Dziewczyna poznana na spotkaniu w grupie - Netkobiety.pl

Właśnie nie za bardzo ma zamysł jak to zrobić, na tym spotkaniu ma być ustalone więcej szczegółów i ogólny zaprezentowany projekt. Kto się czym zajmie itp. Tak jak już kiedyś wspomniałem, nie posuwa się nic do przodu bo on nie z tych co mają schematycznie i pewnie ułożone plany dlatego jeszcze na samym początku mówiłem, że w tej kwestii nie ma co liczyć na to, że spotkam ją na kolejnym meetingu filmowym bo nie wiadomo czy się odbędzie. Znam go już jakiś czas
To jest film o nim samym, coś a'la pamiętnik, tylko w formie multimedialnej. Dla niego to rodzaj kuracji albo takiej terapii psychologicznej. Gość ze złożonym mysleniem, po dwóch próbach samobójczych itd. Generalnie dosyć odosobniony przypadek. Mamy w sobie wspólne cechy i ogólnie podobny światopogląd, dlatego też i mnie wybrał jako główną osobę do projektu bo jesteśmy bliskimi kolegami. Jedna rzecz, która nas dzieli to szybkość działania i podejmowania decyzji oraz odwaga. On jest bardzo wycofany, ja raczej idę przed siebie za wszelką cenę(ostatnia sytuacja z nią jest wyjątkiem ale często wyjątek potwierdza regułę, tym razem chciałem nieco inaczej to rozegrać jako, że zależało mi bo ta sytuacja była taka, inna niż wszystkie, dlatego doczekała się swojego wątku w którym właśnie piszemy). Ja osobiście nie mam problemów z podejmowaniem decyzji życiowych jak np zmiana pracy itd, jedyne z czym mam kłopot to właśnie wspomniany luz, spontaniczność, wibe, pewność siebie i dobre samopoczucie ze sobą i w efekcie brak efektywności długoterminowej w sferze uczuciowej(związki stałe). Kolega jest wycofany właściwie w każdym aspekcie życia.

Prawdę mówiąc nie wiem na co on liczy i jaki cel chce osiągnąć tymi spotkaniami i ogólnie tym filmem, może nie mówi mi wszystkiego albo nawet nie mówi samemu sobie o tym tylko działa podświadomie. Pomysł filmu urodził się zanim ją poznał więc teraz nijako ma być kontynuacja. Mnie tam już wszystko jedno ale zależy mi aby był zadowolony z efektów bo ten gość miał naprawdę ciężkie dzieciństwo i młodość.

Chyba nie chodzi o film, tylko o spotkania towarzyskie z kobietami.
Ogólnie to jakieś dziwne towarzystwo, nie za bardzo pasujące do ciebie, znaczy tego co piszesz o sobie.

No nie mam z tym problemu, raczej wydawalo mi sie ze osoby ktore radza sobie same z soba beda wiekrzym autorytetem niz osoby ktore mialy kilka terapii i udzielaja porad innym chociaz sami nie sa ani przykladem ani nie posiadaja wiedzy strikte z psychologii ludzkich zachowanale  - bylem w bledzie.
Dzieki za logiczne wyjasnienie.

No nudzilem sie w pracy i google przekierowalo mnie na temat zachowan samobojcow bo kilka lat temu zona przyjaciela go zdradzila i nie bardzo wiedzialem jak mu pomoc on potem nagle wyszedl z matrixa... wiele lat czulem sie troche winny iz w ta felerna noc go nie przekonalem ....zaczolem czytac to forum i czytac i czytac  az w koncu zaczolem cos tu bazgrac.
No i troche utknolem,  zaczynam widziec schematy w tematach jakby wyrezyserowane i ten.....

