Pogubiłem się - Netkobiety.pl

To rozwiodłeś się w końcu czy nie ?
Chyba nie.
Rozstałeś się z kochanką z litości tak ,czy dlatego że naciskała na rozwód ?Zacząłeś bać się że romans wyjdzie na jaw co się stało ?Tajemnice przestały Ciebie kręcić i cały sekretny świat już nie cieszył tak jak kiedyś ?Nie pytam złośliwie to istotne moim zdaniem.
Skoro  żony nie kochasz trzymają Ciebie przy niej lęki,uprzedzania, przyzwyczajenia i powiązania to też marnujesz jej czas ,
wygląda że przyjąłeś zaborczą postawę wobec niej zasłaniając się niby dobrem dzieci i komplikacjami z rozwodem.Swój czas też marnujesz robiąc sobie krzywdę dzieciom też to robisz trwając w tej sytuacji wygodnie/niewygodnej w zgodzie na niezgodę ze sobą.
Przeczuwasz że stracisz na rozwodzie i to że żona może ciebie alienować od dzieci,jeżeli tak to na jakiej podstawie ?
Nie ufasz żonie to raczej otwarty z nią związek odpada ,sobie też nie ufasz chwiejny jesteś i niezdecydowany.
Chciałbyś gotowca jak przetrwać w takim małżeństwie ,dlaczego nazywasz je przemocowym ? Kiedy odkryłeś według Ciebie wady i "prawdziwą twarz" żony przed zdradą czy po niej ?Jak się usprawiedliwiasz w tym romansie - podejrzewam że standardowo rozczarowaniem,więc jakie były Twoje oczekiwania od żony?Romans potraktowałeś jak odwet,rekompensatę krzywd urazów,prawdziwych i urojonych,wyolbrzymionych?Czy jak paliwo do trwania w tym nieszczęsnym związku miał być ten romans?
Uciekałeś ale nigdzie nie uciekłaś,ani mentalnie ani fizycznie coś mi się wydaje,bo to oznaczałoby ucieczkę przed sobą samym,swoją fizycznością i psychicznością,emocjonalnością ,a rozdzielnie tego jest bez sensu,tak jak ucieczka przed naturalnymi potrzebami instynktem jest niemożliwa,desperackie tłumienie uciekając w jakieś egzaltowane emocje z seksem być może , nie jest wyjściem jak sam widzisz.
Odpowiedź w sumie jest prosta na Twoje pytanie " jak zacząć?" .Zacznij szukać jaj tam gdzie teoretycznie i anatomicznie powinny się znajdować .Idź do prawnika poznaj swoje prawa i możliwości ,możesz iść po wsparcie psychologiczne,bo kłamstwa podczas romansu widocznie zryły ci psyche i to nie dla Ciebie gra na dwa fronty.

proponuje przeczytać ten wątek chyba podobna sytuacja jak u Ciebie
https://www.netkobiety.pl/t111218.html

Ludzie tu dobrze Ci mówią, proste i skuteczne rozwiązania w postaci prawnika i rozwodu. No nie ma przecież innego rozwiązania, jeśli nie chcesz być z żoną.
A tak w tej sprawie:jak to się zrobiło, że poślubiłeś kobietę, macie dzieci a Ty mówisz, że intelektualnie i łóżkowo ble. Poślubiłeś oziębłego głupola? Ciekawią mnie takie zmiany frontu, dlatego pytam.

Zastanawia mnie jedno kiedy doszedłeś do wniosku, że żyjesz w przemocowym związku i tak nagle Ci źle - nie ta kobieta, sex ble ???
Mówisz, że nie miałeś odwagi odejść od żony, ale wpakować się w romans i sprowadzić na siebie więcej kłopotów już tak...
Nie ufasz swojej żonie oraz nie wierzysz w jej szczerość - to po co jeszcze to ciągniesz ???
Oddałeś rzekomą miłość swojego życia, a nie lepiej było zakończyć poprzednie małżeństwo - a swojej wybrańce wyznać prawdę, jeżeli naprawdę Cię kochała to miłość zwyciężyła by wszystko, po prostu poczekałaby... W życiu różnie się dzieje...
Nie bardzo rozumiem czego od nas oczekujesz - wyjście masz tylko dwa...
Tkwić w tym swoim przemocowym małżeństwie, albo je jak najszybciej zakończyć !!!
Wizyta u psychologa konieczna i pomyśl o terapi dla siebie !!!!
Powodzenia

Paslawek wątek, który tutaj podałeś:
https://www.netkobiety.pl/t111218.html

Dla mnie tragedia, przeczytałem jedną stronę i zrezygnowałem - bo skończyłoby się to zawałem... Gość totalny degenerat, do tego bez jaj i jeszcze próbuje się wybielać - skąd tacy ludzie się biorą ???
Porażka po całej linii...

