Wirtualna relacja, głupota, niedojrzałość. - Netkobiety.pl

Chcę się po prostu wygadać. Aby gdzieś poleciało w eter.

Niedługo mam urodziny. Zawsze w tym okresie nachodzi mnie refleksja. Pomyślałem, czego ja tak na prawdę chcę od życia. Wyszło, że w tym roku najlepsza rzecz jaka mnie spotkała to pani X.
Od lipca spotkałem się z kilkoma dziewczynami, z jedną miałem trochę głębszą relację. Mam dosyć specyficzny charakter, więc kończyło się to zerwaniem kontaktu z mojej lub ich strony.
Udało mi się nawiązać jedną bardzo ciepłą relację, ale czysto przyjacielską. Ona ma gospodarstwo, nie chce go opuścić, a ja nawet nie myślę o sobie jako o rolniku.

Zmieniłem obraz samego siebie. Znajomi to widzą, rodzice też. Nie jestem już człowiekiem który boi się wyznać uczucia, staram się dać serce na dłoni.
Głównym powodem zmiany było pozbycie się kompleksów (kilka małych jeszcze pozostało), zmiana sposobu myślenia i środowiska.

Długo myślałem co powodowało to, że myślałem w stylu, "nie odpisuje mi 5 godzin to na pewno mnie zdradza", "nie chciała się spotkać to na pewno ma kogoś na boku".
Jakiś czas temu doszedłem do wniosku, że to środowisko. Nie mam dużego doświadczenia w randkowaniu, więc byłem podatny na wszelakie sugestie od otoczenia.
Moje środowisko cały czas mówiło teksty w stylu, "Nie odpisuje, na pewno Cię zdradza, każda taka jest", a ja to chłonąłem i przyjmowałem za pewnik. To forum odmieniło mi światopogląd.

Zmieniłem środowisko i relacja z panią Y wyglądała zupełnie inaczej, na pewno zdrowo i tak jak powinien wyglądać normalny związek. Ale ta relacja jest zakończona, pani Y za bardzo się ode mnie różni.

Temat "Obojętność-Mezczyzny w stosunku do kobiety" dał mi dużo do myślenia w sprawie pani X.
Nie mam poczucia winy. Mam żal i gniew do samego siebie, że tak potraktowałem uczucia drugiej osoby, bez znaczenia, że były wirtualne. To ja bałem się spotkać i zweryfikować to w rzeczywistości. Mój strach i kompleksy wszystko zniszczyły, zanim w ogóle zdążyliśmy się spotkać.

Wracając do tego czego ja tak na prawdę chcę. Chciałbym odnowić kontakt z panią X, pomału odbudować zaufanie, domyślnie spotkać się i zadecydować czy moje wyobrażenia były prawidłowe. Tylko tyle lub aż tyle.

Tylko jak to zrobić.
Zablokowała mnie na telefonie i facebooku. Czyli nie chce ze mną kontaktu. Na odchodne powiedziała mi, że potrzebujemy przerwy, bo zaszczuję nas oboje.
Teraźniejszy ja sam by siebie zablokował. Jedyne co potrafiłem to tłumaczyć się z czegoś co mi dawno wybaczyła.
Byłem toksykiem.

Zrobiłem małe szpiegowanie i chyba nie ma nikogo, ma konto na sympatii i tinderze.
Kolega który obok niej pracuje powiedział, że chyba straciła pracę.
Więc ma dosyć ciężki okres.

Dwudziestego trzeciego grudnia ma urodziny i zbliżające się święta. Moim zdaniem moja jedyna szansa to zadzwonienie (mimo, ze ma mnie zablokowanego to widać próbę połączenia) i wysłanie smsa z życzeniami.
Myślałem o kwiatach, prezencie czy liście, ale to chyba słaba opcja jak nie widzieliśmy się na żywo.

Ma to jakieś ręce i nogi?

