Psycholog w czasie pandemii na NFZ - Netkobiety.pl

Z tego co wiem, do psychiatry nie trzeba skierowania, jest możliwość, że psychiatra może rozpoznać, że nie jest potrzebne leczenie farmakologiczne i potrzebna jest terapia / sytuacja odwrotna, gdzie to psycholog skieruje do psychiatry? Bo raczej wydaje mi się, że bezpieczniej jest zacząć od psychologa.

Objawy depresji pasują i to praktycznie wszystkie. I nie wiem czy jest to spowodowane tym, że jestem po prostu słaby a powinienem sobie z tym poradzić sam, czy jednak faktycznie potrzebuje pomocy z zewnątrz. Ile w tym jest wpływu rozstania a ile czegoś nieprzepracowanego z przeszłości co podkopało totalnie całe moje życie tego bym się chciał dowiedzieć.

Pewnie zależy na kogo trafisz. Proponuje Ci poczytać opinie o psychoterapeucie na znanym lekarzu jeśli chcesz prywatnie, a przed pójściem poczytać o nurtach w psychoterapii, żebyś się zorientował, która Ci najbardziej odpowiada.

To iluzja, Ci ludzie nie wiedzą wszystkiego, a Ty pewnie wiesz rzeczy, których oni nie wiedzą. Na przykład pewnie sporo osób na tym forum jest starszych od Ciebie, więc ma zwyczajnie większe doświadczenie życiowe. Każdy kolejny rok to doświadczenie. Zresztą porównaj siebie z sobą w wieku 16 lat i ile wiesz teraz, ale ile wiedziałeś wtedy.

Ja np. teraz wiem, że są różne nurty, które różnie podchodzą do problemu, ale jak sama wybierałam psychoterapeutę to o tym nie wiedziałam. Choć w sumie i tak trafiłam na nurt, który mi odpowiada.

Jeśli chcesz wiedzieć więcej, to zawsze możesz poczytać coś na interesujące Cię tematy, z czasem zauważysz jak Twoja wiedza w temacie wybija się ponad przeciętność.

Skąd Ci się wzięło przeświadczenie, że powinieneś coś wiedzieć? Możesz coś chcieć wiedzieć albo nie chcieć wiedzieć. Wszystkiego nigdy nie będziesz wiedział. Jedyne co możesz zrobić to zaakceptować ten stan rzeczy i poszukać informacji jak już Ci będą potrzebne/poczujesz, że fajnie byłoby to wiedzieć.

Ale Twoja specjalizacja to psychologia, psychoterapia? Jak nie, to nie widzę problemu, nawet w swojej branży nie będziesz specjalistą od wszystkiego. To jest niewykonalne.

Rodzice z tego co piszesz jakieś słabe teksty Ci rzucali. Dzieci naśladują rodziców, więc jak mają jakieś wąty do Ciebie, że nie żyjesz tak jak oni uważają za słuszne, to:
a) sami nawalili.
b) co mają w ogóle na myśli mówiąc zacznij żyć jak ludzie żyją? Z tego co piszesz nie wyglądasz na kogoś, kto w jakikolwiek sposób odstaje od normy i żyje jakoś dziwnie czy gorzej.
c) co chcieli osiągnąć tym tekstem? Po zacytowanym tekście, na mistrzów motywacji mi nie wyglądają.

Widać ostatnio z Twoich postów, że źródło Twoich problemów jest w dzieciństwie i rodzicach i tym powinieneś się zająć. Takie moje spostrzeżenie.

Podcinali Ci skrzydła. Być może czuli się niekomfortowo z tym, że jesteś zdolny, z tego co piszesz zdolniejszy od nich.

To o matce, która czegoś oczekuje, ale o tym nie mówi, a potem jest zła, że nie dostała tego co chciała znam bardzo dobrze. Moja ma tak samo. Tylko na mnie to już nie robi wrażenia, bo wiem, że to jej problem, nie mój. Widzisz Twoja matka nie nauczyła się dbać o własne potrzeby i z jakiegoś powodu nie pyta/nie prosi o pomoc. Może uważa, że nie powinna mieć własnych potrzeb, może uważa, że proszenie o pomoc to oznaka słabości.

Bicie, głodzenie to naprawdę mocno nieciekawe akcje.

Skoro pracujesz, to nie myślałeś o wynajmie mieszkania z kimś znajomym? Albo i nawet z nieznajomym? Wtedy nie byłbyś sam. Jeśli z rodzicami Ci się nie układa, to zawsze możesz rozważyć taką opcję dla zdrowia psychicznego.

Polecałam Ci chyba już książkę: Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców Lindsay C. Gibson, jak nie to polecam. Dobra książka, sama trochę żałuję, że nie mogłam przeczytać wcześniej, tylko dopiero wtedy jak już miałam temat przerobiony i od dawna nie oczekiwałam, że rodzice się zmienią.

Uważam, że granie na komputerze jest ok, jeśli nie zaniedbujesz innych obowiązków i jest to forma relaksu, którą kontrolujesz, a nie ucieczki przed rzeczywistością. Twoja matka pewnie tego nie zna, a ignorancja budzi strach.

Relaks też jest przecież ważny, mózg jak się relaksuje również działa procesuje dalej problem, nad którym wcześniej siedziałeś.
Teraz najważniejsze to wyrazić emocje z przeszłości i odkręcić wszystko na terapii.

Jeśli gry nie przeszkadzają Ci w normalnym funkcjonowaniu, to nie są problem. Jeśli już to problem masz z tym, że postrzegasz tę formę relaksu jako złą, ponieważ Twoja matka tak ją postrzega.

Ludzie nie są całkowicie źli. Zadbali o Ciebie materialnie, ale emocjonalnie? Tutaj z tego napisałeś były problemy. Pewnie też źle nie chcieli, tylko robili tak jak umieli, ponieważ nie potrafili inaczej.

Szukania i robienia researchu można się nauczyć. Ja to robię bez problemu, ale taki urok mojej branży, że musisz to umieć robić bez problemu.

Nurt psychodynamiczny jest mi dobrze znany To jest takie właśnie omawianie dzieciństwa, wyciąganie trudnych emocji z przeszłości i wyrażanie tych starych emocji. Ważne, żeby terapueta było ok i żebyś dobrze się z nią czuł. Trzeba być przygotowanym, że to jest terapia, w której czasowo możesz się przez to wyciąganie z przeszłości czuć gorzej. Widziałam takie porównanie, że to jest jak naprawiać komuś kość, która się źle zrosła i terapeuta musi ją skręcić czy tam złamać, żeby ją nastawić poprawnie, a to będzie boleć.

Ogólnie jak sama robiłam research to dowiedziałam się, że psychodynamiczny i poznawczo-behawioralny nurt mają podobną skuteczność po zakończeniu, z tą różnicą jak rozumiem, że psychodynamiczna trwa dłużej, ale w wielu przypadkach poprawa postępuje też długo po zakończeniu terapii, podczas gdy poznawczo-behawioralna trwa krócej, ale ma większy problem z nawrotami depresji na przykład, im więcej czasu minęło od terapii.

