Czy jemu chodziło tylko o seks? - Netkobiety.pl

Pojedz w gory pojdz na szlaki poznasz kogos. Idz do schroniska pojedz w podroz przespij sie w hostelu. Odrazu kogos poznasz.

O np bylam teraz na urlopie za granica. Usiadlam w knajpie sama koles gral koncert. Nasze spojrzenia sie spotkaly. Potem sie usmiechnal, ja odwzajemnilam usmiech, potem chwile pogadalismy. Jakbym tam mieszkala dzien pozniej poszlabym z nim na randke 

Wychodzisz gdzies w ogole sama? Ja wiem ze Polska to Polska i ktos moze dziwnie sie patrzec ze sama siedzisz przy barze ale ja bym to miala gdzies. Ja lubie spedzac czas ze soba. Idz na jakis jam session, pojedz na jakis zlot, wychodz do ludzi a nie tylko impreza raz na jakis czas. Badz otwarta rozmawiaj, miej swoje pasje, hobby, cos co jest tylko Twoje,cos czym mozesz zainteresowac kogos. Ja akurat jestem bardzo gadatliwa, wiec nie mam z tym problemu. Mysle ze intryguje tych facetow, ze mysla o kurcze ona to jest ciekawa chce ja blizej poznac. To trzeba nad soba troszke popracowac i gwarantuje Ci ze bedziesz przebierac. Tylko ze wiesz moi faceci to nie byli pi takich studiach jak ja zeby mogli mnie lepiej zrozumiec. Ja zawsze patrzylam na to jakim facet jest czlowiekiem, jak traktuje swoja mame, jak traktuje mnie. Dzieki temu zaden mnie nie zdradzal, nie oszukiwal, nie dochodzilo do rekoczynow, nie bylo jakis jazd przy rozstaniach.

Jesli 33 latka z dwojka dzieci moze przebierac w facetach a Ty majac 25 lat nie to ja zaczelabym dbac o siebie. Olala bym tych potencjalnych facetow i zajela sie soba
Reszta sama przyjdzie...

No to na pewno ma z tym związek, że nie spotykam zbyt wielu chłopaków, nie chodzę za często na randki. Ostatnio spotykałam się z facetem na jesień zeszłego roku, czyli równy rok temu. Od tego czasu nic. Wiesz, jak człowiek młodszy to też jest łatwiej.
Sama też nigdy nic nie kalkulowałam. Chciałam, żeby to wychodziło naturalnie, samo z siebie. Byłam kiedyś dużą romantyczką marzącą o wielkiej miłości. Tylko uważam, że mam pecha o facetów, bo albo ktoś się podoba mi a ja mu nie albo ja się podobam komuś bez wzajemności. To już jest denerwujące.
I miałam sporo rozkminek w życiu z facetami. Jak się 3 lata temu zakochałam w jednym chłopaku to też analizowałam wszystko tysiąc razy dokładniej niż tu. Dlaczego? Bo nie byłam go pewna. Gdyby relacja jakoś szła, czułabym jego zainteresowanie to bym nie miała żadnych wątpliwości. A ja czułam, że coś jest nie tak, ale ktoś dawał niepewne sygnały, stąd analiza i zastanawianie się, co mogę jeszcze zrobić
Żebym to ja miała wysokie wymagania albo coś, do czego można by się przyczepić, a ja nawet nie wiem, w czym problem. Chyba w środowisku. Może w większym mieście byłby większy wybór facetów? U mnie w mieście często wychodzę na miasto. Nikt a nikt się mną nie zainteresował ot tak na ulicy przez te kilka lat. Mi też się nikt nie podobał. W te wakacje za to byłam z siostrą i jej chłopakiem na wycieczkach w większych miastach- Wrocław, Warszawa i tam- nawet siostra zauważyła- o kelner cię podrywał- albo oglądali się za mną na ulicy i ja to czułam. Czułam, że nie jestem niewidzialna dla ludzi. Dlatego zwalam winę na środowisko. A jak 3 i 4 lata temu byłam na wakacjach w Hiszpanii to już w ogóle, czułam się świetnie

Ja też pisałam z wieloma facetami poznanymi przez internet. Nawet czasami dochodziło do spotkań. Nieciekawie to wpsominam. Jest jeden, z którym mi się bardzo dobrze pisze. Ja go głównie zagaduję w sprawie kariery zawodowej, bo planuję podobną. Nie wiem nawet, jak wygląda, ale po sposobie pisania czuję, że jest inteligentny, ambitny i mi to imponuje, ale no on nie szuka niczego na stałe niestety
Ale to jedyna osoba poznana przez internet, która mnie nie wkurza po dłuższym czasie

Ja też nigdy nie byłam wybredna. Jak mnie ktoś na randkę zapraszał to zawsze szłam. Nigdy nie odmawiałam, bo stwierdzałam, że szansę trzeba dać, bo a nóż zaiskrzy. Nie iskrzyło. Jak nie ma flow od początku to po czasie rzadko wchodzi.

Widzisz, Twoja znajoma 33 latka z 2 dzieci....ma szczęście, że kogoś poznała. Ja też jestem raczej uśmiechnięta, miła (chyba, że jestem bardzo zestresowana, przy nerwach nie potrafię się uśmiechnąć, jak każdy z resztą). Niektórzy nawet nie kryją zdziwienia, że nikogo nie mam. Moja dobra znajoma powtarza, że się marnuję i że to niemożliwe, że jestem sama tyle czasu, bo jestem taka sympatyczna. Byłam w pracy na wakacjach to wszyscy pracownicy mniej więcej w moim wieku, niektórzy młodsi, wszyscy w związkach. Jak mnie szef z szefową podpytywał tak luźno o życie, wyszło, że nikogo nie mam to byli bardzo zdziwieni, jakbym powiedziała, że przyleciałam z obcej planety. Bycie pozytywnym i miłym to nie wszystko

A ta druga koleżanka... nie oceniaj jej. Ma prawo jej się ktoś podobać lub nie. Nie chciała górnika, bo jej się nie podobał to miała się z nim na siłę wiązać? Bez sensu. Ja też bym się nie potrafiła na siłę z kimś wiązać. Tak, ma pecha i możesz w to wierzyć lub nie. Ja ją rozumiem, bo też mam pecha, ale kto tego nie przeżył to nie zrozumie.
Ja też mam się niby wiązać z kimś, do kogo nic nie czuję, żeby udowodnić coś światu? Nieeee to nie w moim stylu
Koleżanka nie jest zdesperowana. Gdyby była to by wzięła pierwszego lepszego- co za problem? Ja tak samo. Tylko obie pragniemy miłości a tu już jest problem, bo my chcemy miłości, facet nas chce tylko przelecieć i jak z tego wyjść?
Poza tym każdy ma prawo do swoich wymagań odnośnie partnera. Każdemu podoba się coś innego. Moja znajoma uwielbia przypakowanych, jak widzi 6pak na brzuchu to jej kolana miękną. Ja na to nie lecę. Lecę na ciężką pracę. Jak widzę, że ktoś jest np. inżynier mechanik to już wiem, że musiał w to włożyć masę ciężkiej pracy i wyrzeczeń, żeby ten zawód osiągnąć. Sama przeżyłam to samo i wiem, że tylko taka osoba mnie zrozumie. Spotykałam się z takimi bez studiów albo z łatwymi studiami to oni kompletnie nie rozumieją, czym ja się stresuję i bagatelizują moją ciężką pracę i nerwy, jak nie od razu to po czasie, co jest dla mnie zniewagą. Nikt, kto tego nie przeszedł tego nie zrozumie. Podoba mi się inteligencja i ciężka praca. Mogę dać od siebie tyle samo. Co prawda nie odrzucałam takich bez ciężkich studiów, ale nie dogadywałam się z nimi po prostu. Mi imponuje to, że ktoś jest inteligentny i wykształcony, bo wiem, że żeby zdobyć papierek takich studiów trzeba mieć stalową psychikę, włożyć w to dużo pracy i taka osoba ma inne podejście do życia. Imponuje mi to. Nie wiem jak Twoja koleżanka, ja nie skreślam od razu tych, co nie są w moim typie, ale nie wyszłam na tym na dobre. I tutaj czytałam wypowiedź jednej kobiety 40+, która marzyła o mężu i dzieciach, ale nie wyszło. Sama przyznała, że wszystkie jej koleżanki, które wybrzydzały mają najlepszych mężów, a ona robiła to co ja- czyli umawiała się na randki z kimś, nawet jak jej się niespecjalnie podoba i powiedziała, że źle na tym wyszła. Także trzeba też mieć jakieś wymagania, bo jak się weźmie pierwszego lepszego to i tak to się rozpadnie wcześniej czy później. Nie da się za długo żyć pod jednym dachem z osobą, która nas nie pociąga. Potem będzie wkurzać, a następnie frustrować