Wielokropek, dziękuję za interesująca odpowiedź.
Czy mogę Cię jeszcze prosić o wyjaśnienie co oznacza że mam "uświadomić sobie, że żyję normalnie"?

To jest akurat bardzo proste. Nazwałbym to samo-oszukaniem. Związałem się z osoba, która była kimś innym niż sobie wyobrażałem. Pokochałem czyjeś wyobrażenie, a nie stan faktyczny. Rozbieżności, które zacząłem zauważać z czasem dotyczyły wielu aspektów funkcjonowania, oczywiście z łóżkiem włączenie. Próbowałem to zmieniać: rozmawiałem, apelowałem, próbowałem przekupować, szantażować - bezskutecznie. Przełomem w myśleniu było dla zrozumienie, że nie można od nikogo niczego oczekiwać. To przyniosło mi spokój. Trzeba brać ludzi takimi jacy są i jedynie dostosowywać się do ich działań i decyzji. Jeśli druga osoba (mówię generalnie o relacjach międzyludzkich) nie chce być lojalna, uczciwa, sankcjonuje łózko, pije, ćpa czy robi cokolwiek z czym się nie zgadzamy - to możemy jedynie podejmować decyzje, które są pochodną tego co doświadczyliśmy z tej drugiej strony. Nie możemy nikogo na siłę zmieniać bo my tego cheremy. Jeśli ktoś chce cokolwiek zrobić, to powinien to zrobić sam z siebie, a nie z naszego powodu. Dlatego nie warto się szarpać.
To mnie obdarło z dalszych złudzeń. Poczułem się samotny, wyobcowany, niezrozumiany. W mojej głowie zrobiła się pustka, którą co teraz już wiem, musiała wypełnić druga osoba. To byłą tylko kwestia czasu. To miała być tylko rozmowa...

Jak sama widzisz to nie jest tak, że budzisz się rano i myślisz - dziś jest ten dzień, dziś zdradzę. Zdrada, która następuje wcześniej - ta emocjonalna to efekt długotrwałego gnicia relacji w związku.
Dlatego bawią mnie te wszystkie rozwścieczone zdradzane osoby, które źródła problemów widza w kochance a nie w sobie samej. Kochanka, to tylko pochodna tego co miało już miejsce wcześniej.

Myślałem, że ukojenie znajdę w samotności. Uspokoję swoje emocje i znajdę rozwiązanie. Obiecałem sobie, że nie skrzywdzę już jednak więcej nikogo. Niestety nie jestem stworzony do pustelniczego życia. Brakuje mi zwyczajnie drugiego człowieka. Ucieka mi wiele chwil, na które chyba też zasługuję. Dlatego chcę poskładać wszystko w całość.

Nie ufam jednak sobie już wcale. Jeśli kiedyś popełniłem błąd to czy teraz nie popełnię go ponownie rozwodząc się? Z drugiej strony nie wyobrażam sobie życia z kimś pod jednym dachem dla zasady, czy dla dzieci. Przecież te kiedyś wyjdą z domu, a co będzie ze mną? Teraz kiedy już wiem, że jakość związku może być na dużo wyższym poziomie bo świat jest piękniejszy, głębszy, bardziej wartościowy nie mówiąc o intymności to mam żyć w ułudzie? Nie biorę pod uwagę nawet tego rozwiązania, ale może to błąd? Może powinienem mediować? A może jestem głupio naiwny, bo przecież po czymś takim nic już nie będzie takie samo?
A może to moja głowa robi mi psikusa? Może mój mózg jest wadliwy i szuka ciągłych bodźców w celu podniesienia ilości hormonów? Może ciągle szuka jakichś podniet i nowości? A może za pare lat byłaby kolejna "jedyna"?
A może jestem niedojrzały?
Nie potrafię wszystkiego ocenić realnie i poskładać w jedną całość. Nie wiem czym mam się kierować przy podejmowaniu decyzji.
Jestem tym wykończony ponieważ nie wiem co mam zrobić.

I o czym miałbym rozmawiać?

A chcesz z nią być czy nie?

Proste. Nie chodzisz na rękach, tyłem, na czworakach. Oddychasz, jesz, pracujesz, masz marzenia, ponosisz konsekwencje swych wyborów. Rozejrzyj się dokoła, spójrz cokolwiek dalej niż czubek swego nosa. Skończ z egzaltacją i użalaniem się, bo choć teraz przynosi to korzyści, to na dłuższą metę takie lawirowanie jest męczące.

