Przejściowy kryzys czy definitywny koniec? - Netkobiety.pl

Ja po prostu zwątpiłem, tak to tylko mogę nazwać. Mam nawet wizytę u lekarza w ten poniedziałek, ale to niewiele pewnie zmieni. Dopóki faktycznie nie zlecą mi jakiegoś zabiegu, lub w ten deseń. Chociaż ostatnio czuję, że praktycznie nie boli, może chociaż tyle dobrego w tym wszystkim, że to przestanie.
Z pieniędzmi to nie jest tak też znowu, że nie dałoby rady. Bo mogłem prosić rodziców o pieniądze i na pewno by mi je dali. Tylko ja nie chcę brać już w tym okresie na ostatniej prostej do zarabiania pieniędzy we własnym zakresie od nich grosza nad to co naprawdę potrzebuję. Z tymi nartami to też gdyby nie to że wiem że jej na tym zależało pewnie bym nie pojechał.

Tylko widzicie, ją też coś złapało dosyć niedawno w plecach i też często mówiła, że ją to boli, ale gra dalej. I co, zrobiła coś z tym? Nawet wzmianki o lekarzu nie było a co mnie ma pretensje że nic nie robię mimo że chodziłem po kilku i przeszedłem rehabilitację. No i tak to jest.

Edit. Ja też edytuję w odpowiedzi na powyższy post. Ale o jakim ograniczaniu my tu w ogóle mówimy. Graliśmy raz na tydzień tak czy siak, ona tam częściej, kiedy ja zazwyczaj pracowałem bo mieliśmy dosłownie zawsze odwrotne zmiany stażów, jak ona na rano to ja na wieczór i na odwrót także i tak byśmy się nie zgrali. Jak mogę ograniczać kogoś tym co chcę lub nie chcę robić, przecież ona nie może mi rozkazywać - idziesz tu i teraz na siatkówkę i żadnego narzekania, no chyba o to chodzi żebym grał kiedy chcę, prawda? A raz w tygodniu było dla mnie w sam raz, czasami po pracy już byłem zmęczony a co dopiero jeszcze lecieć grać w (często wątpliwej jakości) siatkówkę bo nieraz mówiła jak to się jej źle grało a bo to ludzi słabi albo to jej nie wystawiali a bo to a bo tamto. Jak jeszcze grałem u siebie w AZS czy rekreacyjnie z przyjaciółmi to inna śpiewka, aż samemu się chciało, ale z jakimiś losowymi ludźmi to nie to samo.

Dokładnie, jej pretensje były tutaj śmieszne.

Wituś trafiła Ci się niedojrzała laska, jej wiek trochę tłumaczy jej zachowanie, ale nie do końca.

Z tego co piszesz Twoja była ma problemy z emocjami, a teraz zamiast zachować się w stosunku do Ciebie fair i nie pisać/nie dawać nadziej, to pisze i nie daje o sobie zapomnieć. Dodatkowo jeszcze rzuca tekstami, że może los was zwiąże. Niby potem dodaje, że to głupie, ale ziarno nadziei, którego nie powinna Ci absolutnie dawać sieje. Mniejsza już o to, czy z jej strony to świadoma czy nieświadoma próba manipulacji, ale jasne jest, że nie daje Ci szansy pójść dalej takim samolubnym zachowaniem.

Innymi słowy w związku z tego co piszesz księżniczkowała, a teraz próbuje trzyma Cię na smyczy, żeby w razie czego mieć do kogo wrócić. 

Przestań się z nią kontaktować i puść ją wolno. Niech szuka bardziej dopasowanego do siebie księcia skoro już się na to zdecydowała.

Te swoje przewiny co podałeś, to z mojego punkt widzenia mało istotne pierdoły. Poczytaj sobie wątki w tym dziale. Naprawdę pewnie nie jedna pisząca w tym dziale kobieta, chciałby mieć męża albo partnera, który ma taki „przewiny” jak Twoje.

Jak dla mnie nauczyłeś się ją zadowalać a w przypadku konfliktu ustępowałeś.
Ja na Twoim miejscu nie szedłbym na to spotkanie bo to w niczym Ci nie pomoże.
Takie spotkania czy kontakty tylko robią Tobie z mózgu sieczkę, a potrzebujesz wyciszyć swoje emocje żeby racjonalnie podejść do sprawy.
To nie Ty masz mieć chęć bycia z nią(bo ją masz) ale to ona musi mieć chęć bycia z Tobą(a nie ma)
Znajdź 34 kroki pomogą - oczywiście jeśli Ty będziesz tego chciał.

Wituś

No, nie tylko ręce opadają. Zlituj się.

Jesteś jaki jesteś i znajdzie się kobieta, która Cię pokocha takiego jakim jesteś. I nic nie będziesz musiał robić, niczego udowadniać, ani zmieniać.

