Przejściowy kryzys czy definitywny koniec? - Netkobiety.pl

Tak samo wyszło że nie spędzaliśmy sylwestra razem. Szczerze mówiąc to nigdy, bo ona pracowała sobie jako kelnerka żeby dorobić a ze teraz jest pandemia wiadomo. Chciałem spędzać go razem ale ona zawsze stwierdzała że to dla niej nie jest żaden specjalny dzień i w sumie nie musimy, chyba że bardzo chcę. No i tak się zdarzyło że musiałem wcześniej wrócić tu gdzie robimy staż, ona została sobie w domu, jakieś spotkanie z ziomkami z liceum i tam zaprosili ją na sylwestra. No i mówi mi o tym,  że siedzenie w domu nie jest takie złe bo trochę wypili wtedy, ale czy nie mam nic przeciwko. I tutaj od razu uprzedzę nie, nie poznała ani nikogo na tym pierwszym spotkaniu ani na drugim bo tam byli sami nasi znajomi. Z resztą kto porzuca 2letni związek dla kogoś poznanego na sylwestrze?

Nie o to chodzi, po prostu wróciłem tutaj kiedy ona była tam, nie chciałem specjalnie wracać na sylwestra, może to był błąd. To nie było tak, że sobie zaplanowała że pójdzie beze mnie to wyszło dosłownie z dnia na dzień kiedy ja byłem daleko.

Edit. powtarzam, że ją namówili ludzie z liceum bo wiedzieli że nie ma planów, jak z resztą inny z jej paczki, to wyszło spontanicznie, spotykają się raz na rok.

Istotka6 napisał/a:

Myślę,  że mogę powiedzieć głosem wielu kobiet : nie jesteś dla Niej partnerem na całe życie.  Z jakiś powodów,  ona tego nie widzi i tyle.  Przyjmij  to po prostu.  Chcesz być tym z kim naprawdę chce być,  czy wolisz być taką zapchaj dziura? Ona by się w tej drugiej kwestii  dusila,  chcesz tego? 
Dobra rada,  naprawdę skup się teraz mocno na sobie,  nie na niej.  Co ma być to będzie,  zaopiekuj się sobą w tym wszystkim

Edit,  widzę tu,  że nie potrafisz słuchać,  Nas - kobiet,  negujesz i niedopuszczasz Nasz punkt widzenia... A chyba wiemy,  co kobieta moze  mieć w głowie,  przyznasz rację?

Nie neguję, tylko nie chce mi się wierzyć, bo to trochę dwie różne rzeczy. Znam ją bardzo dobrze. Ale przyznaję rację, że nic nie mogę zrobić i jeśli patrzeć na swoje dobro powinienem odpuścić i nie czekać, wiem. Tak, wszystko to wiem, ale co mi szkodzi spróbować?

Myślę,  że już wszystko  postanowione. 
Wituś chce walczyć,  to walcz.  Jesteś oporny na to co piszemy,  natomiast nikt tu za Ciebie życia nie przeżyje,  rób jak Ty uważasz,  tylko miej świadomość,  że tak jak pisalismy,  możesz skazać się na śmiesznosc lub uratować związek na jakiś czas...  Jakiś czas,  nie na cale  Zycie.  Pytanie tylko ile to potrwa? Pół roku? Może znowu rok?

Istotka6 napisał/a:

Myślę,  że już wszystko  postanowione. 
Wituś chce walczyć,  to walcz.  Jesteś oporny na to co piszemy,  natomiast nikt tu za Ciebie życia nie przeżyje,  rób jak Ty uważasz,  tylko miej świadomość,  że tak jak pisalismy,  możesz skazać się na śmiesznosc lub uratować związek na jakiś czas...  Jakiś czas,  nie na cale  Zycie.  Pytanie tylko ile to potrwa? Pół roku? Może znowu rok?

Sorry ale jak laska pisze: " "matko, sylwester jest dla ciebie tak bardzo ważny? dla mnie dzień jak każdy inny w roku a teraz to już w ogóle nie ma co robić"
To co od razu przychodzi na myśl? Nie daj mi człowieku spokój? I to po 2 latach?

Roxann napisał/a:

Istotka6 napisał/a:

Myślę,  że już wszystko  postanowione. 
Wituś chce walczyć,  to walcz.  Jesteś oporny na to co piszemy,  natomiast nikt tu za Ciebie życia nie przeżyje,  rób jak Ty uważasz,  tylko miej świadomość,  że tak jak pisalismy,  możesz skazać się na śmiesznosc lub uratować związek na jakiś czas...  Jakiś czas,  nie na cale  Zycie.  Pytanie tylko ile to potrwa? Pół roku? Może znowu rok?

