Zostałam zdradzona. Co robić ... - Netkobiety.pl

ale o co chodzi ?
Dla niego jesteś koleżanką
Do Waszego układu bardziej pasuje określenie FWB o ile sypiacie ze sobą, niż związek, tym bardziej, że jak zrozumiałem z tego co napisałaś, dawałaś mu wolną rękę

co to znaczy pozwolić komuś na zbyt wiele? zwłaszcza w 10 letnim związku? miała go pilnować i ograniczać?
nie pozwalać pisać i spotykać się z koleżankami?
ona w niczym nie zawiniła. jak się kogoś kocha to wierność nie jest żadną zasługą.

Niestety Twój chłopak wciągnął się w te internetowe znajomości, zaczęła mu się podobać popularności, a do tego wszystkiego pewnie widział, że nie ograniczałaś go to stwierdził, że pójdzie krok dalej. Oczywiście to nie Twoja wina, gdyby wcześniej robiła uwagi i zakazywała czegoś to zapewne powiedziałby, że go ograniczasz itp.  On dokonał wyboru i nie ma w tym Twojej winy. Do tego wygląda, że nie tłumaczy się i chyba nie próbuje starać się o Twoje wybaczenie, dobrze zrozumiałam?

Autorka nie zrobiła niczego złego, po prostu go nie ograniczała, bo mu ufała. Żadne zakazy by tego nie zmieniły. O wierności mówimy, gdy wynika ona z postawy człowieka, a nie z braku okazji.
Moim zdaniem na takim etapie życia (nie ma slubu i dzieci) nie ma się co zastanawiać - trzeba się rozstać. Chłopak Cię nie szanuje, a wiec i nie kocha. Jego chęć naprawy związku moze wynikać z tego, ze pomagasz mu wyjsć z długów. Widać, ze jesteś ciepła i empatyczna. 27 lat to nie jest dużo. Bez problemu znajdziesz kogoś bardziej wartościowego.

No właśnie sama tego nie rozumiem ale no nie ... od tej sytuacji minęły trzy tygodnie podczas których ze śmiechem na ustach usłyszałam więcej złego niż dobrego. Kopał leżącego. Mówił ze i tak go nie zostawię bo jest za fajny itd itd ... albo czy jak odejdę to dalej będę ogarniała jego księgowość ... kim ja jestem sekretarka ?

Na każde moje pytanie odpowiadał ze nie wie dlaczego to zrobil. Nic zero tłumaczeń tylko wzrok w ścianę i tyle.

Tydzień temu błagał o kolejna szanse. Dałam ja. W weekend poprosiłam żeby wrócił od kolegi przed 24. Wrócił 24:30 ... niby mała obsuwa ale no ... prosiłam nie ? Kiedy pytałam dlaczego tak zrobił to albo nie wiem albo wzruszenie ramionami. W końcu po jakimś czasie powiedział, ze mu się miło rozmawiało. 

Ja wiem ze po 10 latach nie mogę oczekiwać rycerza na białym koniu kwiatów i poezji. Ale no... jakikolwiek gest, który by świadczył ze żałuje by się przydał.

Nie rozumiem jak taki ciepły szczery dobry chłopak mógł zmienić się w kogoś takiego ...

Prosi się chłopak o mocnego kopniaka w cztery litery, bardzo się prosi. Jeśli zdecydujesz się odejść, to pamiętaj o całkowitym zerwaniu kontaktu. Ciekawe wtedy czy te inne dziewczyny uznają go za na tyle wspaniałego, żeby robić za niego księgowość.

Klaudia zachowujesz się w stosunku do tego chłopaka jak mamusia, która chce synusia wychować. Tak nie można. Związek już od dawna nie ma sensu. Zastanowiłbym się tez na Twoim miejscu, nad swoją wizją związku. Układ mamusia i synuś, zawsze skończy się nakazami i zakazami od mamy i łamaniem ich przez synka.

Klaudia, 10 lat razem, od mlodosci, zwiazek nie wszedl na zaden wyzszy poziom, nie ma rozwoju, odpowiedniej dynaminik.
Nie za bardzo masz co zachodzic w glowe co zrobic, bo prawdopodobnie wasz zwiazek chyli sie ku upadkowi, a twoj partner chce posmakowac innego zycia.
Zajmij sie swoimi sprawami i rozwojem, najlepsze co mozesz w tym momencie zrobic dla siebie.