Znowu przerzucasz odpowiedzialność. Zdrada była efektem Twej decyzji. Nikt pistoletu do głowy nie przystawił Tobie. Nie musiałeś zdradzić. Faktycznie, zdrada zaczyna się w głowie.

Samotność czy bycie w związku nie jest remedium na problemy z samym sobą. A przed samym sobą nie uciekniesz. Chcesz się uspokoić? Najgorszym sposobem na to jest powtarzanie sobie "będę spokojny".

Nie ufasz? A może jak trzyletnie dziecko chcesz zjeść ciasto i dalej je mieć? Chcesz pożyczyć rozumu? Idź na terapię, własną. Wiedz jednak, że nawet najlepszy psychoterapeuta nie rozwiąże Twych problemów, może jednak stworzyć bezpieczne warunki, w których przyjrzysz się sobie i odpowiesz sobie na swe pytania.

Radzę ponadto, byś przestał być - w swych oczach - ofiarą. O zaprzestaniu myślenia o sobie, jak o zagubionym dziecku we mgle, napisałam wyżej. Stanie w dużym rozkroku, zwłaszcza na śliskiej nawierzchni grozi bardzo bolesnym upadkiem. Złącz nogi.

Tak, już mi lżej. Uff. Przecież w małżeństwie chodzi o to, żeby nieszczęśliwe misie w jakiś cudowny sposób stały się szczęśliwe. Pożycz koledze magiczną różdżkę.

Nie kwestionuję Twojego rozczarowania żoną i tego, że fatalnie się wam układa. Rozumiem, że nie chcesz żyć w ten sposób. Moje pytanie dotyczyło wyłącznie decyzji poślubienia kogoś, kogo w ogóle nie znałeś. To był pochopny wybór, długo znaliście się wcześniej?
Nie zmienia to faktu, że zostaje Ci rozwód, który powinieneś wziąć , zanim zacząłeś romans. Pomysł pozostania w dotychczasowym układzie to fatalne rozwiązanie. Właściwie żadne rozwiązanie, jedynie ciągnięcie tego dramatu.

Za malo opisales powod zdrady i wejscia w romans z ta kobieta. Nie wyjasniasz nam dokladniej co rozumiesz przez wasz zwiazek jako przemocowy. Zwlaszcza ze podales ten termin w cudzyslowiu. Wyjasniles tylko ze twoja zona w twoich wyobrazeniach okazala sie inna niz byla faktycznie ale taki typ wyjasnienia ze ktos sie zakochal w czyims wyobrazeniu a nie faktycznej osobie jaka ona jest tez jest tylko taka pewna teoria ze czlowiek moze przybierac maski albo byc kiedykolwiek bez maski. Ludzie przede wszystkim caly czas sie zmieniaja i modyfikuja w wyniku wplywow i reakcji na otoczenie. To ze np zona przestala ci np "dawac" wcale nie musi wynikac ze wczesniej byla inna a teraz jest inna bo to moze byc zwyczajnie rezultat waszej relacji i wzajemnego stosunku do siebie. To mozna w zwiazku nazywac dopasowywaniem czy tarciem sie i jest akceptowane w ramach zwiazku i kazdy z zewnatrz to ci powie i to zrozumie. Inaczej jest juz z przekroczeniem pewnej granicy ktora kazdy z boku bedzie juz widzial jako zlamanie zasady w zwiazku czyli wejscie w relacje z inna osoba w trakcie trwania zwiazku bez zakonczenia poprzedniego. To kazdy z zewnatrz wlacznie z osoba zdradzona w zwiazku bedzie uwazal za zlamanie nieprzekraczalnej granicy. Wy oboje decydujac sie na zwiazek decydowaliscie sie na monogamiczny zwiazek na zasadzie wylacznosci. I tu jest ten problem. Nie napisales tez nic szerzej o tej drugiej kobiecie, czy to osoba wolna czy tez kogos zdradzala a to moglo by wiecej powiedziec tez o tobie w co tak naprawde wchodziles i do czego uciekales od swojego malzenstwa.

Uwazasz, ze anonimowy uzytkownik forum ma ci powiedziec jak sie nie meczyc w zgnilym malzenstwie? Jakis absurd.
Twoje wybory i ich konsekwencje.

