Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

U mnie przynajmniej to zadziałało. No bo co w tej sytuacji ten facet może zrobić? Powie, że już już składa? Ok, niech składa. Zresztą dotąd w ogóle nie było o tym mowy. A sokor w czasie tego najgorętszego czasu w romansie nie brał tego pod uwagę to teraz tym bardziej.
Gorzej gdyby pozostało na tym, że Autorka 'obraziła' za to, że sypia on z żoną. Wtedy miałby większe pole do popisu. Pewnie próbowałby obracać kota ogonem a ona i tak by tego nie mogła sprawdzić bo i jak?
On teraz nie ma za bardzo pola manewru jak ją urobić.
I bardzo dobrze.

To właśnie miałam na myśli pisząc o postawionej granicy za którą teraz nie może już wyjść.
A co on sobie myśli to już jego problem.

Facet chyba pierwszy raz przestał być tak pewny siebie i swojej przewagi, jaką miał do tej pory nad Autorką. Trochę go to pewnie skołowało, teraz będzie się pewnie miotał i być może popełni jakiś błąd, który go pogrąży ostatecznie. Szczerze życzę Autorce, żeby wytrwała w swoim postanowieniu, ostatecznie się od niego odcinając, bo teraz trochę się gość zachowuje jak natrętna mucha, która krąży gdzieś tam blisko i wydaje nieznośny, irytujący dźwięk.

Nie zrozumiem w żaden sposób ludzi, którzy nigdy nie będą mieli dość. Ile by nie mieli, zawsze będą sięgać po więcej. Ale chyba trzeba przekroczyć dopiero pewien próg, żeby popłynąć...

Nie wiemy jak duża różnica wieku ich dzieli, ale facet ma dwojke dzieci w wieku wczesno-szkolnym, autorka lat 28/29, to ja myślę, że jest starszy o jakieś 10 lat, ale to tylko moje domysły. Jeśli jednak jest starszy, chociaż w sumie nawet gdyby był jej rówieśnikiem, to posiadanie młodej, inteligentnej i zapewne ładnej kochanki może być powodem do tego, by facet myślał "boszcze, jaki ja muszę być zaje... sty". Musiał czuć się mocno dowartościowany przez ten boczny romans, bo gdyby było inaczej nie ryzykowałby rozwalenia swojej rodziny.
Zakochana młoda kochanka, na dodatek wierna, to raczej rzadkość i rarytas. Znaleźć taka nie jest łatwo, bo jak pisałam już wcześniej wiele razy dzisiaj kobiety nie są w ciemie bite i jeśli już decydują się na żonatego, to po pierwsze tylko na jakiś czas, a po drugie potrafią też wyciągnąć od takiego ogiera kasę, prezenty, wyjazdy na wypasione wakacje, chatę czy auto. Niestety, ale tak wygląda dzisiaj rzeczywistość. A tu mamy dziewczynę, która za frajer dała temu facetowi dwa lata swojego życia, uczucie, oddanie itd.
Ona straciła tyle, ile on zyskał.

Nie daj się ja takich spotykałam notorycznie. Podwójne standardy hipokryzja i bezczelność nic nowego. Życzę powodzenia, masz silę przed tobą jeszcze całe życie

O rozwodzie powiedziałam tylko i wyłącznie dlatego, bo wiem, że tego nie zrobi, za cienki i za słaby jest, żeby się z tym zmierzyć.
Ja nie twierdzę, że nic do mnie nie czuje, że miał mnie tylko od seksu, bo nasze spotkania często były i bez tego, to nie były tylko piękne słowa, żeby zamydlić mi oczy.
Ja wierzę w to, że mógł się zakochać, poczuć jakieś tam motyle w brzuchu, ale to dla mnie niczego nie zmienia, nadal stoję przy swojej decyzji.
Jego strach jest za duży. On mi powiedział przy rozmowie kiedyś tam, że gdyby miał pewność, że nam się ułoży i będzie tak, jak teraz, że będziemy się nadal tak doceniać, nadal tyle ze sobą rozmawiać i tak się wspierać, a nie, że jest to tylko dlatego, bo działa reguła niedostępności, że to taki zakazany owoc, to by się w ogóle nie zastanawiał. Boi się, że straci to wszystko co ma, na co pracował całe swoje życie, że straci twarz w oczach rodziców, dzieci, znajomych i przy okazji nie wyjdzie nam i zostanie z niczym. Dlatego to żadna furtka, to coś, czego on nie przekroczy, a nawet jeśli to interpretuje inaczej.... To już nie moja sprawa. Naprawdę