To, że ona Ci zwraca uwagę na jakieś nieuświadomione problemy, emocje, konflikty, to tak ma być. Terapeuta nie mówi wiele i Ty mówisz więcej też jest typowe, choć oczywiście nie powinna milczeć cały czas. Może Cię o coś pytać albo właśnie zwracać Ci uwagę na takie nieuświadomione odruchy, emocje, itp. To jest jej praca, żeby to wyłapywać z Twojego zachowania i tego co mówisz i wyciągnąć Ci na poziom świadomości.

Co przypomniało mi, że możesz zwrócić też uwagę na jedną rzecz. Czytałam, że dobrą praktyką jest jeśli terapeuta ma superwizje. Zawsze możesz sprawdzić, czy Twoja terapeutka je ma albo ją o to spytać wprost.

Trzeba pamiętać żeby samemu się nie diagnozować a powierzyć to specjaliście bo jest szereg różnych zaburzeń, które mogą wydawać się podobne
Czasem warto podzwonić na nfz bo można trafić nawet za tydzień wizytę, zależy

No ona podobnie powiedziała, że jeśli bardzo chcę mogę to zrobić, ale wolałaby, żebym nawet o tym samym opowiadał ja, bo nie chce, żeby sobie wypracowywać mojego obrazu na podstawie tekstu i to dodatkowo z komentarzami innych osób.

Muszę chyba postawić kreskę nad tym co było, nie przejmować się tak bardzo tym co mówiła moja eks, chociaż z drugiej strony paradoksalnie bardzo bym chciał, żeby była przy tej psychoterapii. No ale to jeszcze by wchodziło w grę gdybym nie uciął kontaktu, teraz jak najbardziej pomysł beznadziejny.

Nie wiem, czuję się beznadziejnie z tym, że potrzebuję (albo właśnie nie potrzebuję tylko sobie wmawiam z bezsilności którą coraz mniej odczuwam) psychologa, no ale jak już w to brnę to chyba warto spróbować. Najgorsze że po prostu nie chcę być postrzegany za czubka który zniszczył swój własny związek samym byciem sobą, a na to wszystko wskazuje niestety. Już samo to, że od początku próbowała mnie zmieniać nie najlepiej o mnie świadczy.

Edit. Czasami czuję się jakbym nawet był idealny i zawsze zachowywał się jak chciała to by i tak nie wystarczało.

Dlatego wydaje mi się, że wybrałem dobry nurt, bo nie uważam się za kogoś zaburzonego do terapii poznawczo-behawioralnej.

W ogóle im lepiej się czuję, tym bardziej się zastanawiam czy ja tak naprawdę chcę się zmieniać (bo tak naprawdę nie wiem w jakim kierunku szczerze powiedziawszy) i niby jak mam to zrobić, czy to tylko na "życzenie" po czasie mojej byłej, która już sam nie wiem kogo chciała. Oczywiście zawsze lepiej być bardziej przebojowym i towarzyskim, ale czy ja będę potrafił to zrobić? Bo wydaje mi się, że to jest zmuszanie się do czegoś czego nie potrafię robić już bardziej niż robię do tej pory.

Zawsze cieszyłem się z życia na swój sposób jak tylko mogłem, a teraz kiedy dowiedziałem się, że podobno nie potrafię, poza tym jak się jest z kimś to zawsze więcej okazji do tego cieszenia się wspólnie. I dlatego chyba już sam nie wiem czego chcę. Tak żeby było realnie, bo najlepiej by było wrócić do tego co było, ale no nie jest to możliwe.

Najbardziej mnie boli w tym wszystkim, że raz, na pewno to presja z jej strony, dwa, że ona nawet sama nie była nie wiadomo jak towarzyska. I to nie moje słowa tylko wspólnych znajomych którzy wiedzą o tej sprawie.
Ale chociażby z tego powodu, żeby sobie kogoś znaleźć kiedykolwiek trzeba rozmawiać z ludźmi jakkolwiek banalnie by to nie zabrzmiało. A mimo to że nie odczuwam potrzeby rozmawiania z każdym kto się nawinie może właśnie warto. Bo te wszystkie pretensje że z kimś nie rozmawiałem czy nie zagadałem, czy cokolwiek. Jak mam inaczej wytłumaczyć niż tym, że po prostu nie odczuwałem potrzeby. Mam trochę mętlik w głowie na tym tle, tym większy im lepszy mam nastrój na co dzień, bo pewnie gdzieś to się biję z moim "ja", które przestaje być zrzucane na bok.

No ja też nie wiem i nigdy pewnie się nie dowiem. Poza tym wspominałem już, że jak chodzi o jej pretensje potrafiła potem twierdzić, że jeden barman z którym pracowała zawsze mówił, że bardzo mnie lubi i jestem naprawdę spoko. To samo jej szef. Nie wiem, może to akurat było jakoś ważne, żebym nawiązał kontakt z jej załogą z pracy? Z tym, że fajnie by było najpierw takie rzeczy powiedzieć a nie wypominać po miesiącach. To samo kiedyś jej siostra jej mówiła, że chyba jej nie lubię. Aha, to ja jadąc do jej domu mam zagadywać jeszcze do jej siostry, w dodatku mocno młodszej. Poza tym to były pierwsze kontakty z nią, im dalej tym mi się z nią lepiej rozmawiało z nią i bez żadnego problemu, po prostu ja potrzebuję więcej czasu żeby się rozluźnić w nowym towarzystwie i rozmawiać na luzie. Ale to tylko jedna cecha która jej pewnie gdzieś nie pasowała z kilku jeśli nie wielu.

Najlepsze jest to że już sam nie wiem czego chcę dlatego chyba po prostu skupię się na tym żeby po prostu żyć z dnia na dzień, nie oglądać się za siebie i na bieżąco skupiać się nad tym co ważne. Nie jest tak, że unikam kontaktów z ludźmi, ja praktycznie jestem jak dziecko które kiedy jest same czy nie słyszy jakiegoś głosu czuje się po prostu źle, wykształciłem sobie coś takiego że zawsze jak jestem sam to czegoś słucham czy to muzyka czy cokolwiek żeby coś leciało. A jest mi wmawiane, że nie lubię ludzi, to był jej cytat...

Ja zdaję sobie sprawę, że czasami bywam krytyczny, ale oboje tacy jesteśmy, że czasami wyśmiejemy czyjeś jakieś głupie czy niezrozumiałe zachowanie z tym ze nawet ona bardziej, bo ja nie chodzę na strony totalnej biologii i nie wyjaśniam ludzi. Po prostu szkoda mi na to czasu i energii, bo nie da się takich ludzi uświadamiać a jeszcze cię jeden z drugim wyśmieje czy zacznie obrażać, po co komu takie coś.

Edit. Muszę jeszcze trącić, bo notorycznie zapominam. Bardzo Ci dziękuję Polis, za pomoc, no i że mogę się wygadać bo nie mam za bardzo do kogo więc zostaje mi to forum

Nie do końca jestem w stanie to dobrze opisać, ale chyba tak, po prostu nie czuję potrzeby rozmowy, tak chyba najlepiej brzmi. Inna sprawa że muszę pracować nad tym, żeby eliminować bierność i narzekanie a raczej nie odebrałbym tego jako narzekanie tylko komentowanie. Muszę się uczyć po prostu zamykać i zachowywać rzeczy dla siebie. Tak z perspektywy czasu to widzę, że mam to od dziecka. Nikogo nie obchodzi co ja myślę, niezależnie czy dziewczyna, rodzina czy znajomi.