Acine,

Związek przemocowy to taki, w którym stosowana jest przemoc presja psychiczna lub fizyczna.
I tak było w tym przypadku. Było dużo agresji i rękoczynów (również przy dziecku) - których ja nie byłem inicjatorem, chociaż to to ja podobno byłem prowokatorem. Nikt mi nie wmówi, że w normalnym małżeństwie to jest norma - w domu moich rodziców nigdy nic takiego nie miało miejsca. Dla mnie żadne wydarzenie nie usprawiedliwia stosowania przemocy fizycznej. Nie wiem jak wy to byście sobie ocenili będąc w mojej skórze ale dla mnie przekaz z takich zachowań był jasny - nie szanuję cię mężu, gardzę tobą, masz się dostosować do tego co ja chcę. Chyba dobrze też rozumiecie, że intymność w takim stanie relacji nie istnieje? A co się z tym wiąże to możecie dopowiedzieć sobie sami.

Powiem szczerze, że nie rozumiem Waszej (na szczęście nie wszystkich) schematycznej oceny sytuacji. Teksty o tym, że mam np. szukać jaj lub to, że stawiam się w roli ofiary po prostu mnie porażają. Nie za bardzo rozumiem jakie wnioski mam wyciągnąć z takich rad?

Swoją drogą to jest oczywiste, że czuję się ofiarą. Nie celebruję też tego stanu rzeczy ale też nie widzę nic złego w nazywaniu sytuacji takimi jakimi są. Zniszczenie moich wyobrażeń co do wspólnej przyszłości, odebranie mi możliwości bycia szczęśliwym, spędzania z dziećmi należnej ilości czasu, deptanie moich praw, gardzenia i podważanie mojego zdania, obdzieranie z pragnień i marzeń - to wszystko jest nieważne i daje przyzwolenie na wolną amerykankę z drugiej strony? Czy taka bezrefleksyjna postawa osoby, która niszczy swoimi działaniami związek nadal zasługuję na zrozumienie i pobłażliwość? Ja tego nie relatywizuje, tak jak robią to niektórzy i wiem co mam myśleć na ten temat. Jeśli ktoś wierzy, że można takiej osobie przemówić do rozsądku, zmienić sposób jej postępowania, zachowania GDY JEST JESZCZE NA TO CZAS to chyba jest wyjątkowo naiwny.

Wyjdźcie proszę po za swój schemat myślowy. Nie każda sytuacja jest tą, w której to ten zdradzający to potwór, a ofiarą ta biedna żona. Moja ciężko zapracowała na taki stan rzeczy o czym ją wcześniej, wielokrotnie informowałem. Być może w akcie desperacji i niemocy chciałem pokazać, że stać mnie na więcej niż ona mnie wycenia? Chciałem udowodnić, że jestem coś wart. Naprawdę nie wiem co mną powodowało. Faktem jest, że na swojej drodze los postawił mi kogoś kto zauroczył mnie, przede wszystkim swoim ponadprzeciętnym intelektem, dojrzałością rozumienia świata, spokojem wewnętrznym, rozsądkiem, zaangażowaniem, wrażliwością i pełnym wsparciem w każdej dziedzinie mojego życia... Ta osoba dała mi to wszystko tak po prostu, bez niczego. Obdarzyła pełnym zaufaniem. Wierzyła we mnie i bez żadnej presji trwała przy mnie. Ale ja zawiodłem.

Tak, zgadzam się z Wami w jednym - dałem ciała pójściem na skróty. Tak, gniciu związku winne są obie strony, a zdradzie już tylko jedna - to już dwie rzeczy

Tak jak zauważyła Adela 07 moje refleksje tutaj to nie tylko odpowiedź na stawiane przez Was pytania, to także zwyczajna chęć otworzenia do kogoś buzi. Opowiedzenia o tym co się czuję, poczucia z kimś bliskości i jedności w problemach. Takiego oparcia szukałem WTEDY będąc obcym we własnym domu. "Pech" chciał, że znalazłem dużo więcej. Poznałem smak prawdziwego, głębokiego związku. Po czymś takim nie jest się już taką samą osobą co wcześniej. Nie oszukujmy się, nie sposób jest patrzeć na kogoś i nie porównywać. Widzi się przepaść jaka dzieli te dwie osoby a właściwie relacje jakie stworzyły.  Czy dla Was nie jest to dziwne, że ktoś kto miał naście lat na stworzenie fundamentów swojego związku zrobił to gorzej niż ktoś inny kto miał na to 3 miesiące? Czy ja jestem naiwny? Czy ludzie się tak zmieniają, że ich drogi się po prostu rozchodzą - niezależnie do tych fundamentów, które były stworzone wcześniej? Ja mam wrażenie, że przyczynkiem do rozwodu są też różne cele, rożne pragnienia i marzenia. Żyjąc z kimś kto nie podziela naszej wizji życia rozmijamy się stopniowo.. dalej.. dalej i dalej. A potem pozostają dwa osobne byty ludzi, którzy nie mają odwagi rozejść się bo są już za starzy, bo im się nie chce czy są wygodni. Są nieszczęśliwi ale trwają, bo co dobrego przecież mogłoby ich jeszcze spotkać?

