Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

Pain, czasem slonce, czasem deszcz. Bedzie dobrze . Fajna babka z ciebie .

Naprawdę fajnie to brzmi, jak coraz częściej pojawiają się pozytywne emocje

Pain co u Ciebie? Mam nadzieję że Twoja dobra chwila trwa nadal.

A ja bym odpisala raz a konkretnie ze nie zyczysz sobie podobnych pytan i przytykow bo jedynym kto chodził na boki w Waszej relacji jest on a Ty nie masz obowiazku odbierac tel na zawolanie bo telefon ma sluzyc Tobie a nie odwrotnie. Napisalabym tez, ze ostatni raz to oswiadczasz i kolejne takie proby zaczepki pozostawisz bez odzewu.
Nie chodzi o to bys mu sie z czegos tlumaczyla czy o czyms zapewniala ale ja podejrzewam ze  te prowokacje maja okreslony cel, zebranie hakow na Ciebie. A noz sie odgryziesz w sms ze nawet jesli masz kogos to Twoja sprawa i on to zechce potem wykorzystac w sadzie jako dowod ze tez go zdradzasz albo wrecz odszedl bo sie o tym dowiedzial. Milczenie tez moze byc odebrane jako potwierdzenie jego "rewelacji" . A tak.. Raz mu powiesz stop, nie zycze sobie takich klamliwych insynuacji i nie bede na nie wiecej reagowac i masz swiety spokoj.
Moze na wyrost go posadzam o jakies wstretne posuniecia i intencje  ale juz pokazal ze potrafi byc wredna szuja.

Gorszy dzień też do przeżycia jest z Tobą Pain jak napisała Faja jeszcze Cię mocno huśta i tak będzie nawet tak ma być euforie są w pewnym sensie dość naturalną obroną tylko wyczerpują stąd potem nieuchronny spadek nastroju, aż wrócisz do równowagi a raczej na nowo ją sobie wypracujesz.
A jm jest po prostu złośliwy w jego zachowaniu wszystkiego po trochu wredny,prowokujący ,ciekawski, obcesowy wie w głębi że to on spieprzył pomału dochodzi do niego co zrobił,co się dzieje i stanie wkrótce i przyszłość jakaś się robi "dziwna " rozwód,zmiany nie za bardzo chciane, nie wiadomo w gruncie rzeczy co z kochanką, kochanka zmienną jest ,niepewną, to facet kąsa, próbuje sprowadzić wszystko do własnego mianownika zrównać "bo wszyscy są tacy sami" i Pain chce widzieć jako tę gorszą, stąd takie podrygi i wypominki standard- fantasta żyje swoimi wyobrażeniami ucieka w to,totalne wypieranie,ale jak ktoś napisał wyżej niektórzy w romansie  po prostu głupieją .

Zgadzam się z Paslawkiem, on teraz wszystkich ocenia swoją kategorią. Zapewne chciałby byś teraz (przez rozwodem) miała kogoś bo to umniejszyłoby jego 'winy'. Mógłby wtedy powiedzieć 'oboje jesteśmy winni', poza tym starłem wtedy i wtedy (chciałem wrócić) ale Ty pewnie już miałaś innego.
Inna kwestia czy te zagrywki nie są celowe, na co kilka osób zwróciło uwagę, by się wymiksować z rozwodu z orzekaniem i całym tym podziałem majątku.
Nie myśl, że pyta bo czuje zazdrosny. Nie przed rozprawą. Potem faceci często żałują ale to potem....

Pain, ta huśtawka będzie jakiś czas się jeszcze huśtać. Ale z czasem zatrzyma się i będziesz mogła spokojnie stanąć na ziemi i pójść swoją drogą.
Zachowanie jm standardowe jak na aktualny etap przebiegu sprawy. Pewnie mu zaczęło świtać ile go te miłośne uniesienie będzie kosztowało i zaczyna kombinować jakby tu podzielić winę na pół, by kasy za dużo nie odpłynęło. Twój "kochanek" ułatwiłby mu bardzo sprawę.
Jm ma pierwsze przebłyski tak zwanego sumienia. Co się zrobiło i jakie trzeba będzie wziąć za to odpowiedzialność.

