mój nowy facet, moje stare problemy i wahania - Netkobiety.pl

Ja też mam kolegów, ale nie trzymam tak bliskich relacji z atrakcyjnymi rówieśnikami płci męskiej. O wszystkich moich kolegach wie, zarówno o tych starszych i żonatych. O to mi się rozchodzi....ona młodsza, ładna i taka intensywna relacja między nimi...i ten zwrot do mnie początkiem jej imienia...Mi nigdy takie coś się nie zdarzyło, a niejednokrotnie opowiadałam mu o byłym.

Tak, wiem - nie mam do niego zaufania i on też to zauważył. Ciągle powtarza, że wierzy, że nadejdzie dzień, w którym mu zaufam. Póki co - nie umiem. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że jeśli on jest naprawdę lojalny i uczciwy, to robię mu w jakiś sposób krzywdę, ale on czasem swoim zachowaniem mi również.

Nie, ale moje poczucie wartości nadal jest tak niskie, że ja z automatu się do niej porównuję. I w tym porównaniu w swojej ocenie wyglądam blado. Grubo i brzydko.

Ja ogólnie zdaję sobie sprawę z tego, że źle postępuję, że moje zachowanie nie jest normalne, ale nie mam też zamiaru z kimkolwiek konkurować/walczyć o faceta, bo to już byłoby poniżenie, ale po prostu chciałabym mieć 100% pewności na czym stoję, czy on jest wobec mnie uczciwy (z mojej strony uczciwości i wierności ma 101%) - bo żyję teraz w niepewności i zawieszeniu...co jeśli zaangażuję się całym sercem, a on to wykorzysta? Parę razy po prostu dobitnie, wprost, spytałam czy jestem "planem B", "furtką" bądź "zabijaczem nudy" - zawsze zaprzeczał i denerwował się takimi sugestiami. Ale pisać/mówić to każdy może to co druga strona chce....

Brutalnie powiem, Twoje poczucie własnej wartości to Twój problem. To, że Ty się do niej porównujesz to Twój problem.
To, że masz niepewność i zawieszenie, to też Twój problem, bo on, z tego co czytam, nie dał Ci zadnych powodów do myślenia, że jest inaczej.

Poprzedni związek Ci rzutuje na obecny. Problemy, których nie przepracowalaś, wypływają na wierzch i gryzą w dupę.
Będą gryźć dopóki tego nie przepracujesz i nie postanowisz się otworzyć.
Bo niby jak on po kilku miesiącach miałby Ci pokazać, że traktuje Cię poważnie? Tak się nie da na początku. A nawet jak za 3-4 miesiące stwierdzi, że to jednak nie to, to dalej ma do tego prawo i ma prawo się z Tobą rozstać. I to nie będzie oznaczało, że nie traktował Cię poważnie.

Przepracuj problemy, rozmawiaj z teraupeutą i naucz się dawać czystą kartę na początku relacji.
Bo inaczej to Ty rozwalisz sobie coś potencjalnie fajnego przez to, że się tak blokujesz i podejrzewasz o najgorsze.

Niby zakochany  a zwraca się do Ciebie bez szacunku.

1. Znacie się w sumie słabo bo po pierwsze krótko a po drugie głównie ze sobą piszecie
2. Nawet go dobrze nie poznałaś a już wiesz że ci nie pasuje, mało tego, już go chcesz zmieniać
3. O co właściwie można pokłócić się z gościem z którym nic cię nie łączy? Finansów wspólnych nie macie, dzieci nie macie, mieszkacie osobno... Także pozostaje mi się domyślać, że żrecie się o totalne pierdoły.

Wydaje mi się, że nic z tego nie będzie, tobą targają jakieś mroczne myśli o koleżankach, wymyślasz własne teorie zamiast po prostu wrzucić na luz i poznać człowieka takim jakim jest bez zmieniania mu światopoglądu i robienia głupich podchodów. On też taki zrównoważony emocjonalnie, że pożal się boże. Daruj sobie.