Jestem otwarta i uśmiechnięta. Praktycznie zawsze. Nie mam spiny na punkcie związku, bo tyle lat żyję sama, że nie wiem, czy potrafiłabym żyć z kimś. Jedyną spinę jaką mam to wtedy, gdy mam nerwową sytuację życiową, bo prowadzę stresujące życie i czasem, gdy mam dużo ciężkich egzaminów na głowie to tylko o tym myślę i faktycznie jestem spięta i nie potrafię żartować. Wtedy natomiast byłam mega wyluzowana. Może nawet za bardzo, jeśli on pomyślał, że może mnie tylko przelecieć i zostawić

Racja
U mnie będzie to pewnie chwilę przed
Bardzo bym chciała się zapisać na jakieś zajęcia sportowe. Zawsze chciałam spróbować gry w tenisa ziemnego, naukę jeszcze jakiegoś języka, ale to wszystko kosztuje i trzeba mieć czas, regularny grafik

Moi znajomi mówią to samo
Biedna ta Marta, szacun za poświęcenie
Ja na studia poszłam, niby większe miasto, ale nadal nie tak duze jak np. stolica kraju
Ja mam coś takiego, że do mnie musiałby ktoś podejść powoli, bo jestem nieufna, a nie na 1 spotkaniu zapraszać do siebie, to za szybko
Ja się pytam wśród znajomych, czy robię jakiś błąd, czy jestem brzydka. Oni sami się dziwią, że nikogo nie mam
Mam brata po 30stce. To mój bliski przyjaciel i dostaję ochrzan od niego, jak mówię, że coś ze mną nie tak, bo nikogo nie mam. On tylko powtarza, że jestem miła, ładna, zadbana i można ze mną inteligentnie porozmawiać i przywracam wiarę w kobiety- takie słowa od własnego brata, a on zna mnie dobrze raczej. Moja młodsza siostra też mnie zna i wie, jaka jestem i też widzę, że trochę jest zdziwiona, że nie mam nikogo (ona ma super faceta)
Więc nie wiem, gdzie jest problem. Zrzucam na to, że nie poznaję zbyt wielu facetów

A dla mnie desperatki to te, co biorą pierwszego lepszego, żeby tylko był. Nieważne, że do takiego nic nie czuje, ważne, żeby był, choćby pierwszy lepszy janusz, który poniewiera kobietą...ale no może to nie jest desperacja, może desperacją jest szukanie miłości, która chyba nie istnieje...

Uważasz, że nie ma pecha do facetów, bo Ty tego nie doświadczyłaś. W sumie to zrozumiałe, bo często, jak nie doświadczymy czegoś, to ciężko się wczuć w daną sytuację.
Ja tam też jestem ta miła, sympatyczna i wyluzowana i jakoś nikogo nie mam. A mam znajomą, co zawsze miała spiętą dupę i od początku liceum ma co chwilę innego faceta, prawie nie jest sama.
A próbowałam stwarzać różne sytuacje, chodziłam na imprezy. Tak więc można być nawet ósmym cudem świata i być samotnym, bo się nikogo nie spotka, a można być wrednym i niesympatycznym (nawet niezbyt ładnym) i można mieć fajnego faceta. Pech lub szczęście. Jak dla mnie trafienie na osobę, która nam się podoba i która odwzajemnia uczucia jest mega trudne. Np. ja się spodobałam temu opisanemu chłopakowi, ale tylko w kontekście seksualnym. On mi może nie jakoś bardzo, ale też mnie zainteresował. I moglibyśmy spróbować, ale on się nie wykazał żadną inicjatywą. Pytałam- czy ja coś źle zrobiłam i piszą mi tu, że nic. Więc to nic innego jak pech
Bycie uśmiechniętym to nie wszystko. Ja zawsze byłam wśród znajomych znana jako ta wesoła, towarzyska, wyluzowana, uśmiechnięta, a mam problem ze znalezieniem faceta. A znam laski, niesympatycznie niesamowicie, wredne, dwulicowe i mają całkiem fajnych chłopaków...czy da się to jakoś wyjaśnić?

No z takim podejsciem zawsze bedziecie same powodzenia w zyciu. Ja jako facet nie chcialabym takich kobiet co sobie zyly wypruwaja na studiach wywyzszaja sie a do tego maja leki depresyjne itd. Od takich z daleka..

Dziwnym trafem tylko te samotne powtarzaja jak mantra ze maja pecha do facetow. Wybacz ale kolezanka ma faceta ktora tez ma dzieci, nie jest desperatem, po prostu poznal fajna laske w zyciu i sie jej trzyma aha ona jest po studiach inzynierskich a on jezdzi na smieciarce hahah i co teraz

Faceci trzeba sie bylo uczyc! 

I niby studia skonczylas flaki se wypruwalas (chyba dlatego) a jestes chyba glupia. Napisalam wyraznie ze desperacja to opieranie calego swojego zycia na szukaniu drugiej polowki, na ocenianiu o ten do mnie zagadal moze bedziemy razem itp itd a nie to ze ktos gornika nie chcial to jest zdesperowany. Desperacja to szukanie kogos na sile co chwile podporzadkowanie swojego zycia po to zeby kogos znalezc. Faceci od takich uciekaja i nigdy z taka nie beda chcialy byc. Dlatego pisalam o wyluzowaniu.
Zobacz co robi yellow. 3 strony rozkminiania kiedy ewdidetnie widac ze koles mial to gdzies i nie wiem czego sie tu jeszcze doszukiwac..ale nie bo brat powiedzial ze to dziwna sytuacja
No dajcie spokoj jakby chcial to by utrzymal kontakt wzial numer telefonu czy cos..

P.s ksiecio na bialym koniu nie istnieje

I nie twoj maz nie lezalby i nie pachnial. On moze ciezko wypruwalby sobie flaki prowadzac swoja firme, albo chodzac do pracy albo naprawiajac samochody czy pracujac ciezko pod ziemia. Na prawde jestes plytka i nie dziwie sie ze jestes sama. Powodzenia!

Uwazasz ze ludzie po pedagogice to co gorsi sa? Moja znajoma zostala psychoterapeutka, inna pracuje w osrodku dla uzaleznionych. Nie na zmywaku w anglii. Na prawde jestes plytka. Powodzenia w szukaniu meza, tego wyksztalconego!! Najlepiej takiego co tez zakuwal nocami.

Czyli wy to takie typowe kujonki, ksiazki i zero imprez w akademiku. Mialam takie kolezanki, niektore z nich do dzis nie maja rodziny

Ciekawe kto po mnie i po Katarzynie odbije się od ściany?
Autorko ja się czuję  zażenowana niestety twoimi bardzo  niewielkimi umiejętnościami analizowania relacji. .
To dla Ciebie język obcy kompletnie.
Stąd niepowodzenia.  Może zastanawianie się nad tym uwazalaś za niepotrzebne , ale w życiu niezbędne jak zaliczenie anatomii na studiach.
Dostałaś w wątku więcej wskazówek niż zasługujesz od różnych osób. Mądry skorzysta.

Ale ok.
Pojdzmy inną ścieżką. 
Załóżmy że na chłodno, precyzyjnie szukasz męza: lekarza czy inżyniera czy innego wysokiego specjalisty  .
On szuka podobnej w ambicjach kobiety.
Trafiacie na siebie i bierzecie ślub.
Życie jest pełne paskudnych niespodzianek i przeszkód.
Jak te zalety które wymieniasz mają się do takich sytuacji gdy potrzeba wsparcia ?
Zastanów się.
Wtedy skreslasz człowieka bo nie ma sukcesu życiowego, bo np stwierdzą że woli naprawiać pralki zamiast stresu w korpo. ?
Albo rzuca medycynę.?
Znam syna znanych lekarzy co tak zrobił i jest szczęśliwy wreszcie..

Polecam przeczytanie wątku jeszcze raz .
I ja się akurat zgodziłam z tym co pisał Gary ze moglo byc roznie z tym czego chciał tamten chłopak, ale nie wiemy czego chciał i się nie dowiemy.
Dyskusja natomiast poszła w inna stronę. Bo temat chłopak z przerobiony, prawda?
I wiele osób zauważyło w zachowaniu autorki kopanie pod sobą dołków w tym względzie.
Właściwie to większość  prawda?
Żadna osoba tu nie mówiła, że powinna się zgodzić? Czy coś przegapilam?

