Przejściowy kryzys czy definitywny koniec? - Netkobiety.pl

No, widocznie źle was zrozumiałem.

Co do byłej, po prostu mnie wku*wia to, że znaliśmy się 4 lata temu i wtedy byłem naprawdę szarym człowiekiem. A ona potrafiła nie tylko ze mną być w przyjaźni, potem przejść w związek i kiedy coraz bardziej się rozkręcałem do momentu w którym jestem teraz i naprawdę nabrałem kolorów, ona mi mówi że nie pasujemy do siebie charakterami... Nosz w mordę gdzie tu jakikolwiek sens. Czuję się po prostu oszukany.

Edit. Zbierałem się wtedy po poprzednim związku przez rok, pewnie nawet więcej i stąd ta szarość.

Wituś, piszesz, że podstawą związku jest szacunek i empatia... zapominasz jednak o nadrzędnej rzeczy - miłości.
Jeżeli jej zabraknie, to związek nie ma szans się udać.
Pisałeś wcześniej, że ona dość szybko po ostatnim rozstaniu zaczęła się z Tobą spotykać. Skoro znaliście się wcześniej, to oznacza, że wyhaczyła Ciebie z kręgu znajomych. Tyle, że zwykłe koleżeństwo a związek to są dwie zupełnie inne sprawy. Dwa lata to wystarczająco długo by realnie ocenić jakość związku i perspektywy. Ona już rok temu przecież miała wątpliwości ale ostatecznie dała Wam drugą szansę.
Wituś nikogo nie zmusimy do tego by nas kochał. Empatia nie ma tu nic do rzeczy. Chciałbyś by z Tobą była z litości?

Bardziej chodziło mi o to, że Ty oceniając siebie - piąłeś w górę a w tym samym czasie - Ona poznając Cię bliżej - zjechała w dół w ocenie. Możliwe, że macie inne podejście do wielu rzeczy, może tego nie dostrzegałeś po prostu...

Wituś a Tobie się nie zdarzyło, że w kimś się zakochałeś, a później uczucie wygasło?

Tak się czasem dzieje, ludzie to emocjonalne istoty, o ile na płaszczyźnie rozumu czy rozsądku są w stanie brnąć w związek, tak uczuć się nie oszuka.
I na to nie ma absolutni żadnej recepty - sławni, bogaci, przystojni, idealni z charakteru ludzie - też się rozstają.
czasem jest tak, ze nie trzeba mieć sobie nic do zarzucenia.
można być idealnym partnerem, a z pewnych przyczyn, których nie da się nawet zdefiniować i wyartykułować - ktoś jednak się odkocha.
ludzie nie lubią tego co nie jest logiczne, dlatego to Cię gryzie. Ale przyjmij, że tak jest- naprawdę.

No miałem z nią rozmowę, taką bardziej na etapie rozmowy po wszystkim, że chciałbym mieć jej siłę i podejście do życia.

Wyszło z tego wszystkiego, że powiedziała że jeśli chcę cieszyć się życiem to po prostu powinienem to robić. Zapytałem czy to było głównym powodem. Odpowiedziała, że to nie jest takie proste w jednym zdaniu to opisać, ale w gruncie rzeczy tak. Postrzeganie świata i kreowanie rzeczywistości wokół siebie. I że ona bała się, że przestanie się cieszyć i patrzeć na świat tak jak dotychczas.

Nie wiem czy to nie jest może przez tą pierwszą moją miłość, może jeszcze pewna sytuacja z gimnazjum kiedy wszyscy moi kumple się ode mnie odwrócili, ale mimo tego że uchodzę za naprawdę spoko faceta uśmiechniętego i lubiącego pożartować, gdzieś prozaicznie jakieś małe rzeczy zbierały się w niej i nie dawały spokoju. Patrz te wszystkie argumenty typu zachowanie w towarzystwie itd.

Ale rozumiem już że to nie tak, ze nie cieszę się życiem tylko po prostu cieszę się inaczej. Może mniej, tego nie wykluczam. A jak mam ciągnąć ją w dół to bezprecedensowo muszę dać odejść i żeby znalazła sobie kogoś lepszego dla siebie. Bo na to zasługuje.