Chyba musiałem się przekonać na własnej skórze jaką jest osobą.
Napisałem na sympatii do tej nieszczęsnej Anity.

Ponownie przekonałem się, że to narcyz, fanatyk i egoistka. Dopiero pojąłem, że ona ma zaburzenie narcystyczne polegające na tym, że przypisuje swoje negatywne cechy innym.
Ja jej nic wielkiego nie zrobiłem. Na pewno nie tak wielkiego aby mnie traktować jak dosłownie śmiecia.
Po miesiącach przyznaję rację użytkownikom forum. To ona potrzebuje pomocy specjalisty, nie ja. Zresztą ja już jestem po tej pomocy i wracam na właściwe tory.
To ona ma same nieudane związki, kłamie, manipuluje, ma swój lokalny świat.

Ja chciałem pomóc, tak szczerze, wyciągnąć rękę. Zaproponowałem pomoc, byłem ciepły, sympatyczny, miły, zasugerowałem zwykłe koleżeństwo i to na prawdę szczerze sam ze sobą.
Ona mnie opluła, zrugała po prostu traktowała jak podczłowieka, a ja jej nie zrobiłem nic tak wielkiego aby zasłużyć na takie traktowanie. Powiedziała, że nie umiem się komunikować.

Ale przynajmniej przekonałem się jaka jest
Nie wierzcie w to co ludzie piszą w opisach na tinderach/sympatiach/badoo, bo to co ona wypisała to kompletne bzdury.
Empatii, ciepła czy zwykłej ludzkiej sympatyczności u niej jest zero.

Muszę przyznać, że byłem zaślepiony ładną buźką, ale co z tego jak środek toksyczny i robaczywy.

Nie tylko Wy mi tutaj pisaliście. Całe moje środowisko to mówiło. Ogólnie mam dużo koleżanek. Wszystkich się radziłem. Wszystkie były zgodne, że ona po prostu mną manipuluje i wykorzystuje.
A najbardziej nie mogły uwierzyć w moją głupotę, kiedy Anita mówiła, że jej na mnie zależy, ale tindera nie usunie, bo chce poćwiczyć komunikację z ludźmi. To już powinno dać mi do myślenia już dawno.
Ona jest uzależniona od portali randkowych. Siedzi tam lata. Nie jest zbyt stabilną osobą. Po co coś naprawiać, jak ma na tinderze setki innych twarzy.

Ja po prostu myślałem, że to może być tą kobieta z którą ułożę sobie spokojne życie. Mimo wszystko dużo mi pomogła, zmotywowała do działania. Ale co z tego jak jeden głupi błąd i nagle przekreśliła wszystko.
Temu z uporem maniaka chciałem to naprawić. Myślałem, że może się zmieniła, może zrozumiała swoje błędy.
Muszę to przepracować.

Bo chciałem zacząć na nowo. Naprawić błędy. Tak jak to powinno od początku wyglądać. Ja w zasadzie nawet nie zacząłem związku W przedbiegach mnie odrzuciła, ale potem cały czas pozwalała na powrót.
Bardzo nie lubię wyrzucać rzeczy do kosza. Mam tak zakodowane, że się nie poddaje (wiem, że to nie jest dobre).
Tak to sobie tłumaczyłem.

Koledzy mnie pytali co ja widzę w kobiecie starszej od siebie, wygłaszającej psychicznie brzmiące tezy, chorej na depresję dwubiegunową, hipochondrię, a do tego bez ambicji.
Szczerze przyznaje, że wygląd. Może nie była za piękna, a dosyć przeciętna, ale miała w sobie coś co mnie do niej ciągnęło. Wygląd trochę jak ta królica z królika bugsa

Dałem się traktować jak śmieć, ale nie brałem tego do siebie. Tłumaczyłem to sobie tym, że ją skrzywdziłem i muszę tak cierpieć, że karma wróciła?
I dalej w to brnąłem.