Czy miałem mniej szczęścia? Nie wiem, z tego co mi się wydaje tylko ludzie z grupy studenckiej mojej byłej mieli o to pretensje no i oczywiście ona sama o ironio, reszta znajomych pewnie to rozumiała zwłaszcza że im dłużej się z kimś zna tym ta cecha bardziej zanika bo czujesz się luźniej i pewniej w gronie ludzi których dobrze znasz. Ludzie z mojej grupy z którymi spędzałem czas i czasami chodziłem bez niej na imprezy nigdy mi czegoś takiego nie powiedzieli, z nimi tak naprawdę czułem się najpewniej. Przy czym introwertycy lubią spędzać czas w samotności, ja bym do końca się do tego nie przyznał. Nie wychodząc może z domu? Ok ale też nie do końca.

Miałem taką rozmowę właśnie z dwoma wspólnymi znajomymi bo to były akurat osoby z którymi miałem kontakt, wtedy jeszcze gdzieś radziłem się ich co mam robić, to było gdzieś tydzień po rozstaniu, a jeden z nich od razu "Nie twoja wina, że jesteś introwertykiem". No i potem zapytali mnie czy mają tak jak oni, że równie pewnie czują się w rozmowie z nowo poznaną osobą jak i dobrymi znajomymi. A ja takie zdziwienie, że tak w ogóle można. No widać można, kolejny przykład że właśnie taki jestem, w mieszanym towarzystwie nie czułem potrzeby rozmowy z tymi nieznanymi. Oczywiście to źle bo jak mam poznać nowych ludzi inaczej. Poza tym obecność dziewczyny obok dla mnie też dużo zmieniała, pewnie jakbym gdzieś był teraz na imprezie mieszanej byłoby inaczej. Chociaż nie sądzę, te lata niestety bezpowrotnie minęły.

Swoją drogą dla kontrastu, z jaką cechą musiałaś pracować w ten sposób który opisałaś? Bo może mi też coś się rozjaśni, sam pewnie jeszcze nie wiem nad iloma rzeczami muszę pracować. Oczywiście, jeśli chcesz się tym podzielić.

Sądzę, że totalnie zdewaluowały się moje przekonania i wartości które do tej pory wyznawałem, może nie tak gruntownie, ale w dużej mierze na pewno. Życie trochę wywrócone do góry nogami. Niedługo zaczynam pracę, mam straszne poczucie że nie jestem do niej kompletnie przygotowany, nigdy nie byłem pewny mojej ścieżki zawodowej. Stąd to porównywanie się, już nie mówię nawet o niej tylko o innych, oni od początku chcieli pracować w aptece, ja dopiero na stażu ogarnąłem, że to może nie takie złe jak myślałem, tylko strasznie mnie boli to że trzeba ciągle się dokształcać. A najgorsze jest już to, że to jest spowodowane porównywaniem się i mimo że już jej nie ma w moim życiu to ciągle łapie frustracje i blokuje to mój rozwój. Swoją drogą chociażby dlatego dobrze, że się rozstaliśmy. Mimo że to tylko z mojej winy, zawsze czułbym się gorszy.

Kolejny temat do przegadania z psychologiem w czwartek, stoję pośrodku nie wiadomo czego, sam nie wiem czy po prostu mnie to nie interesuje, czy tylko nie interesuje w takim stopniu jakim wymusza mnie porównywanie do innych czy co jeszcze. Na pewno będzie ciężko się w tym wszystkim się połapać, czuję się totalnie nieprzygotowany do pracy a im bliżej do zaczęcia tym będzie gorzej, jak coś nade mną wisi to jest tragicznie.

No i mam wyrzuty sumienia, że zamiast faktycznie się wyprowadzić totalnie to wracałem do rodziców na wakacje sam się prosząc o ciągłe granie mi na nerwach, że jak się zaczął covid wróciłem i przez to była ta cała sytuacja, że wróciłem na wakacje. Już po tamtej akcji chciałem zostać i szukać pracy na miejscu tylko ona wracała, nie chciałem być z dala od niej. Tylko pewnie dostałbym jakieś granie na emocjach czy groźby że mi odetną pieniądze i zostanę z niczym, z resztą już podczas covidu powiedziała, że nie zapłaci za mieszkanie bo przecież ja tam nie mieszkam. I to nie jest tak, ja panicznie nie chciałem pieniędzy od rodziców na nic co nie jest mi niezbędne, cały czas mówiłem o większych wydatkach, że jak zacznę zarabiać to zacznę to robić czy to kupię. Nie dotrwaliśmy do tego momentu
Łatwo mi jest siebie oskarżać mimo że z perspektywy czasu to była jedyna dobra decyzja wtedy wolałem robić to pod nią i pod własną wygodę zamiast zerwać kontakt z rodzicami i być niezależnym chociaż naprawdę chciałem. A przecież zrywanie kontaktu z najbliższą rodziną "bo pojedziesz tam grać" jakby to moja matka powiedziała, nigdy nie jest łatwe.

Apropos wyrażania własnego zdania na pewno po tym co tu piszę wydaję się totalną pierdołą która tylko ulega. Nic bardziej mylnego, tego mnie akurat rodzice nauczyli perfekcyjnie, bo ilekroć łamali moje granice czy gadali od rzeczy jak to ludzie z tą mentalnością i w tym wieku to zawsze to wygarniałem. Inna sprawa że stąd ta atmosfera w tym domu, bo oni nigdy przez tyle lat mojego życia nigdy nie przeprosili mnie za fałszywe oskarżenie, o brak racji, o to ze się pomylili, nigdy. Masz siedzieć cicho nawet jak masz rację, nigdy rozmowy na poziomie dwojga rozumnych ludzi. A potem wypominanie że się nic nie interesuję domem, że nic nie doradzę itd. Zapomniało się, że każde moje rady czy pomysły były duszone w zarodku. Po co zauważać coś czego się nie chce.

Dlatego tak bardzo ją kochałem, ona taka nie była. Dlatego tak bardzo źle mi ze sobą teraz. Czasami nawet jak widzę progres w czymś to czuję jakby głos w sobie, że już za późno. Staram się to wywalać z głowy jak najszybciej bo to po prostu głupie. No i najgorsze że znowu będę się przez kilka godzin z nią widział pojutrze. Modlę się tylko żeby znowu nie było przez to dołka jak ostatnio.

