Kolejna, przestająca kochać żona? - Netkobiety.pl

Dystansuje się... każdą odpowiedź, jaką udzielam jż praktycznie... konsultuję, aby świeżo też ktoś na to patrzył, bo doskonale wiem że jest w stanie mnie zmanipulować. Robię tak, aby jak najmniej mnie w garści trzymała...
Generalnie to rozwiązanie jest... jak wspomniałem, chyba najmniejszym złem. Jest to też zaproponowane przez nią, aczkolwiek wiem też że czas będzie działał na moją korzyść - emocjonalną przede wszystkim. Uważam i cały czas - mam zamiar się przyglądać i doszukiwać... zamiaru.
Być może mogę i zostawić kredyty, ale w przypadku długów jeden jest hipoteczny, a drugi jest pod spółkę - więc tutaj byłby jednak problem z egzekucją tego. Najwygodniej dla obu stron jednak będzie danie jej czystej karty... Tym bardziej, że środki te podobno mają pójść na mieszkanie, aby zapewnić jakiś standard życia dzieciom.
W moim przypadku jestem też bardzo mocno związany z dziećmi, więc od początku stawiam je na pierwszym miejscu. Tutaj jest droga przez mękę... także ciesz się, że nie musisz się szarpać w tym zakresie.
Dzieci inaczej się bawią z mamą, a inaczej z tatą - to akurat wiem po sobie, do tego coś nowego. Spędzaj z nimi czas, najlepiej angażuj się i spędzaj, a nie tylko wypełniaj - to jest coś pięknego i im zostanie w głowach.

Pjack co u Ciebie? Jak minęły święta? Coś się zmieniło w podejściu jż? Dzieci jak sobie radzą?

Witaj

Z tym ratowaniem związku prze żonę masz zagwozdkę - fakt.
Obudziła się trochę za późno dla Ciebie z tego co piszesz ,entuzjazmu nie bardzo widać
ale można zobaczyć to to jest ,czyli chłód i potencjalną grę na czas odroczenie przez żonę ,raczej jej lęki
przed zmianą,przed rewolucją w życiu i rozwiane perspektywy na coś konkretnego .
Dla mnie to wygląda na jedno i drugie po prostu .Żona chce zachować wygodę i status quo ,ciekawe jakie ma pomysły na ożywienie relacji,czy tylko będzie czekać na Twoje ruchy i oceniać postępy w Twoim naprawianiu.
Nie zdradzaj się z myślami i uczuciami za bardzo ,niech ona mówi i działa .
Taka obserwacja czynów niesie ryzyko powstania niechęci w Tobie ,bo nie masz zaufania
Trudno będzie Ciebie przekonać do tej zmiany w żonie ,ona to chyba wie i nie ma pomysły,teraz to wszystko co zrobi powie jest do zakwestionowania i podważenia .
Takie są skutki zdrady ,wiara zdradzającego szybko upada w to że ma wielki wpływ jeżeli zdradzony jest stanowczy i nie zadowala się słowami ,gestami .
To że chcesz się zając sobą to dobry kierunek ,tylko wektor "dla siebie samego" jest najistotniejszy,nie na złość ,nie na pokaz ,nie żeby żona zobaczyła ,poczuła zazdrość ,zatęskniła ,tylko to co dobrowolnie bez przymusu dostaniesz jest istotne ,ciekawe czy dostrzeże zmiany w Tobie i jak zareaguje .
To jej ratowanie jest przyznaniem się takim na okrętkę i niebezpośrednio.Na razie musi Ci to wystarczyć.
Nie popadaj w egzaltację jeżeli zobaczysz skruchę dramatyczną to nic nie musi znaczyć ,tak jak potencjalna samokrytyka bo masz rację to tylko słowa możliwe że za nimi kryje się postawa przeczekania ,odroczenia i poszukiwania za jakiś czas innego katalizatora.
Jak się bardziej zdystansujesz ochłoniesz to też niesie ryzyko oddalenia z Twojej strony ,i widzenia projektowania tego na żonę
będziesz widział nie tylko jej chłód ale też swój chłód przeniesiony na żonę ,to bardzo subiektywna i niebezpieczna sprawa ,konsekwencja konfrontacji ze zdradą ,bardzo ciężka sprawa trochę zimna wojna myśli i na obserwację ,to że się kłócicie to dobrze ,nie ma obojętności mimo tego ochłodzenia .Nie rezygnuj do końca z Twojej gry na czas i działań prawnych typu rozdzielność majątkowa ,nic na siłę
częściej żonie mów nie i jej nie ulegaj jak do tej pory ,podział obowiązków jeszcze bardziej zaktualizuj i dostosuj bardziej pod siebie
jeżeli uważasz że za wiele było na Twojej głowie .To dobrze przemyśleć zobaczyć jakie masz żale ,pretensje i urazy za codzienne życie
nie tylko za niewierność ,zdradę, oddalenie.Żona prawdopodobnie tę deklaracją o ratowaniu chce przejść do porządku dziennego bez słowa przepraszam ,odpuszczania ,z pewnością będzie jeżeli tak myśli oczekiwać chodzenia przy nie na paluszkach i niewracania do tematy ,wszystko w jednym - chcę ratować ,nie ma tak dobrze ,bo jak widzisz ani brak pomysłów i działań z jej strony ani odwrotnie przesadna aktywność tak szybko nie spowodują powrotu zaufania w Tobie.
ten wątek przeczytaj może Twoja żona tak ma a może nie wiadomo różnice zawsze wystąpią ale po części może tak wasz związek postrzegać jeżeli miała romans ,bo romans zmienia widzenie partnera czasem drastycznie

https://www.netkobiety.pl/t127179.html

Suka zdradziła i zrobila sobie środowisko zeby dalej moc zdradzać, z tym że już na legal.

To co przychodzi do głowy to ze amant obsral zbroję jak dowiedział się ze suka się wyprowadziła i bedzie za nią odpowiedzialny. Zaczęło się u nich psuć, stąd jej zmiana frontu.

Nie wiem czy to już epitet, czy jeszcze nie.
Historia jakich na prawdę wiele i nikomu nie życzę znaleźć się w sytuacji Autora.

Polecam wejść sobie na youtube i poszukać historii o zdradzających żonach i ewentualnych rewanżach.
Jest jakiś schemat. Żonka wierzy w brednie i komplementy od amanta, staje się silna, niezależna, czasem sobie nawet coś zoperuje. Na fali emocji, robi kochankowi numer - rozstaje się z tym złym mężem, po którym "jadą" razem z kochankiem. Ba! Czasem staje na kochasia progu z walizkami!
W efekcie emocje się kończą i romans też.