Czy kocha? Na pewno jeszcze nie jakąś wielką miłością, bo znacie się dopiero pięć miesięcy i głównie przez komunikator. Naprawdę niewiele o sobie jeszcze wiecie.

Czemu pisze oziębłe teksty? Bo chce Ci dowalić. Zobacz, jak bardzo to przeżywasz, że on może raz mówić, że kocha, innym razem, że nic nie poczuje, jak odejdziesz. Odkrył, że Ciebie to porusza, więc uderza w najczulszy punkt. Słaba cecha u człowieka, a u potencjalnego partnera to już w ogóle... No i typowo - broni się przed pokazaniem słabości, nie może pokazać że go Twoje odejście wzruszy, bo główna cecha mężczyzn to przecież bycie nieporuszonym. Sad but true. Za krótko się znacie, żeby w ogóle mógł się odważyć na pokazanie choćby odrobiny swojej słabości czy przywiązania.

Jak mieć pewność, czy nie jesteś plastrem? Nie ma szklanej kuli, okaże się. Może jesteś, może nie, a może on sam jeszcze nie wie. To co jest w tym trudne, dziwne, to że zaczynacie relację od takich wielkich emocji. Ledwo się znacie a już wielkie kłótnie, już podejrzenia o zdradę... a gdzie faza poznawania się, zauroczenia, motylków, sprawdzania?

Monoceros, ja mu nie okazuje ze mnie to rusza. To ja gram niewzruszoną, to on wyznaje uczucia, ja jedyne co mu wyznałam to to, że go lubię. No i w 90% to on szuka kontaktu, nie ja. Gdy zbyt długo milczę, to zaraz się odzywa. Gdy chciałam naprawdę zerwać znajomość, to zareagował natychmiastowo. No chyba że bał się że straci 'dziurę'. To chyba byłby naprawdę zdesperowany bo nie ja jedna na tym świecie.
Niepokoją mnie te jego zachowania, jest bardzo nerwowy, chociaż ostatnio zauważam że podczas sprzeczek to on dąży jako pierwszy do uzyskania kompromisu i zgody. A skąd tyle emocji? Jak pisałam, oboje jesteśmy uparci i dumni. I oboje się do tego przed sobą przyznajemy. On też się przyznał że czasem traci panowanie jak się wscieknie a że moje oskarżenia o jego głębsza relacje z koleżanką bardzo go wkurzają, tylko to wg mnie nie usprawiedliwia takiego zachowania. Powiedział też kiedyś że jako żołnierz nie może okazywać słabości. Ponoć wojskowi potrafią mieć 'zryte gary'....I co, zaufać ale obserwować?

Mietki_Wacek, nie lubię bad boyów i nigdy mnie do takich nie ciągnęło, poczytaj wątki o moim eks to przekonasz się co to był za typ człowieka...

No właśnie. Te jego teksty...kiedy się nie klocimy, dogadujemy się naprawdę świetnie. Ja zdaje sobie sprawę że to JA czasem prowokuje kłótnie... A że on bardzo szybko daje się sprowokować, co sam przyznał, to wychodzą naprawdę niemiłe rozmowy.

Ostatnio jest między nami lepiej, on dąży do spokoju. Była jeszcze jedna sprzeczka o tą koleżankę, ale wciąż zapewnia, że kocha tylko mnie. Ja po 5 miesiącach nie czuję miłości...lubię go bardzo ale dla mnie to za szubko. Też zastanawiajace dla mnie jest tak szybkie wyznanie...

Patologia przybiera różne postacie "BadBoy" sorry 3 z 4 wojskowych których znałem (dwóch emerytowanych 50 i dwóch jeszcze wojsku)  ten jeden był spoko najmłodszy, a trzech pozostałych (dobrzy dla swojej z daleka) jeden 2 rozwody i dwójka zjeb... dzieci po 19 lat drugi jeden rozwód i aktualna partnerka traktowana super przy ludziach, prywatnie jak bura suka (byłem przy tym), a trzeci od myszki do myszki zależy w jakich okolicach był wszędzie inna