A ja chcę być kochany, akceptowany, chcę też to samo dawać z siebie. W patologicznym związku to nie jest możliwe. Dla mnie teraz w żonie musiałby zmienić się dosłownie wszystko - a przecież to niemożliwe. Poza tym, pisałem o tym wcześniej nie można zmieniać kogoś na siłę - nie o to chodzi. A ja już jej nie akceptuję - tak to czuję i nie wiem jaka terapia i w jaki sposób pomogłaby mi to zmienić.

Gdy piszę to wszystko do Was to dochodzi do mnie, że chyba nie odwrotu. Ja chyba nie widzę możliwości naprawiania przeszłości a tym bardziej zrozumienia jej. Jest we mnie żal, żal do żony że zniszczyła to wszystko co ode mnie dostała. Żal, że muszę w tym trwać by nie zabrała mi wszystkiego co mi zostało.

Bardzo Ci współczuję tego położenia. Nic nie usprawiedliwia przemocy, ale z drugiej strony nic też nie usprawiedliwia zdrady. Rozumiem, że ciężko jest wyrwać się z dysfunkcyjnego związku, niemniej uważam, że w drastycznych przypadkach należy odejść od partnera, który robi nam krzywdę.

Zobacz jaki wzorzec przekazujesz swojemu dziecku. Znosisz przemoc, a z drugiej strony pozwalasz sobie na pokątną ucieczkę w świat innych doznań. Chcesz wykształcić u swojego dziecka takie postawy? Nieumiejętność stawiania granic oraz zachowania ucieczkowe? Albo trwanie w związku z przemocowcem w imię "dobra rodziny"?

Myślę, że skoro zdajesz sobie sprawę z tego w czym jesteś, masz też narzędzia, by wyjść z tej sytuacji. Obowiązkowo terapia dla Ciebie, żebyś doszedł do siebie i podjął świadome decyzje, a potem je egzekwował. Nikt tu nie twierdzi, że nie masz prawa być kochanym, czy szanownym. To są podstawowe potrzeby człowieka. Dobrze, że je masz. Ale jako dorosły człowiek masz obowiązek egzekwować je w zdrowy, funkcjonalny sposób. Romans tak naprawdę poranił Ciebie, Twoją kochankę, Twoja żonę, Twoje dziecko.

Niektórzy mocno się wypowiedzieli na temat mentalności ofiary - oczywiście, na pewno w jakimś stopniu jesteś ofiarą sytuacji, w której się znalazłeś, jednak masz możliwość z niej wyjść, a z jakiegoś powodu wygodnie Ci tam. Myślę, że z czasem, jeśli podejmiesz terapię będzie Ci łatwiej to zobaczyć. Dobrze jest być ofiarą, bo to daje usprawiedliwienie do chodzenia na skróty albo zwalnia od odpowiedzialności za kierunek w jakim zmierza Twoje życie.

Jeśli nie czujesz, że powinieneś podjąć zdecydowane działania dla siebie, to chociaż dla dziecka, by nauczyć je w życiu odpowiedzialności, uczciwości i odwagi. Życzę powodzenia!

Zostałem wychowany w takim staroświeckim modelu, w którym małżeństwo to świętość, a raz poślubiona żona będzie nią na zawsze. Z drugiej strony rozsadek podpowiada, że już nic z tego nie będzie. Myślę, że gdzieś tu jest problem. Gryzą się we mnie sprzeczne emocje. Nie potrafię jednoznacznie ocenić swojego małżeństwa i rozstać się.

Co do dzieci to przeczytałem na tym forum ciekawe spostrzeżenie, które dało mi bardzo dużo do myślenia. Wypowiadała się osoba, która była bodajże dzieckiem rodziców, którzy nie mogli się definitywnie rozejść. Wniosek z wypowiedzi był taki, że ostatecznie dzieci odrzuciły ojca nie dlatego, że wyszło tak jak wyszło tylko dlatego, że zgotował matce takie długie cierpienia.

