Przejściowy kryzys czy definitywny koniec? - Netkobiety.pl

Czytam tę książkę i momentami dokładnie to samo czuje

Cóż pewnie trzeba wyczuć, kiedy ktoś się dzieli emocjami, a kiedy jest takim stałym smutnym zrzędą, któremu zawsze źle.

Wituś, potraktuj tamto wydarzeni jako lekcję "Jak sobie radzić z porażkami oraz frustracją?" Ja się na takich porażkach nauczyłam, że najważniejsze, to nie poddawać się, przeanalizować co nie wyszło i następnym razem osiągnąć swój cel mając na uwadze, czego się nauczyłam.

Co kto lubi. Kiedyś pewien facet po tym jak zachował się jak nie powiem kto, poprosił mnie bym go opie*ła a nawet dała w twarz I mówił to serio bo sam uznał, że zachował się poniżej poziomu, nie tak jak powinien facet "z jajami". 
Choć nie jestem fanką ceckania się z kimkolwiek, tym bardziej dorosłą osobą, to jednak też nie jestem za takim przywracaniem kogoś do poziomu.
Wituś, stety lub niestety w dzisiejszych czasach trzeba mieć grubą skórę, a od faceta dodatkowo oczekuje się tych przysłowiowych "jaj" czyli ogarnięcia, odpowiedzialności, siły nie tylko fizycznej.
(Nad)wrażliwość, wycofanie, trudności w radzeniu sobie w stresowych sytuacjach, frustracje... to ogólnie nie są cechy pożądane/mile widziane u faceta. Choć pewnie znajdą wyjątki.

Moim zdaniem Wituś wszystko z Tobą w porządku. Starasz się patrzeć obiektywnie na życie. A to, że raz czujesz się lepiej, raz gorzej, to jak sam już wiesz całkowicie naturalne. Nie daj sobie nikomu wmówić, że coś z Tobą nie tak. Pzdr.

Co dla jednego jest błahostką, dla innego jest problem. Była tam przykład kobiety, której matka deprecjonowała uczucia, bo jak z czymś przyszła, to matka, która przeżyła wojnę, jej mówiła, że "nie ma na co narzekać, ma 3 posiłki dziennie i nikt jej nie próbuje zabić." No i może z punktu widzenia tej matki faktycznie to z czym przyszła córka to była pierdoła, ale z punktu widzenia jej córki, która nie miała wojennych doświadczeń, to z czym przyszła, to był realny problem i dla niej takie teksty są raniącym sygnałem, że jej problemy są śmieszne i mało ważne, a uczucia wyolbrzymione. Z tego co pisze w tej książce to ogólnie trzeba ludziom dawać prawo do czucia tego co czują i podchodzić z empatią, bo takie wywoływanie uczucia wstydu u drugiej osoby, że ma uczucia, które z naszej perspektywy mogą wydawać się śmieszne, nie daje nic dobrego. Oczywiście nie oznacza to bycia pogotowiem psychologicznym 24 godziny na dobę. Patrząc na to jakie rady tam lecą, to jakby ktoś Cię przytłaczał swoimi problemami, to pewnie powinno się powiedzieć coś w stylu "Rozumiem, że źle się czujesz i chcesz pogadać, ale niestety mam teraz trudny okres w życiu i nie jestem w stanie Ci pomóc ani Cię pocieszyć."

Nie wiem, co dokładnie może chodzić w kwestii "deprecjonowania" uczucia, bo rzeczywiście bywa, że rodzice lekceważą potrzeby dzieci...Tylko patrząc z boku, to jednak z drugiej strony perspektywa nagłej i niespodziewanej śmierci wywiera na człowieku takie piętno, żę potem ciężko go zaskoczyć czymś więcej...

