Gdy już wiem, że czas odejść... - Netkobiety.pl

Uspokój emocje, to standardowa zagrywka - takie przerzucanie winy na zdradzonego. Nie jest on pierwszy z tym zachowaniem. Dbaj o siebie, dobrze się odżywiaj, staraj się wysypiać, w razie czego psychiatra (na uspokojenie) lub psychoterapeuta. Dla mnie zbawcze było pisanie dziennika, wywalałam tam cały ból i upokorzenie. To ja złożyłam pozew o rozwód, choć wtedy jeszcze bardzo go kochałam i wszystko wybaczyłam. Z perspektywy czasu wiem, że dobrze zrobiłam. Żyje mi się o wiele lepiej, jestem panią siebie. Finansowo bywało różnie, ale dałam sobie radę. Po prostu nauczyłam sie pływać w nowej rzeczywistości.

Tak, z pełną powagą i świadomością piszę, że jestem szczęśliwa. Jest to spokojne, stabilne szczęście, bez emocjonalnego rollecoastera typu raz górka, raz dołek. Teraz byle pierdoła mnie nie wytrąca z równowagi. Pracowałam na to długo. Jestem bardzo zadowolona ze swojej decyzji o rozwodzie.
Jestem tak szczęśliwa, jak byłam w małżeństwie, teraz tylko nikt mi się nie wtrąca w wydatki. Jestem sama, ale nie samotna. Mam rodzinę, dzieci. Dzieci początkowo zareagowały niepokojem, a były malutkie, teraz jest OK. Dużo ze sobą rozmawiamy, także na temat rozwodu, zdrady taty itd.
Z perspektywy czasu wiem, że po prostu mieliśmy zupełnie różne charaktery, do tego bariery komunikacyjne, jego wzorce rodziny, moje wzorce rodziny, buch i doszło do rozwodu.

Za każdym razem, jak słyszę taką historię, to stwierdzam, że podziwiam osoby zdradzające. Oczywiście nie w sensie pozytywnym, bardziej zachodzę w głowę nad niektórymi zachowaniami. Na ten moment mogę sobie wyobrazić, że ktoś się, powiedzmy zapomniał czy nawet przeżył jakąś tam przygodę. Tylko potem, jak czytam, że zaczął się pokornie kajać i przepraszać, spędzając niby cudowne chwile z osobą, którą skrzywdził, aby odbudować jej zaufanie a w tym czasie jednocześnie używa sobie z kochanką/nkiem, to mówiąc szczerze zbiera mnie na mdłości. Świadomość, że człowiek z jednej strony żałuje i obiecuje poprawę, pokazuje jak niby mu zależy, po czym kłamie w żywe oczy i robi z partnera kompletnego idiotę, to ciężko mi znaleźć na to określenie. Zwyczajnie nie mieści mi się to w żadnej, pojmowanej skali wyobraźni, bo trzeba być bezdusznym robotem, pozbawionym sumienia i empatii ście*wem, żeby dopuszczać się takich rzeczy. To mnie najbardziej przeraża w zdradach czy romansach, ta perfidia i to pociągnięte do granic możliwości oszustwo, robienie sobie zwyczajnych jaj z drugiego człowieka.
Współczuję. Szczerze współczuję i wierzę, że uda Ci się z tego wyjść

PainIsFinite, da się z tego wyjść i przede wszystkim poczuć spokój. Ja byłam zdradzona dwa razy, po pierwszym postanowiłam spróbować, nie było łatwo, ale jm się starał, tak jak u Ciebie. Do czasu drugiej zdrady, gdzie najgorszy nie był seks i kłamstwa sprzedawane mi tylko to, co mówił tej kobiecie o latach, w których z mojej perspektywy o siebie walczyliśmy...
Od razu wiedziałam co robić, tak jak Ty. Wzięłam sobie na głowę kredyt, żeby go spłacić, wiedząc, że mi będzie trudniej niż jemu (własna działalność, teraz na dodatek wciąż zamrozona).
I też mogę powiedzieć, że jestem szczęśliwa. Przerwalam ten łańcuch zdrad, kłamstw i zastanawiania się, co się znowu dzieje, że on się odsuwa i traktuje mnie jak stary mebel. Ciężko to wszystko odchorowalam i wiem, że nerwica będzie ze mną długo. Ale powolutku odzyskuje równowagę, jakoś sobie radzę i naprawdę czekam na rozwód, żeby postawić kropkę nad i.
Pisz koniecznie, mi to forum bardzo pomogło, a teraz ja mam nadzieję komuś pomogę, dzieląc się swoim doswiadczeniem.