To nie jest niczyja wina, że u Ciebie zatrybiło (albo tak sobie wmawiasz) a u niej nie zatrybiło. Zauroczenie minęło, miłość się nie pojawiła. I tylko to musisz przyjąć do wiadomości.

Nic nie zrobisz, aby to zmienić, bo się nie da. Tak po prostu.

Przestań się jej narzucać ze swoim uczuciem. Ona Ci nic nie jest winna. Małżeństwem nie jesteście, dzieci nie ma, zobowiązań żadnych. W sumie to ona ma problem, jak Ci powiedzieć, że Ciebie nie chce, aby w końcu dotarło. Jak skończy jej się cierpliwość to powie w końcu ... spiep...aj.
I może tego właśnie potrzebujesz, bo grzecznie i subtelnie nie dociera.
Więc daj sobie spokój i jej przy okazji. Bo za jakiś czas wejdziesz tu i napiszesz, że jak ona mogła powiedzieć Ci spiep...aj. Nie zmuszaj jej do tego, miej honor. Daj jej spokój.
I przy okazji nie daj się przerobić w "ciocię Kazię", która ją będzie pocieszać i wysłuchiwać jej problemów z kolejnymi chłopcami.
Nie to nie.

Porady:
1. Jezeli wiesz, ze bedzie Cie bolec, ze wstawia zdjecie, ze jest tu czy tam, ze pisze z kims do 2 w nocy, ze dodala jakiegos tam goscia, ze lajkuje mu zdjecia, itd. to z doswiadczenia radze zablokleac gdzie sie da, psychs odpocznie, nie bedziesz rozkminial, a po alkoholu nie walniesz glupoty w postaci pisania do niej sms.
2. Skup sie na sobie i swoich emocjach, tego co czujesz, a nie co ona miala/ma/bedzie miala w glowie. Po co? Co Cie to juz interesuje?

I teraz kwestia, jej zycie - jej sprawa, Twoje zycie - Twoja sprawa. Nie ma juz “wy” jestes tylko “ty”. To bardzo wazne by to zrozumiec bo to jest dopiero “start” do ruszenia dalej.

Nie zastanawiaj sie czy ona uzna, ze zablokowales, ze jestes slaby, glupi, niedojrzaly, itd bo ja zablokowales a nic sie nie stalo. Mysl egoistycznoe, mysl o sobie, ze blokujesz ja, bo nie chcesz rozkminiac, miec w tylku jej zdanie, tak jak ona ma w tylku to, ze Ty chciales budowac z nia cos wiecej. Nie chodzi tu o to, zebys lapal negatywne emocje co do niej (aczkolwiek to pomaga jak umysl zaczyna Ci ja idealizowac - to taki paradoks ktory kazdego w koncu dopada), ale mysl o sobie. Ona to temat zamkniety, wylane, nie potrzebujesz z ni kontaktu, bo po co? Dla przyjazni? Gosciu, przed Toba jeszcze tyle zycia, ze szkoda czasu na kogos kto ma Cie gdzies, byc moze za rogiem czeka na Ciebie wielka milosc, pomysl o tym.

Kazdy chce naprawiac, nikt nie wchodzi w relacje z mysla “a jak sie zacznie psuc to jak telefon, do smieci i ide kupic nowy, bez wyrzutow sumienia”.

Dzisiejszy poranek znowu należał do tych cięższych. Może jest to oznaka słabości, ale oprócz znajomych rozmawiam także z rodziną, głównie z mamą.  Te rozmowy pełnią trochę tę samą funkcję co to forum, skłania do przemyśleń i pomaga te myśli trochę uporządkować, jednocześnie się w nich upewniając.

Chyba coraz bardziej dociera do mnie, że to nie było tak piękne jak sądziłem. Nie będę chyba opisywać szczególnych przypadków, ale przypomniało mi się nasze pierwsze wejście na parkiet po mojej rehabilitacji, tak żeby w końcu zejść z boiska z bólem nie tylko ręki a przede wszystkim odmawiających posługi nóg bo taka przerwa trochę na mnie wpłynęła. I pamiętam to problematyczne niezręczne spojrzenie, że ludzie się mnie pytali co mi jest a ja nie odpowiedziałem jakoś wyraźnie, i pytali czemu nie wchodzę na boisko podobno, a to że ja tego nie słyszałem to po prostu siedziałem na ławce i oglądałem jak grają dalej. Miała do mnie pretensje sam nawet nie wiem o co, że nie krzyczałem "hej napier*ala mnie ręka, schodzę". Myślałem tylko o bólu a nie o tym żeby coś powiedzieć, wiem że jej akurat powiedziałem że dalej nie gram.