Myślę, że jeśli chodzi o dzieci to zupełnie inna bajka, niż z dorosłymi ludźmi. Jak czasem widzę co dla nich jest dramatem, to ciężko by jakikolwiek dorosły potrafił się w to wczuć ale chyba nikt tego od nas dorosłych nie wymaga.
Trzeba po prostu wysłuchać i choćby udać, że się rozumie tragedię bo np. jakaś zabawka się połamała, kubek ma nie ten kolor, a kanapka nie taki kształt

Jak rozumiem, chodzi o to, że ktoś mówi, że czuje się tak, a Ty mówisz tej osobie coś co może być odbierano jakbyś nie dawał prawa do tego uczucia. Właśnie takie komunikat w stylu. „Chłopaki nie płaczą” -> Jesteś chłopakiem, nie masz prawa być smutny i płakać. „Złość piękności szkodzi” -> Dziewczynka nie powinna czuć złości i musi być ładna. „Musisz być silny” -> Nie możesz/ nie powinieneś okazywać słabości. „Czego się boisz, nic się nie dzieje” -> Twój lęk jest wyolbrzymiony i niestosowny. Tak jakbyś próbował komuś powiedzieć, że to co teraz czuje jest niewłaściwe, podczas gdy wszystkie emocje są dobre, ponieważ stanowią dla nas jakąś informację. Niewłaściwy może być sposób ich wyrażania. Jeśli ktoś na przykład jest zły i w swojej złości zaczyna bić partnera, to problemem jest sposób wyrażania złości w sposób agresywny, ale nie sama złość.

Z tego co też wyczytałam, to jeśli ktoś sam ma problem z daną emocją u siebie, to będzie mieć problem z akceptacją, że taką emocję złości/słabości/itd. może mieć ktoś inny, więc jeśli eks autora ma problem z akceptacją słabości, to możliwe, że sama ma problem z akceptacją słabości u siebie. Kto wie, może rodzice ją nauczyli, że ma schować do kieszeni swoje negatywne emocje, żeby nie psuć im humoru.

Każdy ma prawo czuć czy też wyrażać swoje uczucia, ale nie zawsze druga osoba ma obowiązek czy chęci tego wysłuchiwać czy być świadkiem takich emocji, jak również traktować to jednakowo. Osobiście nie dostosowywuję się do sloganów, ale nie ukrywam, że na siłę pewne rzeczy mnie nie wzruszą, podczas gdy u kogoś obok mogą wywołać łzy.. Dlatego dla mnie reagowanie np właśnie płaczem na zdecydowaną większość problemów, jakie nas spotykają jest zwyczajnei męczące..Tym bardziej, jeśli przez ten płacz nie mogę komuś pomóc, bo ktoś potrzebuje się tylko wypłakać i zwierzyć..Mogę tego wysłuchać, ale czy to przyniesie jakies rozwiązanie owego problemu?

No widzisz, jak rozumiem  jeśli uczucie X wyrażone przez inną osobę powoduje u mnie dyskomfort, to powinnam zastanowić się nad samą sobą, czemu tak się dzieje i dlaczego ja mam z tym problem? I muszę powiedzieć, że jak się nad tym zastanowiłam, to coś w tym jest.

Z tego co też zrozumiałam nie masz nic szczególnego robić, żeby pomóc takiej osobie. Co najwyżej powiedzieć tej osobie, że ma prawo być smutna i płakać i że Ty na przykład pobędziesz z nią w tym smutku. Wyrażona emocja w końcu osłabnie i odejdzie, więc w pewnym momencie ta osoba sam z siebie przestanie płakać i prawdopodobnie zacznie szukać rozwiązania, itd. Zakładając chyba, że nie nadkładają się tam jeszcze inne problemy emocjonalne tej osoby.

Jak ktoś jest uciążliwy, to wiadomo, nie możesz pozwolić sobie wejść na głowę. Widzisz ta książka, którą czytam, akurat daje mnóstwo porad jak radzić sobie z niedojrzałymi emocjonalnie ludźmi i co robić, żeby nie weszli Ci na głowę.