Wiadomo każdy ocenia ludzi przez pryzmat swoich doświadczeń (sorry są zawody, styl bycia, cechy charakteru które z automatu tworzą takiego, a nie innego człowieka, sprzeczne charaktery, cechy osobowości istnieją tylko w fikcji literackiej nie ważne czy to kobieta czy mężczyzna) oraz biorąc pod uwagę że masz psychiatrę, więc problem może być z twoją osobą lub wpier.... się w zjebane związki jak masa kobiet z problemami emocjonalnymi... Plus pół roku poważny związek, częściej online i wizyta towarzyska raz na jakiś czas... dalej osobiście tego nie skomentuje bo mnie może ktoś zajedzie hehehehhe

O matko z córką! Gdzie ty się podziewałes bagienniku, tęskniłam

Eee.. Bagiennik, to naprawdę ty?..

Ale co wyszło? To, że masz niską samoocenę i paranoję, bo on ma koleżankę i prowokujesz o to awantury?

To było wiadome dawno.

Jak można pominąć coś, co determinuje każde zachowanie? <pytanie retoryczne>

Ręce opadają.

Akurat niska samoocena jest tutaj podstawowym problemem, decydując o przebiegu Twoich problemów.

A czemu tak mogłam? Wy go bronicie, a ja mam wrażenie, że on się bawi moimi uczuciami. Wrażenie, nie pewność i dlatego dalej w tym trwam. Rozmawialismy o tej sytuacji, powiedział że mnie kocha, doszło do drobnej sprzeczki, ja powiedziałam, ze nie pozwolę sobie na traktowanie mnie jak lalkę do wiadomo jakiej rzeczy, on zapewniał o swoich dobrych intencjach i uczuciach, ale jak wkradł się gniew to usłyszałam: "jak tak bardzo nie chcesz mnie oglądać, to rozstańmy się, jakoś to przeżyję" i oczywiście że on nie będzie mi "w tyłek wchodził"...jakbym ja tego oczekiwała.

Naprawdę nie wiem co robić. Wiem, ze jesli skończę tą znajomosć, to będę cierpieć. Tak jak pisałam, niedługo wracam do psychologa, ale nie czuję dla siebie nadziei. Nie potrafie żyć ze swiadomością, że ktoś może po prostu się mną zabawiać, bo to i boli i uderza w dumę. Ja naprawdę jestem wobec niego uczciwa, mimo tego, ze wiem, ze nie zawsze dobrze postępuję, ale nie czuję tego od niego i myślę, ze mu nie zaufam i tyle. I chyba nie zaufam żadnemu mężczyźnie, nigdy.

Z drugiej strony czy nie uwazacie że trzeba byłoby być niezłym psychopatą i desperatem, zeby tak przez 5 miesięcy się bawić? I totalnie pozbawionym uczuć...Patrzę na chłopaków koleżanek i jest mi tak przykro i smutno...

Boże dziewczyno zrób temu chłopakowi raz w życiu jakas przyjemnosc i go po prostu zostaw. Idź do psychologa i przepracuj swoje niskie poczucie wartości i dopiero potem zacznij wchodzić w jakies związki i interakcje z innymi facetami. Tak się zapętliłas na tym ze on się bawi twoimi uczuciami ze nawet nie zauważyłaś ze chłopak na sylwestra ci wyznał miłość ( po procentach niektórym jest po prostu łatwiej j lżej coś powiedzieć) i zamieniałas to w dziwnego rodzaju żart który później wyprowadziłeś w kłótnie. Czy wy generalnie jeszcze z sobą rozmawiacie czy tylko się kłócicie?
Dla mnie osobiście to co robisz to kompletny bezsens i podziwiam tego chłopaczka ze jeszcze ma chęć się krecic wokół ciebie.
Do tego wszystkiego jesteś jeszcze zazdrośnicą - bo inni maja lepiej - nie maja ale potrafią dbać o swoje związki i drugie osoby rozmawiać i próbować zrozumieć inne podejście do życia na przykład.
Ty swój wywód zakończyłam na tym ze swojego własnego faceta nazwałaś psycholem i desperata wiec zastanów się nad sobą.
I naprawdę zostaw chłopaka zanim go skrzywisz / skrzywdzisz jeszcze bardziej