Cholera wiem że znowu pierdoły i nie powinienem rozbijać na drobne. Ale to mi chyba pomaga bo muszę w końcu zrobić coś żeby do mnie dotarło. Że to jest kompletnie inny świat w który się wplątałem a totalnie nie powinienem. Mam gdzieś wrażenie że nie powinienem dłużej tego kontynuować już wtedy kiedy miała pierwsze wątpliwości. Z resztą taki był mój pierwszy odruch i teraz i wcześniej. Dlaczego nawet poznanie siebie jest tak trudne, co dopiero drugiego człowieka.

Edit. Ale zaczyna coraz bardziej brakować mi bliskości, cholera nie mówiąc już o seksie. Mam dosyć duże potrzeby na tym polu, staram się w tym momencie o niej nie myśleć, ale jest bardzo ciężko.

Ja się cieszę, Witusiu, że w końcu zaczynasz  zauważać,  że nie było tak kolorowo  co myślałeś  i że zauważasz,  że do siebie nie pasowaliscie.  Nie odbieraj tego,  że masz swoje zalety i wady i że to Twoja wina -  nie. Jesteś jaki jesteś  i ok,  tylko widocznie nie pasowaliscie  do siebie.  Życzę byś dopasowal się idealnie z inną  kobieta,  by zaakceptowala Cię takim jakim jesteś

To nie jest tak też, że rozpaczam i pytam dlaczego to się stało. Nie, oczywiście, że nie. Ja wiem czemu to się stało, tylko najwzyczajniej w świecie chcę się pozbyć negatywnych emocji a pisanie na tym forum mi w tym pomaga. To nie jest też pierwsza dziewczyna i oj, pierwsze zerwanie przeżyłem dużo, dużo nieporównywalnie gorzej. Było idealizowanie, jaka ona to nie była, bla bla, a nie brałem pod uwagę, że wyzywa moją rodzinę jest po prostu sztuczna, fałszywa i wykorzystuje mnie od dłuższego czasu.

I to nie jest też tak, że dla mnie szklanka jest w połowie pusta, po prostu jestem często sceptyczny do pewnych rzeczy i to tyle. Jak można niby żyć w ten sposób że zawsze wszystko jest super i hej do przodu. Przecież tak się nie da, życie weryfikuje i problemy istnieją, a samo im zaprzeczanie taką postawą uważam za kiepskim pomysłem na radzenie sobie z nimi.

Heh, nie chce gnuśnieć ze mną na kanapie, śmieszne kiedy większość wolnego czasu spędzaliśmy oglądając seriale notabene sam nigdy seriali nie oglądam, mam też dużo innych zajęć, ale to bardzo lubiłem tak z nią spędzać czas.

I nie to że wspominałem wielokrotnie w komentarzach jak uwielbiam spotkania ze znajomymi, na codzień nawet jak siedzę przy komputerze coś mi zawsze leci w tle żeby słyszeć czyjś głos. Jeszcze gram z ludźmi w sieci, gadamy gramy i się bawimy.

Nie wiem skąd przekonanie o mnie że jestem jakimś nudnym pajacem. Bo mam uczucia które zostały zranione i cierpię? A że to jest opcja, która mi pomaga to od razu, że jestem słaby. Za toksyczną pozytywność dziękuję z góry i komentarze typu "weź się w garść". Bardzo to pomaga, naprawdę.

Edit. I gdzie tu jeszcze odpowiedzialność która w naszym zawodzie (powiem tylko że medyczny) podczas koronawirusa? Ja jakoś potrafię ogarnąć, że nie można się na wszystko rzucać i trzeba zachowywać dystans, wiadomo że by się chciało wiele rzeczy ale mamy sytuację jaką mamy i trzeba ograniczać co się da.

Dlaczego te poranki muszą być tak ciężkie. Kiedy myślałem już że zmierza to wszystko w dobrym kierunku to wszystko znowu wraca, te dołujące myśli że nie byłem wystarczająco dobry, chodzi mi o charakter. A myśl, że ktoś kochany przeze mnie się czuje przygaszony będąc ze mną tak bardzo boli. Znowu przeczytałem te wiadomości sprzed kilku dni kiedy rozmawialiśmy, teraz pluję sobie w brodę.

Twierdziła, że to nie chodzi o te wszystkie sytuacje które już chyba tutaj wymieniłem w nieskończonych postach, ale o całokształt i żebym na to nie patrzył. Że nie wie do końca jaki jest tego powód, czy ten rok z pandemią, który utrudnia, ale że brakuje jej radości życia i spontaniczności.  A to że niby robi możliwie najgłupszą rzecz w swoim życiu i może będzie tego żałować wcale nie pomaga. Bo skoro rozstaje się ze mną czuje że to we mnie tego brakuje.

I czuję właśnie, że to co wypracowałem sobie przez te rozmyślania przez ostatnie dni runęło znowu. Te myśli uderzyły z taką mocą że wszystkie bariery które zdążyłem zbudować rozpadły się w proch. I mimo to że czytając to z dystansem, nie tak jak na żywo wtedy, kompletnie wyzbyłem się nadziei na powrót, to dalej jest cholernie ciężko. Tylko już z totalnie innego powodu.