Nie, nie że inaczej albo, że Ty byś inaczej zareagował w takiej sytuacji tylko jak rozumiem, kiedy powoduj to u Ciebie dyskomfort i na przykład chcesz jak najszybciej tę osobę uspokoić, żeby nie płakała, bo na przykład jej płacz powoduje u Ciebie frustruje, złość albo wywołuje w Tobie nieprzyjemne uczucie bezsilności, itd.

Jeśli widzisz, że ktoś płacze i uznajesz, „no płacze, bo jest jej/jemu smutno, czasami tak jest i to jest ok” i nie powoduje to u Ciebie żadnych frustracji i w ogóle nie masz, żadnego problemu, że ktoś wyraża tak emocję, to jak rozumiem wtedy jest ok.

Powiem Ci, że z mojego doświadczenie niekoniecznie chodzi niektórym ludziom o to, żeby ktoś radził co zrobić, tylko żeby się wygadać i dodam, że jak przetestowałam, to chyba faktycznie niektórym chodzi tylko o potowarzyszenie i danie takiego zrozumienia i o nic więcej. To im wystarcza i ich zadowala.

Ale kto powiedział, że chciałem wymuszać od nich, żebyśmy szli do domu. What? Nigdy bym tego nie zrobił, mówiłem o tym że nasi znajomi nawet nie wiedzieli o całej sytuacji. Chwilowy spadek formy i po prostu poczułem że chcę się z tym podzielić z moją dziewczyną żeby mnie podniosła na duchu no matko, to aż tak wiele wymagałem od niej?

Poza tym strasznie często używasz słowa "zawsze" ciągnąłem w dół czy coś, kiedy to jest dosłownie 2-3 sytuacje w ciągu 4 lat znajomości. Trochę się czuję dotknięty tym wszystkim bo to wygląda jakbym był jakimś wampirem energetycznym.

Czyli jak ktoś ma już czegoś dość i przestaje odczuwać z czegoś przyjemność, typu nie chcę w coś gra dalej, czy taka sytuacja jak teraz, chcę przerwy od jazdy na nartach, to to jest toksyczne, albo nie zrozumiałe? No nie wiem, dziwne to jak dla mnie. i też nie zrozumcie mnie źle, to nie znaczy żeby od razu tuptać nogą i mówić, że chcę do domu, bo tak nie robilem.

To wszystko zależy w jakiej formie to zostało zakomunikowane.
Sam tutaj tą samą sytuację przedstawiasz za każdym razem nieco inaczej, raz byłeś zły bo zbyt ambitnie postawiłeś sobie poprzeczkę i źle się czułeś, że Ci nie wychodzi, drugi raz, że zwyczajnie nogi zaczęły Ci boleć i nie miałeś już ochoty dalej się uczyć ani stać na śniegu, raz piszesz, że zakomunikowałeś dziewczynie, że nie chcesz już jeździć i wolisz iść do domu, a teraz, że chodziło o chwilowy spadek formy, którym musiałeś się z dziewczyną podzielić.
Pomiędzy zwykłym komunikatem a biadoleniem jest zasadnicza różnica.

Wituś, to nie są moje słowa, przecież sam pisałeś, że ona tak (s)twierdziła, tzn., że ciągniesz ją w dół albo, że psujesz zabawę. Ja Was nie znam, wiem tyle ile tu napisałeś i to tylko ze swojej perspektywy, nie siedzę jej w głowie i nie wiem skąd u niej takie wnioski czy obawy. Może dla Ciebie to były 2-3 sytuacja, a dla niej kilka czy wielokrotnie więcej, o czym Ty nawet nie masz być może pojęcia, bo dla Ciebie to nie był problem.

Może zostało, tylko Wituś to zbagatelizował? Przecież on dalej jej argumentów zdaje się nie przyjmuje do wiadomości i każdy neguje przedstawiając swój punkt widzenia. Wierzysz, że wtedy, jak byli razem cokolwiek by do niego dotarło, skoro nawet teraz jak grochem o ścianę? Ja wątpię.
Moim zdaniem Wituś nie widział albo nie chciał widzieć problemów, choć jak sam w końcu stwierdził wiele rzeczy i mu nie odpowiadało/nie pasowało ale też o nich nie mówił by nie psuć (pozornej) dobrej atmosfery.