I nie, nie ma czegoś takiego  jak szczęście czy nie .
Ludzie albo przyciągają osobowością albo nie..
Dobra wiadomość: da się pracować nad relacjami z ludźmi.
Zła: Ty uważasz że nie trzeba. Dlatego wyciagasz wnioski z czterech liter rodem, imputujac ludziom motywacje z Twojej głowy.
Potwierdzasz przykrą obserwację  o wielu medykach.
Kształcenie to otwieranie głowy.
Wiedzieć o przyszłym partnerze tyle że ma być wykształcony i kulturalny i mieć określony zawód to mało wiedzieć.
W tak ważnym temacie, gdy się ponoć chce mieć bardzo partnera takie płytkie przemyślenia to głupota, sorry.
Ratuje Was tylko to, że jesteście bardzo młode i brak doświadczeń.

Żeby poznać czy ktoś ma te konkretne cechy bez zawodu takiego jak Ty chcesz musisz dopuścić tych ludzi do siebie.
Zmienić nastawienie by w ogóle chcieli się do siebie zbliżyć.  A potem umawiać się z tymi, którzy Cię zainteresują.
Jeśli mężczyźni jako ogół nie są dla Ciebie interesujący, gdy przykladasz do nich sztywne ramy- pytanie czy Twoje własne czy wpojone do głowy przez kogoś z rodziny? - masz trudniej.
Moja znajoma lekarka ma fajną rodzinę od 20 lat.
Mąż kosztem swojego rozwoju zawodowego zajął się dziećmi w domu: stamtąd pracuje prowadząc sklep internetowy.
Myślisz że jest dla niej mało męski?
Powiedziała że gdyby nie On nigdy by nie nie była w stanie znaleźć się tam gdzie jest mając przy tym dzieci, rodzinę.
A wyszła za przystojniaka, największego lobuza na osiedlu  przed laty

YS.
Czy na Twoich studiach naprawdę wszyscy chłopcy są w stałych związkach?
Przecież z nimi spędzasz najwięcej czasu.

Ja tam łobuza bym nie chciała, przystojniakiem też być nie musi. Dla mnie lecenie na sam wygląd jest płytkie, no ale co kto woli
Tylko co znaczy "dopuścić"? Bo jak na razie, to tutaj czytam sprzeczności, bo jedna osoba mi zarzuca desperację (co oznacza, że rzucam się na pierwszego lepszego), a inna, że nie dopuszczam ludzi do siebie. Ja sądzę, że prawda jest gdzieś po środku. I to, co napisał ktoś wyżej to prawda- ja tak żałuję tej sytuacji, bo mało chłopaków poznaję i to dlatego i to jest prawda

Wyjątkowo nie lubię siłowni. No wszystko, tylko nie to. Nie znoszę, gdy ktoś się na mnie gapi, kiedy ćwiczę. Wolę ćwiczyć sobie sama w domu. Poza tym te siłownie też nie są super tanie, u mnie 80zł na promocji, to nie jest mało.
Myślałam o zajęciach sportowych. Albo o tenisie ziemnym albo o pole dance- w tenisa coś kiedyś  próbowałam grać i zastanawiałam się, czy nie wrócić, pole dance nigdy, ale wydaje się to ciekawa dyscyplina. I chciałam się zapisać już na początku studiów i co rok się zapisuję i nie mogę się zapisać. Dlaczego? Nie dlatego, że brak motywacji. Chodzi o brak czasu. Zajęcia grupowe odbywają się o konkretnych godzinach i to w tygodniu (nie w weekendy), a mi się często zmienia plan zajęć i np. w jeden czwartek mam wolne popołudnie, potem 2 razy mam zajęte, potem wolne i z innymi dniami tygodnia mam tak samo. I to nie jest ode mnie zależne. Jeszcze by mnie na połowie zajęć nie było albo więcej. A jak układają grupy zajęciowe na takich zajęciach to raczej na konkretną ilość osób i nie będą chcieli mnie co chwila przenosić do innej, gdzie już jest full osób. Zbyt duże zamieszanie. Takie zajęcia są dobre dla osób, które regularnie pracują, a nie tak jak ja, że jedne zajęcia rano, drugie po południu, potem wieczorem i tak cały czas

U nas, na uczelni facetów jest mało. To może 20-40% (max) całego roku i to na tych kierunkach, gdzie jest najwięcej chłopaków (a są kierunki, gdzie facetów nie ma wcale). Jest kilku na prawdę ogarniętych i fajnych i wiele dziewczyn miało na nich chrapkę, ale to często tacy, co już jak przyszli na studia to juz byli w związkach. Niektórzy nawet pozaręczani.
Ci wolni, którzy zostali to takie ciapcie trochę. Niektórzy nie potrafią nawet prania zrobić, wożą wszystko, żeby mama uprała albo prostego obiadu nie zrobią. Takie trochę nieogary. Co fajniejszy, to "zjedzony". W każdym razie robiłam rozeznanie
Ale chodzę na imprezy i liczę, że z innego roku i kierunku trafi się ktoś ciekawy, bo liczę, że nie wszyscy fajni są już zajęci, tylko trzeba trafić, dlatego chodzę tam, gdzie mnie zapraszają

Nie mogę tego czytać Gwiazdko
Naprawdę jesteś królową wyszukiwania problemów!
Nie pisz mi proszę o braku czasu. Moje córki są na bardzo ciężkich kierunkach i mają czas na treningi codziennie. Starsza pracuje, kończy specjalizację, ledwo z covida wyszła, a biegła szczęśliwa na trening. To moc endorfin i obłędna figura, + 1000% do poczucia atrakcyjności. Młodsza ma także bardzo trudny kierunek, uczy się tak dużo, że dostała stypendium i jest najlepsza na roku, a też bez problemu chodzi i na pole dance i na siłownię.
Chłopaki córki (obecny i poprzedni) to samo. Poprzedniego poznała na siłce, student stomatoligii.
Co do kosztów to pole jest bardzo drogie, ale za siłkę w promocji black friday dla studentów wyszła jej symboliczna cena.
Ale po co ja to piszę, jak Ty i tak znajdziesz sobie jakieś ALE. 

p.s. ciapciaki w większości się ogarniają z czasem

Zolta kiezniczkujesz troche za bardzo. Wez idz pobiegaj 25-35min co drugi dzien bieganie jest za darmo... dotlenisz sie nabierzesz troche endorfinek .
Moze na kogos wpadniesz albo komus wpadniesz w oko.
Nie zaliczylas rodeo trudno nastepnym razem get ready, guma w torebce jak kolezanki sugeruja. Przeciez to ty mozesz kogos zaliczyc i potraktowac przedmiotowo

Przyznam szczerze, że mało znam ludzi z trudnych kierunków, którzy mają tyle wolnego czasu. Ja raz znalazłam sobie pracę dorywczą na weekendy to prawie roku nie uwaliłam. Rzuciłam to, bo nie ma jak sobie za bardzo dorabiać, chyba że po znajomości, że można przyjść, kiedy się ma czas, bez żadnej konkretnej umowy, ale jakoś tak konkretniej to nie
Pole dance drogi? Widziałam w cenniku 120zł miesięcznie. Siłownia 80 zł i to tylko na promce, bez więcej, a siłka jest o wiele nudniejsza niż zajęcia grupowe. Poza tym mam sprzęt w domu, nie lubię, jak ktoś się na mnie gapi, a wiem, że to jest popularny problem na siłowniach, ale nieważne. Nie lubię i tyle. Nudzi mnie to, bo to samo mogę robić w domu, hantle mam a nie zależy mi, żeby wyglądać jak kulturysta. A figurę mam już teraz taką, że no nie mam prawa narzekać, bo wiele lat uprawiam sport. Nawet byłam zawodniczką i na zawody jeździłam. Teraz jednak nie mam ani zdrowia ani czasu
A biegać biegam regularnie. Albo spaceruję. Bo to jedyna czynność, która nie kosztuje i mogę wyjść kiedy chcę. Nikogo jednak podczas tego nie poznałam. Zazwyczaj mijam innych biegających.
Nie znam ciapciaka, który się z czasem ogarnia. Przeważnie tacy zostają. Co innego ktoś nieśmiały, ale rokujący, a jak ktoś jest taką maziają to niestety już taki zostanie

Tak, gadałam sam na sam. Ja i moje koleżanki też i na dłuższą metę są bardzo męczący. To nie chodzi o to, że oni są nieśmiali, ale ogarnięci. Takich bardzo lubię i widzę potencjał. A ci są po prostu...bez wyrazu. Aseksualni. I to nie tylko moje zdanie
Jak ktoś zarabia na pranie czy je na mieście to nie problem. Problem jest taki, jak brudne ciuchy do mamusi wozi, bo pralki nie potrafi nastawić. A tak, są tacy
A może faktycznie mam listę? Nie wiem. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Albo mi się ktoś podobał albo nie. Nie ma ideałów, ale też nigdy nie chciałam pierwszego lepszego