Wituś wokół ciebie są ludzie, koleżanki, koledzy trzeba do nich wyjść, albo w necie poszperać. Poza tą dziewczyna, tez istnieje życie, radosne życie Młody jesteś. Trzeba korzystać z życia, bo strasznie szybko ucieka.

Oj nie, poprzednie rozstanie przeżywałem dużo gorzej. Tylko to było tak, że zaczęliśmy chodzić razem w wieku 14 lat, skończyło się po 6 latach. Tylko paradoksalnie nie miałem czego żałować, ostatnie miesiące wypluły z niej tyle jadu i wszelakiej toksyczności, że do dziś nie chcę mieć z nią niczego wspólnego. Ot szczeniackie postrzeganie związku, że tylko ona się liczy i tyle. Nie to, że uważam że mam teraz ogromną ilość doświadczenia, ale zawsze jakieś ono jest.

Ale wtedy nic na tym świecie nie było w stanie przetłumaczyć mi, że stało się dobrze jak się stało i że ten związek zmierzał do nikąd. Tu zadziałało pewnie wiele czynników na raz, że to pierwsza dziewczyna na pewno, że tyle lat w takim wieku pewnie dało mi fałszywe poczucie tego że to jest to, wypierałem poczucie wykorzystywania mnie i inne paskudne zagrywki, nie przyjmowałem do wiadomości. Jeszcze po wszystkim męczyłem się pewnie ze dwa lata, nie wiem czy nie miałem stanu depresyjnego, nie byłem z tym u lekarza to nie wiem, byłem za to na wizycie u psychologa gdzieś po roku od rozstania, po której poczułem się znacznie lepiej, bo wytłumaczyła mi wiele rzeczy, ale jakoś i tak to nie pomogło. Właśnie była taka sytuacja, że zatrzymałem się w miejscu. Moje poczucie własnej wartości było zerowe, wrak człowieka.

Teraz to jest kompletnie inna sytuacja, właśnie to rozstanie przechodzę lepiej, nie jestem w stanie powiedzieć racjonalnie dlaczego. Mimo że obecna eks jest znacznie bardziej wartościową osobą, z którą relacji dla kontrastu z poprzednią powinno mi być nieskończenie bardziej żal. Ale dalej jest karuzela uczuć, chociaż taki plus że chyba umysł już jest na dobrych torach, teraz tylko jeszcze przekonać serce.

I tu pozostaje znowu otwarty temat spotykania się, mówicie żeby tego nie robić i odciąć się. Natomiast tak jak pisze MagdaLena. Ja życzę jej dobrze, ale to nie od razu znaczy, że jestem gotów na to, żeby powiedzieć jej "ok, spotykaj się z jakimś typem jeśli masz na to ochotę, wolna droga". Mimo tego, że życzę jej szczęścia to na razie przywiązanie i tyle czasu spędzonego razem nie pozwala mi o tym myśleć, na samą myśl robi mi się niedobrze kiedy wyobrażę ją sobie z innym.

Jednocześnie nie jest tak, że wypieram to że do siebie nie pasowaliśmy. Na początku naszego związku ja nawet nie byłem pewny czy dobrze zrobiłem że się w to pakuję. Tylko tak z biegiem czasu wyszło że zaczęła chyba spełniać coraz więcej moich oczekiwań, co paradoksalnie uznałem za poczucie bezpieczeństwa, jak się okazuje w praktyce fałszywego. I to dało mi jakieś poczucie że nawet jeśli coś będzie nie tak czy zachowam się nie tak jak ona chce (patrz te przypadki które opisywałem) ona to zrozumie, przecież w związku nie tylko akceptuje się zalety ale i wady.

Wiem, że może za bardzo to rozwlekam i po prostu należałoby powiedzieć koniec i basta, nie pasujemy i tyle. Ale chyba tu faktycznie nie chodzi tylko o nią, ale o mnie. O brak wiary w to, że spotkam kogoś bardziej dopasowanego do siebie.

Na pewno miałem taki mindset podczas pierwszego zerwania, że nic mnie już nie czeka w życiu lepszego niż ona, bla bla. Wtedy to było totalnie nieuzasadnione bo po prostu rozstałem się z toksykiem. Czytałem już na ten temat wiele razy i wiem że toksyczne związki bolą najbardziej i ciężko się z nich uwolnić. Ale tu kompletnie inna sprawa. Tylko czy do końca tak jest, że ze mną wszystko jest ok.

Wydaje mi się, że z poprzedniego związku się wyleczyłem bo trwało to długo, natomiast to że poczucie wartości znowu spadło, to fakt, ale mam ku temu dobry powód.
Natomiast nie czuję, że spadło ono do zera, na razie jest jazda bez trzymanki i w większości przypadków czuję się naprawdę dobrze bo dostrzegam dużo swoich dobrych stron i wręcz zaprzeczam kategorycznie tym jej przykładom bo spokojnie wszystko jestem w stanie wytłumaczyć na chłodno.