Ale powiedziała, że zdaje sobie sprawę, że nie ułatwiała mi odnalezienia w sobie tego, bo jest bardzo skrytą osobą. Nawet teraz kiedy cierpi z powodu tego rozstania nie rozmawia o tym z nikim, bo jak twierdzi nie czuje potrzeby wygadać się. Ja to wiedziałem już wcześniej kiedy jeszcze jako przyjaciele ot tak mi powiedziała że  rozstała się ze swoim chłopakiem i mną to tak wstrząsnęło, że tak bardzo potrafi ukrywać emocje, ze względu na to jak to mówi, nie chce zaprzątać innym głowy.

Jednak dodatkowo zyskała w moich oczach (trochę dołujące po wszystkim no ale cóż) tym, że czerpie siłę z literatury czy rapu bo tam często widzi jakieś sytuacje życiowe do których może się odnieść i odpowiednio dzięki nim odnaleźć. Ja np wolę się wygadać czy to innym ludziom czy chociażby tu.

Czy kiedyś coś czułem i wygasało? Oczywiście, ale nic więcej poza zauroczeniem nigdy nie czyłem, bo byłem wtedy w poprzednim i już obecnym zakończonym związku. Tylko ja nie jestem z tych facetów którzy opierają się pokusie i próbują czegoś na boku, trzeba być ostatnim sku*wysynem żeby coś takiego robić. Jak jesteś z kimś w związku to jesteś do końca i tyle. Nie zamierzam tego zmieniać.

Nie chodzi o to, że do końca życia tylko kończysz jeden związek i dajesz sobie czas na rozwinięcie drugiego. Czego nie można powiedzieć o wielu ludziach którzy kręcą z kilkoma na raz albo zdradzają na boku bo tak wygodniej.

Wszyscy wiemy że świat jest do d i beznadziejny, ale to nie znaczy że chcemy aby ktoś o tym nam codziennie przypominał.

Pozbywamy się z otoczenia rzeczy i ludzi którzy nam szkodzą. A bycie z wiecznym smutasem jest strasznie męczące. To normalne że chcemy przebywać z ludźmi pozytywnymi, bo dzięki temu zarażamy się ich energią i to nas uskrzydla.

Być może na początku związku dziewczyna sama przeżywała gorszy okres (autor coś wspominał że była po rozstaniu) i potrzebowała wyciszenia. Ale z upływem czasu ona doszła do siebie, a Autor dalej siedział na kanapie.

I to podejrzewam może być jej problem. Udaje i wmawia sobie, że świat jest fajny, a w głębi uważa, że jest beznadziejny i do d… Dla mnie na przykład świat nie jest ani zły, ani dobry. Dzieją się w nim rzeczy złe, a nawet bardzo złe i niestety na wiele z tych rzeczy nie mam i nigdy mieć nie będę żadnego wpływu, ale też są na świecie rzeczy dobre i bardzo dobre, więc to nie jest takie proste, że świat jest albo całkowicie zły albo całkowicie dobry. Nie jest to powód do nic nie robienia i popadania w marazm, że wszystko jest beznadziejne, ale nie jest to też powód do wyrabiania sobie iluzji, że wszystko jest spoko, świat jest fajny, nie ma się w ogóle czym martwić. 

Druga sprawa, tylko czy on był aż takim smutasem, co jej codziennie przypominał o tym jak życie jest smutne? Teraz może i jest smutny, ale jest świeżo po zerwaniu, więc to naturalne. Jak pisałam gdzieś tutaj w temacie, dla mnie o to on nawet jakoś szczególnie ciężko nie rozpacza i nie widzę tego negatywizmu. Nie rozpacza tutaj, że już go nic dobrego w życiu nie czeka i teraz to może się spodziewać samotności do grobowej deski, itd.

Czy fakt, że istnieją inne punkty widzenia samo w sobie jest szkodliwe? Dla mnie nie. To jest normalne, że może pojawić się coś co podważa moje przekonania. Coś co sprawi, że być może trzeba będzie je zmienić albo sobie przemyśleć sprawę.

No chyba że Wituś faktycznie siedział i jęczał jej nad uchem non stop jak bardzo świat jest zły i niedobry. 

Jeśli była po zerwaniu, to Wituś powinieneś patrzeć, czy dziewczyna nie jest świeżo po zerwaniu, żeby nie zostać plasterkiem. Jak Ci dziewczyna mówi, że jest po zerwaniu i na przykład mówi, że nie wie jak się pozbierać, to nie wchodź z nią w związek. Z takimi osobami związek z dużym prawdopodobieństwem nie wyjdzie.