Różnica między nami nie jest jakaś ogromna, to niecałe 9 lat. Nigdy nie dostawałam od niego pieniędzy, nic mi też nie zasponsorował.
Owszem, dostawałam prezenty, ale on również, bo były one tylko z jakiejś konkretnej okazji, jak urodziny, święta

Ulle ale która kobieta chciałaby "dziada"? Nawet nie tyle kochanka ale tak ogólnie partnera.
Poza tym jeśli żonaty wie, ona wie co w trawie piszczy to też raczej nie o "miłość" chodzi.
Wiele, może nawet większość kobiet szuka jednak tej miłości i tym kieruje a nie chęcią wyciągnięcia od kogoś kasy czy jakichś innych profitów.
Wydaje mi się, że część kobiet nie chce lub nie lubi dostawać drogich prezentów by nie czuć się niezręcznie, że są przekupywane czy też potem zobowiązane by się jakoś odwdzięczyć.

Ależ oczywiście ja się z tym w 100% zgadzam. Miał czas, żeby coś z tym zrobić, bo ja naprawdę chciałam podjąć rękawice i stawić czoła temu wszystkiemu, pomimo świadomości, że to na mnie się wyleje całe zło, dzieci będą mnie nienawidzieć, jego rodzina nie będzie mnie akceptować, zresztą moja też mogłaby mieć z tym duże problemy, ale ja byłam na to gotowa, bo powiedziałam, że kocham, a dla mnie to nie są puste słowa. Jak widać podejście mamy różne, stąd moje wycofanie.
Nie wrócę do tego co było, nie ma takiej opcji. Nawet gdyby mi pokazał papier, że się rozwiódł, to dla mnie jest to koniec naszej historii, pomimo uczucia jakim go darzę. Zbyt wiele się wydarzyło.

Ja się nie kierowałam jego portfelem, czy statusem związku.. Ja się niczym nie kierowałam.. Nawet nie wiem kiedy wpadłam, kiedy stał się dla mnie tak ważny.  Pomimo bólu, jaki w sobie teraz noszę i tak nie żałuję dalej tej historii. Dał mi wiele dobrego, a i jakąś lekcję życiową dostałam. Gdybym mogła cofnąć czas, to bym w to drugi raz nie weszła, a, że nie mogę, to wolę szukać pozytywów niż negatywów. Tak mi łatwiej, żeby te stracone lata aż tak nie bolały.

Zgadzam się w 100% z tym co napisała wyżej Ulle.
Ja jeszcze od siebie dodam, że my (ludzie) często mamy w sobie chyba wrodzoną skłonność przypisywania drugim osobom naszych własnych uczuć czy intencji. Np. chociażby w tym przypadku - dla Autorki słowo "kocham" jest świętością i była skłonna jak to sama określiła podjąć rękawicę i o nią zawalczyć. Dla jej kochanka był to najprawdopodobniej środek do osiągniecia celu. I w drugą stronę: skoro jemu taki układ pasował, to mógł myśleć, że Autorce też on odpowiada. W końcu swoje zasady przedstawił i wszystko "grało". Oboje zatem mieli inne oczekiwania o których głośno nie mówili bo wydawało im się to oczywiste z ich punktu widzenia.
Wydaje mi się, że to jest kolejna lekcja do odrobienia. Mam wrażenie, że ci zdrajcy (przynajmniej część z nich, tych bez skrupułów prowadzących podwójne życie) naprawdę nie zdaje sobie sprawy, że krzywdzą kochanka/kochankę ale też współmałżonków - skoro im jest dobrze, to i innym powinno. Dlatego osobiście uważam, że takie osoby muszą mieć pewne zaburzenia, jakiś rys psychopatyczny. Kłamać też trzeba umiesz, szczególnie kiedy to staje się codziennością.