Zenujace sa te twoje wynaturzenia Adela...

Pronome wiem jak to brzmi, ale Adela użyła bardzo trafnego sformułowania Często bywa tak, że facet zamiast pomyśleć głową, to woli używać tej małej główki na dole...

Sosenek popieram w 100% Twój wpis - w związku powinny panować pewne zasady, a przede wszystkim szacunek do drugiej osoby A tutaj Autorka - "Wszystko" a on nic !!!

Klaudia - nie ma się co łudzić, dla niego kopniak w 4 litery i żegnaj darmozjadzie !!! On nie zasługuje nawet żeby Ci nosić buty...
Kiedyś znajdziesz swoją wymarzoną połówkę
Pozdrawiam

Może i trochę... Ale niestety prawdziwe w wielu przypadkach...

Autorko, w tym związku nie ma z jego strony ani szacunku, ani miłości, nie ma lojalności, uczciwości, a teraz również zaufania. Sensu w tym, by dawać mu jakiekolwiek szanse, też nie ma. Żeby na nie zasługiwać, trzeba spełniać choć minimum warunków, w tym musi pojawić się skrucha, rzeczywista chęć naprawy tego, co się spartaczyło, postawa rokująca na trwałą zmianę. A Ty co dostałaś? Wzruszenie ramionami i kolejną porcję lekceważenia.

Pamiętaj wreszcie, że to my sami wyznaczamy granice, których innym nie wolno przekraczać. Tymczasem Twoich na dobrą sprawę nie ma, a jeśli są, to on nie ma pojęcia, w którym miejscu zostały ustawione. To raz, a dwa - aby oczekiwać od innych szacunku, najpierw samą siebie musisz zacząć szanować.

Nie rozumiem jak taki ciepły szczery dobry chłopak mógł zmienić się w kogoś takiego

Tamtego chłopaka już nie ma i nigdy nie wróci. Im szybciej sobie to uświadomisz, tym lepiej dla Ciebie, bo nie ma już też więzi które was łączyły

Porazka, bo w internecie nam wolno, prawda? Podwojne standardy, pelno tego na tym forum.
Lepiej spojrzec na siebie obiektywnie, bowiem odwracajac sytuacje, ciekawe co bys pomyslala o bylym, ktory w internecie w taki sposob wyrazalby sie o tobie.

Pronome nie wiem czy wiesz ale pewne dosadne wyrażenia są po to żeby wypowiedź miała swoją ekspresję i jeśli trzyma się to pewnych ram jest ok, według mnie Adela z ram nie wyszła, powiedziała co pomyślała i jeśli ktoś miałby się poczuć urażony to chyba wielkim wysiłkiem, ja może jakaś gruboskórna ale znam setki książek pisanych potocznym językiem bo taki image a jest trochę niezłych pisanych prawie grypsem a wartościowych, ale...ale...harlekiny chyba tak pięknie - nierzeczywiście pisane

No to Pronome dla odmiany raz zróbmy psychoanalizę Tobie. Uwazam, ze czesto sie przyczepiasz o cokolwiek i jestes bardzo krytyczną osobą. Mam wrażenie, że dużo energii ładujesz w ocenianie innych. Moze spojrz na siebie obiektywnie, bowiem odwracajac sytuacje, ciekawe co bys pomyslala o ludziach, ktory w internecie w taki sposob odnosiliby się do Ciebie.

Notorycznie ciągnęłaś na swoich plecach tego patałacha. Straciłaś na niego x lat, nie trać kolejnych godzin, dni , tygodni, miesięcy, lat... Chyba że Twoje życie jest nic nie warte, to ok, możesz je sobie śmiało dalej marnować.
Zacznij się wreszcie Autorko szanować, bo nikt za Ciebie tego nie zrobi.

szczerze Ci współczuję, przeżyłem podobną historię ale z dziewczyną (doskonale wiec Ciebie rozumiem, dla faceta to równie ciężkie bo od razu jego poczucie wartości spada do zera albo i niżej, zwłaszcza jak czuje ze był OK w relacji i to nie tylko swoim zdaniem ale postronnych obserwatorów), nie jestem zwolennikiem zamordyzmu i ograniczenia swobód 2 człowieka bo nie o to w życiu chodzi ale Twoja historia i moje doświadczenie sprawiły że zrozumiałem że:

- jak za dużo zainwestujesz w drugą osobę, pomożesz jej urosnąć, okrzepnąć i zdobyć lepsze wykształcenie i zawód to ta osoba zmieni trochę swój obraz siebie i jej pewność siebie urośnie, przez co będzie szukać dodatkowych wrażeń, pozna nowych ludzi, oczywiście jak kochasz to wspierasz i to jest normalne, ale nigdy nie powinno się myśleć tylko o tej 2 osobie, jeżeli decydujesz się na taką pomoc to również musisz mieć swoich przyjaciół i zajęcia, ta 2 osoba wiedząc że też sie rozwijasz i inwestujesz w siebie nie poczuje takiej pewności żeby ryzykować utrate takiej osoby, wiedzac ze tez masz rozne opcje, to moze wydac sie trudne ale ma znaczenie,
- ustalanie granic na początku, to nigdy nic nie da po latach, na początku tuż jak nasze mozgi przestaną zalewac hormony zwiazane z nową relacją nalezy ustalic pewne nienaruszalne zasady, których przekroczenie oznacza koniec związku i trzeba pokazać ze tak sie zrobi, nie ma wyjątków i przebaczania, zdrada = koniec, kazda ze stron musi rozumiec ze okreslone dzialanie ma konsekwencje. Jezeli cos ustalicie, 2 strona to zlamie a Ty go nie ukarzesz to dajesz mu zielone światło, jeżeli ktoś to zignoruje to juz final znasz, zawsze jest taki sam, to tylko kwestia czasu i osoby.
- warto co jakis czas wywolywac w zwiazku nowe emocje, inna bielizna, inny seks, jak nie podrozwaliscie to warto gdzies pojechac, jak nie byliscie nigdy razem w teatrze to warto wyjsc itd itp. Nuda niestety dla wielu ludzi utozsamia sie z brakiem zainteresowania 2 strony, co czesto nie jest prawda ale tak to juz z nami ludzmi jest.

Trzymaj sie dzielnie, to bardzo boli ale łzy się konczą a życie sie toczy dalej, a to o czym marzylismy i sie nie spelnilo czesto jest z perspektywy lat najlepszym co nas spotkalo bo uniknelismy dzieki temu jeszcze wiekszego bolu.

PS. może najwazniejsze w tym wszystkim, moja dziewczyna oczywiscie chciala wrocic i nawet przeprosila, przyjalem i podziekowalem oraz zakonczylem wszelki kontakt. Na pocztku starala sie manipulowac i wzbudzac we mnie emocje itd bla bla bla, juz tylko sie smialem z wlasnej glupoty, faceci niestety potrafia zrobic jeszcze wieksze szopki i probowac uzyskac przebaczenia ale nie mniej zludzen LITOSC TO SLABOSC w takich szemranych powrotach, nie wpuszczaj do swojego zycia kogos kto tak Ciebie potraktowal bo zrobi to kolejny raz i znowu przeprosi..

Mów za siebie Może kobiety tak dobierają. A ta gadka o nieustannym rozwoju to jakby z podręcznika do psychologii. Człowiek ma żyć tak, jak uważa za słuszne. Jak ktoś nie chce się nieustannie rozwijać tylko mieć tzw. święty spokój, to jego sprawa. Jak składasz przysięgę małżeńską to nie mówisz "i że będę się rozwijał aż do śmierci", tylko coś zupełnie innego. Ludzie, którzy zostawiają swoje połówki, bo tamte się nie rozwijają to zwyczajni egoiści.

No ale tacy ludzie, jaki świat dookoła. A że dziś egoizm i konsumpcja w modzie, to Twoje podejście bardzo życiowe.

co do tańca to akurat bardzo trudno o tancerza, który by chciał prowadzić, tu jest problem.
Sa też kobiety które nie rozumieją że w tańcu towarzyskim idzie się za partnerem wtedy gdy trzyma Cie za rękę.
Ale też sporo mężczyzn którzy wychodzą na parkiet i oczekują że kobieta zacznie ich przestawiać.

w ogóle polecam  zwłaszcza Panom kurs tańca towarzyskiego. wiele rzeczy można się nauczyć ciekawych i przydatnych.

