kryzys w małżeństwie - Netkobiety.pl

Oby tylko się nie okazało, że to jego kolejne teatralne zagranie związane z przyjazdem rodziców do was.
Sama pisałaś wcześniej, że nie wiesz jak on to sobie wyobraża i co im powie. Teraz już wiesz.

I zgodze się z tym. Detektywa to się zatrudnja jak juz jest się pewnym zdrady na mur beton po to żeby mieć materiały dowodowe na rozprawie rozwodowej. W innym wypadku to słaby pomysł. Sorry , ale jakbym była zapracowana i partner naslalby na mnie prywatnego dekektywa to po 1 myślałabym ze ma coś z głowa a po 2 definitywny koniec . Chyba każdy tutaj się zgodzi , ze nie ma nic gorszego niż brak zaufania.
I można zapomnieć po takim kroku o naprawie małżeństwa.
Życze owocnej pracy mającej na celu zejście się. Na pewno odpocznek i wakacje pomogą.

Wiem, że wiedzą, pisałaś o tym ale też, że Twój mąż unikał z nimi kontaktu/rozmów. Ja Ci życzę jak najlepiej ale trochę dziwny ten zbieg okoliczności. Mąż godzi się na ich przyjazd i nagle jest skłonny do rozmów z Tobą (kiedy wcześniej się tylko wściekał) i postanawia, że się wprowadza. Bardzo wygodne. Pomieszkacie trochę i on nie będzie się z niczego musiał tłumaczyć. Ot mieliście kryzys ale już po problemie.
Szczerość jego intencji będziesz mogła sprawdzić już niedługo nawet bez pomocy detektywa. Jak? Powie Ci o tym forma jego powrotu. Jeśli pomimo decyzji zostawi tamto mieszkanie i swoje rzeczy w nim, to....

Ale nikt nie jest jasnowidzem żeby przewidzieć taką wersję zdarzeń. Sa małżeństwa i ja takie znam , które schodzą się po 3 latach ...i naprawdę żeby się zejść po rozstaniu to trzeba całą przeszłość zostawić za sobą i to co złe a nie się tłumaczyć. Schodzenie się nie jest akie proste ,ale naprawdę warto jak obie strony chcą a do tego są dzieci.Wielu się udało. Czasem tak jest ,że trzeba dojść do tej przysłowiowej ściany żeby pewne rzeczy zrozumieć.
Wmawianei sobie kochanek albo innych wersji zdarzeń naprawdę nie ma sensu. Ba powiem więcej. Czasami skok w bok potrafi uratować małżeństwo i niejedno uratował. W dwóch przypakach tak jest : jak o nim nie wiemy albo jak wiemy ,ale jesteśmy w stanie wybaczyć.
Bądźmy dorośli i spójrzmy prawdzie w oczy. Czy znacie pary ,który żyją ze sobą 20 lat i NIGDY nie miały kryzysu ? Ktoś może się pochwalić ?

Tak, nikt nie jest jasnowidzem ale też nikt nie mówi Magdzie, że jego wersja jest jedyną słuszną, co najwyżej możliwą lub prawdopodobną. Od tego jest forum. Nikt ot tak nie wyprowadza z domu po kłótni o błahostkę, szczególnie jeśli są małe dzieci. Tu padły przypuszczenia, co za tym może stać, w tym: romans, problemy finansowe, problemy zdrowotne lub używki. Dwa z nich już się potwierdziły.
Nie zgadzam się do końca z tym, że aby się zejść, należy zostawić przeszłość za sobą. Najpierw trzeba znaleźć prawdziwe źródło powodu czy też problemu i starać się go rozwiązać.

mam dwie przyjaciółki ale 200km dalej. Po studiach ja się wyprowadziłam z mężem.

On ze swoimi rodzicami ma bardzo słaby kontakt. O wiele bardziej trzymał się z moimi. Z swoją mamą rozmawiał przykładowo raz w mięsiącu a z moją prawie codziennie.  Nie liczy się z zdaniem swoich rodziców, raczej bardziej z zdaniem moich.

Moi rodzicę są zawiedzieni i im przykro.

Prowokacyjny off top niezwiązany z tematem wątku.

Sądzę, że romans to wersja optymistyczna. Człowiek ma gigantyczne problemy finansowe i stara się trzymać rodzinę daleko od tego, w co się wpakował.
Czytając ten wątek, czuję się, jakbym Ozark na Netflixie oglądała.
Magda nie powinnaś podawać tak wielu informacji dot. spraw zawodowych.