Od lat, także i tu na forum, powtarzam, że warto być świadomą siebie samej, znać siebie i od tej "dobrej", i od tej "złej" strony i... bezwarunkowo akceptować siebie, w tym - a może przede wszystkim - swe niedoskonałości. Warto być łagodną wobec siebie, bo to pozwala na zaniechanie porównywania się z innymi, na zaniechanie stosowania przemocy wobec siebie, w tym obwiniania się.
Warto pamiętać i o tych pozytywnych, i o negatywnych aspektach różnych sytuacji, tu: romansu. O tych pozytywnych - wiadomo, pamięć o negatywnych warto też mieć, bo są one źródłem informacji o nas samych, bo unikając - o czym wyżej - oskarżania się, wpędzania w poczucie winy są wskazówką dla poznania, często głęboko ukrytych, motywów naszego działania. Dlatego też nie zgadzam się z opinią, że czas romansu jest czasem straconym.
Warto przestać żyć oczekiwaniami wobec siebie i innych.
Warto wiedzieć i pamiętać, że jest się wyjątkową, niepowtarzalną i wartościową osobą. Są osoby żyjące w związkach, są te które są singlami. Które są bardziej wartościowe? Warto wiedzieć, że moja (ani żadnej innej osoby) wartość nie jest zależna od tego, czy jestem singlem, czy żyję w związku, że często powtarzane hasło o "szukaniu i znalezieniu swej połówki" jest deprecjonujące.

Bardzo dobrze powiedziane
Zawsze kiedy pojawiają się wątki o zdradach, szczególnie tam, gdzie dochodzi do w pełni świadomego i długotrwałego zwodzenia i oszukiwania drugiej strony, nachodzi mnie myśl, czy taki zdradzacz ma po prostu dobrze poukładane w głowie. Może być i tak, że każdy rozumie nieco inaczej relację, jak między dwojgiem ludzi ma miejsce, ale przecież nikt nie powie tutaj, że facet nie był świadomy tego, czego sie dopuszcza/ał przez 2 lata trwania w tym układzie. Dlatego uważam, że to jedno kluczowe wytłuszczone słowo powinno być decydujące. Niezależnie czego oczekuję i i co jest moim celem ,jak wchodzę z kimś w związek, czy też czego mi tam brakuje w relacji, to po prostu moral nie nie jestem w stanie wyobrazić sobie kogoś oszukiwać albo angażować się w relację z zajętą osobą. I to jest najsilniejsze uczucie, jakim się kieruję. Wystarczy, żę się o tym pomyśli, to już się niedobrze robi. Dlatego być może osoby angażujące się w romanse to często ludzie bardzo pewni siebie, obrotni a do tego roszczeniowi, bo twierdzą że wszystko im się należy i mogą w każdej chwili po to sięgnąć. A na zewnątrz roztaczają opinię cudownych czy wręcz idealnych, świecących przykładem dla każdego. Najsmutniejsze jest to, zę czasami ktoś taki naprawdę w kontaktach z ludźmi czy w pracy potrafi prezentować się doskonale, tylko ma właśnie pewne słabości, z którymi nie chce sobie radzić.
W takich przypadkach, kiedy się podejmie decyzję podobną do tej, jaką podjęła Autorka, najistotniejszy staje się ten komfort. Mimo pewnych uczuć czy miłych wspomnień związanych z daną osobą, nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, mając lekcję, że ryzyko jest zbyt duże.

