Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

Sądziłam, że moja odpowiedź będzie ok, że to pokaże, że to faktycznie koniec, ale skoro uważacie, że to dla niego furtka, która kompletnie nie była moim zamiarem, to zdobyłam się dzisiaj na nowy krok, wylałam uprzednio wiele łez, ale...  Zmieniłam numer telefonu. Tam gdzie trzeba, to już go podmieniłam, w bankach i innych, znajomych powiadomiłam o nowym numerze, a jego kontakt z książki wykasowałam (nie znam go na pamięć), wykasowałam wszystkie rozmowy, połączenia, tak, żeby nie było po nim śladu. Kartę wywaliłam do śmieci (nie jestem w stanie jej już odzyskać). Mam nadzieję, ze to mi ułatwi rozstanie. Taka trochę wersja : detoks premium, ale stwierdziłam, że jeśli tego nie zrobię, to podświadomie będę czekać i sprawdzać telefon, a teraz nie mam już po co.

Edit : Nie mam zamiaru powiadamiać jego żony o niczym, chcę zamknąć ten rozdział bez ciągnącego się syfu. Im mniej osób wie, tym szybciej się po tym podniosę.

BRAWO!
Jestem z Ciebie dumna

No to teraz czekajcie na mój płacz i lament Dopiero się zacznie moja huśtawka nastrojów...
Choć przyznam szczerze... Czuję ulgę. Coś w stylu : nienawidziłam swojej pracy, ale wolałam to niż nic, psie pieniądze, ale jednak pieniądze. W końcu rzuciłam wypowiedzeniem i choć boję się nowego, to jest mi lżej na duszy.

Edit : Wasza niewiara we mnie i to, że widzieliście wszystko w czarnych barwach, że się zaraz poddam, że już idę w jego stronę, że to, ze tamto - zmotywowało mnie, żeby udowodnić sobie, że G się znacie i pokazać Wam, że się mylicie. Może trochę dziecinne... Ale pomogło.

nic złego w płaczu, czasem coś trzeba opłakać, co nie znaczy że żle się stało. Łatwiej Ci będzie jak włączysz jakąś nową aktywność.

Przyłączam się.
Na ewentualne spuchnięte (zaczerwienione) od płaczu czy nie wyspania oczy polecam masaż twarzy kostkami lodu (działa też odmładzająco ) oraz okłady wacikami nasączonymi ziołami czy nawet mlekiem albo po prostu plastry ogórka
Dasz radę!

Autorko, nie pozostaje nic innego, jak pogratulować! To jest chyba właśnie ten kluczowy krok, będący "ostrym cięciem", pozwalającym się zdecydowanie zdystansować.

W moim odczuciu, romans zawsze jest rodzajem relacji, gdzie kochankowie pozostają ze sobą na tyle długo, na ile łączą ich własnie tylko pozytywne emocje, nie zaś szara codzienność życia. Dlatego facet powiedział dość, jak osiągnął to, co chciał a skoro małżeństwo jest dla niego takie ważne, zależy mu na utrzymaniu romansu w tajemnicy. A co do zemsty, to jestem skłonny uwierzyć, że jest sporo takich osób, które są gotowe tylko się odegrać, choćby miało je to sporo kosztować a nawet jeśli miałyby na tym stracić. Zaślepienie chęcią zemsty bywa tak silne, że nic innego się nie liczy. Autorka, jak widać, na szczęście jest od tego daleka.

Wydaje mi się, że chęć zemsty rodzi się w poczuciu "niesprawiedliwości", że kochankowi/zdrajcy właściwie wszystko się upiekło. Tylko w tym przypadku co się upiekło? Romans? Przecież oboje w to weszli, a on swoje zasady jasno określił. A że ktoś się zakochał i zaczął mieć jakieś roszczenia, to już tej osoby problem. Informowanie żonie by sobie ulżyć jest moim zdaniem bardzo nie na miejscu.
Znam tylko jedną sytuację, w której kobieta poinformowała żonę o zdradach jej męża i uważałam to za jedyną słuszną decyzję. Dlaczego? Bo facet żył na dwa fronty przez kilka lat. Ani zona nie wiedziała o drugiej kobiecie (specjalnie nie nazywam ją kochanką), ani ta kobieta nie wiedziała o żonie. Ten facet miał tą kobietę w innym mieście, byli oficjalną parą, mieszkał u niej, byli zaręczeni nawet. Z żoną i dziećmi natomiast spotykał podczas "delegacji/spotkań z klientami".
Wtedy obie mogły czuć się oszukane i żona jak najbardziej powinna była poznać prawdę.

