Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

Mnie to w sumie nie dziwi bo jak już wcześniej wspomniałam takie jednostki muszą być mega zaburzone. Psychopaci nie mają empatii, stąd łatwo przychodzi im kłamstwo, nawet w tak delikatnej kwestii jak choroba żony.
Dla osoby "normalnej" nawet przez głowę by to nie przeszło, nie mówiąc przez gardło. 

To co mówił o żonie to jedno, drugie co mówił jej o swoich "uczuciach", że ją bardzo kocha, nie może bez niej żyć itd. itd.

Rany, gość okazał się jednak typowym i przewidywalnym do bólu żałosnym palantem. Wszystko, co robi i mówi wpisuje się co do joty w sztandarowe zagrywki socjopatycznego narcyza. Totalny brak empatii, robienie z siebie niewinnego, skrzywdzonego misia i jednoczesne trzaskanie po pyskach wszystkich naokoło dla własnego komfortu i widzimisię...

Ale żal xD Autorko, powtórzę się - bardzo się cieszę, że przejrzałaś na oczy i ewakuowałaś się z tego bagna. Również, jak ktoś już napisał jestem głęboko przekonana, że takie zachowania cechują jednostki psychicznie zaburzone. I również spodziewam się, że dla niego to wciąż nie koniec, choć już mu przecież to oznajmiłaś. Będzie teraz próbował grać na Twoim sumieniu, bo jak wiadomo socjopaci wybierają sobie osoby głęboko empatyczne, współczujące i ufne. Może być też tak, że wewnętrznie się wścieka jak śmiałaś odrzucić tak cudownego i pozbawionego wad jaśnie pana za jakiego niewątpliwie się uważa. Może więc podjąć szturm ze zdwojoną siłą, licząc na to, że znów Cię urobi a zrobi to tylko po to, żeby cię upokorzyć i porzucić w jakiś paskudny sposób. Wówczas poczuje się zwycięzcą sytuacji i bez skrupułów zabierze się za następną ofiarę. Serio, czytałam kiedyś o socjopatach-narcyzach. Póki co ten koleś jest okładkowym przykładem. Nawet tekst o żonie chorej na raka był tam opisany jako częsta zagrywka.

Myślę, że może rzeczywiście groźba, że poinformujesz żonę może ostudzić jego zapędy. Z typowego dla takich padalców tchórzostwa powinien wówczas schować łeb w piasek.

No i dążąc do epilogu, teraz już poważnie wierzę, że nie chciałabyś kogoś takiego w swoim życiu. Kiedy już zobaczyłaś jasno, że wszystko było manipulacją, jego słowa - kłamstwem, postępki - podłością. Takie typy nie mają uczuć wyższych, brak im neuronów w mózgu, które to umożliwiają. To zimni, bezwzględni gracze ustawiający ludzi jak pionki dla własnej radochy. Aż trudno uwierzyć, ile wysiłku wkładają w omotanie swoich ofiar i stworzenie swojego wizerunku - idealnych słuchaczy, najlepszych przyjaciół, tak doskonale rozumiejących i tak skłonnych do poświęceń w imię uczuć (hahahahahah).

PS Jeśli chciałabyś poznać jego kolejne możliwe kroki i co się dzieje w jego chorym łbie, podaję książkę, w której znalazłam wszystkie odpowiedzi i która kiedyś otwarła mi oczy "Uwolnij się od psychopaty" Jackson MacKenzie. Polecam, trzymaj się dzielnie, tak jak robisz to dotychczas.

Coz, jak widać romanse powodują ryzyko różnych nieszczęść u współmałżonków kochanków. Jak wysypała sie sprawa i mój ex powiadomił swoja drugą Panią o tym ze ja wiem i zrobiło się realniej, nagle ciężkiego wypadku doznał  dorastający syn wybranki, a ona i jej podly mąz we łzach pogodzili się przy szpitalnym łóżku

Jestem pod wrażeniem Twej samoświadomości i akceptacji. Bycie na emocjonalnej huśtawce jest diablo trudne, pozwól sobie na przeżycie wszystkich uczuć kłębiących się w Tobie. Odpłacz, odsmarkaj, odzłość się.

