coś jest nie tak - Netkobiety.pl

Jasne, każdy ma jakiś swój typ, ja jednak bardzo lubię rozmawiać i z milczącym Panem byłby monolog niestety.
Dusza towarzystwa, jeśli rozumiemy przez to zabawianie wszystkich, bycie w centrum uwagi i robienie z siebie "debila" to absolutnie nie,ogromne nie. Jednak jeśli to ma być osoba, która odnajduje się w większości sytuacji, jest otwarta, przyjazna, zabawna i przy tym taktowna to jak najbardziej tak.

No właśnie tego nie nie wiem, czy wycofują się tylko z tego powodu, pewnie jakiś odsetek tak, ale żeby od razu większość. Tym bardziej, że naprawdę w większości rozmowa jest rozmową, gdzie obie strony biorą w niej czynny udział i wydawałoby się jest przyjemnie.

Głębszego może nie

ale np, może odkryłabym, że faktycznie za dużo gadam, krzywo się uśmiecham czy coś tam innego ze mną nie tak co zmienić można, bez miany charakteru

a co do pkt 2, oczywiści posuchy nie ma, ale mnie już to trochę męczyć zaczyna, ta schematyczność tych spotkań, zresztą ja naprawdę chcę poznać kogoś na dłużej a nie wiecznie randkować

Nie ma sensu się zmieniać, by być kimś, kim nie jesteś, bo samo to już jest męczące. Potem można wywołać u kogoś jeszcze większe rozczarowanie. Może właśnie klucz tkwi w źródle i miejscach, gdzie szukasz?

Zmieniać się nie chcę absolutnie, lubię siebie, ale może mam pewne denerwujące zachowania nad którymi można by popracować:):)
Może i tak jest, że szukam nie tu gdzie trzeba, ale ciężko gdzie indziej, nie ma jak. Jak dla mnie opcje są dwie: znajomi-ale tu już chyba wyczerpany limit samotnych panów no i net, znaczy portale.

I bardzo Wam dziękuję, za tyle miłych słów i wypowiedzi w moim temacie:)
Administratorki proszę o wyrozumiałość i nie karanie, za pisanie posta, pod postem :)

A i tak jeszcze mi się przypomniało, to już nie tyczy mnie tylko panów, których spotykam. Zdarza się i to nie raz już miałam taką sytuację, że panowie wracają, tak jakby sobie o mnie nagle przypomnieli. Jest np. spotkanie, wymiana jeszcze paru wiadomości i robi się cisza, długa cisza...i nagle ni stąd ni  zowąd, Pan się odnajduje i chce ponowić znajomość tak jakby przeszukali pół swojego świata i jednak nikt się nie trafił to może by spróbować jeszcze raz

Niestety często tak właśnie bywa, że nie jesteśmy jedynymi kandydatami dla danej osoby. To "niestety" to z naszego punktu widzenia a druga strona jak najbardziej woli lub nawet lubi przebierać w potencjalnych partnerach.

  dokladnie. napisalam tu nawet temat, rekordzista" przypomnial sobie" o mnie po 4 latach i zadzwonil, bo chcialby sie spotkac...bo 4 lata temu zamilkł po dwu spotkaniach bez slowa, zadnego wyjaśnienia.  zapewne myslał, ze mam chęc i pamiętam, kto to w ogole jest. paranoja.  bo to ,ze jeden z drugim dupek raczy się odezwać po dwu tygodniach, miesiacach, totalnej ciszy, i " zapraszać" do.. teatru w ten sam dzień,( zapraszał o 12.30 na 17.00, he, he) to tez juz przezylam, ze pan w trakcie 2 rozmowie na czacie planuje przytulac sie ze mną w kwietniu w namiocie, choć ani razu nawet nie widzial mnie na zywo, a o niczym innym rozmawiac poza przytulaniem nie chce , bo" o czym mam z tobą rozmawiać, o cenach masła?", no super , juz podczas drugiej rozmowy on nie ma o czym gadać- serio szkoda czasu na takie pseudoznajomosci, szkoda nawet poł godziny na takich typow.