Po dzisiejszych słowach mam nadzieje, że wytrzeźwiałem na dobre. Tak zdeprawowanej, wypranej z emocji, manipulującej osoby z życiu nie "widziałem". Nigdy nie będzie się nadawać do związków.

Wiecie co się stało? Odblokowała mnie i zadzwoniła do mnie... Oczywiście nie odebrałem i zablokowałem. Nie wiem i nie chcę wiedzieć co chciała.
Dopiero kiedy wyrzuciłem wszystkie negatywne myśli na tej sympatii, powiedziałem za jaką osobę ją uważam i napisałem, że po takich słowach z jej strony dla mnie to DEFINITYWNY KONIEC to ona do mnie oddzwania i zaczyna się tłumaczyć. A przedtem jak byłem dobry, łagodny sympatyczny, zaoferowałem pomoc to olewała i nazywała stalkerem. Ona żywi się negatywną energią...
Scenariusz Ulle się sprawdza.

Po tym jak nazwała mnie stalkerem coś we mnie pękło. Nie wytrzymałem i napisałem jej dosłownie wszystko co mi ciążyło na sercu, duszy. Wszystkie przemyślenia z którymi się zgadzam i które są w tym temacie. Między innymi o tym, że jest pickuperką, narcyzem, manipulatorką, leci na kasę itp.
I wiecie co? Chyba tego potrzebowałem? Jest mi po prostu duuużo lżej jak pozbyłem się tego wszystkiego.

Nie spodziewałem się jednego. Myślałem, że jestem jej obojętny (dała mi to do zrozumienia dobre kilka razy) i po prostu ona to oleje, bo tak powinna zrobić osoba której wszystko jedno, druga osoba jest obojętna jak powietrze.

Wiecie co zrobiła? Rozpłakała się. Epitety i przekleństwa w moją stronę leciały co chwilę (w stylu jestem śmieciem, zerem, cw^l%m, k&r%ą i nawet gorsze, była tego cała masa). Potem powiedziała, że mnie kocha, pokochała już na badoo, oddała serce, a ja potraktowałem ją jak zwykłą dzi^kę i zero życiowe. Powiedziała, że właśnie złamałem jej serce (niby jak? Jak mówiła, że jestem dla niej nikim) i, że nikt w jej życiu tak mocno jej nie zranił jak ja. Zaczęła się tłumaczyć ze wszystkiego, co robiła, z kim pisała, o związku z tym jej fanatykiem. Mówiła, że się mnie boi, bo ma w rodzinie podobne historie i jest bardzo przewrażliwiona na tym punkcie. Jak jej opowiedziałem, że miałem związek z panią Y to odpowiedziała, że czuje się zdradzona.

Ale jak ledwo dukającym, zapłakanym głosem mówiła, "Ty zj&b^e ja Cię pokochałam, zakamarki duszy pokazałam, a Ty mnie za k&rwę uważałeś" to nigdy w życiu tak zmieszany się nie czułem.
Z tym uważaniem za k&rwę to mocna nadinterpretacja. Tekst nawet na to nie wskazuje. Jedynie napisałem, że dużo na portalach siedzi, że takich facetów jak ja były dziesiątki i aby uważała z wysyłaniem zdjęć i mówienia prywatnych informacji do nieznanych osób takich jak właśnie ja, jeśli ma takie obawy o stalking.

Szczerze to nie rozumiem kobiet lub nie rozumiem jej, bo jest inna.
Ciężko mi stwierdzić.
Po jej powiedzeniu, że jestem stalkerem miałem praktycznie pewność, że ma mnie kompletnie w tyłku.

Moja ostatnia wiadomość do niej:

Na prawdę dużo myślałem co ja do niej czuję, jak napisałem wyżej zależy mi na niej, ale zadeklarowałem, że się nie odezwę i słowa dotrzymam.
Niech żyje w spokoju.

