne wątki Autorki.
Pogubiła się i to zdrowo, a konsekwencje ponoszą oni oboje, a ten porzucony, niejako zdradzony nawet - cierpi bardziej, jak zwykle zresztą.
Autorka powinna to znacznie, znacznie szybciej skrócić - presja i otoczenie to jedno, po prostu nie miała drugiej gałęzi w garści jeszcze. Tyle dobrego, że w końcu się na to zebrała, ale jak zwykle pięknie @ulle rozebrała to na czynniki pierwsze i opisała.
Nie użalałbym się jednak nad nią zbytnio, bo jak widać... coś niecoś potrafi na zakazanym rynku matrymonialnym.

@paslawek z przemianą w badboya żartowałem tylko oczywiście

Ona nie ma własnego rozumu? Nie umie podejmować racjonalnych decyzji? Może powinna zostać ubezwłasnowolniona? Szczerość to nie jest wytłumaczenie jej podłego zachowania wobec drugiego człowieka.
Jest dorosła i powinna wiedzieć, że jak się kogoś nie kocha to nie robi mu się takiego świństwa jakie ona robiła PRZEZ LATA.

Z tego, co się orientuję dylematy sercowe nie stanowią podstawy do ubezwłasnowolnienia aczkolwiek istotnie powodują, że człowiek nie umie samodzielnie pokierować swoim zachowaniem i ulega namowom, prośbom oraz wyznaniom drugiej osoby.

No nie, w którym miejscu go zwodziła? Ulegając jego nadziei? A to ona już nadziei mieć nie mogła że może jednak coś do niego poczuje?

Bardzo mądry facet i Ty tez masz tak wejść w następny związek jak on, ze masz być zakochana i żywic intensywne uczucia  a nie jedynie kierować się rozsądkiem.
On - pomyśl, czy byłby z Tobą jakby się nie zakochał, jakbyś nie pociągała go fizycznie a była jedynie dobra, pracowita i opiekuńcza? Nie. Takie to on może mieć koleżanki, siostry, z którymi przecież w związek nie będzie wchodził.

Mężczyźni ogólnie są tu o wiele mądrzejsi, bo oni w związki z rozsądku nie wchodzą. Gdy jest to koleżanka, dobra koleżanka, ale nie pociąga ich fizycznie, nie ma zauroczenia, chemii w stosunku do niej - to po prostu nawet się nie zastanawiaja, czy wchodzić z nią w związek  i nie pytają kolegów (z resztą koledzy powiedzieliby pewnie" stary, szukaj sobie innej" - i byłby koniec rozmowy.

Była?

Zdaje się, że emocjonalnie odlatuje tutaj - co przyznaje wprost.
Z drugiej strony zabawiła się emocjami i uczuciami własnego partnera, przez parę lat zresztą.
Ciężko było jej zbudować uczucia, kiedy kątem oka szukała miłości gdzieś indziej - czego nie wyzna zresztą. Związek z rozsądku był spoko, kiedy były korzyści jej odpowiadające - ja to przynajmniej tak widzę.
Oczywiście wielu kwestii zabrakło na początku tej relacji, tego ognia, tej iskry - ale też nie powinno to wówczas trwać tyle lat.

Oczywiście, przecież opisała to wyżej @ulle bardzo trafnie i to krok po kroku.
Nie róbmy jednak z Autorki niewiniątka, bo jest dokładnie tam gdzie chciała być. Człowiek to nie zabawka - za daleko to zabrnęło.

Nom.
Nie wiem dlaczego większość panów tu z taka łatwością robi z faceta autorki bezwolnego gamonia, który nie miał żadnego wpływu na sytuację, skoro on doskonale wiedział w co się pakuje.

Oczywiście, że wchodzą Seks z kobietą jest dla faceta niemożliwy, tylko kiedy ta mu się całkowicie nie podoba, jest na drugim biegunie tego, co on preferuje. W przeciwnym razie wszystko jest możliwe Dla wielu facetów do wejścia w związek wystarczy to, że kobieta jest nim zauroczona, wielbi go jak bóstwo i na dodatek nie jest fizycznie odstraszająca.

Nie może wygasnąć coś co nigdy nie zostało rozpalone.

To, co piszesz potwierdza jedynie fakt, że czasami jest tak że: jedna strona mówi "a" a druga strona słyszy "a może jednak b". Na siłę, do upadłego, za wszelką cenę... Jakby chciała, to by pokochała a nie pokochała bo na drodze były same przeszkody. Nieprawda. To potwierdza kolejny fakt, że osoba zaangażowana, pragnąca, oczekująca, mająca nadzieję dąży do osiągnięcia celu. A tą osobą tutaj na starcie był ten chłopak. Szczera rozmowa, wyłożenie kawy na ławę, jego decyzja oparta na złudnej nadziei. A potem żal i pretensje że druga strona nie spełniła oczekiwań. I wbijanie drugiej strony w poczucie winy.

Ktoś to jest pewny, nie mówi "nie wiem". Nie wiem, to łagodniejsza forma "nie".

Nie, ku...

"Nie jestem pewna", to nie znaczy "nie". Zarówno w komunikacji z drugim człowiekiem, jak w ogólnie panujących zasadach logiki.. Przez takie durne interpretacje ludzie potem nie mogą się dogadać i błądzą, żyjąc nadzieją lub trwając w czymś, co nie daje im szczęścia. Jeśli zaś ona była pewna, że na pewno nie chce a powiedziała "nie wiem", to już to świadczy tylko o niej...

Jeśliby powiedziała twardo nie, to by sie pewnie (znacznie szybciej) skończyło..