@bagiennik ja też nie pojmuję...Bo dajmy na to, że mężowi się coś "wypaliło" - to po co ta szopka z wybaczaniem, dawaniem nadziei...? Nie rozumiem dlaczego nie można po prostu usiąść i powiedzieć: "Dzięki za te wszystkie lata, ale nie czuję już tego co kiedyś, chce być sam, rozstanmy się". Tak, wiem, to też by bolało. Ale przynajmniej mamy konkret, decyzję, jakis szczątkowy szacunek dla matki swoich dzieci i kobiety, która oddała osobnikowi najfajniejsze lata życia...Dlatego ja wiem, że nie chce być z kimś kto ma tak mało empatii, pokory i zwyczajnie nie szanuje ludzi.

@Symbi co jak co, ale dzieci są związane z tatą i nie mam zamiaru utrudniać im kontaktu. Dla mnie mogą widzieć go codziennie, bo oddzielam ja-on i on-dzieci.
Boję się o dzieci bo synek ma jakieś tam problemy emocjonalne i bez szamba rozwodu już mu ciężko (chodzi na terapię), więc boję się jak to może na niego wpłynąć...

Wie, wie. Ja z tych co raczej nie boją się mówić heh...Dowody mam pozbierane. Boję się jednak, że próba wybaczania zdradę klasyfikuje prawnie jako zdradę wybaczona....

@new_life dziękuję. Przed zdrada byłam pogodna i szczęśliwa, a teraz każdy dzień przepełniony jest smutkiem i rozpamiętywaniem tego wszystkiego. On mi zabiera życie po prostu. Jak sobie to uświadomiłam to wiedziałam, że mimo strachu muszę odejść. Mimo lęku o dzieci...Ja już chcę spokoju. Nie chcę żyć z poczuciem, że nade mną wisi jakiś wyrok - tak jak czułam się przez ostatni rok. Miałam wrażenie że nadal na coś czekam, nawet w tych chwilach gdy "było ok" i byliśmy w fazie naprawiania... Ale nawet wtedy podświadomie czekałam na coś. To chyba właśnie ta niepewność, czekanie na kolejny cios. Tak się nie da żyć na dłuższą metę...

Gdy już w innym wątku wspominałaś o swojej historii, to mocno zwątpiłam w związki. Jeśli nawet w tak fajnym małżeństwie, jak Wasze, doszło do zdrady i była ona równoległa z okazywaniem czułości Tobie, to... jak ufać? Jak wierzyć, że jestem kochana? Smutne...

Dolączam się do pytania  Teufela..
Co mąż  na to? On ma dalej romans? Pisałaś  o terapii, jakie wnioski?

To jest bardzo trudne a efekt niepewny. Ja jako taki spokój poczułam mniej więcej dwa lata po tym, jak o pierwszej historii się dowiedziałam. Praca nad sobą, psycholog, leki. I on widział mój ból, deklarował wtedy, że już nigdy. Wystarczyło na kolejny rok jedynie. Rozumiem schemat, w który wpadał, widziałam to po pierwszej zdradzie, on nie. Nie żałuję dania szansy, ale te lata były koszmarne, zupełnie niepotrzebnie jak się okazało. Wolę tak jak teraz, sama, w trudniejszej sytuacji finansowej, ale spokojna, z gronem oddanych przyjaciół.
Mam górki i dolki i mam świadomość, że to jeszcze potrwa. Ale tak jest lepiej...