Sorry ale jak laska pisze: " "matko, sylwester jest dla ciebie tak bardzo ważny? dla mnie dzień jak każdy inny w roku a teraz to już w ogóle nie ma co robić"
To co od razu przychodzi na myśl? Nie daj mi człowieku spokój? I to po 2 latach?

Jasne,  rozumiem Cię,  Twój punkt widzenia.  Po prostu  widzę,  że Wituś  i tak będzie walczył  bo ślepy jest na to co piszemy,  przecież to widać.  My swoje a Wituś swoje,  nie dopuszcza innej opcji,  widać,  że chce walczyć.  To niech walczy,  skoro ślepy

random.further napisał/a:

Poczekaj na Jej ruch. I uszanuj.

Tia zwłaszcza jak skorzysta z wyjścia awaryjnego i będzie chciała wrócić.

Witku,
Twoja historia bardzo przypomina mi moją oczywiście z paroma istotnymi różnicami... W mojej „sielance” pojawiły się również niestety zdrady- z jego strony. Tak jak Ty - byłam tą bezpieczną przystanią, dobrą, ciepłą stroną, osobą, na którą zawsze mógł liczyć. Los chciał, że mimo tego wszystkiego- wybaczania, zapewnień o bezwarunkowej miłości, stabilizacji itd wybrał co innego Bo po dłuższym zastanowieniu (koło 3 lat xD) nie chciał tego co przez ten cały czas otrzymywał ode mnie. Teraz jestem w zupełnie innym miejscu w życiu. Jestem szczęśliwa i spokojna, mam pracę, faceta, który docenia to jakim jestem człowiekiem, kocha mnie za to, jest wdzięczny na każdym kroku.
Chciałabym przekazać Ci kilka lekcji, które wyniosłam z tego wszystkiego, kilka prawd, których powinieneś się teraz kurczowo trzymać.
1) Jesteś dobrym człowiekiem, wartościowym człowiekiem. Nikt nie zadba o Ciebie tak jak Ty sam. Zasługujesz na to, żeby zadbać o siebie i otaczać się miłością.
2) Zasługujesz na osobę, która będzie przy Tobie i zaakceptuje Ciebie takiego jakim jesteś. Jednocześnie nie zrezygnujesz z tego, żeby codziennie starać się być lepszym człowiekiem. Akceptacja siebie nie oznacza rezygnacji z samodoskonalenia.
4)Niezależnie od tego, jak bardzo kogoś kochasz - Ta osoba, może chcieć czegoś innego od życia. Może nie chcieć Ciebie. I to jest okej. Zrób rachunek sumienia, jesteś w stanie spojrzeć sobie w lustro i powiedzieć „ byłem dla niej dobry, naprawdę starałem się dać od siebie wszystko co najlepsze” ? Jeżeli możesz, to czapki z głów. Powiedz to sobie kilka razy na głos i leć naprzód.
5)Selfcare. Zadbaj o siebie. Nie tylko fizycznie ale również zadbaj o swoje zdrowie psychiczne. Wywrzeszcz wszelkie emocje. Załóż słuchawki, leć na orzeźwiajacy spacer i od tej chwili zaopiekuj się sobą.
6)Jeszcze nie wiesz ile dobrego przed Tobą. Przygotuj się na to i nie oglądaj się za siebie.

Daj spokój..nie ma wojny gdzie przez 2 niemieckie armie trzeba przejść by się spotkać.

Ale ja zapewniam że gdybyśmy tylko byli blisko siebie to tak byśmy tego sylwestra spędzili, tylko po prostu wybrała to bo co miała w domu siedzieć?

Wituś napisał/a:

Ale ja zapewniam że gdybyśmy tylko byli blisko siebie to tak byśmy tego sylwestra spędzili, tylko po prostu wybrała to bo co miała w domu siedzieć?

Hm..., spróbuj pomyśleć o Niej jakby była dziewczyną/narzeczoną Twojego brata/kolegi (chodzi mi o to abyś spojrzał z dystansu - wszyscy Ci to tutaj doradzają) - jak wtedy byś oceniał Jej postępowanie nie znając Jej bliżej ?

Ona dostała propozycję z dnia na dzień kiedy ja już byłem tutaj, co miała zrobić, dlaczego miałem jej zabronić?

Zyczliwy napisał/a:

Dorzuce cos od siebie.

