WWO czyli wysokowrazliwe osoby - Netkobiety.pl

Kup sobie dobre (ale serio dobre) okulary przeciwsloneczne.
Ja od lat nosze soczewki i moje oczy przestaly chyba akomodowac odpowiednio, bo czasami nie jestem w stanie wyjsc na slonce. Kluczem do zycia sa naprawde dobre i porzadne (kupione w optyku, z odpowiednimi parapetrami itd.) okulary przeciwsloneczne.

A co do WWO, to kurcze, nie chce tutaj nikogo obrazac, bo sama sie odnajduje jako osoba z wysoka wrazliwoscia, natomiast zastanawiam sie czy to faktycznie nie jest tak, ze nie mamy zadnych "wiekszych" swiatowych problemow i przez to mamy czas na to, zeby myslec o takich rzeczach. Bo gdybysmy mieli oblezenie, albo spadalyby nam bomby na ulice, to raczej nikt by nie mial czasu analizowac czy jest WWO czy nie jest.

Nie mowie, ze takie analizowanie to cos mega zlego, ale czy jest sens sie w tym az tak pochlaniac? Dla mnie to o tyle wazne, ze mi wytlumaczylo moje reakcje, tak samo jak moja nerwica. Wiem, czego w zyciu probowac unikac, jestem w stanie sie przygotowac na konkretne sytuacje, przetrawic je sobie wczesniej i podejsc do nich na spokojnie. I tyle. Nie wiem czy terapia osoby WWO jest faktycznie skuteczna, skoro to jest cecha, a nie choroba.

Zastanawiam się wobec kogo to piszesz i co Cię tak złości, że ktoś próbuje dogłębnie zrozumieć siebie? Co Cię w tym mierzi? Mam wrażenie, że mówisz tu osobom, które rozkminiają "jestem / nie jestem", że są ważniejsze rzeczy do robienia w życiu. "Są większe problemy" to krok od "przesadzasz, zajmij się czymś pożytecznym, to nie jest ważne".

Bawi mnie to, ja akurat uwielbiam się poświęcać takim rozkminom i się cieszę, że nie spadają mi bomby na łeb, mam stabilną pracę, to teraz mogę "rozczulać się nad sobą".

Zapominasz też, że to, że w czasie wojny nie diagnozowano zaburzeń nie oznacza, że ich nie było. To oznacza, że ludzie musieli sobie radzić bez wsparcia, "zacisnąć zęby" i działać, lub umrzeć bez pomocy. Mnie każdy kawałek nowej wiedzy cieszy, bo to oznacza, że można komuś pomóc, a nie skazywać go na cierpienie, bo "musi sobie radzić" i "są większe problemy", przez co patologie przechodzą z pokolenia na pokolenie. Są leki, są terapie, jest zrozumienie... Wiesz, czasem jak się czuję przytłoczona, mam ochotę sięgnąć po alkohol, byle żeby tyle nie czuć. NA SZCZĘŚCIE wiedza o WWO (niezależnie czy rzetelna czy nie), powstrzymuje mnie i pozwala mi sięgnąć po wsparcie, a nie myśleć o sobie, że jestem słaba i "inni mają gorzej".

Dobra, nie bawi, w sumie to teraz się zdenerwowałam.

Gdzieś między wierszami widzę jakąś złość, ale najwyraźniej to moja nadinterpretacja. Może to moja złość, bo ja potrzebowałam tej łatki, nie była "kolejną", była pierwszą, która mi coś wyjaśniła o mnie (a nie o moim dzieciństwie, rodzinie, świecie).

A w terapię święcie wierzę, bo jeśli coś jest cechą, to terapia uczy ją rozumieć, łagodzić objawy, radzić sobie ze swoimi reakcjami, zmieniać je, akceptować, pokazywać ludziom. Jeśli jakaś cecha utrudnia mi życie w jakiejś formie, to mogę coś z tym zrobić, o ile o tym wiem.

Nie wiem, czy zgodzę się z ostatnim zdaniem, że to nie ma znaczenia, czy WWO czy dysgrafia. Świadomość tego, czy to jest jakiś deficyt nazwany i niezmienny a nazwany i taki z którym można pracować wydaje mi się bardzo ważna. Jeśli jestem osobą w spektrum, to wiem, że tak działa mój mózg. Ale jeśli trudno mi zrozumieć ludzi i wymaga to mojej pracy, ale nie jest to związane z neuroróżnorodnością, to mogę iść na warsztaty i uczyć się. I nie będzie to kosztem dla mnie (tak jakby to było w przypadku osóby ZA), a nową umiejętnością, bo czegoś się nowego uczę a nie na przykład maskuję trudności.