Wiecie co, chyba jest tak jak mówicie, przynajmniej ja tak rozumiem jej słowa. Będzie coś na kształt cytatu.

"Czasami było, że czymś się wkurzyłeś i tak się trochę jakby dąsałeś. I tego się między innymi bałam mówiąc szczerze, że jak przyjdą w życiu jakieś poważniejsze problemy, to ty nie będziesz umiał sobie z tym poradzić. A ja to bardzo przeżywałam jak widziałam że ty się denerwujesz i też mi wtedy było smutno. "

A kiedy zapytałem "to czy uważasz, że mogłaś mnie jakoś wesprzeć" to:

"No mówiłam Ci to wtedy, że źle się przez to czuję i prosiłam, żebyś tak się nie zachowywał".

Tylko ja tu widzę narracja - źle się czujesz, to nie jest problemem, tylko to, że ja się źle czuję przez to, że ty się źle czujesz - to jest problem? Bo dla mnie sprawa jest oczywista.

Edit. Czyli ja miałem zawsze udawać że się dobrze czuję, czy nie mam z niczym problemu, bo ona się będzie źle czuć z tego powodu (nie daj boże)?

Edit. 2 Nie ogarnąłem, że to już 7 strona tego tematu (wow) i po prostu myślałem, że dalej nikt nie odpisuje.

Aha, czyli ona mogła to robić, ale ja nie. Plus chyba nie widzisz tego, że ja po prostu mam ŻAL do osoby, która mnie porzuciła i to chyba naturalne, że teraz widzę rzeczy inaczej niż wcześniej, bo najzwyczajniej w świecie mi tego tak bardzo nie brakowało jak teraz, kiedy jej nie ma przy mnie wcale. Ale no tak, przecież facet zawsze jest winny. Wybaczcie poirytowanie ale no nie mogę czegoś takiego.

No właśnie, czytanie tego, ze pisałem przynajmniej kilka razy o tym, że twierdziła, że wie że czuję się zaskoczony tą decyzją i wie że nie jest do końca fair bo zwyczajnie mi nie mówiła o wielu rzeczach bo próbowała sobie to w głowie wyjaśnić i usprawiedliwić (nawiasem mówiąc, fajnie że próbowała związek DWOJGA osób naprawić w pojedynkę) to z głowy wyleciało, prawda Roxann?

Z resztą to już nieważne, bo jak tylko sam to przeczytałem ja już wiem. I to się liczy, a nie jakieś tam jej zdanie w tym momencie.

Kolejny mądry. No pewnie, powinienem po rozstaniu z kochaną przeze mnie osobą powiedzieć, że przecież nic się nie stało i funkcjonować jak gdyby nigdy nic. Bo przecież tak łatwo oceniać z boku kogoś, że zachowuje się tak nie inaczej w kryzysowej sytuacji, która nie zdarza się na co dzień, prawda?

Powinieneś dać sobie chwilkę czasu na smutaski i dojście do siebie. Ale później, oczywiście powinieneś funkcjonować normalnie, bo świat się kreci dalej. Poza tym sam sobie teraz dokładasz nad wyraz rozkminiając, rozmawiając z nią czy spotykając się. Jeżeli chcesz się wyleczyć, to przykro mi, zero kontaktu. A jak chcesz się dalej tak bujać, to niestety, ale będziesz w swoim stanie jeszcze bardzo długo. Twoj wybór.

Dlaczego w dalszym ciągu się zastanawiasz co ona ?? Dlaczego nadal analizujesz jej zachowania ??

Wciąż, jeśli to były pojedyncze wypadki, to nie ma się co biczować. Na nartach przecież codziennie nie jeździli? Wiadomo, że każdy będzie miał jakieś wady i gorsze momenty. Moim zdaniem szkoda życia i energii na irytację każdą pierdołą i robienia problemu z pojedynczych sytuacji. Ostatecznie przecież nigdy nie będzie tak, że druga osoba nigdy nas nie zirytuje. 