Oczywiście na koniec są płacze i prośby powrotu, i te "sam zdecyduj czy mnie jeszcze chcesz" - czyli klasyczne pozbywanie się odpowiedzialności za własne kvrestwo nawet w obliczu ewidentnej winy.

Czy to jest jakaś wbudowana podatność kobiet? Kvrestwo czy może głupota?

jest takie powiedzenie "ona nie jest Twoja, to tylko Twoja kolej"

Pjack, trzymam kciuki. Nie za to, żebyście się zeszli. Nie za to, żebyście się rozstali. Za to, żebyś za rok-dwa-trzy był szczęśliwy, obojętnie jak to się potoczy.
Patrząc z boku na to co piszesz, to ona faktycznie traci grunt pod nogami i nie wygląda to na próbę realnego ratowania związku, raczej na brak innych opcji. Ja forsowalbym na Twoim miejscu rozstanie (ustalenie opieki, podział majątku, rozwód prawny) - NIC sobie w ten sposób nie blokujesz, a każde z Was będzie miało wybór, co chce robić dalej. Tak widzę też sytuację u siebie (chociaż jż nic naprawiać nie chce, to zamknięcie tego etapu może da mi siłę na przyszłość).

Minęło trochę czasu… kolejna terapia za nami, więc może i coś naskrobię.
Zaangażowania dalej nie widzę kompletnie żadnego, co zresztą sama jż potwierdziła na terapii, że nie zdążyła się… wyciszyć i odizolować. Potrzebuje więcej czasu, ale z kolei nie przeszkadza jej to, gdy czegoś ode mnie potrzebuje pokroju przywiezienia dzieci, ogarnięcia czegoś itd.
Generalnie to co mi zarzuca na terapii, za co ma do mnie żal jest dla mnie deko… nie do zrozumienia. Przykładowo, że ograniczałem ją finansowo – nie rozumiejąc różnicy zakupów spożywczych, a fanaberii wyjazdowych, imprezowych, zakupowych.
Duży żal ma też o moje zachowanie od momentu jej wyznania, że… chce mnie zostawić i rzucenia się na mnie z pazurami. Zasadniczo, że zacząłem się bronić i że nie zostawiłem tego tylko dla siebie, a z kimkolwiek konsultowałem. Twierdzi, że szambo jakie się na nią wylało po tym wszystkim to tylko i wyłącznie moja wina. Co ciekawe wielu osobom z otoczenia po prostu się to… złożyło w całość, jej zachowanie, wybryki, uciekanie z domu, nos w telefonie i media społecznościowe gdy się spotykała z koleżankami, że była tak… nieobecna fizycznie. Kilka osób zasadniczo, nawet wiedziało o tym, przede mną dużo więcej… więc same się odsunęły. Żal jednak oczywiście do mnie, o wszystko. Jej zachowania są ok, bo emocje ją rozrywały od środka, ale moje wręcz tragiczne.
Dziwny tok myśleniowy się jej włączył i dziwi mnie to, że jak ukierunkuje się w jakimś kierunku to… idzie w zaparte. Taka typowa toksyna... Nic, kompletnie nic nie widzę żeby zaczynała co nieco rozumieć w tych jak i innych kwestiach.
To, że ja mam żal odnośnie jej zachowania, notorycznego kłamania, ukrywania relacji, biegania po wróżkach z rozsterkami miłosnymi (a nawet porównywaniu mnie z innymi mężczyznami odnośnie przyszłości), romansu domniemanego na boku, zdradę na płaszczyźnie emocjonalnej to… dla niej nic. Stało się, nie jest z tego dumna, do romansu się nie przyznaje, ale zasadniczo wg niej nic złego nie zrobiła. To nic, że potrafiła pójść 3-krotnie na zajęcia grupowe, a miesiąc później trener z tych zajęć wiedział o kryzysie w moim domu przede mną. To kompletnie wg niej nic, przecież nic złego nie zrobiła. Gdy psycholog jej tłumaczy, że jest to jedna z form zdrady to… wielkie oczy. Niby wie, że zrobiła mi wiele krzywdy, ale nic sobie z tego nie robi, kompletnie.
Miesza się z zeznaniami, na terapii stwierdziła że jednak nie chce naprawiać, bo za dużo żalu mamy do siebie, a pod koniec już wychodziła w miarę… zadowolona, choć usłyszała chyba jedno zdanie które dodało jej skrzydeł, że jestem w stanie wybaczyć… pod pewnymi działaniami. Teraz zobaczymy co z tym zrobi… ma szansę się wykazać.
Do tego widzę, że finansowo też nie jest w stanie sobie poradzić sama. Finansuje ja praktycznie wszystko związane z dziećmi, czyli ich przedszkole, zajęcia dodatkowe, prezenty na urodziny, ciuchy itd. co nie przeszkadza jej w wyciąganiu ręki po świadczenie na ich utrzymanie bo… przecież jest na dzieci, a jej nie starczy i koniec. Takie deko… żenujące uważam.
Jedno co cechuje jż aktualnie to powiedziałbym egoizm wyrośnięty do granic możliwości.
Na dzień dzisiejszy kłócimy się, w sumie nawet i pół ostatniej terapii tak wyglądało. Generalnie boję się odsunięcia mentalnego, a może i trochę przeciągam zostawiając jej tą furtkę jako tako. Wiem, że jak mentalnie odejdę od niej, ochłonę i stosunki zrobią się wręcz mrożąco zimne, to nie będzie powrotu. Dlatego tak… to przeciągam łudząc się chyba, że coś do niej dotrze, że zejdzie z niej amok, że wróci na właściwe tory, że wykaże się inicjatywą. Póki co jak pisałem zaangażowania zero, ale… z drugiej strony nic nie tracę, patrzę spokojnie jak dzieci się do tego adaptują.
Dotarło do mnie i po wpisach i po psychologu, że jeszcze bardziej muszę kontakt ukrócić i obserwować. Póki co widzę też, że wyprowadziła się, ale i tak wie że zawsze jestem pod ręką i będę biegał. Jeżeli w czymś odmówię, to jest od razu proszenie kolegów, bądź groźba wyprowadzki do mamy, a jest to kilkadziesiąt km.
Jakkolwiek brzydko to zabrzmi dziwi mnie taki trochę… płytki typ myślenia jż. Naprawdę widzę, że nie zdaje sobie sprawy kompletnie z konsekwencji swoich czynów. Określa to, że to są jej emocje i taka jest, że żyje z dnia na dzień. Dla mnie to kompletnie niedojrzałe… albo jak wyżej opisane, księżniczka bez zamku, która chce tylko być jest chyba dobrym określeniem.
Miałem już też dzieci w cyklu 7-dniowym u siebie i muszę przyznać, że obawiałem się że będzie dużo gorzej. Dzieci chętnie do domu wracają, sami sobie dajemy świetnie radę, granice wyznaczamy i się bawimy. Generalnie… radzimy sobie

Pjack, mam takie same odczucia. To ja już wolę, jak moja bez ceregieli wydzwania, że jej się kibel zapchał i żebym przyjechał i "coś zrobił":)) przynajmniej nie ma tej fałszywej otoczki "naprawiania" związku.