Ooo o to kolejna rzecz. Rozumiem, że ktoś miał mgle na oczach, nie wiedział jak sytuacja może się wymknąć spod kontroli...Ale nie rozumiem jak można patrzeć na ból jaki się zadało, widzieć krzywdę jednak chyba bliskiej osoby - i nadal robić to samo...Ja myślę że jednak trzeba nie mieć empatii po prostu. Jakiś rys narcystyczny...? Nawet jeśli on uwierzył w moja "winę" - to patrzeć jak ktoś cierpi, przytulać go, pocieszać - a za plecami robić swoje...? Ja bym obcemu człowiekowi tego nie zrobiła, nie mówiąc o osobie z którą spędziłam tyle lat i z którą mam dzieci.
Nadal przed oczami mam te chwile sprzed roku gdy ledwo wychodziłam z łóżka, psychicznie skopana, nie rozumiejąca co się stało i gdzie do cholery jest mój najukochańszy mąż...? Kim jest ten człowiek obok...?
A on to widział, widział moje cierpienie. Napady paniki, lęki, łzy...I to go nie ruszyło! Ważniejsze było jego ego.
Dlatego dziś mówię - wszystkie studentki świata - bierzcie go sobie, jest Wasz!:)

Tak podejrzewam. Wiele rzeczy widać z dystansu, gdy emocje opadną. Teraz chce wrócić. Ja już jestem daleko, buduję w sobie obojętność. To jest możliwe

Ela, oczywiście, że nie, nie ma dwóch takich samych sytuacji. Ale PainIsFinite poprosiła o powiedzenie, czy po drugiej stronie jest dobrze, czy da się przez to przejść. I dzielimy się doświadczeniem, bo ona decyzję jak rozumiem już podjęła

Oczywiście,  doświadczenia są wspólne  i warto się dzielić,  mi chodziło o to, że u mnie czy u Ciebie sytuacja była zakończona jakby.

Terapię  wspólną,
Bo wydaje  mi się  że skupiona na własnym zawodzie nie uslyszalas  go. TO NIE USPRAWIEDLIWIENIE dla jasności.
Moje wgłębienie się w małżeństwo  prowadzilo do wykrywania różnic, olbrzymich..Nie wiem jak Twoja terapia.

PainIsFinite, nie pisz, proszę, posta pod postem. Pod każdą swoją wypowiedzią znajdziesz opcję „edytuj”, z której możesz skorzystać.

W takich ważnych chwilach jak ta, człowiek doświadcza najgłębszej samotności dokonując wyborów, których czasem wcale nie chce dokonywać. Jest tu wiele osób, które z pewnością pomogą Ci porządkować myśli, nazywać uczucia, przyglądać się różnym aspektom Twojego małżeństwa. Jednak ostateczną decyzję  i tak będziesz podejmować zupełnie sama, ale  to forum, może być dla Ciebie niezłym treningiem ; - )))

Chciałabym napisać o dwóch rzeczach, które przyszły mi do głowy po przeczytaniu Twoich słów.
Pierwsza, jest prosta. Nie musisz walczyć o swoją godność.  I nie warto marnować siły w chwili, w której potrzeba Ci jej na zupełnie coś innego. Nie straciłaś jej jako osoba w żadnym momencie Twojego związku. Nie zobiłaś bowiem nic takiego, co tę godność mogłoby Ci odebrać. To Twój mąż postąpił niegodziwie, podle i w sposób egoistyczny, hańbiąc z jakiegoś powodu własne dobre imię. Nie Ty!

A druga... Druga dotyczy tytułu założonego przez Ciebie wątku. Polemizowałabym z nim z kilku powodów. To, co Ci się przydarzyło jest życiowym kataklizmem, a jego niszczycielska siła rujnuje wszystko. Uczucia jakich doświadczałaś tuż po odkryciu zdrady i które nosisz w sobie teraz są odpowiedzią Twojego organizmu i całej Twojej psychiki na straszliwy cios, jaki Ci zadano. Jesteś w permanentnym stanie mobilizacji. I choć  masz ogromną ochotę wyjść z tej matni, radziłabym Ci jeszcze przez jakiś czas wstrzymać lejce i nie pogalopować w innym kierunku, ponieważ po tym, co teraz, przyjdą inne stany uczuć, nad którymi pewnie dłużej się zatrzymasz już spokojniejsza, bardziej zdystanowana,  Moim zdaniem nie jest dobrze, abyś właśnie teraz podejmowała tak definitywne kroki.

Gdy odwrócisz głowę, zobaczysz mnóstwo dobrych, ważnych i pięknych chwil Twojego małżeństwa. Na podstawie tego, co zarysowujesz tu przed nami jako krajobraz Twojego związku, budowaliście tę relaję na stabilnym gruncie. Oboje inwestowaliście w nią wiele czasu, uczucia, wspólnych spraw. Szkoda tego ogromnie. I jeśli masz to za sobą zostawić, to warto oprócz zdrady męża mieć jeszcze inne powody, choć wiem, że brzmi to paradoksalnie. Zanim zdecydujesz o rozwodzie Warto spróbować najpierw dystansu od męża i od tego małżeństwa, które on zakończył zdradą. I to jest kierunek myślenia, który w przypadku Twojego związku rozważałabym jako moim zdaniem właściwszy.