Co do analiz, cóż Wituś może przeanalizować i wyciągać jakieś wnioski na przyszłość. Może na przykład patrząc na jego podejście, że druga osoba mogłaby z sympatią i empatią rozwiązać takie problemy, tak jak on twierdzi to robi, co akurat uważam jest jak najbardziej ok, nie ma się co wiązać z dziewczyną w trybie siłaczki, która nie potrzebuje ludziom zawracać głowy swoimi problemami i jak widać sama nie rozwiązuje problemu dobrym słowem tylko się szybko irytuje. Na przyszłość Wituś zawsze może zwrócić na to uwagę i wybadać sytuację, zanim się zaangażuje.

Tak jak się niektórzy uczą, że nie ma co łapać zranionych ptaszków, dla których jest się plasterkiem i chusteczką na otarcie łez po byłym.

Myślę, że sama analiza nie jest zła. Zawsze można dzięki temu wyciągnąć jakieś wnioski na przyszłość. Ważne jest tylko, żeby nie przesadzić i nie kąpać się w poczuciu winy.

Ty dalej nie rozumiesz, że nie robiłem tego wtedy, tylko podczas rozmowy teraz? Nie prosiłem jej o wsparcie WTEDY, może podświadomie oczekiwałem że powie chociaż coś miłego zamiast jeszcze mnie dobijać, ale nie oczekiwałem wprost. Tylko zapytałem podczas tej rozmowy OSTATNIO. Czy sądzi, że mogła mi jakoś pomóc. Wiem, że niepotrzebnie ale wciąż siedzi we mnie żal. Dodatkowo to przez to, że dopiero ostatnio zaczynam widzieć RÓŻNICE i że DO SIEBIE NIE PASOWALIŚMY, ale jednak boli. Ale nie, bo jestem słaby i niegodny w ogóle bycia w związku z kimkolwiek, prawda?

Walę capslockiem bo Roxann nie potrafi czytać ze zrozumieniem, a jej emocjonalność mieści się w łyżeczce do herbaty i nie potrafi zrozumieć, że inni są trochę bardziej wrażliwi i mogą mieć czasami gorszy moment, no przecież każdy jest perfekcyjny i w ogóle nie robi głupich błędów. Już nie mówiąc o tym, że ocenia mnie i mój cały związek przez pryzmat osoby która jest po prostu podłamana emocjonalnie po stracie ukochanej i to jest przecież takie łatwe pisać z boku bez emocji. Myślisz, że równie dobrze ja nie mógłbym powiedzieć "nie wierzę", kiedy ktoś opisałby mi zachowanie mojej byłej w stosunku do mnie? Bo by tak było, wiele jej zachowań nie mieści mi się teraz w głowie. Myślisz, że nieraz nie chciałem jej powiedzieć czasami, żeby sobie radziła sama ze swoimi problemami? Że znowu narzeka? Że znowu to to to i tamto? Ale znowu RÓŻNICA CHARAKTERÓW. Ja jestem bardziej cierpliwy i wyrozumiały, potrafię wysłuchać niezależnie od tego jak się z tym czuję i staram się pomóc, bo kogoś kocham, bo widzę, że w tym jest sens. Cholera nie byłoby fajniej na świecie gdyby chociaż połowa ludzi taka była? O ile mniej zła. Ale to też zaraz mi napiszecie że jestem dodatkowo głupi i naiwny. 

To forum na tym etapie przestało mi być potrzebne, tylko się grzebię i jeszcze ludzie mi urągają. Może właśnie tego potrzebowałem z drugiej strony, dlatego każdemu z osobna dziękuję za każde wsparcie czy rady których mi udzieliliście.