Nie odmawiaj sobie złych dni, bo i te trzeba przejść, by dojść do równowagi. Taka sinusoida emocji.
Zapytam jeszcze o dzieci. Jak one się mają? Jak u nich z samopoczuciem?

Dzieci tego nie rozumieją. Sama pamiętam sytuację, kiedy rodzice chcieli mnie oddać. To były wakacje pomiędzy 3 a 4 kl podstawówki. Więc już takim dzieckiem nie byłam a pamiętam, że jedyne co zaprzątało moją głowę to, że nowe przedmioty i jak sobie poradzę. Tamci, niby nowi rodzice zasypywali mnie prezentami, ciuchami .. super
Myślę, że mając nawet te 10l nie wiedziałam co to rodzina. Perspektywa innego życia nawet wzbudzała we mnie podekscytowanie. Ostatecznie rodzice zdecydowali mnie nie oddać.
Dopiero po latach zrozumiałam całą sytuację
PS. Myślę, że świadomość dziecka pojawia (dopiero) w okolicy 15 roku życia, pełna wiadomo jak dorośnie.
Choć może ktoś mnie poprawi.
PS2. Mam znajomego co się rozwiódł i jego dzieci w wieku szkolnym mają wręcz mega radochę, że raz u matki, raz u ojca.

Hej dzięki za pamięć. U mnie intensywnie. Poznaje teraz dużo ludzi w podobnej sytuacji, trochę nawet imprezuje:) Jakoś tak życie wypelnia się fajnymi rzeczami powoli i na męża patrzę już bez większego żalu. Na codzien go nie widzę i zaczyna być coraz więcej dni gdy w ogóle o nim nie myślę...Poznałam dużo fajnych osób - w tym mężczyzn (ale bez podtekstów, tylko kumpelsko) - i widzę ile fajnych ludzi jest na świecie:) codziennie jeżdżę na rowerze, wkrecilam sie. Nie wiem, chyba zajaralam sie wolnością. Jak myślę teraz o byciu w parze z kimś to jakoś mnie skręca...Cytując klasyka - wolność kocham i rozumiem, wolności oddać nie umiem
Pod koniec sierpnia siadamy z prawnikami do stołu i zobaczymy. Ale emocjonalnie jest ok.
Dzieci na razie nie okazują nic ale jestem czujna.

Oj popłynęłam:) Ale to nie na forum

Pozazdrościć szybkiego ogarnięcia się! Mam nadzieję, że znieczulasz się tak jak mówi Pasławek bo to działa na krótką metę. Myślę, że rozwód w twoim przypadku będzie taką kropką nad i która spowoduje, że poczujesz się już całkiem wolna. No i ważne, że dzieci się jakoś trzymają. Pozdrawiam cię serdecznie i jakby co zapraszam na rower

Przed czym się broni?
Przed wyrzutami sumienia, moja droga.

W swoim wątku Ona,jak,nie,ona nie chce przyjąć do wiadomości zdrady, że ktoś trzeci jest w tym układzie.
Broni się rękami nogami  i choć wie to nie przyjmuje do wiadomości, a nawet odniosłem wrażenie, że wykazuje zrozumienie dla jm.
Tłumaczenia (kurcze znów schematycznie, przecież to powinno być kanonem) jm to wyłącznie próba zrelatywizowania swojej winy, przerzucenia znacznej na nią (co jak widać się udało) i przy ew. rozwodzie chęć osiągnięcia rozwodu bez orzekania.