Przyznam szczerze, że mało znam ludzi z trudnych kierunków, którzy mają tyle wolnego czasu. Nawet mnie koleżanka ostatnio pocieszała "Kochana, to jest 5 lat wyjętych z życiorysu, ale potem jest już tylko lepiej, nic Cię w życiu nie ruszy po tych studiach"- sama niedawno skończyła i powiedziała, że czuje ogromny luz
Raz znalazłam sobie pracę dorywczą na weekendy to prawie roku nie uwaliłam. Rzuciłam to, bo nie ma jak sobie za bardzo dorabiać, chyba że po znajomości, że można przyjść, kiedy się ma czas, bez żadnej konkretnej umowy, ale jakoś tak konkretniej to nie. Znajoma jest na ostatnim roku, ma tyle nauki, że płakała, że nie ma czasu na żadną odskocznię. Razem chciałyśmy się na pole dance zapisać od kilku lat, ale wiecznie nam się zajęcia pokrywały z naszymi zajęciami. Stwierdziłyśmy, że się zapiszemy po studiach, jak już będzie więcej czasu
Pole dance drogi? Widziałam w cenniku 120zł miesięcznie. Siłownia 80 zł i to tylko na promce, bez więcej, a siłka jest o wiele nudniejsza niż zajęcia grupowe. Poza tym mam sprzęt w domu, nie lubię, jak ktoś się na mnie gapi, a wiem, że to jest popularny problem na siłowniach, ale nieważne. Nie lubię i tyle. Nudzi mnie to, bo to samo mogę robić w domu, hantle mam a nie zależy mi, żeby wyglądać jak kulturysta. A figurę mam już teraz taką, że no nie mam prawa narzekać, bo wiele lat uprawiam sport. Nawet byłam zawodniczką i na zawody jeździłam. Teraz jednak nie mam ani zdrowia ani czasu
A biegać biegam regularnie. Albo spaceruję. Bo to jedyna czynność, która nie kosztuje i mogę wyjść kiedy chcę. Nikogo jednak podczas tego nie poznałam. Zazwyczaj mijam innych biegających.
Nie znam ciapciaka, który się z czasem ogarnia. Przeważnie tacy zostają. Co innego ktoś nieśmiały, ale rokujący, a jak ktoś jest taką maziają to niestety już taki zostanie
No ja wiem, że to brzmi jak "ale" albo wymówki, ale powtarzam- kto tego rygoru nie przeżył, nie zrozumie tego. A to, że jest jakiś wyjątek, co studiował stomatologię a miał czas na 1000 innych rzeczy to też ewenement. Znajoma mówiła, że u nich był taki gość, co powtarzał, że studia wcale nie są takie ciężkie, był głupi jak but i wszystko zaliczał. Zastanawiali się jak to możliwe. Potem się okazało, że gość miał znajomości i dostawał wszystkie zaliczenia do domu dzień przed terminem i sobie je rozwiązywał. Także takie kwiatki też są

Prawda. Masz rację
Po prostu często się mówi, że jak laska jest łatwa i puszczalska to źle i mam to cały czas za uszami

Biegam regularnie. Albo chociaż spaceruję. Nie poznałam jeszcze dzięki temu nikogo, a potrafię bardzo dużo wychodzić

YS
jeśli nie lubisz, gdy ktoś się Tobie przygląda podczas ćwiczeń, to proponuję np. spinning. Tam się trenuje prawie po ciemku. Jeśli zaś miałabyś problem, by wstrzelić się w zajęcia grupowe, to można trenować indywidualnie. Sama tak wiele razy robiłam i nie pisz proszę o braku czasu, bo jest to tylko kwestia organizacji. Przykładów już nie chce mi się podawać, bo Ty je i tak zanegujesz i to jest Gwiazdko Twój główny problem. Ze swoich studiów robisz jakąś martyrologię, rozkładasz pierdoły na milion czyników pierwszych, dla takich mężczyzn, jacy są w Twoim typie to będzie niestety zniechęcające
Ja już Ci polecałam pracę z psychologiem, by podziałać nad schematami myślenia, to też negujesz, więc cuż..  Widać liczysz na to, że coś osiągniesz, działając w ten sam sposób. Podstawowy błąd.

Gwiazdko
nie myślałam o zajęciach z trenerem, bo te faktycznie kupę kasy kosztują, ale o karnecie półrocznym w studenckim promo  i wbijaniu się na siłkę w wolnej porze solo. Mnie się zdarzało o 4 rano robić trening, jak walczyłam o puchar, jaka to dawało niesamowitą frajdę! Zresztą komu ja to mówię, dziewczynie, która miała medale??
Ty się wypaliłaś chyba przez ten sport i nielubiane studia
Nie mogłabyś sobie na lato załatwić pracy za granicą? Holendrzy są wysportowani i przystojni

Jabłka w okolicach Utrechtu, kwiaty pod Amsterdamem, w największym na świecie kwiatowym centrum, cebulki tulipanów itp. Ale jak masz praktyki, to raczej nie dasz rady czasowo ogarnąć.

Zależy. Planuję iść do korpo. Tam albo masz pracę, gdzie pracujesz zdalnie przed kompem, albo jeździsz w delegacje. Praca tylko przed kompem, też w domu jest trochę nużąca, mam znajomego, który pracuje na tym stanowisku, jeszcze w pandemię to siedzi poniedziałek-piątek w domu przed laptopem. Delegacje są trochę lepiej płatne, ciekawsze, ale to nie jest praca od 8-16.
Nie mogę więc do końca odpowiedzieć na to pytanie, bo nie wiem po prostu

No to by musiała być krótka praca, taka na max 2 tygodnie, może z 3, raczej nie więcej

No właśnie wiem. Wybrałam okropny kierunek. Studiuję kierunek medyczny. Kiedyś kierunki medyczne to był prestiż i pieniądze. Dzisiaj to ani nie jest prestiż, bo przyjdzie pacjent i Cię ochrzani, a kasa jest bardzo, bardzo przeciętna. Dlatego chcę się po studiach przebranżowić, żeby nie musieć aż tak pracować w zawodzie. Zrobiłam głupotę. Nie chciałam iść na te studia, ale rodzice mnie przycisnęli. Myślałam o czymś łatwiejszym, np. biologii, chemii, ale mówili "I co ty dziecko będziesz po tym robić? Będę musiała klęczeć przed burmistrzem, żeby cię do okolicznej szkoły na etat wziął". A jakbym skończyła coś takiego to mogłabym też pracować w korpo, na tym samym stanowisku, więc jestem wściekła na rodziców, bo oni mnie nawet nie zachęcali, tylko wkurzali się i krzyczeli, że chcę wybrać jakiś bezsensowny kierunek (miałam kiedyś w głowie turystykę i rekreację).
I jestem w dużej mierze na nich wściekła. Gdybym poszła na inne studia, może nie miałabym tylu stanów lękowych, nie byłabym taka sztywna, wystraszona, miałabym więcej znajomych, może faceta. A tak to studia wyniszczyły mi zdrowie i psychikę. Rodzice to widzą, ale nadal stoją przy swoim, że przynajmniej pracę będę miała, choćby za mniejsze pieniądze, to nigdy nie będę bezrobotna. I to jest prawda, ale czy opłaca się niszczyć psychikę? A jak mówię, że pierwsze co zrobię po studiach to pójdę do psychologa to się ze mnie śmieją, bo o psychologach mają złe zdanie (fakt, że ciężko o kogoś dobrego).
Widzę moich kuzynów, co pokończyli jakieś zarządzanie i owszem, nie zarabiają kokosów (kuzynkę to ojciec utrzymuje), ale jest szczęśliwa w życiu, dużo podróżuje, ma męża, wielu znajomych. Ja jej bardzo zazdroszczę, mimo że rodzina tego w ogóle nie rozumie
Sama bardzo chciałabym zadbać o samorozwój. Zamierzam zapisać się na angielski, bo potrzebuję płynnej mowy do pracy w korpo, bez tego ani rusz. I mogę się zapisać na to tylko dlatego, że zajęcia są online i to tez w weekendy, bo jakby były w tygodniu to mogłabym na połowie być nieobecna, bo mi z dnia na dzień uczelnia coś zafunduje...
Ten przewlekły stres i niepewność i brak możliwości ruchu mnie wykańcza. Chciałabym zacząć w końcu żyć, a boję się, że będzie to możliwe dopiero za jakieś 2 lata najwcześniej
Już zamierzam zapisać się na ten angielski...sądzę, że to i tak dobry krok

To wydział lekarski, czy farmacja?