Wczoraj zeskoczyło mi to z głowy jakoś tak nagle. Po prostu nie i tyle. Na pewno będzie mi jeszcze trudno przez długi czas, ale na pewno potrzebowałem tych analiz bo jakby nie to do dzisiaj bym siedział w aluzji czegoś co nie istniało. Ale to przecież tylko "męczenie buły". Bo przecież lepiej być zimnym sku*wysynem, bo was kobiety tacy kręcą, to takie męskie, że możecie przez całe życie gonić króliczka i jeszcze cieszyć się z tego powodu. Nie zamierzam się zmieniać, oprócz tego że na pewno życie postawi mnie nieraz przed problemami i zmiany są nieuchronne, ale na pewno nie dla kogoś. Ale wiem, że sobie z nimi poradzę.  Może kolejna moją wrażliwość zaakceptuje. Ba, może w końcu doceni. A jak nie to trudno, jeśli nie jestem zbyt dobry na stworzenie z kimś wartościowego związku no to tak będzie i co mam więcej zrobić, mogę wzruszyć ramionami.

Trzymajcie się.

Słuchaj Wituś, masz kocioł w głowie, targają toba emocje, rozkładasz wszystko na czynniki pierwsze. Uwierz mi, wiekszosc facetów była na twoim miejscu! Na forum dostajesz po głowie, ktoś moze nabija się, ktoś pisze nie w temacie, ale jednak wiekszosc osób stara sie pomagac. Co ty z tym zrobisz, twoja sprawa, ale nie zdziw sie jak w kolejnych zwiazkach bedziesz powielal schemat.

Szczerze to też odniosłam wrażenie, że niektórzy przychodzą na forum sobie pojeździć na innych. No ciekawa jestem czy niektóre osoby rozmawiałyby tak samo jakby miały powiedzieć to samo prosto w twarz?

Co do analiz, to przepraszam bardzo, czym są tematy w tym dziale jak nie analizami co poszło nie tak albo na co mogłabym/mógłbym zwrócić uwagę następnym razem? Czemu dobrałam/dobrałem się z nieodpowiednią osobą/ itd. Przecież wiele tematów w tym dziale to jedno wielkie analizowanie. Samo w sobie analizowanie nie jest niczym złym, jeśli ktoś się nie wbija w poczucie winy i wyciąga wnioski na przyszłość.

Największy błąd Witusia, który widzę, to utrzymywanie kontaktu z eks. Podejrzewam, że MagdaLena1111 mogła trafić tu w 10 i eks może wszystkiego nie mówić, żeby trzymać Witusia jako opcję w razie, gdyby lepszego faceta nie znalazła i w szerokim świecie się jej nie powiodło.

Przepraszam, dubel

Popieram tutaj Roxann. Jezeli ktos szuka pomocy na forum, przedstawia swoj problem, szuka wsparcia, odpowiedzi, wskazowko albo wygadania sie. Otrzymuje odpowiedz, po czesci sie zgadza lub nie dochodzi do dyskusji, w ktoryms momencie oznajmia, ze forumowicze maja racje bo sciagaja te rozowe okularki a za chwile robi to samo i taka karuzela trwa i za kazdym razem wraca z placzem no to z calym szacunkiem, jak nie dobrocia to czasem niektorymi osobami trzeba po mesku, jak facet z facetem. Na niektorych to dziala - mi taki wstrzas kilkukrotnie pomogl na tym forum. Niekoniecznie od razu ale z czasem.

A taki niby wrażliwy...
Dziecko, jak mogłabym być Twoją matką (pod względem wieku), także ...
Cytując nastolatki "zluzuj majty" i czytaj ze zrozumieniem.
Nikt nie czepiał emocji związanych z rozstaniem tylko (przynajmniej ja) ustosunkowywałam się do przytoczonych przykładów i zarzutów Twojej już ex(?). Niewygodne? No cóż...
Jeszcze nie raz się w życiu spotkasz z krytyką, dopiero zaczynasz dorosłe życie.
To tylko forum, możesz ale nie musisz się zgadzać z wypowiedziami. Nie jesteś pępkiem świata i w końcu czas wydorośleć.
Kiedyś faceci przechodzili szkołę życia w wojsku. Może jestem "starej daty" ale ... ciężko patrzeć, że wśród obecnych nasto czy 20-stolatków, to kobiety mają większe "jaja".
Wrażliwość tu nie ma niestety nic do rzeczy. Przynajmniej ja tą wrażliwość inaczej odbieram/definiuję.