Z tym, że te poranki bywają paskudne, wkrada mi się największa ilość emocji, pewnie to po prostu przez teraźniejsze rozjechanie emocjonalne. Poza tym miałem tydzień wolnego od pracy więc nie miałem co ze sobą zrobić, jakbym musiał wstać i iść do pracy to nie miałbym czasu na jakieś dywagacje.

Czyli to tak wygląda z boku, że wcale nie widzę problemu w tym, że ona była nie wiadomo jak dobra tylko mi się wydaje, a jest to wszystko przykrywką pod moją niską samoocenę?
Bo naprawdę włączając tylko rozum staram się nie myśleć o uczuciach tylko jaka ona jest - zwykła, wartościowa osoba, mam gdzieś przekonanie że naprawdę ciężko w dzisiejszych czasach spotkać kogoś kto będzie mieć taki szacunek do tego co lubię robić, jak spędzam czas, mojego czasu, pieniędzy no i ogólnie być wartościową osobą. Nie wiem czy to moja krótkowzroczność, ale ona też to we mnie widzi, stąd te wszystkie teksty o możliwym błędzie i żałowaniu w przyszłości. To nie jest tak że ja byłem tylko z nią bo nie miałem z kim, albo nie mogłem zdzierżyć samotności w tamtym okresie, co to to nie. Właśnie czułem, że w tamtym okresie byłem oswojony z samotnością i byłem gotowy na spróbowanie zbudowania czegoś z kimś takim jak ona.

Wydaje mi się, że to przez to że nie miałem do tej pory za bardzo co ze sobą zrobić i zwykła tęsknota i brak bliskosci sprawiają, że tak mi się robi. Dlatego wierzę, że to z czasem minie. No mam nadzieję. Z resztą gdybym po prostu wzruszył ramionami otrzepał się i powiedział, że nic się nie stało nie świadczyłoby o mnie dobrze, przynajmniej w moim przekonaniu. Przecież ją kochałem, a właściwie staram się dalej tą miłość w sobie zabić i patrzeć na nią już nie z perspektywy chłopaka.

Może i macie rację, gdyby jej tak nie zależało to może i by została w domu. Ale to już nie ma znaczenia, wtedy wszystko już było pewnie przemyślane. Mimo tego, że zapytała czy może iść bo jej było niezręcznie zawsze mogła pomyśleć o tym że ja siedzę tutaj, a ona się bawi. Faktycznie trochę nielojalne. Ale tak jak mówiłem, dla niej sylwester to była zwykła impreza, tylko na którą nie mogłem iść. No nieważne już.

Wydaje mi się teraz jak o tym myślę, że źle reaguję na niewłaściwie w stosunku do mnie zachowanie, czy też może słabo zaznaczam swoje potrzeby. Nie wiem już sam, niby czuję że naprawdę fajnie nam się układało w życiu nie tylko codziennym ale ogólnie rzecz biorąc, ale z drugiej strony czuję że to ja się bardziej starałem. Z tym, że ona zawsze taka była, mniej uczuciowa niż ja, przynajmniej na zewnątrz.

Edit. Może źle się wyraziłem, nie tyle szacunek miałem na myśli do tych rzeczy co po prostu tak się układało że nie było na tym polu żadnych kłótni czy nieporozumień. Chociaż w sumie to może i być postrzegane synonimicznie.

Edit2. No i może jeszcze strach przed tym, że skoro jej się mój charakter jednak nie podobał na tyle, to że w przyszłości może być tak samo, bo w sumie kto chce być z kimś z kim się czuje źle. Bardziej tego się boję niż tego, że ona tego nie zaakceptowała chyba, przynajmniej kiedy pominę ból po tym odrzuceniu, bo muszę przecież myśleć o mojej przyszłości. Jednocześnie coś we mnie buntuje się, żeby kupić te jej wytłumaczenia. No i mam taki wewnętrzny konflikt. W każdym razie nie wiem co musiałbym robić, żeby ona była ze mną szczęśliwa więc to jest chyba definitywny powód na to żeby zrobić grubą kreskę. Stawałbym na głowie a pewnie dalej byłoby źle.

Tak się zastanawiam, czy któremuś z komentujących przyszło do głowy, że być może mylą niską samoocenę z wrażliwością?

Czy to słabość? Przecież u Witusia to wszystko świeża sprawa. Gdyby od razu pozbierał się do kupy, to byłoby dziwniejsze.

beckett dobrze prawi, a to co my możemy Autorowi zaoferować, to dobre słowo.

Pozdrawiam.

Tu nie chodzi o odpychanie... tylko o dopasowanie. A raczej jego brak. Poczucie humoru to nie wszystko. Poza tym związek, uczucia się z czasem zmieniają. Albo rozwijają, albo wygasają. U Was, a raczej u niej to drugie.