Wiec Kry zapomnij o dziewczynie niech ze sie z buja z wlasnymi falami zycia .
Nie pykło z jej strony - schowaj to do szuflady z epizodami.
Skup sie zatem na "filmie" i znajomych. Dokoncz to co zaczolejs w tym temacie

Wczoraj sama się odezwała do tego kolegi celem ustalenia szczegółów odnośnie spotkania filmowego, które wiadomo ze ma być u mnie, pytała go o której i kto ma być(wiedziała dobrze, ze ja będę bo i sam jej powiedziałem żeby wpadała ostatnim razem jak z nią pisałem wtedy co pytałem co nie wyszło itp poza tym jestem gospodarzem wiec trudno żeby mnie nie było ). Ja może jestem jakiś inny, ale fakt faktem nigdy nie pytałem kto ma być idąc do kogoś na imprezę tylko po prostu szedłem i tyle. Od razu mówię, nie doszukuję się tu niczego niezdrowego ale informacja kto ma być pozwala jej zestalkowac potencjalnych zdobywców. Ciekaw jestem jak zachowuje się w grupie. Może zobaczę podobne znaki czy zachowania w stosunku do kogoś innego, bo poza mną i kolega inicjatorem ma być jeszcze przynajmniej jeden inny gosc.

Legat - no bo to jest inne środowisko. Byłem zwolennikiem takiego spędzania czasu jeszcze kilka lat temu gdzie kazde wolne spędzałem na domówce albo na rynku w klubie, teraz 4 ściany i bardziej stonowane zycie prowadzę i staram się być z daleka od imprez i chucznych zabaw a akceptacja pomysłu na organizację i sprowadzenie ludzi do siebie podjąłem z uwagi na tego kolegę, żeby mu pomóc.

Spokojnie, nie mam jej nic za złe i nic jej nie zarzucam. Od razu odczytalaś to jako mój atak w jej stronę, to samo mógłbym powiedzieć - no masakra! Myslisz, ze czuje do niej zlosc albo wrogie nastawienie bo nie chce kontynuować/rozwijać relacji o tle romantycznym ze mną? Proszę Cię... to normalne ze ludzie zmieniają zdania w miarę poznawania.
Zachowała się we właściwy sposób i postawiła sprawę jasno, nie wodzac mnie za nos. Zachowala się bardzo ok.

W tym wątku były poruszane różne perspektywy i po prostu napisałem, że jestem ciekaw jak się zachowuje do innych facetów bo są dziewczyny, które po prostu mają flirtowy styl mowy cały czas i tyle, a są inne, które np tego nie mają i rozmawiają inaczej.

Nie oceniam jej ani nikogo zle, jestem pogodnie nastawiony do ludzi i nie lubie klotni any dopiepszania się. Odnosnie potencjalnych zdobywców chodziło mi o to, ze po prostu każdy w tym wieku jest otwarty na poznawanie nowych osób i w pewnym sensie kazdy mimowolnie i z automatu rozmyśla z kim mógłby być a z kim nie, jako taki partner.

Nie było tu ani jadu ani złości z mojej strony w stosunku do niej bo po prostu nie mam jej nic za złe. Swoje zdanie powiedziała, postanowiła zakończyć relację na poziomie romantycznym i to wszystko.

Poza tym, juz niejednokrotnie stwierdziłem, że temat juz jest zakończony i nie mam zamiaru wszczynać żadnych działań ani podchodów ponownie w stosunku do niej. Juz to nie raz powiedziałem.

Poza tym odnośnie seksu, ja go nie planowałem ani nie chciałem wprowadzać bo żeby go uprawiać to osobiście muszę czuć wieź z jakąś osobą, zapraszając do siebie miałem na myśli po prostu spędzenie czasu u siebie na mieszkaniu a jak by się ewentualnie sytuacja rozwinęła to sposobów na okazywanie uczuc jest więcej niż tylko seks - można po prostu się całować, leżeć w objęciach i się przytulać.

W tym momencie możemy się zobaczyć tylko za sprawą spotkania filmowego, na które ja osobiście mam wyjebane, organizuje albo pomagam go zorganizować tylko ze względu na kolegę i to ze chce mu po prostu pomoc oraz wesprzeć bo przeżywa trudny czas a to czy ona tam będzie czy nie będzie, nie gra dla mnie żadnej roli. To jego projekt nie mój.