Rox Może niefortunnie brzmią te dwa określenia: zaradny i obrotny z zapleczem oraz "gołod*piec", bo przecież jest niezliczona ilość stanów pośrednich. Tym bardziej, jak każdy rozumie słowo zaradność i odpowiedzialność. Problem w tym, że dla niektórych człowiek "zaradny"musi być co najmniej dyrektorem czy właścicielem kilku firm, mieć wystrzałową chatę czy furę, czy jakieś tam jeszcze cuda. Przecież gołodupiec nie oznacza od razu bezrobotnego czy pracującego za najniższa krajową faceta z 40 stką na karku, mieszkającego u rodziców. Jeśli zatem zaradność czy odpowiedzialność jest tak istotna, to dlaczego ma się wrażenie, że niektóre osoby, wybierając na partnera ludzi zawsze bardziej majętnych/zaradniejszych/przebojowych od siebie? Mam takie subiektywne wrażenie, jakby ktoś taki będzie zawsze przychodził na gotowe, bo tak jest wygodniej. Tym bardziej, jeśli ktoś taki nie jest osobą bezrobotną i też sam sobie w życiu nieźle radzi, ale woli więcej i więcej. I nie chodzi tu koniecznie o kasę czy inne dobra materialne..Dlatego zawsze się zastanawiam, co ludzie widzą w osobach z dużą różnicą wieku, jeśli te osoby nie mogą zainteresować jakimiś bardziej wartościowymi cechami. Jakoś odnoszę wrażenie, że najłatwiej dogadać się z równolatkiem ( +/- 5  lat), 10 lat wzwyż to już dla mnie przepaść..Zatem, czy ktoś okaże się interesującym partnerem, czy to do samej rozmowy czy wspólnego życia, muszę go najpierw poznać bliżej. Ciężko mi jest założyć, że skoro jest moim równolatkiem, to będzie miał mniej do zaoferowania. Tak samo bezpieczeństwo, oparcie czy opiekuńczość - kurcze równolatek już mi tego zapewnić nie może?
Ciekawy byłby takie eksperyment socjologiczny: pewna próba kobiet ma do wyboru partnera w swoim wieku lub o te 10-15 lat ( lub więcej) starszego. Jedni i drudzy samodzielni, zaradni odpowiedzialni faceci, różniący się w pewnym stopniu poziomem zamożności, doświadczenia itp. Zatem wszystko może się toczyć nie o to, CZY ktoś się nadaje na partnera z powodu braku/obecności pewnych cech, ale bardziej poziomie/skali/intensywności tychże cech.
Dajmy na to 35 letnia kobieta, ma do wyboru 35- i 45 -50 latka. Każdy z nich sam sobie w życiu świetnie radzi, tylko że między młodszym a kobietą istnieje niewielka różnica lub żadna w poziomie życia czy zamożności a między kobietą a tym starszym spora, na korzyść faceta. Którego wybierze? Oto mi własnie chodzi, że jeśli kobieta w facecie nic więcej nie dostrzeże ciekawego, poza tym statusem, będącym niby oznaką zaradności, to kiepsko się taka relacja zapowiada, jeśli chodzi o trwałość.

EDIT: Autorka oczywiście weszła w tą relację, jak się okazuje, z zupełnie innych powodów, o których wcześniej wspominała, które zresztą dla mnie dużo bardziej zrozumiałe, niż czyjaś atrakcyjność na podstawie statusu materialnego..

Po co? Bo jeszcze nie wierzy.

Mnie się wydaje, że większość kobiet wybierze takiego z wyższym atatusem społecznym i bardziej nadzianego, najlepiej starszego, ponieważ kobietom imponują faceci, którzy osiągnęli dużo albo najwięcej. Bierze się to z poczucia braku bezpieczeństwa u takiej kobiety, przekonania że przy bogatym, pewnym siebie i przebojowym facecie ona nie zginie marnie, gdyż on zawsze znajdzie wyjście z najgorszej nawet sytuacji. Wola nawet starszych, ale nadzianych, bo wtedy kobietom wydaje się, że taki starszy nie będzie oglądał się za innymi, tylko trzymał się jej, jako młodej doopy. Kobiety są pi prostu wygodne, bardziej pragmatyczna, ale niestety i głupie. Zapominają o o tym, że pozory często mylą. Wydaje się kobietom, że im facet jest bardziej chamski, bezczelny i pozbawiony skrupułów, tym bardziej jest męski, a co za tym jest w stanie otoczyć kobiete opieka i dać jej poczucie bezpieczeństwa. To oczywiście jest bardzo złudne, tego rodzaju myślenie, bo chociaż kiedyś też tak myślałam i ciągnęło mnie do chamskich i tych przebojowych, to przecież życie nauczyło mnie, że jest dokładnie odwrotnie. Lepiej i mądrzej jest cenić w mężczyźnie dobre serce, łagodność i ciepło niż stawiać na tzw króla życia.
No ale niestety każdy musi przejść swoją drogę w życiu, potykać się o różne przeszkody, żeby na koniec, gdy jest oczywiście już na wszystko za późno, umieć odróżnić ziarno od plew.