Uznałem, że w obecnej sytuacji i tak muszę i skupiam się na sobie, więc lecący czas... aż tak na moją niekorzyść nie będzie działał.
Widzę, że w jej głowie jest kompletna walka dobra ze złem, miotają nią myśli na prawo i lewo i jest totalnie zagubiona. Osobiście twierdzę, że psychicznie u jż... nie jest w porządku.
Widzę to, ale szczerze... nie mam zamiaru jakkolwiek w tym uczestniczyć, a odizolować się, najwyższy czas przestać biegać za dwie osoby w związku, zabiegać i kochać za dwoje. Sama musi dojść do ładu ze sobą.
Nie wiem też, czy cała ta otoczka naprawy związku to nie jest zabieg... PR-owy, żeby trochę wybielić siebie w otoczeniu. Wyjście awaryjne też biorę pod uwagę, trzymania się gałęzi, bo tam się grunt posypał. Jest też oczywiście możliwość, że cała ta otoczka to jest kompletne zagubienie i dużo z tego może okazać się nieprawdą, a jej wyimaginowanym światem ale... to tylko kolejna z opcji.
Na wszystko czas pokaże... i myślę, że to nie będzie nie wiadomo jak długo trwało. Stawiam, że do końca marca będzie wszystko jasne co się wydarzy.

Nie widziałem posta @Ajko, więc i edytuję.

Dociera to do mnie... powoli, pomału, ale jednak... zostawiam furtkę otwartą póki co ze względu na przeszłość i emocje.

W tym wypadku jest to towarzystwo, któremu byłem przeciw i wielokrotnie jej powtarzałem, że odkąd pozamieniała wartościowych znajomych na kolegów z siłowni to działało to tylko destrukcyjnie na niekorzyść jej i naszego związku.

To jest chyba coś, co zbagatelizowałem na początku związku... później się układało, ekonomicznie również, pojawiły się dzieci - więc dużo kwestii zostało przykrytych czymś innym. Jednakże bywały kłótnie, rozmowy, ale jak to twierdzi teraz - cały czas zakładała maski, bo każdy od niej tego wymagał.
Katalizatorem tego było... korzystanie z zasobów finansowych dużych, skupianie atencji na sobie, wyleczenie się z kompleksów, operacje ku temu. Wówczas coraz mniej zaczęła... liczyć się ze mną i hamować się. Ja marudzący, chcący ją opanować kontra świat ją komplementujący - przynajmniej tak to widzę.
Do tego doszło naprawdę uzależnienie od telefonu, czytanie treści wpływających na jej tok rozumowania, kłamanie. Patrząc z perspektywy czasu jestem strasznie zdziwiony, jak te bodźce mają wpływ na dorosłego człowieka.

W tym akapicie jest i pytanie i odpowiedź. Przede wszystkim boi się opinii ludzi, do tego dzieci sobie przypisała na własność wręcz, bo dzieci idą z mamą i koniec.
Chociaż dotychczas nie przeszkadzało jej imprezowanie, uciekanie z domu, siedzenie na telefonie, a dzieci... obok.
Przy czym też zaznaczam, że nie była to osoba tragiczna względem dzieci, ale nie poświęcała im znaczącej liczby czasu w skali doby, czy tygodniu.
Siłownia bywała 6x w tygodniu, w weekend to trzeba było wyjść, drinka wypić, w niedziele morsować, do tego kosmetyczka, fryzjer, paznokcie, solarium itd. Tok myślenia do tego że nie chce, ale musi bo chce mi się podobać.
Przy czym... proces ten od 3 lat trwa mniej więcej, a wcześniej było bardziej rodzinnie, lepiej i jednak... było w miarę ok.
Adwokaci oraz psycholog do tego zaznaczają mi że tak czy siak, najlepsze w życiu będzie i tak dogadanie się w sprawie dzieci, bez sądu. Dlatego próbuję to tak załatwić.

Wiem, jak to wygląda i brzmi - bo piszę na tym forum tylko ja, ale pogląd na zachowania i działania jż jest taki sam ze strony rodziny mojej, jej, przyjaciół, sąsiadów, znajomych. Oczywiście nie wszyscy o wszystkim wiedzą, ale mają swoje oczy, rozum i widzą i potwierdzają mój punkt widzenia... niestety. Choć bardziej to ta sytuacja i otwarcie się co niektórych osób zmieniło mój punkt widzenia. Akceptowałem wiele, bo uważałem że jednak pewnej bariery nie przekroczy... a jednak.

Ładnie dajesz się dymać, aż przykro to czytać.

Autor chyba do końca wierzy, że jednak żona nie jest taka zła.
A pytania, które się nasuwają to czy była konkretną rozmowa z kim Cię zdradziła? Przerobiliście ten temat? Bo to, że był boczniak to pewne.
Bo jak narazie to próbujesz ją tłumaczyć. Sorry, ale tak jest.

Trochę minęło i pewnie dużo się działo. Poradziłeś sobie z emocjami ? zaszły zmiany u twojej drugiej połówki ? na lepsze - gorsze czy już wszystko jasne. Wczoraj oglądałem fajny film w tej tematyce na tvn  :  Kocha, lubi, szanuje . Tam w niby komediowy sposób są przedstawione konsekwencje zdrady-romansu żony jedne z wielu jakie powinna się spodziewać i jakże życiowe. Niby podpisane jest jako komedia ale dla mnie to dramat pokazujący że jednym ,,motylkiem" niszczy się nie tylko męża ale i rodzinę włącznie z sobą. Najbardziej uświadamiająca zdrajczyni skutki zdrady jest scena pod szkołą gdy w trakcie ostrej wymiany zdań facet informuje wiarołomną że od momentu wyprowadzki zaliczył osiem kobiet. To nie tylko jej uświadamia że mąż to nie ciapa ale jest atrakcyjny nie tylko w stosunku do kochasia ale innych facetów.

