Psycholog w czasie pandemii na NFZ - Netkobiety.pl

No dobra, jeśli nawet tak było. A pewnie było, bo był tekst o "spróbowaniu" związku ze mną. To źle o mnie świadczy, że nie zdawałem sobie o tym sprawy skoro nie było mi to komunikowane?

Edit. Trochę offtop się tu robi ale no już trochę za późno. W każdym razie nie ma o czym już więcej na ten temat mówić, skupiam się na mojej terapii.

Zgadzam się, tylko, że ja byłem naprawdę szczęśliwy i żyłem w sposób w jaki ja chciałem, nie musiałem się do niczego zmuszać. Brakuje mi tego. Wyszło jak wyszło i mi się odbija teraz, gdzieś pewnie próbuję/próbowałem nadrabiać coś czego we mnie brakowało. No ale teraz tak, skupiam się przede wszystkim na sobie, nie mam innego wyjścia.

Tu są dwie strony medalu i równie dobrze można to samo powiedzieć do czy o kobietach, które wchodzą w związki z ludźmi z jakimiś defektami czy ułomnościami (w ich mniemaniu) w nadziei, że dana osoba się zmieni. Nie, nie zmieni, a na pewno nie bardzo i nie trwale. Ja z wiadomego powodu zawsze będę jako podstawowy przykład podawała uzależnienia ale jest też wiele innych cech czy przypadłości, które rzutują na relacje.
Wituś sam pisał i nadal twierdzi, że w tym związku był szczęśliwy, że dodał mu on skrzydeł, otworzył (bardziej) na ludzi itd. Problem w tym, że dla tej dziewczyny było to za mało. Zabrakło komunikacji. Wituś stwierdził, że skoro go znała wcześniej, to go akceptuje takim jakim jest, ona z kolei myślała inaczej, stąd to jej: "czyli zawsze już taki będziesz?".
No nie dobrali się, choć to niedopasowanie było bardziej odczuwalne u niej. Problem w tym, że Wituś jak pisał chyba w tamtym wątku, nie wyobraża sobie związku z osobą podobną do niego. Woli kobiety bardziej dominujące czy po prostu energiczne, otwarte.
Moim zdaniem nie ma nic złego w tym, że w związku dwoje ludzi czerpie od siebie nawzajem, motywuje, rozwija. Nie wszystko musi być od razu odbierane jako atak na naszą indywidualność czy przestrzeń. Ważne, by się odpowiednio dobrać.

Sorry Bagienni_k ale znów teoretyzujesz. Ja wiem, że każdy może mieć swoje zdanie ale sorry, nie byłeś w związku, więc nie wiesz.
A może przez swoje przekonania nie jesteś.
Ludzie ogólnie chcą i potrzebują łączyć w pary. Mieć kogoś bliskiego obok, z którym dzielą życie i uprawiają seks.
Nie da się żyć razem choć osobno w zdrowym związku. Choć i takie relacje się zdarzają ale raczej w kontekście "nie wyszło" czy zdrady.
Jak z kim się jest naprawdę blisko to nie ma bata by dwa światy się nie przenikały.

To są wszystko teorie, nikt z nas tak naprawdę nie wie o co chodziło, ja tu przytoczyłem tylko to co sam wiem. A może przecież chodziło o coś jeszcze innego. Ale raczej na pewno nie o jakieś przeciwstawne charaktery bo to by wyszło dużo wcześniej. No ale nieważne.

Jeśli chodzi o to zmienianie to nawet na samym końcu gdzieś był żal do mnie że się nie mogłem przekonać do książek fantasy które ona uwielbia, mimo że próbowałem nawet przed tym jak ją poznałem. Że nie słucham rapu np.

A co ja miałem w takiej sytuacji robić. Jak mi na kimś zależy to przecież będę się starać ile mogę żeby ta osoba była ze mną, prawda? Może mam w tym problem że nie umiem dobrze wypracować bilansu strat i korzyści, nie wiem.