Pokochałaś niewłaściwego człowieka, był takim ze względu na swe przymioty, ale skąd miałaś o tym wiedzieć. Nie miałaś szklanej kuli, a on nie ściągał maski.

" Nawet się momentami zastanawiam czy popełniłam gdzieś błąd, czy jakbym zachowała się inaczej, to czy inaczej by to wyszło.
Mówił mi, że za bardzo naciskałam, że za bardzo chciałam, dlatego się wycofał.
Wiem, że to głupie, ale mam taki bałagan w głowie, że non stop przewijają mi się przeróżne obrazy i pytania.."
                                                                 -------------------------           
Ty tego jeszcze nie wiesz ale uwierz że jeśli pozwolisz sobie zrezygnować z tej miłości (bo to nie jest miłość która pomaga wzrastać i rozwijać się ) poczujesz w końcu ulgę, uspokoisz się, wyciszysz ale musi minąć jakiś czas i ten czas z każdym dniem będzie coraz bardziej dla Ciebie leczniczy
  Zawsze kiedy spojrzymy wstecz na swoje zachowania okaże się że mogliśmy postąpić inaczej bo najczęściej jest kilka opcji do wyboru jak się zachować  w danej sytuacji, nie warto tego roztrząsać bo nie mamy już na to wpływu i historii nie zmienimy, mamy wpływ na teraz i na przyszłość i o tym jest sens pomyśleć

Dziwiłabym się, gdyby to wszystko nie było okupione emocjami. Jestem niemal pewna, że one będą z Tobą jeszcze bardzo długo i będą się ze sobą przeplatać, czasem będziesz wręcz wpadać ze skrajności w skrajność. Dwa lata to kawał życia, trudno je tak po prostu za sobą zamknąć, tym bardziej, że wiązałaś z tym facetem (facetem, bo słowo mężczyzna nie wchodzi mi pod palce) ogromne nadzieje, a przede wszystkim całą sobą go pokochałaś. Mało tego, emocjonalnie uzależniłaś się od niego. Teraz naprzemiennie raz będziesz czuć wściekłość, innym razem żal i tęsknotę za tym, co było, jeszcze innym obojętność, a nawet spokój. Daj sobie prawo do przeżywania tych wszystkich emocji i nie walcz z nimi, ale też się ich nie bój. Złość trzeba z siebie wyrzucić, kiedy zaczniesz tęsknić, to sobie popłacz albo poszukaj jakiegoś odciągacza myśli. Ważne, abyś się w tym swoim smutku nie zatopiła.
Pamiętaj przy tym i za każdym razem, kiedy ogarnie Cię zwątpienie, jak mantrę powtarzaj, że robisz to dla siebie.

To już chyba tak jest, kiedy osoba mająca przewagę emocjonalną nad drugą, Z GÓRY wie, jakie wrażenia i skutki przynoszą jej słowa dla strony bardziej zaangażowanej. Gość mając z góry wiadomy cel, umiejętnie manipulował Autorką, wiedząc, że za wszelką cenę chce utrzymać bieżący stan, na którym mu najbardziej zależało, nawet jeżeli Autorka była dla niego kimś więcej niż odskocznią od codzienności.  Mówiąc o naciskaniu, nie było w tym nic więcej, jak próbą wpędzenia w poczucie winy i zgaszenia wątpliwości, jakie się w niej rodzą.
Co do radzenia sobie z negatywnymi emocjami, to może właśnie warto trzymać je w sobie przez pewien czas tak, aby skutecznie powstrzymywały  zbyt silne rozhulanie się miłych wspomnień i tęsknoty za tymi miłymi wspomnieniami? Być może wtedy człowieka nachodzą zbyt silne wątpliwości a sam ból rozstanie przeżywa dłużej, skoro widzi tylko pozytywne strony znajomości z człowiekiem, bądź co bądź niewłaściwym, o wątpliwym charakterze. Chyba im szybciej i łatwiej dostrzegamy ile krzywdy i łez spowodował w nas były partner, tym łatwiej wyrzucić go ze swoich wspomnień..

Obecną kochanka przeczytałam twój wątek i szczerze Ci powiem, że zaimponowalas mi. Gdybym zmieniła nr tel teraz w obecnej sytuacji czuła bym się jak by ktoś odciął mi tlen.
Może i ja powinnam patrzeć na niego inaczej. Do tej pory był ideałem.. A przecież ma swoje wady. Może go znienawidze... Tylko jak? "kiedy się kocha za bardzo...