Hej! Przepraszam za milczenie ale u mnie intensywnie. Po pierwsze wprowadziłam się do mieszkania z dzieciakami - mieszkanie jest cudowne, wreszcie mamy szkołę blisko i moją mamę do pomocy. Gdyby tylko z obrazka zniknął jm to mogłabym rzec, że jestem w pełni szczesliwa. Dzieci na razie tez ok.
Moj jm sie uaktywnil jako idealny tatus - podejrzewam, ze to jakas czesc jego strategii. Nagle chce wieczory z dziecmi, przyjezdzac montowac im polki w pokoikach, zabierac na basen etc...Tatus, ktorego nigdy nie bylo i od czerwca mieszka z kochanicą...Eh. Wkurza mnie ale staram sie nie przenosic tego na dzieciaki.
Co do mnie - ja prowadze fajne zycie:) Wokol mnie jest duzo przyjaciol, mam mega wsparcie. Wychodzę czasem, chodze na gitarkę, w sierpniu nawet troche poimprezowałam i poznałam nowych ludzi:) Jezdze na rowerze, dbam o siebie, chodze z dzieciakami na wieczorne spacery (uwielbiam!), ciesze sie nowym mieszkaniem. Faceci sie zlecieli, nagle mam wrazenie ze mam wiecej chętnych niz przez ostatnie 20 lat hahah. Chyba czuć taką uwolnioną energię we mnie. Nie płaczę juz za przeszłością. Co więcej - cieszę się na przyszłość! Ciekawa jestem co mnie czeka. Na ten moment na mezczyzn nie mam nawet ochoty patrzec i odmawiam ciągle jakies zaproszenia na kawy czy rowery. Mam tylko trzech takich blizszych kolegow, ktorzy czasem mnie gdzies tam na piwo czy rower wyciagna i moge sie pozwierzac. Ale stawiam mocno granicę i wiedzą, że ja teraz to chce byc sama i tą wolnością się jaram jak pochodnia. Serio. Ja nie wiedzialam, ze solo jest tak fajnie:))) I nie, nie wmawiam sobie tego. Po prostu majac na glowie sama cale zycie rodzinne zylam pod dyktando pracy meza. Teraz od niego wymagam i nie robie wszystkiego sama, niech jakos godzi nowe zobowiazania ze stara rodzina. Jego wybor, czyz nie? Za tydzien lecę sama na 3 dni do Rzymu połazić. Sama! I nawet mialam propozycję od jednego kolegi, ze poleci ze mną - ale ja juz widzę jego "czyste" intencje i podziękowałam. Chcę sama, na nowo uczę się być sama, odkrywam siebie, uczę się lubić samotnosc, pokochać siebie na nowo. i dobrze chyba mi idzie:))) Facet teraz jakos mi się jawi jako obciązenie. To zastanawianie sie co on mysli, czy dobrze robię, jak nasza relacja...bleeee...I nawet nie potrzebuję bliskosci o dziwo. Bardziej ciekawią mnie teraz nowi ludzie ale wolę byc wolnym elektronem:)
Tak na marginesie - wszystkim po takich przezyciach polecam ksiazke Beaty Pawlikowskiej "Jak byc szczesliwym singlem". Wiem, ze brzmi jak glupi poradnik,,, ale duzo tam prawdy i zgadzam sie z jej podejsciem.
A co do spraw formalnych - jestesmy z jm po pierwszych negocjacjach. Przedstawilam swoja oferte. Niedlugo druga tura - zobaczymy z czym on wyskoczy. Generalnie koles ma tupet. Moja prawnik byla zbulwersowana jak powiedzial, ze nie widzi powodu by nie mieszkac w tym nowym mieszkaniu bo przeciez polowa jest jego:))) Zapytałam go czy z kochanką:) Taki patchwork - mama, tata, dzieci i kochanka. On by chcial zeby dzieci byly w nowym mieszkaniu, a ja z nim co tydzien rotowała. Powiedzialam mu od razu, ze za to ze zapragnal drugiej mlodosci ja nie mam zamiaru co tydzien pakowac walizeczki i sie wyprowadzac.
Zobaczymy co bedzie dalej. Ale zero honoru. Zero ten facet ma.
Moze dlatego tak szybko idę do przodu - bo wiem, ze nie mam za kim tęsknić, nikogo wartościowego nie straciłam...

Wielkie brawa!

W pewnym sensie dostrzegam potencjał w zachowaniu jm:) było by Ci ciężej gdyby skomlał.

no właśnie:) Jak się całe życie było przy facecie jako jego wsparcie,  poparcie dla kariery, z zegarkiem w ręku, z SMSami gdzie jesteś? To odkryciem jest taka wolnosć . TAK że ja Ci wierzę i wiem, że nie pachnie samotnoscią.
No trzeba się tym najeść.