To co Ty chcesz jeszcze usłyszeć? Można kogoś lubić, uważać że jest dobry ale nie kochać. Pewnie dlatego jest jej trudno Cię zostawić. Bo jak sam mówisz, nie przyjmujesz jej tłumaczeń.

Oczywiście, że nie jest z Tobą źle Jesteście po prostu różni i ona stwierdziła, że nie kocha i pora rozstać.
Zapewne i dla niej to nie jest łatwa decyzja ale związek bez uczuć, nawet jak też bez kłótni (a może właśnie dlatego) nie ma sensu i przyszłości.

Oczywiście, że mi przyszło, tylko nie do końca chyba jestem w stanie w to uwierzyć. I to też nie jest tak, że nie widziałem poza nią świata, powiedziałbym że mimo to że ją bardzo kochałem jednocześnie w głowie czułem że ten związek jest naprawdę w porządku.

Miałem taki okres że podobała mi się koleżanka z roku jeszcze jak nie chodziliśmy razem. Ale nawet jak zaczęliśmy podobała mi się trochę dalej. Nie wiem czy to coś złego, ale widzę różnicę z pierwszego związku, w tamtym inne kobiety mogłoby nie istnieć. Tutaj właściwie też, ale je już zauważałem. Z tym, że po prostu nic z tym nie robiłem, fajna dziewczyna i tyle, ja mam swoją którą kocham i jej poświęcam 100% uwagi. Do tamtej i tak raczej kompletnie bym nie pasował, moja teraźniejsza eks mówiła, że jest trochę zwariowana. No i to też mnie przekonywało że nie chce jakiegoś super zwariowanego życia, że jest bliżej mnie. No ale to już mniejsza.

Moje podejście jest takie, może gdzieś na świecie jest, a może nie? Nigdy nie mamy pewności. I chyba tu mamy podobne podejście, bo moja eks przecież też się boi że to może być najgorsza decyzja w jej życiu. Z tym że przynajmniej to nie jest moja decyzja.

Edit. Ale na pewno pomogłoby znalezienie w niej czegoś co mi przeszkadzało, jakiejś wady. Z tym że tak jak usilnie próbuję tak znaleźć nie mogę.

Tak, zdaję, dlatego mówię że nie jest tak że nie chcę dać jej odejść. Rozum podpowiada nawet że jakby mi powiedziała dzisiaj że wraca ja musiałbym odmówić. Powinienem już rok temu kiedy miała wątpliwości. Z resztą taki był mój pierwszy odruch ale się powstrzymałem, może niepotrzebnie.

Tylko po prostu chciałbym żeby się to wszystko wydarzyło. Wiem że to głupie i nierealne. Chciałbym żeby wszystko było proste i już zakończone, żeby nie szukać, nie zaczynać wszystkiego od nowa. Sam nie wiem skąd u mnie ta presja, ale widocznie istnieje.

Wiem, że ludzie istnieją w takich związkach i wiem, że to nie jest fair przynajmniej w stosunku jednego z partnerów. I wiem jak to się może kończyć. A potem lament i niedowierzanie że zdradził/a. Możliwe i że będzie tego żałować a może i nie. Może w przyszłości nawet niedalekiej pomyśli że byłbym idealny, ale na ten moment nie jestem.

Dlatego plus w tym wszystkim jest taki że nie widzę powrotu. Przynajmniej tyle mogę powiedzieć sobie na 100%. Ale to nie znaczy że mogę ją postrzegać jako przyjaciółkę bo na to na pewno za wcześnie. Jeśli w ogóle to będzie możliwe.

Edit. Ale muszę się też podzielić takim spostrzeżeniem. Przez to jak bardzo roztrząsałem te wszystkie sytuacje, tą jej argumentację i te wszystkie sprawy mam wręcz pewną awersję do wszystkiego co negatywne, boję się nazwać coś w rozmowie z inną osobą jakimkolwiek epitetem który jest negatywnie nacechowany, nie potrafię opisać czegoś takim jaki jest, nie potrafię powiedzieć, że coś jest nie tak mimo że takie jest.

Wydaje mi się, że prędzej czy później tak by zaczęło być i tam, zacząłbym się męczyć, dusić w sobie emocje byle tylko by nie było że... No właśnie, że co. Sam już nie wiem czego ona ode mnie chciała konkretnie, stąd ten mętlik w głowie. Ale ile można w sobie dusić to wszystko?

Edit.

Nigdy nie zrozumiem tego fenomenu kłótni. Jak ktoś się wkurzy i wykrzyczy z siebie to jest niby lepiej niż w cywilizowany sposób usiądzie i porozmawia z drugą osobą co go gryzie?