Wątpię, czy obrzydzanie czy znienawidzenie byłoby dobrym określeniem. Raczej chyba chodzi o zdjęcie różowych okularów, poprzez dostrzeżenie wad czy fakt zawiedzionych nadziei lub krzywdy, jaką nam druga osoba wyrządziła. To coś jak rachunek zysków i strat, co przeważa nad resztą, czy dobre wspomnienia czy złe. Jak te złe będą przeważać, to stopniowo osoba zaczyna inaczej patrzeć na kochanka i może się z niego zaczynać "leczyć". Tak to widzę

No właśnie  tu jest ten dylemat,  czy używać  sformułowania  wszystko.
Np ja przez  lata byłam w małżeństwie,  które  uznałam  za udane w jednych sferach  innych mniej, ale w momencie powiedzmy kryzysu wieku średniego męża  zostało  przetestowane  w sposób  negatywny.
Nie znaczy to, że skreślam wspólne lata, bo byliśmy tam dobrymi rodzicami i kochankami,  a kiepskim przyjaciółmi i partnerami.
Autorka mimo że w nieformalnym,  dla wielu niemoralnym i krótszym związku, też miała z tym mężczyzną więź. I dlatego ją to boli.
Więc  żeby to przeżyć  trzeba się  od tego oddalić  emocjonalnie  i racjonalnie  ocenić.

Odciąć się Netania i jak opadną emocje zestawić dobre i złe cechy/sytuacje. Jestem w podobnej sytuacji do tej, przez którą przechodziła Ela, prawie 20 lat małżeństwa, dwie zdrady jm. Jak nachodzą mnie jakieś sentymenty przypominam sobie co zrobił i powoli buduję w sobie obojętność.

ObecnaKochanka jestem w identycznej sytuacji tylko na miejscu Twojego faceta ,, kochanka" :-( wolalabym byc na Twoim miejscu gwarantuje Ci :-(

Nie przesadzaj. Nie bawił się. Romansował tak jak i Ty romansowałaś. Pewnie były uczucia. Ale stałaś się niebezpieczna, zaborcza:

Odpowiedź na to ^^^ pytanie jest tutaj:

ooooo to to to! Jak ja uslyszalam, co moj jeszcze mąż wygadywal "kolezance z pracy" o mnie i naszym małżeństwie - to aż musiałam usiąść...Miałam wrażenie, że w innym małżeństwie jestem. Mąż zasypiający na łyżeczkę od kilkunastu lat co noc, buzi codziennie wychodząc do pracy, "kochanie", wspólne zainteresowania, seks, koncerty, dwojka dzieci, kino, ta sama muzyka, wycieczki rowerowe, pikniki, znajomi...A w jego oczach - żona zołza bo się od czasu do czasu pokłóci i na niego krzyczy:D
Tak, niedługo składam pozew.

Zachowanie osób zdradzających jak i te wszystkie działania i podchody, prowadzące do nawiązania romansu przypominają istny teatrzyk tańców godowych, szczególnie ze strony zdradzających facetów. Jako, że temat dotyczy relacji, gdzie facet zdradził żonę z Autorką czy faktem, ze to facet musi się trochę wysilić, aby usidlić przyszłą kochankę, skupiamy się na męskiej zdolności do bajeru. Pomijając fakt, że gość świadomie oszukuje swoją żonę, to w pewien sposób podziwiam a jednocześnie czuję odrazę, czytając jakich środków używają takie gagatki, żeby oczarować swoją wybrankę. Poziom i ilość kitu wciskanego kobiecie, wraz z technikami manipulacji przyprawia czasami o mdłości. Mi by zwyczajnie głupio było kantować kogokolwiek wiedząc, że i tak raczej nic z tego nie będzie, co jej obiecuje. To jakaś wewnętrzna blokada, która zwyczajnie nie pozwala robić nikogo w balona, nawet jeśli miałbym w ten sposób zaspokoić swoje potrzeby czy szukać dodatkowych wrażeń...