Co do Twojego jm. to nawet nie próbuj rozkminiać o co mu chodzi, bo chodzi o to, by d..a była z przodu, a tak się nie da po prostu..

Dokładnie! A teraz żyję dla siebie i dzieci. No dobra, jeszcze kot jest;) Nie przejmuję sie co on mysli, czemu sie spoznil, jak dograc logistyke z jego wylotem  i tak dalej...Jest jeszcze jedna sprawa. Poznalam sporo fajnych ludzi, czesc z nich to mezczyzni. I choc nie wdalam sie w zadna relację - to odkryciem dla mnie jest to jacy fajni ludzie są na swiecie! W tym wlasnie faceci! Dojrzali, z poczuciem humoru, z energią, inspirujący, z pasjami...No i jak postawię obok nich tego mojego wiecznie zmęczonego i smutnego, powaznego męża, do tego zdrajcę i kłamcę - to w głowę się pukam co ja w nim widziałam. A co więcej - Ci faceci i wysportowani i przystojni do mnie czasem smalą cholewki. Wyobrażacie to sobie? Ja, ktora przez ostatnie 1,5 roku czuła się czyimś planem B, jakimś takim ochłapem na ktory moj jm sie łaskawie zdecyduje - teraz ma zainteresowanie duzo fajniejszych gosci niz on! Nie robię z tym nic ale faktem jest, ze to mi pokazuje wlasciwa perspektywe. Nigdy nikt nie powinien sie godzic na bycie planem B. Dla nikogoo. Nigdy. Zycie solo jest lepsze niz zycie w cieniu osoby, ktora nas nie szanuje. Amen.

10/10. Wiem o tym. Dlatego zastanawiam sie z czym wyskoczy.

Nie o to mi chodziło, gdyby błagał o szansę to pewnie byś miała większy orzech do zgryzienia.

Dobrze czytać o Twoich postępach!

A pozew złożyłaś czy narazie dzielicie majątek?

Wspaniale, super sobie radzisz.
Może będzie chciał oszwabić Cię na alimentach, czyli płacić Ci mniej, skoro zajęłaś także jego kawałek podłogi.
Nie daj Boże nikomu opieki naprzemiennej, nie wiem kto wymyślił coś tak głupiego, ale ten człowiek na pewno żyje w oderwaniu od rzeczywistości.
Masz nowe mieszkanie, więc nie wiem, ale teraz jest moda na urządzanie dżungli w domu. Ja np złapałam takiego bakcyla i od jakiegoś czasu opiekuje się roślinami doniczkowymi. Aktualnie mam 54 kwiaty w domu, właśnie zainstalowalam sobie lampy dla kwiatów, piękny specjalny regał, bo przygotowuje kwiaty do nadchodzącej jesieni i w ogóle jestem tak podekscytowana, że każdemu polecam taka pasję, od razu żyje się piękniej i zdrowiej. Jeśli widzialabys siebie w czymś takim, to ze swojej strony podpowiadam Ci takie zajęcie.

Przeszłość minęła, a teraz liczy się tylko to, co teraz i to, co będzie jutro.
Wszystkiego dobrego.

No exowi to na pewno przyszło do głowy takie rozwiązanie, tyle że nowej to się na pewno nie uśmiechało dom ze wspomnieniami po starym życiu.
A nie mówiłam Pisałyście, że przesadzam, bo sądzicie po sobie, do czegoś tam same lub razem z gościem dochodziłyście. niekoniecznie tak jest, zwłaszcza jak ktoś sobie podrywa starszego szefa, muszą być benefity