Witam wszystkich

Przeczytałam cały wątek, aż do zmiany numeru telefonu i wypowiem się tylko ten jeden raz, bo aż czuję taką przemożną potrzebę.

Droga Autorko, przewijając kolejne posty kiwałam ze smutkiem głową i przyznaję, że byłam pewna, że choć co bardzo zdrowe i dobre, zaczęłaś widzieć ten romans takim, jakim naprawdę był, oddzielając swoje wyobrażenia, marzenia i oczekiwania od nagich faktów, ten dupek i tak będzie Tobą sterował jak marionetką. Będzie pociągał za sznurki na zmianę czyniąc Cię pozornie szczęśliwą i zaraz zrzucał brutalnie na sam dół upokorzenia i depresji, bez empatii, bo jak wiadomo dla takich typów liczy się tylko ich własna przyjemność i wygoda. Również już widziałam oczami wyobraźni po tym piątku, jak jaśnie pan rzuca focha i milczy kilka dni, po czym pisze coś zdawkowego, byleby Cię wysondować, co jak widzę się stało. Przewidywalne do wyrzygu...

Za to ostatni Twój post o zmianie numeru... Wstaję i biję Ci brawo !!!! Dziewczyno, Ty naprawdę masz wielkie szanse wyrwać się z tego szamba i wyzdrowieć! Znów być szczęśliwa, wolna i czekać na prawdziwą miłość i mężczyznę, który nie będzie sobie mógł wyobrazić Ciebie w roli innej, niż tej najważniejszej, pierwszej i JEDYNEJ. Który będzie naprawdę się o Ciebie martwić, który szczerze będzie Cię wspierał a nie tylko tak gadał, byleby sobie Ciebie poużywać za darmo i bez konsekwencji.

Jestem z Ciebie bardzo dumna, uważam, że jesteś mądra i silna. Uważam też, że to ohydne doświadczenie nie złamie Cię, a uczuli na podobnych toksycznych manipulatorów i już nigdy więcej nie pomylisz tego z miłością.

Tyle było tu podobnych wątków, powtarzalnych w nieprawdopodobnie banalny sposób i wiele ofiar bezwolnie usprawiedliwiając się na siłę właziło w ten syf od nowa. Ty jesteś inna, zaskoczyłaś mnie pozytywnie i przywróciłaś wiarę w ludzi

Raz jeszcze gratuluję, bądź dobra dla siebie i skoncentruj się na tym, co najlepsze dla Ciebie, a już nigdy więcej na tym, co najgorsze.

Wiecie co, przeczytałam cały wątek od nowa, swoje rozterki, to jak broniłam go, siebie.
I stwierdzam, że sama z siebie jestem dumna.
Bo tydzień temu nie wierzyłam, że dam radę coś z tym zrobić i będę w tym tkwić, pomimo głosów rozsądku, to serce rwało mocniej.
Ale zmotywowaliście mnie.. Nie lubię, jak ktoś mi próbuje udowadniać, jaka jestem słaba i moje gadanie jest niewiele warte, bo zaraz sama na skrzydłach do niego polecę.
Macie w tym dużą zasługę.
BARDZO WAM DZIĘKUJĘ !!

Edit : i może jutro będę płakać co ja najlepszego zrobiłam, że żałuję, że coś tam... ale tu już nie ma odwrotu, nie da się nic z tym zrobić. Więc nawet, jak będę się wiła z bólu, to muszę to przejść, bo czasu nie cofnę i karty nie odzyskam.

Różne emocje przed Tobą  jeszcze- tak to jest i już .Wszystko jest do przeżycia i mija z czasem.
Emocje to tylko emocje, nie zabijają i się nie wariuje od nich ,wszystkie są potrzebne i są znakami, odkryjesz swoje znaki, choć czasem ciężko, warto wyjść z tym na zewnątrz, jak widzisz, masz pełne prawo żeby być z siebie dumna, zapamiętaj ten dzień właśnie przejmujesz panowanie nad swoim życiem, tak to jest tak ważne najważniejsze. 
Życzę Ci żebyś za jakiś czas mogła sobie powiedzieć  o tym że Ty jesteś panią swego życia, że dobrze Ci z sobą i że jesteś wolna .

Czasem to ja lubię takie kawałki a jak mnie weźmie i się wzrusze.....