Pytanie czy Twoje małżeństwo zawsze było przemocowe ??? (Bo jeżeli tak, to po jakiego tak długo tkwiłeś w tym)
Czy może były incydenty w przeszłości, które spowodowały, że takie się właśnie stało ??? (To by dużo wyjaśniało)
A jaka była Twoja żona przed ślubem, bo coś Cię jednak pchnęło do ślubu z nią ???

Czy może kochanka zawróciła Ci w głowie - teraz żona jest ble i szukasz na nią, żeby się wybielić (bo to jest typowy mechanizm obronny dla zdrajcy)
Nie pasuje mi tu jedno - byłeś pokrzywdzony, związek przemocowy , wręcz tragedia - nie miałeś siły to zakończyć, ale poszukać sobie kochanki już tak ???
Możesz mi to wytłumaczyć ???

Nie uważam , żeby porady „weź się garść” coś wniosły konstruktywnego do Twojej sytuacji.
Potrafię sobie wyobrazić, że osoba doświadczająca przemocy domowej, szczególnie psychicznej traci poczucie własnej wartości, przestaje rozróżniać sytuacje patologiczne od normalnych relacji, zaczyna żebrać o akceptację, nie potrafi cieszyć się chwilą normalności bo obawia się kolejnego ataku, ma kłopoty z rozróżnieniem tego kiedy robi coś dobrze od tego co robi żle.
A wtedy nie jest sam w stanie wyciągnąć siebie za uszy i postawić na właściwym miejscu.
Jeżeli rzeczywiście tak było, jest w Twoim
małżeństwie to pora poszukać pomocy u terapeuty który pomoże Ci uporządkować swoje myśli.

Zdrada to był duży błąd, mogę zrozumieć to, że ktoś notorycznie poniżany w małżeństwie zachłyśnie się czyjaś akceptacja.
Ale, to droga do nikąd.

Zrobiłeś pierwszy właściwy krok - skończyłeś romans, teraz pora na uporządkowanie małżeństwa.

Wahasz się co z dziećmi, jak wpłynie na nich rozwód, czy trwanie w małżeństwie które nie istnieje - dla dzieci nie ma to różnicy. Rozwód formalny czy nieformalny zawsze tak samo złe wpływa na ich rozwój.

Pain faktycznie może być tak jak mówisz )) Autor nie odpowiedział na kluczowe pytania, związek przemocowy czy urojenia Autora ?? - a może wybielanie się przed brutalną rzeczywistością... Prawda może być zupełnie inna - jedno jest pewne, jego wybranka była mu wierna !!!
Pozdrawiam ))

Jak sobie poradzić ze wszystkimi swoimi demonami? Jak wyjść z tego wszystkiego by zacząć normalnie żyć