I to jest fajne, jak się czyta takie historie, kiedy jedna strona uczciwie się przyznaje, że również jest winna a druga, jak się okazuje, nie dość, że tej winy kompletnie nie widzi, to jeszcze tak manipuluje i przedstawia z d*** wzięte zarzuty. Widać, jak bardzo niektórzy nie znoszą porażki.

Nie jestem święty. Zdecydowanie za długo nękałem ją smsami. Powinienem dawno przestać, bo tylko psułem kontakt. Ale nie potrafiłem. Nie umiałem zrozumieć jej decyzji. Przez moje zaburzenie lękowe zacząłem sobie wkręcać różne rzeczy i wysyłać jej masę tłumaczeń. Tak średnio dwie duże ściany tekstu na tydzień przez półtora miesiąca. Popełniłem duży błąd, skrzywdziłem ją tłumaczeniami jeszcze mocniej i zniechęciłem do siebie. Ale to nie było świadome. Odpalił się zakorzeniony mechanizm lękowy i działałem z autopilota bez udziału świadomości.

Wszystko o niej wiedziałem, bo sama mi powiedziała. Hasła do portali, gdzie mieszkają jej rodzice, jej adresy mejlowe, dosłownie każdy szczegół życia. Żadnego stalkingu nie uprawiałem. Jedynie zapytałem rok temu (gdzieś w okolicach kiedy pisałem pierwszy post tego wątku) o nią jej byłego który pracował w jednym budynku ze mną. Nic strasznego moim zdaniem. Od czasu zerwania kontaktu specjalnie omijam jej osiedle, a mieszkam tylko trzy dalej. Uczciwy wobec niej nie byłem, ale tylko na jednej płaszczyźnie. Na płaszczyźnie fizyczności, wyglądu i mojego problemu z penisem. Po prostu miałem ogromne kompleksy w tym aspekcie. Wolałem skłamać niż powiedzieć prawdę, bo tak jest łatwiej. Stchórzyłem.

Nie wyleczyłem. Dalej ją kocham, ale ona mnie nie.
Nie żałuję relacji. Bardzo dużo się nauczyłem.
Spędziłem świetnie okres od stycznia do kwietnia. Dla mnie ten czas był magiczny.
Byliśmy praktycznie nierozerwalni. Jak nie spotkania na żywo to telefony, kamerki. Nawet spaliśmy przy włączonych telefonach. Śmieszne i durne miny przy kamerce to była codzienność. Nawet memy na mnie robiła ^^
Dla mnie to było dziecinne, ale i magiczne. Była dla mnie przyjacielem, kochanką i partnerką w jednej osobie. Właśnie takiej relacji szukałem i będę szukać. Chcę mieć taką kobietę która ma pierwiastek dziecka, z którą można się powygłupiać, zrobić z siebie przysłowiowego debila i cieszyć się z tego Swój pierwiastek dziecka stłamsiłem. Ale dzięki niej zauważyłem, że to nie jest nic złego, a jest piękne, niepowtarzalne i zjawiskowe. Kocham to i popełniłem błąd, że "spoważniałem", bo utraciłem swoją autentyczność.
Żałuję, że nie pojechaliśmy na wspólną wycieczkę. Czas nam nie sprzyjał.
Straciłem prawko na 3 miesiące, była korona i wszystko zamknięte.

Ona ma swoje problemy. Powinna się na nich skupić. To bardzo dobra osoba. Najbardziej wartościowa jaką spotkałem.
Popełniła błędy, ale nieświadomie. Dokładnie tak samo jak ja. Pewnie depresja której dostała po relacji z narcyzem przyczyniła się w dużej mierze do tego.
Życzę jej jak najlepiej.

Pani X. zna ten temat. Jak się pogodziliśmy dałem jej link do tego forum i wątku.
Powiedziała, że fora to kółka wzajemnej adoracji, ale Paslawek dał najlepsze rady.