Oj młody, jeszcze Cie zycie nauczy pokory i szacunku nie tylko do siebie, ktorego zreszta nie masz, ale do innych ale przede wszyatkim do zycia.

Reki, ktora karmi sie nie gryzie:)

Powodzenia

Parafrazując pewien tekst historyczny: "To nie myśmy cię wybrali, ale ty nas wybrałeś".
Więcej pokory.

"...lepiej być ignorantem", "...ta konwersacja wybiega poza mój poziom rozmow z istotami ludzkimi" + buta oraz arogancja. Faktycznie mało elegancki post;)

Tia... a sam tyle pisał o szacunku i empatii a tu proszę wyszło szydło z worka... buta i ignorancja. Młodość niczego nie tłumaczy.
Ja tam kibicuję jego ex bo jak to mówią: jak facet pier*ła to i nie pomoże szkoła.
Ani wojsko

No i jadą teraz po Witusiu, bo chlopak trochę ochłonąć zdążył i nie chce więcej złotych rad. A może powinien tu tkwić lata świetlne?
Ludzie powinni cieszyć się, że chlopak ogarnął temat i idzie do przodu.

jest pewien cytat ,,koncz wasć wstydu oszczędż". Autorze emocje emocje wtłaczają nam do mózgu różne obrazy które po czasie stają się ,,śmieszne". Nikt nigdy (chyba że nie ma zadnych uczóć) przy rozstaniach nie przechodzi tego szybko i bez konsekwencji. Tylko od nas zależy jak sobie z nimi poradzimy i jak dalej będziemy żyć i czy wyciągniemy jakieś wnioski z lekcji życia. Jedno jest pewne, powinieneś byc wdzięczny jej (zrozumiesz po dłuższym czasie) że to się stało teraz a nie jak byłoby małżeństwo, dzieci, kredyt. Niektórzy doświadczają tego samego wielokrotnie, upadają, podnoszą się i idą dalej aż wkoncu znajdują to co szukali przez całe życie. Nawet jak byście jakimś cudem się znowu związali to i tak przy opisie waszych perypeti sądzę że nie za długo. Może za kilkanaście lat spotkacie się i porozmawiacie wyrażając wdzięćznośc że nie zostaliście razem. Ani ty jej nie odpowiadasz ani ona tobie a w związku małżenskim to by narastało lawinowo. Ty masz inne marzenia a ona inne więc odpuść , daj jej żyć i sobie. Zapamiętaj sobie tylko te szczęśliwe chwile a złe jako lekcje do odrobienia.

Każdy widzi w tym wątku to co chce widzieć, ma też do tego prawo.
Rady podobne do postu Normalnyjestem padały tu od początku, zresztą nawet ex powiedziała Witusiowi, że powodem jej decyzji są różnice charakteru.
Problem w tym, że do Witusia jej argumenty kompletnie nie trafiały i z uporem maniaka starał się jej każdy zarzut odeprzeć przedstawiając podane (przez nią) przykłady na swój sposób często zmieniając wersję zdarzeń czy wydźwięk wypowiedzi. Jego jedyną refleksją był żal do niej, że nie chciała tego związku naprawiać/ratować i nie wykazała większym szacunkiem i empatią wobec jego osoby.
Ja jedynie zwróciłam uwagę, że kobieta nie ma obowiązku z nim ani z nikim być, kto jej nie pasuje (tylko dlatego, że była z nim 2 lata), tym bardziej, że jej zarzuty wydają się całkiem poważne. A to, że Wituś z nimi nie zgadza, to już nie jej problem.
Wituś stał się niemiły wtedy, jak już zabrakło mu argumentów na obronę i zaczął sam gubić w zeznaniach, kiedy próbowałam mu uświadomić, że jej punkt widzenia danej sytuacji diametralnie się różnił od jego.
Może to nie było miłe ani wygodne przeczytać, jak osoba z boku może odbierać pewne rzeczy, jak choćby incydent na tych nieszczęsnych nartach. Z pewnością podobnych przypadków było więcej, inaczej wątpię, by po jednym razie (czy trzech) padły z jej ust zarzuty, że Wituś psuje zabawę, dąsa z byle powodu, nie radzi sobie z nawet małymi problemami i ogólnie ciągnie ją w dół.
Apropos dąsania, Wituś dał już popis swojej "wrażliwości" kilka postów wyżej. Także można się tylko domyślać, jak te fochy u niego wyglądały.
Ja dokładnie mu wyjaśniłam dlaczego uważam, że wtedy na nartach czy desce zachował się jak rozkapryszony dzieciak. Przecież nikt siłą go na ten stok nie ciągnął. Nie szło mu? No nie szło. Mógł się wkurzać? Mógł, ale to jeszcze nie powód by psuć zabawę innym. Wymaganie, że inni, a przynajmniej ex będzie wciąż koło niego skakać, dbać o jego samopoczucie i obchodzić jak z jajkiem, jest skrajnie egoistyczne. 
Oczywiście każdy ma prawo mieć inne zdanie.

