Zerwanie i nadzieja... - Netkobiety.pl

Czy on w niej? Pewnie nie - u tej koleżanki w stosunku do facetów pachnie frustracją na kilometr i no... nie dziwię się, że z nikim nie jest bo po prostu panowie od niej uciekają.

Zresztą też widzę, że jest wkurzona na mnie, gdyby jej wszystko dobrze szło w relacji to by raczej chodzila dumna jak paw.
Bardziej chodzi mi o to, że jednak to była koleżanka z którą mieszkałam, z którą chodzilam na imprezy, na rolki, która była pierwszą osobą która pocieszała mnie po rozstaniu i widziała te moje pierwsze cierpienie, a ewidentnie próbuje się dobrać do mojego ex - co mnie obrzydza. Miałam dziś ostatnią noc spędzić z nią w mieszkaniu ale tak niedobrze mi się zrobiło, że aż pojechałam do przyjaciółki poza miasto bo nie miałabym dziś gdzie spać.

Nie wiem czy ulokował uczucia w tamtej lasce czy to było dla niego po prostu jakies oparciebdo zerwania.
Trochę obwiniam w tym siebie, bo miałam ciężki okres ze studiami i byłam kłębkiem nerwów, gdyby nie to to pewnie nie pojawila by się nagle tamta laska.

Britan - serio tylko raz? No mój były mówił mi średnio raz na tydzień, dwa, ale ja sama potrafilam mówić to codziennie. I codziennie byłam pewna że chce to powiedzieć

Tak, zachowujesz się normalnie. Daj sobie czas dla siebie i dla swoich emocji.
Jakiś czas temu uważałem, że warto napisać, przypominać o sobie. Zrobiłem to i to był błąd.
Nie warto. Warto zająć się w 100% sobą.

Też tak się czuje. U mnie mija właśnie 4 miesiąc. To normalne.

Tak, tak programowanie. Każdy tak mówi Pisze Ci to zawodowy programista.
Jeśli chcesz zostać programistą to musisz na jakiś dłuższy czas skupić się tylko na tym.

Twoje poczucie wartości jest normalne. To co przechodzisz jest normalne. Ludzie rozstania przechodzą przeróżnie. Jedni kilka dni, inni kilka tygodni czy miesięcy. W zależności jak mocno kochali.

Ja osobiście nie czuję się jeszcze na siłach na nową relację. Ale jestem coraz bliżej. Ostatnio przypadkiem na jej profilu youtube zobaczyłem fotkę mojej byłej z jej nowym chłopakiem. Pomyślałem sobie oby to nie był jakiś psychol czy narcyz, bo znowu zmarnuje sobie zdrowie, wpadnie w głębszą depresję i życzyłem im w myślach szczęścia. A jeszcze z 2 miesiąc temu bym wylewał gniew i scrollował facebooka z jej profilem. Martwi mnie tylko jedna rzecz, że jeszcze jestem w takim stanie, że jakby do mnie napisała za jakiś czas, że jest wolna i chce wrócić lub bym ją zauważył gdzieś na portalach randkowych to bym pewnie wrócił. Chciałbym aby ten stan minął, ale wiem też, że uczucia to skomplikowana rzecz.

Też czuję się samotnie. Dni wypełniały mi rozmowy z nią, a teraz mam tylko pracę, sport i książki. Ale wiesz co? Taka samotność jest dobra do rozwoju. Bardzo dobra. Można bardzo szybko pójść do przodu z rozwojem osobistym. Można ten czas super wykorzystać i być innym człowiekiem za kilka miesięcy.

Wiesz co możesz zrobić? Zaplanować dni. Możesz zacząć uprawiać codziennie jakiś sport. Takie niby głupie 10-15 tysięcy kroków dziennie z ulubionymi piosenkami lub podcastami o rozwoju osobistym. Doładuje Cię energią i pozwoli szybciej zapomnieć. Do tego pij więcej wody. Zalecenia to litr na 30 kilo wagi ciała. Możesz dopełnić dni jakimiś książkami, lekturą o rozwoju osobistym, serialami, filmami, albo pracą.

Nie żałuj. Taka jesteś i nie daj sobie wmówić, że to jest złe. To jest inne, to Cię definiuje, odróżnia i możesz wykorzystać to na swoją korzyść.