Coś w tym jest, i pewnie ogromny procent panów tak postępuje, z takimi też miałam nieprzyjemność Chociaż nie chciałabym generalizować i wszystkich przekreślać. Kiedyś tworzyłam związek z osobą poznaną na portalu, więc dało się, chociaż to może wyjątek potwierdzający regułę
Jeśli chodzi o "zabawy" na pierwszym spotkaniu, to ja od razu, dobitnie informuję, że nic z tego nie będzie, więc niech czasu nie traci . Zresztą tak jak piszesz, da się to wyczuć po wymianie kilku zdań, czasami nawet tylko po zdjęciu

ci, co " nie mają czasu" na szukanie w realu, nie mają czasu na jakikolwiek związek. tyle. albo ochoty na związek.  i ta iluzja moozliwosci w wypadku panów ze straszliwie rozdętym ego, ze mysli jeden z drugim, ze pani go pamieta po pol roku,  kiedy zmył się jak tchorz po drugim spotkaniu, bo jego maslane oczka i wyświechtane teksty" to co , idziemy do ciebie", jakoś nie podzialały.   dajcie spokoj, zenada.  o zonatych ktorzy na poczatku deklarują, ze są są rozwiedzeni, ( inaczej nie spotkalabym się)a pod koniec spotkania okazuje się, ze on" myśli o rozwodzie", choć " żona jeszcze o tym nie wie"? , i to umawianie się poza centrum miasta, na jakiś dalekich zadupiach, gdzie pies ogon zakręca, no bo inaczej znajomi go z inną kobietą zauważą, haha. i te pretensje, ze kobieta odmawia czegoś takiego, no bo on byl taaaki pewien, ze ta po 40 stce to taaka wyposzczona i na gnojka z kiepską bajerą poleci. .. Seerio? znamy te numery, panowie..

Mimo, że jestem facetem - muszę się całkowicie zgodzić.
Panowie, którzy szukają znajomości na portalach randkowych, nie robią tego dlatego że nie mają czasu na spotkania w realu, albo są tak bardzo nieśmiali że inaczej nie potrafią gadać. Wprawdzie nie znam wielu takich, którzy z jakichś rankowni internetowych korzystali, ale tych których znam - nie poleciłbym żadnej kobiecie. Z przyczyn, z których wiele wspomnianych zostało wyżej.

Na szczęście nie jest to reguła. Kobiety takie jak autorka wątku, chyba już bez problemu wyłapują takie intencje. Młode dziewczęta, którym w gruncie rzeczy nie zależy na poważnym związku, a raczej na przygodzie, albo przelotnym epizodzie z dobrze ustawionym, statecznym panem - pewnie często celowo udają że tego nie widzą. Czym, nota-bene, podnoszą przekonanie tych panów o skuteczności ich maskowania się. ALe to już zupełnie inna bajka.

Ależ pełna zgoda! Cechy osób szukających "drugiej połówki" na portalach randkowych podejrzewam, że bardzo się pokrywają, bez względu na płeć.
Dlatego sugerowałem naszej bohaterce zmianę formy poszukiwań.

Bardzo dziękuję za sugestię jednak pomysłów mi brak Znajomi byli Przed epidemią jak tylko czas pozwolił wychodziłam z domu często na babskie spotkania, do kin, teatrów, knajp. Panów rzucających okiem nie brakuje i tyle....
Mam swoje pasje, może za dużo powiedziane rzeczy, które lubię robić, ale tam akurat panów zazwyczaj brak

Więc drogi Mr_Str4nger co sugerujesz?

Nie wiem - zapisz się na jakieś fora tematyczne (inne niż randkowe), zacznij chadzać na typowo męskie imprezy (np. jakieś motoryzacyjne), zacznij pisać jakiegoś bloga...

hahaha jestem na forum tematycznym :), na motoryzacji się nie znam, a nie będę głupa z siebie robić, a na bloga zbyt mało polotu pisarskiego, a nawet gdyby się udało, tematyka podejrzewam byłaby mocno kobieca

Ostatnio ktoś mi mówił, że teraz jest trend poznawania facetów w bibliotece

No to nie wiem - tutaj też się rozglądaj

Nie musisz. Po prostu chadzaj i rób dobre wrażenie i czekaj aż ktoś Cię zagadnie

Próbuj - ja kiedyś prowadziłem bloga o tematach zupełnie neutralnych. O życiu. Sam byłem zdziwiony ile kobiet do mnie zaczęło pisać