Czasem w życiu zdarza się jednemu z małżonków, to co zdarzyło się u Was. Chłop oczadział z miłości do dzidzi z tej samej fabryki, w której pracują. To afekt. Stan "nienormalności". Emocjonalny stupor podkręcany pewnie silnym erotyzmem.  Twojego męża, póki co nie ma. Wyjechał do miłosnego Eldorado. On jest w tym czymś, co sobie wymyślił jako idylla. To jego kreacja. Wytwór fantazji. I nie, nie chcę Ci napisać, abyś trwoniła swój czas czekając, aż wróci. Twoje działanie ma być zdecydowanym odcięciem się od jego popisów, jego niestabilności, jego wyrzutów sumienia, że dzieci, że te seanse rodzinne na kanapie, że pizza hawajska dzielona na cztery, itp.
Jak chłop chce sobie podyndać nad przepaścią - to niech dynda... Niech postawi po jednej stronie Ciebie, dzieci, wspólne lata, dom, pracę a po drugiej tę Dżesikę "easy access" i niech na cienkim sznurku zdrady, na którym wisi, wykonuje dalej to swoje salto mortale.

Z tego, co piszesz, macie niezłą sytuację finansową. Ze względu na dobro własne i dzieci, którymi musisz się zająć podczas gdy ich tatuś wykonuje akrobacje zwisając łbem do dołu, trzeba mu zaproponować zamknięcie drzwi domu z drugiej strony i wniesienie sprawy do sądu, bo z jakiej to niby racji Ty masz się jeszcze za niego fatygować i załatwiać coś, co należy do niego. Tak, aby gdy dzieci podrosną i zapytają jak było między Wami, dowiedziały się, że to tatuś zdecydował zamienić Waszą rodzinę na ziemskie rozkosze z Dżesiką. Trzeba też akrobacie wyznaczyć nieodległy termin pożegnania z rodzina. Zostawić go z tym i zamieniając się w Tildę Swinton z "Opowieści z Narni" - uprzejmym skandynawskim chłodem do czwartej potęgi zlewać pana akrobatę na każdym kroku. Czas w którym on będzie trwał w takim zwisie nad przepaścią, Ty możesz wykorzystać na zrobienie uczuciowych porządków, poznanie życia w pojedynkę, wzmocnienie się, poszukanie ludzi, którzy pomogą Ci w tym pierwszym najtrudniejszym momencie, spotkania z sensownym psychologiem i całą resztę spraw po to, aby gdy akrobata zapuka do Twoich drzwi, wiedzieć dokładnie co chcesz z nim zrobić: przeznaczyć na pasztet dla Dżesiki czy podjąć dyskusję o budowaniu wszystkiego od nowa, mediacjach, terapii małżeńskiej, itp. Jest na tym forum kilka wątków opisujacych casus odbudowywania związku po zdradzie, pisane przez niezwykle inteligentne osoby jak Ty. Wzmiankowany już wątek Endaluzji oraz damy o nicku Przyszłość.

Trzymaj się. Czegokolwiek co daje Ci siłę...

Nie mam Twoich doświadczeń, ale czuję przez ekran, ile w Tobie zawiedzionych nadziei i bólu. Współczuję.

Chciałabym jednak, abyś posłuchała kogoś, kto z uwagi na swoją pracę, słyszał wiele historii o zdradach i wyciągnął z tego wnioski: https://www.youtube.com/watch?v=P2AUat93a8Q (możesz ustawić transkrypcję w języku polskim)
A Twój powyższy cytat przytoczyłam, bo w mowie znajdziesz też fragment o tym, że osoba, która zdradza, szukając cudzego spojrzenia, nie zawsze odwraca się od swojego partnera, ale od osoby, którą sama się stała.