Myślę, że wszyscy wiemy o tym, że on tego nie zrobi.
Jestem pewna, że będzie próbował wrócić do starej relacji, cały czas będąc w trakcie składania pozwu i ciągle coś się będzie działo i nie mógł tego zrobić, a czas ucieka..

Byłoby to w pewien sposób zrozumiałe, gdyby kobieta nie była aktywna zawodowo, spędzała całe dnie na leżeniu na kanapie, "świecąc i pachnąc", twierdząc, że wszystko jej się należy. Skoro zdecydowana większość zarabia, dobrze im się powodzi, dlaczego zawsze będą oczekiwać faceta, który będzie miał więcej od nich. Może jest to margines, ale ten tok myślenia jest strasznie irytujący i powierzchowny. Nie to powqinno chyba łączyć ludzi razem. To, czy ktoś sobie poradzi w stresującej sytuacji nie zależy chyba od majętności czy statusu społecznego a raczej osobistego charakteru, dlatego to wprowadzić może w błąd.  Tak samo to bezpieczeństwo: tak jakby każda kobieta była bezbronną dziewczynką, którą trzeba za rękę prowadzić, żeby się nie potknęła i nie zbłądziła. Własnie to, o czym mówisz: dużo, więcej i najwięcej - to są słowa kluczowe: "lepiej przyjść na gotowe niż wspólnie do sukcesu dojść".

Autorko, powiem Ci, że na Twoim miejscu zaśmiałbym mu się w twarz i chyba wyprowadził się z miasta, żeby tylko nie oglądać jego żałosnych podrygów..Wie, że się nie rozwiedzie, ale będzie próbował dalej kombinować wszelkimi sposobami. Ty przynajmniej wiesz na czym stoisz, zatem ważne teraz, aby wszystko to, co on wygaduje odbijało się od Ciebie jak od ściany.

To, że wiesz/wiemy, to jedno. Drugim to, czy chcesz z nim żyć, gdy będzie rozwodnikiem.

Nie zajmuj się nim i jego motywami, bo skutecznie odciągają Twą uwagę od siebie samej; przeczytaj - jeśli tego nie zrobiłaś - post nr 475.

Zrobi to.
Jesteście ze sobą 2 lata i się kochacie. Do tej pory godziłaś się na bycie kochanka a jemu było wygodnie - nie wymagałaś..
Teraz postawiłaś sprawę jasno ..

Powiedziałaś A " jedyny ratunek to sąd" wiec jeśli poinformuje żonę i się wyprowadzi, to musisz powiedzieć B

Paradoksalnie z szacunku dla żony. Nie ma nic gorszego niż "wracający" maż bo go kochanka odrzuciła..

Nie. Nie musi.
Może powiedzieć "B", może też zmienić zdanie i nie zdecydować się na życie z nim.

Jezu jaka scena filmowa... aż się zadumałam. Ja to widzę tak - on pójdzie,a żona aż się ze wzruszenia popłacze nad nieszczęśliwym swym mężem... oczywiście rozwiodą się polubownie, bo nie staje się na drodze prawdziwej miłości...
Obecna i jej już partner wezmą ślub o zachodzie słońca na plaży, będą latały gołąbki i motyle a była już żona będzie sypała przed nimi płatki róż.

THE END

Ale to życie. On nigdzie nie pójdzie, tylko będzie grać na psychice Obecnej, żeby ją urobić i wyrwać jeszcze parę miesięcy bzykania. Może usłyszysz jak ja - " Szkoda, że nie wolno mieć dwóch żon" 
  Poszczuj go tym psem następnym razem!

Tu nie ma lepiej gorzej wszystkie strony mają przerąbane  w pewnym sensie.
Jak napisała Ulle - "Takie skutki picia wódki" każdy jednak odpowiada za siebie i nie ma to tamto albo się bierze coś na klatę albo się ściemnia.
Czy autorka ślubowała dozgonne oddanie facetowi, a nawet jak to może się wycofać jeżeli chce.

ciekawe co to za psiak 

Dlatego też nie ma co takiego "bohatera " traktować szczególnie i specjalnie,delikatnie w jakiś dziwnie uprzywilejowany sposób.
Duży chłopiec już z niego .