Zrobiłem jej własnoręcznie magnes na lodówkę w kształcie serca-róży. Duży, bardzo piękny. Stworzenie od zera zajęło mi ponad miesiąc i masę własnego serducha.
Ten jej chłopak wysłał do mnie smsa, że go zniszczy i wyśle mi film z tego aktu.

Po tym i jego innych agresywno poniżających mnie tekstach sądzę, że typ jest mocno zaburzony. Może znowu psychopata. Trochę mi szkoda, że może znowu wpakowała się w bagno z którego wyjdzie jako wrak.
Może przemawia przeze mnie trochę zazdrość, a może szczera troska. Nie jestem w stanie tego teraz sprecyzować. Obym się mylił co do oceny tego typka.

"Pomogły mi fakty które uzyskałem na terapii grupowej (polecam każdemu znaleźć taką grupę lokalnie. Przeważnie jest za darmo z dobrowolnymi datkami). "

Ciekawa jestem gdzie są takie grupy? Kto je prowadzi? Bo płatne to wiem, że wiele prywatnych gabinetów psychologicznych prowadzi.

"Cały czas jest przy mnie jedna kobieta. Powiedziałem jej to wszystko i nadal widzi we mnie dobro. Nie manipuluje, nie krzyczy, jest pracowita i ambitna. Umie być sama (co baardzo podziwiam bo to potwierdziła czynami, a nie zwykłe puste słowa). Tylko problem w tym, że nie czuję nic do niej. "

A wiesz czego ci brakuje w tej relacji?

A ta twoja grupa przez jakąś instytucję jest organizowana czy indywidualna inicjatywa psychologa? Słyszałam jedynie takiej grupie organizowanej przy kościele dla DDA.

Indywidualnie przez psychologa.

Mimo, że temat zakończony potrafię od czasu do czasu popłakać jak bóbr gdy usłyszę jakąś romantyczną piosenkę czy zobaczyć coś związanego z nią. Zdałem sobie sprawę, że pierwszy raz w życiu byłem w kimś na prawdę i szczerze zakochany. Szkoda, że wtedy nie umiałem tego pokazać, bo byłem zamkniętym w sobie, zduszonym manipulującym dzieciakiem. Trochę smutne, ale prawdziwe. W poprzednich relacjach jak ktoś odchodził to traktowałem to praktycznie bez większych emocji, a tutaj tak nie potrafię i pewnie jeszcze dłuższy czas nie będę potrafić. Uspokaja mnie myśl, że jest teraz szczęśliwa, spokojna i bezpieczna. Na tym mi bardzo zależało, ale dziecko nie potrafiło tego pokazać i zaczęło obrzucać błotem, toksycznie się tłumaczyć i snuć teorie które ją sukcesywnie raniły. Jest mi z biegiem czasu bardzo głupio i żal. W zasadzie to chyba taka bezwarunkowa miłość.

Kilka dni temu na prawdę przypadkiem puściłem do niej sygnał (mam lekko pęknięty ekran który czasem sam wyczuwa dotyk. Bez żartów). Po tej akcji po prostu wykasowałem numer.

Hej.
Znalazłem ten temat przypadkowo, ale przeczytałem od dechy do dechy.
Powiem Ci chłopaku jedno- dobry i  w porządku koleś z Ciebie i następnym razem uważaj, gdzie inwestujesz swoje uczucia i w jaki sposób.
Ta internetowa relacja może zniszczyć psyche na długi czas. Uwierz coś o tym wiem. Los chciał, że przeżyłem podobne historie i musi minąć sporo czasu, aby rzeczywiście ogarnąć siebie na dobre. Nawet opisałem jedną z nich tutaj i pamiętam Ulle i jej  rady, które dużo mi dały w tamtym czasie. (  Ulle szacunek mam do Ciebie,że poświęcasz bezinteresownie czas dla innych- to na prawdę coś wielkiego- brawo ! )