Przez całe życie środowisko próbowało wmówić, że moja emocjonalność jest zła. Chowałem empatię, uczucia, emocje.
Jestem zdania, że przez to ukrywanie emocji nie udała mi się relacja. Miałem kryzys charakteru. Nie wiedziałem kim jestem. Aktorem czy sobą? Teraz stałem się sobą i jestem z tego bardzo dumny. Emocjonalnym, ale facetem.
Nie zmienisz tego, taka już jesteś i musisz siebie zaakceptować i pokochać taką jaką właśnie jesteś. Możesz walczyć jak ja przez całe swoje życie (28 lat), ale ja żałuję tego.

To jest idealny czas aby pokochać siebie. Jeśli pokochasz siebie, będziesz w stanie na prawdę pokochać kogoś innego.
Możesz w tym czasie nauczyć się być sama ze sobą. Nie nudzić się, znaleźć hobby. To jest na prawdę bardzo dobry okres na pójście do przodu z życiem.

Twój były moim zdaniem zrobił błąd, że wszedł w relację z marszu. Z opisu wynika, że on też ma swoje problemy i to wcale nie mniejsze niż Twoje. Skacząc tak z relacji w relację nie uzdrowi się, a wręcz przeciwnie może się pokaleczyć i pogłębić aktualne problemy.
Będąc w relacji nie naprawisz siebie. Partner nie jest od naprawy drugiego człowieka. Relacja nie jest sesją terapeutyczną.  Naprawa siebie następuje gdy jesteś samotny, chodzisz na terapię i przeznaczasz na to wszystkie swoje siły witalne.
Dlatego ja jestem zdania, że prędzej czy później ta jego relacja się rozpadnie. Obyś wtedy była już daleko poza jego sidłami. To samo sądzę o mojej sytuacji i tak samo sobie życzę

Wypieranie emocji wcale nie jest zdrowe. Przechorujesz i minie. U ludzi, którzy wypierają emocje takie sytuacje i emocje z tym związane potrafią siedzieć latami i wybuchać przy innych okazjach, niszcząc przy tym na przykład kolejny związek.

Czyli rozumiem, że jak eks jest tak wysoko w rankingu to może być nawet uzależniony od tej gry komputerowej? Jeśli tak, to kolejny powód, dlaczego lepiej dla Ciebie. Jak ktoś Ci mówi, że programowania się uczy, a tak naprawdę w gierki sobie gra, to już widać, że ma problem. Raczej po założeniu rodziny nie spodziewałabym się cudownego polepszenia sytuacji, więc naprawdę lepiej.

No jeżeli w tej grze jest się wysoko to znaczy, że ma sie aplikacje na pewno na komórkę która wysyła powiadomienia jak coś się dzieje (trzeba kontrolować zazwyczaj tą grę z poziomu apki przynajmniej parę minutbco 15/30minut) + do tego musi być odpalony skrypy na kompie 24/7

Znaczy no przyjaciół mam ogólnie tylko tam, żeby się coś spotkać to nie za bardzo mają czas jakoś tak mam że mimo 23 (prawie 24) lat moi najlepsi przyjaciele są w wieku 30+ więc wiecie praca, partnerzy (nikt z nich nie ma dzieci).
Te swoje żalenie przeplatam ze szczerym zainteresowaniem co u nich słychać, jakimiś śmiesznymi historiami czy memami. Mam nadzieję, że aż tak za bardzo ich nie obciążam. Po prostu zawsze gdzieś z tyłu głowy mam że chyba jestem męcząca i zbyt dużo mówię o swoich prywatnych sprawach.

No i jest ten 22 wrzesień. Szczerze nie wiem na co liczylam, że o 4 rano napisze w ten dzień, że chce być on ze mną? Nie wiem. Już od 3 dni miałam tępy nastroj, dziś w sumie od samego ranka płaczę.
Ja sama nie chcę oczywiscie nic się do niego odzywać, on zerwał, on potem mówił że nie ma sił, że chce ze mną kontakt, że zostaje w lublinie bo ja, że tęskni...

A teraz myślę że to wszystko robił bo czuł poczucie winy że zerwał tak w sumie z dupy w bardzo ciężkim dla mnie okresie, że chciał jakoś to odpokutować, a skoro ja uciełam kontakt to jemu bardziej to na rękę bo nie czuł już przez to żadnego zobowiązania do sprawdzania czy sobie po prostu radze. Że teraz już całkiem o mnie zapomniał...