Pomimo najszczerszych uczuć z jednej czy drugiej strony, myślę, że po pewnym czasie musi w końcu zostać przekroczona granica tolerancji na pewne zachowania. Autorce szczerze życzę, żeby wytrwała w tym postanowieniu, aby mimo wszystko nie pomyślała teraz nawet przez chwilę o powrocie do tego faceta. Przez 2 lata gość ją zwodził, grał na dwa fronty, bajerując i urabiając dokładnie według swojego niecnego planu. Jeśli ktoś przez tak długi czas nie jest w stanie postawić sprawy jasno, oznaczać to może tylko to, że jednak ta uwielbiana kochanka nie jest dla niego najważniejsza. Skoro do żony nie czuje już zupełnie nic a z dziećmi da się w pewien sposób uregulować kontakty, to dlaczego dalej w tym siedzi? Bo jest wygodny i leniwy, wiedząc, że ma bezpieczną i pewną przystań, do której może wrócić w każdej chwili. Cały czas rozgrywa to tak, żeby mieć "ciepły rodzinny domek" i przyzwyczajenie a z drugiej odskocznię od tej codzienności. Może i nawet coś czuje do Autorki, ale kurde jak można po takiej historii jeszcze zaufać takiej osobie?

Przecież nie trzeba być dyrektorem korporacji czy nie wiadomo jakim wielkim biznesmenem, żeby być pewnym siebie i wyluzowanym człowiekiem. Kiedyś gdzieś ta dobra passa się musi zacząć i można takie cechy już dostrzec na początku, kiedy np ludzie studiują, ale są zaradni, ambitni i kreatywni. Tylko właśnie: jak do wyboru jest student i absolwent elitarnego kierunku,  z dobrą posadą, karierą itd. - to przecież kobieta studenta nie wybierze..I mam na myśli nie kobietę  pracującą, aktywną zawodowo, żyjącą na pewnym poziomie, tylko kogoś na poziomie takiego studenta, ale uważającemu, że jej się należy z miejsca wygodne życie i poleci wtedy we właściwym kierunku. Bardziej wartościowym jest dla mnie po prostu to, jeśli ludzi połączy raczej coś innego niż status materialny jednego z nich a WSPÓLNIE będą pracować i dążyć do sukcesu w życiu.
Zrozumiem jeszcze kogoś, kto skończył wyższe studia i nieco kręci nosem na to, żeby się związać z kimś po zawodówce, ale osoba niepracująca, siedząca cały dzień w domu i żyjąca na koszt partnera, spełniając swoje zachcianki, wymaga całej listy warunków niezbędnych i koniecznych, aby łaskawie spojrzała na niego - to już jest poza moimi zdolnościami poznawczymi..

Już wcześniej pisałam o tym, że oni tak naprawdę nie rozstali się na dobre.
Pierwsza była kłótnia zazdrosnych o siebie kochanków, więc w wielkim wzburzeniu zakończyli randkę. On odwiózł obecną do domu, która była mocno nabuzowana, a on aż kipiał z zazdrości, bo usluszal, że obecna mogłabyś pójść do łóżka z kobietą i na dodatek dała mu prztyczka w nos urządzając wycieczkę osobista w stronę jego żony.
Tak było.
Prawie natychmiast obecna wywaliła jego namiary i zamknęła się w domu, żeby wyplakiwac się w poduszkę.
On dzwonił do niej kilka razy, ale rzecz jasna nie mógł się dodzwonić.
W związku z tym chcąc nie chcąc zapolowal na nią pod jej domem, bo wiedział, że obecna prędzej czy później wyjdzie przecież z psem.
Doszło więc do spotkania. Obecna miała ambiwalentne odczucia, ale ostatecznie wykrzyczała mu, że ja interesuje tylko sąd, rozwód z żoną. Tego żonaty najmniej się spodziewał, więc stanął i zaczął bełkotać, że kto wie czy faktycznie się nie rowiedxue.
Obecną wróciła do domu bardzo roztrzęsiona, a kochaś z kwadratowym łbem też wrócił do domu.
Ona zadała mu więc niezłego bobu, nieboże ma teraz o czym myśleć.
Różnie może się to skończyć.
Ja obstawiam trzy opcje.
1. Żonaty powścieka się trochę, popłacze w poduszkę, przeanalizuje sytuację i ostatecznie wybierze rodzinę. Bardzo współczuję jego żonie.
2. Któregoś dnia przyjedzie na białym koniu i oznajmi radośnie, że oto złożył pozew, więc obecna może go sobie wziąć na wieki. Co zrobi obecna? Na dwoje babcia wróżyła.
3. Przyjedzie na białym koniu z workiem obietnic, istny święty Mikołaj i zabawa od nowa się zacznie. Dalej będą się spotykać potajemnie, a rozwód niby będzie się toczył. Nagle zaczną się jakieś schody, bo oto nie wiadomo dlaczego coś dzieje się z dziećmi, więc on musi zwolnić rozwód, a to żona wpadnie w depresję itd itd norma.