Ale to jest naturalna kolej rzeczy, przerabiana na forum wielokrotnie. Taka relacja wygląda na układ dziecko i rodzic. Wiadomo co zrobi dziecko, gdy wyjdzie na prostą, stanie się samodzielne. Dlatego nie powinno się robić dla kogoś za trampolinę. Kończy się to gorzko. Chyba, że jest się faktycznie rodzicem. "Prowadzenie księgowości", nie brałbym dosłownie. Pewnie chodzi o dalsze bawienie się w rodzica. Ta relacja od początku była dziwaczna i bardziej przypominała układ rodzic - dziecko. Autorka zaznaczyła, że mieli układ bez zobowiązań, ot żyli sobie i miało być tak wiecznie.

Wg mnie matka jest w stanie, wybaczyć kochanemu synkowi chyba wszystko.

Ależ zgadzam się z Tobą. Odniosłem się tylko do słów wypowiedzianych w sposób jakby były truizmem ("Oczywiście, na tym to właśnie polega."), a przecież nie wszyscy muszą mieć takie podejście. Ogólnie to relacje z ludźmi to mega ciężki i na pewno nie zero-jedynkowy temat. Możesz nawet znaleźć kogoś podobnego, patrzycie podobnie na świat, zmierzacie do współnych celów, a w pewnym momencie i tak się rozmijacie. Osobiście nie po to wiążę się z drugą osobą, by nieustannie się do siebie dopasowywać i żyć z myślą, że to w każdej chwili może się skończyć. Nie chodzi też o spoczęcie na laurach, ale o to, by móc na drugiej osobie polegać, nawet jeśli ona kwitnie, a Ty przygasasz. Wszystko przecież w każdej chwili może się odwrócić. A dziś za bardzo ciśnie się na ten rozwój i próbuje się ludzi uśrednić, najlepiej jakby wszyscy byli tacy sami. A jak zdradzasz jakieś cechy nieprzystosowania społecznego (co ogólnie nie musi być złe przecież) to jest już na to negatywna etykietka "zaburzenie osobowości".

Również się z Tobą zgadzam. W ogóle chyba nie jest możliwe by znaleźć tzw. drugą połówkę jabłuszka, z która idealnie się dopasujemy przez całe życie. Dlatego musimy sobie odpowiedzieć co tak naprawdę jest najważniejsze dla nas, a czego absolutnie nie jesteśmy w stanie zaakceptować.
Tak jak tutaj, najwyraźniej Klaudii było dobrze w tym związku, nawet jeśli ta relacja bardziej przypominała "matka-syn". Problem się pojawił kiedy "synuś" obrósł w piórka i zaczął spotykać a potem romansować z innymi kobietami.
Mało tego, zdaje się nie bardzo wiedział o co Klaudia ma pretensje, przecież chyba fajnie, że go pragną inne kobiety. W końcu to jakieś potwierdzenie jego zaje*stości.
Szkoda, że Klaudia zamiast szybkiego wybaczenia, nie spakowała mu walizek i nie wystawiła za drzwi. Wtedy by się dopiero okazało, jak sobie synuś poradzi bez mamusi. Jaki z niego kozak.

Wątek poszedł dalej, ale jest mały problem, bo od dłuższego czasu nie było tutaj samej Autorki, a szkoda
Mam nadzieje, że jeszcze kiedyś wróci... (bo dużo cennych uwag, tutaj padło)

Problem Autorki, nie jest w tym niesfornym chłopaku. Problem jest, można rzec systemowy. Jaką wizję związków z mężczyznami ma. Ja znam wiele związków burzliwych, z odejściami, powrotami, dramami, ostrymi kłótniami, próbami rozwodów - a zawsze kończy się jednym. Są razem latami.