fajnie by było każdemu dziecku poświecać tyle czasu ile potrzebuje, mając kilkoro dzieci, dom, pracę, wsparcie rodziny albo i nie różnie bywa.. albo i inne choroby towarzyszace rodzicom i dziecku.. i skad ten rodzic ma wiedziec czy to dysgrafia, dysleksja, wwo, si, asperger.. czy co tam inne jeszcze, skoro sami fachowcy mają z tym klopot?? moja młoda jest naszym pierwszym dzieckiem i poswiecalismy jej duzo czasu - staralismy sie,a i tak jest jak jest...  Loka masz rację, sam rodzic musi obserwować i raczej ograniczenie ufać lekarzom i innym.. bo oni są czasem by leczyć a nie wyleczyć, ciezko trafić na takiego który potrafi pomóc...  dzięki za fora, fejsbuki i inne tym podobne... przeciez Polska to panstwo gdzie kazdy musi byc lekarzem, prawnikiem, budowlancem... zycie...

W moim odczuciu zakwalifikowanie się do określonej grupy osób z zaburzeniami, deficytami, innego typu problemami natury emocjonalnej, nie jest niczym innym, jak postawieniem diagnozy, a przecież dopiero wtedy wiemy z czym mamy do czynienia i mamy możliwość pracy nad tym, co utrudnia nam życie. Przed zdobyciem tej wiedzy możemy intuicyjnie czuć, że coś jest nie tak, ale to będzie jak błądzenie we mgle, czyli czujemy, że coś nie działa poprawnie, ale nie wiemy co dokładnie, a tym samym jak sobie z tym radzić, by to radzenie było skuteczne i efektywne.
Jednym słowem moment odkrycia "już wiem co mi jest" może stanowić bardzo ważny przełom i daleka byłabym od bagatelizowania poszukiwania i wnikliwego zaglądania w głąb siebie.

Olinko, tak prosto, a tak trafnie napisałaś o błądzeniu we mgle.

Tylko że samo opisanie objawów bez przyczyn nic chyba nie daje. Wg mnie jak się nie zna przyczyn to takie zebranie iluś cech w jednym miejscu nic właściwie nie daje. Na dodatek żadna z nich nie jest specyficzna tylko dla tej jednostki chorobowej.
A już stwierdzenie że ma to 30 procent populacji..budzi przepraszam uśmiech  i nie chcę nikogo obrazić  kto się poczuwa do takich objawów, bo uśmiech jest w stronę  badaczy zjawiska.
Mam nadzieję  że się jasno wyraziłam i nikt nie będzie rozdzieral  szat pisząc  że nienawidzę  ludzi.
Już bardziej konkretnym zjawiskiem i ciekawym jest meteopatia. A ostatnie dni  że zmienną  pogodą  dają  w kość. 
I mimo że z racji życiowej drogi jestem blisko opisów wszelkich zjawisk psychologicznych to naprawdę  pierwsze co bym zrobiła w przypadku tzw trudnego dziecka to bardzo dokładne zbadanie pod względem fizycznym czyli neurolog endokrynolog  ktoś kto naprawdę się wgłębi nie przykleić etykietę.
A potem psycholog.
Powiedzenie " w zdrowym ciele zdrowy duch" nie jest bez sensu.

No chyba że czegoś nie wiem i zjawisko jest opisane dobrze.
Edit: no i zerknelam w definicję. 
Nadwrazliwe osoby opisywane są jednocześnie jako wysokoempatyczne.
Ja się z tym niestety nie zgodzę.  Nadwrażliwość  wymusza koncentrację  na sobie a to przeczy empatii.
No chyba że chodzi o takie osoby co rozpaczaja się nad kotkiem czy pieskiem  a ludzi że swojej rodziny potraktują  jak śmieci.
Albo zachwycając się pięknem przyrody czy płacząc  podczas słuchania gry na fortepianie  za parę  godzin mogą  wydać  rozkaz rozstrzelania więźniów  w obozie koncentracyjnym bo takie przypadki też są.

Nie napisałam że z brakiem empatii. Tylko że koncentracja na sobie nie sprzyja empatii więc  nie będzie jej wzmacniać. A taki wniosek jest tam wysuwane że  WWO równa się  wysoka empatia
Doczytałam też że powiązano zjawisko z zaburzeniami wydzielania  noradrenaliny. I to jest jakiś konkret. Tylko że jeszcze jedno autor wątku pominął. : to teoria pedagogiczną Pani którą podała tę  definicję  interesowała się zjawiskiem w kontekście pomocy dzieciom w szkole.
Jeśli dorosłe osoby wezmą  to za jakieś  usprawiedliwienie do opuszczenia sobie pracy nad sobą  to nie wiem czy skutki nie będą  niekorzystne dla nich samych.
Poza tym Google przy temacie wyrzuca artykuły endokrynolów dziecięcych.
Pewnie też niejedna dorosła osoba chciała by uniknąć  palpitacjo serca z byle powodu  czyli żeby stres nie powodował tych aromatycznych objawów. 
Pytanie czy są  metody na opanowanie tego poza lekami: złagodzenie tej nadmiernej reakcji to jest temat ważny  i niezależny już od nazwy.