Koleżanko Painisfinite..jesteś  pewna swojej miłości  do męża? Skoro opisujesz  z jednej strony udany związek, ale piszesz  też  że się awanturowałaś, po jedynym jak rozumiem odplynieciu  męża  mam wrażenie  że świeża  historia, biegniesz  do sądu  leczyć  chyba urazoną  dumę.

Oj źle zdiagnozowałas:) Moj mąż był moją miłością życia. Kochałam go do szpiku kości, nigdy przez kilkanaście lat związku nie podejrzewałam go o cokolwiek. Ufałam mu bezgranicznie. Dbałam o niego, o nas, o dzieci, o dom. myślałam że nie mamy przed sobą tajemnic, że to mój najlepszy przyjaciel. Gdy odkryłam rok temu że spędził noc w mieszkaniu koleżanki z pracy po imprezie - wpadłam w taki szok że wylądowałam na xanaxie na jakiś czas. Między nami było ok w moim odczuciu. Tak jak pisałam wcześniej - my każdego wieczoru zasypialismy na łyżeczkę. Była czułość, seks, wspólne zainteresowania, winko wieczorem przy netflixie, wspólne wyjazdy, wakacje, koncerty, kino, wycieczki rowerowe...Nigdy nie spojrzałam podczas naszego związku na innego faceta inaczej niż na kolegę, a uwierz - miałam w pracy kumpli ciacha:) Poczułam się jak w "Procesie" Kafli tamtego dnia...Moje życie okazało się fikcją. Mój związek okazał się iluzją, a mój najwspanialszy mąż okazał się obcym człowiekiem. Pamiętam jak stałam przed nim i pytałam: "Kim jesteś?". Ale wiesz...Nadzieję, rozpacz i strach sprawiły, że rozpoczęliśmy etap wybaczania. Ja na antydepresantach jechałam, każdego dnia wyczołgujac się z łóżka. On się starał, robił mi śniadanka do pracy, wysyłał serduszka i wyznania miłości, nosił na rękach. Był tylko jeden problem - nie skończył tamtej relacji i robiąc powyższe jednocześnie zabawiał się z koleżanką. Przypomnę że ledwo wyczołgiwałam się z łóżka wtedy, byłam w piekle. Jak to nie jest człowiek z zerową empatia i bez sumienia - to ja jestem tęczowym jednorożcem. Potem były kolejne odkrycia, placze, wybaczania i nawet terapia. Ale cóż. Nie zmusisz nikogo do milosci.
Przez rok chciałam by on zrozumiał co robi, co może stracić. Marzyłam żeby przyszedł na kolanach i błagał o wybaczenie, bo naprawdę zrozumiał błąd ..
Zamiast tego dostałam przerzucanie winy na mnie (standard) i nagle zrozumiał, że w sumie to nie był szczęśliwy w małżeństwie (standard).
Dziś jestem na innym etapie. Myślę o sobie i dzieciach. Czekam na koniec kwarantanny by skończyć te farse. Nie chcę tego człowieka w moim życiu. Naprawdę uważałam go za swojego przyjaciela. Naprawdę mieliśmy dobre życie. Ale niestety będąc jego partnerka od kilkunastu lat nie mogłam dać mu jednego - powiewu nowosci, zakazanego owocu i adrenaliny. Coz. Tak zdecydował.
Ja cierpię na maksa, boli jak skurczysyn. Ale nie mam wyjścia.
Każda moją próba wybaczania była przez niego odbierana jako frajerstwo, a nie szansa. Czy sądzisz że on byłby w takim razie wierny?
Skończyłabym kiedyś jako wrak zgorzkniałej kobiety.
Thanks but no thanks

Niestety są to jak się okazuje dość częste przypadki i chyba wciąż (przynajmniej dla mnie) najbardziej szokujące.
Niby zdrada to zdrada i nie ma co się nad nią jakoś specjalnie rozprawiać ale jednak jakby nie patrzeć zdrada w sytuacji oddalenia, braku bliskości, życia w osobnych pokojach itd. wydaje się mimo wszystko jakaś bardziej wytłumaczalna czy "ludzka". Inaczej kiedy w związku nie ma żadnych sygnałów, że coś się złego dzieje i nagle dowiadujemy się o zdradzie.
W ogóle ta umiejętność "grania" na dwa fronty, ciągłe kłamstwa.
Ktoś może powiedzieć, że romans czy zdrada nie ma/miał żadnego wpływu na związek bo wszystko było po staremu a nawet czasem i lepiej, mnie natomiast przeraża sam fakt, że mogłabym żyć z osobą nie mając pojęcia kim ona tak naprawdę jest - w iluzji.
Pewnie można i całe życie w ten sposób przeżyć ale...