Pierwsza sprawa, walicie w gościa z grubej armaty, ze juz kogos ma na pewno i dlatego go zostawila. Tak, jest taka mozliwosc, ale jest tez taka mozliwosc, ze poczula ze robi sie powaznie, koniec studiow, dorosle zycie, trzeba podjac dojrzale kroki, a ona nie czuje sie jeszcze na tyle, by isc dalej, tworzyc powazna relacje, byc moze cos jej nie pasuje w Autorze, nie do konca jest przekonana czy to jest to, byc moze tez chce jeszcze posmakowac swiata, zycia, bawic sie i imprezowac, albo zwyczajnie nie chce sie wiazac na powaznie, po prostu. Zakladam, ze Autor czytajac to powie „ale ja jej niczego nie zabraniam, niech idzie sie bawic!” albo „ona nie jest typem imprezowym”. Odpowiedz pierwsza, ona sama sie ogranicza bedac z Toba, jak ma sie kogos kto w domu czeka to niekoniecznie sumienie pozwala isc na calosc. Odpowiedz druga, nie jest, ale moze chce tego sprobowac, ale czuje ze musi najpierw sie „uwolnic”.

Znam identyczn historie, dziewczyna odeszla bo w wieku 23 lat nie chciala sie wiazac, wolala sie bawic, zostawila go. Minely 4 lata w tym czasie on poznal kogos i sie zareczyl, jej zal tylek scisnal chciala wrocic, oczywiscie mu tego nie mowiac, ale wszyscy dookola z grona jej bliskich znajomych w tym ja o tym wiedzielismy, sama przyznawala, ze dala ciala, tym bardziej ze nie mogla w tym czasie poznac kogos, kogo bylby na tyle odpowiadajacy jej, jak jej byly. Gosc sie ozenil, jej psychika runela, tak po 5 latach od tego rozstania. Płacz, gniew, zal itd. Teraz wiem, ze ma nowego partnera, jest zakochana, chyba juz pierscionek na palcu sie kreci, ale sama mi powiedziala, ze owszem tego kocha, ale kochala mocno tak prawdziwie tylko jednego - tego ktorego zostawila. Ot taka historia. Dodam tylko, ze tamten byly po rozstaniu nie blagal, nie skamlal o powrot.

Czytam te historie i kurde, klasyczny przypadek i zachowanie. Mysle, ze wiekszosc z nas tak konczyla jeden ze swoich pierwszych zwiazkow. Płacz, łzy, kocham Cie, jestes cudowny, ale zaslugujesz na kogos innego, jestes dla mnie wazny, to koniec, ale chce bardzo bys byl moim przyjacielem. Takie gadanie, ktore powinno Ci wejsc jednym uchem i od razu drugim wyjsc. Mowi Ci tak, bo nie chce Cie krzywdzic, nie chce sobie zamykac furtki, a jednoczesnie nie chce zamykac furtki, bo dobrze miec do czego wrocic, jak cos innego nie wyjdzie, w tym imprezowe zycie, nie mowie ze zaraz nowy zwiazek. Poza tym, swiadomosc, ze jestes dla niej „dostepny” i czekasz i w kazdej chwili moze do Ciebie wrocic, podbija to jej ego i nie czuje smutku, bolu i cierpienia porozstaniowego, tej utraty Ciebie na zawsze.

Jak juz przedtawiasz swoja historie to rozumiem, ze poza wygadaniem oczekujesz odpowiedzi co robic. Ja to rozumiem, targaja Toba emocje, rozowe okulary, zakochany i umysl podpowiada Ci ze masz walczyc, starac sie i inne rzeczy. Ktos tu juz Ci napisal, ze walczyc to mozna o zwiazek, jezeli dwie osoby jego pragna, tu pragniesz zwiazku Ty sam. Ona nie. Jezeli odpuscisz ja, zaczniesz sie bawic i dasz jej do zrozumienia, ze masz to juz gdzies albo daj Bog poznasz kobiete nowa, w ktorej sie zakochasz to jej tylek scisnie i obarczy Cie wina, ze to Ty to zakonczyles, nie dales jej czasu, itd. Zrobi z siebie ofiare przed Toba i kazdym innym, zebys mial poczucie winy. Zlewaj wtedy na to, bo to ONA z Toba zerwala. Czas? Czas na co? Albo sie z kims chce byc, albo nie. Zastanawiac to sie mozna nad tym co zrobic na obiad, a nie nad tym czy chce sie z kims byc czy nie i „potrzebuje sie czasu”. Ten czas jest dla niej bardzo wygodny, bo moze sobie bez wyrzutow sumienia zobaczyc, czy potrafi zyc bez Ciebie, ale skoro ktos tak robi to znaczy, ze chce to skonczyc i bez bolu dla siebie z tego wyjsc.