Moja córka jest mocno wrażliwa ale to już duza panna lat 18.
Tak sobie myślę  że odbieranie dużej ilości bodźców  na raz to jeszcze nie tragedia to może  być dar. Rzecz chyba w tym by w danym momencie stresowych  włączyć  sobie koncentrację  i uporządkować  zjawiska.
Pewnie tego uczą  na takich terapiach i to dobry kierunek.
Bo o to tu chodzi by przyporządkować zjawiskom odpowiednie wartości i ocenić ich wpływ na moją  sytuację  tu i teraz. Więc odzyskać  kontrolę.
Coś  jak w ruchu drogowym na skrzyżowaniu  wiadomo kto ma wyjechać  pierwszy itd.
Pewnie każdą  taką  życiową  sytuację  można rozebrać  na części pierwsze. I trenować to.

Wydaje mi się, że wrażliwość na specyficzne bodźce (bo czasem tylko na niektóre..) a empatia to dwie różne sprawy, nie skorelowane. To, że mnie razi światło nie znaczy ani że będę bardziej, ani mniej empatyczna od osób nie przejawiających nadwrażliwości Chyba, że WWO jednak nie ma bez nadprzeciętnie rozwiniętej empatii.
Skupienie na sobie - nie wiem, jak to wygląda u innych, ja się nauczyłam z tymi niedogodnościami żyć na tyle, by traktować je jak ból głowy, który sensacją nie jest, wiadomo, że minie, jak nie sam, to po spacerze albo tabletce.

Ale wrażliwość nie wiąże się ze skupieniem na sobie, gdzie to jest napisane?
Ja rozumiem wrażliwość na bodźcie jako właśnie to: jestem wrażliwa, czyli odbieram silniej niż inni ludzie nawet niskie natężenie danych bodźców. Również społecznych. A więc i wzrokowo może to oznaczać niższą tolerancję na jaskrawe światło, ale też lepsze wyłapywanie dźwięków w jakimś kawałku muzycznym, i zauważanie też lekkich zmian w mimice innych ludzi, postawie, brzmieniu głosu. Im więcej takich bodźców odbieram, tym więcej mój mózg potrzebuje energii, żeby je przetworzyć - przez co szybciej się męczę w tej samej sytuacji niż osoba nie-wysoko-wrażliwa. Ale też mogę bardziej się wczuć w muzykę, albo empatycznie zareagować widząc zmiany u innej osoby.

Jak dociera do mnie wiele bodźców nawet w takiej sytuacji, którą przeciętna osoba nazwałaby nudna, to wiadomo, że zajmuje mi czas ogarnięcie tego CO odbiera mój umysł, nadanie temu znaczeń i reakcja. Reakcja na coś, co u pozostałych osób wywoła słabszą albo zupełnie inną reakcję, bo natężenie czy poziom skomplikowania bodźców będzie inny.

Zgadzam się z tym, że to byłoby super. Ale wciąż nie zniwelowałoby to potrzeby diagnozy czy poznania "co" mam, bo i tak się różnię. Ludzie funkcjonują w grupach i ta grupa nadaje jakiś rytm, jakieś ramy. To nie są złe ramy, sztywne, ale zawsze jakieś są, jeśli nie funkcjonujemy jako odludki. Są normy, a więc odstępstwa są widoczne. Ogarnięty człowiek, świadomy tego że ma inaczej i to jest super, wiedząc, że nikomu to nie przeszkadza i może coś robić w swoim tempie i nikt go z tego powodu nie ocenia ani nie wyklucza, wciąż będzie wiedział że "ma inaczej" i będzie dążył do tego, żeby to sobie nazwać, wyjaśnić, a może nawet zmienić.

Na ile poznałam temat, to bardzo dobrze to rozumiesz.

Równocześnie istnieje jeszcze zjawisko, które nazywamy przeciążeniem sensorycznym (moje niedawne odkrycie) i choć w szczególny sposób dotyczy i wpływa na WWO, to nie tylko, bo może dotknąć dokładnie każdego, a wynika z nadmiaru docierających do nas bodźców. Jego efektem jest uporczywe, trudne do zidentyfikowania napięcie i zmęczenie psychiczne, a ostatecznie także fizyczne.
Kiedy zdałam sobie sprawę, że to jest coś, co i mnie dotyczy, a potem bardzo świadomie zaczęłam eliminować wewnętrzne i zewnętrzne bodźce, czyli bardziej kontrolować tę presję, którą samej sobie narzucam oraz to wszystko, co dzieje się w moim otoczeniu, to naprawdę znacząco się wyciszyłam.

