Mężczyźni boją się inteligentnych kobiet - Netkobiety.pl

za 1500zl to ja moge kupic sobie ksiazki do domu, a nie pakowac czyjes zamowienia

Tak, oczywiście że mężczyźni boją się kobiet inteligentnych, silnych, bystrych i jakie tam jeszcze zalety która ma a mimo to nie ma związku...
Ostatnio mam wrażenie że sporo portali wypluwa właśnie takie gówno artykuły i zastanawia mnie jaki jest ich cel? Pocieszanie kobiet? "Nie przejmuj się, on Cię nie chciał bo jesteś taka zaje**** i och i ach że aż się wystraszył..."

Ja od siebie tylko dodam że nigdy nie słyszałem żeby mężczyzna odrzucił kobietę bo jest zbyt bystra (mężczyzna myślacy o związku a nie szukający ozdoby).

Badania z pierwszego posta potraktuję z dystansem, bo w dzisiejszych czasach najważniejsze jest to dla kogo i pod jaką tezę badania są robione żeby ocenić czy są obiektywne i przytaczanie ich ma sens. Te opisane powyżej jasno wskazują że celem posiadania mniej ogarniętej partnerki jest chęć błyszczenia na jej tle i budowanie ego. To wychodzi na to że żeby błyszczeć mężczyzna nie tylko partnerkę powinien mieć głupiutką ale i całe towarzystwo...

Loka Widzisz, Ty postąpiłaś uczciwie, ale ile jest takich par, gdzie jednej stronie zwyczajnie przeszkadza to, żę druga osoba jest na tej "niższej "pozycji? Jednocześnie próbuje się na siłę ciągnąć taką osobę w górę? Niestety częste niepowodzenia kobiet w takich związkach, wynikają chyba z faktu, żę Panie próbują niejako nawrócić faceta na, ich zdaniem,  "właściwą" drogę. Skoro kobieta nie chce być ciągnięta w dół - spoko, niech sobie odejdzie do kogoś, kto jej pasuje. Tylk odlaczego inna zakłada, że każdy powinien pod tą góre się wspinać? Akurat sam preferuję to delikatne i powlne wspinanie, ale dla wielu takich ludzi to jest rzeczywiście niepotrzebna gonitwa i sami nie mogą zrozumieć po co się tak wysilać, skoro jest jakaś tam praca, jakaś tam wypłata, czas wolny i nic więcej im do szczęścia nie potrzeba.

Jasne, zgadzam się z Tobą - generalnie trzeba się rozwijać, wszystko się rozbija o skalę i tempo
Wiem jednak, że są osoby o skrajnie niewielkiej ambicji i skoro tego nie chcą, to nie warto ich "nawracać"

Akuratnie to hasło służy wyścigowi szczurów.
Bodajże Marks mądrze zauważył, że wszystko co się rozwija jest niedoskonałe.
Jak by to należało rozumieć? Poważnym błędem jest rozumowanie, które Ty też przedstawiasz, że musimy się ciągle rozwijać, iść do przodu. A przecież nasze życie ma jakiś przebieg, w którym zaczynają się pojawiać ograniczenia, straty, pewność nadchodzącej śmierci, czy choroby, wypadki.

To zalezy w jakim kontekscie na to patrzysz. Bo rozwojem moze byc przeczytanie dobrej ksiazki, ogladniecie filmu, poczytanie o tym, co sie na swiecie dzieje, pojscie do teatru czy do muzeum. Nawet pojscie na spacer inna droga niz zwykle jest rozwijajace.
Dla mnie to sa rzeczy, ktore nawet w przypadku ograniczen mozna dalej robic i nie jest to wyscig szczurow, bo robie to dla siebie, bo to mnie interesuje.
Wyscig szczurow to moze w pracy na szkoleniach czy cos takiego. Ja mowie o rozwoju osobistym.