3 miesiace... a boli jak diabli. Boli bo mam wrażenie, że może najpierw ten zwiazek był z miłości, ale potem chyba już z litości, że ja sama jestem bardzo wrażliwa i emocjonalna i że wiele osób mi w życiu mówiło ogarnij się, żebym była bardziej czynna, bardziej chwytała stery życia, ale chociaż starań często po prostu brakowało mi sił, bałam się, nie byłam pewna swoich możliwości... mój ex partner pokazywał mi ze sobie radze, ja w to wierzyłam i powoli do przodu i kiedy już serio było dobrze i wierzyłam, że jest super to świat mi się zawalil z dnia na dzień.

Wiem, że na nim polegałam, pokazywał mi zawsze, że będzie ze mną, że jego uczucie wobec mnie jest stabilne. Chcial ślubu (ja to przekladalam na po studiach) chciał dzieci.

Boli bo... nikt nigdy we mnie nie wierzył, rodzice, bliscy, znajomi robili kozła ofiarnego ze mnie, mój poprzedni ex i teraz ten... ktory chciał być ze mną na zawsze to deklarował i w jeden dzień uciekł.
Mam w październiku psychiatre. Nie wiem już jak się ogarnąć. Tyle w życiu sytuacji mnie dobiło, mam wrażenie że ta sprawiła, że dodatkowo oprócz nie ufania sobie nie zaufam innym.

Ps: nie wiem może jestem wampirem emocjonalnym...
Przez kilka ostatnich dni zanim wyjechałam na praktyki chcialam spedzić trochę więcej z nim czasu, ale on chcial tylko seksu a nie wspolnego oglądania filmów czy spacerów...
Czasem mówiłam mu żebyśmy zaczęli chodzić na siłownie bo wcześniej miał pracę fizyczną ale teraz umysłowa przed kompem + po pracy przed kompem i troche zaznaczałam mu że brzuch mu się zaczął robić
Też raz na tydzień mówilam mu żeby w końcu zapisał się do stomatologa bo skarzyl się że ma slabe zęby a u dentysty 2 lata nie był
No i jeszcze to że przez stres na studiach mówiłam mu że sobie często nie radzę...
I jeszcze to że w przeszłości się cięłam no a w noc zerwania już opisałam tą akcję swoją...

Tak chyba postępują te wampiry... z drugieh strony zawsze był dość aspołeczny i cieszylam się jak mówił że zawiązuje znajomości w pracy, jak się wachał czy isć na jakieś spotkanie / impreze ze znajomymi czy zostać w domu to popychałam go żeby szedł na te spotkania i chociaż mówil że pewnie wróci za godzinę to wracał po paru szczesliwy, jak wątpił w siebie to mówiłam że wierzę w niego, w miarę czasu pomagałam mu jak mogłam z tym szukaniem zawodu programisty (mam wielu znajomych programistów i przez nich dostawałam różne zadania rekrutacyjne dla niego, jakieś wskazówki, jakieś oferty)
Nie wiem. Może doszukuję się w sobie czego nie ma przez niską samoocenę

Co za popieprzony facet!
Serio, jakby miał jakieś mocne odchyły psychiczne.

Może to spotkanie było Ci potrzebne byś zrozumiała że naprawdę nic z tego. Czasami jeden kopniak to dla nas za mało, potrzebujemy kolejnego i kolejnego żeby w końcu zrozumieć.

PS. Dalej obstawiam inną kobietę.

Byłam już Britan z osoba z dwubiegunówką i to nie jest to co mu jest. On ma jakieś nagłe wzroty akcji w swojej głowie.
Mógł odebrać że nie chce tej rodziny bo czasem mu mówilam że może po moich studiach zamieszkalibyśmy na jakiś czas nad morzem albo za granicą, bo zanim gdzieś na stałe to bym chciała trochę pozwiedzać.
Zresztą... jeszcze o 3 w nocy pisałam do niego takim stylem żebrzącym o uczucie, mega się ogólnie poniżyłam, na koniec jednak kazałam mu obiecać że nigdy więcej nie będzie chcial do mnie wrócić i że do mnie z tym nie napisze. Obiecał, on chciał żebym ja obiecała, że nie będę już tego roztrząsać. Ja wtedy powiedziałam że nie ma szans żebym coś takiego obiecała, poblokowałam wszystko wyrzucilam wiadomości.
Byłam dziš u psychiatry dostałam skierowanie na psychoterapie i lek p/depresyjny p/lękowy.
Czuje się po tym wszystkim pusto jakoś. Bez nadziei bez chcęci do dzialania bez sił. Z jednej strony się cieszę bo zamknęłam to wszystko serio za sobą, z drugiej smutno bo wierzyłam że to ta osoba.