Bbaselle, zacznę od tego, że nie jestem zazdrośnica bo nie miałam na mysli zawiści, tylko to, ze chciałabym też mieć taki zwiazek, a jedyne co to mogę sie cieszyc, że przyjaciółki w takich są. I uwierz, że wiem trochę więcej o zwiazkach moich znajomych i wiem, że nie zawsze bywa tam kolorowo, ale ICH MEŻCZYŹNI JE KOCHAJĄ I TO OKAZUJĄ. Mój tylko mówi.

Co do nazwania psycholem, przeczytaj jeszcze raz ten fragment bo to nie było stwierdzenie faktu ale myśl, która przyszła mi do głowy.

Dziwisz sie, czemu on sie koło mnie kręci. Ma ze mną seks, ma zajecie - codziennie piszemy, razem gdzieś jezdzimy, wiec po prostu się nie nudzi - a mnie starsi znajomi płci męskiej czesto ostrzegali, że facet dla seksu jest w stanie zrobić wiele. "Jak się nie ma co się lubi to się lubi co się ma"...

Miłośc mi wyznał wcześniej, pisząc...i to podczas klotni na komunikatorze gdyż jak stwierdził, nie mógł już wytrzymać. Ja już poznałam ludzi, dla których te dwa słowa znaczą tyle co śnieg sprzed stuleci i mówią je z taką łatwością jak "siema". Bo nie znaczą dla nich nic lub są zwykłym nawijaniem makaronu na uszy głupiej i naiwnej lasce. A ja się trochę tak czuję.

Rozmawiamy ze soba codziennie i jak już wcześniej pisałam, kiedy się nie kłócimy to jest naprawdę miło....

Masz wrażenie. Czujesz. Żyjesz z jakąś tam świadomością. Nie czujęsz czegoś od niego. Nie ufasz.

Uważam, że założyłaś sobie (może niespecjalnie) okulary na oczy i filtrujesz wszystko - co pasuje do Twojej tezy przyswajasz, co nie pasuje - odrzucasz. I w tych wąskich standardach nie mieści się żadne zachowanie żadnego faceta. Słowa - nieważne, liczą się czyny. Czynów nie widzisz, nie pasują do tego, co byś sobie wyobrażała. Albo nadajesz im łatkę: "manipuluje, udaje, oszukuje, bawi się". Ułożyłaś sobie wizję relacji wobec jakieś pokrętnego klucza, do którego sama nie potrafisz dopasować słów ani działań, bo przynajmniej byś potrafiła napisać: chciałabym, żeby zrobił to i tamto, chciałabym żeby powiedział to i to.

Ale nie potrafisz - nie wiesz co robić, nie wiesz co myśleć, już postawiłaś kreskę bo powtarzasz sobie jak mantrę zdanie "nie zaufam żadnemu mężczyźnie" i dziwisz się, że nie ufasz żadnemu mężczyźnie.

Jak sobie odpowiesz na pytania dlaczego nie ufasz żadnemu mężczyźnie i nic nie da się zrobić, żebyś uwierzyła, że ma przyzwoite intencje, to będzie dobrze.

On mówi, że kocha, a Ty mu mówisz, że mówi głupoty po pijaku.
On mówi, że jesteś ważna, a Ty, że na pewno jesteś dla niego tylko panienką na seks.

No ja nie wiem jak on okropny może tak się bawuć Twoimi uczuciami. Menda jedna z niego!

Cc, zrób swiatu przysługę i jak ten związek już rypnie, bo rypnie i to będzie Twoja wina, bo w końcu przegniesz i on będzie miał dość, to nie wchodź już w kolejne związki. My nie będziemy musieli się rozwodzić nad tym, jak rozwalasz emocjonalnie kolejnego faceta, facet zostanie zdrowy. Same plusy.