Chyba fantazja was dziewczyny ponosi. Niby dlaczego można ich zidentyfikować, bo zarobki powyżej średniej krajowej? Bo kredyty, inwestycje i nieruchomości? No proszę Was, bez urazy, ale gdzie Wy żyjecie?
Dzisiaj jest mnóstwo osób zamożnych. Zobaczcie jakimi drogimi autami ludzie jeżdżą, jakie mają piękne wille. Dzisiaj każdy z nas ma jakiegoś zamożnego znajomego, zatem nie straszcie dziewczyny i  nie twórzcie tu jakiejś gangsterskiej fabuły, bo to nie serial, a czyjeś prawdziwe życie.

Widać nie czytałaś uważnie wątku. Ze 3 osoby zwróciły Magdzie na to uwagę.

Prawie wszyscy nawet nie tyle sugerują, co stawiają za pewnik, że mąż autorki ma kochankę.

A ja stawiam że nie ma. Niestety podobnych historii znam trochę z bliskiego mi, rówieśniczego otoczenia. To pogoń za kasą, za rozwijaniem firmy, dążenie do wyimaginowanych celów (zostać rentierem przed 40tką). W rzeczywistości zanim te cele się osiągnie, to najpierw życie zawodowe zaczyna przypominać kulę śniegową lecącą w dół stoku, nad którą nie mamy kontroli. Kontrolę nad naszym życiem przejmuje firma, odpowiedzialność, stres za pensje pracowników, zobowiązania. Czynnikiem sprzyjającym jest osobowość - przyjmowanie na siebie ogromnej ilości obciążeń i potrzeba kontroli nad wszelkimi aspektami działalności firmy. Często pracoholikami zostają DDA lub DDD.
W efekcie zanim osiągniemy założone cele, to napotykamy nerwicę, depresję, a czasem niestety poważne problemy zdrowotne. Mój przyjaciel zatrudniał 60 osób, zarabiał kupę kasy, ale pracował na 200%. Wypalenie i depresja przyszły nagle. Opamiętał się dopiero jak nie mógł wstać z łóżka. Terapia dwuletnia, leki, firma przez to upadła i dziś pracuje na etacie za ułamek tego co zarabiał wcześniej. Ale jest szczęśliwy, odbudował związek i relacje z dziećmi. Zaczął korzystać z życia.

Człowiek w depresji funkcjonuje inaczej niż zdrowy. Staje się zamknięty, drażliwy, sfrustrowany i wybuchowy, albo w ogóle zrezygnowany. Skupia się na sobie, nie jest w stanie wykrzesać w sobie zainteresowanie żoną, rodziną. Chce uciec - "dajcie mi wszyscy rrwa święty spokój". Staje się obolałym egoistą, szukającym w głębi duszy uwagi, przytulenia i wsparcia. Być może stąd ta "teatralność".

Nie wiem czy mam rację, ale uważam że to najbardziej prawdopodobny scenariusz, który życie pisze wielu pracoholikom mającym swoje firmy.

Wg mnie rozsądnie byłoby porozmawiać o terapii indywidualnej dla męża. Z pozycji osoby, która niczego nie oczekuje (osoba w depresji może być dobita oczekiwaniami partnera) poza chęcią pomocy.

Coś podobnego to ja przeżyłem w swoim życiu ,depresji takiej klasycznej nie miałem ale bardzo silny nawrót .
Niewiele jak widzę brakowało a mogło to skończyć  się rozwodem, i "pojawiła się" "ni stąd ni zowąd " "okazja" i jakaś niby szansa "na lekki flirt" z młodszą kobietą  jakby w tle tego nawrotu.

U nas w naszym związku z żoną, to moje zamknięcie firmy,przejście na etat i decyzja o niekontynuowaniu flirtu ,jeszcze nie był końcem kryzysu ,ponieważ tak po mniej więcej roku to
moja żona lekko odleciała we flircik z dawnym kolegą - tak że ten .
U Magdy chęć pokazania mężowi co straci lub stracił też lekko zadźwięczała .

Madzia jak u was sytuacja?

No to pozostaje życzyć powodzenia. Co do tematu kochanki jak mowi ze nie mial to bym tego nie drazyla. W koncu związek opiera a przyjemniej powinien się opierac na zaufaniu.

Wrócił