Chodzi Ci o to, że rozwój równa się sięganie po więcej i więcej i uczucia ciągłego niedostyu, co odbiera radość z aktualnego stanu życia i bycia i poczucia niedoskonałości, o to ci chodzi? Czy źle rozumiem?

Ja akurat rozumiem rozwój, jako coś WYŁĄCZNIE  pozytywnego, kiedy wychodzi ode mnie. Robię to dla siebie, czuję, że tego potrzebuję i przynosi mi to szczęście. W innym przypadku to nie jest rozwój, tylko tortura.

Ale rozwoj to nie tylko robota co tez napisalam wczesniej.
Rozwoj osobisty moze byc calkowicie oderwany od pracy zawodowej i na dodatek moze przynosic nam duzo dobrego psychicznie

Problemem wg mnie jest obecnie to że rozwój spora część ludzi uważa za dążenie do czegoś lepszego w kwestii materalnej. Rozwój jest wtedy jak kupisz lepszy samochód czy większy dom. Mi bardzo podoba się to co napisała Lady Loka. Ja to postrzegam podobnie.
Np teraz mam fazę na historię z początków XX wieku, wojny, polityka, zmiany społeczne... Ogladam sporo dokumentów, czytam artykuły itp. I dla mnie to jest rozwój, poznaję nowe fakty, zdobywam wiedzę...
I jak to się ma do ogółu? Ano tak że czasem zdarza mi się słyszeć że nie rozwijam się i nie mam ambicji bo wystarczy mi moje mieszkanie i nie szukam lepszego, na przykład

Airuf Dokładnie o to chodzi!

O jak ja sie bardzo nie zgadzam z tym cytatem
jak dla mnie praca zawodowa z czyms, co sie lubi jest idealna droga do znielubienia tego.

Uwielbiam czytac, a z ulga zrezygnowalam z bycia recenzentem. Moj przyjciel uwielbial czytac, a potem zostal redaktorem w wydawnictwie i czasami mowi, ze nie moze patrzec na ksiazki.
Dlatego ja uwielbiam piec i marzy mi sie kawiarnia z wypiekami, ale troche sie boje wchodzic w to na 100% bo nie chce sobie rozwalic czegos co lubie i co robie dobrze w imie pracy. Wole pracowac w neutralnych dla mnie obszarach, albo w czyms, co lubie ale tylko czysto zawodowo.

No widzisz Loka, ja z kolei mógłbym pracować całe życie w zawodzie, przynajmniej gdziekolwiek, gdzie mam do czynienia z wyuczonym zawodem Nie widzę, póki co, nieczego, co by mnie nudziło.. Co nie oznacza, że zamykam się całkowicie w tej dziedzinie, bo mało jest spraw o k5tórych z chęćia pogadam czy się czegoś dowiem..
No, może poza pewną dziedziną na "M", która to jest jednym z tematem tego forum Ale nic na to nie poradzę...

Teraz mam zagwozdkę, jaka jest różnica między "lubić coś zawodowo" a pracować w branży, która mnie cieszy Ale możę pewne rzeczy są dla mnie zbyt proste.. Akurat nie rozumię, dlaczego dana profesja czy zajęcie przestaje sprawiać przyjemność, kiedy to musimy robić. Jakoś tak mam, że nie patrze na to, że muszę, robię to, bo sprawia mi to przyjemność Skoro mi jeszcze za to płacą, to czemu ma nie skorzystać?
Prędzej można się czymś znudzić, jeśli poza tą pracą, która jest jednocześnie hobby, nie ma się w życiu już nic innego do roboty..

W każdym razie nie rozumiem ludzi, którzy otwarcie mówią, że nienawidzą czy nie lubią swojej pracy..