Wypisz i wymaluj Twoja historia przedstawia moją. Z jednej relacji można zaraz wbić się w podobną. Trzeba bardzo uważać i dużo przepracować. A jak wydaje się,że uzdrowiony jesteś to dalej trzeba jeszcze bardziej nad sobą pracować
Trzeba powiedzieć wprost- poznałeś psychola po prostu i dałeś się kompletnie zmanipulować, a Pani X Y czy Z czerpała z tego profity i przede wszystkim od Ciebie energię i uczyła się co oznacza kochać kogoś. Tak niestety robią psychole: Borderline, Narcyzi itd. Ona jest jedną z nich.  Mi też było ciężką uwierzyć, że są tak źli ludzie, pozbawieni uczuć. A jednak są, bo wcześniej nie znało się tego, bo przebywało się z normalnym ludźmi. A obraz psychola był tylko w TV jako obłąkaniec... A niestety psychole to zwykli ludzie, którzy żyją wśród nas i często to przepiękne z wyglądu kobiety albo bardzo przystojni faceci. Tylko głowa niestety na zawsze chora. Nigdy się nie zmienią- choć to często bardzo inteligentni ludzie,,,
O tym się nie mówi wiele i taki związek wydaje się mega ekscytujący jak na rollercosterze...
W normalnym, zdrowym związku nie przeżyjesz tego.Może właśnie dlatego to coś innego i tak ekscytuje naiwnych facetów czy kobiety. Myślimy, że to miłość jedyna i prawdziwa.
Prawda jest okrutna- to jak spotkanie z diabłem bez uczuć dla drugiej osoby. Taka jest smutna prawda,
Tacy ludzie jak opisana wyżej kobieta nie mają wyższych uczuć do drugiej osoby. Kochają tylko siebie i nie potrafią nikogo obdarzyć uczuciem.
Przez całe życie uczą się zachowań, a przede wszystkim manipulacji, aby omamić drugą osobę i czerpać od niej życiową energię- nawet przez neta.
Jasne, że wina też leży w nas, że na to pozwalamy. To po prostu nazywa się naiwność i trzeba z nią skończyć.

Życzę powodzenia Britan i trzymaj się z dala od takich toksycznych osób. Trzeba być bardzo bardzo ostrożnym z takim charakterem....

Ile Ty masz lat? Przyjmij do wiadomości, że istnieją osoby, które mają różnego typu problemy psychiczne i tyle. Nikt nie każe ci się z daną osobą wiązać. To prawda, że życie z taką osobą może być bardzo trudne albo wręcz ponad siły. To co piszesz jest szkodliwe. Potrzebne to większa świadomość i wiedza na temat psychiki, zaburzeń, chorób. Ty sobie wrzucasz wszystkich do jednego wora "psychole=źli". Ci "psychole" mogą być zupełnie różni, różnie się zachowywać. Takie zachowanie powoduje tylko, że ludzie wstydzą się, obawiają się przyznać do problemu nawet przed sobą i nie chcą się leczyć, zwlekają z leczeniem aż sytuacja jest bardzo poważna.

Ok. Rozumiem. Chodziło mi o sposób wcześniejszej wypowiedzi, który jest bardzo stygmatyzujący a stygmatyzacja skłania bardziej do ukrywania niż leczenia. Zdaję sobie sprawę jak się zachowują te osoby. Mam takich kilka w bliskiej rodzinie. (Nie utrzymujemy bliskich kontaktow) Nie leczą się i jest to problematyczne. Wiem jaki to potrafi być koszmar.

Może ktoś mi w moim temacie pomóc?

Zacznij od założenia własnego wątku proszę.
To jest temat Britana i dyskutujemy tu o jego problemach.

Mogę tylko pogratulować wykonanej pracy. Wykorzystałeś to chyba w najlepszy możliwy sposób.