Mówisz, że on nie okazuje, że kocha. A jak ma to robić, skoro każda próba jest z Twojej strony bojkotowana? Ja też bym takiej osobie niczego nie robiła. Bo co, przyjdzie z kwiatami i wrzucisz je do kosza bo zobaczysz smsa od koleżanki? Zabierze Cię na obiad, a Ty zrobisz awanturę, że obiad to wstęp do seksu?

Zastanów się nad sobą, dziewczyno. Masz fajnego faceta. Daj mu szanse zamiast wystawiać jego cierpliwość na próbę, bo serio gość w końcu nie wytrzyma.

Są osoby, często pochodzące z tzw. dobrych domów, przyzwyczajone do życia na rozpędzonej karuzeli emocjonalnej, wręcz uzależnione od silnych emocji; po latach takiego (domowego) treningu wiedzą, w jaki sposób zachowywać się w sytuacjach ekstremalnych, jak reagować na kłótnie, spory, zarzuty, taki świat, i tylko taki, jest dla nich znanym, taki też traktują jako normalny i naturalny. Gdy dorosną, gdy wyfruną z rodzinnego gniazda, szukają relacji podobnych, musi się dziać, muszą być silne emocje, bo jak odnaleźć się w świecie nieznanym, a przez to zagrażającym (wedle powtarzanego w domu powiedzenia, że każdy inny jest wrogiem).
Cóż zatem począć? Gdy cicho, gdy spokojnie, zaczyna się robić nerwowo, podejrzanym jest dobre traktowanie, bo po tych uprzejmościach dostaną po głowie, więc lepiej uprzedzić te działania, lepiej samemu sprowokować zmianę atmosfery, lepiej w drugą osobę rzucić "żartem", który przywróci znany porządek świata.
Ufff! Teraz można z całym przekonaniem grać swą rolę: ofiary, osoby stęsknionej życzliwych i serdecznych kontaktów, która jest niecnie, bo podstępnie, wykorzystywana. Jaką rolę? To przecież rzeczywistość.

Do wzięcia rozbratu z przeszłością, do wyjścia poza znane schematy, potrzeba determinacji. Jednak po co narażać się na niebezpieczeństwo, gdy można pozostać w starym, znanym świecie, od czasu do czasu wykonując pozorowane ruchy. Może ktoś się na nie nabierze? Na pewno. To skuteczna metoda.
Smutnym jest też to, że takie osoby nie potrzebują wrogów, są dla siebie największym.

Wywołana, odpowiadam.
Nie mam żadnej obsesji, także z Tobą związanej.
Skąd pomysł, że mój post był o Tobie? Bo w Twym wątku? Zbieżność przypadkowa.

Rozumiem, że dzieciństwo miałaś udane, że nie było w nim żadnej karuzeli. Cóż, pomyliłam się. Teraz napisałam w Twym wątku nie o Tobie. I to ugodziło w Twych rodziców? Serio?

Osoby, których samoocena sięga dna są nieufne wobec wszystkich i wszystkiego, stale wietrzą zagrożenie, podważają wszystko to, co nie jest zgodne z ich wyuczonym schematem.

ok to wyprowadziłaś mnie z błędu, nie jesteś w związku z powodów, które wymieniłam, teraz bym oczekiwała na kontynuację gdzie nam zdradzisz po co ci właściwie ten związek i co ci daje ) Serio, ja się zastanawiam po co ci to. Ja osobiście cenię swój święty spokój bardzo i gdybym się musiała wykłócać z w sumie obcym gościem o pierdoły to by mi było szkoda życia na to a po drugie jakby mi ktoś po paru miesiącach wyznawał miłość to też bym się popukała w głowę i zapytała co właściwie o mnie wie że się tak zakochał. Także jeszcze raz pytam poważnie, w imię czego tracisz swój ceny czas i nerwy i na te znajomość? Nie masz nic lepszego do roboty?:D

A co on musiałby zrobić, żebyś uznała, że mu zależy?