Ech , kolejny schemat żony która romansowała. Czytając inne historie wiesz co będzie, to tylko kwestia czasu. Dobrze sobie radzisz wynika z opisu bo inaczej bym radził ostre cięcie związku = pozew. Ciekawe ile jeszcze czasu upłynie zanim dotrze do niej i też do ciebie że nie ma sensu takiej zabawy w kotka i myszkę ciągnąć gdy oboje przeczuwacie koniec. Ty trwasz bo nic nie tracisz ani zyskujesz. Ona też chociaż może takie przeciąganie wykorzystać jako info że próbowała ratować związek a ty nie chciałeś = czyli słynne powiedzenie : dam ci szansę ale to ty zabiegaj i rób wszystko bym znowu chciała z tobą być a nie ..... . Żona z tego co napisałeś w ogule nawet nie rozpoczeła czegokolwiek by to posklejać a nawet dąży do pogłebienia niechęci u ciebie. Przecież mogłaby się powstrzymać z sms i rozmowami przez telefon w twojej obecności tym bardziej że ty tam bywasz rzadko. Widocznie ma to w 4 literach i nie widzi problemu czyli jakiejkolwiek szansy i przewiduje rozstanie. Nie tak zachowuje się osoba która stara się ratować małżeństwo a nawet aby pogodziwszy się z rozstaniem nie ranić. Całkowity brak empatii do ciebie ( do dzieci też bo widzą i słyszą mamę) , współczucia, wyrzutów sumienia czy czegokolwiek. To nawet jak rozmawiają ze mną koleżanki czy sąsiadki to przy mnie nie sms czy rozmawiają przez telefon. Tak oceniając sytuację to jest na pewno koniec nawet koleżeńskich stosunków po rozwodzie. Dzieci dorosną i wyfruną z domu wtedy staniecie się całkowicie obcymi sobie ludzmi. Ale nawarzyła piwa, nawet nie ma szansy aby jej się udało wypić jej. Dzięki za info , myślałem po ostatniej twojej wypowiedzi że kolejny wpis będzie jak żona szaleje , jak przeprasza, jak przyznaje się i błaga o szansę by mogła odpokutować i spróbować uratować małżeństwo. A tu dalej swoje , dalej koleżanki czyli koledzy, dalej pewnie imprezki itp..... . Współczuję jej rodzicom bo ty odwrócisz się na pięcie z wyprutym sercem ale oni ? to ich dziecko to wielki zawód i ból = porażka wychowawcza jakby nie patrzeć.

Autorze myślę ze jesteś dymany przez cały czas. Jak dobrze zrozumiałem dzieci były teraz przez tydzień u Ciebie? Jeśli tak to co robiła z wolną chatą? Jesteś pewien ze nie odwiedza ją jakiś pan czy panowie?
Twoja żona jest bardzo wyrachowana i wykorzystuje Twoje uczucia przeciwko Tobie. Ona się nie zmieni a małżeństwo już się nie wróci.

Patrząc na moje obecne relacje z małżonką, to przeszła do stricte… koleżeńskich i to tak mocno szybko. To nawet nie jest chyba budowanie przez nią niechęci we mnie, a próba pokazania, że możemy żyć na stopie koleżeńskiej – tak to przynajmniej odbieram. Jest kontakt, gdy dzieci są u mnie szczególnie, dużo telefonów z kamerką (co mnie irytuje…), ale stricte do dzieci sprowadzony, ew. co jakiś czas co tam zapytanie, spytanie się odnośnie przyszłości (urodziny dzieci, choroby, weekend i praca itd.).
Sam jestem w szoku jak… emocje ze mnie schodzą z dnia na dzień. Nie rozumiem wręcz tego, że z dnia na dzień wręcz czuję, że zaczynam być emocjonalnie na innym biegunie. Staje mi się… obojętna wręcz. Przeszła mi co do niej złość, jakakolwiek negatywna chęć… a nawet jest mi jej szkoda w tym wszystkim, ale robi się z tego pomału… nie moja sprawa w zakresie konsekwencji. Generalnie skruchy zero, cały czas, a sam… się już nie podpalam.
Jakiś plan realizuje, ale jaki… to ciężko powiedzieć dalej.

Z teściową widziałem się ostatnio, to rzuciła mi się na szyję żegnając, więc raczej nie wybiela córki w swoich oczach, a po prostu też wie że została postawiona pod ścianą w tej sytuacji.
Generalnie jej to mi w sumie najbardziej przykro aktualnie, bo tak po prawdzie to najwięcej czasu i obecności dzieci straciła… ona. Dużo jeździliśmy wcześniej tam, sam jeździłem, weekendowe wyjazdy też były często. Moim zdaniem ona też cierpi w tej sytuacji i przeżywa to mocno.

Szczerze odpuściłem, na dzień dzisiejszy wiem że jak nie ma dzieci to dużo pracuje, nadrabia, koleżanki jakieś u niej też są ale tak po prawdzie… nawet nie drążę. Lokalizator sprawdzałem, ale nie było kursów dziwnych, bilingi też… czyste, ale nie jestem w stanie sprawdzić innych komunikatorów.  Dzieci też niczego nie zauważyły, nie mówią o niczym dziwnym.
Jednakże doszedłem do wniosku, zgodnie z powyższymi radami, że moje małżeństwo jest pozamiatane i tak, więc… odpuściłem to. Na chwilę obecną obstawiam, że nikogo nie ma, albo jest kompletne podziemie jeżeli jest aż tak perfidna. Odcinam się mentalnie i… chyba nie chcę już drążyć, bo widzę jaki to ma wpływ na mnie.

Tak jak piszesz, odpuszczam – patrzę jaki to ma wpływ na mnie, jej dodane zdjęcia a ja sprawdzam lajki, serduszka kto dał – chore to się robi.
Odpuszczam tą kwestię inwigilacji i tak po prawdzie, to chyba czas spojrzeć prawdzie w oczy, bo moja małżonka emocjonalnie jest kompletnie gdzie indziej, więc nie ma chyba innego wyjścia jak kończyć tą zabawę pomału. Zawieszenie tego w czasie, nic nie da, a jak wcześniej było pisane – jej wyprowadzka tylko pogorszyła tą sprawę, jeżeli była jakakolwiek nadzieja.