No i dobrze Roxann, w niej też nie podobało mi się wiele rzeczy. Rozminęliśmy sie z tym co w sobie tolerujemy a co nie. Ja ją akceptowałem, ona... nawet nie tyle że nie, co jej decyzja jest podyktowana o tym, że boi się, że przestanie. Widzisz różnicę? Bo ja widzę i to ogromną. Sytuacja o której piszesz miała miejsce rok temu i się nigdy nie powtórzyła, chociaż no do cholery co to w ogóle jest za sytuacja, u innych par takie rzeczy zauważam na porządku dziennym i to nawet na spotkaniach towarzyskich (!) a co dopiero w trakcie kiedy są tylko sami. Tu chodzi o to, że mieliśmy dużo czasu przed związkiem na to, żeby się poznać i zrozumieć jacy jesteśmy, nikt się z niczym nie krył, a już na pewno nie ja. Poza tym wspominałem o tym, że chociażby przed czy na początku związku byłem diametralnie "gorszy" niż teraz, chociażby i ona sama o tym mówiła. Dlatego chyba zrozumiałe jest to, że miałem lekki żal o to że tak nieodpowiedzialnie weszła w związek w którym wiedziała na co się pisze. Może to źle brzmi ale to chyba podstawa, prawda?

I owszem, ja nie mówiłem, że nie ma prawa do swojej decyzji. Oczywiście, że ma, pełne prawo bo to ona żyje swoim życiem. Ale to chyba normalne że gdzieś żal pozostaje bo to mi zależało bardziej.

Owszem, z perspektywy czasu powinienem ten związek zakończyć rok temu kiedy już miała wątpliwości, na pewno mniej by bolało, ba nawet powinienem go wcale nie zaczynać. Przecież tyle miałem wątpliwości na samym początku i to przez długi czas. Ale nie można w ten sposób myśleć, bo równie dobrze mógłbym powiedzieć, że lepiej by było żebym się nie urodził bo za jakiś czas umrę.

Co do tonu mojej wypowiedzi, przynajmniej widać, że nie daję sobie w kaszę dmuchać a jak jeszcze mi piszesz że się dąsam i robię fochy z byle powodu to jeszcze bardziej mi się chce śmiać, bo jesteś z tych osób które najwidoczniej co nie zrobisz to źle. To takie polskie że nawet nie jestem zdziwiony.

Lekcja na przyszłość jest, czy będę pracował - owszem. Ale to nie znaczy że zamierzam się zmieniać jakoś diametralnie w kierunku osoby która już dla mnie nie istnieje. Wszystko w zgodzie z samym sobą. Można przestać kogoś kochać no i tyle, tak było w tym przypadku ja nie widzę jakiejś winy w swoim poczynaniu, szkoda że tak wyszło, ale wyszło. Temat zakończony.