Popieram tutaj te slowa:
Rozsądne wyjście jest dla mnie takie, jakie proponuje @Gary:
"Co należało zrobić? Twardo powiedzieć: Okej! Masz wątpliwości, rozumiem, musisz przemyśleć. Pamiętaj, że mi się podobasz, mamy super seks, charakter świetny, kocham Cię. Pisz, dzwoń kiedy chcesz. Masz czas aby się ogarnąć, uporządkować. Ja się teraz odsunę, czuję się wolnym mężczyzną. Nie wiem jak długo na Ciebie poczekam. „
Z tym dawaniem jej mozliwosci pisania i dzwonienia to bym sie zastanowil. Jezeli masz tyle sily, by odpisywac jej z usmiechem, z radoscia ale zdawczo i to po kilku godzinach to tak zalecalbym, ale po Twoich wpisach widze skale emocji wiec nie odpisywal i nie odbieralbym. Zamknal ten temat calkowicie. Jezeli ona sie zastanawia, nie wie czego chce to prawdopodobnie, po takich akcjach bedzie chciala wrocic, ale gwarantuje, ze za jakis czas historia sie powroci poki nie nabierze sily zeby to calkowicie zamknac na zawsze. Nie ma sensu byc z kims, kto wraca z braku alternatywy, ze zwyklego leku przed byciem nagle samym.

Jak moge Ci doradzic, to zacznij sie szanowac, skoro ktos Cie nie chce, to nie, jej strata, nie Twoja. Ona traci, nie Ty. Co Ty tracisz? Ano tracisz laske, ktora sama nie wie czego chce. Co ona traci? Goscia, ktory chce z nia byc, zakochany, ktory chce z nia budowac przyszlosc. Niestety, malo kto w dzisiejszych czasach w Twoim wieku chce budowac cos na powaznie, wiekszosc chce sie bawic, przelotne relacje, itd. Moze kiedys to zrozumie, doceni, ale Ciebie nie powinno juz to interesowac. Zycze kolego sukcesow i jak najmniej rozpaczania, bolu i cierpienia po tej dziewczynie, za to szczescia z kolejna miloscia.

Dzięki za w końcu rzeczowe podejście do sprawy, naprawdę doceniam. Ale nie do końca się zgadzam, mianowicie sam zapytałem, czy może chodzi o to, że nie jest gotowa na wspólną przyszłość na poważnie. Odpowiedziała, że to nie o to chodzi, że nie chce dalej być w tym punkcie jak teraz na studiach bo ją to po prostu przytłacza i chciałaby przejść w etap stabilizacji, ergo myślała o naszej wspólnej przyszłości, ale ma obawy. Nie jest to też typ ani super imprezowy gdzie popadnie, bo np. do klubu by nigdy nie poszła, ot tak po prostu ze znajomymi posiedzieć napić się piwka potańczyć przy muzyce, jak ja z resztą.

Nie widzę powodu żeby robić jej na złość swoim szczęściem czy udawaniem że jestem szczęśliwy. Tak było po pierwszym związku kiedy chciałem za wszelką cenę udowodnić że jestem coś wart i że to nie moja strata. Nie tędy droga. To zawsze kończy się rozczarowaniem bo ta pompa która napędzała nasze siły w tamtym momencie, niedługo potem się wyczerpuje i znowu jest dołek. Owszem wszystko można sprowadzić do reakcji biochemicznych w naszym organizmie tylko po co. Jestem w tym pogubiony po prostu, ale czy to dziwne skoro ona będąc tutaj osobą podejmującą decyzję sama jest tak samo pogubiona?

Wituś napisał/a:

Zyczliwy napisał/a:

Dorzuce cos od siebie.

Pierwsza sprawa, walicie w gościa z grubej armaty, ze juz kogos ma na pewno i dlatego go zostawila. Tak, jest taka mozliwosc, ale jest tez taka mozliwosc, ze poczula ze robi sie powaznie, koniec studiow, dorosle zycie, trzeba podjac dojrzale kroki, a ona nie czuje sie jeszcze na tyle, by isc dalej, tworzyc powazna relacje, byc moze cos jej nie pasuje w Autorze, nie do konca jest przekonana czy to jest to, byc moze tez chce jeszcze posmakowac swiata, zycia, bawic sie i imprezowac, albo zwyczajnie nie chce sie wiazac na powaznie, po prostu. Zakladam, ze Autor czytajac to powie „ale ja jej niczego nie zabraniam, niech idzie sie bawic!” albo „ona nie jest typem imprezowym”. Odpowiedz pierwsza, ona sama sie ogranicza bedac z Toba, jak ma sie kogos kto w domu czeka to niekoniecznie sumienie pozwala isc na calosc. Odpowiedz druga, nie jest, ale moze chce tego sprobowac, ale czuje ze musi najpierw sie „uwolnic”.