I nie próbuj nawet  i nie chciej próbować powiem, że rokujesz ale faktyczny sukces odtrąbię kiedy minie troszkę więcej czasu niż tydzień. Zdecydowałaś się na pewien rodzaj desperacji. To dobrze. Jeśli wytrwasz, wygrasz o wiele więcej niż szacunek na tym Forum . Pamiętaj, że sprawa zakończona przez Ciebie, nie oznacza sprawy zakończonej przez niego. Podejrzewam, że będzie szukał kontaktu i podejrzewam, że w końcu go znajdzie. Pytanie, co zrobisz wtedy, wiedząc, że oprócz uniesień nie ma Ci nic namacalnego do zaoferowania.  Wydajesz się silną, mądrą kobietą i nie nadajesz na tego typu relacje Będzie bolało jak szlag, ale jeden krok w tył i zafundujesz sobie kolejne miesiące/lata emocjonalnych zjazdów i wojen z samą sobą. Nigdzie Cię to nie zaprowadzi, niczego nie uszlachetni, ograbi jedynie z czasu. Oczekuj od życia jakości, nie bylejakości

Nigdy nigdzie indziej się nie konunikowaliśmy, bo nie było takiej potrzeby.
Co do odwiedzania moich miejsc, to nie zabronię mu przecież, ale nikt nie każe mi z nim rozmawiać. Ja naprawdę chce się odciąć. Nie będę z nim dyskutować.

Brawo!
Trzymam kciuki

Zgadzam się z powyższą wypowiedzią, jednak uważam, że negowanie "nas" po piątkowej rozmowie byłoby karkołomnym zadaniem i zaprzeczeniem wszystkiego co od niego usłyszała. Wiadomo, że różnie z tym bywa, nawet ludzie zdradzeni mając niepodważalne dowody próbują to w sobie wypierać. Ja już nie wnikam kiedy Autorka usłyszała od swego kochanka, że od żony nie odejdzie, ale jednak argument, że to ze względu na dzieci, kredyt czy nie wiem co jeszcze może dawać nadzieję, że jednak to miłość i ona jest tą "jedyną". Na ostatnim spotkaniu facet pozbawił ją złudzeń, że z żoną nic go nie łączy, tylko żyją jak "normalne" małżeństwo, gdzie jest seks itd. Ktoś wcześniej zwrócił uwagę, że żona nadal ma do niego szacunek skoro odsyła dziecko do ojca z pytaniem czy może coś robić (grać). Także z ich małżeństwem raczej wszystko ok, a on na to, że przychodzi późno ma pewnie milion tłumaczeń w które żona wierzy. Skoro wie gdzie jest i co robi (teoretycznie), to po co ma wydzwaniać?
Oby tylko Autorka tego nie wypierała w chwilach słabości, tęsknoty, a da redę.
Ona wbrew pozorom ma dużo lepiej niż inne kobiety w podobnych sytuacjach bo ma jasną sytuację. Facet nie kręci, nie zwodzi, nie kłamie (jakkolwiek by to nie zabrzmiało). Ja wcale nie neguję, że się w niej zauroczył, tylko co z tego?
Miał przez to z tej znajomości tylko większą frajdę. Gdyby chodziło mu tylko o seks to by wiadomo gdzie poszedł, kochanka daje znacznie więcej i to "za darmo", przynajmniej teoretycznie bo romans to nie jakaś typowa transakcja usługowa bo podejrzewam, że jednak facet jakieś prezenty robił, starał zaimponować itd. Poza tym to całe "emocjonalne porozumienie" - niekończące się rozmowy, wsparcie, wyznania.

EDIT: Z tym ich "przesadziłaś", to też wyświechtana gadka mająca na celu wzbudzenie poczucia winy? Ja od swojego też to usłyszałam kiedy powiedziałam, że albo żona albo ja. Kochanką nie będę. I to całe odwracanie kota ogonem. Twój powiedział Ci to w kontekście 'zazdrości' o żonę i pretensji, że z nią sypia. Ja usłyszałam, że jak mogę chcieć odebrać ojca dzieciom!
BTW a jak on może mówić "kocham, jesteś dla mnie wszystkim itd.", a potem jakby nigdy nic wracać do żony, spędzać z nią święta, urlopy itd. wiedząc, że 'tracę' czas na czekaniu... jak to mnie boli. To kompletne nieporozumienie.
Ja jeszcze na koniec usłyszałam jaka to jestem niewdzięczna i pozbawiona uczuć, bo on biedny tak starał, kłamał by tylko ze mną być, ryzykował, jeździł setki a nawet tysiące km by tylko ze mną zobaczyć. Ach jaka miłość i poświęcenie - żyg.