Zwyczajnie nie nadajesz się na zdradzacza. Istnieją ludzie, którym przychodzi to niebywale łatwo, ale są również tacy jak Ty dla których podwójne życie to prawdziwa gehenna. I to był przysłowiowy gwóźdź do trumny, nie uniosłes sytuacji, która z boku i z dystansem wydaje się mniej zagmatwana niż jej obraz w Twojej głowie.
Małżeństwo. Jasno wskazujesz na pomyłkę. Kobieta nie odpowiada Ci pod żadnym kątem i to nie kwestia znudzenia się małżeństwem. Ona nie odpowiada Ci w podstawowym zakresie- jakim jest człowiekiem. Czym innym jest akceptowanie wad, bo nie można oczekiwać od partnerki, że będzie idealna, a czym innym jest rozjazd intelektualny i brak chemii. Człowieku, to nie jest czepianie się głupot znudzonego małżonka tylko zwyczajnie źle dobraliście się. Kiedy nie masz więzi intelektualnej, erotycznej to nie mówimy o miłości, o szczęśliwym związku, o dobrym sparowaniu się (że tak brzydko to ujmę:))
Kwestia dzieci. Dzieci nie będą szczęśliwe w rodzinie w której nie ma miłości. Nie przekazujesz dzieciom żadnych zdrowych wzorców. Dzieci są bardzo inteligentne i domyślne bestie. Myślisz, że nie widzą że między Wami nie dzieje się dobrze? Szczęśliwe dziecko to dziecko, które ma szczęśliwych rodziców. Razem nie będziecie szczęśliwi. Będziecie bawić się w dom tworząc złudzenie ogniska domowego i rodziny, szkoda tylko że te ognisko już dawno jest wypalone. Żarzy się sentyment, wspomnienia że sto tysięcy lat temu było dobrze, przywiązanie. Daj sobie przyzwolenie na popełnienie błędu, nie bój się przyznać Przed samym sobą, że zawaliles. Tak, źle wybrałeś, bo jesteś tylko człowiekiem i Twój wybór partnerki życiowej nie okazał się właściwy. Ale wiesz co? Trudno! Co stało się to się nie odstanie i nie ma co na siłę reanimować trupa. Jeśli podejmiesz decyzję o rozwodzie będziesz musiał porozmawiać spokojnie z dziećmi. Najpierw czeka Cię jednak rozmowa z żoną. Nie będzie pewnie miła, ale musisz zrozumieć, że poswiacajac się dla dobra rodziny i tkwiąc w tym układzie (tak, to nie jest związek) odbierasz nie tylko sobie prawo do szczęścia, ale i jej też. Chociażby nie wiadomo jaka byłaby ma prawo do ułożenia sobie życia z kimś kogo pokocha i kto pokocha ją z wzajemnością. Nawet jeśli ma wady i nie jest dobrym człowiekiem zasługuje na miłość jak każdy inny. Może będzie dla kogoś kogo pokocha z wzajemnością lepszą wersją człowieka, siebie. Pojmij, że Odchodząc z nieszczęśliwego małżeństwa nie Krzywdzisz ani żony, ani dzieci. Dajesz Wam wszystkim szansę na szczęśliwe życie. KAŻDY CZŁOWIEK CHCE KOCHAĆ I BYC KOCHANY, MIŁOŚĆ JEST SENSEM NASZEGO ŻYCIA I NIE MA WYRZĄDZANIA KRZYWDY W PODARZANIU ZA GŁOSEM WŁASNEGO SERCA. Nie planowałeś tego, pokochałeś inną kobietę. Było to możliwe wiesz dlaczego? Bo nie kochałeś swojej żony. Serce jest jednoosobowe.
Miłość jest piękna, tak rzadka, widzisz, że nie przychodzi na siłę (długi związekzz Twoją żoną). Chciałeś może ją kochać, ale nie wyszło, bo nie masz władzy nad uczuciami. Nie wmówisz sobie 'będę kochać' i tak stanie się.

Jak wyjść z tego wszystkiego by zacząć normalnie żyć?

Z beznadziejnego małżeństwa wyciąg wnioski. Spójrz obiektywnie gdzie zawaliłeś, gdzie popełniałeś błędy, żeby w następnym związku ich nie powielić. Nie kochasz tamtej kobiety? Lepiej być samemu niż z byle kim. Stanęła na Twojej drodze miłość, tak rzadko nas spotyka, bo tylko raz w życiu... Nie masz się czego wahać. Dzieci wyprowadza się z domu, dorosną, a Ty zgorzkniały i zniszczony przez rezygnację z własnego szczęścia przegrasz życie. Zawalcz o swoje szczęście. Rozwiedź się, stan na nogi, ułóż sobie wszystko w głowie, a jeśli kobietę naprawdę kochasz to poproś by poczekała, aż posprzątasz własne podwórko. Czeka Cię niezły bur.del rozwodowy, masa emocji, ciężkie rozmowy z żoną i dziećmi. Myślę, że jest to cena, którą warto zapłacić by być szczęśliwym. Nie życzę Ci życia byś umierając pluł sobie w brodę, że przegrałeś życie. Rozwód będzie tak naprawdę ratunkiem dla każdego. Każde z Was będzie mieć szansę na miłość, a dzieci na dorastanie w zdrowym domu. Nie bój się, zmień myślenie. Nikogo nie Krzywdzisz. Spotkałeś sens swojego życia, jakim jest miłość po prostu nieco za późno... Czasem i tak bywa. Powodzenia. Wierzę, że wybierzesz dobrze. Po prostu idź za głosem serca...

Musisz Szi jeszcze doradzić jak ma wytłumaczyć ten romans, mężowi tej swojej miłości i jej dzieciom bo ona też się nie dobrała i pomyliła w swoim małżeństwie

Musisz szi jeszcze doradzić jak ma wytłumaczyć ten romans, mężowi tej swojej miłości i jej dzieciom bo ona też się nie dobrała i pomy w swoim małżeństwie

A bo tylko on popełnić kiedyś błąd? On jedyny rozwodzi się, bo okazało się że człowiek dzwudziestoparoletni jest innym człowiekiem niż czterdziestoletni i może być całkowicie innym człowiekiem. Zmiany w charakterze i osobowości w późnym dorosłym życiu nie są już tak intensywne. Dodajmy do tego jeszcze błędne co do człowieka wyobrażenia młodego człowieka zaślepionego w motylkach i tragiczny wybór gotowy.