Tak, gdybyśmy mieli jakiś kryzys małżeński - trochę inaczej by to wszystko pewnie wyglądało i inaczej bym to odczuwała. Ja się po prostu poczułam jak najbliższą mi osoba wbiła mi sztylet w plecy. I naszym dzieciom.
To strasznie smutne.
Ale niestety póki co to moje życie i muszę to posprzątać.

Witaj, mówić cieszę się, może to źle zabrzmieć. Ale jednak sama powiedziałaś, że różowe okulary spadły i zdałaś sobie sprawę z całej sytuacji. Widać, że u ciebie emocje opadły, dobrze. Teraz myśl tylko o sobie, skup się na sobie. Znajdź bądź kontynuuj swoje hobby, skup się na pracy, na tym co sprawi ci przyjmeność i dzięki czemu poczujesz się spełniona.

Takie wnioski z oglądania  rozbitego serwisu też mogą  być,  Że nie ma miłości po prostu.
Ale warto je znać.

Edit.  Więc  co do małżeństwa  koleżanki wyciągnęłam źle wnioski  skoro byliście  na terapii i doszliscie  do tego momentu. Współczuję  bólu, lecz minie.

Aha i teraz mi się przypomniało - po tej nocy z koleżanką (wtedy jeszcze nie wiedziałam) mój mezulek poszedł i mi rano kwiaty kupil:D Wreczyl z usmiechem, dał buziaka. Ja się ucieszyłam, przytuliłam ,"dziękuję kochanie". Takie sobotnie kwiatki bez powodu, czasem tak kupował. A godzinę później znalazłam SMS od koleżanki....
Oni naprawdę lubią chyba te teatrzyki.

PainIsFinite, nie pisz, proszę, postów jeden pod drugim – łamiesz w ten sposób regulamin. Jeśli chcesz coś do swojej wypowiedzi dopisać, użyj funkcji "edytuj", która znajduje się po prawej stronie każdego z Twoich postów.
Oczywiście dzielenie się własnym doświadczeniem jest cenne, jeżeli jednak bardziej szczegółowo chcesz podzielić się historią swojego związku, to sugeruję, abyś założyła własny wątek, bo tutaj odciągasz uwagę od problemu Autorki.
Z góry dziękuję i pozdrawiam, Olinka

Mi też Widzę PainIsFinite, że jesteśmy na podobnym etapie, przed rozwodem i po bardzo podobnej historii (ale to schemat, jak sama słusznie zauważyłaś)

Przeczytaj to, co sama napisałaś

I czytaj zawsze, gdy "nie będziesz wiedziała" co masz zrobić.
Co masz zrobić? Żyć. Tylko tyle i aż tyle.

Bohater wątku jest nie tylko tchórzem, ale i manipulantem. Gdyby faktycznie zależałoby mu na Tobie i Twym dobrostanie, dałby Ci spokój, albo w liście przekazał Ci podziękowania za wspólny czas. Ale on postanowił pogrzebać w ranie.

Najlepiej list wyrzucić i zachowywać się tak, jakbyś go nigdy nie przeczytała.

Przy czym Pana Kochanka olewasz dalej. Aż zapomnisz, ile dla Ciebie znaczył.