"Straszna męczybuła z ciebie."
Może spojrzysz na siebie

Ja akurat nie jestem męzczybułą - moje problemy związkowe wynikają z tego że chcę być bardziej adorowana, rozpieszczana i uwielbiana, no takie mam potrzeby i mówię o nich partnerowi. Czy się dotrzemy w tej dziedzinie, znajdziemy jakieś porozumienie - nie wiem, ale nie powiedziałabym że jesteś męczybuła.

Olaodkota, nigdzie nie napisałem że mam na nią wyjebane, tylko ze mi obojętne czy będzie na spotkaniu czy nie. Forma czy słowo uzyte do określenia tego stanu, tez jest ważne. Powiedzialem ze mam wyjebane na spotkanie, nie na nią.

I zaraz powiesz ze to przecież oznacza to samo. Otóż nie. Gdyby mi zależało aby jej dopiec i miałbym o niej negatywne zdanie tudzież emanowałaby ode mnie zlosc to powiedziałbym ze mam na nią wyjebane, a ja po prostu powiedziałem ze mi obojętne czy będzie na spotkaniu czy nie. Nie ma w tym grama złości.

Nie podważam tego, że na pewno jest to przesadzone z mojej strony i to ze za duzo analizuje tez. Macie z tym rację tylko po prostu nie lubie gdy ktoś z góry zaklada, ze było to pokierowane zarem i intencjami negatywnymi w stosunku dziewczyny i gdy to neguje to wmawia bez pokrycia. Nie mniej zgadzam się z Wami co do niepoprawności moich analiz i ich ilości, na pewno jest to rzecz którą musze poprawić. Dawniej tych myśli tylu nie miałem, jest to spowodowane terapią, co nie jest usprawiedliwieniem nie mniej to czynnik. Dzisiaj byłem u psychiatry i opowiedziałem mu o tym co mi dolega życiowo ogólnie i jak widzę świat. W tym celu specjalnie sporządziłem takie sprawozdanie na swój temat w którym opisuje jak widzę swiat i otaczającą mnie rzeczywistość. Po tym, po teście psychologicznym i rozmowie stwierdzono u mnie dość zaawansowaną depresje i dostałem leki, które bede zażywał. Właśnie idzie pierwsza dawka. Podobno juz po kilku dniach czuć poprawę nawet nie wiecie jak się cieszę, że u tutaj jest jakieś rozwiązanie albo ze temat idzie do przodu. Leków jeszcze nie próbowałem, jestem pozytywnie nastawiony. Czuje ze dzięki temu moje obawy, leki i to z czym się zmagam może ulec poprawie i zacznę więcej wyciągać z życia i zyc spokojniej.

Nie no moment, przecież dopiero co było mówione ze co ja sobie wyobrażam po 3 spotkaniach itp, itd a teraz mówimy, że z kolei za mało czułem? Oczywiście że nie wiele czułem bo jej nie znałem i nie znam praktycznie w ogóle. Zaintrygowala mnie sama sobą ale to za duzo żeby powiedzieć że czułem do niej miłość.

A dla mnie sprowadzenie do roli kolegi nie jest trudne, to, ze się odseparuje nie uczyni mnie szczęśliwszym ani też nic nie zyskam. Wręcz przeciwnie pozostanie niesmak. Przynajmniej z mojego punktu widzenia.

Ja nie jestem zraniony uczuciowo, mnie po prostu jest przykro ze się nie udało ze względu na to, ze nie jestem w takim stanie w jakim jestem prawdziwym sobą i po prostu nie poznala mnie prawdziwym ja tylko wersją, ktora przezywa akurat zakręt życiowy. Mam trochę zal do losu i do siebie, ze z różnych czynników, po części niezależnych ode mnie, nie mogłem się lepiej zaprezentować.