Nikt Ci gwarancji nie da,, że z męzem warto zostać, nie siedzimy w jego głowie.Tu pomocną jest terapia małżeńska, bo może nie znasz człowieka tak dobrze,jak Ci się wydawało. Może stracisz rok czy 2 lata sprawdzając to.
Ja straciłam, ale nie żałuję.
Bardzo chciałabyś powrotu do dawnego,  ale to niemożliwe, pytanie czy masz coś do zyskania z człowiekiem,z którym masz dzieci.  Zapytałam Cię też w innym wątku czy jesteś pewna SWOJEJ miłości do niego.
Myślę że poczułaś się mocno niepewnie w Twoim pewnym dotychczas bajkowym życiu i rozpaczliwe chciałabyś by mąż zabrał tam Ciebie z powrotem, padł przed Tobą na kolana, pokazał Ci,że masz wszystko pod kontrolą.rzadzisz.
Ale tamtego męża już nie ma. On już nie chce taki być. Jaki jest i czy to ktoś dla Ciebie, nie wiem.
Ale powiem Ci, życie po życiu istnieje, zyskuje się wiele też, jednak od korzeni budujesz na nowo. Jeśli po tym jak emocje się uspokoją,jak rozeznasz siebie i spojrzysz na męża takiego jakim On jest stwierdzisz że to nie to, zdążysz się rozejść. Tylko nie rób wcześniej dziecka na zgodę:)
Uwierz znam Twój ból i poczucie pokrzywdzenia,ale nie warto tam długo stać. Trzeba zejść na płaszczyznę nowy mąż i zobaczyć kto tam stoi i czy Ci pasuje.
Pisałam o tej terapii małżeńskiej, bo wiele zależy od tego, na ile mąż jest w stanie siebie poznać i wy wzajemnie swoje motywy.

Napisała o mężu zaledwie parę zdań.
Są tu na forum opisy związków, gdzie można jak na dłoni zobaczyć że ktoś dba tylko o własną d.. miażdżąc wszystko po drodze, łącznie z rodziną.
Ale tu moim zdaniem zdecydowanie za mało danych na to, za mało faktów, więcej założeń i przypuszczeń, zranienia.

Terapia się chyba nie skończyła..bo epidemią. Ile to było spotkań?
Mi się wydaje że z płaszczyzny ale On mnie zranił nie można podejmować tak ważnych decyzji.
Wydaje mi się, że terapia zaczyna się w momencie odwagi spojrzenia na związek jaki był naprawdę. spanie na łyżeczkę o niczym nie świadczy. Spaliśmy tak z mężem dzień przed jego wyprowadzką, wiedząc już że to koniec.

Zrozumiałam że rok nie terapii, ale odkrycia zdrady.
Jeśli po roku terapii ona wciąż jest w fazie bólu, z pokrzywdzenia zmieniłabym terapeutę.

Czyż to nie wydarzyło się rok temu ? Czy n ie wykonał salta gdy kłamstwa wyszły na jaw (udawane ratowanie rodziny), czyż nie wylał żółci na autorkę ? JM nie dostrzegł swojej winy, wręcz przeciwnie, w tym momencie się okopał jako ofiara.

No ale co ma dać mi wspolna terapia? On teraz mi wyrzuca rzeczy z przeszlosci, na ktore nie mam juz wplywu. Jesli cos mu nie pasowalo - mogl mowic wczesniej. Dla mnie sytuacja jest kuriozalna - człowiek wszedł z bazooką i zburzył dom, po czym patrzy na mnie i mowi: "Ale chwila, obrus był pognieciony i nie odmalowałaś ściany w salonie...No wiesz?!" CO ja mam dziś zrobić z jego poczuciem żalu sprzed 2 lat po tym, jak on zniszczył de facto fundamenty?