Mam dokładnie takie same podejście do życia, bardzo plastyczne bo są w nim rzeczy piękne ale i no kiepskie i wymagające pracy, przemyśleń, różnych rzeczy, w skrócie - złe.

I nie ma się co oszukiwać że jest kolorowo, kucyki biegają po łące i cud miód malina. Pewnych rzeczy się nie da zmienić i trzeba przyjąć na klatę.

Po to się ma druga osobę że jak coś się wali czy nawet ma się gorszy dzień sie dzwoni, spotyka przytula i wygaduje żeby było lżej. A jak jest dobrze to się tylko cieszyć. Tu to siadło bo teraz jak na dłoni widać że ona jest strasznie zamknięta w sobie.

Dalej macie przekonanie że jestem smutasem? Chyba normalne że nie krzyczę z radości kiedy straciłem ukochaną osobę i jeszcze plany mi się posypały.

Edit. Po poprzednim związku miała przerwę, poza tym to był związek na odległość i przez ostatnie miesiące byli ze sobą tylko w teorii. Więc z rok bym dał przerwy

Jasne, że chwilowo masz trudny czas i prawo do gorszych nastrojów. Tak się tym nie przejmuj. Tak naprawdę niewiele wiemy o Tobie, a jeszcze mniej o Twojej ex i my tu tylko dywagujemy na podstawie tego, co sam piszesz.
Dalej uważam, że po czasie wyszło między Wami niedopasowanie. Twoja dziewczyna tylko niepotrzebnie ciągnęła ten związek, mimo, że już wcześniej czuła, że to nie to, a teraz wymyśla tylko dziwne uzasadnienia, żeby złagodzić własne wyrzuty sumienia.

To, na co warto zwrócić uwagę, to Twoja bierność. Takie poddawanie się temu, co się dzieje. Bo dlaczego nie ruszyło Ciebie i odpuściłeś jej wcześniejsze wątpliwości co do sensu kontynuowania Waszej relacji? Dlaczego mimo, że coś tam odczuwałeś, że ona jest trochę jak za szybą, to odwlekałeś rozmowę z nią w tej sprawie? Wasz związek w tej sytuacji nie bardzo miał szansę się rozwijać.
W życiu może nie chodzi o to, żeby walczyć z wiatrakami, czy płynąć pod prąd, tracąc energię, ale żeby płynąc z nurtem obserwować otoczenie i tak się układać, żeby nie poobijać się o kamienie. Właśnie wylądowałeś na jednym z kamieni i poobijałeś się, więc dbaj na przyszłość o to, żeby się nie poobijać.

Słuchaj Wituś, a może Ty miałeś być rycerzem, który wyzwoli ją z jej wieży?

Tu na forum też jest trochę takich królewien zamkniętych w wieżach, które same wybudowały i widzą siebie jako otwarte, optymistyczne, aktywne i w ogóle zadowolone z życia. Tylko prawdziwych rycerzy brak :-/

I tu sie bardzo zgadzam z ta teoria. Po tych Twoich wpisach odbieram, ze partnerka nie do konca jest przekonana nie tyle Ciebie, co chce jeszcze w zyciu pozyc, poprobowac czegos nowego, nie teraz, nie jutro, za jakis czas. Chce byc sama, jednoczesnie cierpi, sama nie wie czego chce do konca, miota sie. Jest mloda, nie ma co sie dziwic, czesto takie dziewczyny nie chca sie jeszcze powaznie angazowac. Po prostu, nie ma co tego analizowac bo to do niczego nie prowadzi.
Ktos tu fajnie napisal, ze cos co nie jest dla nas logiczne jest ciezkie do zrozumienia - to prawda. Tu widac, ze Ty wiedziales czego chcesz od zwiazku, ona niekoniecznie jeszcze wie. Nie obwinialbym siebie (Ciebie) za to, ze skonczyla ten zwiazek. Czasem tak w zyciu bywa, po prostu..
Wiem, ze ciezko to wziac na klate i przyjac do swiadomosci, tym bardziej ze nie jest to dla Ciebie logiczne, jak juz wczesniej wspomnialem.

Heh widzisz Madzia może być tak, że za 5h będę myślał odwrotnie. Ale widzę światełko w tunelu

Chyba największy problem to, że za szybko chcę, a pewnych rzeczy nie da się wypracować od razu.

Edit. miałem wiele myśli takich trochę zrozpaczonych, że mogłem być inny, przyznaję się. Ale zawsze wniosek po nich był taki, że źle bym się czuł z samym sobą. Zdaję sobie sprawę z moich niedoskonałości ale cholera każdy je ma, a przez to przestałem patrzeć na zalety.