Bzdura

Nadal uważam, że to bzdura
Jeśli nawet jacyś panowie chodzą do biblioteki na podryw, to śmiem podejrzewać że to technika właściwa specyficznej grupie

O nic nie chodzi, po prostu jeszcze nie trafiłaś na odpowiednią osobę.
W przypadku 1, widać nie spodobałaś się jako potencjalna partnerka, ale nie, ze z Tobą coś nie tak, ale może druga strona oczekowała czegoś innego.
przypadek 2 Cię nie interesuje, więc po co omawiać.

wszystkiego co złe na kogoś, tylko dlatego, że ktoś jest facetem  -  no jestem kobietą i spotykam się z facetami. trudno, bym na podstawie własnego doświadczenia mogła opisać, jak baby na portalach kłamią i oszukuja, skoro ja tego nie robie, prawda?  Poza tym, wszedł pan na forum kobiece, gdzie z zasady jest większa ilość użytkowniczek niz uzytkownikow. A uzytkowniczki częsciej spotykają się z facetami - czyli twoją plcią. To nie wina kobiet, że nas na tym portalu jest więcej oraz, że  mamy często tak negatywne doświadczenia. Zapewne na męskich forach poczytałbyś więcej historii o wrednych kobietach, niż na żenskim forum?

Zgadzam się, tylko z tym na żywo to mam wrażenie, ze teraz graniczy z cudem. Ludzie w ogóle przeszli do wirtualnego świata.
A w takie filmowe zbiegi okoliczności to nie ma co liczyć na zasadzie, potrąciłam Pana samochodem, próbowałam ocucić, on otworzył oczy i .....żyli długo i szczęśliwie

W jakim wieku? W okolicach czterdziestki przeżywamy drugą młodość

A, z tym to akurat nic się nie zmienia bez względu na wiek i okoliczności

Statystyki rozwodów są nieubłagane - liczba osobników na rynku wtórym przybywa, więc bądź dobrej wiary

Przytoczę Wam pewną historyjkę. Miała ona swój koniec niedawno, a trwała jakieś 2 lata. Pan poznany przez znajomych, jakieś dwa lata temu na ognisku, wiek odpowiedni, po rozwodzie, podobno dosyć ciężkim. Od tych dwóch prawie lat z dłuższymi i krótszymi przerwami korespondowaliśmy ze sobą, spotkaliśmy się jeszcze kilka razy w kręgu znajomych. Korespondencja była różna, zabawna, poważna, zdarzały się również podteksty. Ot nic wielkiego, taki znajomy do pogaduszek. Muszę zaznaczyć, że Pan mówił na początku, że nie jest gotowy na związek, niczego nie szuka, musi się teraz skupić na dziecku i firmie. OK, nic z tego nie będzie.

W pewnym momencie Pan się jednak bardziej uaktywnił, odczułam większe zainteresowanie, kontakt był codzienny, na zasadzie dzień dobry, dobranoc. W końcu umówiliśmy się sam na sam, do niczego nie doszło, oprócz pocałunków. Dalej korespondencja trwała, na takim samym miłym i głębszym poziomie. Zaczęły się mocniejsze podteksty, bardziej w żartach ale były. Zapytania czy fajnie z nim czas spędziłam i takie tam. No i w pewnym momencie się urwało jak nie chciałam Panu przesłać fotki Ach i chcę zaznaczyć jeszcze, że to był Pan stroniący od portali, nie mający kobiety od rozwodu, stroniący od przelotnego sexu  - takie rzeczy słyszałam (ach ta naiwność )

Po jakimś czasie od urwania kontaktu, bach i trafiam na Pana na jednym z portali

Opisałam tą historię tylko dlatego, że teraz ten świat wirtualny z realnym się zaciera, możesz kogoś poznać w necie i przejść w  realną znajomość, a możesz kogoś poznać w realu a za chwilę znaleźć go w sieci.