Update:) Z racji tego, ze tak bardzo mi pomogliście i wspieraliście - czuję nijako obowiązek, by co jakiś czas napisać co u mnie:)
Jest OK. Bardzo z dziećmi lubimy nowe mieszkanko, jest coraz fajniej bo co chwila noe rzeczy przychodzą - juttro krzesła, niedlugo tapety, potem rolety, listwy...
Juz teraz jest ladnie:) Prowadzę bogate zycie towarzyskie - nocują u mnie przyjaciolki co jakis czas, jakies koelzanki coreczki, ja rowniez wychodzę i się spotykam z ludzmi. Dwa tygodnie temu bylam na samotnym wypadzie w Rzymie (3 dni) i to bylo niesamowite doswiadzcenie! Łaziłam sobie po tym Rzymie sama, siadałam na kawie jak się zmęczyłam, czytałam książkę w parku Pincio...Wieczorami spotykałam się z lokalsami z couchsurfing:) Bylo cudownie! A ja dzis juz wiem, ze zycie jest za krotkie, zbyt piekne i daje za duzo mozliwosci by tkwic przy kims kto nie moze sie na nas zdecydowac. Faceci sie zlecieli i to ja musze odprawiac ich z kwitkiem - serio, nigdy wczwesniej nie mialam takiego powodzenia, nawet w wieku 25 lat:) Chyba widac te moja nowa energie i to, ze pokochalam siebie na nowo, ze nie chce nic na siłę, ze nie potrzebuje faceta bo sama ze soba czuje sie mega. Nie wiem, jest jakas energia, jakies cos chyba - wierze w to, ze to czuć...Jestem bardzo otwarta na ludzi, ale nie chce zadnych zwiazkow ani relacji. Na dzien dzisiejszy kojarza mi sie z ograniczeniem wolności, ktora pokochałam. Nie oddam jej jeszcze długi czas!:) Mimo, ze wprost od kilku facetow zlysze teraz, ze im sie podobam. Przyznam, ze jest to głaskiem dla mojego ego, jest miłe - ale ja nie czuję NIC do zadnego faceta, zero. Nawet jak mi sie ktos podoba to wiem, ze te osobe bym teraz skrzywdzila, bo jakakolwiek proba naciskania na mnie (nawet tylko wyjscie na kawe gdy juz np 1-2 razy odmowilam gzrecznie) - powoduje we mnie poczucie, ze ktos chce mnie ograniczyc. No nic, taki czas. Teraz mi jest cudownie samej.
CO do męża - ciagle trwają tury negocjacji Mieszkanie juz odpuscil, opieke naprzemienna tez, ale chce bym w jakiejs czesci go spłaciła. I negocjujemy w jakiej. Dzis powinnam miec kolejna odp na moja propozycje.
Co do dzieci - co drugi tydzień sa z ojcem i zajmuje sie on nimi bardzo dobrze. Wiem, ze kocha, one kochają go  - wiec nic złego o nim nie mowie i ciesze sie, ze mimo Dżesiki on bardzo dąży do kontaktu z nimi. Jako mąż był ch*** ale ojcem jest kochającym. Troche probuje je czasem podkupic (np kupił komórkę synkowi bez konsultacji ze mną) - ale dostał taki opr** ode mnie, ze raczej kazda kolejna rzecz bedzie mam nadzieje konsultował. Po weekendzie teraz dzieci wrocily za mną strasznie stęsknione, a coreczka wczoraj przezywała rozwód:( Wyprzytulałam ją, wycałowałam, dzieciaki spały ze mną. Niestety nie da się tego uniknąć:(
Relacje z mężem mamy słabe bo ja jestem na niego bardzo cięta i musi on uwazac z kazdym słowem, bo jestem dla niego straszną zołzą. Czasem celowo pzreginam, choc wiem ze to nieładnie z mojej strony. No ale coz - siejesz wiatr, zbierasz burzę czy jakoś tak...Ale co do dzieci - dogadujemy sie i osiągamy jakis kompromis.
Wystapil o bardzo szerokie kontakty z dziecmi (dzieci u niego co drugi tydzien od srody do niedzieli, a co drugi tylko w srode) - co daje lacznie 12 dni! To prawie pol miesiaca...Nie wiem jeszcze czy tyle to dla dzieciakow nie za duzo ale ogolnie ciesze sie, ze jest zainteresowanym i kochajacym ojcem bo wiem, ze dzieci tego potzrebują. A ja rowniez doceniam to, ze bede miala chwile oddechu co dwa tygodnie. Bo nie ukrywajmy - wiekszosc zcarnej roboty spadła na mnie (przygotowywanie posiłków, ogarnianie rano, pranie, zaganianie do łóżek - codziennosc), wiec te kilka dni co 2 tyg pozwolą mi jakos odpoczywac i miec swoje zycie. Mój mąż swoje mieszkanie przedmalzenskie remontuje pod kątem dzieci (robi im tam dwa osobne pokoje) wiec widze ze ma plan jednak byc zaangazowanym ojcem. Nadal mieszka z Dżesiką, ale mnie to juz nie rusza bo za fajnych ludzi poznałam i fajnych facetow, by myslec, ze moj maz to jakies cudo było. Wręcz przeciwnie! Bawi mnie on jednak dziwnymi przytykami na granicy zazdrosci. Nawet wczoraj - zadzwonil, gdy bylam na spacerze z przyjaciolka, zeby cos zapytac o rzeczy dzieci (byly z nim) i pyta: "A co to za męski głos w tle?". Powiedzialam, ze jest nienormalny Ale gosciu co jakis czas ma takie dziwne wtręty, nie rozumiem tego naprawde. On mieszka z kochanką...Ale nie ma juz nade mną żadnej mocy. Nie boli mnie to już, bo zobaczyłam trochę inny wymiar zycia.
Rozwijam się tez mocno zawodowo - pojawily sie nowe mozliwosci u mnie w firmie i je wykorzystuję, prezentuję się i mam nadzieje, ze zostanie to zauważone. Jak juz nie musze sie zastanawiac sie nad moim pożal sie Boze jm to moge sie skupic na dzieciach, sobie i pracy. A los jakos mi to powoli wynagradza:)
Wiec podumowujac - jest ok choc nadal negocjujemy warunki podziału majątku. Dzieci jakos to znoszą. Ja jestem szczęśliwsza niz przez ostatnie 1,5 roku.
I rada dla wszystkich, ktorzy są na początku tej drogi - nie gódźcie się NIGDY na złe traktowanie i bycie dla kogos planem B. Zycie solo ma naprawde dobry smak, jesli tylko sami chcemy go poczuć. Wszystko zalezy od tego jak spojrzymy na to wszystko...I polecam samotną podróż, nawet tylko na weekend. Nauczenie się czucia dobrze samemu to moim zdaniem absolutny punkt zwrotny w życiu. Po nim juz inaczej się patrzy na związki, na facetów i na siebie. Zna się swoją wartosc i nie godzi na byle co. A im bardziej jestesmy szczesliwsi sami ze soba - tym bardziej przyciągamy ludzi, w tym płeć przeciwna. Ale nasza decyzja co z tym zrobimy:)
Życzę Wam miłego dnia!