To dbaj o te znajomości, bo tacy znajomi to skarb :-)

Orientalna, mam ten etap za sobą Nic mnie nie boli i nie myślę o niej za często. Żyję własnym życiem. Myślę, że za miesiąc lub dwa będę gotowy na nową relację. Zostawiłem rzeczy po niej. Memy które robiła na mnie (uwielbiam je i czasem je oglądam aby poprawić sobie humor), kilka jej głupkowatych zdjęć (bardzo podobała mi się jej komiczna mimika twarzy) i jedno wspólne. Dalej zajmuje się kwiatem monsterą i maciejkami które dla niej zacząłem hodować. Prezent który specjalnie z myślą o niej zrobiłem odzyskałem na oddziale poczty na jej osiedlu. Leży i się kurzy. Nie mam siły go zniszczyć, za dużo emocji i serca w niego włożyłem.

Winiłem siebie za wszystko. Przeżyłem potworne trzy miesiące. Praktycznie byłem warzywem. Jestem emocjonalnym facetem. To prawda, że gdybyśmy zaczęli relację normalnie i tak by się skończyło tak samo, bo miałem problemy których nie przepracowałem. Więc to kłamstwo nie miało za wielkiego znaczenia, a ja przypisałem mu tak wielkie znaczenie, bo nie jestem osobą która kłamie. Było po prostu spowodowane strachem, niedojrzałością, słabą samooceną. Potem gdy odnowiliśmy kontakt (to był dla mnie najszczęśliwszy moment 2020 roku) poszedłem w relację znowu z nieprzepracowanymi problemami które dodatkowo się nawarstwiły i próbowałem je przepracowałem będąc już z nią w relacji. To był błąd. Duży błąd.

Ona była we mnie zakochana po same uszy od prawie samego początku wirtualnej relacji. Pisaliśmy dosłownie całe dnie bez przerwy. W zasadzie byliśmy ze sobą wirtualnie czy realnie praktycznie 24/7, nawet w nocy telefony zostawialiśmy włączone. Poznałem co to miłość dopiero w styczniu gdy zobaczyłem ją na żywo. Wcześniej to było z mojej strony zwykłe przywiązanie, a nie miłość. Pani X jest osobą która szuka prawdziwej, głębokiej relacji, prawdziwych emocji, uczuć. Nie byłem w stanie na tamten moment jej tego zapewnić, bo nie byłem w stanie być sobą. Potrzebowałem czasu dla siebie na uleczenie z blizn które zostały z dzieciństwa i poprzednich relacji. Dobrze to podświadomie czułem i sabotowałem relację. Ale z drugiej strony bardzo ją kochałem i przyciągałem. Nadal kocham, ale inaczej, bezinteresownie. Zależy mi po prostu aby była szczęśliwa, nie cierpiała więcej i czuła bezpieczeństwo. Chyba tak jest z tym jej nowym facetem i czuję się z tym dobrze. Nie jestem zazdrosny, jestem szczęśliwy, że jej się nareszcie udało. Jeszcze jednak trochę emocji mam do niej, bo pisząc to płaczę.

Mimo wszystko czasem brakuje mi jej uśmiechu, śmiesznych min, memów, drażnienia mnie czy telefonów do rana. To była inna relacja niż typowe w moim wieku. Taka bardziej z lat nastoletnich, ale to mi się właśnie podobało. To mnie urzekło, że mimo 30 lat była w stanie wydobyć pierwiastek dziecka. Dodatkowo to mój ideał piękna, czyli brunetka z kręconymi włosami (często prostowała) i brązowymi oczami o twarzy Indianko-cyganki.
Ona była dla mnie materiałem na najlepszą przyjaciółkę (to co wyżej plus szczerość i otwartość), kochankę (świata poza nią nie widziałem. Dla mnie ideał kobiecego piękna) i partnerkę życiową (pchnęła mnie do rozwoju osobistego, dużo o tym rozmawiała, chciała mnie zrozumieć i słuchała) w jednym. Właśnie takiej osoby szukam, bo takie osoby według mnie nadają się do związku wieloletniego, a może i nawet do końca życia.