Ja to już, powiem Wam, jakoś przestałam odczuwać potrzebę szukania. Za wiele energii i zawracania głowy.
Udany związek to supersprawa, nie ma dwóch zdań, radość z bliskości jest niepowtarzalna, ale koncentrowanie się na brakach to ogromna strata energii i dobrowolne pozbawianie się tych radości, które w życiu pozostały - a w moim niezbitym przekonaniu jest ich wiele.
Próbowałam kiedyś czatów i portali randkowych. Nie neguję, że i tam można spotkać wartościowych ludzi, ale większość prezentuje podejście, które działa na mnie ja płachta na byka  - mianowicie wybieranie sobie osób do spotkań jak bułki w sklepie, bez autentycznego zainteresowania rozmówcą, bez etapu zapoznania. Ja w ciemno na randkę już nie pójdę, zbytnio cenię swój czas, by marnować go z kimś, kto dwóch zdań nie potrafi sklecić, kto pcha się z łapami, ledwo wiedząc, jak mam na imię itd. Niestety, pominąwszy wyjątki, jest to dominujący trend.
Nie mam ciśnienia, że  muszę znaleźć wielką miłość, frajdą jest dla mnie po prostu spotkanie z drugim człowiekiem, uwielbiam kontakt z ludźmi, ale niech to będzie kontakt dający satysfakcję, choćby z miłej pogawędki, wartościowego spędzenia czasu. Od jałowych, beztreściwych spotkań wolę towarzystwo własne i np. dobrej książki.

Anastazjo, przyszło mi na myśl, że może zbytnio polegasz na tych "udanych" randkach, robisz sobie nadzieję, zanim się upewnisz, że to coś więcej.

Ja tam wierzę, że życie stwarza zupełnie niespodziewane scenariusze. Można szukać, pomóc losowi, ale najlepiej, moim zdaniem, po prostu żyć i nie chować się przed ludźmi. Uśmiechnąć się do tego pana przy kasie i nie oczekiwać, że właśnie on zasypie nas kwiatami... ale może kiedyś znowu się przypadkiem spotkamy i wyniknie jakiś pretekst do rozmowy? Notabene, w ramach pomagania losowi pretekst można zaaranżować, zwłaszcza, gdy nie doskwiera nam nieśmiałość. A jak nic z tego nie wyniknie, to dzięki temu po prostu milej jest żyć i mniej boli "samotność".

Nie pokładam wiary, że właśnie facet mnie uszczęśliwi, bo choć dopiero poznałam, jak fajnie może smakować bycie razem, to wiem, że w każdej chwili może się to skończyć, a siebie mam zawsze.

P.S. Dosłownie w ostatnich dniach zakończyłam definitywnie znajomość z facetem. Były istotne powody, ale zanim się w tym upewniłam, przeżyłam z nim wiele radości. Spotkałam go, gdy mi zupełnie na tym nie zależało. Po prostu spotkałam, on mi okazał zainteresowanie, ja odwzajemniłam - i poszło powoli do przodu. Samo, bez specjalnych zabiegów.
Teraz znowu jestem sama, ale jakoś nie czuję żalu. Wzięłam co dobre i tego mi już nikt nie zabierze.

Ale wytlumaczyc się zonie z pory spotkania ciezko:) a singiel chętnie przystanie na to.

Co do znajomosci którą opisałaś: nie bardzo rozumiem jej dynamikę od momentu spotkania z pocałunkami. Nie wiem tez czy sie sobie spodobaliscie, skoro nie bylo dążenia do spotkań po tym pierwszym spotkaniu i dlaczego nie chcialaś wyslać mu fotki, jako elementu flirtu chyba, lub bie zastapilas tej jego propozycji czymś innym, propozycją randki. ? Nie wiem, ale wydaje mi sie to jakieś bierne z Twojej strony..

Co bylo przed spotkaniem z pocalunkami, nieważne. W pewnym momencie sie zblizyliscie i tu dalej nie zrozumialam, czy byly dalsze spotkania i z czyjej inicjatywy, o jaka fotke chodzilo i czy mieliscie jakies spięcie.

Jesli miedzy tymi spotkaniami bylo malo czasu
A Pan fochnął się tylko o fotkę to chyba nie masz czego żałować.Chyba ze sie tak napalił na tę fotkę z łazienki
Ale to w koncu nie nastolatek, a 40 pewnie, wiec zachowanie niezbyt powazne.

A może właśnie chciał Cię widzieć taką zupełnie codzienną, skoro się tak na tę fotkę napalił

dubel

A może wszstko "tak" i nie ma czego roztrząsać? Nie wyszło i tyle. Niczyja wina.