Znam identyczn historie, dziewczyna odeszla bo w wieku 23 lat nie chciala sie wiazac, wolala sie bawic, zostawila go. Minely 4 lata w tym czasie on poznal kogos i sie zareczyl, jej zal tylek scisnal chciala wrocic, oczywiscie mu tego nie mowiac, ale wszyscy dookola z grona jej bliskich znajomych w tym ja o tym wiedzielismy, sama przyznawala, ze dala ciala, tym bardziej ze nie mogla w tym czasie poznac kogos, kogo bylby na tyle odpowiadajacy jej, jak jej byly. Gosc sie ozenil, jej psychika runela, tak po 5 latach od tego rozstania. Płacz, gniew, zal itd. Teraz wiem, ze ma nowego partnera, jest zakochana, chyba juz pierscionek na palcu sie kreci, ale sama mi powiedziala, ze owszem tego kocha, ale kochala mocno tak prawdziwie tylko jednego - tego ktorego zostawila. Ot taka historia. Dodam tylko, ze tamten byly po rozstaniu nie blagal, nie skamlal o powrot.

Czytam te historie i kurde, klasyczny przypadek i zachowanie. Mysle, ze wiekszosc z nas tak konczyla jeden ze swoich pierwszych zwiazkow. Płacz, łzy, kocham Cie, jestes cudowny, ale zaslugujesz na kogos innego, jestes dla mnie wazny, to koniec, ale chce bardzo bys byl moim przyjacielem. Takie gadanie, ktore powinno Ci wejsc jednym uchem i od razu drugim wyjsc. Mowi Ci tak, bo nie chce Cie krzywdzic, nie chce sobie zamykac furtki, a jednoczesnie nie chce zamykac furtki, bo dobrze miec do czego wrocic, jak cos innego nie wyjdzie, w tym imprezowe zycie, nie mowie ze zaraz nowy zwiazek. Poza tym, swiadomosc, ze jestes dla niej „dostepny” i czekasz i w kazdej chwili moze do Ciebie wrocic, podbija to jej ego i nie czuje smutku, bolu i cierpienia porozstaniowego, tej utraty Ciebie na zawsze.

Jak juz przedtawiasz swoja historie to rozumiem, ze poza wygadaniem oczekujesz odpowiedzi co robic. Ja to rozumiem, targaja Toba emocje, rozowe okulary, zakochany i umysl podpowiada Ci ze masz walczyc, starac sie i inne rzeczy. Ktos tu juz Ci napisal, ze walczyc to mozna o zwiazek, jezeli dwie osoby jego pragna, tu pragniesz zwiazku Ty sam. Ona nie. Jezeli odpuscisz ja, zaczniesz sie bawic i dasz jej do zrozumienia, ze masz to juz gdzies albo daj Bog poznasz kobiete nowa, w ktorej sie zakochasz to jej tylek scisnie i obarczy Cie wina, ze to Ty to zakonczyles, nie dales jej czasu, itd. Zrobi z siebie ofiare przed Toba i kazdym innym, zebys mial poczucie winy. Zlewaj wtedy na to, bo to ONA z Toba zerwala. Czas? Czas na co? Albo sie z kims chce byc, albo nie. Zastanawiac to sie mozna nad tym co zrobic na obiad, a nie nad tym czy chce sie z kims byc czy nie i „potrzebuje sie czasu”. Ten czas jest dla niej bardzo wygodny, bo moze sobie bez wyrzutow sumienia zobaczyc, czy potrafi zyc bez Ciebie, ale skoro ktos tak robi to znaczy, ze chce to skonczyc i bez bolu dla siebie z tego wyjsc.

Popieram tutaj te slowa:
Rozsądne wyjście jest dla mnie takie, jakie proponuje @Gary:
"Co należało zrobić? Twardo powiedzieć: Okej! Masz wątpliwości, rozumiem, musisz przemyśleć. Pamiętaj, że mi się podobasz, mamy super seks, charakter świetny, kocham Cię. Pisz, dzwoń kiedy chcesz. Masz czas aby się ogarnąć, uporządkować. Ja się teraz odsunę, czuję się wolnym mężczyzną. Nie wiem jak długo na Ciebie poczekam. „
Z tym dawaniem jej mozliwosci pisania i dzwonienia to bym sie zastanowil. Jezeli masz tyle sily, by odpisywac jej z usmiechem, z radoscia ale zdawczo i to po kilku godzinach to tak zalecalbym, ale po Twoich wpisach widze skale emocji wiec nie odpisywal i nie odbieralbym. Zamknal ten temat calkowicie. Jezeli ona sie zastanawia, nie wie czego chce to prawdopodobnie, po takich akcjach bedzie chciala wrocic, ale gwarantuje, ze za jakis czas historia sie powroci poki nie nabierze sily zeby to calkowicie zamknac na zawsze. Nie ma sensu byc z kims, kto wraca z braku alternatywy, ze zwyklego leku przed byciem nagle samym.

