WWO czyli wysokowrazliwe osoby - Netkobiety.pl

Zastanawiałam się, czy mogę być WWO, jeśli nie mam szczególnie rozwiniętej empatii, nie odgrywam bohatera i ratownika, nie płaczę prawie nigdy, nie mam nic przeciwko zmianom miejsca, problemu z kontaktem wzrokowym ani nie jestem nieśmiała;)
Inne kwestie - baaardzo dużo się zgadza. Ile z tych kryteriów trzeba spełniać, żeby być zaklasyfikowanym jako WWO?

Ze wszystkich testów internetowych wychodzi mi WWO, co trochę tłumaczy niektóre moje reakcje, ale tak się zastanawiam czy serio jest nam potrzebne wkładanie siebie w kolejne pudełko tym razem WWO. Czy to nie będzie służyć nam jako usprawiedliwienie siebie?

według tych definicji ja mam większe WWO niż wielu ludzi. Ale kompletnie nie rozczulam się nad sobą jako pępek świata, którego trzeba chronić przed złym światem- przeciwnie- kocham szczerość i otwartość. bo to upraszcza życie.
dlatego jak w hotelu gryzie mnie pościel nie mam oprów poprosić o inną, ale też absolutnie nie obrażę się, gdy ktoś powie: nie mamy. albo mamy ale nie damy bo dostała Pani swoją. nie chowam do ludzi żadnych uraz. spostrzegam dużo więcej szczegółów niż inni, i więcej zapamiętuje. Moja głowa analizuje do skutku w postaci jasności z prędkością światłowodu.
Ale mimo to cięzko mnie urazić wrzuceniem że czegoś nie zauważyłam jeśli ma się na to argumenty- bo to cenię. Potrafię zrozumieć czyjeś emocje- ale jeśli nie uważam, że ma rację, nie przyznam mu jej, by się lepiej poczuł.
Po prostu przy wysokiej wrażliwości na bodżce nie koncetruję się na sobie. więc chyba można.

Jestem takowym i szczerze pozbył bym się tego. Jeden z aspektów niszczących życie.

W większości państw dopiero od niedawna mówi się o WWO mimo ze dawno ostało to zjawisko opisane..  Osoby WWO zostały mylnie sklasyfikowane jako pokolenia snowflakes ponieważ robiono testy dla ludzi młodych starszych nie zmusi się. Na tym kłamstwie wyjechał Jordana Petersona który przez lata nie odnosił się do tego ale pod naciskiem internautów na live odrzucił WWO nie przekonują go nawet wyniki funkcjonalnego obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego w skrócie fMRI.  Skan MRI potwierdzi w 100% czy jesteś WWO. To jest polityk nie psychiatra.
Ciekawi mnie życie z osobą WWO w związku czy są tu zdiagnozowane osoby WWO jak sobie radziliście ?

Czuję się w obowiązku raz jeszcze, tym razem oficjalnie, zapytać: jesteś, Authority, autorem całości pierwszego w tym wątku posta czy jednak częściowo został skądś zapożyczony? Jeśli to pierwsze, to wszystko w porządku, jeśli drugie, co mi się niestety nasuwa - koniecznie powinieneś to zaznaczyć i wskazać autora.
Z pozdrowieniami, Olinka

wlasnie przeczytalam... podpielabym pod to swoja dorastajaca corke, w jakims tam obecnie epizodzie depresji.. moze teraz troche lepiej ja zrozumiem, dzieks Authority... :]

na tym forum nie raz była mowa o WWO ale można też zwyczajnie mieć bardziej wrażliwszy układ nerwowy lub zwyczajnie obecne czasy i masa bodzcow z kazdej strony nas męczą + chemizacja życia oraz nie dbanie o swoje zdrowie (prawidłowy sen, żywienie), generalnie jak ktoś jest wrażliwszy to jednak powinien unikać miejsc pełnych napięc i nieustanej walki jak korporacje, w USA już doceniono osoby o wiekszej kreatywnosci lecz potrzebie pracy w spokoju i zaufaniu i tworzy się zespoły złożone tylko z takich ludzi ale my jesteśmy bardzo do tyłu i to zajmie dekady, najgorzej że osoby wrażliwsze bardzo często wchodzą w relację z tyranem a potem ciężko im z tego uciec

ja widziałem w korporacji sytuację że szef typowy psychopata i manipulant miał podwładną 100% WWO, niesamowicie bystrą i zdolną i on spychał na nią ogromne i trudne zadania, praktycznie wszystko co się dało, ona nie potrafią odmawiać (totalny brak asertywności), cudem ją wyrwaliśmy i namówiliśmy do zmiany i pojscia do pracy gdzie ma szefową na poziomie, ktora nie pozwala jaj pracować nadgodzin i dobiera zadania realne do czasu pracy, pokazuje ten przyklad ku przestrodze, bo choc dziewczyna zawsze robila robote na 5+ i finansowo byla nagradzna w postaci nagrod i premii to jednak prawie ja to do grobu zabrało (postatrzała się przez te 3 lata z tym psychoszefem o dekade)