Nie winię jej już absolutnie za nic. Chciała być tylko szczęśliwa, to żadna zbrodnia. Jest zwykłym człowiekiem, popełnia błędy, nie chciała źle. Uczucia i emocje ludzkie to skomplikowany mechanizm. Z pomocą terapeuty i grupy zdołałem każdą jedną emocję przeanalizować, omówić, zrozumieć i wyciągnąć wnioski. Poznałem prawdziwego siebie. Nigdy wcześniej siebie nie znałem. Stąd to całe niedojrzałe zachowanie. Jestem osobą która mimo, że jest introwertykiem to jak się otworzy to buduje relację na rozmowach. Wielogodzinnych szczerych, prawdziwych i głębokich rozmowach o wszystkim. Zresztą co tutaj widać po forum uwielbiam analizować, omawiać, wyciągać wnioski. Z panią X rozmawiałem głęboko całymi dniami. Pisanie czy rozmowa jest moim sposobem na wyrażanie siebie. Wyciąganie tego co mam w sercu, co czuję, myślę. To jest mój język miłości. Pomaga mi wyrazić emocje i pozbyć się tych złych. To jest mój sposób na poznanie siebie. Zabiłem relację, bo wywalałem na nią negatywne emocje w zły sposób, bo nie umiałem inaczej tego zrobić. Ona to źle interpretowała i to mnie nie dziwi, bo miałem duże braki komunikacyjne, stosowałem za duże skróty myślowe. Przez to płakała, miała nerwobóle i złe samopoczucie. A ja zamiast skupić się na tym co najważniejsze w życiu czyli na sobie i na tym drugim człowieku któremu zależy na Tobie skupiałem się na rzeczach materialnych. Wmówiłem sobie, że nam się nie udaje, bo nie mam prawa jazdy (zabrali mi na kilka miesięcy), pieniędzy czy mieszkania. A tak naprawdę miała w tyłku moje auto, wspólne wycieczki (i tak był koronawirus) czy pieniądze. Chciała po prostu mnie otwartego i gotowego na miłość. Bardzo żałuję (żal to nie to samo co wina) tego co zrobiłem, ale do tanga trzeba dwojga, a ona już dawno wyszła z tego wesela

Podsumowując jej winą było to, że oddała serce i szczerze pokochała faceta który na tamten moment na to kompletnie nie zasługiwał.
Moją winą było to, że nie umiałem przyjąć jej miłości, szczerości, oddania. Nie umiałem zbudować bliskiej relacji. Nie wiedziałem jak to się robi, bałem się, mimo, że baardzo chciałem taką z nią zbudować. Miałem duże braki w komunikacji i jasnym przekazywaniu tego co w tym momencie czuję. Po prostu byłem zamknięty na miłość i szukałem winy w niej i otoczeniu, a nie w sobie.
Nie chciałem jej obarczać własnymi problemami, bo wiedziałem, że sama ma swoje. Chciałem wszystko przepracować przed wejściem w głęboką relację której tak bardzo z nią chciałem. Ale wyszło z tego bagno, bo zabrakło komunikacji po mojej stronie.

Chyba kolega nie robi ci przysługi przypominając o niej

Heh, a moim zdaniem jakoś jeszcze daleko ci do wyleczenia się z niej. Rok minął i jej ciągle życzysz i myślisz o niej jak najlepiej, współczujesz, cieszysz się z jej powodzeń. Ciągle jest w twoim umyśle na piedestale.
Raczej wydaje mi się, że gdybyś był blisko odpuszczenia sobie... to byś miał... wywalone na to, albo prawie wywalone.

Ja tylko miałam na myśli, żeby mu dać znać aby nie przypominał ci o niej. Tak byłoby lepiej.

Wiem, że byłoby lepiej. Ale mimo wszystko mam takie uczucie ciekawości.
Czas pokaże jak to wyjdzie.

Postaram się je nałożyć