Niepotrzebnie czytałaś ten list. Może to wzbudzić w Tobie współczucie, zaciekawienie, chęć pomocy - zdawałoby się bezinteresowne. Jemu tylko o to chodzi! On właśnie chce w Tobie wzbudzić współczucie i litość a następnie zacząć Ciebie znowu urabiać. Wygląda na świetnego aktora, który zrobi wszystko i sięgnie po wszystkie środki, aby dojść do celu. Nie daj się zwieść i zamroczyć tymi jego podchodami, bo znowu wciągnie Cię w swoje gierki, wzbudzi emocje, przepuści przez wyżymaczkę i zostawi. Trzymaj się dzielnie i silnie, nie daj się
Swoją drogą, to już robi się naprawdę wkurzające. Nawet jeśli facet rozwiedzie się z żoną, to nachodząc Autorkę czy notorycznie szukając z nią kontaktu, zachowuje się jak jakiś dzieciak, który nie uznaje odmowy. Wykazuje się totalnym brakiem szacunku do Autorki, bo kurde jeśli ktoś po takich "przeżyciach" nie życzy sobie kontaktu, to ile musi dostać odpowiedzi odrzucających?

Z mojej strony wielki podziw, że umiesz gościa po takim blaganiu zbyć. Powiedz jak to robisz.

Autorko, bardzo Ci współczuję. Empatia i wrażliwość to prawdziwy, niedoceniany skarb i dar w tych podłych czasach. Ale to też zagrożenie, bo właśnie osoby empatyczne padają ofiarami manipulatorów i zaburzeńców-zdradzaczy. Właśnie dlatego, że na ich gorących sercach i współczuciu bardzo łatwo grać.

On właśnie to robi. Jak spojrzysz chłodnym okiem na ten list, to odczytasz jasny komunikat: " Oj ja taki biedny, tak mi się chce bzykać, tak potrzebuję podziwu i atencji, ego moje cierpi katusze a z żoną mi tak nudno. Więc oto moja oferta - zlituj się i daj dalej się używać dla mojej przyjemności, bo g..wno mnie obchodzi, że sprawiam ci ból i marnuję ci kolejne lata. Dla jasności - i tak się nie rozwiodę, bo jestem wygodny i nie chce mi się wysilać, ale chętnie znów cię poużywam. I dla osłody kilka pierdół żeby ci mnie było żal, może zmiękniesz hehe".

Przecież te łzy i namolność to aktorzenie, jak mu niby zależy, choć wprost przecież napisał, że i tak się nie rozwiedzie, tylko to ubrał w słodziutkie słówka, żeby grać na Twojej empatii. Koszt niewielki a zyskać mógłby wiele. Ohydny typ.

Jasne, że Twoja siła i otwarcie oczu go nie cieszą, gdybyś przed nim spazmowała i zalewała się łzami czułby się super samcem, istnym cudem, ego by rosło a tak... Jest tym kim jest

Z jednej strony tak po ludzku żal ci tego faceta, a z drugiej strony dzięki temu listowi masz odpowiedzi na niektóre twoje pytania.
Załóżmy, że jest on szczery, a wygląda na to, że jest. Cóż więc on napisał? Otóż napisał, że nie podejmie aż takiego ryzyka, by rozwalać swoje poukładane przez lata życie dla ciebie, bo nie jest pewny czy ułożyłoby się między wami oraz tego, że nie jest pewny czy wytrzymałabys bagno rozwodowe. Wiadomo chodzi o ich wspólny majątek, o dzieci, o reakcje jego rodziny i środowiska, w którym się obraca.
Dowiedziałaś się też, że jest mu bardzo źle i że jest mu przykro.

I teraz analiza jego kroku.
Napisał taki list, czyli przewidział, że możesz nie wpuścić go do domu. Dobijał się jednak, więc tak naprawdę liczył na coś więcej. Liczył na to, że wpuścisz go do domu, zaczniecie rozmawiać, on uderzy w wysokie tony i wytworzy się taka atmosfera, że rzucisz mu się w ramiona. Oboje chociaż przez chwilę odczujecie ulgę, a gdy będzie już PO, to on rzeczowo zacznie ci wyjaśniać, że jednak nie, bo to i tamto, że powie ci po prostu to, co napisał w liście.
Tak więc znowu chciał wpuścić cię w kanal, chociaż może nie z premedytacją, lecz z właściwego mu egoizmu.
Chciał sobie ulżyć nieważne, że znowu twoim kosztem. Znowu przyszedł z propozycją do odrzucenia, czyli chciałby to ciągnąć, ale na starych warunkach.
Następna rzecz- jest tak, jak pisałam wcześniej. On przez cały ten czas wyobrażał sobie, że ty straciłaś cierpliwość, że nie chcesz być jego kochanka i że postawiłaś warunek, że albo żona, albo ty.
Dlatego tylko o tym pisał w liście.
Jest więc pewne, że on kompletnie nic z tego wszystkiego nie zrozumiał, chociaż z drugiej strony trudno, żeby myślał inaczej, skoro tak właśnie mu powiedziałaś, gdy zapolowal na ciebie podczas spaceru z psem.