Autorko, kilka spraw. Jak masz ochotę, to się nad nimi pochyl, bo piszę to, jako 10 lat starsza koleżanka :-)

1. Organizacja czasu.

Musisz mi zaufać, że ludzie robią, nawet na trudnych kierunkach, mase różnych rzeczy życiowych. W Twoim wieku, to już są samodzielni, czy to finansowo czy życiowo. To nie zarzut, że rodzice Cię utrzymują. Tylko inni poza studiami, pasjami, związkami nawet pracują, robią wolontariaty czy staże równolegle ze studiami.
Ja kończyłam dobre liceum, ale frekwencję w klasie maturalnej miałam tak niską, że moim zdaniem, zdałam maturę "cudem". Pomieszkiwałam wówczas w 3 różnych krajach, dużo pracowałam (naprawde dużo), ale do tego miałam czas na to, by się uczyć, żeby codzinnie zrobić 45 min treningu, żeby sobie zdrowo ugotować. A to wszystko przemieszczając się nieustannie. Więc pomyśl, czy nie kuleje u Ciebie marnowanie czasu. Wstań wcześnie, nawet w weekend, jak z rana pobiegasz, to zaczniesz sprawniej działać. I Twój mózg Ci za to podziękuje również.

2. Faceci.

Już Ci wcześniej pisałam, że jeśli jesteś zdeterminowana na bycie w związku, to musisz bywać.
Jakbyś była moją kumpelą, to bym Ci doradziła najpierw - polubić życie w pojedynkę, a następnie szukać kogokolwiek. Ale wiemy, że Ty chcesz kogoś mieć. Tzn nie kogoś, ale kogoś, jak to sama napisałaś, z potencjałem. Co samo w sobie nie jest złe. Jakieś kryteria każdy przyjmuje. Ale co uderza u Ciebie, że to nie są cechy osobowościowe - ciepły, mający szacunek, z zasadami. Tylko Ty z góry założyłaś, że Twoje standardy, to wykształcenie, "inteligencja", czy wiedza. Co moim zdaniem powinno być sprawą drugorzędną.
I tu wrócę do mojej nieszczęsnej matury. Mój mąż wyobraź sobie - typowy nerd, wziął sobie mnie za żonę z samą maturą ;-) Ani nie wpisywałam się w jego środowisko "naukowe", ani w jego kryteria intelektualne. Rozumiesz, że można pokochać osobę z innej bajki? Studia można skończyć nawet po 30 stce, co ja i wielu zrobiło, to żadne kryterium doboru partnera.

3. Korpo.

I tu kochana możesz się grubo zdziwic, jakie "ciapaki", jak ich nazywasz, pracują w korpo. To już nie jest żaden prestiż. A sama praca w korpo nie wygląda tak, jak na filmach. Więc jeśli sądzisz, że będziesz sączyć całe dnie kawki ze Starbunia w doborowym i intelektualnym towarzystwie, to już teraz się szykuj, że się możesz rozczarować. Dodatkowo, to nie wiem, czy będzie, to środowisko dobre dla Ciebie, bo w korpo często bardziej niż wiedza liczą się pewnego rodzaju "predyspozycje" do przetrwania.

Nadal uważam, że możesz mieć wypisane na twarzy, że szukasz faceta z potecjałem. Ludzie, to nie są idioci i szczytują wiele informacji niewerbalnych, oraz to o czym i w jaki sposób mówisz.
Studia wybrane pod presją, teraz szukanie faceta pod presją. Zwolnij, bo za 10 lat, mając wysokie stanowisko w korpo i dużo kasy, będziesz stała nad przepaścią - nieszczęśliwa i sfrustrowana.
Powodzenia!

To niestety za krótko, ledwo zdążyłabyś się wprawić, a już musiałabyś wracać.
Domyślam się, co studiujesz. To nie jest bułka z masłem i do tego studia są długie + ten staż. Lepszy to jednak wybór niż alternatywne kierunki, o których wspomniałaś. Teraz jesteś zmęczona, wypalona i sfrustrowana, kiedyś sobie i rodzicom podziękujesz.
Ty masz problem z reagowaniem na stres. Stany lękowe to temat dla psychologa właśnie. Dziwię się trochę Twoim rodzicom, że Cię od takiej pomocy odciągają, ale często się z tym spotykam.
Angielski będzie niezbędny.

Ja bym Tobie radziła rok przerwy po studiach. Potrzebujesz dziewczyno oddechu. Odcięcia pęmpowiny od rodziców i odrobiny beztroski, której w tym pragmatycznym życiu nie miałaś od wielu lat. Powodzenia !

Pięknie ktoś wyżej napisał o tym, jak można analizować tak krótką znajomość, z kimkolwiek zresztą, jeśli nie jest się tym kimś zainteresowanym. Tu nie ma co szukać wymówek, ale uświadomić sobie, że cel był jeden: poznanie go bliżej. Chociaż podziwiam zdolność rozszyfrowania człowieka w 3 godziny..

Pojawia się natomiast tutaj też inna sprawa: po raz kolejny słyszy się o młodym człowieku, który realizuje swoje życie nie do końca wedle swojego planu, ale planu innej osoby(czyt.rodziców). Jak bardzo trzeba być mało asertywnym, żeby ulegać takiej presji? Obierać kierunek zawodowy zgodnie z chorymi aspiracjami niby bliskich osób? Zresztą w podejściu do facetów widać również to, ze wpojona została zasada, że wszystko musi być na tip-top.

Podpisuję się pod postem AgaSawa, w szczególności pod punktem 2.

Ja wiem, ale rzucanie studiów pod sam ich koniec i zaczynanie od nowa to trochę strzał w stopę. Szczególnie, że u mnie są ludzie z licencjatami i magisterkami z biologii i chemii, którzy mówią, że mają serdecznie dość tych studiów, ale po tych ich kierunkach ciężko z pracą, a jak jest to za najniższą krajową

Jak masz sam angielski to fakt, ale jak jesteś specjalistą+masz angielski to możesz się nieźle ustawić. Rozmawiałam z kilkoma osobami, które skończyły ten sam kierunek, podszlifowały angielski i pracują w korpo i są zadowolone

No tak, bo przecież teraz nie jestem....

Wiesz co, bo jest masa osób z podobnym problemem co ja. Mam wiele koleżanek, to mamy tak podobne doświadczenia życiowe, jak klony, tylko wiekiem się różnimy. Mam znajomą, co ma sytuację identyczną do mojej, no taką samą, tylko jest kilka lat starsza ode mnie i tyle, ale jakby ktoś posłuchał to też mógłby stwierdzić, że to ta sama osoba. To moje pierwsze konto tutaj. Zanim je założyłam to jednak sporo wątków przeglądałam i czytałam bez udzielania się

Farmacja. Nie polecam. Studia bardzo trudne, a potem widzą Cię jak sprzedawcę, dlatego muszę ogarnąć życie i dlatego chciałabym pracować w korpo, bo tam przynajmniej jest możliwość rozwoju

Ja wiem, że to nie zarzut, że mnie rodzice utrzymują, bo u nas jest bardzo dużo osób, które już skończyły inne kierunki, mają 30 lat i studiują u nas, bo zorientowali się, że po tych ich kierunkach pracy nie ma, a przez to, że jest mało czasu na dorobienie sobie, to są albo na utrzymaniu rodziców albo partnerów. Ja mam jeszcze czas. Wiesz, wydaje mi się, że łatwo się mówi, ale każdy, kto jest w mojej sytuacji wie, o czym mówię. U nas ludzie sobie dorabiają, ale tak jak ja- w wolnych chwilach. Nikt tu nie ma czasu na pracę etatową, to można włożyć pomiędzy bajki. Dlatego nienawidzę tych studiów, bo np. moja koleżanka poszła na zarządzanie i marketing, wyjechała na erasmusa i inne wymiany, poznała masę osób, nie jest tak wypalona życiem. Co prawda z pracą teraz ma kiepsko, bo pracy po tym za dużo nie ma. Dlatego coś za coś. Ja znalazłam pracę tuż przed pandemią. Dorywczo, jako sprzątaczka na 1-2 dni w tygodniu, to wszyscy się u mnie dziwili, że jakim cudem ja znalazłam na to czas i że jestem nieodpowiedzialna, że zamiast się uczyć to za pracą ganiam (tak, takie coś usłyszałam). A to tylko 1-2 dni, gdzie tu dopiero praca na etat. W wolontariacie też byłam. Podobało mi się.
Wiesz, cieszę się, że zdałaś maturę i tak dobrze sobie poradziłaś, ale no niestety te rady, które tu napisałaś ja stosuję już teraz. Robię wszystko co w mojej mocy i na ile mi zdrowie pozwala- mam problemy z jelitami, które od stresu mi się rozlegulowały i czasem bolą, przez co np. nie mogę biegać tylko spacerować, ale i tak to robię, nie siedzę w domu i nie czekam. Jak mnie ktoś na imprezy zaprasza to też idę. W wakacje staram się szukać prac dorywczych, do tego praktyki