Jak moge Ci doradzic, to zacznij sie szanowac, skoro ktos Cie nie chce, to nie, jej strata, nie Twoja. Ona traci, nie Ty. Co Ty tracisz? Ano tracisz laske, ktora sama nie wie czego chce. Co ona traci? Goscia, ktory chce z nia byc, zakochany, ktory chce z nia budowac przyszlosc. Niestety, malo kto w dzisiejszych czasach w Twoim wieku chce budowac cos na powaznie, wiekszosc chce sie bawic, przelotne relacje, itd. Moze kiedys to zrozumie, doceni, ale Ciebie nie powinno juz to interesowac. Zycze kolego sukcesow i jak najmniej rozpaczania, bolu i cierpienia po tej dziewczynie, za to szczescia z kolejna miloscia.

Dzięki za w końcu rzeczowe podejście do sprawy, naprawdę doceniam. Ale nie do końca się zgadzam, mianowicie sam zapytałem, czy może chodzi o to, że nie jest gotowa na wspólną przyszłość na poważnie. Odpowiedziała, że to nie o to chodzi, że nie chce dalej być w tym punkcie jak teraz na studiach bo ją to po prostu przytłacza i chciałaby przejść w etap stabilizacji, ergo myślała o naszej wspólnej przyszłości, ale ma obawy. Nie jest to też typ ani super imprezowy gdzie popadnie, bo np. do klubu by nigdy nie poszła, ot tak po prostu ze znajomymi posiedzieć napić się piwka potańczyć przy muzyce, jak ja z resztą.

Nie widzę powodu żeby robić jej na złość swoim szczęściem czy udawaniem że jestem szczęśliwy. Tak było po pierwszym związku kiedy chciałem za wszelką cenę udowodnić że jestem coś wart i że to nie moja strata. Nie tędy droga. To zawsze kończy się rozczarowaniem bo ta pompa która napędzała nasze siły w tamtym momencie, niedługo potem się wyczerpuje i znowu jest dołek. Owszem wszystko można sprowadzić do reakcji biochemicznych w naszym organizmie tylko po co. Jestem w tym pogubiony po prostu, ale czy to dziwne skoro ona będąc tutaj osobą podejmującą decyzję sama jest tak samo pogubiona?

Dalej nie rozumiesz. Nie dziwie sie, bo jak pisalem swoja historie 6 lat temu na tym forum to tak samo jak Ty, czytalem, niby rozumialem, ale w glowie i tak uparcie trzymalem sie swojego i nie daj Boze jak ktos mial inne zdanie ode mnie, ktore godzilo w to moje utwierdzone mysli to wrecz agresja reagowalem. Ja Ci nie mowie, ze masz udawac jaki jestes szczesliwy zeby jej pokazywac, bo to jest dziecinada. Ja Ci mowie, ze lepiej jak zamkniesz ten temat, skupisz sie na zobie, zaczniesz zyc swoim zyciem, bedziesz szczesliwy i sie w kims zakochasz, a ta kobieta z ktora jestes/byles teraz to beda tylko mile wspomnienia, ktore nie wywoluja w Tobie skrajnych emocji.
Nie dopuszczasz do siebie slow osob, ktore patrza na to z boku bez emocji, szukasz usprawiedliwienia i punktu zaczepienia zeby poczuc sie winnym, znalezc ten problem i wierzyc, ze jak go naprawisz to bedziecie zyc dlugo i szczesliwie. No niestety tak nie jest jak widac, ona juz to zamknela, dla mnie dawanie sobie czasu jest wyjsciem z relacji po cichu na paluszkach, a nie czasem na przemyslenie, juz Ci o tym pisalem. Dalej ją tlumaczysz, usprawiedliwiasz, stawiasz ba piedestale i oczekujesz, ze Ci odpowiemy co ona ma w glowie i najlepiej jak ta odpowiedz to bedzie to co Ty sobie w glowie ustawiles, wtedy wystrzela endorfiny w Twojej glowie, zlapiesz dobry humor i bedziesz przeszczesliwy, no nie stary. Chcesz odpowiedz? Ona nie chce z Toba zwiazku i musisz to wziac jak facet na klate, nie szukaj sobie teraz celu w tym, zeby tylko moc wrocic. Ale jezeli chcesz Twoja wola, pisz, wydzwaniaj, kup bukiet roz, jedz do niej. Strac resztki szacunku w jej oczach i w swoich oczach, przynajmniej bedziesz mial swiadomosc ze zrobiles wszystko, jak dojrzejesz i dojdzie do Ciebie jak z siebie posmiewisko zrobiles to byc moze wyciagniesz wnioski i przy kolejnych relacjach nie bedziesz takich rzeczy robil.

Ona pogubiona? I co, szkoda Ci jej? Jakbys sie czul jakby Ci gosciu po rozmowie kwalifikacyjnej do super pracy o ktorej marzyles powiedzial, ze on nie wie czy Cie chce, bo chce, ale jednak nie chce, za chwile dzwoni ze jednak chce, by zaraz po tym jak przyjdziesz powiedzial Ci, ze jednak sie rozmyslil i tak robi w kolko, a Ty w to idziesz. Rozumiesz metafore? Tracisz resztki szacunku do siebie w oczach innej osoby, zreszta w swoich tez, jak to zrozumiesz.