Myśmy rozmawiali w żywe oczy. To nie jest typ mściciela.
Nie ma też jednak żadnej dziewczyny. Przy spotkaniu mówił, że jakaś dziewczyna się w nim podkochuje w pracy i nie wie jak to uciąć bo nie chce jej robić nadziei. Zresztą też mówił, że skoro zrywamy kontakt to on będzie wracał na swoją wioskę - więc nikogo nie poznał.
Miał mi jeszcze oddać nasze zwierzątko bo wracając do siebie nie byłby w stanie go przetransportować. Wczoraj napisał, kiedy ma mi je przynieść + że będzie w pracy zrywać umowę. Znowu to jakoś mną zatrzęsło. Zadzwoniłam dziś... powiedziałam, żebyśmy się jutro spotkali i czy poczeka z zerwaniem umowy. Powiedział, że tak.

Tak naprawdę nie wiem co mi się dzieje. Najpierw go zwyzywałam na mess, po czym go przeprosiłam, na spotkaniu emocje mnie rozszarpały, po spotkaniu zrobiłam mu kolejny wyrzut tego jak się czułam przez ten okres. Po czym zablokowałam. Teraz jest mi smutno nie chcę się tak rozstawać w złości, w zasadzie sama nie wiem czego chcę. Ból całkowitego rozstania jest dla mnie nieznośny, ale powrotu też nie widzę.

Mój umysł wyje że chciałby się do niego przytulić i nic więcej... to przecież też niemożliwe i irracjonalne.
Mam chyba osobowość zależną... nie wiem czy z takim czymś da się normalnie funkcjonować... mam nawet problem z zapisaniem się do psychologa - bo boję się zapisać do psychologa, a chcę iść do psychologa bo boję się mmin. iść do psychologa xD. Póki co i tak jestem dumna że jestem po psychiatrze mam leka i skierowanie na psychotreapie...

Mój ex chyba po prostu serio chce kontakt przyjacielsko - koleżeński. Ma w sobie coś, że mimo wszystko chciałby dalej mi pomagać czy coś, albo po prostu ze mną rozmawiać. Widzę że mu smutno, jak ja zrywam ten kontakt...

Ciężko mi jednak, mam wrażenie, że po prostu mój umysł jest mocno nadwrażliwy. Sam fakt 3 miesiące tak mocno przeżywam. A 1 miesiąc z tego był całkowicie bezkontaktowy. PRzez ten okres widzieliśmy się raz, dzwoniliśmy do siebie może 5 razy z czego połowa dotyczyła spraw mieszkaniowych i nic więcej. Przecież ludzie się ogarniają po rozwodach, przy dzieciach gdzie muszą się spotykać, a tutaj nie potrafię się ogarnąć...

PS:
Czy wy też tak po zerwaniu z kimś macie, że nagle przyglądacie się ludziom i oceniacie jako potencjalnych partnerów? Ja mam tego serdecznie dość! To jest całkowicie poza moją kontrolą. Czuję jak mój organizm całym sobą nastawia się na intensywne szukanie nowego partnera. Nie mam na to aktualnie kompletnie ochoty. Boję się powtórki z rozrgrywki. Nie chcę się wpychać w jakieś nowe bagno.

Jeśli manipuluje to sam tego nie wie. Generalnie jeśli chodzi o psychikę / psychologię, zachowania ludzkie, uczucia zawsze z nas dwojga ja bardziej ogarniałam i swoje i często i jego emocje. Nie widzę w nim chęci manipulacji, ale robi to co bym nazywała "pierwotnymi instynktami". Wydaje mi się, że czuje w stosunku do mnie poczucie winy i przez to chce mi to jakoś wynagrodzić bliskością i czułością - ale stawia kreskę, że nic więcej. Nie wiem czy go taki kontakt nie rani, dla mnie jest trochę przykry...
Póki co i tak jestem dumna że jestem po psychiatrze mam leka i skierowanie na psychotreapie...

Obejrzę... myślałam zawsze, że on jest osobą bardzo stabilną emocjonalnie. Dziwi mnie fakt, że może być inaczej. Urzekło mnie to w nim, że czułam się zawsze przy nim bardzo bezpiecznie :-(... Przez cały związek pokazywał mi, że mogę mu ufać, nigdy nie wydarzyło się nic co by moje zaufanie nadszarpnęło. Dlatego tym bardziej nierozumiem. Ja mogę mieć osobowość rzeczywiście lękową, będę się leczyć na fobię społeczną.