Widzisz Roxann, miałem za łatwo w życiu. Nie chcę się sam diagnozować ale psycholog na terapii powiedziała mi, że mam objawy nadinteligencji. Może się myli, jak tak to pewnie jeszcze gorzej, bo tu przynajmniej bym wiedział, że jestem z góry skazany na porażkę i nic na to nie poradzę. I to nie jest tak jak brzmi że jestem super mądry czy coś w tym stylu. Ja po prostu zawsze miałem z górki, wszystko mi przychodziło od pstrykniecia palcem, nigdy nie musiałem się uczyć aż do studiów, wystarczyło słuchać na lekcjach a nie do końca i tak to robiłem. Studia,które tak jak każdy mówi że były wymagające tak dla mnie najmniejszym kosztem na trójach czwórach i dojechałem do końca bezproblemowo, chociaż zawsze do nauki musiałem się zmuszać mniej lub bardziej. Nauczyłem się sam czytać w wieku 4 lat, interesowało mnie wszystko, czytałem kilka książek dziennie, musieli mnie odciągać od nich żebym szedł do szkoły, wyobrażasz sobie takie dziecko? A teraz co? Nie umiem uprzedzać faktów, inni przez całe studia już jakieś strony mieli polubione i się tym wszystkim interesowali nadprogramowo, działali w jakichś organizacjach, a ja mimo że nawet o jednej wiedziałem gdzieś od znajomych, sam bym na to nie wpadł, a szukam informacji tylko kiedy coś się zdarzy i czegoś nie wiem, zamiast uprzedzać fakty i wiedzieć zanim to się wydarzy. Oni mają gdzieś w tym swoją pasję, widzą w tym sens. Znowu, ja nie. Z resztą tak jest na każdym kroku a mnie to jeszcze bardziej dołuje zamiast motywować. Ciągle mam na facebooku jak ktoś bierze udział w jakimś webinarze, ja im więcej tego słucham tym bardziej tym rzygam bo spędzasz tam kilka godzin i niczego się nie dowiesz. A wszystko to znowu przez całą tą moją sytuację, wcześniej robiłem to na swój sposób i w swoim tempie, a teraz miotam się z tym, łapię wszystkiego po trochu i tylko czuję się jak gówno bo to wszystko jest podyktowane tym, żeby pokazać i udowodnić coś sobie i "jej" (chociaż ją to nie obchodzi ani tego nie widzi). Nie wiem, może ja jestem jakiś upośledzony, z roku na rok zamiast mądrzejszy czuję się coraz głupszy. Żyć mi się nie chce, przytłacza mnie wszystko, mam wrażenie że jestem błędem i ludzkim śmieciem bo nawet nie wiem co chcę robić w życiu, a raczej sobie wmawiam że nie wiem albo że sobie nie poradzę, bo:

Ja nigdy tak nie miałem. Zawsze musiałem być najlepszy, taką miałem presję z otoczenia i przez bardzo długi okres w życiu taki byłem, we wszystkim. Brzmi jak przechwalanie się ale tak było, a im dalej w las i słuchania jak to bardzo zdolny ale leniwy jestem sprawiło co sprawiło. Praktyki bardzo polubiłem bo była fajna atmosfera i nie byłem decyzyjny, myśl że mogę zrobić coś źle mnie paraliżuje. Co się zmieniło? A chociażby to, że mam całą pieprzoną farmację powiązaną w głowie z moją byłą. A uwierz mi nie ma nic gorszego jak coś cię rozprasza kiedy próbujesz się uczyć i jeszcze wzbudza emocje plus frustracje. Mam przebłyski kiedy nie jestem w dołku siadam do tego, ale potem myślę sobie, że to nie ze względu tego ze chcę, tylko że muszę, znowu bariera nie do przejścia. Nie wiem, może po prostu kiedyś zabiję pacjenta albo jak wydam coś źle na refundację i będę płacić z własnej kieszeni tysiącami mnie obudzi. Jedyne co mi przychodzi do głowy to całkowita zmiana środowiska żeby nie łączyć go z nią, tylko w takim razie co ja mam innego robić, po co te studia po co tyle zmarnowanych lat. I kto mnie będzie utrzymywać żebym studiował dalej. Niemożliwe, muszę się trzymać tego co mam na tę chwilę. A co do mimo covidu znalazłem pracę. Nie było wcale trudno, właściwie to farmaceutów szukają zawsze.

Nie potrafię w życie. Moje myślenie okazuje się błędne, moje podejście do wszystkiego okazuje się błędne, moje decyzje jak już podjęte okazują się błędne. To jest po prostu ciągła jazda w dół bez trzymanki, nie wiem co jest tego przyczyną, rodzice, doświadczenia z przeszłości, ciągłe rozczarowanie życiem? Nie wiem, dlatego niby zdecydowałem sie na terapię ale nawet nie do końca jestem w stanie określić w czym mam problem, nie wierzę że ona mi pomoże. Jestem w totalnej rozsypce, nie widzę dla siebie światła w tunelu. Codziennie mam myśli, żeby ze sobą skończyć chociaż kiedy przychodzi co do czego to nawet tego nie potrafię zrobić jak należy.

Przed rozstaniem ze mną tak nie było, jak już to może szczątkowo. Ja się cieszyłem na ten moment, że jak znajdę pracę i stanę na swoim w końcu nie będę zależny od rodziców, jak będę mieć samochód to będziemy jeździć sobie na jakieś małe wypady. Że może w końcu nie będzie cały czas mówić, że rodzice nie pozwolą jej zamieszkać razem i w końcu to zrobimy. Tyle wspaniałych perspektyw miałem w głowie. A teraz to, że znalazłem pracę czy kupiłem samochód totalnie mnie nie poruszyło. I co, tak łatwo się z tego otrząsnąć, prawda? Kiedy wszystko zawraca o 180 stopni i jesteś w totalnej dupie. Ty myślisz, że ja jej się dziwię? Oczywiście, że nie, gdybym był taki jak teraz od początku ten związek by nigdy nie istniał. To rozstanie tylko rzuciło światło na moje życie i po prostu nie potrafię tego wszystkiego udźwignąć, ze studiowania przychodzenia do mieszkania i grania w gry, socjalizowania się, imprezach czy spotykania z dziewczyną nagle wszystko prysło. I oczywiście, że możesz mówić że inny to by się cieszył, masz pracę, samochód, masz za co żyć, jesteś młody, pełen perspektyw, zdrowy, bla bla bla. I co z tego, skoro ja nie potrafię się z tego wszystkiego cieszyć bo z dnia na dzień jest ze mną coraz gorzej? Jak na razie to największym błędem uważam że było przeze mnie wchodzenie w jakiekolwiek relacje, okazuje się, że jestem po prostu ludzkim śmieciem który nie zasługuje na jakąkolwiek bliską relację. Nie wierzę już że uda mi się zmienić, chociaż próbuję usilnie to tracę nadzieję, dlatego przygotowuję się powoli do samotności. Nie potrafię inaczej. Zwłaszcza, że to drugi związek który zostawia mnie w ruinie psychicznej.

Edit. Najlepsze jest to, że nawet przejmuję się tym co o mnie myślicie, bo cały czas wydaje mi się, że macie przerysowany obraz bo zazwyczaj piszę pod wpływem emocji. A że czuję się jak gówno praktycznie 24/7 to jest jak jest. Równie dobrze mógłbym być po prostu zwykłym trollem bo pewnie nikt nie wierzy że ja tak na serio.

Z psychologiem ja teraz w czasach pandemii mogę rozmawiać tylko przez telefon.

Sugerujesz, że nie inwestowałem w tą relację? Cholera ja się właśnie przeinwestowałem i to nie mówię w kontekscie że ona inwestowała mniej. Nie, ona przy mnie jest święta, ale tego nie możesz mi zarzucić. Może i potrzebowałem więcej atencji z jej strony niż ona z mojej ale to nie znaczy że robiła coś źle, odpowiadało mi to. Nieważne.