Zastanawiałam się właśnie co u Ciebie, a tu takie piękne wiadomości!
Nawet z Twojego postu wyziera dobra pozytywna energia, dosłownie jakkolwiek to brzmi: promieniejesz Brawo, tak trzymać

Cieszę się Pain, że sprawy się układają i zmierzają w dobrym kierunku, a Ty coraz lepiej odnajdujesz się w nowej rzeczywistości :-)
Fajnie też, że robisz update, nie znikasz jak kamfora.

Ale wiesz, nie byłabym sobą, jakbym się nie przyczepiła do czegoś ;-). Bo jakoś tak mi brakuje u Ciebie smutku, czy etapu smutku. Być może smucisz się poza forum, a tu zaglądasz tylko, gdy jesteś w lepszym nastroju. Pamiętaj, smutek jest dobry, bo pozwala się wyciszyć i przygotowuje Cię na nowe :-)
Ściskam ciepło :-)

Każdy mi mówi, ze promienieję też wyglądowo:) Te rzeczy chyba tak działają:) Ostatnio Pani w Lidlu mnie poprosiła o dowód! A mam 38 lat. Myslalam, ze żartuje i nadal uwazam, ze po prostu chciala mi poprawic humor bo ok, wygladam spoko ale razczej na 18+ jednak