To nie jest tak, że nie jestem otwarty na znajomości, tylko że nie mam potrzeby poznawać miliony osób, każdej osoby którą w życiu spotkam. Po prostu wystarczy mi wąska grupa bliższych znajomych, idę w jakość a nie ilość. Dla mnie ważne są bliższe relacje a nie byle by były. Teraz to się odbija bo w sumie jakby nie patrzeć im więcej osób znasz tym raczej lepiej, wróciłem do domu i doskwiera mi samotność bo za bardzo nie ma się z kim spotkać nawet. Dużo w tym jest też przypadku i to że ludzie których znam się albo porozjeżdżali albo zostali tam skąd ja wróciłem. Tak to jest jak się studiuje w innym mieście. Poza tym muszę poznać nowych ludzi skoro chcę jeszcze kiedyś znaleźć sobie kogoś, chociaż teraz o tym nawet nie myślę. Ale wierzę, że będzie dobrze.

No właśnie... nie do końca. Takie coś mnie w ludziach odpycha. Z resztą chyba wspominałem o rozmowie z moimi znajomymi na ten temat i oni też twierdzą, że wcale ona nie jest taka towarzyska, że zagada do każdej nowej osoby itd. Tą cechę bym zostawił w spokoju. Tak w ogóle to zostawiłbym w spokoju to rozpamiętywanie bo już jestem tym zmęczony
A dzisiaj znowu jakiś taki dzień, jak było kilka całkiem fajnych tak teraz trochę siadł nastrój, właśnie przez to że mam flashbacki z przeszłości, zwykła tęsknota za fajnymi czasami, bo u mnie teraz każdy dzień wygląda tak samo i nie bardzo mogę coś z tym zrobić. Cóż, proza życia.

Fajnie, że u Ciebie lepiej.

Myślę, że tak jak w przypadku Twojej byłej, nie ma już co roztrząsać co by było, gdyby. I tak wcześnie poszedłeś po pomoc, pewnie wielu albo idzie dużo później po taką pomoc albo wcale nie idzie, ponieważ mają jakieś tam przekonania czy uprzedzenia i tak się męczą ze swoimi problemami przez lata. Pójście w wieku 20 paru lat to i tak wcześnie moim zdaniem.

Wszystkiego na raz nie da się rozwiązać, ale najważniejsze to iść do przodu nawet jeśli to mały krok.

Dla mnie to było ulga wyrzucać z siebie emocje na terapii. U mnie w domu było takie zaprzeczanie. ‘Nie ma co płakać’ ‘Nie ma się czego bać’ przez co miałam wrażenie, że rodzice mnie nie rozumieją i nawet nie ma co im mówić o trudnych emocjach, skoro i tak zaraz się dowiem, że przecież nie mam żadnego powodu czuć tak jak czuję. Jak wyrzucałam to z siebie na terapii, to potem było mi lżej nawet jeśli nie było to łatwe i przyjemne wrócić do niezbyt przyjemnych wspomnień i emocji. Przede wszystkim miło, jak ktoś wtedy jest i nie strzela takimi nic niedającymi tekstami.

Można się też rozwijać przez czytanie i ono też sporo mi dało, ale ono ma też swoje ograniczania o tyle, że relacji z prawdziwym człowiekiem nie zastąpi. Dlatego ważne jest moim zdaniem, żeby trafić na fajnego terapeutę.

Po około roku terapii pamiętam, że poczułam, że nawet choćbym chciała to nie wpadnę w jakiś ciężki dół, ponieważ już tyle ze mnie zeszło, że o ile nie walnie jakiś kataklizm czy tragedia przez wielkie T,  to porostu żadne silniejsze emocje z przeszłości już mi nie namieszają, bo zostały wyrażone i straciły siłę, a tym samym stały się wspomnieniem. Ale już nie na zasadzie, że wolę nie pamiętać, bo zaraz zacznę płakać i to jest zbyt trudne. Najfajniejszy był ten moment jak właśnie poczułam, że tamte emocje już opadły i pozostało po nich wspomnienie, a nie, że gdzieś tam sobie siedzą i psują mi radość życia.

Tak słyszałam, że wielu ludzi to nie pasuje w psychodynamicznej, że trzeba się konfrontować z tymi trudnymi emocjami. Przyjemne to faktycznie nie jest, ale muszę powiedzieć, że warto z względu na ulgę, która może się pojawić zaraz po, a przede wszystkim ze względu na to, że te małe ulgi prowadzą potem do super ulgi i radość z życia skacze mocno w górę.

Dla mnie właśnie małe kroki prowadziły do naprawdę fajnych dużych zmian w samopoczuciu.