To dobrze, że zdajesz sobie już sprawę, że kontynuowanie na dotychczasowych zasadach Waszej relacji w tych okolicznościach mija się z celem i byłoby tykającą bombą z opóźnionym zapłonem.Nie chodzi tylko o możliwość potencjalnej zdrady. I nie tylko z jej strony.
Warto być w związku z tą osobą, o którą chodzi, tym jedynym i najjedyńszym, a nie kimś z założenia gorszym, mniej wybrednym wyborem chociażby ze strachu przed samotnością, bo brak prawdziwej miłości zawsze wylezie i będzie stałe o sobie przypominał w różnych okolicznościach, w zachowaniach małych i dużych. Z czasem byłoby tylko gorzej. Widziałbyś to w braku czułości, w braku rozmowy, w braku szacunku, w złości na Ciebie z powodu głupich spraw. Czułbyś brak miłości w braku wsparcia i zainteresowania sprawami dla Ciebie ważnymi, w braku czynienia Tobie drobnych przyjemności. Czułbyś jej niechęć przy zbywaniu Ciebie, gdybyś może próbował zmienić sytuację między Wami. Gdyby pojawiły się w Waszym życiu większe problemy mogłaby je - zamiast rozwiązać z miłości do Ciebie - przypisywać temu, że jesteś wyborem z braku laku. Po prostu nie postarałaby się o Ciebie tak jak na to zasługujesz. Już czułeś, że czegoś Ci brak, a z czasem odczuwałbyś to jeszcze bardziej.

Odradzam Tobie także relacje przyjacielsko-kumpelskie z ex. Przynajmniej na jakiś czas. Co z oczu, to z serca.

Jest tu podobny temat - tylko staż większy bo 6 lat - i tam po czasie wyszła inna gałąź.

Miała być więź, a wyszła gałąź.

Nie wiem jakimi znajomymi mogła się niby bawić skoro nie ma żadnych oprócz wspólnych ze mną. Była szczera ze wszystkim jeśli o to chodzj i nie wiem czemu usilnie staramy się tutaj o jej oczernianie.

A dobre samopoczucie nie z tego powodu. Ona nie sprawia mi już dobrych emocji. Mimo że nie widzę w niej czegoś co co mogłoby pomóc ją raz na zawsze skreślić to czuję w sobie że nie mógłbym być inny niż jestem i nic na to nie pomogę. A to jest pozytywna myśl.

To czy kogoś ma coś zmienia? Bo to też usilnie wszyscy zgadujecie nie mając pojecia. I tak do niej już nie chcę wrócić.

A i tak, odezwała się, czy chcę jutro pogadać. Chcę spróbować mimo tego że nie wiem czy to dobry pomysł, jeszcze zobaczę.

Edit. Poza tym to wszystko nie ma znaczenia. Jedyne co mi pozostaje to ból z którym sobie z czasem poradzę, staram się po prostu jak najszybciej go pozbyć.

Nie spotkamy się. Żadne z nas nie chce. Po prostu pogadać jak w pracy i tyle.

Dokładnie tak, wątpliwości żadnych nie mam że do żadnego spotkania nie dojdzie.Umówiliśmy się że popiszemy przez telefon. Co mi się trochę wydawało głupie bo po co się umawia na to. No ale możemy pracować w różnych godzinach.

Edit. Pytanie z innej beczki. Czy to normalne w tym układzie że czuję się źle z tym że ona może teraz nie, ale będzie szczęśliwa kiedy ja czuję się paskudnie? Bo nie wiem czy to dobry objaw a zaczynam chyba mieć jakąś zazdrość o to że dobrze sobie radzi z tą całą sytuacją mimo to że nawet nic o tym nie wiem, same przypuszczenia.

Ale ja odpuściłem. Chciałbym żeby było jak dawniej jak za dotknięciem różdżki ale przecież to cholera niemożliwe. To po prostu ludzka wygoda mnie do tego ciągnie, bo przecież byłoby łatwiej żyć jak dawniej.

Nie mógłbym żyć ze świadomością czegoś takiego, już nawet nie chodzi tu o bezpieczeństwo tylko po prostu byłbym jak tykająca bomba bo bym chodził na paluszkach i żeby tylko nie popełnić błędu. Tak się nie da żyć.

Widze, ze dalej to rozstraszas. W ciagu niecalych dwoch tyg najpierw piszesz wprost oklamujac siebie, ze chcesz z nia byc. Za chwile, ze juz nie chcesz z nia byc, ze nie robi Ci to. Tu nagle, ze ona pisze zeby sobie popisac.

Chlopie.. masz jajka? Po tym co piszesz powatpiewam. Powiedziala nie, to nie i zegnasz, a nie “moze popiszemy” “moze pogadamy o pracy” “moze jednak nie chcemy”. Rozchiwany emocjonalnie, powiewasz jak flaga na wietrze - jak zawieje tak sie ustawiasz. Skoro temat zamykasz, to usuwasz numer/nie odpisujesz. “Popisze bo przeciezez jestesmy kolegami”. No, na pewno jednoczesnie cierpiac, ze nie jestes z nia, faktycznie swietna znajomosc, ktora warto kontynuowac.