To może pora przejść to na terapii, skoro obecnie ŻADEN facet nie będzie w stanie Cię zadowolić w tej kwestii?
Ja dalej będę uparcie uważać, że jego oziębłe teksty są odpowiedzią na Twoje reakcje. Bo sorry, ale jak Ty bagatelizujesz to, kiedy on mówi, że kocha, to c ma zrobić? Też bym po takim czymś była oziębła.

Okej, niewykluczone, że macie rację, ale nie wiem skąd to sie wzięło i dlaczego - nigdy nie zabrakło miłości w moim dzieciństwie i dalszym życiu ze strony rodziny, nigdy nikt nie szydził z mojego wyglądu itp. itd, zawsze miałam spore grono znajomych, wśród których czułam się lubiana i nadal takie osoby wokół siebie mam.

Dla mnie jedynym racjonalnym powodem jest ta "przygoda" z tym chłopakiem, którym się potężnie zauroczyłam, a on się mną soczyście zabawił. Stąd teraz tkwi we mnie jakiś...lęk przed porzuceniem, samotnoscią? Że nieważne, kto i jak będzie mi okazywał uczucia, i tak będę w nie wątpić, bo mogą one okazać się zwykłymi żartami. Psycholog, do której wcześniej uczęszczałam prywatnie, zapewniała, że jak ktoś "mówi mi pozytywne rzeczy, to mówi to szczerze". Jasne, a świat jest piękny i kolorowy.

Nie potrafię zaakceptować w pełni siebie, od dłuzszego czasu nic mi w sobie nie pasuje - czuję, ze cokolwiek nie zrobię, i tak wyglądam gorzej niz 90% kobiet na tym świecie. Taka przeciętna, zwykła...nie przyjmuję do siebie komplementów, nawet od tego chłopaka...to też go drażni, bo mówi, ze chciałby mi powiedzieć coś miłego, ale ja każdą taką jego wypowiedź odbieram jako nawijanie makaronu na uszy naiwnej babie...która kolokwialnie mówiąc, "łyknie", a facet będzie miał satysfakcję z wyhaczonej "ofiary".

Dziewczyny....sytuacja obecnie wygląda tak.

W zeszłym tygodniu na wyjeździe poprosiłam żeby pokazał mi rozmowę z tą koleżanką z konkretnego dnia. Powiedział, że skasował jakoś do połowy grudnia. Wściekłam się, bo uznałam to za nieszczerość... Ukrywanie czegoś. Wiem że nie powinnam żądać czegoś takiego, ale chciałam tylko sprawdzić jedną rzecz.

Wyszła kłótnia, zarzuciłam mu nieszczerosc i zbyt duże zainteresowanie koleżanką...
Obiecał odzyskać te rozmowy, od fb sie nie udało i napisał prośbę do niej. Miał mi je od razu wysłać. Przypominał się jej dwukrotnie i w końcu mu wysłała. Wyznał mi to dopiero kilka godzin później przez telefon, tłumacząc się tym, że miałam zły humor i nie chcial mnie dołowac. Ale uzgodnienia były inne - dostaje i od razu mi je wysyła. Poklocilismy się. Pozniej przeczytałam wszystko, tj. 2 tygodnie rozmów...CODZIENNIE I CAŁE DNIE. I to on zwykle zagadywal....tematy dotyczące pracy - rozumiem jak najbardziej, ale tam było mnóstwo pitu pitu o dupie maryny, śmichy, chichy, wzmianki o mnie... Ona pisała o swoich problemach z chłopakiem i pragnieniem skoku w bok... Ogólnie było tego mnóstwo, pisał z nią w taki sam sposób jak ze mną... Ale to ja jestem jego dziewczyną przecież.... poczułam się strasznie. Rozumiem, można mieć koleżanki ale zapierając się, jaki to on uczciwy, że kocha tylko mnie, że nienawidzi zdrady, ja się dowiaduję że codziennie z nią pisał... Wiedząc, że ma chłopaka. To on ciągle pytał co u niej słuchać, jak tam, co tam, co tak umilkla, czy spała lub czy jadła śniadanie... Co go to interesuje, niby to tylko koleżanka!
Były wzmianki o mnie, że tęskni, że planuje ze mną wyjazdy, że jest dobrej myśli że się dogadamy... Ale ani razu ze mnie kocha. Ale dla mnie to i tak za dużo to co zobaczyłam. On wcześniej już mi powiedział że wybrał i wybiera mnie bo rzekomo nigdy nie był zainteresowany czymś wiecej z nią...
Czy naprawdę można niczego nie poczuć do młodej atrakcyjnej kobiety, z którą się tak super dogaduje że robi się to codziennie i to przez długi czas?