Właśnie, że mam bo dociera do mnie znowu kolejna rzecz. Ja przepraszam że wracam ciągle do tej rozmowy z nią sprzed roku ale to jest jedyny punkt odniesienia bo jedyny raz rozmawialiśmy o nas w ciągu 2 lat związku. Nie licząc rozstania oczywiście. Cała ta rozmowa była podyktowana "wybuchem?" z jej strony, bo w którejś, nie wiem czy wcześniejszej czy tej samej rozmowie nazwałem swoją własną matkę "głupią kur*ą". Przysięgam, że nigdy nie byłem tak wnerwiony jak w tamtym okresie bo tu covid tu magisterka, tu matka która jest jaka jest i nie szczędzi na mnie przekleństw, wyrwało mi się, chociaż szczerze powiedziawszy nie po raz pierwszy. A potem ona coś chciała mi poradzić, możliwe że żeby mniej grał na komputerze, po czym oznajmiłem jej, że się zachowuje jakby była moją matką. Tak się mówi, nie chodziło mi stricte o moją matkę, ale nie pamiętam do końca i błagam, nie chcę tego czytać znowu, jestem najgorszym momencie swojego życia nie chcę się dobijać. Ale zaczęła się ta rozmowa od tego, a ja mówię, że się zachowuje jak moja matka - ta głupia ku*wa. Nigdy bym jej tego nie zrobił, przysięgam, nigdy też nie zrobiłem, po prostu nie pomyślałem użycia powiedzenia do adekwatnej sytuacji. No i wtedy się zaczęło, że się czuje gorzej bo co jakiś czas musiałem się wygadać z tego co jest w domu wtedy, z resztą to już opisywałem. A wystarczyło faktycznie wypieprzyć komputer z mojego życia. Nie bez powodu na początku po rozstaniu przestałem grać w cokolwiek. Teraz widzę po latach trucia ze strony rodziców, że może mieli rację. Że pomimo tego, że nie czuje uzależnienia bo mogłem nie grać i miesiąc, to powodem nie jest tyle komputer co sam mechanizm uciekania od problemów, nie wiem na ile to jest normalne bo trzeba mieć odskocznię i się czasami odstresować. Równie dobrze pewnie mógłby być to alkohol czy papierosy, żeby zapomnieć o stresie jak sięgam myślami w takich sytuacjach siadałem do komputera. Wczoraj powiedziałem sobie że dość, żadnych gier możliwe że na zawsze. Ile rzeczy w tym czasie mogłem robić może nawet z braku laku i rzeczy do robienia, bo omówmy się jak się mieszka w domu na wsi jak ja teraz zawsze jest coś do roboty tylko ja nie zawsze to zauważałem, często wykonywałem prośby z narzekaniem jeszcze zamiast samemu coś pomyśleć. I to nie jest tak, że nic nie robiłem, wręcz przeciwnie ale ile kłótni w domu bym uniknął, gdybym robił więcej. Przyzwyczajenie z mieszkania w mieście zrobiło swoje, bo co można robić wieczorem w przerwie w nauce.

To samo mi wtedy powiedziała, oprócz tej sytuacji wtedy zaczęła wyciągać, że czuje się źle nie tylko przez to, że jej się wygadywałem, tylko właśnie te sytuacje, że z kimś nie porozmawiałem, że czegoś tam nie zrobiłem na imprezie. Jaki ja byłem głupi że myślałem że chodzi o zachowania a nie o ich przyczyny. Myślałem wtedy po tej rozmowie tylko to, że jak wyeliminuję narzekanie a przynajmniej zredukuje do minimum to będzie wszystko dobrze! I też wspomniała też, że trzeba kochać siebie, cholera nie pamiętam dokładnie tej rozmowy ale no w każdym razie jak ja mam lubić siebie kiedy wlaśnie moja własna dziewczyna powiedziała mi, że czuje się przeze mnie gorzej bo jestem jaki jestem. Jak? Jak mam lubić siebie i swoje towarzystwo, kiedy tyle razy słyszałem "on już taki jest", kiedy jej siostra myślała że jej nie lubię po pierwszym spotkaniu bo nie gadałem z nią za duzo, albo wysłuchiwałem co o mnie mówią jej znajomi, że nie mam dystansu do siebie, że się nie umie bawić, że to że to że tamto. Już nawet nie potrafię powiedzieć co dokładnie a to nawet nie były jakieś złe rzeczy. I dlatego im dalej w las tym się zmieniałem na "lepsze" i myślalem, że to wszystko ma sens. Bo po prostu czułem się pewniej z dnia na dzień z nimi wszystkimi, potem już nie było gadania na mój temat. A jak jej wtedy powiedziałem, że zna mnie tyle lat i wiedziałaś jaki jestem to usłyszałem "aha, czyli masz być taki już zawsze". I jak ja po tym wszystkim mam lubić siebie. Zwłaszcza po tym wszystkim co się odwaliło.

A najgorsze jest to że zdałem sobie sprawę, że te narty, to pisanie magisterki, to że chociażby wczoraj się z nią widziałem i z mojej głupoty z nią rozmawiałem, całe moje złe samopoczucie wtedy i frustracja (może wykluczę te wszystkie momenty po rozstaniu) jest podyktowane tym, że ja po prostu jej zazdrościłem, że jej wychodzi a mi nie. Że ona wie jak pisać magisterkę, a ja nie. Była też taka sytuacja kiedy 5 lat temu pracowałem z moją pierwszą byłą, też była podobna sytuacja, nie chciała mi pomóc kiedy ją poprosiłem któryś raz, chociaż robiła już to drugi rok. Też frustracja, że mi nie wychodzi. Moje pieprzone ego, które na co dzień i zastrzegam sobie że to były pojedyncze sytuacje, jest naprawdę w porządku w pewnych momentach przyjmuje totalnie chore ambicje. Na codzień jej kibicowałem, zawsze miała lepsze oceny na studiach i mi to nie przeszkadzało, no nigdy nic innego a było przecież tyle rzeczy które mogłyby. Teraz po prostu zazdroszczę jej że sobie radzi, z drugiej strony, co ma robić, pokazywać mi jak to jej ciężko? A ja na tym szkoleniu wczoraj musiałem siedzieć obok niej przez 4h. I tak cieszę się, że nawiązałem kontakt z dziewczyną z którą będę pracować ale o ile łatwiej by mi było tam przebywać gdyby nie ona.

I jak po tym wszystkim mam o sobie nie myśleć jak o ludzkim śmieciu. I to jest tylko początek problemów, które mi się walą na głowę. Z tym samokształceniem się już mówiłem, znowu się porównuję do niej i do innych. Ale przysięgam, nie robiłem tego nigdy w związku, nigdy aktywnie jej nie podcinałem skrzydeł. Cieszyłem się, że jej wychodzi i że sobie radzi w czymkolwiek robi, to ja jestem problemem dla siebie. Nigdy bym jej tego nie zrobił. To występuje u mnie na raz, cieszę się z jej szczęścia ale nie mogę znieść swoich chorych ambicji. Nie chcę, żeby to się powtarzało. Nie widzę światła w tunelu, nie wierzę w psychoterapię, dzisiaj jadę do psychiatry, ale no skończyłem farmację, to też nie pomoże, żadnych leków mi nie przepisze bo nie jestem zaburzony tak wynikło z wstępnego wywiadu. Nie wiem, gorzej chyba już być nie może, ewentualnie jak się dowiem, że kogoś ma ale to już przewidziałem dawno że źle to zniosę. Tak samo było i z pierwszą byłą, jak się dowiedziałem, dostałem świra.