Ciężko mi zyje się z samym sobą. Nocami budze się po 5-6 razy i często z arytmią. Rozmawiając z ludźmi często nagle się zaczynam rozpływać i mam łzy w oczach, ogólnie widać po mnie roztrzęsienie i nerwy.  Próbuje to nadrobić miną ale mowy ciała nie oszukam. W pracy akurat jestem uważany za bezbłędnego i niezwykle dokładnego i dostaje najnowsze systemy i pracuję na rzeczach, które ludzie otrzymują po długich miesiącach pracy a ja dostałem po tygodniu od rozpoczęcia. Moja Dokładność, przenikliwość i wnikliwość akurat jest atutem w pracy którą wykonuję bo to odpowiedzialna praca ciągnąca za sobą sporą odpowiedzialność za życie innych ludzi.

Tak, objawem depresji jest drobiazgowość, rozkładanie na czynniki pierwsze i miliony myśli a także nieświadomość pewności swoich myśli i zagubienie. Jak wrócę do domu to podesle sprawozdanie jakie napisałem na swój temat(do psychiatry) przedstawiające moj obecny stan.

Jesteś bardzo inteligentnym człowiekiem, ale z tego co piszesz, to masz o wiele większe problemy z psychiką, niż myślałam.
Te nocne wybudzania wyglądają na nerwicę, a depresja też ma różne barwy.
Pozostaje się leczyć i korzystać z terapii.

Dlatego to kontynuuję i nie waham się wkraczać coraz głębiej, dla własnego dobra i swojego życia. Dzisiaj moglabyc przelomowa wizyta u psychiatry, zobaczymy co leki wskurają, na pewno będzie lepiej a jak do tego dołożę swoją pracę i kontynuuację u innego psychoterapeuty to może się to okazać złoty strzał.

Nie chciałem jej o tym mówić ze względu na to, że osoby z zaburzeniami są często wykluczane od razu jako ktoś typowy, tylko podświadomie generują problemy i w efekcie często zostają odtrącone. Albo wisi nas nimi podejście z politowaniem. Ja akurat mam na tym punkcie uraz z czasów dzieciństwa więc naturalnie będę starał się zakryć taką prawdę na samym początku, żeby po prostu kogoś nie odstraszyć. W tym przypadku miałem jej o tym powiedzieć przy okazji najbliższego spotkania 1na1, ale nie będę już miał takiej możliwości.
Kolega inicjator filmu, gdy ją poznał, od razu jej powiedział o tym, że ma jazdy i dwie próby samobójcze za sobą. Mimo to wyraziła chęć uczestnictwa w tym projekcie.

W moim przypadku raczej nie udawałem kogoś kim nie jestem bo na spotkaniu filmowym akurat miałem mega fajny wibe, dobry dzień, wszedłem na luz i ogólnie czułem się komfortowo, stąd i dobrze się zaprezentowałem. Wiedzialem ze bylem wtedy sobą w znaczeniu ogólnym, byłem taki jaki kiedyś, lata temu. Spotkanie sam na sam z nią nie generowało u mnie stresu bo wiedziałem że jest dobrze nastawiona jednak myśli i obecny stan wkradał się w moj nastrój, a gdy zobaczyłem ten jej spadek nastroju to juz zaczęły pojawiać się scenariusze na zasadzie, juz po wszystkim, czar prysnął, po raz kolejny... przez swoje jazdy. W takim momencie odczuwa się niesamowitą gorycz i wyrzuty sumienia do losu i w podkontekscie tego także i do siebie. Dlatego wspomniałem wczoraj w poście, ze żałuję, że nie miała okazji mnie poznać w moim naturalnym wydaniu. Miałbym mniej żalu do życia(i siebie) gdybym w takim wydaniu nie przypadl jej  do gustu bo oznaczałoby, że nie pasujemy do siebie a tak to zostałem w dziesiątkami pytań w głowie, co by było gdyby było itp... z tego względu zapytałem ją co poszło nie tak, nie ze względu na zal do niej bo takiego nie mam i nie mam prawa mieć, ale ze względu na to, ze chciałem znaleźć odpowiedz na to co było powodem.

Odpowiedziala mi wtedy: "Wiesz co, nie potrafię ci powiedzieć, bo to nie jest nic uchwytnego. Nie miałam w głowie listy plusów i minusów, ale mogę cię zapewnić, że nie mam ci absolutnie nic do zarzucenia względem zachowania itp."