Dzieci może i powinien zabrać ze sobą, skoro w domu jest przemoc.

Na początku faktycznie można odnieść takie wrażenie czytając wątek Hrefiego budzi emocje,jak się przejdzie parę pierwszych stron w miarę spokojnie to  dalej jest ciekawiej a i Hrefiemu że tak powiem rura mięknie,trzeba przyznać i nie krępuje się już spojrzeć głębiej i uczciwiej w swój romans małżeństwo zmienia spojrzenie sam z siebie nie pod presją,po za tym jest tam wiele interesujących postów innych użytkowników na temat romansów zdrady ,z obydwu stron.
Wiadomo każdy trochę inaczej odbiera pewne rzeczy i na innym etapie.

Spoko nic na siłę ,rób jak czujesz

Wiem rozumiem - nie cenzuruj się naprawdę .
Też pozdrawiam

To da się regulaminowo obejść ale  specjalne nakręcanie się to też bywa pułapka rozjątrza czasem własne urazy, równowaga jest najważniejsza .

, dla którego rodzina jest - ponoć - świętością, co nie przeszkadza mu wychowywać dzieci w domu, w którym ani miłości, ani godności, ani szacunku,

Między mną a ojcem moich dzieci nie było ani miłości, ani szacunku ani godności, ale wyobraź sobie, że moje dzieci słyszały może dwie kłótnie i delikatniejsze dogryzania. To, że jest źle w związku nie oznacza, że przedkłada się to na dzieci. Nie miały obrazu normalnej rodziny, ale szalonych traum też ich nie zafundowaliśmy pomimo braku szacunku i godności. To zawsze było między nami 1 do 1.
Nie wiem jak jest u autora, ale jeśli jest przemoc względem dzueci to kie powinien zostawiac ich matce. Dzueci powinny być najważniejsze

w jakimś stopniu szi pisze sensownie ... no bo nie jestesmy z kamienia, zmieniamy się na przestrzeni lat, zmieniają się nasze oczekiwania, nasze marzenia, nie zawsze idziemy niestety w tym samym kierunku co partner/partnerka ... czasem zdarza się też że popełniamy błąd ... czasem że wchodzimy w nową relację za szybko, niestety nie jest łatwo uspokoić serce (jeżeli w grę wchodzi prawdziwa miłość) i choć uważam zdradę, za coś okropnie niegodziwego ... to nie potrafię potępić człowieka, a jedynie czyn ....

Jako żona oddałam serce innemu mężczyźnie.

----------

Mam z nim wiele wspólnego. Rozwiodłam się gdy poznałam faceta mojego życia.
Co mogę dodać? Gdy po moim rozwodzie opadł kurz każde z nas wyciszyło się. I to jest kolejny dowód na to, że warto zakończyć nieudany związek. Poziom frustracji, nakręcenia, wewnętrznej agresji w związku w którym są pretensje, oskarżenia, brak zrozumienia i wzajemne ataki jest nie do opisania. Przyjmowanie  postawy obronnej 24na dobę 7dni w tygodniu jest wyczerpujące. Kiedy kończysz taki związek i schodzi ciśnienie, przychodzi upragniony spokój. Nagle zauważasz w każdej sekundzie życia jak wiele traciłeś ciągnąć na siłę coś beznadziejnego. Jestem spokojniejsza, dzieci również. Byłam do niedawna na siebie wściekła, że wmawiałam sobie przymus trwania w tak chorej relacji. Dla Dzieci? Ogromne nieporozumienie. Moje dzieci po rozwodzie są wygrane. Ojciec mniej sfrustrowany i wściekły ma do nich cierpliwość i z przyjemnością poświęca im czas podczas gdy wcześniej odganiał się od nich jak od natrętnych much. Argument by trwać w chorym związku dla dzieci tym bardziej wydaje się teraz absurdalnym.

Powtarzam od lat, że zasłanianie się "dobrem" dzieci, dla uzasadnienia pozostawania z niekochaną osobą u boku, jest fatalne w skutkach. Gdy w rodzinie dochodzi do przemocy, a mimo to ktoś dalej twierdzi, że ze względu na "dobro" dzieci nie  rozwodzi się, jest obrzydliwe.
Dotąd nie spotkałam ani jednego dziecka, ani jednego dorosłego, które było/jest wdzięczne takim rodzicom za to, że nie rozstali się.

Ale świetnie wpływa na samopoczucie owego dorosłego.

W punkt Szi, w punkt. Nikt na tym dobrze nie wychodzi, i dorośli się męczą i dzieci tkwią w mniejszym lub większym bagnie