A tyle fajnych rzeczy potrafię i ludzie z otoczenia mnie uznają za ciepłą, fajną osobę, czym tu się przejmować. Ja tam uważam, że lepiej być dla ludzi z otoczenia życzliwym ciepłym człowiekiem niż nie wiadomo kogo zaczepiać i zagadywać na siłę skoro nie widzisz w tym większego sensu.

Nie przepadam za piciem dużych ilości alkoholu (co gdzieś też włożyła jako wycofanie w towarzystwie) (żyjemy w polsce), zwłaszcza że po prostu siada mi na żołądek, naprawdę cieżko mnie upić. Czasami po prostu jak się na to czuję to wypiję i większą ilość, ale nigdy nie odpier*alam po nim, nic z tych rzeczy, nigdy nie paliłem papierosów. To samo z dragami.  Z przeklinaniem, ona przeklina dużo, ja też szczerze mówiac. Ale mnie to nie przeszkadza bo byłbym hipokrytą.

Wiem że czuła się w 100% kochana i ja też wiem że tak bardzo ją kochałem, szanowałem i nigdy nie olewałem, no po prostu to samo przychodzi jak kogoś kochasz.

Ale faktycznie zmuszanie się do robienia rzeczy niezgodne z sobą tylko by mnie zniszczyły w przyszłości.

Tak, kończę staż, wracam do domu po tylu latach i coś ogarniam, już zacząłem wysyłać CV mimo że nie mam jeszcze PWZ, ale to nawet na próbę, a nuż się uda.

Mam teraz fajną rozmowę z ludźmi z discorda, z którymi gram.  Przestałem czuć niechęć do grania pierwszy raz od 2 tygodni, jest to fajny znak. Wspaniale mnie naprowadzili na dobre tory, teraz tylko trzymać dobry nastrój. Śmieszne że czasami musisz pogadać z obcokrajowcami żeby się czegoś dowiedzieć.

To zdanie nic nie znaczy.

Często tak w życiu jest, że choćby podświadomie szukamy w potencjalnym partnerze cech rodzica, z którym byliśmy bardziej związani. Jak piszesz Twoja matka była surowa, choć kochająca, zawsze Cię wspiara(ła) czy wręcz wyręcza(ła).
Być może takiej siły, trochę surowości, akceptacji, wsparcia itd. szukałeś też u swojej partnerki? Tyle, że ona nie była Twoją matką i mało której kobiecie ta rola w związku odpowiada.
Poza tym miłość rodzicielska jest inna, bezwarunkowa. W ogóle ciekawe było Twoje stwierdzenie, że czujesz się oszukany.
Kurcze, byliście w sumie tylko 2l razem, nie mieszkaliście nawet ze sobą, nie macie ślubu, dzieci i innych wspólnych zobowiązań. To tak naprawdę nic w porównaniu z tym jakie rzeczy mogą Cię jeszcze spotkać, szczególnie, że dopiero wkraczasz w dorosłe samodzielne życie. Jak sobie to wyobrażasz? Ani mamusia ani partnerka Cię nie będą wyręczać czy prowadzić za rączkę i chronić przed złym światem.
Kilka osób zwróciło uwagę, że masz podejście do życia/ludzi bardziej życzeniowe niż realne, ja bym powiedziała, że sporo w Tobie naiwności i chyba lęku.

Mam wrażenie, że wyolbrzymiana jest ta potrzeba autora do posiadania wsparcia i matkowania. Raz miał taką sytuację rok temu, że potrzebował wsparcia. To moim zdaniem co innego niż osoba, która ma stale taką potrzebę.

Wituś są różne przyczyny czemu związki się nie udają, jak chcesz to posłuchaj sobie tego podcastu. 
https://podcasts.google.com/feed/aHR0cH … HQAAAAAQAQ

Wituś, rozpamiętujesz, szukasz wyjaśnień, analizujesz - jak jeszcze musisz to tak rób ale podziel dzień i przymuszaj się do robienia czegoś co Cię od tego odciągnie i stopniowo zwiększaj sobie 'tą dawkę', koniecznie.
O ile do siebie nie wrócicie Ona pozostanie w pewnym stopniu dla Ciebie niewiadomą i tak ma zostać i kropka.