Niszczy mnie to, że zdałem sobie sprawę, że nie potrafię podejmować dobrych decyzji. Mam złe podejście do życia, mam złe podejście do samego siebie i praktycznie wszystkiego. Dlaczego ja taki jestem. Dlaczego inni potrafią, a docelowo ona - bo do niej się porównuję - a ja nie. Dlaczego nie potrafiłem być taki, żeby jej odpowiadać. Cholera jaki byłbym szczęśliwy. Nie wiem na ile to jest zdrowe co piszę, ale ja muszę się zmienić. Tylko już sam nie wiem czy to nie jest powodem tego całego chaosu w mojej głowie. Nie potrafię tego udźwignąć, a z dnia na dzień przybywa tego coraz więcej. Nie potrafię żyć sobą, chcę tak żeby jej odpowiadać, chociaż już na to wszystko za późno. A i tak nie potrafię. Straciłem możliwość na związek z tak wspaniałą osobą. Tak bardzo wszystko spieprzyłem. A ja wtedy myślałem, że jak jest szacunek, troska, opiekuńczość, zrozumienie i te wszystkie rzeczy które jej zapewniałem to będzie dobrze. No i co z tego, że zapewniałem skoro jestem gównianym człowiekiem. Ja chyba po prostu się nie nadaję do związków. Rok temu mi powiedziała, żebym się zmienił a ja tego nie zrozumiałem. Przestałem narzekać ale nie widziałem przyczyny, nie potrafiłem spojrzeć na to głębiej. Na wszystko już za późno.

Rozmawiając wczoraj z psychologiem wyraźnie zaintrygowało ją to, że nie odczuwam w żadnym aspekcie nawet minimalnej ilości złości w stosunku do niej, oczywiście złość biorę w cudzysłów, chodzi to u jakiekolwiek negatywne odczucia. Przynajmniej ja to tak odbieram. Od psychiatry dostałem też leki przeciwdepresyjne tak żeby sobie pomóc "stępić" emocje, które mną targają.

Wszystko spowodowane jest tym, że potrzebuję czasu a ciągle co się poczuję lepiej to się z nią widuję. Mam nadzieję, że następny raz nie przyjdzie zbyt szybko.

W trakcie terapii też mówiłem o tych sytuacjach w których (wg psycholog co stwierdziła po fakcie) zachowywała się w stosunku do mnie totalnie antypatycznie, tj. jak powiedziała na rozmowie kwalifikacyjnej że jestem jej byłym chłopakiem i w ogóle wygadywała rzeczy które totalnie nikogo nie powinny interesować, że proponowała mi narty zaraz po rozstaniu, jak podczas rozmowy jakby nigdy nic mówiła, że powiedziała koleżankom podczas licytacji co one odwaliły na sylwestra, ona powiedziała, że zerwała ze mną, mówiąc mi to jakby mówiła o pogodzie. A mnie to totalnie nie rusza.

Doszliśmy do tego, że jestem osobą, która zawsze kiedy przykładowo jest jakaś druzyna czy grupa ludzi i coś się złego stanie zawsze szukam w sobie czegoś co mogłem zrobić lepiej na pierwszym miejscu. No wiadomo może nie zawsze bo jak widzę, że ktoś się nie stara i celowo coś rozwali to jest to dla mnie jak płachta na byka. Zadała mi pytanie dlaczego moim zdaniem nie ma we mnie tych negatywnych emocji i całą "winę" zrzucam na siebie.

Tu jest cały problem, ja gdzieś podświadomie totalnie irracjonalnie myślę, że jak już wszystko sobie wygarnę i poprawię, tak nagle wszystko stanie się takie jak wcześniej, nie jestem w stanie sobie wybaczyć, że byłem niewystarczający, że jakby mi dała szansę to byłbym w stanie wszystko w sobie naprawić. Boję się, że mam takie nastawienie, że życie się dla mnie skończyło i już za późno na wszystko, bo tak na tę chwilę się czuję. Z resztą gdzieś tam mi wysłała z tydzień po rozstaniu jakiś kawałek rapu gdzie chyba nie będę tu wklejać linków, ale że dla niej to jest mega optymistyczny kawałek a ja odebrałem to totalnie właśnie pesymistycznie. Oczywiście łatwo mówić, bo to ona ze mną zerwała itd ale no komentarze pod tym kawałkiem też mówiły, że jest to dla nich super optymistyczne itd. Jedyne co mnie usprawiedliwia to to, że dalej jestem w stanie jakim jestem. Nie chcę tak patrzeć na świat a nie potrafię inaczej.

nie chcę żadnych wyzwań. Chcę w końcu spokoju, żeby to się skończyło.

Masz rację, że cokolwiek się nie stało muszę być dla siebie życzliwy, dołuje mnie fakt, że spieprzyłem związek swoim - jak już tu z resztą było wspomniane, pesymizmem i złym patrzeniem na świat. I chociaż teraz to się dużo bardziej nasiliło, wręcz wielokrotnie tak było wtedy wystarczające żeby odstraszyć ode mnie osobę którą bardzo kochałem. Staram się wyjść z tego błędnego koła, nie myśleć że już za późno. Dlaczego inni jakoś potrafią myśleć pozytywnie, ba, nawet ja sam jestem w stanie (przed chwilą, co mi uświadomiło) dawać dobre rady i wspierać. A sobie pomóc nie potrafię. Ona tak potrafiła, zawsze pozytywnie nastawiona, działała zamiast narzekać itd. I zdaję sobie sprawę, że nie byłem totalnym przeciwieństwem, jak już wspominałem sama twierdziła, że coraz bardziej się "cieszę z życia" im dalej w relację, a teraz wszystko się zawaliło. O ile łatwiej by było gdybyśmy chociaż mieli kontakt, nie mówiąc już o byciu razem. Staram się nie myśleć w ten sposób bo tylko strzelam sobie w stopę.

Na kolejnej wizycie mamy omawiać relacje z rodziną i mój poprzedni związek, chociaż znając życie w godzinę omówimy tylko jedną rzecz. Doskonale wiem już o czym będzie mowa, jestem oczywiście głównie sam moją ofiarą, ale moi rodzice głównie matka się do tego mocno przyczyniła. Czasu nie cofnę, rodziców się nie wybiera.