Spoko, miewam smutniejsze chwile, ale jest o dziwo ich bardzo mało, mimo, ze osociście uważam, że nie warto tłumić emocji i jesli przychodzi smutek - to też mu robię miejsce. Jeden raz taki mocniejszy mnie uderzyło po wprowadzce - pierwsza noc w nowym mieszkaniu. Położyłam dzieci spać, włączyłam sobie Bruce Dickinsona ("Man of sorrows"), poszłam na balkon i patrzyłam na nocne niebo, płacząc. DOtarło do mnie, że to nie tak miało być. To vyło nasze wymarzone mieszkanko, do ktorego mielismy sie w 4 wprowadzic...Ale to trwało jeden wieczor, popłąkałam się wtedy strasznie...A drugi raz jakos w zeszłym tygodniu - mialam fatalne sny z jm i Dżesiką w roli głównej i obudziłam się strasznie zmęczona i się popłakałam.
Ale na co dzien juz inaczej na wszystko patrzę, serio. Nie widze w jm wartosci, wiec nie mam za czym tak mocno tęsknić. Jak na niego patrze to mam wrazenie, ze jestem teraz szczesliwsza od niego...Ale moze mi sie tylko wydaje, nie wiem i w sumie mnie to jakos mocno nie obchodzi. Czuję jakby ktos mi otworzyl okno w ciemnym pokoju. I na zewnatrz jest naprawde fajnie:))

Przewartościowałam też to, co myslalam zawsze o związkach, o facetach. CHyba jest tak, ze wyrastamy - zwlaszcza jako dziewczynki - w przekonaniu, ze to co daje szczescie to facet obok. Nawet jak deklarujemy, ze jestesmy takie niezalezne - to w glebi ducha szukamy tej "drugiej połówki". A to wszystko nie tak. Owszem, zwiazki mają plusy, daja szczescie. Ale nie powinny byc nigdy celem samym w sobie! Bo skoro taka duza wage przykladamy do zwiazkow i do tego czlowieka obok - to gdy go zabraknie to zycie staje się puste. Poza tym - czy dopiero z kims obok jestesmy "pełni"? Życie ma tyle wymiarow, tyle opcji! Mozna isc w prace, w hobby, w zycie towarzyskie, czytanie ksiazek, podróżowanie, dzialalnosc charytatywna...To co wymienilam to tylko ułamek. A my sie skupiamy na tym, ze szczescie to druga osoba obok i juz. Jak jej nie ma - to nie mamy "drugiej połówki" (czyli jestesmy niepełni?). Mysle, ze za duzy nacisk kladziemy na te druga osobe i oczekujemy, ze da nam szczescie. A powinnismy miec zdrowa relacje z samym sobą najpierw, nie oczekiwac ze dopiero szczescie przyjdzie jak ktos nas pokocha. Ja wiem, ze to łatwo brzmi i że to jest proces. Ja wlasnie doszlam do tego punktu, ze tak czuję - ze kocham siebie, akceptuję swoje wady. Nie, nie jestem zadufana w sobie ani bezkrytyczna. Ale juz nie dowalam sobie jak kiedys, lubie swoje wlasne towarzystwo, znam swoje silne strony i nie probuje udawac kogos, kim nie jestem. Nie porównuję się do nikogo i jak widze młodą, piękna kobiete na ulicy to nie mysle o niej z zazdroscia, tylko mysle, ze jest piekna i młoda:)  I jak to za nią sie na ulicy obejrzy facet a nie za mną - to niec mi to nie robi, tylko usmiecham sie w duchu, ze ok. I ze nie musze sie wszystkim podobac. Nie wiem czy czujecie klimat i wiecie do czego dążę - takie totalne pogodzenie sie z sama soba i podejscie "nie ważne czy ktos inny mnie lubi/się podobam - wazne, ze ja się lubie:)"

OK zajeżdża już tanim coachingiem więc tu się zatrzymam:) Ale to naprawde fajny punkt zwrotny w podejsciu do siebie samej i przyznam, ze zaluje, ze tak pozno. A moj kolejny zwiazek? Isc przez zycie obok kogos, wspierac sie i kochac,, w szacunku ale nie pokladac oczekiwan, ze ktos rozwiąże wszystkie problemy...Moja mama mowi: "Powinnas isc na jakas randke, bo co tak sama bedziesz,a  juz nie jestes młoda" A ja sie smieję, bo po pierwsze czuję się młodo, a po drugie nie mam ochoty i nie chce randkować na siłę, by byc potem z kims...zeby nie byc samej. Bzdura jakas! Moze bede z kims, moze sie powtornie hajtnę, moze bede tylko w partnerskim zwiazku. A moze bede sama. I wiecie co? To tez jest OK. I ten brak strachu odnosnie przyszlosci to absoultnie najfajniejsze, co wyciągnęłam z całej tej traumy.