Droga Autorko, już pisałam w tym wątku, że jestem o jakieś 3 kroki dalej niż Ty, dlatego świetnie to rozumiem. A propos sms i twojej odpowiedzi, podrzucę to, co ktoś tutaj mi podrzucił: „ON ZADZWONIŁ!” z bloga Win Project: nieregulaminowy link

Nie po to usunęłam link, byś wklejała go ponownie. Za zignorowanie naszych zasad i usunięcie mojej notki z pełną premedytacją - otrzymujesz I ostrzeżenie.

Po 2 tygodniowej rozkmince, czy odpisać na sms "Co u Ciebie, martwię się" i "Czemu nie chcesz odpisać", po tym artykule, w końcu postanowiłam nie dopisywać. Męczyłam się, a jakże. Ale cieszę się, że nie odpisałam. A w tym wpisie

Nie po to usunęłam link, byś wklejała go ponownie. Za zignorowanie naszych zasad i usunięcie mojej notki z pełną premedytacją - otrzymujesz I ostrzeżenie.

Nie wiedziałam, że został usunięty, tylko myślałam, że coś źle wkleiłam. Uznałam, że skoro ja dostałam tu jakoś ten link, to pewnie można go wkleić.  Także proszę nie insynuować premedytacji. A jaką notkę usunęłam?

Jasne, rozumiem. W każdym razie, nie było w tym premedytacji nieuczciwych postępków ;-)

Też mi się wydaje, że Autorka nie była pierwsza. Facet był zbyt pewny i przewidywalny w swoich czynach.
Ten "mój" nie wiem czy miał kogoś przede mną (pewnie tak) ale po mnie co najmniej dwie. Piszę co najmniej bo o tych dwóch wiem bo je znam. Z tą drugą spotyka się obecnie. Sama się ze mną skontaktowała bo wiedziała że się przyjaźniliśmy (masz romans nigdy się nie wydał) i chciała coś więcej na jego temat dowiedzieć.
Obie kobiety zupełnie różne.  Jedna kolo 50-siatki mężatka a druga wolna 30-stolatka.
A jeszcze dodam, że w międzyczasie ten facet zrobił dziecko żonie. 
Mimo, że jego romans z ta mężatka wydał,  jego małżeństwo przetrwało.
Nie przeszkadza mu to jednak dalej zdradzać. Ale jak widać wolne są mimo wszystko bezpieczniejsze wbrew pozorom. Tam mąż romans wywęszył. 
Także ten. ..

Ma gadane i to w wielu językach.
Ja trafiłam na naprawdę ciężki egzemplarz ale jak widać podobnych typów jest wokół cała masa.
Wydaje mi się, że aby móc i lubić w takie romanse i zdrady się bawić, trzeba mieć naprawdę 'zrytą psyche'.
Szczególnie mam tu na myśli te osoby, które potrafią żyć na dwa fronty. Wspominałam tu wątek GIA "bajka się skończyła...", w którym mąż po pięknym, upojnym weekendzie zorganizowanym w rocznicę (chyba) ślubu, poleciał wprost do kochanki. Czytałam wiele wątków ale ten jakoś szczególnie utkwił mi w pamięci bo jest świetnym przykładem na to w jakich iluzjach często żyjemy i nie wiemy tak naprawdę kim jest osoba śpiąca obok.