I od razu wiedziałem, że wina była po stronie mojej głowy i tego, że byłem zblokowany przez swoje jazdy psychiczne i depresję. "Nic uchwytnego", czyli po prostu chemia i to co powstaje między dwojgiem ludzi. Ja mam to zblokowane i działam mechanicznie, jak robot.

Mysle, ze depresja i jakiś stopień odejścia od norm psychicznych towarzyszy mi od 7 lat. Z początku w ogóle tego nie podejrzewałem i żyłem tak i żyłem, próbując odnaleźć siebie - uważałem to za coś normalnego, z czym wzmaga się każdy człowiek. Gdy dostrzegłem ze moj problem jest bardziej złożony zacząłem chodzić do różnych psychologów, ale nie dawało to żadnych wyników. Żeby terapia czy zmiana była możliwa, potrzeba wpłynąć na stan i fale w jakich pracuje mózg danego człowieka, gdyż na złych falach odczytuje nie poprawnie rzeczywistość i w konsekwencji błędnie decyduje o swoim życiu. Niestety, żadnemu z psychologów nie udało mnie się rozgryźć i zawsze znajdywałem porady na temat tego jak wychodzić z konkretnych sytuacji, nigdy nie była to zmiana w sposób modulacji umysłu od podstaw.
Terapia na którą chodzę obecnie, tez skupia się na tym samym i w dodatku nie czuję zrozumienia ze swoim terapeutą dlatego wczoraj bylem u innego lekarza i spróbowałem tym razem użyć leków i w połączeniu z terapią. Leki mają pomoc w depresyjnym stanie i odpowiednio dobrane dodadzą siły i wewnętrznej motywacji co w efekcie będzie bardziej konstruktywne na psychoterapii, jak i w życiu codziennym. Chyba jestem jedyną osobą, która tak się cieszy ze dostała leki, naprawdę czułem, że ich potrzebuję.

Miałem zastosowany test osobowości, oznaczenia MMPI-2 a terapia została ustanowiona na psychodynamiczną.

Dwa spotkania uważałem za taki początek początków dlatego nie powiedziałem jej o tym, to są personalne informacje i po prostu chciałem ją bliżej poznać aby jej o tym powiedzieć. Jakby można to wytłumaczyć moim brakiem zaufania, bo po dwóch spotkaniach to osoby są sobie jeszcze praktycznie obce.

Te rzeczy nieuchwytne o których wspomniała, naprowadziły mi myślenie, że po prostu nie wyszło, ze względu na swoją blokadę i to, że nie jestem sobą we własnym ciele(wyjątek spotkanie filmowe). Taka świadomość dobija, ale dodaje też motywacji popartej wkurzeniem na bycie chłostanym przez życie i nie możność przeżywania go w naturalny dla siebie sposób.

Dam znać. Nie czuję obaw aby w wolnej chwili i przy odpowiedniej okazji jej powiedzieć jak to wygląda u mnie i z czym się wzmagam, jednak czy ona w ogóle bedzie chciała już tego słuchać to inna sprawa. Na pewno celem powiedzenia jej o tym nie byłoby ponowne wzniecenie kontaktu na zasadach romantycznej relacji bo ona już jasno dała do zrozumienia jak to widzi ze swojej strony i więcej oznak z jej strony mi nie potrzeba. Chciałbym aby tylko wiedziała, że to nie byłem prawdziwy ja, który był na tych dwóch spotkaniach i uświadomić, że nie miała możliwości mnie poznać w moim naturalnym świetle.

Co nie zmienia faktu, że nie jestem taki naturalnie. Jedno nie podważa drugiemu. Na ten moment obecnie tak to wygląda u mnie bo jestem w dołku jednak dołek to stan poniżej normy.

Dziekuje za miłe słowa zdaniem lekarza, reakcję i dostrzegalne zmiany zobaczę po 4 dniach aplikowania. Mała dawka na początek, systematycznie zwiększana. Po 2 tygodniach mam finalnie zażywać 1,5 tabletki rano, raz dziennie.
Wierzę w moc tego a i specjalista wysokooceniany w swojej branży więc podświadomie to zwiastuje sukces i napawa pozytywnymi oczekiwaniami.