Skoro wywołałeś mnie już do tablicy to… i opiszę.
Na chwilę obecną zaczynam mówić już o tym głośno, że… małżeństwo jest nie do odbudowania i nie ma sensu ta zabawa w kotka i myszkę, czas to kończyć. Mentalnie się z tym pogodziłem, choćbym chciał nie stworzę z jż już szczęśliwej rodziny, a związek emocjonalno-obyczajowy, który będzie kipił obojętnością. To nie jest rozwiązanie. Nie potrafię wybaczyć krzywd, których doświadczyłem. Do dnia dzisiejszego się nie chce przyznać do najważniejszej kwestii dla mnie, czyli romansu – i nie zrobi tego aż po grób zakładam. A wiem, że kłamstwie nie ma sensu czegokolwiek budować nowego.
Jednakże… zaczyna jż szukać… kontaktu. Coraz częściej dzwoni, zawraca głowę, pyta się, opowiada co u niej, gdy ja już kompletnie tego nie wymagam. Gdy wie, że jestem w pracy i dzwoni przez video rozmowę to się aż gotuje od razu. Gdy mam u siebie dzieci też dzwoni co chwilę, niby pod ich pretekstem, ale nawet one same już nie chcą przez tą kamerkę rozmawiać.
Dochodzi jeszcze okres urodzinowy obecnie – dzieci, imprezy (rodzinne, przedszkolne) i gdzieś tam to też wymusza kontakt obecnie, co mam nadzieję się ukróci.
Była jeszcze sytuacja, że w międzyczasie miałem urodziny – złożyła mi życzenia, dostałem książkę, buziaka w policzek. Poczułem się jak kolega, dosłownie i w przenośni.
Na terapię przestaliśmy chodzić, co prawda gorący okres teraz jest, ale nie wiem czy jest sens tam jeździć, tak po prostu.
Z tego co wiem, dalej relacje na Instagramie idą, jakieś tam zdjęcia też (chociaż te akurat wyświetlają mi się). Generalnie to medium to jej twierdza, uzależnienie, miejsce do zbierania atencji. Życie towarzyskie jak wygląda to nie wiem i w sumie nie chcę wiedzieć. Sprawia wrażenie jakby coś chciała, ale sama nie wie czego, ale zakładam że raczej jest wyrachowana i  wie co robi dosłownie.
Do tego wdrożyłem jakieś zmiany w mieszkaniu, nawet raz bez zapowiedzi była gdy rozmawiałem z koleżanką, ależ się wówczas wku…. Jednakże po tym, zamiast wywodów to ona nagle… więcej dzwoni, truje i szuka kontaktu. Nie wiem, czy to może pies ogrodnika się włączył?
Czasem i przedstawia mnie jako mąż, czego po tym wszystkim… nie rozumiem. Jak pisałem wcześniej zaproponowała mi separację i w tą stronę to poszło, też padały frazesy pokroju potrzeby oddechu, wyjścia z klatki, zatęsknienia. Na chwilę obecną, jak to Pani psycholog mi powiedziała dość mam tego tanga i tej dynamiki zmian, a więc… wysiadam.
W planie mam przyszykowanie samemu dokumentów: rozwodowych, plan wychowawczy dzieci, podziału majątku tak, aby wszystko było uzgodnione przed złożeniem. Podać jż te dokumenty do wglądu, najlepiej podpisane i wyjaśnić, że przeciąganie tego w czasie nie ma najmniejszego sensu.
Zakładam, że jej reakcja będzie negatywna, ale naprawdę nie widzę pozytywów przykrywających negatywy, które się wydarzyły.
Póki co przepisuję zawodowe kwestie, udziały w Spółce i to też mi przeciąga wszystko i tak czas leci, ale mentalnie – jestem na kompletnie innym biegunie. Dzieje się dokładnie to, co pisał wcześniej @random87 – jeszcze w grudniu dałbym sobie rękę uciąć za jej zainteresowanie moją osobą, a teraz? Teraz jestem zaszokowany swoimi zmianami w głowie po 3 miesiącach. Rozum zaczął wygrywać z sercem i tak chyba pozostanie. Skończyła się wojenka, tyle dobrego, chodź myślę że po przedstawieniu dokumentacji wrażeń jeszcze trochę będzie, a nawet jestem tego pewny.
Póki co okazało się, że świat się nie zawalił, życie towarzyskie to mi się wręcz… ożywiło, nikt mnie palcem nie wytyka, każdy z boku jest szkoda (bo nie zanosiło się, ani nie było widać, że coś jest... nie tak), ale też i każdy mnie rozumie, a dociera to mnie też jedna kwestia – że czas na budowę, cokolwiek to był – ale w grudniu, teraz jest pozamiatane i trzeba przejąć ster.

Pjack, mimo całej smutnej otoczki budujące to co piszesz. I chyba radzisz sobie lepiej niż ja, bo u mnie tli się poczucie winy (wobec siebie, wobec dzieci?), że tak szybko układam sobie jakoś rzeczywistość bez jż, bez załamywania się nad sobą, że tęsknota zaczyna słabnąć, że już widzę możliwość życia bez niej.... 17 lat razem spuszczone w toalecie, jak przez to przejść bez takich emocjonalnych wybojów?

Windy, to nie jest tak, że nie mam wyrzutów – bo mam i to ogromne. Boli mnie to, ciężki mi wobec dzieci, że zmieni się ich dzieciństwo… niestety. Do tego 11 lat życia wyrzucone na śmietnik, rodzinne kontakty po stronie jż zostaną zerwane itd. ciężko mi też ale… zadaj sobie parę pytań:
jesteś w stanie spojrzeć sobie w lustro aktualnie?
ile upokorzeń jesteś jeszcze w stanie znieść?
ile jeszcze razy jż ma kopnąć Ciebie w du**, żebyś zrozumiał?
czy do momentu wybuchu tej sytuacji było u Was cukierkowo, czy jednak miałeś większy wpływ związek? (mówię o samej relacji)
wiesz w ogóle, że można inaczej?
To tak przykładowo… jak opisują powyżej, kiedyś myślałem że szybkie pozbieranie się jest przejawem braku miłości, tudzież nie wiadomo czego wobec obecnego/byłego partnera. Teraz uważam, że wzięcie się w garść jest przejawem mocnej psychiki.
Dodatkowo opiszę Ci jedną sytuację, która mi dała mocno do myślenia. Znajoma jest po rozwodzie, sypnęło u niej się to samo co u nas, ale tak rok wcześniej. Ładna, miła, cicha, dobra dziewczyna, która odkryła, że mąż ją zdradził. I wiesz co zrobiła? Dwumiesięczny szok, wojenka, utarczki i finalnie rozwód. Zareagowała szybko, parokrotnie prawię pękła, jej bm zachorował nawet solidnie tak, że też chciała zawrócić znowu, ale jednak postawiła się twardo. Oczywiście gdy wyszedł z szpitala pojechał prosto to… tej drugiej kobiety. Tylko i wyłącznie się utwierdziła w przekonaniu, że dobrze robi, ale co ciekawe – obecnie żyje sama, szczęśliwa i jak to mi mówi – patrzy w przyszłość, zostawia wszystko za sobą.
Niby sytuacja z pozoru spotykana, ale jedno mi pokazała – ta znajoma okazała się mieć większe jaja niż ja, a taki rodzaj człowieka, który chyba nigdy nikomu krzywdy nie zrobił. Jednak umiała się postawić, swoje granice, teraz jej bm niby próbuje coś, ale drzwi są raczej zamknięte.
Tak samo jak też pięknie opisane jest post wyżej – szkoda, ale nie mamy wyjścia – człowiek został postawiony pod ścianą. Trzeba się z tym pogodzić, bo to też kwestia, czy zachowany resztki honoru na końcu, a finalnie się pozbieramy prędzej czy później.