Tylko, że ja lubię być w pojedynkę. To nie tak, że nie umiem żyć sama. Sami nie umieją żyć ci, którzy co chwila wchodzą w nowy związek. Ja jestem długo sama, jestem introwertyczką i lubię to. Nie znoszę tłumów, muszę mieć swój pokój, żeby pobyć w ciszy, poczytać książkę, obejrzeć film- kiedyś mieszkałam w akademiku w pokoju 3-osobowym to mnie strasznie męczyła czyjaś obecność obok praktycznie cały czas. Ja potrafię i lubię być sama. Tylko ile można? Chciałabym chociaż spróbować, chociaż w jakiś roczny związek wejść, żeby poczuć, że nie marnuję młodości, że spróbowałam. Mam znajomą rodzinę w mieście rodzinnym. Dziewczyna też studiowała kierunek analogiczny do mojego. Widać po niej, że też zmęczona, zawsze sama. W pewnym momencie zrobiła się już złośliwa jak taka stereotypowa stara panna. Dopiero tuż przed 30stką rodzice ją wyswatali z jednym gościem. Nie słyszałam, że by ze sobą chodzili, od razu był jej narzeczonym, ślub, od razu dziecko...teraz widać, że jest tym wszystkim sfrustrowana, bo nie pokorzystała ze związku czy coś, tylko wszystko na raz. Ja nie chcę czegoś takiego, ale z drugiej strony chciałabym założyć rodzinę. I to nie na szybko, ze swatania....tylko jak każdy inny człowiek.
Ja tak rzuciłam to wykształcenie. Przecież nie napisałam, że to wymóg konieczny, tylko jak dotąd podobali mi się najbardziej sami wykształceni. Ten chłopak, o którym tu pisałam studiuje to co ja, tylko rok wyżej, więc to kolejny
Moje koleżanki, które są w związkach mówią coś zupełnie innego "Załóż tindera, znajdź sobie faceta, ile można być samym. Albo znajdź kogoś, żeby tylko z nim sypiać, też zawsze coś, bo libido wysokie" i one też mają rację

Serio, ktoś uważa, że praca w korpo to sączenie markowych herbatek i zajadanie ciasteczkami? To ja nie wiem, dla mnie korpo zawsze wiązało się z nawałem roboty.
Ja wiem, że "predyspozycje", żeby przetrwać, ale ktoś tam w końcu pracuje. Poza tym znam bliżej osobę, która skończyła to co ja, pracuje właśnie tam, gdzie ja bym chciała pracować, to ta osoba mówiła, że np. w tej swojej robocie ma dużo pracy jako pracy, w sensie dużo papierków, ale to tylko papierologia, nie ma nawet połowy tego stresu, co na studiach i ta osoba bardzo to poleca. Ogólnie tu nie chodzi o żaden prestiż. Dzisiaj już chyba nie ma takich kierunków super prestiżowych. Kiedyś np. kierunki medyczne były prestiżowe, dzisiaj przyjdzie pacjent i powie, że się nie znasz, bo w internecie piszą inaczej...więc tu nie chodzi o prestiż, tylko o jakość pracy

Owszem, mogę. Nie wiem tego jednak, ciężko mi określić samej. Fakt, że zostałam wychowana w rodzinie bardzo pracowitych i ambitnych ludzi. Od najmłodszych lat mnie uczono kultury, taktu itp. i dlatego jak jest chłopak, co przeklina, głośno beka w towarzystwie to mnie odrzuca, bo nie w takim środowisku dorastałam. Ciężko będzie się tego wyzbyć
Ja wiem, że mogę się obudzić jako pani z korpo z kijem w tyłku, ale co ja mogę? Z ręką na sercu mogę powiedzieć, że w życiu robiłam wszystko co mogę: chodziłam na spotkania z rodzicami do ich znajomych, którzy mieli synów, trenowałam sport (pływanie), chodziłam na imprezy, spotykałam się z ludźmi takimi, którzy nawet nie do końca mi się podobali, ale nie chciałam ich na starcie skreślać, więc to nie tak, że "a ten ma krzywy nos, więc się z nim nie spotkam", nie. Zawsze dawałam szansę. W tym przypadku nie mam sobie nic do zarzucenia. Dlatego tak się zastanawiałam nad tym chłopakiem, bo chciałam po prostu poznać kogoś nowego, a moja znajoma mówiła, że to fajny chłopak (najwyraźniej się pomyliła), ale napisałam do niego, więc nie zarzucę sobie, że nie próbowałam

Dokładnie tak, jeszcze ten staż...dodatkowy rok akademicki i to za darmo...
Ale jest tak, jak mówisz- teraz jestem zła i zmęczona, ale te alternatywne kierunki mógłby skończyć każdy, poza tym jest dużo takich ludzi na rynku pracy, więc musiałabym się bardzo wysilać, żeby znaleźć pracę, a tak to chociaż będę miała jakieś możliwości, to jest plus
Nawet nie wiesz, jak masz rację- nie radzę sobie ze stresem. Niestety przez przewlekły stres mam uszkodzone jelita, które często mnie bolą, przez to często mi niedobrze albo coś podobnego i też mam gorszy humor i mniejsze możliwości (np. ćwiczenia fizyczne)
Właśnie po studiach mam staż, zamierzam go odbębnić i w tym czasie ostro pocisnąć angielski i albo wyjechać albo znaleźć jakąś ciekawszą pracę...

Wiem, ale wyjazd za granicę nie jest taki łatwy. Nostryfikacja dyplomu jest dość trudnym procesem. Najpierw trzeba zdać język angielski na poziomie zaawansowanym (certyfikat na poziomie C1), do tego oczywiście prawo do wykonywania zawodu, do tego testy z różnic programowych dla zagranicznych...a jak UK wyszło z UE to może być jeszcze większy problem. Znaczy wiem, że ci, co to pokonali i wyjechali są bardzo zadowoleni, więc nie wykluczam tego, jednak jestem sama, wyjechałabym sama do obcego państwa...to też jest ciężki orzech do zgryzienia
Ja wiem, że postawa moich rodziców jest straszna. Niestety widzę masę ich błędów wychowawczych po drodze. Niby zawsze byłam grzecznym dzieckiem, które się słuchało, ale czuję, że przez to jestem trochę nieporadna życiowo, nie fizycznie, ale psychicznie. Teraz jestem pełnoletnia, już mnie bardziej słuchają, ale kiedyś nie miałam nic do powiedzenia. Wyżej wspomniałam, że trenowałam pływanie. Nie było w moim małym miasteczku żadnej grupy rówieśników, niestety, więc trenowałam sama. I to nie raz czy dwa w tygodniu. Mój trener brał mało, więc w wakacje rodzice mnie wysyłali codziennie na treningi. I to nie tak, że ja chciałam. Mówiłam, że chciałabym w piątek po południu urwać się z jednych zajęć i gdzieś wyjść ze znajomymi to dostawałam burę, że "Zamiast się rozwijać to chcesz bez celu z głupimi znajomymi się szlajać gdzieś po galerii? Jesteś głupia i nieodpowiedzialna". No i nie miałam wyboru. Do tego pozapisywali mnie na korepetycje z fizyki, a angielskiego, z jazdy konnej. Miałam tego na prawdę dużo. W czasach szkolnych nie miałam żadnych znajomych. Żadnych. Jedną koleżankę z ławki, z którą wyszłam gdzieś raz na pół roku. A tak to tylko nauka i zajęcia dodatkowe. Do tego przez naukę miałam zakaz spotykania się ze znajomymi. Może to głupio zabrzmi, ale miałam dość głęboką depresję przez to. Ja wiem, że to głupie, bo ludzie mają poważniejsze problemy niż brak znajomych, ale w tamtym czasie nie mogłam się dogadać z rodzicami, nie miałam w nikim oparcia, byłam totalnie samotna. Nie miałabym jednej koleżanki, której mogłabym napisać "hej, mam zły dzień" i wyżalić się. Do tego też miałam problem w szkole, bo nienawidziłam moich nauczycieli, którzy byli totalnie wredni. Zazwyczaj lubiłam szkołę, lubiłam się uczyć, a nagle zmienili mi w połowie liceum nauczycieli i z ucznia z paskiem na świadectwie wmawiali mi (włącznie z wychowawcą), że jestem debilem i cieszyli się moimi porażkami (a najgorsze jest to, że nie można tego udowodnić, żeby to nie poszło do kuratorium). I uwzięli się tak na kilka w miarę dobrych osób, bo chcieli ich porażki, żeby swoje dzieci wybić na piedestał. Do tego wśród znajomych ze szkoły wybór też nie był za duży. Wiele osób była po prostu nieprzyjemna. Na studiach mam o wiele ciekawszych ludzi, milszych, a to co się w szkole działo, było straszne. W pewnym momencie myślałam, że to coś ze mną nie tak, bo źli nauczyciele, źli znajomi, nie może być wszystko złe, ale owszem może. Poszłam na studia i owszem, są różni ludzie, ale są też ci fajni, wykładowcy lubią tych uczących się, więc jest lepiej.
Dlatego też brak znajomych+jazdy w szkole+brak czasu dla siebie=depresja.
Niestety z psychologii też wiem, że dzieci w wieku nastoletnim/dorastania kształtują swój charakter. Ja się boję, że coś przegapiłam w życiu i po prostu jak inni znajdowali pierwsze przyjaźnie, miłości to ja chodziłam na masę zajęć dodatkowych, których nienawidziłam i po prostu nie nabrałam takiej umiejętności współżycia w społeczeństwie. Wiem, że są takie przypadki. Do tego mam takie poczucie, że ktoś zawsze mnie będzie do czegoś zmuszał, tak jak to robili kiedyś rodzice
Dlatego ja wiem, że to nie wina paskudnego charakteru czy brzydota, tylko powodem tego, że nikogo nie mam jest właśnie brak pewności siebie i brak umiejętności życia w społeczeństwie. I o to jestem na rodziców bardzo zła. Lata nastoletnie wspominam ze łzami w oczach. Próbowałam to przerobić u psychologa kiedyś, ale się nie udało.
Po prostu rodzice przelali swoje ambicje na mnie. Oni sami nawet mówili, że powinnam być im wdzięczna, bo tyle kasy na mnie wydali...owszem, tylko ja o to nie prosiłam. Była jedna rzecz, którą się interesowałam- łódki i statki. I kiedyś nawet marzyłam o to, żeby iść w tym kierunku, ale nie znoszę matematyki i fizyki, a musiałabym się tego uczyć na tamtych studiach. Ale chciałam się do jakiś klubów zapisać to mnie nie wspierali, kasy nie chcieli dać, powiedzieli, że bez sensu
Poszłam na studia i się trochę ogarnęłam, poznałam ludzi, zaczęłam wreszcie gdzieś z domu wychodzić. Jednak czuję się jak takie dziecko zagubione we mgle. Za 2 miesiące kończę 25 lat i nie dociera to do mnie nawet