Może dla jednym ma to znaczenie a dla innych już nie

Mnie uderza ten obrzydliwy cynizm i perfidia w postępowaniu niektórych ludzi(czyt. kochanków). Często w przypadków zdrad czy romansów podaje się powód, dla którego niewierny małżonek czy partner zdecydował się na skok w bok. Nikt rozsądny nie będzie od razu oszusta wybielać, ale jak się bliżej przyjrzeć to nie da się nie zauważyć pewnych braków emocjonalnych u takich osób jak również możliwego kryzysu w związku, kiedy pewne oczekiwania nie są spełniane. Przykład podany przez Koleżankę Rox sugeruje, że nawiązywanie romansów czy skoki w bok, to swego rodzaju sport, konkurencja, gdzie taki zdradzacz próbuje sobie coś udowodnić, jaki on to nie jest idealny i przebojowy. Tym bardziej trwanie w długoletnich relacjach na dwa fronty, gdzie powiedzmy z jedną osobą jest się w małżeństwie a z drugą zaręcza czy "kręci", wymaga naprawdę niezłego poświęcenia. Poza oczywistym faktem, iż ktoś taki zostawia po sobie zgliszcza emocjonalne w drugim człowieku, bez litości go krzywdząc, co może sobie usprawiedliwiać czym tam chce, ale sama organizacja takiego życia nie jest przecież prosta. Nie mówię tutaj nawet o konieczności ciągłego oszukiwania i okłamywania jednej lub kilku osób, ale chociażby poziomu stresu, jaki dotyka człowieka. Ja po prostu bym nerwowo nie wytrzymał, ale skoro jest tak wielu ludzi, których kręci adrenalina i ten rollercoaster emocjonalny, to staje się nieco bardziej przejrzyste.
Natomiast sam fakt, że ktoś po spędzonej "cudownie" rocznicy ślubu czy zawarcia związku, zaraz zmyka do łóżka innego/innej, nie wywołuje u mnie niczego więcej poza wstrętem. Takim zwyczajnym wstrętem, jaki się odczuwa na jakiś przykry widok czegoś obrzydliwego...I to wystarczy, aby sobie wyrobić odpowiednie zdanie na temat takich osób.

Rzeczywiście, psychiki takiego gościa( czy kobiety) raczej bym nie rozgryzł, bo jeśli już kręci mnie obcowanie z wieloma osobami, to mogę sobie przecież pozostać wiecznie wolnym, szczęśliwym człowiekiem bez zobowiązań Jeśli ma powodzenie, to pewnie i tak zadanie ułatwione, ale zastanawia mnie jedno: czy on w ogóle coś czuje do żony?
Ciekaw jestem tylko co by było, gdyby się żona dowiedziała, bo to chyba nie pierwszy jego wyskok?

Roxann, czy możemy z tego wątku nie robić kolejnego tematu o Twoich doświadczeniach? Fajne jest dzielenie się tym, co się przeżyło, ale zaczyna się robić kolejny off-top. Proszę o powrót do dyskusji na temat problemu Autorki.

Ja w sumie też pisałam ogólnie choć podając przykłady stąd faktycznie off top zaczął się wkradać.
Niemniej jednak chodziło mi o pociągnięcie tematu czy Autorka była pierwsza czy też facet był recydywistą i ogólnie jakie ma to znaczenie.
Wydaje mi się, że ci recydywiści, którzy bez problemu oddzielają życie rodzinne od romansów muszą mieć coś w sobie z psychopaty czy też socjopaty.
Oni potrafią grać tygodniami a nawet latami dostosowując się do osób czy okoliczności jak kameleon, stąd wydaje mi się, że są trudniejsi do przejrzenia.
Nikt powiedzmy "normalny" tego psychicznie czy też nerwowo nie wytrzyma tak na dłuższą metę.
Skoro kochanek Autorki nie miał z tym problemu, to raczej trafiła na starego wyjadacza.
Także tym bardziej nie ma czego żałować.

Z tym się trudno nie zgodzić. Trudno to sobie tylko uświadomić, przyjąć do wiadomości... Autorko - bardzo Ci gratuluję i mocno trzymam za Ciebie kciuki. Twój topik bardzo mi pomaga.

Właśnie Obecna - napisz jak sobie radzisz...

Roxann napisałam Ci drugiego maila. Jakbyś mogła zerknąć, może Ty mi wniesiesz nieco światła...

Cześć

Jak sobie radzę? Ciężko, nawet bardzo, ale się nie poddaję.
W poniedziałek nawiedził mnie pod domem, czekał aż wyjdę z psem. Nogi mi się ugięły, serce zaczęło walić, jak głupie, chciało mi się płakać, a przy okazji rzucić mu na szyję z radości, że go widzę.
Mówił, że się zmartwił, że mam cały czas wyłączony telefon, bał się, że coś mi się stało, nawet przyszło mu do głowy, że coś sobie zrobiłam i musiał, to sprawdzić.
Gadał, jak potłuczony, starałam się go ignorować, ale nie wytrzymałam, jak powiedział...
UWAGA !!!!
że możemy pójść razem na terapię do psychologa, bo sytuacja nas przerosła i myśli, ze to nam pomoże.
Powiedziałam, że chyba mu się adres pomylił i jeśli chce iść do psychologa, to niech idzie, ale na terapię małżeńską ze swoją wybranką.
Obruszył się, powiedział, że gdyby mu nie zależało i gdyby nie kochał, to by nie przychodził, nie szukałby pomocy i ratunku dla nas.
W odpowiedzi usłyszał, że jedynym ratunkiem może być sąd i rozwód, a nie jakiś psycholog.
Coś marudził, że coraz poważniej o tym myśli, że chciałby to wszystko rzucić w piz.. i być tylko ze mną, bo nie może znieść myśli, że może mnie stracić.
Uśmiechnęłam się ironicznie, powiedziałam, że moje stanowisko zna, odwróciłam się i poszłam do domu.