Ma córkę, 6-lat skończy w tym roku.
Co więcej Mimi, co się Tobie przyda bardziej - jej bm też przy dziecku zbytnio nie pomaga, prawie że nic. Jeszcze jak mieszkał na miejscu to wpadał bez zapowiedzi by... być, brać pilota i okupować kanapę, ale gdy teraz mieszka w mieście obok - to już ma wielki problem, aby być, że praktycznie go... nie ma.
Też ma wszystko na głowie, alimenty ustawione nisko w kwocie 500 zł. Pomaga jej tata, znajomi sąsiedzi z dziećmi w podobnym wieku (w tym i ja)- tak wygląda to w praktyce, co jest też... nie tym co chciała, ale odnalazła się. Jest jakieś niecałe półtora roku po godzinie zero, gdy u niej to wybuchło.
Twój żal z kolei jest czymś normalnym, każdy z nas chciał chyba pełnej rodziny, wspomnień, rodzinnych wakacji - tylko, że nasze drugie połówki postanowiły to zniszczyć. Ja też pomimo wszystko uroniłem nawet i dzisiaj rano z tego powodu łzy, ale... co innego możemy zrobić? Możemy się zadręczać, użalać nad sobą, jęczeć - ale to nic nie da poza własną degeneracją, albo walnąć pięścią w stół i zacząć wstawać z kolan.
Kiedyś dzieci to zrozumieją, tym się pocieszam. Sam pochodzę z rozbitej rodziny i w zasadzie ojciec nie uczestniczył w moim wychowaniu, nie mam takowych wspomnień jak wcześniej napisano, mam z nim kontakt ale... no jestem świadomy tego, co było. Fakt, że tam problemem był alkohol, ale... też było mi przykro i szkoda, dlatego sam chciałem stworzyć normalną rodzinę i... kończę z ręką w nocniku.

A wracając do wątku, co i Windy'emu się przyda - uzgodniłem z jż, że nie ma sensu przedłużać tej agonii i ustaliliśmy kwestię rozwodu bez orzekania winy, od razu zaznaczyłem, że dokumenty przygotuję żeby nie rozwlekać tego w czasie, więc pomału zmierzam do finiszu tej historii...

Wojna będzie czymś najgorszym, ja też staram się polubownie, chociaż w wielu kwestiach wiem, że chowam dumę do kieszeni. Tutaj chodzi o dzieci, więc nie ma co się honorem unosić.
Problemy emocjonalne jż mogły być spowodowane tym, że ona już (świadomie, bądź nie) ale odchodziła od Ciebie, być może gryzło ją sumienie, bo coś już tam było. Tak przynajmniej zakładam w moim przypadku, bo też miała emocjonalne problemy.
Ale co ciekawe - moja jż też zawsze musiała na wierzch swoją rację wyciągnąć, a ja ulegałem - i teraz patrzę z perspektywy czasu, to był duży błąd. Taki typ człowieka, egoistycznego, którego jednak trzeba trzymać w ryzach, ale to chyba też nie jest rozwiązanie.
Teraz też większą uwagę poświęcam innym związkom i jestem pod wrażeniem, że można inaczej. Tłumaczę sobie, że człowiek po prostu... źle trafił, a może i nawet za bardzo chciał i przykrywał te braki ot samego początku.

Teraz tylko pytanie, co Ci da większy spokój ducha - czekanie aż łaskawie złoży pozew, czyli sama jakąś tam karę poniesie za swój czyn, co jak widać niechętnie robi? Czy nie lepiej postawić kropkę nad i za jej czyny i samemu to zrobić?
To sam byś musiał sobie odpowiedzieć na to pytanie. Moim zdaniem zakładasz, że myśli racjonalnie jak Ty i gdzieś tam jeszcze w porządku się zachowa wobec Ciebie, a de facto czas na to już chyba był.

Tematy dość świeże i podobne ucichły, więc może i zaktualizuję… swój.
Zasadniczo u mnie jest moment kompletowania dokumentów do pozwu, notariusz, przepisywanie kredytów, wyceniania majątku itd.
Postawiłem swoje warunki opieki naprzemiennej, na co się niby zgodziła.
Generalnie miałem się tym zająć, ale jż postanowiła znowu odwiedzić adwokata swojego i… odpaliła, wręcz oczekując cudów.
I… długo nie czekając dostałem propozycję nie do odrzucenia. Opieka naprzemienna 7/7 z zameldowaniem dzieci każdorazowo przy matce, alimenty jak przy pełnej opiece, po pierwszym przelewie połowę kosztów związanych z przedszkolem wówczas przejmie jż, a reszta po mojej stronie. Nie wiem, co ta jej krzykaczka ćpie, ale… powinna brać połowę tego. Oczywiście środki wyciągnięte z konta bez mojej wiedzy też się rozeszły, pomogła jej się usprawiedliwić w tym. Zapewne schowane były do rozdzielności, czyli zaraz się odnajdą.
I oczywiście, jak gdyby nigdy nic… szuka kontaktu dalej, na stopie koleżeńskiej, jeden dzień rzucania się, dwa dni później… niby normalnie zagaduje. No idzie oszaleć deko.
Blisko jesteśmy mimo wszystko kompromisu (no chyba, że znowu odpali), więc do końca miesiąca pozew powinien zostać złożony.
Majątek wyceniony trochę wyżej, alimentów brak, dzieci mogą być zameldowane przy matce, ale miejscowość pobytu zastrzeżona.
Chodź przeczuwam w kościach jakąś walkę o alimenty niestety, ale pozostanę nieugięty.
Emocjonalnie jestem daleko już, bo wiem że instytucja małżeństwa została zniszczona ale… jednak załatwianie spraw formalnych boli muszę przyznać. Sam w sobie rozwód zapewne też będzie bolał, no ale życie, innej drogi nie ma. W rodzinie też jeszcze mało kto wie, w znajomych dalszych też, co jakiś czas się ktoś nowy dowiaduje to słowa otuchy dostaje.
Jż do dnia dzisiejszego oczywiście do niczego złego mi się nie przyznaje, żadnej skruchy. Zasadniczo wg niej uczucia wygasły i to nie jest jej wina. Przeszła nad tym wszystkim do porządku dziennego tak… po prostu, bez niczego. W sumie nie przejmuje się niczym, żadnymi konsekwencjami. Dla niej wszystko jest proste, jak nie mam pieniędzy na spłatę jej to mam mieszkanie sprzedać przykładowo i to jest cytat z jej ust. No krótkowzroczność jak nic…
Z drugiej strony teraz to też mi jest jej szkoda, bo uważam że sama sobie w życiu nie poradzi. Taka nieporadność zapewne wyjdzie, ale… czas chyba odwrócić się po prostu i zająć się sobą, bo w moją stronę jakoś skrupułów nie ma.
Przerażała mnie wizja dzieci żyjących na dwa domy, bo nigdy nie widziałem tego w praktyce. Jednak…. Muszę przyznać, że wygląda to całkiem, całkiem. Tak po prawdzie to i tak muszę ratować jż, bo pracę ma w godzinach różnych, weekendowych – więc nie muszę ich specjalnie nawet odwiedzać w nie moim tygodniu, bo i tak spędzam z nimi dużo czasu.
Chcę w tym roku posprzątać wszystko i zacząć się odbudowywać. Teraz tak przeglądając swój temat od początku, to z niektórych własnych ruchów, zachowania to aż… się sam śmieje
Jednak przyznaję, że emocje mocno, ale to mocno przytłumiają trzeźwe spostrzeżenie na świat.
Nie powiem, żebym i nie miał gorszych chwil, ale jakoś łapię te dobre momenty i próbuję iść do przodu i zakończyć już tą sprawę. Przy dobrych wiatrach, do końca czerwca jest szansa, by to zakończyć formalnie, a do końca roku czas ma mieć na kwestię majątku.