Feniks, cieszę się, że w Twoim przypadku wszystko idzie zgodnie z oczekiwaniami i przezwyciężasz to z czym miałaś kłopoty, pozdrowienia

Krótkie sprawozdanie. Spotkanie filmowe się odbyło jednak kompletnie nic na temat filmu nie zostało poruszone, w sumie zgodnie z tym co się spodziewałem lub spodziewaliśmy. Finalnie spotkanie obylo się na mieście w pubie, nie u mnie w domu tak jak pierwotnie miało być.
Jezeli chodzi o nią to widać było, że miala taką konsternację w związku z sytuacją i początkowo raczej unikała ze mną kontaktu wzrokowego.
Akurat wczoraj miałem swoj dzień(albo leki zaczęły działać) i miałem dobry feeling, co przełożyło się na mój nastrój i nastawienie. Grupowo dość mocno się rozgadałem i zupełnie nie bylem przytłoczony. Żartowałem sporo ogólnie do wszystkich, jak to przy stoliku ze znajomymi. Zauważyłem, że po jakimś czasie troszkę się rozluźniła gdy zobaczyła, że normalnie z nią rozmawiam i żadnych negatywnych emocji w stosunku do niej albo zdystansowania nie stosuję. Wiec zaczęła rozmawiać i ze mną.
Jako, że nie chciałem długo siedzieć a widzialem, że z omawiania filmu i tak nie nie będzie, postanowiłem iść do domu. Chcąc być spójnym i przekazać jej to co chciałem, wychodząc i zegnajac się ze wszystkimi zapytałem ją czy może wyjść na moment ze mną. Zgodzila się wyszliśmy i porozmawialiśmy chwilę na osobności.
Powiedziałem jej, że nie chce aby tego odebrala jako próbę wzniecenia na nowo kontaktu przeze mnie  jednak chciałbym aby wiedziala, coś o czym jej wczesniej nie mówiłem. Powiedxialem jej o tej depresji i wycofaniu i tym, że po prostu moj nastrój się różni względem dni i ze na spotkaniach sam na sam się bardzo denerwowalem i przez to nie była mnie w stanie poznać w moim naturalnym wydaniu. Dodatkowo dodałem, ze zacząłem brać leki i powinno być teraz lepiej.

Ona wtedy przyznała ze rozumie o co chodzi i powiedziała że sam widziałeś jak ja dzisiaj bylam wycofana przez godzinę. Zapytala tez czy oczekuję od niej jakiejś odpowiedzi na to co powiedziałem. Odparlem, ze nie mówiłem tego bez celu i że zostawiam ją z tym, jednocześnie uświadamiając, że nie oczekuje niczego z jej strony, ani kontaktu ani żadnych działań, tylko chciałbym żeby po prostu o tym wiedziala.
Porozmawialismy chwilę i się pożegnaliśmy. Ja poszedłem do domu a ona wróciła do stolika.

Ciekawą rekacją kolegi filmowca był jego telefon 10min później z zapytaniem czy u mnie wszystko dobrze. Nie zwykł tego robić więc ciekawe czy chodziło o jakieś ogólne poruszenie, które wywołało to ze ją poprosiłem aby wyszła ze mną czy po prostu ona coś mówiła i to go popchnęło do zapytania mnie.

Mialem dać znać wiec daję, powiem Wam ze poczułem ulgę bo wiem, ze zrobiłem wszystko aby uczynić tą sytuację prostą i od wczoraj spokojniej myślę. Ta rozmowa prawdopodobnie nic nie zmieni ani nie zmieniła ale przynajmniej wiem, ze powiedziałem jej wszystko i niczego nie ukryłem.