Plus z klasyfikowaniem siebie jako WWO trzeba uwazac, teraz jest to temat na czasie, swojego czasu podobnie było z innymi kwestiami, ale warto termin znac

Artykuł został napisany na postawie filmu który oglądałem na YouTube i 7 artykułów wyszukanych w sieci i jednej książki. Wszystko jest wymieszane chodzi o wymienione cechy by były wszystkie a wszystko do spisu cech to moja interpretacja wiedzy. Zainteresowaniem się tym już dawniej po tym jak śp  żona odkryła kim jest.

Jestem nadwrażliwcem fizycznie, a i psyche odgrywa w tym równorzędną role chyba.
Na nagi tors nie nałożę wełnianego swetra.
Nawet, gdy koszulę z długim rękawem mam pod swetrem, odczuwam dyskomfort.
Trwa to od wczesnego dzieciństwa. I nie mogę sobie z tym poradzić.
Może wynika to z tego, że w takim swetrze, siostrę wyciągnąłem z kanału doprowadzającego wodę do zakładu papierniczego z "mojej" Nysy Łużyckiej.
Jak to kłuło, ciężkie i ociekające!

W opisie WWO każdy znalazłby coś dla siebie, idąc tym tokiem, większość z nas jest takim typem Mam w swoim otoczeniu bliska osobę, która każdy swój wybuch, focha z byle głupoty etc zawsze tym usprawiedliwia i chyba jeszcze nigdy nikt mnie tak nie zmęczył jak ona. Dlatego tez mam mieszane uczucia, bo jedni faktycznie nabiorą świadomości i będą to przerabiać na swoją korzyść, inni zwyczajnie będą się tym zakrywać i w głupi sposób tłumaczyć.

Piegowata ja doskonale zdaje sobie z tego sprawę, od niemalże 4 lat mam nerwice, raz jest gorzej, raz lepiej. Generalnie sobie radzę i nie przeszkadza mi ona jakoś szczególnie w życiu, ale miewam momenty, kiedy przychodzi gorszy okres i jest mi zwyczajnie ciężko. Sama jestem wrażliwcem, stad pewnie u mnie to dziadostwo, ale nie daje sobie dyspensy na bycie uciążliwa dla otoczenia. Każdy ma trudne chwile w życiu i nie odbierajmy sobie prawa do chwili słabości, jednak praca nad sobą dużo daje i pozwala nam na dostrzeżenie samych siebie i zrozumienie pewnych schematów. Niektórzy jednak każdy swój ruch usprawiedliwiają właśnie zaburzeniem, a to nie jest ok, po prostu. Mnie obecny partner pokochał taka, jaka jestem i jest w pełni świadomy tego, z czym się borykam. Najbliższe otoczenie również. Akceptują, kochają i nie uważają za dziwaka. Wiec naprawdę są ludzie, którzy rozumieją, mam nawet wrażenie, ze teraz dużo łatwiej o wyrozumiałość niż kiedykolwiek. Ściskam :*

Mówiąc o dyspensie, nie miałam na myśli Ciebie, a osoby, które faktycznie traktują to jak wymówkę. Przykro mi, ze nie trafiłaś na osoby, które podeszłyby do Ciebie z wyrozumiałością i ciepłem.

Nie mówię, że w ogóle na takie osoby nie trafiłam. Myślę, że tylko dzięki tym życzliwym, którzy we mnie uwierzyli, nie dałam się stłamsić i przekonać, że jestem nikim. Pewnych specyficznych rzeczy jednak ludzie nie wiedzą, nie zdają sobie z nich sprawy, bo i skąd?
To jest dla mnie w nadwrażliwości najbardziej przykre i trudne: wyobcowanie.

Chodziło mi o to że wiem jaka jestem , znam siebie a to że istnieje pojęcie nie jedno opisujące czemu taka jestem niczego niezmieni

Również odnoszę takie wrażenie. To może wynikać z samego faktu, że ogólnie coraz więcej mówi się na temat wszelkiego typu problemów natury psychicznej, a przecież powszechnie wiadomo, że mniej nas dziwi, a tym bardziej mniej obawiamy się tego, co zostało przez nas poznane.
Tu może być też odpowiedź na pytanie dlaczego tak szczegółowo i wnikliwie analizuje się ludzką psychikę i nazywa wszelkie wyodrębnione, zachodzące w niej zależności, schematy, zaburzenia. Warto przy tym zauważyć, że zawsze łatwiej jest radzić sobie z "przeciwnikiem", którego znamy, a głośne nazwanie i przyznanie samemu przed sobą, że mamy z czymś problem, zwykle jest pierwszym, czasem wręcz kluczowym, krokiem do oswojenia go, a potem dokonania realnej zmiany.