Ja wiem. Cieszę się, że nie jestem jedyna, chociaż jest to też smutne, że inni też mieli podobną sytuację
Wiesz, trzeba mieć w życiu kogoś bliskiego, komu można ufać, mieć w kimś wsparcie. U małych dzieci są to rodzice. Dzieci wszędzie chodzą za rodzicami. Potem w wieku nastoletnim są to znajomi, ewentualnie chłopak, potem już głównie chłopak/mąż. Radzimy się tych osób. Ja w wieku nastoletnich nie miałam nikogo, dosłownie nikogo, żeby się takiej osobie zwierzyć. Byłam sama jak palec. Ratowały mnie tylko fora młodzieżowe, bo tam gadałam z ludźmi, opisywałam jakieś problemy. Gdyby nie to to bym chyba oszalała
Źle znoszę kłótnie z ludźmi, szczególnie bliskimi. A na mnie się złościli, jak robiłam coś nie po ich myśli. Gdybym miała przyjaciół lub chłopaka, kogoś, kto pociągnąłby mnie i przemówił do rozumu. Ja wiem, że moi rodzice chcieli dobrze, ale chcieli po swojemu.
Do tego miałam wtedy stany depresyjne i mi było wszystko jedno
Gdybym wtedy miała takich znajomych jak teraz może by inaczej życie się potoczyło. Nie miałam nikogo, nie miałam przyjemności z życia. Miałam wtedy wrażenie, że żyję za karę. No bo ile rzeczy można robić z przymusu, stresować się? Każdy ma swoje granice. I to bez przyjemności...bo jak się ma coś trudnego, ale ma się też przyjemności to wszystko do przeżycia. A ja mam wrażenie, że całe życie tylko stres i mało przyjemności. Mo rodzice z resztą to samo- mają własny interes i raz jest lepiej, raz gorzej, często nerówki, nerwowa atmosfera i ja się w takim czymś wychowywałam

Dzięki
Właśnie chciałam jechać do jakiegoś kurortu, spróbuję, ale wszędzie chcą doświadczenia i dyspozycyjności...

jako kobieta 50 letnia mogę Ci zaręczyć, że życie nie kończy sie po 25.
Jak zostało mało to daj sobie spokój z myśleniem o tych innych aspektach życiowych niż te studia na teraz, pomyślisz o tym póżniej. Skończ je.
dbaj o zdrowie- relaksuj się wysypiając , ćwicząc jogę- zadbaj  o odzywianie.

zaczniesz pracować, będziesz mieć pieniądze, więcej czasu, pożyjesz trochę sama, faceci nie znikną.
a sympatyczna wyluzowana kobieta ma ich zawsze wielu wokół siebie.
i wiecej po 30 czy po 40 niż jak jest młoda
Widocznie taka Twoja ścieżka, że pierwszym partnerem będzie mężczyzna nie chłopiec.
wiele kobiet tak ma- moja siostra poznała miłość jak miała 29 lat i są szczęśliwym małżeństwem.
wyluzuj.
tego jedynego poznasz po tym że będziesz się przy nim czuć wspaniale bez dwóch zdań. I l;epiej byś wtedy nie była mężatką

jesteś dorosła zaledwie 6! lat

oprócz korpo jest jeszcze wiele całe mnóstwo prywatnych małych i średnich firm którym ktoś z takim wykształceniem się przyda. wiem co mówię, bo się wśród takich przedsiębiorstw obracałam latami. Mozesz mieć nienudną, ciekawą pracę.

Może przejadę, a może nie przejadę. Nie wiem, bo jeszcze nie próbowałam.

Serio? To nie wiem, o jakie korporacje chodzi. Ja mówię o takich, gdzie właśnie szukają stricte specjalistów i bez dyplomu nie ma czego nawet szukać...

Księgowi są wszędzie, bo księgowość jest ważna, ale no sorry, nie widzę księgowego głowiącego się nad fizjologią czy farmakologią, która jest niezbędna przy np. badaniu produkcji środków medycznych

No tak, tylko w korpo z samymi językami też średnio, bo dużo osób kończy jakieś filologie itp., a jak masz jakieś studia z dziedziny, w której obraca się dane korpo + język to można się dobrze ustawić. Mam znajomego, który pracuje w jednej z największych korporacji zajmujących się badaniem leków przed wprowadzeniem na rynek. Powiedział "Pracuje u nas tylko 55% farmaceutów, przydałoby się więcej, dlatego ucz się angielskiego i zachęć swoich znajomych, bo poszukujemy"

No to u nas, bez wykształcenia nie ma czego szukać
Na szkoleniu nawet ktoś pytał, czy jako student można już zacząć pracować to powiedzieli, że no szukają konkretnych osób, nie studentów

To u nas na szkoleniu mówili na odwrót- język ma być płynny, żeby się tylko porozumieć, specjalistycznego nazewnictwa nauczymy się z czasem w praktyce, na początku mamy tylko się porozumieć, bo pracodawcy często są zza granicy, więc nie da się tego obejść, ale żadne certyfikaty językowe nie są wymagane. Za to zaznaczone było wyraźnie "Preferowani absolwenci: medycyny, farmacji, analityki medycznej...". Niestety 5-6 letnich jednolitych studiów w rok nie przeskoczysz

Podjęłam decyzję, że zostaję, bo głupotą byłoby rzucać te studia teraz i zaczynać od początku wszystko. Co jeszcze mogę zrobić? Chodzę na szkolenia związane z pracą w korpo. Już mam 2. Sądzę, że robię, co mogę. Zapisuję się też na angielski od marca

Tzn ja spotykałam się już z chłopakami, święta nie jestem, tylko to nie było nic poważnego. Z pierwszym chłopakiem, z którym się przespałam miał wtedy z 27 lat, był kilka lat ode mnie starszy, a zachowywał się jak rozpieszczony chłopiec

No ja wiem, zacznę zarabiać, usamodzielnię się to będzie lepiej, bo na razie się czuję tak, jakbym nie miała kontroli nad swoim życiem...

A siostra miała kiedyś kogoś wcześniej, czy w wieku 29 lat to był jej pierwszy?