Sama nie wiem... mam kontakt poprawny ze wszystkimi moimi byłymi do tej pory... ale do nich uczucie wyparowało. jakoś chyba bardzo lubię wracać do tych osób. Nie wiem co czuję do niego. Nie kocham go, nie czuję bezpieczeństwa do tej osoby, ale chciałabym być blisko go bo... jakoś dziwnie mi być całkiem samej? Czuję że nie potrafię żyć... sama? Źle mi z tym bardzo...
Generalnie to argh... mózg mi krzyczy że chciałby być w związku bo wtedy ma motywacje do życia? Jak były ze mną zerwał miałam takiego kopa w dupę, żęby ogarnaić swoje zycie to było coś na zasadzie "pokażę ci, że będzie wszystko dobrze, że jestem samowystarczalna, że sobie dam radę sama, że będziemy mogli być znów razem". Generalnie no power taki, że i pozałatwiałam wiele stresujących dla mnie spraw i praktyki przeszłam, i egzaminy zdałam w 1 termach i na wycieczkę z znieznajomymi mi osobami się wybrałam i uczyłam się nowych rzeczy, schudłam 8 kg. A potem jak zobaczyłam, że to już i tak poza nim... że teraz mogę takie rzeczy robić tylko dla siebie to mi... przeszło? Już nie mam tej motywacji, tego kopa, w zasadzie przynajmniej jestem na tych studiach bo bez tego nie wiem czy bym cokolwiek robiła... tylko jeszcze chudnę ale to nie jest kwestia nawet tego że się odchudzam. Po prostu nie chce mi się nic kupować, czy jeść...

Dokładnie.

Potrzebujesz zajęcia głowy. Praca? Hobby? Sport? Wychodzenie z przyjaciółmi? Albo nawet netflix, seriale, filmy, youtube. Cokolwiek co absorbuje czas i pozwoli zapomnieć.
Nie szukaj teraz partnera, bo zrobisz z niego tampon emocjonalny. Kochałaś mocno. Pozwól sobie na żałobę na czas nieokreślony. Na początku będzie ciężko zając głowę czymkolwiek inny niż on, ale z dnia na dzień coraz lżej.

To masz na czym się skupić. Szukaj własnych marzeń. Szukaj hobby, które będzie dodawało Ci skrzydeł. Poeksperymentuj teraz. Facebooka zostaw, przeglądanie go raczej nie sprawi, że poczujesz się lepiej, a tylko gorzej.

Dawaj upust emocjom jak możesz, niech wybrzmią, przejdzie ta fala i zniknie. Teraz musisz opłakać stratę i przejść przez wszystkie te fazy po rozstaniu.

W zasadzie on ma rację. Nie da się trwale i na prawdę uleczyć siebie będąc w relacji, bo w trakcie leczenia ją rozwalisz.
Rób to dla siebie. Jeżeli poczeka to możecie wrócić do siebie.

Pytałam sie go o to i powiedział, że nie ma zamiaru sobie kogoś szukać i też powiedział wtedy że to może zadziałać w drugi sposób, to znaczy że ja moge sobie kogoś znaleźć kto wyda mi się odpowiedniejszy i on też wtedy będzie się z tym źle czuł. I że w zasadzie nie wiemy co będzie dalej. Mocno naciskał ogólnie na to, że ja mam się skupić teraz na studiach i zainteresowaniach, a reszta przyjdzie z czasem.
Teraz widzę że ogólnie relacja między nami jest bardzo silna i to nie tylko z mojej strony, ale i z jego (inaczej cięłabym ten kontakt w cholere). Chciałabym tylko umieć poprowadzić ją w zdrowy od swojej strony sposób. Właśnie boję się ostatecznego odrzucenia przez niego, ale też boje się teraz z nim być. Widzę, że to co robilam do tej pory czyli urywanie kontaktu, potem wznawianie to balansowanie między tymi dwoma lękami i życie w ciągłym napięciu. Już teraz stanęłam na wznowieniu kontaktu, a mój umysł krzyczy - urwij, żeby potem znowu krzyczal - wracaj. Chcę się wyrwać z tej chorej spirali. Nie cieszy mnie to, ale zauważam że sposób w jaki się teraz czuję bardzo przypomina to jak czułam się w dzieciństwie. Będzie ciężko zerwać z tym schematem bo po prostu on jest w pewnym sensie dla mnie naturalny.
Tłumaczyłam to wszystko też mojemu byłemu, to jak sie czuję, że mimo że tego nie chcę to staram się nim manipulować - bezwiednie. On mówił że jest tego świadomy, ale cieszy się, że jest ze mną teraz o wiele lepiej niż dawniej i że liczy że dalej będzie lepiej jeszcze. Ogólnie widziałam, że bardzo by chcial we mnie zobaczyć brak tego lęku...