Hmm, może niektórych to mobilizuje, ale jestem ciekawa jak to ogólnie wygląda.

Jak czytałam książkę jednego psychologa, to on tam wspominał, że właśnie nie lubi etykietować ludzi, ponieważ to nie pomagało. Często uznawali, że mają XYZ i przyjmowali postawę co ja biedny mogę.  ¯\_(ツ)_/¯

Na pewno są tacy, którzy nie robią sobie z diagnozy wymówki do nic nierobienia.

Ale rozumiem go, że jak często się z tym często spotykał, to miał dość. Jego z tego co pisał wkurzała jeszcze inna rzecz, mianowicie, że musiał podciągać osobę pod którąś etykietę, wymóg biurokratyczny, nawet jak widział, że problem nie jest taki prosty i postawienie np. PTSD niekoniecznie pasowało/wyczerpywało temat.

Chciałam pokazać, że jest druga strona medalu, bo pewnie są takie osoby jak Ty i Olinka, którym to służy i pomaga, a są takie, którym to w niczym nie pomaga i traktują to jako wymówkę.

Czytałam kiedyś, że podobno większość. Jakoś 70% osób WWO to introwertycy.

Żyjemy w świecie w którym jednego dnia odbieramy więcej bodźców i informacji niż przeciętny człowiek w okresie Średniowiecza mógł doświadczyć w całym swoim życiu, zupełnie normalne jest że wiele osób będzie odczuwać przebodźcowanie układu nerwowego, zwłaszcza że na to ma wpływ też to czy żyjemy w mieście czy na wsi, czy jest u nas aktywność fizyczna oraz jak śpimy i czym się żywimy. Lepiej nie zamykać się automatycznie w łatce osoby wysoce wrażliwiej, czasem pomaga rozsądne dobieranie ludzi obok nas i zmiana stylu życia + uważałbym z szukaniem tutaj analogi do zespołu Aspergera, rok pracowałem z takim dziećmi i trudno było się z nimi w ogóle skomunikować np nie potrafiły same umyć zębów ale zapamiętać coś po 1 pokazaniu i odtworzyć to już bez problemu, poznałem tylko jednego dorosłego z tym zespołem, która normalnie funkcjonowała w życiu społecznym, także nie zamykajcie się na 1 cudowne remedium tylko patrzcie na siebie całościowo/holistycznie, pomóc może też różaniec górski

Dla mnie to już jest etap "radzenia sobie", czyli to wspomniane przez Ciebie rozumienie siebie, pełna akceptacja swojego introwertyzmu, pozwalanie sobie na bycie sobą bez poczucia, że się odstaje i trzeba dostosowywać się do oczekiwań świata opanowanego przez ekstrawertyków. To wszystko są to zachowania asertywne, najpierw dające sobie wewnętrzne przyzwolenie na bycie takim, jakim się jest, potem wyzwalające umiejętność domagania się od innych szanowania wyznaczonych granic. Wbrew pozorom wielu introwertyków ma z tym ogromny problem.

jeżeli tak to zwracam honor, być może od momentu kiedy ja ostatni czas miałem kontakt wiele się zmieniło i teraz wiedza jest szersza, ja nie potrafiłem z nimi normalnie nawiązać relacji, mieli za to fenomenalną pamięć, również ruchową, potrafili bezbłędnie odtworzyć to co widzieli/słyszeli/ktoś pokazał a nie potrafili normalnie rozmawiać, niemniej tym bardziej jak ktoś coś podejrzewa to powinien skierować się do specjalisty z praktyką niż sam siebie etykietować bo pewnych słów się obecnie nadużywa np. depresja, poważna choroba która potrafiła sprowadzić na kolana mistrza świata w boksie zawodowym (Tyson Fury) jest obecnie nadużywana i sprawia że nie traktuje się tej choroby z należytą powagą

Pewnie że się zmienia, i w wielu przypadkach na lepsze. Autyzm jest bardzo szerokim pojęciem. Żeby nie doprowadzić do stygmatyzacji osób z autyzmem wprowadzono dla "bardziej ogarniętych" pojęcie ZA, co okazało się błędem, bo osoby z ZA nie dostają wsparcia i zrozumienia, które otrzymują osoby autystyczne.

Ja na razie nie przyklejam sobie etykietki, tylko się zastanawiam. Same diagnozy też nie są bezbłędne... dużym problemem z ZA jest to, że tak trudno jest "uściślić" co to jest i czym się objawia, brakuje nam na razie narzędzi, wiedzy itd. A itak w Polsce uzyskanie diagnozy ZA przez dorosłą osobą trwa wiele lat. (Np. wiele kobiet z ZA błędnie otrzymuje w dorosłości diagnozę ChAD).

Super, że to wiedział o sobie, potrafił to wyrazić w nieoceniający sposób, i super, że trafił na kogoś, kto uszanował jego potrzebę.