Druga sprawa nie analizuj co Ci powiedziala, kobiety maja tendencje do takiego zerwania, zeby drugiej osoby nie zabolalo, bo same nie do konca wiedza czy zamkniecie furtki to dobra opcja, wiec w razie czego wola sie zabezpieczyc ewentualnym powrotem, ale ten powrot zakladaja jako ostateczna skrajnosc w razie jakby im nie wyszlo plus to co Ci pisalem wczesniej o braku wyrzutow sumienia.

Bo Witka obraz opiera się na tym,że On czuje miłość do niej.
Więc może łatwiej sobie wyobrazić mu będzie to, że to On jest nią i zastanowić się czy by się tak zachował. Że wszystkim co Ona robi i mówi.

Słuchaj czasami ktoś potrafi rzewnie płakać nad swoim nieszczęściem gdy postępuje z drugą osobą nie fair..

Znam ją bardzo dobrze.

maku2 napisał/a:

Wituś napisał/a:

Znam ją bardzo dobrze.

Znasz? To wytłumacz nam dlaczego chce od Ciebie odejść a właściwie odeszła?
Jesteś w stanie to zrobić, nie? To znaczy że jej nie znasz tak jak myślisz.

Jak poczytasz tutaj historię to pełno jest takich stwierdzeń – myślałem że ja znam.

Dostałeś dwie wiadomości które nie dopuszczasz do siebie. Na zasadzie ja tak nie chcę i basta.

Pierwsza - ona nie chce już być z Tobą w związku. Powód nie jest istotny, istotne że ona tego nie chce. Nie dopytuj się dlaczego bo to też nie jest istotne(chociaż teraz w to nie uwierzysz).

Druga – nie chce stracić z Tobą kontaktu bo jesteś taki fajny, taki mniamniuśny itp. itd.
I ta informacja też właściwie nie jest ważna. Dlaczego? Ponownie jak poczytasz o rozstaniach tam często występuje hasło – nie traćmy kontakt.
To właściwie służy jej ona ma wrażenie że nie jest okrutna(łaskawa Pani) no i takie nowoczesne po mino zerwania utrzymujemy przyjacielskie kontakty.
No i nie będzie źle odbierane przez waszych przyjaciół.

Nie sądzę, że nawet jak to się rozwinie nie po mojej myśli to czy pomimo pokojowego rozstania się będę w stanie z nią normalnie utrzymywać kontakt. To chyba przez długi czas będzie boleć, a na pewno samo nadszarpnięte zaufanie może być problemem. Tak jak o tym rozmyślam to chyba też przestaję widzieć w tym wszystkim sens.

Bo w tym nie ma sensu. Zwiazek sie skonczyl jakis czas temu tylko ty tego nie widziales lub nie chciales widziec. Dokladnie tak jak teraz.

Kolejna rzecz, ktora mnie niejako bawi to " zostanmy przyjaciolmi". Pierwszy raz uslyszalam to gdy chyba mialam 18-19 lat z ust chlopaka, z ktorym bylam chyba 4 lata. Do dzis dziwie sie jak bardzo moja reakcja byla "dorosla".
Odpowiedzialam mu, ze skoro bylismy para to nie mozemy byc przyjaciolmi.
Mamy rozmawiac o pogodzie, silniku lub gazniku, ktory szwankuje, bo o relacjach z inna osoba nie chce sluchac...
Moze za kilka lat, gdy los nas jakos zetknie to jakas kolezensko-przyjacielska relacja bedzie mozliwa, ale napewno nie tuz po rozstaniu.

I wiecie co? Zyje sobie juz pol wieku i nadal uwazam, ze nie istnieje przyjazn po zwiazku. Mozna udawac/wierzyc, ze tak jest ( jedna strona dalej jest na ogol zaangazowana uczuciowo ), ale to uluda, efekt naszej wyobrazni.
Jakas znajomosc jest mozliwa dopiero po jakims czasie, gdy "wsciekle"emocja opadna i mamy juz inne zycie.

Napisałem wczoraj rano "dzień dobry" jak zawsze sobie pisaliśmy to ja albo ona, tak samo z dobranoc.

Ale prosiła mnie że nie tak się umawialiśmy i że to jej nie pomaga. Także nie ma żadnego kontaktu.

Ale prosiła mnie że nie tak się umawialiśmy i że to jej nie pomaga. Także nie ma żadnego kontaktu.

Pomagać jej? Nie pomagaj...
Może konkretny pożegnalny list?
Napisz do niej, aby Cię zablokowała.