On nie zrozumiał tego, że zrobił ci krzywdę, ponieważ mimo iż nie miał ci niczego do zaoferowania kradł twoje życie, marzenia i plany, czyli że nie liczył się z twoim dobrym, że ani razu nie pomyślał o tym, że nie ma prawa wpuszczać cię w taki kanał. Zabrakło mu charakteru, empatii i po prostu sumienia. Cisnął z ciebie ile się tylko dało.
Gdybym ja była na twoim miejscu, to nie rizczulalabym się nad tym Panem, bo on litości dla ciebie nie mial, nie miał jej nawet teraz, gdy znowu zburzył ci spokój, narobił w głowie balaganu, a przecież niczego nie przyniósł. Miał tylko to, co na początku, czyli wielkie G.
Myślę, że nie odpisywałabym na ten list, niczego nie tłumaczyła, bo niby co miałabym mu napisać? Słuchaj człowieku mnie nie chodzi o rozwód, bo ja czy z żoną, czy bez żony ja już ciebie nie chcę. Ja zdałam dobie sorawe z tego, że nie chce już tak żyć i nie chce człowieka, który zdradza żonę, krzywdzi kobiete, która nigdy niczego złego mi nie zrobiła, że nie mam zaufania itd itd.
Niczego bym nie tłumaczyła, bo tak naprawdę oboje wiecie doskonale o co chodzi.
Po prostu przyjmij do wiadomości to, co on napisał i kiedyś, gdy spotkasz go na ulicy będziesz mogła odpowiedzieć mu dzień dobry, zamiast uciekać na drugą stronę lub udawać, że go nie widzisz.
On taka twoja postawę doceni i zrozumie, a jeśli będziesz coś na ten list odpowiadała, to utrudnisz mu tylko dochodzenie do siebie po waszym rozstaniu.

No brawo! Chyba nigdy nie widziałem tak śmiałego i szczerego przyznania się do tego, jak bardzo błędnymi motywami kierowała się osoba, która weszła w romans. To powinni sobie chyba powtarzać wszyscy, którzy zostali skrzywdzeni w takich relacjach.Jeśli się to z siebie wyrzuci i uświadomi prawdziwą wersję wydarzeń, to łatwiej przejść do następnego etapu.

I o to chodzi! Dużo siły i wytrwałości się przyda:)

Facet wygląda na zdesperowanego ,i niezależnie od jego prawdziwych motywacji, jego natręctwo może przyprawiać o niepokój. Chwytanie się takich zagrań próbuje wytworzyć przed Tobą złudzenie, że potrzebuje Twojej pomocy i jesteś dla niego ważna. Tymczasem on swoją grę doskonale odgrywa, tylko prędko się nie chce odsłaniać, żeby Cię nie spłoszyć. Tymczasem jego celem jest ponowne zapięcie Ciebie na emocjonalną smycz, o czym na szczęście jesteś świadoma

A czy czytałaś cały wątek?
Nie wylewam na niego wiadra pomyj, nie uważam go za największego gnoja.  Skoro go kocham, to musiał mi dawać coś, co było mi potrzebne, nie mogę go teraz oczerniac i mówić, jaki był beznadziejny, bo było mi z nim dobrze, pomijając wszystkie formalne kwestie.
Po prostu już nie chce być w tym wszystkim. Tak zwyczajnie jestem tym zmęczona. Marzy mi się ktoś, kto będzie dawał tyle ile ja daje. A przy nim mieć tego nie mogę, więc rezygnuje. Tak zwyczajnie.

Edit

W jakiś sposób na pewno jestem dla niego ważna, ale nie w taki, w jaki on jest dla mnie. Dlatego ja mam tego dość, dlatego odpuściłam, dlatego zrozumiałam, że to wcale nie jest miłość mojego życia, tak jak mi się wydawało. Muszę przejść żałobę i tyle.