Nie wszystkie dziewczyny szukają chłopaka na całe życie. Nie wszystkie są szczere i nie wszystkie wiedzą czego chcą. Widocznie byłeś dobrym chłopakiem na teraz, na czas studiów. Mogło też być tak, że dziewczyna czuje presję ze strony bliskich, żeby zerwać. Może nie spodobałeś się rodzinie, może matka jej doradza, że jest za młoda, żeby tracić życie z jednym i żeby spróbowała z innym (znałem kilka takich sytuacji, że przez jej matkę rozpadał się fajny związek). W waszym wieku to jeszcze jest taki młodzieżowy związek. Najlepsze związki są po 30tce, z dziewczynami 35+ i nie ma takich dziecinnych akcji i tekstów jak teraz słyszysz. ;-)

Rozstanie spotkało każdego z nas. To jest przykre i bardzo boli, a do tego wymaga miesięcy zanim będziesz mógł normalnie funkcjonować. Ale dopiero po tych paru miesiącach, jak już opadną emocje do niej, będziesz mógł ją ocenić racjonalnie. W tej chwili patrzysz na nią przez różowe okulary, a ja jestem pewien, że nie jest taka święta jak ci się wydaje. Najlepiej w takim czasie skupić się na sobie (sport, zainteresowania) i na rozwoju zawodowym. Pamiętaj, że najważniejsza jest teraz kariera, a jak sobie poukładasz życie i będziesz szczęśliwy sam ze sobą, to wpadnie ci dziewczyna tak sama z siebie, nawet nie będziesz musiał szukać. Głowa do góry. ;-)

Nie wiem czy to miało służyć rozluźnieniu atmosfery, bo tylko tak jestem w stanie na to patrzeć, ale nawet nie wydaje mi się to za grosz śmieszne.

Dalej trochę szargam się z tym, że niby mogłem coś zrobić, ale tak naprawdę niby co. Czuję, że gdybym nawet próbował nie wiadomo czego to prędzej czy później zacząłbym się czuć źle sam ze sobą, bo zmuszanie się do czegoś na dłuższą metę wyjdzie, wręcz wybuchnie i będzie tylko jeden wielki bałagan. A ja mam naprawdę mocne myśli co by było gdyby i nie widzę szczęśliwego zakończenia. Pytanie brzmi co ona mogła zrobić, a właściwie czego nie zrobiła, mianowicie trzymanie mnie w takiej bańce że wszystko jest ok i nie okazywanie jakiegokolwiek powodu do niepokoju z mojej strony, że coś jest nie tak. I dla jasności nie mówię o jakichś złych rzeczach, tylko o tym moim charakterze, bo wiem że ktoś tutaj na pewno się przyczepi że ignorowałem czy coś w tym stylu. Nieprawda.

Boli mnie to że nie było żadnej walki z jej strony, mimo tego że przecież widzimy w sobie taki potencjał, że oboje jesteśmy wartościowymi ludźmi którzy nigdy nikogo nie krzywdzą, nie manipulują, nie wdają się w ocenianie i obgadywanie innych, których często brzydzi zachowanie dzisiejszego społeczeństwa i to co sobie w dużym ogóle ludzie nawzajem robią. Nosz cholera spotkaj dzisiaj takiego człowieka i jeszcze żeby była chemia.

Nie, nie ma nikogo, powtarzam kolejny raz. Spotykaliśmy się wczoraj na spacerze, oczywiście rozmowa poszła na tory rozstania, chcąc nie chcąc dało mi to jakąś ulgę tylko nie wiem jak to będzie z perspektywy czasu.

Cały czas biję się z własnymi myślami, że zaprzepaszczam(y) życiową szansę na coś pięknego. I wiem, że ona też musiałaby tego chcieć, a z jakiegoś powodu nie chce. Muszę się z tym pogodzić w końcu bo niby minęły tylko 2 tygodnie i czuję się lepiej z samym sobą już, chociaż dzisiejszy poranek był naprawdę nieciekawy, zwłaszcza że wczoraj mało brakowało a skończylibyśmy w łóżku.

Edit. Mam takie wrazenie właśnie po tym jak czytam nie tylko to forum ale no po prostu słyszę co się dzieje z rodzinami i małżeństwami, wierzyć się nie chce do czego ludzie są zdolni.