Swoją drogą mogę powiedzieć jak ja się zachowałem podczas tej rozmowy. Kiedy koordynator mnie zapytał czy znam panią, która była tutaj godzinę temu, bo mówiła że kończyliśmy staż w jednej aptece domyśliłem się, że coś jest na rzeczy. Swoją drogą z ich strony też niezbyt ok, no ale po prostu odpowiedziałem że znajoma, tyle. Uciąłem wszystko bo coś tam dopytywał, że mamy wspólne zainteresowania w cv, wszystko pewnie powiedziała. A potem jeszcze miesiąc temu kiedy się ostatnio widzieliśmy mówi do mnie, czy wiem, że będziemy razem pracować w sieci. "I sorry, że cię sprzedałam" (że powiedziała o tym rekruterowi ze byliśmy parą), dalej już nie pamiętam, coś chyba że jeszcze pytał czy rozstaliśmy się w zgodzie, ona że tak i że poleciła mnie że będę dobrym pracownikiem. Wcale tego nie odczułem i ona na pewno też nie mówiła szczerze. Ale oczywiście jak wszystkie tematy o nas mówiła jakby opowiadała o pogodzie miesiąc temu. Strasznie mnie takie rzeczy bolą, najbardziej kiedy tydzień po rozstaniu chciałem ją prosić żeby wróciła, podobna sytuacja tylko opowiadała o tym, jak odmówiła kierowniczce apteki wyjazdu do pracy ze mną bo już nie jesteśmy razem. I mówi mi to do mnie tym samym tonem. Swoją drogą psycholog też trochę zatkało. Ale mnie to nie rusza, nie jestem w stanie spojrzeć na to krytycznie bo to było już po wszystkim. Nigdy nie była w stosunku do mnie nie fair kiedy byliśmy razem. To boli najbardziej. No ale tak jak mówiłem, chyba wychodzę z dołka, grunt to znalezienie w sobie W KOŃCU umiejętności pozytywnego myślenia w tym wszystkim, obiektywnie przecież nie jest tak źle. Łudzę się, że może leki pomogą, ale zaczną działać dopiero za 2 tygodnie.

Edit. Symulowałem sobie, co by było gdybym miał się teraz uczyć na egzamin. Zawsze wiadomo jak to jest, lenistwo lenistwem ale dawałem zawsze na spokojnie radę się zmusić żeby przeczytać, nauczyć się, zdać. Teraz kiedy próbuję się zmusić do poczytania czegoś do pracy bo niedługo zaczynam i chcę wypaść jak najlepiej, nie potrafię. Martwi mnie to szczerze powiedziawszy.

Edit2. Nie, nigdy bym tak nikogo nie nazwał, problem w tym że ktoś inny to nie ja.

No nie wiem, na tym szkoleniu ten sam koordynator któremu to powiedziała dał nam wszystkim zadanie żeby rozwiązać problem za pomocą danego nam sposobu radzenia sobie z konfliktami komunikacyjnymi, ona miała powiedzieć koleżance że nie może wziać za nią dyżuru w sobotę. I jej argumentacja w tej scence była taka, że jest umówiona z mężem w sobotę. Koordynator pyta ją, czy ma w ogóle męża. Ona, że nie, coś wspomniała o alternatywnej rzeczywistości? Nie pamiętam do końca, dla mnie to było bardzo dziwne. Raczej nie zrobiła tego na umyślnie.

To nie jest ważne czy tłumi, sądzę, że po prostu radzi sobie na bieżąco. Już wspominałem że jest wręcz dziecięcym optymistą, wręcz naiwnym jak właśnie dziecko. Też chciałbym taki być. Jak bardzo bym chciał nie być sobą. Ale jeśli jest tak jak mówisz, to mogę jej tylko współczuć, chociaz jest to ostatnia osoba z którą bym powiązał depresję. Z resztą do czego mnie doprowadza moje myślenie a do czego jej.

Nie wiem czy to od leków, niby tego w działaniu nie ma, ale od wczoraj czuję oprócz tego że depresyjnie to jeszcze uczucie niepokoju i lęku nie do końca mi znanego pochodzenia. Tak jak próbowałem odciąć komputer, teraz po prostu musiałem się czymś zająć. Dzisiaj w nocy tak jak obudziły mnie psy szczekaniem o 2 tak nie mogłem już zasnąć ciągle pulsowały mi w głowie myśli bez treści. Niecierpliwie będę czekać te 2 tygodnie aż zacznie działać.

Szkolenie dla nowych pracowników, takie bardzo na luzie, o komunikacji i pracy w zespole, asertywności, plus na końcu już stricte branżowo i marketingowo. A jej zadaniem było stosując postawę asertywną odmówić tego wzięcia dyżuru za koleżankę. Mogła wymyślić cokolwiek, wymyśliła to. Tak czy siak, nieważne.

Wypisała mi dobry lek, escitalopram który jest selektywny, dlatego ma mało działań niepożądanych, tylko co jak praktycznie większość leków jak się nie wiedziało co to pisało nudności wymioty i biegunka, tu się sprawdza. 2 tygodnie na odwrażliwienie receptorów i serotonina powinna skoczyć. O zespół serotoninowy się nie martwię.

Przypadek, po prostu tak mi się wspomniało z głupiego powodu. Nie wiem, może dlatego że zbliża się praca a ja się staram robić wszystko żeby czuć się lepiej bo nikt się ze mną nie będzie patyczkować. To wygląda jak zwykły stres przed czymś i nie jestem w stanie tego wyeliminować, zawsze tak miałem dopóki bodziec się nie ulotnił, czytaj jakiś występ czy egzamin. Zobaczymy jak to będzie. No i po prostu tęsknię ale to już wiadomo jak jest, potrzebuję czasu. A tak się trochę niefortunnie składa że co jest chyba lepiej, to się spotykamy.

Czytam trochę o syndromie piotrusia panaPana i jestem przerażony ile pasuje. Z tym że nie jestem egocentrykiem, duszą towarzystwa, nie robię infantylnych rzeczy.

Martwi mnie tylko ten brak chęci rozwoju i strach przed pójściem do pracy mimo że pracowałem już wcześniej na wakacjach. Ale tam też ze względu na to że pracowałem z pierwszą była bywało różnie, zadawałem dużo pytań w sutuacjach mi nieznanych, a ją to wkurzało. Jak nie wiem jak coś zrobić zawsze pytam ale nie może być tak że nie będę ponosić odpowiedzialności za to co zrobię źle. Boję się błędów, to chyba znowu wyciągnięta fobia z dzieciństwa. Właśnie ta sytuacja sprzed kilku lat mi uświadamia ile cały czas się za mną ciągnie, jakim jestem workiem problemów ze sobą bez dna. I jak ja miałem utworzyć udany związek.

Teraz pewnie też bym się wszystkimi swoimi wątpliwościami dzielił z moją byłą. Zamiast poradzić sobie sam, chciałbym mieć jakieś wsparcie.

Nie wiem na ile to normalne bo czuję się do bani już od kilku miesięcy, apatia też tu gra ogromną rolę ale mechanizm radzenia sobie po rozstaniu odzwierciedla tylko moje problemy z samym sobą i to jeszcze bardziej mnie dołuje i niszczy. Zero pewności siebie, zamiast coś robić żeby nie było że sobie nie poradzę w pracy ja chociaż chcę nie mogę nic z tym zrobić. Ciągle wizja że ona sobie świetnie daje radę, porównywania się.

Nie ufam już sobie, nie wiem na ile to ze względu na to że rano zawsze jest najgorzej, na ile byłbym w stanie sobie poradzić gdyby nie odeszła. Nic już nie wiem.