Tak, ja wiem, że w różnych przedsiębiorstwach o podobnej tematyce. O to się nie boję akurat, bo wiem, że teraz się męczę, ale przynajmniej jakaś tam praca się znajdzie. Chciałabym jednak coś, co mnie nie będzie frustrować, bo nie chodzi nawet o nudę np. w aptece nudy nie ma, jesteś cały dzień w biegu między dokumentami aż kręgosłup odpada, ale masz też odpowiedzialność za czyjeś zdrowie, a pensje złe nie są, ale nie ma możliwości rozwoju, gdzie w korporacjach i firmach możesz awansować i zarobek rośnie wraz ze stażem pracy np. znajomy zaczął pracę w korporacji to zarabiał 5-5,5 tyś, a dziewczyna pracująca tam 2 lata już zarabia 7

Dokładnie tak. Akurat wiem, że ze studiami mi dobrze doradzili, zawsze mnie wspierali, tu nie mogę narzekać, ale mam do nich żal o te lata szkolne, że zamiast wspominać lata beztroski, zawierania znajomości, pierwszych miłości to pamiętam stany lękowe, depresję i stres. Takie znajomości i miłości zaczęłam ogarniać dopiero na studiach. Tak się czuję, jakbym pod tym aspektem była opóźniona o kilka lat w porównaniu do moich rówieśników, a nawet młodszych osób: kiedy inni się zaprzyjaźniali, mieli wspólne wyjazdy to ja wtedy stres, depresja i zajęcia dodatkowe, których nie lubiłam i rodzice, którzy ograniczali mi wychodzenie ze znajomymi. Na studiach mnie przestali kontrolować, więc zaczęłam to powoli ogarniać, kiedy inni już zaczęli powoli wchodzić w związki, a ja dopiero ogarniałam zwykłe znajomości. Potem coraz więcej osób znajdowało sobie drugie połówki, a ja dopiero w znajomościach. I jakoś niedawno, bo z pół roku temu, może rok temu niecały obudziłam się, że praktycznie każdy kogoś ma, a tylko ja sama. Nawet koleżanki, które dotąd miały mniejsze doświadczenie z chłopakami niż ja nagle się zaczęły z kimś spotykać. Np wiem, że moja koleżanka, rok młodsza ode mnie z nikim jeszcze nie spała (mówiła mi). Poznała przypadkiem przez fejsa chłopaka. Są razem 3 miesiące, mówiła, że nie śpieszy się, trochę nie przywykła jeszcze do związku i nie wie jeszcze co i jak, ale mówiła, że np. on przyjeżdża po nią na dworzec jak przyjeżdża (mieszka daleko od pkp), pisze do niej, zaprasza na spotkania. I nie spali jeszcze ze sobą, więc nie naciska. A ja? Ja jak tamtemu odmówiłam pójścia po 1 spotkaniu do niego (czyli z nim do łóżka) to mnie olał. Poczułam się jak darmowa prostytutka- zaliczyć i olać, bo wątpię, że byłby z tego związek. I byłam na tyle fajna wieczorem, po kilku piwach, żeby mnie zaliczyć, ale już następnego dnia nie byłam na tyle fajna, żeby napisać do mnie cokolwiek...No mówię- jak prostytutka. Jemu było wtedy pewnie nawet obojętnie, z kim by to robił. Przy czym nie jestem super wymagająca. Nie chcę, żeby facet za mną nieustannie biegał, ale fajnie by było, żeby ktoś się w końcu postarał. Tak jak mówiła w 1 karcie aniuu to nie tak, że ja wtedy nie chciałam seksu. Chciałam. Tylko chciałabym, żeby ktoś próbował mnie lepiej poznać, żeby zależało mu na mnie a nie moim tyłku. Kiedyś w internecie czytałam, jak dziewczyny narzekają, że faceci chcą tylko jednego. Zawsze uważałam, że to bzdura, że to krzywdzące dla mężczyzn, ale no ja sama na takich trafiam i boję się, że sama zacznę podświadomie niedługo tak myśleć. Ja wiem, że seks jest ważny, ale no czy drugi człowiek już się w ogóle nie liczy?

zdecydowania!
Wiem, dziękuję

Tak wiem
Znaczy większość aptek dzisiaj to też korporacje, prywatnych jest mało
Jednak mówię tutaj o takich typowych dużych korporacjach zajmujących się produkcją i badaniem leków. Mówię tyle o nich, bo słyszałam o wielu osób, które w to uciekły i są zadowolone (a te co zostały w aptekach nienawidzą swojej pracy)

Przed studiami miałam taki oddech- miałam gap year, gdzie poszłam do szkoły policealnej robić fakultet, który skończyłam na 1 roku studiów. Po 2 roku zrobiłam sobie też dziekankę, bo miałam problemy ze zdrowiem (psychicznie i fizycznie miałam dość) i pomogło mi to się trochę podnieść.
Ja wiem, Lady Loka mówi o innych korporacjach po prostu. Ja mówię stricte o medycznych, o badaniach klinicznych. Tam pracodawcy są zza granicy, filie mają tylko np. w Warszawie, ale np. rekrutują Cię Brytyjczycy przez Skype'a i im nie jest wszystko jedno, czy jesteś lekarzem, księgowym czy sprzątaczką, bo oni chcą mieć konkretnych specjalistów w danym miejscu. Wiem to od ludzi z tych szkoleń, na których byłam oraz od tych, którzy w mojej okolicy poszli do pracy
Muszę tylko podszlifować angielski, bo to nie tak, że oni chcą angielski dla zabawy, tylko no rekrutacja cała jest po angielsku.
Jednak wiem, że korporacja korporacji nierówna. Znajoma np. skończyła jakąś ekonomię to pracuje właśnie w takim korpo, o jakim mówi Loca
Po studiach mam półroczny darmowy staż, więc to traktuję, jak taką przerwę od studiów (ten staż to praca na etat za darmo), a jak dostanę dyplom to wtedy chcę iść gdzieś dalej. Właśnie przerwa jest dobra, ale chciałabym w końcu znaleźć pracę, ustabilizować się, wziąć kredyt (kredytu bez pracy nie dostanę). To jest plus nie posiadania faceta, bo mogę wyprowadzić się do jakiego miasta tylko chcę, bez ograniczeń, mogę wziąć pracę z delegacjami, bo rodziny nie mam. Są też plusy

Tak, tak, znam. Statystyka podaje, że 9 na 10 absolwentów jest niezadowolonych. Ta 1/10 pracuje w innym miejscu niż apteka- wiem, bo sprawdzałam statystyki i 90% idzie do aptek, bo najłatwiej tam o pracę, do wszelkich ośrodków trzeba już albo umieć dobrze język albo mieszkać w większym mieście (na co też nie wszyscy mogą  sobie pozwolić)

Ale co to znaczy, że byś mu "dała"
Nie no takie piętnowanie.
Obydwoje mieli ochotę na seks. Albo się bawili albo nie. I tyle.

Żałujesz, bowiem masz duże potrzeby, a była okazja na jej realizację.
Cieszysz się, bo jednak potrafiłaś postawić na swoje.

Niestety to niezbyt wygodny stan, co wiem sam po sobie.

Dlatego Gwiazdko napisałem to Tobie wcześniej
Nie ma co tego drążyć. Było - minęło
Pora iść dalej, rozwijać się, przeżywać przygody

Sama widzisz, że to Ciebie rozbija, więc idąc tym tokiem ostatecznie przyjemności byś z tego nie miała, tylko więcej zmartwień.

Yellowstar nie musisz az tak znac angielskiego. Wystarczy kali jesc kali pic. Ja mialam teraz kilka rozmow o prace z angielskim i jak zobaczylam jak gadaja team leaderki z dzialu angielskiego po angielsku to sie zalamalam. Musialam liczyc do 10 az skoncza zdanie tak dukaly ze ja nie wiem jak one gadaja z Brytyjczykami. To w sumie troche wstyd...po tych rozmowach stwierdzilam ze bede dawac korki online dla ludzi z calego swiata i nie szukam juz zdalnej pracy w korpo

Serio nie martw sie o jezyk, Polacy ogolnie mowia tragicznie.

Ale Ty nie wiesz jakie on miałby podejście co do gumek... znowu wychodzą tu Twoje przekonania, a nie rzeczywistość.

A darmowej prostytutki to nie chce mi się komentować.
Dorośli ludzie jak mają ochotę to się spotykają i uprawiają seks. Tyle z filozofii. Nikt nie jest wykorzystany, jeżeli obie strony tego chcą. I nikt nie jest darmową prostytutką.

Gwiazdko
wróciłam do Twojego pierwszego posta.
Spotkaliście się na imprezie, zwrócił na Ciebie uwagę, nie zaprosiłaś go, ok, więc każdy poszedł w swoją stronę.
Następnego dnia wysłałaś mu zaproszenie na fb. Zaakceptował je i wypytywał o Ciebie znajomych - nadal chciał Cię poznać.
Gdyby chodziło mu tylko o sex, olałby Twoje zaproszenie na fb i nie szukałby informacji o Tobie.
I tutaj nastąpiło zamrożenie po obu stronach. On nie napisał, Ty milczałaś.
Przypomniałaś sobie o nim po miesiącu, jak o kurzącej się na półce książce, po którą się sięga z braku laku. Nie napisałaś do niego prywatnie, jako Ty, ale formalnie jako studentka z Samorządu.
Nie dziw się, że olał potem Twój kolejny e mail.