"Hej cześć! Mieliśmy się nie odzywać, ale się męczę, ciągle o Tobie myślę, wspominam nasze dobre chwile. Wiem, że to czas przeszły, że to się nie wróci, a Ty nie chcesz ze mną być. Ja sobie poradzę, jeszcze będę na Ciebie jakiś czekał, ale nie wiem jak długo. Jeśli będziesz chciała to pisz do mnie... Jak nie chcesz czytać tego co będę do Ciebie pisał, to mnie zablokuj. ".

Twarda gra to chyba jedyna droga jeśli chcesz do niej wrócić...

W takim razie z ciekawości, co by zadziałało?

Aż poświęciłam czas i znalazłam cytat Garego:
"Okej! Masz wątpliwości, rozumiem, musisz przemyśleć. Pamiętaj, że mi się podobasz, mamy super seks, charakter świetny, kocham Cię. Pisz, dzwoń kiedy chcesz. Masz czas aby się ogarnąć, uporządkować. Ja się teraz odsunę, czuję się wolnym mężczyzną. Nie wiem jak długo na Ciebie poczekam. "
Może nie zadziała, ale moim zdaniem to najlepsza odpowiedź z możliwych.
Gdyby kobieta chciała tylko sprawdzać to zaraz by się odezwała, a jeśli nie to po tygodniu totalne odcięcie.

Wojtuś, zwykle w sytuacji gdy kobieta nie rozstaje się stanowczo, ma wątpliwości i boi się utraty, to jest Ona do odzyskania. Paradoksalnie najlepiej walczyć, nie walcząc w ogóle. Bądź dostępny, ale stawiaj granice. Pokaż własną wartość, a Ona na nowo ja dostrzeże w Tobie. Zapragnie niedostepnego i silnego faceta. To atawizm.

Tyle że, i tu już piszę z własnego doświadczenia, nie zagwarantuje to trwałości związku. Śmiem twierdzić że po miesiącu miodowym znowu wrócą jej wątpliwości. Jest taki typ partnerów, którzy boją się stabilizacji, decyzji, uciekają.

Bo to że jest się niedopasowanym, dojrzałe ludzie dostrzegają po kilku miesiącach.

Możesz się wpakować w toksyczną relację, która zniszczy Was oboje. Uwierz mi, nie ma nic gorszego.

beckett napisał/a:

Paradoksalnie najlepiej walczyć, nie walcząc w ogóle.

Wężykiem ,wężykiem zapiać w kajecikach podkreślić i wbić sobie do głów młodzi panowie i nie tylko tacy młodzi.
"Białorycerstwo" to chore emocje ,deficyty i braki które wychodzą w tym zjawisku na wierzch ,to jest bardzo toksyczna postawa.

Bullinka napisał/a:

Bo w tym nie ma sensu. Zwiazek sie skonczyl jakis czas temu tylko ty tego nie widziales lub nie chciales widziec. Dokladnie tak jak teraz.

Kolejna rzecz, ktora mnie niejako bawi to " zostanmy przyjaciolmi". Pierwszy raz uslyszalam to gdy chyba mialam 18-19 lat z ust chlopaka, z ktorym bylam chyba 4 lata. Do dzis dziwie sie jak bardzo moja reakcja byla "dorosla".
Odpowiedzialam mu, ze skoro bylismy para to nie mozemy byc przyjaciolmi.
Mamy rozmawiac o pogodzie, silniku lub gazniku, ktory szwankuje, bo o relacjach z inna osoba nie chce sluchac...
Moze za kilka lat, gdy los nas jakos zetknie to jakas kolezensko-przyjacielska relacja bedzie mozliwa, ale napewno nie tuz po rozstaniu.

I wiecie co? Zyje sobie juz pol wieku i nadal uwazam, ze nie istnieje przyjazn po zwiazku. Mozna udawac/wierzyc, ze tak jest ( jedna strona dalej jest na ogol zaangazowana uczuciowo ), ale to uluda, efekt naszej wyobrazni.
Jakas znajomosc jest mozliwa dopiero po jakims czasie, gdy "wsciekle"emocja opadna i mamy juz inne zycie.

Nic się nie skończyło, po prostu miała święta na przemyślenia i sobie dodała jedno do drugiego i wyszedł wynik negatywny.

Ale to nie jest ważne, mały update. Wstałem trochę z mieszaniną uczuć oczywiście ale to z robiłem to tamto i od razu lepiej. Wziąłem się za ćwiczenia jak już pewnie od dobrych 2 tygodni, w domu zacząłem z nudów na święta a teraz leci kontynuacja. Jest dobrze, rozmawiam ze znajomymi próbuję się odciąć i myśleć o sobie.

Zrobię tu taki sobie pewnie mały pamiętnik, coś pomyślę to wpiszę, może coś zagadacie do mnie. Jestem w dobrej myśli.