No niestety wydaje Ci się, bo jest mnóstwo rzeczy, które są sporne, jeszcze zapisałem się na facebooku na grupie gdzie pracownicy się ciągle pytają o pewne rzeczy i tego jest mnóstwo, więc padam ofiarą projekcji własnego mózgu, że takie sytuacje będę miał w pracy co chwila. Boję się, że nie pamiętam za dużo ze stażu, że nie nauczyłem się wystarczajaco, a zamiast coś z tym robić to mnie to paraliżuje. Na koniec oczywiście porównywanie się do mojej byłej która tym żyła. To mnie najbardziej blokuje, że ona czytała sobie w wolnym czasie cokolwiek, ja nawet nie wiem co ze sobą zrobić. To powiązanie emocjonalne z tym zawodem tak bardzo mnie odrzuca. A jeszcze na stażu jak czegoś nie wiedziałem to zawsze sobie czytałem na ten temat, pytałem opiekuna. Z tym, że w pracy kiedy jesteś sam to co innego. Wydaje mi się, że powinienem od razu umieć wszystko, chociaż tak nigdy nie będzie, wszystko przez porównywanie się do osób, które mają podobny start w danej dziedzinie. Nie porównywałbym się do magistra z 20letnim stażem.

Nie wiem, nigdy nie byłem taki wrażliwy na każdą pierdołę która mnie w życiu dotyka. Zawsze miałem wręcz lekceważące podejście do rzeczy które mnie spotykały. Staż przechodziłem na totalnym spokoju mimo że byłem zielony jak przychodziłem na niego, dopiero to rozstanie mnie tak bardzo rozchwiało, a zwłaszcza jak ciągle sobie coś w sobie znajdywałem. Nie wiem co się ze mną dzieje.

Edit. Chyba najbardziej boli mnie to co by powiedziala moja była kiedy by mnie zobaczyła w tym stanie. Zamiast się poprawiać jest coraz gorzej.

Spójrz na to tak, będziesz jeszcze miała lepsze i gorsze momenty, ale walczysz z tym. Mógłbyś leżeć w łóżku i nie wstawać, ale poszedłeś do psychiatry i dostałeś tabletki. Chodzisz na terapię. Starasz się z tym walczyć pomimo tego jak się czujesz, to jest na duży plus i dobra postawa.

Myślę, że zbyt krytycznie siebie oceniasz, fakt, że próbujesz coś robić ze swoim obecnym stanem pokazuje, że masz dobre podejście do sprawy. Pokazuje, że się nie poddajesz tylko walczysz.

Wszystkiego na rodziców nie możesz zwalać, ale mieli oni duży wpływ na Ciebie i prawdopodobnie nadal mają. Teraz już jesteś dorosły i możesz odkręcić to, co Twoi rodzice zrobili nie tak jak trzeba. Może i nie będzie to łatwe i proste oraz będą turbulencje po drodze, ale teraz możesz to zrobić i to robisz, bo jak piszesz na terapii będzie omawiana twoja więź z rodziną. Podejście masz dobre i jesteś na dobrej drodze, żeby się z tego negatywnego wpływu wyzwolić.

Możesz mieć problemy, gorsze momenty, popełniać błędy, mieć kryzysy i załamania, normalna ludzka rzecz. Nie jesteśmy robotami, żeby nic nie czuć i zawsze być w takim samym nastroju. Ważne jest jak mierzysz się z takimi sytuacjami, czy np. uciekasz w uzależnienie czy walczysz, żeby z tego wyjść, a Ty starasz się walczyć o swoje zdrowie psychiczne co jest bardzo dobrym nastawieniem.

Myślę, że możesz porozmawiać o tym z terapeutką, że masz wątpliwości. Ważne jest takie tematy poruszać, jeśli czujesz złość na terapeutę, jakiś dyskomfort czy właśnie wątpliwości.

Może uznała, że odpowiedź na to pytanie mogłoby być interesująca dlaczego rano czujesz niepokój?

To Ci da trochę wgląd jak wygląda psychodynamiczna i czego możesz oczekiwać. Nie wiem, może będzie pomocne.

Z tą byłą to faktycznie jak o tym pomyśleć często zastanawiasz się co ona by powiedziała/pomyślała. Jak porównam z tym jak ja się czułam po rozstaniu to nie miałam nic takiego. Nie przejmowałam się co mój były sobie by pomyślał, jak zachowambym się tak czy siak, bo nie miało to już dla mnie już znaczenia.

Psychodynamiczna trwa, więc musisz to sobie skalkulować. Może zobacz, jak wygląda sprawa na nfz, z tego co wiem, to musisz mieć skierowanie od psychiatry.

Jeśli chodzi o terapię, to mogę powiedzieć, że osobiście czuję, że było warto, bo miałam już dość męczenia się i uznałam, że czas powyjmować trupy z szafy i zrobić tam solidny porządek.

Mi się wydaje, że jej chodziło o to, że terapeuta nie będzie robił wszystkiego za Ciebie, ale to nie oznacza, że będzie więcej milczał. U mnie to tak nie wyglądało.

Nie terapeuta w nurcie psychodynamicznym nie będzie Cię kierował i mówił co masz zrobić. Ogólnie zasada jest taka, że nie może Ci powiedzieć jak żyć, ponieważ nie ma żadnego złotego sposobu, żeby Ci powiedzieć co będzie dla Ciebie lepsze. Jeśli czujesz taką potrzebę dostania porady, to ja czytałam dodatkowo książki innych psychologów, które Ci tutaj podawałam. Tam masz też zestawy ćwiczeń. Plus na youtube niektórzy terapeuci prowadzą kanały i masz tam ciekawe filmiki, np.

To tylko moje domysły, ale może chodziło jej o to, że mówiłeś jakbyś nie wierzył, że druga osoba może Ci pomóc?

Ale czemu tak bardzo Ci zależy na spełnianiu cudzych oczekiwań, zwłaszcza jeśli często nie były on wyrażone, tylko jej narzekania słyszałeś kilka miesięcy później?

Zobacz, że ona sam narzekała, a przerzucała to na Ciebie, a to nie jesteś tak towarzyski jak ona by chciała, a tam się jakoś nie tak zachowałeś jak ona by chciała.

Mocno ją idealizujesz. Panna sama narzeka, ale Tobie to wypomina. Z tego co pisałeś nie mówiła od razu o co jej chodzi, tylko dusiła to w sobie.

Masz też moim zdaniem niezdrowe przekonanie, że Ty możesz innych uszczęśliwić. Nikt nie ma takiej mocy, żeby innych uszczęśliwiać, zwłaszcza jeśli Ci inni nie potrafią być szczęśliwi sami ze sobą. Z tego co pisałeś, to w tym waszym związku żadne dramaty się nie działy, więc tym bardziej nie sądzę, że masz sobie jakieś ciężkie przewiny do zarzucenia.

Nie masz kontroli nad tym, czy inna osoba czuje się szczęśliwa, taką moc masz tylko nad sobą samym. Co by się stało, gdybyś poczuł, że to nie na Tobie ciąży odpowiedzialność za to, czy bliskie Ci osoby czują się szczęśliwe? Może zachowywać się miło w stosunku do kogoś, można okazywać szacunek, ale wewnętrznego poczucia szczęścia nie możesz im dać.