Edit. 2 Przeczytałem sobie od nowa cały wątek na spokojnie i z perspektywy czasu szkoda, że nie mogę jeszcze powrzucać odpowiedzi na niektóre Wasze posty, no ale tak to już jest. Dużo lepiej się czuję, chyba w wolnej chwili przy obniżce nastoju będę to robił częściej. Dziękuję

Wituś, nie spotykaj się z nią już więcej, bo jej to będzie na rękę tylko dopóki nie znajdzie sobie nowego chłopaka, potem przyjacielska relacja z eks będzie dla niej kłopotliwa i Ciebie wyrzuci z życia jak starą niepotrzebną skarpetę. To spotykanie się z nią musisz uciąć od zaraz. Daj sobie możliwość zapomnienia o niej, a ona nich sobie szuka swojego księcia.

Tak, masz rację, że należy artykułować swoje potrzeby i mówić o nich otwarcie. Co nie znaczy, że ktoś będzie w stanie Ci pomóc.

Jeśli jest tak jak mówisz i ona nie potrafi się otworzyć, kiedy czuje się słaba i chce się pokazywać ludziom tylko od silnej strony, to jest problem, który pomogłaby rozwiązać terapia, ale nie Ty.

Jeśli zainteresujesz się trochę psychologią to zobaczysz, że można.

Mogę Ci polecić przeczytanie takiej książki „Dorosłe dzieci niedojrzałych emocjonalnie rodziców” psychologa klinicznego Lindsay C. Gibson

To co myślę może Cię zainteresować, to ostatni rozdział, gdzie opisywane jest po czym poznać osobę dojrzałą emocjonalnie. Może Ci się przydać taka informacja, żeby szybciej wyłapać takie osoby na przyszłość i co źle rokuje na przyszłość. Mnie to się spodobało, ponieważ z wielu książek dowiesz się co nie jest ok, jakie zachowania świadczą o zaburzeniu, itd., ale nie masz tego przykładu jak powinno się zachować/ jakie zachowania są zdrowe.

Wczoraj tak się złożyło, że wpadliśmy na siebie. Była zdziwiona że jestem w stosunku niej jakiś taki oziębły. A potem jeszcze tak się potoczyło jakoś, że znowu wycisnęła z siebie kolejny powód. Niby synonimiczny, ale trochę jednak inny, że kiepsko radzę sobie z problemami i bała się, że jak zaczną się większe problemy to będzie tylko gorzej.

No to chyba pozamiatane jak dla mnie, problemy się nawet nie zaczęły, a zamiotła ogonem i do widzenia. Nigdy kiedy naprawdę potrzebowałem nie czułem w niej wsparcia, dawałem jej wszystko to w zamian, sama twierdziła że zawsze miała w 100% wsparcie z mojej strony i to jest moja mocna cecha. To jak z tą słabością, potrafię sobie nawet poradzić z jej problemami ale jak już ze swoimi sobie czasem kiepsko radzę to papa?

Co ja mam tu więcej powiedzieć.

Edit. Zdaję sobie sprawę, że ona taka jest, już to tutaj opisywałem i widocznie nie chce faceta który ma potrzebę dzielenia się swoimi problemami. Ja już taki jestem, na pewno też z wiekiem mi to przyjdzie zwłaszcza że jestem w tej chwili sam. Ale no tego nie zmienię, inaczej nie potrafię przynajmniej w tej chwili. A to że jeszcze potrafiła rzucić tekstem, że jak się czasem na coś wkurzę to się potrafię dąsać no to już mi ręce opadły. To co, mam zawsze nawet jak jest źle udawać że jest w porządku? Ja rozumiem radzenie sobie ze stresem itd ale ja to przecież robię. I dobrze odczytywałem swoje potrzeby, brakowało mi po prostu czasami dobrego słowa, takiego żeby czuć się wyjątkowym w jej oczach, przecież to jest bardzo ważne. No i to wsparcie. Oraz pieprzone zamknięcie się w sobie i nie okazywanie że coś jest nie tak.

Jakoś znamienne jest to, że ją zdziwiła Twoja obojętność i chłód, pewnie oczekiwała, żę będziesz znowu jej nadskakiwał i słodził..

Zastanawia mnie dlaczego fakt, że jeśli facet oczekuje (też) wsparcia, zrozumienia i pomocy, to jest to odbierane w tak dziwny sposób. Skoro osoby tworzą razem związek, to chyba WZAJEMNIE powinny się wspierać, informując się wzajemnie o problemach..?