Zdecydowanie łatwiej się funkcjonuje kiedy człowiek jest świadomy tego, co mu dolega. Jednak czasem trochę odnoszę wrażenie, ze pewne tematy są mocno naciągane i sporo ludzi traktuje to właśnie jako wymówkę. Ja od kiedy wiem, co się ze mną dzieje, wiem jak mam ze sobą postępować Kiedyś od razu przyklejano komuś łatkę "wariat" i elo. Dziś faktycznie dużo mówi się o zaburzeniach wszelkiej maści, chyba tez dlatego, ze dużo więcej osób ma podobne problemy.

Bez trzech punktów to słowo w słowo ja. Powiem wam, że jak w zeszłym roku dostałam w ręce książkę o WWO, i odznaczyłam "tak" przy wszystkich pytaniach w kwestionariuszu, to się poryczałam. Pierwszy raz w życiu - mimo studiowania psychologii i chodzenia na terapię - miałam w ręce dowód, że nie jestem "dziwna", tylko istnieje jakieś określenie, pod które mogę podpiąć moje trudności. Poczułam niewypowiedzianą ulgę, że ten zbiór cech, które mam to nie histeria, nadwrażliwość, rozczulanie się nad sobą, fanaberie i przesadzanie - co słyszę całe życie - a coś, co można nazwać i wyjaśnić. Coś, co mają inne osoby, z którymi mogę się zidentyfikować, z którymi mogę pogadać, porównać doświadczenia.

Nie, nie traktuję tego ani jako wymówkę. Nie uważam tego też za listę, która opisuje wszystkich, bo szczerze, mam wielu znajomych, którzy nie odnajdują się w zbyt wielu punktach tej listy. Ale może jestem nastawiona obronnie, bo bardzo ważna jest dla mnie ta lista i ta "łatka". Bardzo mi pomogła i nie dlatego, że teraz mogę osiąść na laurach, rozczulić się nad sobą, dać sobie powód do pobłażania sobie: "och, nie musisz się już starać, jesteś WWO, to znaczy, że możesz odpuścić". Wcale nie. Wręcz przeciwnie, dzięki temu mogę więcej, bo bardziej rozumiem swoje reakcje. I mogę lepiej planować swoje zadania, mam wyjaśnienie dlaczego teraz akurat zaszkliły mi się oczy (zamiast "czy ja zwariowałam?!"), dlaczego jestem zmęczona, co robi mój mózg, dlaczego odczuwam te emocje czy jakiś ból.

To zidentyfikowanie się jako WWO pozwala mi rozmawiać z ludźmi i ocenić, czy oni mają tak jak ja, czy warto wyjaśnić "jestem podatna na stres, wydaje mi się, że mam taki układ nerwowy, który właśnie tak przetwarza dostarczane mu bodźce, że to powoduje we mnie napięcie". I często spotykam się jednak z odpowiedzią: "serio? ja tak nie mam, jaki znowu stres?"
Pogodziłam się z moim odmiennym funkcjonowaniem, tym, że tak silnie wszystko przeżywam - dzięki temu mam nad tym kontrolę, wiem kiedy wyjść (żeby nie musiec uciec), gdzie mam granice, jakie będą konsekwencje, jeśli nie zareaguję, nie powiem, jeśli postaram się "przetrzymać" ITD.

Ulga, jaką odczuwam, jest nieopisana.

Ostatnio znajoma wrzuciła mi link do artykułu, w którym autorka stawia nieśmiałą (jak na razie tezę), że WWO tak słabo opisuje rzeczywistość, bo być może jest to coś, co zawiera się w spektrum autyzmu (bliżej Zespołu Aspergera), i powinno być rozumiane jako odmiennie zbudowany / funkcjonujący układ nerwowy. O ile wzragam się jeszcze przed myślą, że mogłabym być w spektrum (choć strasznie dużo cech do mnie pasuje!), to myśl o tym, że mój mózg jest inny, moje reakcje inne niż standardowe czy "normalne", towarzyszy mi od lat.

wlasnie... ja tez podejrzewalam swoja corke o jakiegos aspergera czy cos podobnego.... Tez wyslalam jej linka o wwo i tez byla zaskoczona ze to przeviez o niej.... (tylko czemu zaden psycholog o tym nie wspominal?)
Pytanie czy majac tego swiadomosc bedzie potrzeba dalszej psychoterapii czy sama sobie to jakos pouklada... czas pokaze...

Ja mam już czasami tak dość, że serio myślę o jakimś psychiatrze. Poradziła mi to zresztą koleżanka, zawodowa psychoterapeutka. Może się w końcu odważę, bo czasami zwariować można.
Chyba się za dużo nazbierało, a coraz starszy pesel nie pomaga.