Jak mnie irytują te wszystkie półprawdy, podwójne znaczenia czy domysły..Skoro sie kuźwa coś czuje to się to wyraża a nie staje się w rozkroku..

Przypomina mi się zabawny cytat z jednej z polskich komedii: " Nie można częściowo wysiąść z jadącego pociągu"

Ale ta druga osoba nie jest kukiełką. Jest myślącym, czującym drugim istnieniem który może wypowiedzieć własne zdanie. Nie kochała go, a weszła w związek który trwał długo. Dla mnie autorka zachowuje się jak dziecko we mgle które krzywdzi wszystko przez wokół, bo ona nic nie wie.

Ja po prostu nie widzę usprawiedliwienia dla autorki tematu.
Jej facet też jest winny. Ale to ONA pozwoliła na to wszystko. Gdyby nie jej pozwolenie. GDYDY NIE JEJ CZYNY to by tego nei było.
Słowa są puste jeżeli nei mają poparcia w czynach. Jej słowa były puste i facet to widział. Dlatego dalej próbował.

Można nie mieć pewności na początku, dawać szansę, próbować, ale nie kilka lat... Kilka długich lat, przy czym widzisz jak druga osoba w tą relację wchodzi i jak jest zaangażowana. Wyszło jak wyszło, bo nie odwzajemniła tych uczuć, a później to już miała go kompletnie gdzieś - całując się i flirtując z gachem w pracy.
Tylko na litość parę lat dawała szansę na co? Skoro wiedziała dobrze, że nic z tego nie będzie? Na wykorzystanie drugiego człowieka, bo był w garści. Proste jak konstrukcja cepa.
Gdyby po paru miesiącach, powiedziała mu stanowczo że przepraszam, ale to jednak nie to i nie będzie z tego nic - stanowczo i twardo, to nie byłoby tego cyrku. No ale jednak wolała patrzeć na własne korzyści idące z tej relacji, a nie partnera.
Chłopak w jakimś stopniu jest sobie winny, ale na pewno nie w podobnym, co Autorka.

Bo ta druga osoba umożliwia tę walkę. Człowiek zakochany jest pełen nadziei i chwyta się wszystkiego czego może.
Jak napisałaś człowiek zakochany jest na haju i nie myśli racjonalnie. On był, a ona zamiast to zgasić to podsycała i gasiła. Taka karuzela emocjonalna.
To trwało kilka lat, a nie kilka tygodni.

Dramatyzujesz, przeinaczając fakty. Dawał szansę on, im, jej, na to by go pokochała. Chciał z nią być, i był. Czy można mieć do nie pretensje, że niej wykorzystała danej jej szansy, tak jak on tego oczekiwał DLA SIEBIE? Ofiarował się na tacy. Ofiara nie została przyjęta.

MZ uratowałaś 2 osoby od tragedii, choć dla niego i tak tragedia się wydarzyła, ale mogła być gorsza.

Brak kontaktu. Zostaw go, pozwól mu przejść przez żałobę, która może trwać bardzo długo. Brutalnie, ale w dłuższym czasie będzie to zbawienne, zwłaszcza dla niego.

A Tobie chyba potrzebna dłuższa terapia, żebyś sobie pomogła poukładać to wszystko. Życzę szczęścia.

Doprawdy? Pamiętasz moje "zaproszenie" na kawę? Właśnie. Wypowiadane słowa o dużej ilości pracy oznaczały "nie, dziękuję, nie wypiję z Tobą kawy".  Różne sytuacje, subtelności w założeniu te same.

I słusznie. Nie Twój biznes

To, co piszesz miałoby race bytu, gdyby trwało parę miesięcy. Tutaj mamy kilka lat, przyjęcie oświadczyn, życie ze sobą, sypianie ze sobą, spotkania rodzinne itd.
Można mieć do niej pretensje, że tyle czasu go zwodziła, ot cały problem - nie zadłużył by się tak i nie ukradłaby mu parę lat życia.

Ty sobie Panna interpretuj cokolwiek jak chcesz, nawet jak to będzie całkiem na opak, coś w stylu "widzę białe, ale mówię, że to czarne". Powiem Ci tylko jedno, że nawet nie wiesz, jak się mylisz, bo jednak możesz się chyba mylić? Mam nadzieję...Nie chciałbym mieć do czynienia z człowiekiem nieomylnym, bo wtedy wiedziałbym, że coś z tym światem jest nie tak...

Muszę na próbę zacząć stosować Twoją taktykę, ciekawe do jakich absurdów dojdę: Jak powiem komuś, że mam dużo pracy, to sobie ktoś domówi sobie milion odmiennych znaczeń czy ukrytych intencji..
Może wtedy powiedziałbym " nie ma problemu", teraz wiem, żę na pewno to nie nastąpi.

Jak powiem, że moja Matka jest w w szpitalu, to też będzie oznaczało, że nie chcę się z kimś na kawę umówić... Ten sam poziom "logiki"...Będę musiał wysłać zdjęćie albo powołać lekarza na świadka..
Chociaż się pewnie znajdą i tacy, którzy by w to nie uwierzyli..

Uff..Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że to(Ty) to nie mój biznes...

edit: Gdyby ona go nie zwodziła, to by to ucięła błyskawicznie, nie po paru latach(!) Może kilka miesięcy da się z kimś wytrzymać, ale lat? Tym bardziej skoro niby była tak bardzo pewna, żę gościa nie kocha, to właśnie po co jej to było? Rozsądek, wygoda, nadzieja, że się coś narodzi? Raczej płonna, ale skoro ktoś stawia sprawę uczciwie i jest pewien, żę to nie ta osoba, to należy to zakończyć na samym początku.