To teraz odwrócmy sytuację i wyobraźmy sobie, kiedy to wątek tworzy kobieta,narzekając na pewne zachowanie partnera, które on uważa za błahostkę a dla Autorki może to być ważne..Dlatego ciężko określić, co jest grane, kiedy nie zna się szczegółów.
Poza tym, jest jednak pewna skala, według której można "mierzyć" czy dana sytuacja w życiu jest poważna czy nie. O ile choroba bliskiej osobyb, utrata pracy, kłopoty dziecka w szkole można traktować za poważne, to już fakt, że przez jakiś czas np ludzie są tak zarobieni, że mają dla siebie nieco mniej czasu i siłą rzeczy nie mogą gdzies wspólnie wyskoczyć to juz inny kaliber, który można po jakimś czasie rozwiązać..
Naprawdę powinno sięstawiać znak równości między nimi?
Akurat empatia, zrozumienie, wytrwałość i siła do znoszenia POWAŻNYCH problemów uważam za to, co właśnie ludzi powinno łączyć i kiedy są w stanie to przejść, można powiedzieć, że to uczucie jest między nimi silne. Sory, ale jeśli ktoś odchodzi, bo np któreś z rodziców partnera jest poważnie chore i trzeba się nim bardziej zaopiekować, to niezbyt dobrze świadczy o tej osobie odchodzącej..Nie mówię tutaj o całodobowej opiece, ale chociażby o zrobieniu zakupów czy np wizycie w szpitalu..

Z drugiej strony nikt nie lubi narzekania i sam miałem ochotę swego czasu wygadać jednemu znajomemu, żeby przestał w końcu biadolić i narzekać, dzowniąc do mnie i pisząc, bo stawało się to powoli męczące.

Bagienni_k, a powiedz tak szczerze, czy gdybyś wtedy miał jakiś problem, to zwróciłbyś się z nim do tego znajomego, czy na starcie uznałbyś to za głupi pomysł, skoro on sam nie umie sobie poradzić, to dokładając mu swoich zmartwień, jeszcze bardziej go zdołujesz a taka osoba i tak raczej wsparcie dla Ciebie nie będzie, czyż nie?

Powiem Ci, że to nawet niekoniecznie taki głupi pomysł. Osoba z problemami, ma problem, ponieważ jest zaangażowana emocjonalnie w swoje problemy, za to na problemy innych potrafi patrzeć trzeźwo, ponieważ tego emocjonalnego ładunku nie ma. Może nie zawsze się to sprawdza, ale są osoby, które mimo że miały problemy potrafiły pocieszać i sensownie radzić innym. Jeślibym uważała, że ta osoba może mi pomóc, bo na przykład ma wiedzę z danej dziedziny, to czemu nie?

Tu chodzi o podejście do codziennych spraw, moich i jej problemów, błahych, codziennych jakichś tam że a to tam coś w pracy ktoś powiedział jej a to coś tam do dupy itd, no normalne życie.
Nie mówiła za to o problemach w stosunku do mnie. Za to jeszcze trochę mam do niej żal. Chociaż widzę też swoje potrzeby które tu nie były zaspokajane i po prostu potrzebowałem więcej czułości. A sam już nie zdążyłem jej tego zakomunikować, bo się i tak skończyło. Widzę, że trochę mimo naszych płci mamy dużo odmiennych cech, to oczywiście bardzo stereotypowe myślenie ale jednak, żeby zobrazować sytuację.

Mogę przytoczyć "problem" o którym akurat rozmawialiśmy wczoraj, że na nartach rok temu trochę się frustrowałem bo zarzuciłem sobie za wysoko poprzeczkę i chciałem za szybko się nauczyć. Mam dużo ambicji w sobie, czasami może trochę za dużo. A ona wkurzona bo to jest problem niby i że psuję zabawę. Dla niej to było problemem, że się sfrustrowałem, że mi nie idzie tak jakbym chciał czaicie? A wystarczyłoby powiedzieć, że dobrze mi idzie jak na pierwszy raz, powiedzieć cokolwiek żeby mnie jakoś podnieść na duchu i od razu byłoby super. No cokolwiek, w żart obrócić, naprawdę. Z resztą za chwilę byłem bo chwilę później zaczęło mi wychodzić i jeszcze wyszliśmy na spacer miło spędzając końcówkę dnia.

To wszystko są pierdoły, ale wspomniałem już dwa przykłady z magisterką, pierwszy tylko chwilowy, drugi już mocny bo ja się gotowałem w tym domu już. Obu nawet mi nie przytaczała, może pierwszego nawet nie pamięta.