To przykre, że próbuje robić mi jeszcze większy bałagan w głowie, ale nie daję się, nie karmię tymi pustymi słowami, nie wierzę w jego rozterki i nowe przemyślenia.
Stracił grunt pod nogami i stara się go na nowo złapać.

Ech.. aż by się chciało powiedzieć, a nie mówiłam że tak będzie?
Z tą terapią to rzeczywiście wypalił.
Dobrze mu powiedziałaś.
Bądź dzielna!

Jestes moją bohaterką. Szkoda, ze rok temu nie miałam tyle rozumu co Ty.
Tylko się tego trzymaj. Bardzo dobrze zrobiłaś. Cieszę się. Tak zwyczajnie się cieszę, że się nie ugięłaś i idziesz twardo przed siebie.

Nie myślę sobie.
Wyobrażam sobie, że było t trudne. Było trudne i zrobiłaś to.
Zobacz, ile już zrobiłaś, jaka jesteś konsekwentna.

Autorko, powiem Ci szczerze, że po tym, co teraz napisałaś, to sam miałbym ochotę takiemu delikwentowi zaśmiać się prosto w twarz, albo po męsku dać mu po ry*u.
Takiego tupetu i bezczelności to ze świecą szukać..W każdym razie, gratulacje za twardą postawę i nerwy ze stali Konsekwencja, zdecydowanie i bez kroku w tył - wielkie brawa!

Tak trzymaj!

No całkiem nieźle sobie poradziłaś, jednak tak naprawdę dalej tego nie skończyłaś, bo co to za tekst, że ciebie interesuje tylko jego rozwód? Postawiłaś mu jawne ultimatum i od teraz on wie, że ma do ciebie powrót, ale tylko wtedy gdy rozwiedzie się z żoną, czyli w domyśle, że gdy będzie wolny, by móc ożenić się z tobą.
Dla mnie wniosek jest więc jasny. Nie chcesz spitykac się z nim tylko dlatego, że jest żonaty. Dalej nie razi cię, że ten człowiek zdolny jest do zdrady, do kłamstw i krzywdzenia innych- dotyczy to zarówno jego żony, jak i ciebie.

Dalej- on przyszedł, bo martwił się o ciebie, myślał nawet, że może coś sobie zrobiłaś i że proponuję, żebyście zaczęli wspólna terapię. No muszę przyznać, że z tą terapia, to nawet mnie zaskoczył. Co za bezczelność i jaki tupet. Ty, jego zdaniem, byłabyś zdolna targnąć się na własne życie z jego powodu i na dodatek oboje zaczniecie terapię, żeby dalej w spokoju ciągnąć ten cudowny związek. Paradny jest ten facet.
Ale dobrze, dam ci już spokój. Myślę, że i tak zasłużyłaś na słowa uznania, bo wyobrażam sobie, jak dużo musiało cię to wszystko kosztować.
Tak, on jeszcze wiele razy będzie próbował i na pewno niczego ci nie ułatwi. A tym bardziej teraz, gdy wie, że czekasz na jego rozwód i jasna deklaracje odnośnie waszej wspólnej przyszłości. Otworzyłaś mu po prostu furtke. Mam nadzieję, że nie  zrobiłaś tego rozmyślnie, lecz z powodu braku przezorności i szoku, w którym byłas, gdy tak nagle się pojawił.

Może masz rację z tym rozwodem, ale to będzie zależało od tego, jak on będzie to sobie interpretował. Może wykorzystać to jako pretekst do dalszych prób, a równie dobrze może uznać, że oczekiwania obecnej są dla niego nie do przyjęcia.

Prawda jest też to, że obecna postawiła granice przede wszystkim sobie, bo gdyby miała wrócić do niego po takim postawieniu sprawy, to naprawdę byłaby to dla niej kompletna porażka. To byłaby po prostu zgoda na taki układ, jaki był do tej pory. I on by to wiedział, i ona.
Trzymam kciuki za te dziewczynę.