Ups, ależ po Nim jeździcie. No nie da się tak szybko wyłączyć, będzie ciut trwało.
Ale się staraj bardziej Wituś bo dobrze Ci tu piszą.

To wreszcie odpuściłeś czy chcesz, żeby teraźniejszość nigdy się nie wydarzyła? ;-)

Oj Wituś, czasem piszesz rozsądnie, a zaraz potem jesteś jak nieprzytomny. Jasne, że potrzeba czasu, żeby emocje został wyciszone, aby wybrzmiały do końca, jednakże jeśli pozostawisz sprawy tylko czasowi, to i za kilka lat będziesz wzdychał do ex. Potrzeba tu jednak świadomego wysiłku abyś zrozumiał siebie w tej sytuacji, a ze zrozumienia wyciągnął wnioski dla zmiany. W przeciwnym razie obawiam się, że lekcja nieodrobiona będzie się za Tobą ciągnąć.
Z mojej perspektywy masz tendencję do uciekania w świat nierzeczywisty, w świat Twoich wyobrażeń, naznakowany Twoimi dobrymi chęciami. Nie chodzi tylko o wyruszanie do świata wyobrażonego, w którym gdybasz „co by było gdyby", w którym negocjujesz swoją sytuację, szukasz swoich przewin, win i kruczków, których mógłbyś się chwycić jako ostatniej deski ratunku, ale też o brak trzeźwego spojrzenia na to, co się dzieje/działo w Twoim związku. Dlatego już rok temu, jak Twoja ex zgłaszała pierwsze sygnały, że to nie to, Ty je szybko pominąłeś. Dlatego też mimo odczuwanych braków (choćby czułości) zostawiałeś to na boku. Dlatego nie mówiłeś na bieżąco o swoich odczuciach, unikałeś negatywnych nawiązań do Waszej relacji, co by nie burzyć własnych wyobrażeń.
Trzeba ruszyć ze swoim życiem do przodu, a do tego potrzebny jest rozrachunek z przeszłością, więc nie ma sensu prowadzić z ex pogaduszek o pracy, tylko zamknąć to, co było i nie trzymać się iluzorycznej relacji, bo na nic się Tobie to nie zda, tylko będzie podtrzymywać Twoje wyobrażenia.

Widzicie siedzę sobie teraz wieczorem przed komputerem i niby już jest naprawdę znacząca różnica, nie gonią już mnie tak bardzo niechciane myśli, czasem coś sobie jeszcze narzuci ta makówka i analizuje. Ale do żadnych wniosków nie dochodzę bo to przerabianie tego i mielenie wciąż i wciąż a rezultatów brak, chyba  już taki jestem że bym chciał na wszystko znaleźć odpowiedź, ale co by mi to dało to też nie wiem.

Ważne, że brak akceptacji takim jakim jestem = brak udanego związku. Chociaż tego nie widzę jeszcze to życzę sobie żeby to zauważyć, kiedyś.

Teraz chyba kolejny etap żałoby, zwykły smutek, samotność i takie tam, wiadome rzeczy. No i jeszcze strach przed nieznaną przyszłością, ale muszę sobie jakoś radzić.

W każdym razie wiem że jest coraz lepiej, nawet gadam sobie z ludźmi z pracy z uśmiechem i luzem, ile się da.

Edit.

Nawet nie chce mi się opisywać jak bardzo to było żałosne

No właśnie im bardziej się zastanawiam tym bardziej nie wiem co mógłbym w sobie zmienić, żeby jednocześnie zachować tą zgodę z samym sobą. Wiadomo, nawet sama moja praca będzie mnie wspierać w tym, żeby być bardziej otwarty na ludzi, inaczej się nie da. A to widocznie było problemem dla niej, tylko do końca też tego nie kupuję bo w podobnych argumentach mógłbym ją postawić i też by egzaminu nie zdała. A to, że ja już taki jestem że jak nie widzę w czyichś oczach chęci do rozmowy ze mną to nawet nie zagaduję, bo po co mam potem usłyszeć jakieś burmuszenia czy wymuszone 2 zdania. Byłem dla niej najlepszą wersją siebie i co mogę to na pewno poprawię, ale nie wymagam nie wiadomo czego od siebie na przyszłość.

A w przypadku Witusia oznacza to brak kontaktu z rzeczywistością.

Wituś, wg mnie za dużo u Ciebie myślenia życzeniowego, a za mało bycia tu i teraz.
Ale niektórzy jadą na autopilocie przez całe życie i jakoś im ono zlatuje :-/

Praca nad samym sobą, to ciągłe wychodzenie ze strefy komfortu. Czyli zmuszanie się do robienia czegoś, czego nie chcesz.
Niewykluczone, że potrzebujesz pracy nad samym sobą.