Nigdy nie przypuszczałem, żę takie słowa padną z ust kobiety i pewnie rzadko która może tak zupełnie szczerze je przyznać Tym bardziej będę trzymać kciuki za to, aby się powiodło

Fakt, że mogłaś zająć się wymarzonym mieszkaniem na pewno bardzo Ci pomógł, a także inne Twoje aktywności.
Najgorsze bowiem, co może zrobić człowiek w takiej sytuacji, to rozłożyć się w łóżku albo usiąść na kanapie i rozpamiętywać. Ty znalazłaś sobie mnóstwo atrakcyjnych zajęć i dzięki temu obraz jm w Twoich oczach zbladł, poszarzał, jm stał się po prostu pospolitym facetem, jakich wielu chodzi po ulicach, zamiast wyjątkowym.
Życzę powodzenia.

Dlatego właśnie, że zwykle reakcje są zdecydowanie odmienne postawa Pain zasługuje na pochwałę i aprobatę Nie każdy tak łatwo radzi sobie z problemami.

Dziękuję za Wasze ciepłe słowa:) Ja po prostu mam taką konstrukcję, że leżę i wyje, ale potem wstaje,, poprawiam koronę i działam. Nie jestem typem ofiary, raczej wolę iść w działanie i na wojnę niż dać się komuś deptać. Dlatego też tak źle się już czułam z mężem przez ten rok - czułam się jego ofiarą.
Nie wiem, może przyjdzie dół po tym uskrzydleni teraz...Mam nadzieję że nie bo to nie jest napędzane czymś z zewnątrz lecz właśnie moimi wewnętrznymi zmianami, refleksjami. Przebudowalam się jako człowiek, jestem inna. Czuję, że silniejsza. Ale też bardziej nieufna i cyniczna - to niestety cena rozwoju...Bo raczej trudno mi uwierzyć że jakiś facet kiedyś mi wkręci kit. Mam radary już tak nastawione że hej! Albo nie wierzę że się zakocham bo to wymaga jakiejś dawki naiwności, idealizowania...A ja patrzę teraz na facetów wzrokiem sokoła:D Ale na razie na szczęście nie muszę się tym przejmować! Splawiam ferajnę, szkoda na nich czasu:) Właśnie położyłam dzieci, leżę na kanapie i zaraz czytam dalej książkę:) buziaki!

U mnie jest dokładnie tak, jak pisze Ela, też mniej więcej rok od rozstania. Teraz, kiedy oswajam się z nowym miejscem do życia i nowym życiem tak w ogóle przychodzi do mnie smutek. Za życiem, które kochałam, a którego już nie będzie.

Świetnie te etapy pokazuje wykład, który Symbi udostępniła w wątku https://www.netkobiety.pl/t123948.html U mnie wciąż jeszcze "depresja smutku" przeplata się z "akceptacją", dlatego wiem, że proces nie jest zakończony.

I masz rację Pain z energią, którą widać na zewnątrz. Ja jestem od Ciebie starsza o kilka lat i też obserwuję wzrost zainteresowania swoją osobą, w różnych grupach wiekowych 15 lat młodsi, w moim wieku i 20 lat starsi. Przyjmuję to jedynie jako objaw tego, że po prostu jest ze mną lepiej i to widać. Coraz lepiej mi ze sobą, tak jak i Tobie

Ja myślę, że autorkę trzyma jeszcze walka, wszak rozwód prawny się nie zakończył. Moment na refleksję jeszcze przyjdzie. A właściwie wszystko się to splata, kręci.

Przykład Pain pokazuje idealnie, jak bardzo przyciągamy do siebie ludzi kiedy czujemy się świetnie, będąc zadowolonymi i szczęśliwymi z życia samemu ze sobą

Ja tam jestem zdania, że co innego ciągnie tych wszystkich "chłopów" do każdej nowej wolnej osoby, ale chcę sie mylic.