Rossanko, pewnie że nie chcę, ale jak mam do wyboru brać leki czy się męczyć... Całe lata zaprzeczalam, że mam jakiś problem, a jednak to wraca jak bumerang. Od otoczenia mam wiele sygnałów, że coś jest na rzeczy. Z detalami nie chcę opisywać, ale co nieco i w moich postach można odnaleźć.
Mam koleżankę od lat chorującą na rzs - potocznie: reumatyzm. Choroba czyni z niej niedołężną inwalidkę, powoduje załamania, rozpacz. Żeby nie oszaleć, D. jest pod opieką psychiatry i szczerze ją podziwiam, jak dzielnie radzi sobie z chorobą. Nie rozczula się, bierze te psychotropy, bo dzięki nim jeszcze nie oszalała.
Kocham życie, zachwyca mnie, a co drugi tydzień piszę, że mi się żyć nie chce, wiecznie jestem zmęczona itd.

Wiesz, ja myślę, że psychiatra od razu leków nie przepisze, tylko rozezna sprawę. Czytałam, że ze skierowania psychiatry łatwiej i na terapię z NFZ się dostać. Może też zlecić badania nadmienione przez Elę.
Bardzo długo sama przed sobą udawałam, że ze wszystkim super sobie radzę, ale chyba nie jest aż tak różowo.

Jeśli o sen chodzi, to śpię jak niemowlę. Im bardziej jestem zestresowana, tym lepiej sypiam i nie mam ochoty się budzić

Kochana, takich typowych objawów nie mam. Mam bardzo rozbujane emocje i nadmierne reakcje. To mnie męczy wręcz fizycznie. Zauważyłam, że wiele zależy nawet od głupiej pogody. Bardzo często jestem zmęczona i śpiąca.
Ale może już wystarczy, bo znowu będzie, że dominuję na wątku.
Tak czy siak, nadwrażliwość to ciężkie życie.

Jak człowiek wie, co mu dolega, łatwiej mu się pracuje nad sobą, bo wie co należy przepracować, po prostu. Ja mam nerwice od 4 lat i samo potwierdzenie tego przez psychiatrę dużo mi dało, bo zaczęłam zdawać sobie sprawę z tego, ze nie wariuje, ze moge zacząć coś z tym robić i ze nie ja jedyna na to cierpię. Ulga jest, to fakt, ale później trzeba wykonać najcięższa prace ever. Jednak, gdy widać jej efekty, to dopiero radość

trzymam za Was kciuki Dziewczyny :*

Piegowata, mi tez się wyjdaje, ze potrzebujesz terapii.. ale faktycznie łatwiej wystartować od psychiatry.

Mnie tego psychiatrę koleżanka podpowiedziała, a wierzę, że wie, co mówi bo jest zawodową terapeutką - tyle że nie w Polsce.
U mnie coś może być na rzeczy, bo przeszłam operację neurochirurgiczną, choruję przewlekle na chorobę układu nerwowego. Przez cale lata nie łączyłam pewnych swoich cech i zachowań, ale w międzyczasie poszerzyłam trochę wiedzę i doświadczenia, więc kojarzę więcej.

Z terapią też kombinuję, ale to droga impreza, więc szukam tańszych rozwiązań.
Próbowałam doraźnego wsparcia, ale doraźne pomaga... doraźnie

Przypomniałam sobie, miałam to jako dziecko, nadwrażliwość na faktury, czy przyciasne, a raczej zbyt przylegające części ubrania, ale potem mi przeszło,

Nie wydaje mi się, żeby można było kogoś "zrobić" nadwrażliwym na pewne bodźce, to raczej wbudowana indywidualna cecha układu nerwowego.

Miałam na myśli prostsze, mniej obciążone bodźce. Jak chociażby wrażliwość na dotyk, o której pisaliśmy, nadwrażliwość na światło, dźwięki, które są nieprzyjemne, choć wcale nie kojarzą się z traumą, szybkie przebodźcowanie w kontakatch z ludźmi itp

A mi się wydaje, ze to wrodzone, ta wrażliwosć.
A urazy mogą wpłynąć ale na późniejsze zachowania w danych sytuacjach.

Hm..a co powiecie na światłowstręt rano?. Kiedy wychodzę bez okularów słonecznych, a świeci słońce, to łzy mi lecą ciurkiem i jestem prawie ślepa. Potrzebuję dość długiego czasu żeby przyzwyczaić się do mocnego światła. Z tego samego powodu cierpię wiosną, kiedy słońce nagle staje się intensywne i oświetlenie zmienia kąt.
Poza tym nadmiar światła wywołuje rozdrażnienie i spadek energii.
Przyczyna nieznana. Pytałam neurologa, ale nie wie.