Pełna zgoda. Jak dotąd taki model związku Autorce odpowiadał i w sumie nikomu nic do tego. Tolerowała rzeczy czy zachowania, na które wiele jak nie większość kobiet by nie pozwoliło (przynajmniej teoretycznie bo w praktyce, jak dochodzą uczucia, zobowiązania itd., różnie bywa).
Pytanie, czy po tej zdradzie Klaudia kolejny raz przesunie swoją granicę tolerancji byleby tylko związek przetrwał, a jeśli tak to czy jej facet nie zacznie tego wykorzystywać. Wiadomo, jak to bywa. Miał dugi? Spłaciła. Zdradził. Wybaczyła. Co będzie następne?

Zgadza się
Wielu pisze tutaj na forum z myślą, że otrzyma odpowiedź jaką oni by chcieli usłyszeć, niestety często jes tak, że prawda bywa zupełnie inna - i co ??? Przebadają, nie wracają tutaj więcej...

Czy nie obie strony są odpowiedzialne za nudę. Czy w porę zauważona nie zostanie wyeliminowana? Wspólnie? Byłam zdradzana, ale sama nigdy nie zdradziłam. Znam siebie na tyle, żeby wiedzieć czego powinnam unikać. Jestem również rozumna osoba i umiem przewidzieć konsekwencje swoich czynów. Wiem, że na krzywdzie drugiej osoby nie zbuduje się szczęścia. Myślę, że z Kamila jesteśmy trochę do siebie podobne.

''Po pierwsze, nie rozumiem po co dzielisz ludzi na mężczyzn i kobiety. Po co takie generalizacje? I kobiety i mężczyźni, każdy inaczej różne stany przeżywa. Nie wiem w jaki sposób płeć miałaby na to wpływać.  Po drugie, postronni obserwatorzy i tak nie mają wiedzy na temat danej relacji i wydarzeń, i nie wiem czemu kogokolwiek miałoby obchodzić ich zdanie. Moi znajomi widzą moją krzywdę, jego znajomi widzą jego krzywdę. Tak to działa w większości wypadków. ''

W sumie słuszna uwaga, cierpią obie strony, obie na swój sposób, ale tak byłem wychowywany jeszcze ja, że mężczyzna nie okazuje słabości, w każdym razie dla mnie to był cios, ale było i mineło, nie ważne czy jestes w relacji 5, 15 czy 25 lat, ważne że każdy z nas ma prawo do pewnych oczekiwań wobec 2 strony, jak ta osoba nas świadomie ignoruje to finał znany, nie ma sie co łudzić.

Dziękuje za te wszystkie komentarze.Cały czas to czytam. Wiem ze macie racje. Od czasu jak napisałam zaczął się starać. Kwiaty, balony, chcesz na łyżwy chociaż nie lubię ? Chodź na łyżwy. Robi dosłownie wszystko. Jest ideałem.

Tyle, ze ja chyba już nie potrafię. Nie mogę przestać myśleć o tym co mi zrobił, ciagle mu to wypominam. Już nie mówiąc o tym jak moja wyobraźnia mnie katuje. Nie jem, nie śpię, płacze od miesiąca.

A on ucieka za każdym razem kiedy wybuchnę. Mówi ze nie chce na mnie taka patrzec. A jeśli już ze mną rozmawia. Obwinia mnie, ze mu na to pozwoliłam. Ale przecież to nie okazja czyni zdradę tylko postawa, prawda ? Miałam go zamknąć w domu na sile ? Skoro tak chciał to i tak by poszedł.

Może to głupie ale ja byłam jego pierwsza a on moim pierwszym.
Świadomość, ze w tak zły sposób zyskał porównanie ... zabija mnie.

Tyle lat, tyle dobrego i jeden błąd. Błąd, który chciałbym wybaczyć ale
moja głowa mi na to nie pozwala.

Głowa rozsądnie, a serce swoje.... Boisz się podjąć TEJ decyzji, prawda? Miałabym takie same dylematy, gdyby nie to, że on odszedł. I dopiero, jak to zrobił, a mnie bielmo zakochania zaczęło kruszeć, dostrzegłam pewne rzeczy. Wiem, jak trudny masz czas. Wiesz,jaką radę dają Ci wszyscy. Ale jeśli nie zdobędziesz się zostawić partnera, to idźcie chociaż do psychologa, niech on wydobędzie z Was pochowane, zdobędziesz nowy wgląd i wtedy łatwiej będzie Ci podjąć przemyślaną decyzję.