Moge powiedziec na swoim przykladzie.
Ja uwielbiam czytac ksiazki o swiecie, a w wolnych chwilach pieke rozne dziwne rzeczy. Nie jestem przekonana czy gdybym piekla dla kogos (w sensie zatrudiona u kogos) to sprawialoby mi to taka sama przyjemnosc jak robienie tego wtedy, kiedy sama chce, w takiej formie, w jakiej sama chce i w takiej ilosci, w jakiej sama chce. Z drugiej strony nie jestem pewna czy otwieranie wlasnego biznesu to cos dla mnie, bo ja nie lubie bawic sie w aspekty finansowe, ksiegowosci, oplaty i to jest tez ogromna odpowiedzialnosc i ogromna kasa wpakowana w takie cos. Wiec jestem przekonana, ze bardzo szybko bylabym tym po prostu zmeczona. I jasne, bardzo bym chciala, zeby ktos mi placil za to co robie, ale do tej pory nie mam jakichs super doswiadczen z czyms takim na studiach wybranie kierunku, ktory mnie pasjonowal skonczyl sie tym, ze zaczal mnie meczyc. I z licencjatem i z magisterka mialam tak, ze wybralam temat ktory mnie bardzo ciekawil i jaral, a potem mialam go tak dosc, ze dopiero po paru latach faktycznie do niego wrocilam. Normalnie boje sie, ze gdybym teraz rzucila wszystko i otworzyla piekarnie, to byloby podobnie. Co nie przeszkadza mi w rozwijaniu mojej pasji na np. kursach i szkoleniach cukierniczych i kulinarnych.

Pracuje natomiast w jednej z wiekszych swiatowych korporacji, gdzie zajmuje sie przygotowywaniem programu szkoleniowego dla nowych pracownikow. Calkowicie odlegle od siebie rzeczy, no nie? a ja to bardzo lubie, szybko mi leci czas w pracy i wiem, ze robie to dobrze i jestem w tym dobra. Czy to oznacza, ze to moja pasja? No nie. Po prostu zawodowo to lubie. Gdybym zmieniala prace, pewnie szukalabym podobnego profilu stanowiska. I np. zupelnie mi to nie przeszkadza w tym, zeby podnosic tez swoje kompetencje zawodowe i np. dorabiac sobie kursy z excela czy z umiejetnosci miekkich, ktore potem powpisuje do CV. Nie czuje sie jak na wyscigu szczurow, ale mam poczucie, ze zawodowo sie rozwijam. Ale ten rozwoj jest zupelnie inny niz ten osobisty zwiazany wlasnie z ksiazkami, wypiekami czy chocby z tym, ze chcialabym podrozowac tyle ile sie da i zobaczyc wszystko (tak, wiem, ze sie nie da, ale ja jestem mega podjarana kazdym wyjazdem w nowe miejsce).

PS. Sorry Airuf

Loka O to mi właśnie chodzi Dla mnie to właśnie satysfakcja i radość z wykonywanych czynnośći, czy to płatnych czy nie jest już powoddem do cieszenia się z życia W pracy obowiązki sprawiają Ci przyjemność, jak również poza pracą dodatkowe zajęcia i rozwój przynoszą szczęście
W moim przypadku akurat, to zaróno zawód wyuczony, jak i szeroko pojęta zawodowa branża to jest właśnie to, co mnie napędza i dodaje energii do życia. Można się tu rozwijać mniej lub bardziej, ale sam fakt, że masz do czynienia z tym, co Ciebie kręci(czy to zawodowo czy nie) już sprawia, żę czuje się wybornie Wiadomo, że robota wiąże się z niektórymi bardziej przyziemnymi rzeczami, ale powiedzmy przymykam na to oko:)
Szansa na doskoanalenie się i samorozwój jest zarówno w zawodzie, jak i poza nim, dlatego, moim zdaniem, trzymanie się ściśle jednego punktu czy tematu możę po pewnym czasie się znudzić
Co do prowadzenia działalności, to sam, mając firimę przez krótki zas tez wolałem zapłacić komuś, niż samemu ogarniać te wszystkie cyferki Ale fakt, trzeba samozaparcia, żeby sobie te zlecenia czy kontrakty zapewnić.