Wiecie, ja przez rok marzyłam, żeby on padł na kolana i błagał o wybaczenie, przepraszał za to ile bólu zadał. Przegadaliśmy SETKI godzin o tym. Mieliśmy różne fazy. A konczylo sie zazwyczaj tym, ze wystarczylo zebym miala flashback i to juz bylo dla niego za duzo, on juz nie moze, on nie wytrzymuje. ON.  Ale jednoczesnie nie chce rozwodu, jest biedny i pokrzywdzony, niby wie co mi zrobił ale teraz jak to przedstawia to w sumie chyba ja jestem bardziej winna bo on po prostu MUSIAŁ to zrobić. Jak go sluchalam ((teraz juz mi sie nie chce o tym gadac) - to mialam wrazenie, ze ja wzielam go za reke i zaprowadzilam do kolezanki:) Blameshifting jak ta lala.
Wiec ja nie widzialam skruszonego człowieka, przerażonego wizją utraty żony, ktorą kocha. Widzialam kogos, kto sprawdzał granice. Jak zobaczyl, ze nie wykopuję go po kolejnym odkryciu, nieścisłościach - to granice z wyyrachowaniem przesuwał. I tak oto wczoraj, gdy coś nawiazal do rozwodu miał czelność mi napisać, ze to JA unieszczesliwiam dzieci bo chcę rozwodu. Gdyby wtedy stał obok to by z liścia dostał...Granice są już tak przesunięte, że muszę uciekać raczej niż dawać mu przywilej terapii małżeńskiej.
Dziś poczytałam o ukrytym narcyzmie i kilka rzeczy mnei zmroziło...To był dokładny opis mojego męża:

"Ukryty narcyz nie ma tej samej pewności siebie co klasyczny. Często jest przygnębiony, ma stany depresyjne, brakuje mu energii i motywacji. Jest introwertykiem. Ciągle czegoś mu brakuje, odczuwa wewnętrzną pustkę. Nie radzi sobie ze stresem. Możesz uważać, że ma w sobie dużo wrażliwości.
#2 MENTALNOŚĆ OFIARY
Ukryty narcyz ma w życiu gorzej od innych. Potrzebuje, coś czego nie potrzebuje klasyczny narcyz – litowania się nad nim.
#3 PODKREŚLA, ŻE JEST DOBRYM CZŁOWIEKIEM
Uważaj, jeśli twój partner odczuwa silną potrzebę, aby udowodnić całemu światu, że jest człowiekiem o wielu cnotach.
#7 UKRYTE POCZUCIE WYŻSZOŚCI
Ukryty narcyz jest żądny pochlebstw, komplementów, adoracji i uwielbienia. Zdaje sobie jednak sprawę, że jeśli zbyt mocno będzie chwalił się swoimi talentami, może spotkać się z krytyką. Dlatego jest nieśmiały, nie jest duszą towarzystwa, brakuje mu pewności siebie, w głębi duszy, jego głos podpowiada mu "jestem lepszy, ważniejszy, jestem ponad innymi ludźmi, ale są zbyt głupi, aby dostrzec mój geniusz."
#10 KŁAMSTWA
Ukryte kłamstwa i zdrady. W przeciwieństwie do klasycznego narcyza, nie będzie przechwalał się swoimi podbojami na prawo i lewo. Nie znajdziesz u niego wiadomości od ex. Historia wyszukiwań w jego komputerze będzie skrupulatnie czyszczona. Nie popełni błędu, który może pozostawić skazę na jego wizerunku.

JOTA W JOTĘ...
Nieśmiały, depresyjny, jak mi zrobił jajecznicę to 50 razy pytał "CZY DOBRA?" mimo, ze mu juz 3 razy mowilam, że dobra i dziękuję kochanie...Ciągle biedny, ciągle szklanka pusta w połowie...Jechalismy w piekne miejsce na swiecie (np Karainy), ja "wowowowo", a on zero reakcji. N IGDY się niczym nie zachwycił, NIGDY nie ucieszył...Pytałam go czasem czy jest cokolwiek co go cieszy. Odpowiadał tylko spokojnie, ze dzieci.
On miał zero emocji, teraz dopiero powoli łączę kropki. Zawsze mowilam, że "szkiełko oko", a nie serce...Wszystko przeliczone, wszystko zaplanowane. Zero spontaniczności...

Pain jesli jest faktycznie narcyzem to zaraz będzie Cię przedstawiać w złym świetle w gronie najbliższych. Radzę Ci zepnij pośladki i zbieraj dowody.

Czy przypadkiem mamusia bądź tatuś dużo od niego wymagali w dziećiństwie?
Nie wiem czy czytałaś "2 głowy"?
Możliwe że to nie to ale zbieraj siły.