Bardziej nie, ale też i szczerze... odpuściłem, bo mam wręcz pewność, że to się wydarzyło.
Adwokat też mi doradził nie zadręczać się tym, psycholog również (bo zasadniczo więcej krzywdy mi to już wyrządzi) skoro jż i tak jest zdecydowana na rozwód.
Wzniecało to w niej dodatkowo agresję, a kiedyś wyznała też, że "nigdy, ale to przenigdy się nie mogę o tym dowiedzieć, bo ją zniszczę".
Źródło tych informacji nawet było gotowe zeznawać w sądzie, dużo, naprawdę dużo też czasu spędziłem (i w sumie dalej to robię... niestety) przy przeglądaniu zdjęć na chmurze. Docieram na jej przerzucane zdjęcia, gdy ja spałem z owym boczniakiem i innymi jeszcze kolegami, to niestety widzę, że były jakieś znaki ostrzegawcze. Niestety ich nie widziałem, a raczej nie chciałem widzieć, chociaż w nurcie jej kłamstw i tak wówczas do ładu bym nie doszedł.
I widzę, jak ten czas działa bo mentalnie jestem też przerażony tym jak od niej... odchodzę. Na pewne zachowania już biorę dystans, nie daję się prowokować, nazywam manipulację po imieniu, nie interesuję się jej życiem - i czas naprawdę widzę, że czyni cuda.

Zaktualizuję może, może to i komuś pomoże.
Zasadniczo w moim przypadku pozew rozwodowy złożony, wszystko za porozumieniem stron, łącznie z podziałem majątku przy okazji. Wszystko szczegółowo opisane, więc na jednej rozprawie powinno się skończyć.
Stosunki mam mocno neutralne z jż, zasadniczo kompletnie nie chce mi się z nią rozmawiać, a już w ogóle... przebywać w jej otoczeniu. No obrzydziła mnie, nie będę tego ukrywał. W innym wątku się wygadałem, co tak już kompletnie szalę goryczy przechyliło - gdy dzieci ją sprzedały, że jest ulubiony wujek z którym się całuje i przychodzi na noc. Podobno poznali się w lutym, ale kto by w to wierzył... ja w to kompletnie nie wierzę. Liczba kłamstw jest tak wielka, że nie ma sensu dywagować nawet.
Po prawdzie to wpadła, bo źle odczytała moje poczynania i myślała, że ja kogoś mam... więc mogła się przestać afiszować, a tu klops. Nawet zasadniczo dostałem kota z powrotem, bo owy człowiek ma... psa, ale podobno się z kotem nie dogadała.
Do samego pozwu jakieś cały cały czas dziwne wymagania miała, dalej do niej chyba nie dociera, co się szykuje, ale to już powoli kompletnie nie moja sprawa.
Sam pomału staje na nogi, aktualnie się skupiam na dzieciach i życiu zawodowym, które niestety w tej rzeczywistości... ucierpiało strasznie i jest w rozsypce. A co przyjdzie dalej... to czas pokaże, teraz pozostaje tylko czekać aż formalnie się to zakończy.

Czytam ten wątek i dochodzę do wniosku że autor nie tylko jest frajerem, ale jest także zwyczajnie glupi.
Idzie na strzelaninę ze scyzorykiem. Bo boi się spojrzeć prawdzie w oczy i każde jej kurestwo tlumaczy sobie durnymi wymówkami. Tymczasem żona najprawdopodobniej niedowierzaniem jaka on jest pierdola i na ile może jeszcze sobie pozwolić.

Tak sie kolega martwi o dzieci, ale zapomina ze załatwiając polubownie cokolwiek z tego typu osoba- która jest otwarcie wrogiem- straci i majątek i dzieci.

Rezygnacja z inwigilacji żony? Znow ucieczka od prawdy i pozbycie się narzędzi w trakcie rozwodu. Znow bedzie po jej myśli bo on jest tchorzem i boi się informacji ze ONA ZWYCZAJNIE SIE PUSZCZA. 3 dni pracy detektywa i w sądzie rozmowa wyglądałaby inaczej. Zrezygnował z lewaru jakim jest jej wizerunek na socjalach. Przecież ta kurwa podpisze mu każdy papier zeby tylko nie ujawniał dowodów jej zdrady....

Śmierć frajerom.

I znów schemat. To że nie wziołeś detektywa wtenczas było błędem ale przy takich emocjach to i tak super się zachowywałeś. Jesteś w kolejnym stanie emocjonalnym (pogodzenie się z sytuacją) stąd pragnienie aby to w końcu się skończyło. Jeszcze trochę i będziesz wolny od XXX. W aktualnym systemie prawnym trudno mężczyznie bronić się gdy są dzieci, gdyby nie one autor na pewno przeczołgałby cichodajkę po ziemi a tak... . Ten wujo nie koniecznie musi być tamtym z pierwszych bo chyba Ty napisałeś że jeszcze żonka powiedziała że :  ,,nie powie kto bo byś zrobił jej piekło z życia " a ten bolec nie powoduje u Ciebie takich odruchów. Jednego możesz być pewny = nigdy się nie dowiesz jak zaszalała a zresztą po co Ci ta wiedza choć z drugiej strony spowodowałaby szybsze pozbycie się jakichkolwiek uczuć do niej a tak trochę to potrwa (niestety). Pamiętaj do uprawomocnienia się rozwodu zero alkoholu, panienek itp bo w przeciwienstwie do Ciebie była może wynając adwokata by wyciągnąć więcej. Nie licz że ona ma umiar, godność, honor, człowieczeństwo bo ich nie ma to tylko ciało kobiety bez żadnych cech ludzkich. Swoją drogą o ile ,,nowy wujo" powie małży ,,TAK" przed urzędem to sam się ukarze za branie się za mężatki a jak zaciąży to oj będzie się działo. Podobno nie ma ,,karmy" lecz często się zdarza że los krzywo uśmiecha.