Dla mnie to zdrada emocjonalna. Wygarnelam mu wszystko co myślę. Wiem, że od 24.12 do 06.01 czyli dnia kiedy poprosił o te wiadomości nie pisali, pokazywał mi. Obiecał mi że zerwie tą znajomość dla mnie - chociaż ja tego nie wymagałam. Przyznał się też, że w ten dzień gdy wysłała mu te wiadomości rano do niego napisała z zapytaniem czy jeździ pociągiem. Nie odpisał jej ale wygadal, że dosiadla się do niego na dworcu a on odszedł od niej. Pokazał mi screen że odpisał jej dopiero po 18, na co ona w odpowiedzi, że jeśli będzie chciał to może z nim o tym porozmawiać i może na nią liczyć i miała wrażenie że jest na nią zły. Czuję się oszukama znów, bo na pewno musieli rozmawiać i pewnie wygadal, że te rozmowy chce pokazać mi. Gwoli ścisłości, to nie były screeny a skopiowany tekst więc nie widzę emotek, a ciekawi mnie czy były buziaki lub serduszka. Dziewczyny, dziś się z nim widzę. On wczoraj chciał zerwać, ale dogadaliśmy się na spotkanie i całe popołudnie i wieczór gadaliśmy normalnie, o nas także. Chcę z nim być, tęsknię za nim, ale nie wiem czy ja nie przegrałam z tą dziewczyną. Może to i ze mną się spotyka, może to i ze mną wyjeżdża, ze mną uprawia seks ale ja ciągle mam w glowie ten fakt, że jedncizesnie przez taki kawał czasu pisał z nią i jak to określił - czasem z nudów...

Nie potrafię się z tym pogodzić ale nie potrafię go zostawić. Ciągle w głowie kotluja mi się myśli, że jestem tylko zabawka i laską do seksu i zabicia nudy. Z drugiej strony chce mnie przedstawić rodzinie i nawet mamy umowiony dzień.....

Co ja mam o tym myśleć? Jestem klebkiem nerwów, wiem, że jestem nieufna i ze czasem wychodzi ze mnie zaborczosc, ale nie chce zostać skrzywdzona...

Ja też mam kolegów, ale nie pisze z nimi tak często i namiętnie...

Ja wiem, że dalej wymagam terapii ale nie wiem czy podołam i pokonam to. Wiem że nie jestem idealna, ale naprawdę uważasz że on jest bez winy? Ja nie mam nic przeciwko posiadaniu znajomych, wiem też że ma przyjaciolke ale to istnienie tej właśnie koleżanki z którą tyle pisał, przede mną ukrył i to jej poświęcał tyle czasu... Czy rozmowy na intymne tematy ze zwykłą znajomą są ok? Sam powtarzał, że nie lubi prac brudów na zewnątrz a o tym że się klocimy to bez oporów jej pisał...filmiki na rozweselenie, troska, niewinne żarty... Tak się zaczyna każda głębsza relacja. Gdybym tego nie odkryła to jestem pewna że dalej by to trwało.

Tu nie chodzi o kontrolę tylko o szczerość i wierność. Bo ja czegoś takiego nie robię i jestem mu naprawdę oddana. Ja nie chciałam tych rozmów, ja poprosiłam tylko o pokazanie jednej wiadomości z jednego dnia... To on sam to zaproponowal. Widać dla niego takie zżywanie się z młodszą i atrakcyjną koleżanką, która dodatkowo jest chętna na zrobienie rogów swojemu chłopakowi jest w porządku... I oczywiście jednocześnie pukanie drugiej laski którą niby kocha.