W wątkach dotyczących zdrad jednym z kluczowych pytań, jakie się pojawiają, to kwestia możliwości wybaczenia krzywdy a także zmierzenia się z następstwami, zarówno zdrady jak i możliwości dawania drugiej szansy niewiernemu partnerowi.  Już na tym etapie sporo osób nie jest w stanie poradzić sobie z poczuciem, bycia oszukanym i decyduje się na rozstanie. Kiedy już ktoś w końcu po pewnym czasie stwierdzi, że chce ratować swój związek, to osoba zdradzająca musi wykazać się z kolei ogromnym wysiłkiem, aby móc ponownie odzyskać zaufanie partnera.
I to właśnie mnie w tym przypadku obrzydza: facet perfidnie wykorzystał daną mu szansę, stwarzając cały czas pozory, że wszystko się układa a związek powoli się odbudowuje. Dlatego takiego zachowania moim zdaniem nie warto wybaczać pod żadnym pozorem. Głównie ze względu na ciągłe fałszowanie obrazu rzeczywistości, wytwarzanie pozorów i podwójną grę. Jednocześnie w takim momencie odkrywa się czyste wyrachowanie i podłość człowieka, służące mu do zaspokajania swoich egoistycznych potrzeb. Do tego dochodzi całkowity brak poczucia winy i przerzucanie jej na drugą osobę. Wszystko zgodnie z sentencją:" Źdźbło w oku bliźniego dostrzegasz a belki w swoim już nie.." Niestety zbyt często się okazuje, że tak naprawdę zupełnie nie znamy człowieka, z którym przyszło nam żyć pod jednym dachem. Partner zakłada maskę na czas takiego związku a potem dopiero zaczyna odsłaniać swoje prawdziwe oblicze..

Chciałem odpisać, ale bullet mnie chyba ubiegł Zresztą było o tym wspomniane w pierwszym poście, iż Autorka WIE o kontynuowaniu romansu przez męża po odkryciu zdrady. Autorka wyraźnie o tym napisała. Nie wiem, jak to inaczej nazwać, jak nie faktami..
Nie zapędzajmy się za daleko, żeby się zaraz nie okazało, że facet romansu nie miał.. Autorka może zresztą ostatecznie rozwiać wszelkie wątpliwości, wtedy będzie wiadomo
Zaczekajmy na odpowiedź

Autorka przecież napisała wyraźnie.
Chronologia jest powyżej ....
Romans -> rypnęło się -> mąż stara się, a autorka próbuje wybaczyć -> w tym czasie romans nie został przerwany, a trwał w najlepsze ->ZNOWU się rypnęło -> Po kolejnym odkryciu jm stwierdza, że to wina autorki ... itd.

A to znowu się rypnelo to kiedy proszę Pana,? I kiedy terapia? Kiedy mąż mówi jej że zakończył romans i z kiedy ten list?
Zebrać fakty, odmaszerować

nie chce mi się dalej wchodzić z Tobą w polemikę bo autorka wg mnie napisała to dość precyzyjnie ... jak na tę sytuację

tj.
1 rok - ileś miesięcy = ileś miesięcy PO odkryciu zdrady

... nie miałbym pewności czy tu chodziło wyłącznie o prezent dla niej, a nie również dla siebie ....

A to zapewne, cieplych trzewików nie kupujecie zwykle to szpilki:)

Przykro mi autorko, było od razu tak pisać,ze przyłapujesz go na takich kłamstwach w żywe oczy.
Bo gdyby to były fakty z początku ich romansu, potem wasze rozmowy i terapia to by była inna historia dla mnie akurat.

Mój ojciec zdradzał matkę z... sąsiadką. Myślałam, że tak się dzieje w żartach, a to okazała się być chora rzeczywistość... Mijają zaraz 2 lata od tego jak się o tym dowiedzieliśmy, ale żal nadal pozostaje okropny.

Nie pisałam że jesteś głównym winnym nigdzie Uważam jednak że jeśli po tej pięknej katastrofie masz iść dalej przez życie, warto to prześwietlić, by nie wpaść potem w podobny dołek. I nie chodzi tu o zmianę siebie,bo są rzeczy które można w sobie jako żonie o partnerce zmienić, a są takie co nie trzeba o nie warto.
Pewnie się rozwiedziesz, niestety, i kogoś spotkasz, warto miec przeanalizowany poprzedni związek.

Co do dzieci, można tak się rozstać, by dzieci jak najmniej odczuły to, by nie miały dalej ojca..

Ta promocja na buty to jakaś komedia..Jaki rozmiar, sprawdzilaś? Może dla siebie kupił? a nie ciągnie romansu?