Ale im wiecej piszę tym bardziej widzę, że tylko się nakręcam bo to już w ogóle nie ma znaczenia.

Edit. Jedyny poważny problem który miałem za naszego związku to to siedzenie w domu w naprawdę momentalnie dosyć wrogiej atmosferze bo miałem notoryczne spięcia z moją matką plus ta magisterka z którą nie wiedziałem żywnie co zrobić a ja nie cierpię pracować pod presją. A to się tylko skończyło sławetną rozmową którą nieraz już tu wspominałem. Przez messengera w dodatku. Sam ten fakt mnie już teraz nawet wnerwia, nawet zadzwonić się nie dało.

Edit.2 I nie bierzcie pod uwagę tego, że teraz dla mnie problemem jest mój stan bo jestem naprawdę świeżo po zerwaniu i to jest totalnie inna sytuacja, bo miewam huśtawki nastrojów, przynajmniej jeszcze na razie. Po prostu nie widzę siebie mówiącego osobie wkurzonej - ogarnij się, albo zrób to to, to. Tylko najpierw się robi, żeby coś (o ile oczywiście się chce, a zakładam, że chcę pomóc) spróbować złagodzić sytuację, a ewentualnie na chłodno wyciągać wnioski i ewentualnie doradzić co dana osoba może poprawić, jaki jest mój punkt widzenia. Nie ma nic gorszego jak to że jesteś wkurzony a ukochana osoba jeszcze Cię dobija czy utwierdza w jakimś paskudnym przekonaniu, no poprawcie mnie jeśli źle myślę.

Jest ta piosenka HappySad'u "Ale miłość - kiedy jedno spada w dół, drugie ciągnie je ku górze. "

Z tą magisterką już opisywałem, pierwszy problem że mnie po prostu oszukano. Fakt, że zapisałem się ostatni na liscie ale na niej byłem. Mogliby mnie wywalić od razu, ale nikt tego nie sprawdził, a wywalili mnie jak ostatniego dnia kiedy już nie było nigdzie miejsc. Większość ludzi się zapisywała pod sam koniec i było w porządku, ja i tak dużo wcześniej.

Dlatego to mnie tak frustrowało, poza tym niezależnie od czego to nie dobija się kogoś w takiej sytuacji tylko stara się zrobić żeby się poczuł lepiej a potem ewentualnie takie gadki. No nie wiem, może ja jestem zbyt delikatny, ale ja bym jej czegoś takiego nigdy nie zrobił.

No a ta druga sytuacja to z pisaniem. Fakt, oboje pisaliśmy, ale do mojego promotora nie było żadnego kontaktu, nie odpisywał na maile, nie odbierał telefonów, pandemia jestem kilkaset km od uczelni i nie wiem co mam robić a czas goni. Wiem, że ona też pisała swoją, ale przynajmniej wiedziała co ma robić i prosiłem ją o pomoc i no takie ogólne wsparcie. A jeszcze musiałem siedzieć w domu gdzie miałem ciągłe konflikty z matką i było mi naprawdę ciężko. Wszystko się przechodzi i z perspektywy czasu problemu są dużo błahsze ale wtedy naprawdę było to dla mnie ważne.

Ale tak jak mówię, ja muszę myśleć o sobie. I cieszę się, że widzę to z tej perspektywy bo w tym związku wcale nie było tak kolorowo

No ale sam przyznaj, że to zachowanie na stoku to raczej bardziej pasuje do 4-latka, a nie 24. I nie pisz proszę o ambicjach i wysokiej poprzeczce bo to tylko wymówka. Jak masz ambicje to się zapisz na naukę/zajęcia i dąż do doskonałości a nie po pierwszej porażce już foch, płacz i rezygnacja. Skoro potraktowałeś jazdę na nartach ambicjonalnie, to czy coś potem w tym kierunku zrobiłeś? Czy to był tylko taki słomiany zapał?

To ciekawe, i oznaczałoby, że jestem niedojrzała emocjonalnie bo często do osób, które narzekają (moim zdaniem bez powodu albo robią z igły widły tak, że aż ręce opadają), często mówię, by się przestał(a) mazać i wzięła w garść. Niemiej jednak wcześniej stara wysłuchać, zrozumieć ale niektórzy chyba po prostu nie umieją inaczej niż narzekać i wciąż mnożą czarne scenariusze. Serio nie mam cierpliwości i empatii do takich osób i staram ich unikać bo tylko niepotrzebnie zabierają energię.