Bo ja nie chcę żeby uczucia wygasły. Nie chcę żeby był moim przyjacielem za 2 lata

Muszę przestać się stawiać w roli ofiary. Niestety tak bardzo ta rola we mnie weszła, że nawet jak nie mam kontaktu z byłym to użalam się rodzicom, przyjaciołom, znajomym, czy tutaj na forum. Nie mam blokady nawet użalać się mało znanym mi osobom. Widzę po sobie, że są osoby którym bardziej lubię się użalać, niż innym bo one np. mnie zbywają, zmieniają temat czy coś. Mój ex bardzo głęboko przeżywał te moje użalanie się i brał mocno do siebie, aż po prsotu się tym złamał. Tak był wybawicielem, tak bral odpowiedzialność za mnie, nawet kiedy ja o to nie prosiłam i tak imponowało mi to i czułam się przez to bezpiecznie.
GGRRR... oduczyłam się użalania do niego, robię to innym ludziom, ale chciałabym przestać tak żeby nie robić tego wcale! Wytzymuję max 1 dzień, a potem mam jakiś wybuch tego. Póki co walczę o jakiś termin jeszcze nazdrowpsychoterapię, ale póki co widzę że będę musiała jeszcze długo radzić sobie sama, bo terminu póki co bliższego niż za rok nie znalazłam.

Widzę ten mechanizm u siebie jak na dłoni ale nie umiem jakoś go znokautować. To jest jak uzależnienie - emocjonalne uzależnienie od kogokolwiek. Nie chcę tym obciążać byłego, ani kogokolwiek. Czasem mam wrażenie, że powinnam zamknąć się w pinwnicy bo wszystko co mówię, co robię, jak postępuję to są zachowania manipulacyjne. Im bardziej próbuję się ich wyzbyć tym gorzej to idzie - no nic. Liczę że lek p/lękowy zadziała + znajdę tą psychoterapię w miarę normalnym terminie.

Co do kontaktu z byłym... nie chcę go całkiem zrywać, chcę go zachować ale tak żeby widzieć się z nim raz na 1-2 tyg. Czasem z nim pograć w lola, czy coś. Żeby wiedzieć w miarę co u niego i etc. Wiem, że to wygląda jakbym chciała dalej być od niego "zależna". Ale czuję, że to uczucie które mam do niego to nie tylko ta choroba, ale też szczere, prawdziwe i zdrowe uczucie. Chciałabym widzieć go szczęśliwego i mieć z nim przyjemne i radosne chwile. No nie będę nic próbować więcej jeśli nie poczuje, że wychodzę z podglądu na siebie że jestem "ofiarą". Sama nie wiem jak się za to zabrać. Może na początek będę zaciskać zęby, żeby nikomu się nie użalać swoimi problemami? Może na początek będzie mi to wychodziło na 1-2 dni, może potem na tydzień i dalej na miesiąc. Myślicie że dobry pomysł?

Staraj się sama szukać rozwiązań swoich problemów i bądź asertywna. Zobacz, że jesteś dorosła i możesz sama rozwiązywać swoje problemy i pracować nad nimi np. iść na terapię/czytać książki, które dadzą ci do myślenia i pozwolą spojrzeć na sytuację z innej perspektywy. Nie jesteś już małym bezbronnym dzieckiem, które zdane jest na łaskę rodziców/opiekunów.

Jeśli potrzebujesz się wyżalić, to się wyżal, po prostu to nie może być coś co robisz regularnie, ale też nie trzymaj w sobie. Trzeba znaleźć złoty środek i podejść rozsądnie. Teraz jak masz gorszy okres i jesteś świeżo po zerwaniu, to wiadomo, że co innego niż jakbyś takie posty pisała rok czy 2 lata po zerwaniu.

Ja daję 100%, że prędzej czy później tu wrócisz.
Ale ciesz się póki masz czym
Na plus jest to, że takie drugie rozstanie już łatwiej przeboleć.