i mi się udał przeczytać Twój temat pjack,nie widziałam go wcześniej bo głównie siedzę na 'zdradzie'
muszę powiedzieć że jestem pod wrażeniem Twojego rozsądku i opanowania w całej tej sytuacji i tak szybkiego wyjścia z bagna. jak widziałam Twoje posty w innych wątkąch myślałam że od godziny 0 u Ciebie minęło znacznie więcej czasu.
Twoje dzieci mają super tatę i życzę Ci byś spotkał na drodze równie fajną kobietę jak Ty.

i trzymam kciuki żeby poszło wszystko po Twojej myśli bo faktycznie, czytając ten wątek jestem w szoku jak perfidnie ludzie mogą się zachowywać.. i Twoja jż jest absolutnie nieprzewidywalna. oby z boczniakiem zepsuło się dopiero po rozwodzie.

Pjack, ta kobieta zawsze, w każdych okolicznościach spadnie na cztery łapy, ponieważ nauczyła się traktować ludzi instrumentalnie, więc skoro Ty się skończyłeś jako dawca, to znajdzie się kolejny i kolejny.
Jest atrakcyjna i za Twoje pieniądze jeszcze poprawiła swój wygląd, więc chętnych na nią nie zabraknie.
Ona długo jeszcze będzie dyktowała różnym mężczyznom warunki, ale bądź przekonany o tym, że ta kobieta szczęścia nikomu nie da.
Ty przez lata jechałeś na względach ambicjonalnych, bo uwazales, że mając ładna kobietę powinieneś zrobić wszystko, by jej oraz innym ludziom udowodnic, iż na taką zasługujesz.
Wiesz o tym, że takie myślenie też było narcystyczne?
Myślałeś, że ładna żona jest Twoja wizytówka i super o Tobie świadczy.
Jak sam napisałeś było to idiotyczne i prawdę mówiąc sam wkopales się w kanał.
Na przyszłość nigdy więc nie kieruj się tym, ze swoją kobieta będziesz świadczył o sobie samym. Ty sam o sobie wydajesz świadectwo.
Każda kobieta, z która się zwiazesz bedzie bytem osobnym, suwerennym i nawet, gdybyś wybrał przeciętna z wyglądu kobietę, to będzie to tylko i wyłącznie Twoja sprawą. Liczyć dla Ciebie powinno się tylko to, jakim człowiekiem jest wybrana kobieta, co ona ma w glowie i czy jest Ci z nią dobrze.
Pewnie że nie powinna wyglądać, jak ostatnia, jednak nie można tracić rozumu dla zwykłego pustaka i osoby, która kompletnie z nikim ani z niczym się nie liczy.
Jesteś jeszcze bardzo młody i dużo wody musi upłynąć, żebyś pojął te prostą zasadę w pelni, jednak i tak masz dobrze, bo już w wieku 32 lat dostałeś lekcję od życia, dzięki której masz szansę krócej być życiowym głupcem.
Ja poukładałam sobie w głowie dopiero dobrze po 45-tce. Wcześniej byłam taka głupiutka jak but z lewej nogi. Dobre pałowanie, jakie dało mi życie czegoś mnie jednak nauczyło.
Ty też postaraj się przekuć to przykre doświadczenie małżeńskie na swoją korzyść.

Facet, który z nią jest szybko przekonana się na jaką minę trafił. Zrobi sobie z niego dojna krowę i popychadło do roboty.
Jeśli na swojej drodze spotka lepszego od tego aktualnego bez wahania pójdzie tam, gdzie będzie jej lepiej.
To nie jest kobieta, tylko jakiś tępy i ciężki walec drogowy, który przejedzie się po każdym.
Nigdy więcej nie dawaj jej więcej niż musisz, co jest zasądzone.
Dzieciom załóż lepiej jakąś lokatę, inwestuj w ich rozwój fizyczny i intelektualny, ale tej kobiecie nie daj grosza do ręki, bo ona wszystko wyda na siebie.
Gratuluję Ci, że uwolniles się już także i formalnie z tego cudownego małżeństwa.
Nie daj się tylko oskubać finansowo. Ta kobieta, to i dla Ciebie, i dla każdego innego faceta wór bez dna.
Jak napisałam wcześniej ma ona wszelkie szanse, by przebujac się tak na plecach innych ludzi i będzie tak do okolic jej 50-ki.
Potem skończy się jej dobra passa.
Jeśli przez najbliższe dekady zdoła się ona na dobre zagnieździć w życiu i w kieszeni jakiegoś poczciwego wola roboczego, to i po 50- tce ona nie zginie.
Zawsze będzie żywiciel.
Jeśli natomiast trafi kiedyś kosa na kamień, to będzie miała powtórkę z rozrywki, czyli to, co miała z Tobą. Dostanie po prostu kopa na rozpęd i tak będzie przechodziła z jednego chłopa do drugiego. Jeden pozna się na niej od razu i ucieknie, a inny pozostanie na dłużej.
Myślę, że gdyby ta kobieta przeznaczała tyle energii, jaka przeznacza na chłopów, to spokojnie mogłaby zostać jakimś ministrem od czegoś tam.
Wygląd i faceci oto jej podstawowe życiowe priorytety.
Na stare lata prawdopodobnie zostanie sama jak palec. Tak kończą osoby narcystyczne.
Nie idź jej droga.

Oczywiście, że nie liczyła się z tym skąd będziesz brał kasę na jej kaprysy. Według niej ona i tak robiła Ci wielki zaszczyt, że w ogóle chciała z Tobą być. Mógłbyś zajechać się nawet i na śmierć tyrajac na nią, a jej i tak byłoby mało.
Taki gatunek.
Za kilka miesięcy znajdziesz swoje miejsce na ziemi i jeśli nie dasz się pokonać złym wspomnieniom, kompleksom i głupocie, to uwierz mi, że będziesz najszczęśliwszym facetem na ziemi. Będziesz wolny i pod każdym względem będziesz sam dla siebie panem.
I tego właśnie Ci życzę
To prawda, że gdybyś nie trafił na to forum, a miałeś naprawdę mądrych ludzi w swoim wątku, to przy Twoim charakterze było wielkie ryzyko, że dalej siedziałbys w tym małżeństwie pojęcia nie mając, jak fajnie mógłbys sobie żyć bez tej pustej i chciwej kobiety. Na koniec ona musiałaby poszczuć Cię psami chcąc uwolnic się od Ciebie, bo na oku miałaby już lepszy bankomat.
A tak psami, to Ty ja poszczules, a sobie dałeś szansę na Nowe Życie.