Uważam, że obecna, jeśli naprawdę jest szczera w swoim postanowieniu powinna wybić że łba temu chłopu, że powinien dla niej się rozwieść. Dała mu nadzieję i otworzyła furtke temu żonatemu. Chodzi o to, żeby kogoś nie wprowadzać w błąd.

Generalnie, ja nie sądzę, by ta dwójka przestała się spotykać, ponieważ ich układ nie wypalił się, lecz został brutalnie przerwany, a właściwie zawieszony.
Tak naprawdę oboje chcą dalej się spotykać, tyle tylko że jedna ze stron zaczęła rzucać zadkiem. Dlatego mają problem.

Jednak tu nasuwa się pytanie czy ona faktycznie chce, żeby rozwiodl się z żoną.
Raz napisała, że nawet jeśli on się rozwiedzie, to nie będzie go chciała.
Niby obiecujące i dobrze wróżące dla niej zapewnienie, ale skoro tak, to dlaczego postawiła mu warunek? Czy zrobiła to, bo nie wiedziała, co mówi z tych nerwów, czy jednak nie dlatego, że ona chce dalszego ciągu?
Dla mnie to kompletnie nieopowiedxialne, bo jakby nie patrzył kazała facetowi brać rozwód, a przy założeniu, że on gotów to zrobić, to co obecną pocznie z takim fantem? Też uważam, że ten chłop zdolny jest do absurdów, skoro zaproponował wspólną terapię kochance. No ja o czymś takim jeszcze nie słyszałam, ale co zrobić? Ten żonaty na pewno ma coś z głową, jakiś psychopata, narcyz albo coś w ten deseń.

Zgadzam się z tobą, ale dlaczego zażądała od niego, by rozwiodl się z żoną?
Nie wiedziała, co mówi czy wprost przeciwnie, dobrze wiedziała?

Autorka jest właściwie tuż po rozstaniu czy może lepiej zaprzestaniu kontaktu z facetem. Wiąże się to ze świeżymi i mieszanymi jednocześnie uczuciami, obawami i wahaniami, jakie nią targają. Facet się uchwycił opcji z rozwodem, jak tonący brzytwy, licząc, że dzięki temu to on znowu będzie rozdawać karty, urabiając Autorkę jak plastelinę. Tak, jak zostało wspomniane proces rozwodowy trochę się ciągnie i przecież zanim on by się rozwiódł, Autorka może w tym czasie poznać kogoś bardziej wartościowego, kto będzie ją traktował poważnie. Wspomnienie o rozwodzie mogło być jedynie po to, żeby był w stanie zamknąć jeden rozdział w życiu a potem zaczynał następny - ale raczej nie z nią. Aby w końcu facet potrafił normalnie chwycić życie w swoje ręce, zamiast grać wiecznie na dwa fronty. Cierpliwość Autorki już chyba została przekroczona i zaufanie do faceta, nawet jeśli wciąż tam jakieś uczucie się tli, zwyczajnie się skończyło. Za dużo czasu upłynęło i za dużo już się wydarzyło, żeby wchodzić do tej samej rzeki drugi raz.
Ciężko mi naprawdę uwierzyć, że facet chce się rozwieść, skoro przez tak długi czas mu nie przeszkadzał..Poza tym miałbym średnie zaufanie do kogoś, kto proponuje wspólną terapię związkową, będąc jednocześnie w związku z inną osobą.