Autorze, błąd.
Napompowales tylko jej ego, a siebie ponizyles w jej oczach.
Kto się tłumaczy? Winny, czyż nie ma w tym ziarnka prawdy?
Naucz się wreszcie olewać niektóre rzeczy, bo Twoja drobiazgowość i skrupulatność czasem obracają się przeciw Tobie.
Gdzie trzeba być wnikliwym i skrupulatnym np w pracy, to sobie bądź. Tam może to być zaletą.
W życiu prywatnym upierdliwościa.
Jesteś bardzo egocentryczny, a przecież w życiu jest zupełnie inaczej i część ludzi pozostaje obojętna na Twoje sprawy.
Zanim coś zrobisz, to pomyśl czy komuś nie zrobisz lepiej niż sobie.

I to jest bez sensu. Fair to musisz być wobec siebie. Innym się nie musisz tłumaczyć. Niby nie oczekujesz odpowiedzi, ale zostawiasz ją z poczuciem, że jakaś odpowiedź powinna być i tak to się będzie kręcić. Tu Ty poczucie, tu ona poczucie. Zupełnie bez sensu.

Musisz sie nauczyć, ze nie zawsze da się i nie zawsze powinno się robić taką klamrę. Czasami nie warto.

Zrobiłeś jak uważałeś i dobrze, lubisz mieć jasne sytuacje. Nic złego się nie stało.

Jesteś taki, myślisz, że da się wszystko wyjaśnić, zawsze musisz brać poprawkę, że ludzie kłamią, tu myślenie pomaga, żeby nie dać się oszukać, choć do końca nigdy się nie da.
Za dużo masz podejrzliwości, też warto nad tym popracować, choć też rozumiem jak ktoś był oszukany, to może bardziej być przewrażliwiony na tym punkcie.

Osobowości nie zmienisz,
ale najważniejsze, żeby leki i terapia Ci pomogła, to też nabierzesz pewności siebie i podniesiesz swoją wartość.

Ciekawe jak to spotkanie się skończyło...

Krytyku podobnie jak Dziewczyny uważam ze to wyjaśnienie bylo niepotrzebne. Co innego gdybyś jakoś chamsko się zachował albo totalnie od czapy względem niej. Wtedy wypada przeprosić i jakos wytłumaczyć takie zachowanie. Tutaj jednak nic takiego nie miało miejsca a Ty zacząłeś w sumie obcej osobie składać wyjaśnienia dotyczące Twojej bardzo osobistej sfery życia. Gdybym to ja była na jej miejscu poczulabym się conajmniej niezręcznie z kilku powodów:
1) nie znam Cie w sumie a czuję się chcąc czy nie chcąc powiernikiem Twoich bardzo osobistych spraw,
2) Twoje zwierzenia wbrew temu co  mówisz jakoś tam sugerują ze powinnam może zrewidować swoj pogląd o Tobie. A może to wcale nie Twoje zachowanie było powodem dla którego chemia z mojej strony nie zaistniała. A nawet jeśli to było to to wiedza na temat Twojej choroby niekoniecznie poprawia Twoje notowania u mnie. No nie oszukujmy się, na wstępie znajomości raczej nikt nie podejmie się jej kontynuacji z osobą którą ma zaburzenia psychiczne. Co innego w bardziej zaawansowanej relacji gdy już nam  na człowieku zależy;
3) to jest trochę osaczające ze ktos z kim 2 razy się widziałam na kawie czuje za stosowne opowiadać mi o swoim zdrowiu psychicznym. Trochę to sugeruje ze jestem mu bliska. ( tu jedną dziewczynę może to przyprawic o podbicie ego a inną np mnie o niepokój ze facet z którym mi nie po drodze  może mimo to chcieć nadal coś próbować ze mną).
Piszesz w sumie ze ta rozmowa Ci pomogła i czujesz się po tym lepiej. Ok w sumie to jest najważniejsze i jeśli tak NAPRAWDĘ jest to dobrze zrobiłeś. Ale ja jakoś  "nie kupuję" tego uzasadnienia i wydaje mi się że mimo wszystko liczyłeś poprostu na jakiś lepszy odbiór swojej osoby w oczach tej dziewczyny.
Tak jak napisała Lady Loka nie wszystkie sprawy można i należy domykać taką klamrą wyjaśniania wszelkich spraw do bólu.  Czasem im więcej wyjaśnień tym bardziej niezręcznie się robi.