I po temacie.
Nie musicie dłużej dywagować na temat tego co się stanie, czy rozwód będzie, czy nie, czy wrócę, czy nie....
Standardowo odwiedził mnie na spacerze z psem, a poszłam GODZINĘ szybciej, żeby go nie spotkać.
Ponoć wczoraj, jak wrócił do domu, to chciał od razu poważnie porozmawiać z żoną (póki jest na fali) i jej o wszystkim powiedzieć, ale nie zdążył, bo biedna się rozpłakała, bo dowiedziała się, że ma raka i czekała aż wróci do domu, żeby mu o tym powiedzieć
Nie mógł jej powiadomić o rozwodzie w takiej chwili, dlatego przyjechał do mnie, bo biedak nie wie co ma robić i chciał ze mną poważnie porozmawiać.
Ma tupet, nie ma co, szlag mnie trafił..
Ja mu tylko powiedziałam, że skoro jest poważnie chora, to niech się nią zajmie, a o mnie zapomni, bo dla mnie to jest koniec. Nie chce z nim rozmawiać, widzieć go, bać się wyjść z domu, bo znowu gdzieś na mnie czeka.
Chcę zacząć swoje życie z czystą kartką, bez jego śladu na niej. Chcę poznać kogoś, kto będzie wkładał w związek tyle samo ile wkładam ja. Chcę, żeby ktoś mnie kochał tak, jak ja jego bez żadnych warunków.
Próbował coś na to odpowiedzieć, ale podziękowałam mu za te wspólne lata i poprosiłam, żeby dał mi spokój, bo ja go naprawdę już nie chcę.
Popłakał się w tym momencie, a ja poszłam do domu.

I wiecie co, nawet nie jest mi smutno, przykro, ale jestem zła. I chyba pierwszy raz od tych dwóch lat pomyślałam, że szkoda mi jego żony, nie chciałabym mieć kogoś takiego u swego boku...

Ufff!

Żyj po swojemu.

W totka się zobaczy.
Czyli facet nie jest zbyt oryginalny ciężka choroba żony  rak , jaki zbieg okoliczności.Takie powody są nagminne i powszechne bo trudne albo niemożliwe do sprawdzenia już nawet odruch weryfikowania budzi wątpliwości i zgrzyt - "co nie ufasz mi ?" zawsze to jakaś blokada i przeszkoda.To częste u niewiernych takie "białe kłamstwa" - rodzaj testu na niby lojalność" i zaufanie,pozostawienie lekko uchylonej furtki takie zaproszenie w zawieszeniu do współpracy na nieokreśloną bliżej przyszłość -  prymitywna ale dość skuteczna manipulacja, w dodatku dająca pole do wycofania się "raczkiem"w razie czego - dwa nawet trzy w jednym.
U "mojej mężatki " to ojciec ciężko zachorował, mama nieco wcześniej -  istny "dopust boży"
Pech chciał że mam znajomych  w miejscowości z której pochodziła ,bliskich sąsiadów jej rodziców o których nie wiedziała że się znamy, ( gdzie ja nie mam tych znajomych AA jest jak mafia trochę ) anonimowość bywa praktyczna dobrze być dyskretnym i nie chlapać jęzorem kogo się zna okazuje się

żona... rak... dzieci... matko i córko, wszystko na raz. dziewczyno, nie wierz w te zapewnienia, ja wiem, że nikt "nie dorasta do pięt", ale jak spojrzysz na to obiektywnie to wybacz bardzo ale to jest śmieszne, że nadal nad tym siedzisz.

Przecież ten rak, to zwykła ściema. On nie ma jaj po prostu
Jest tchórzem i nim zostanie, ale już beze mnie i mojego udziału w tym wszystkim.

Nad czym siedzę ? Bo chyba czytasz wybiórczo.

Mam nadzieję, że w końcu przestanie mnie nawiedzać, jak nie, to powiem mu, że porozmawiam z jego żoną i wtedy na pewno da mi spokój. (Oczywiście nie będę tego robić, po prostu go tym nastraszę)