Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

Dodam od siebie, że przy próbie wychodzenia z nałogu warto o tym głośno mówić - żeby czuć taką zewnętrzną oraz wynikającą z niej wewnętrzną presję, pod wpływem której trudniej się złamać, bo wtedy ma się świadomość, że inni będą świadkami owej słabości. Ty w swojej sytuacji jak najbardziej możesz tę metodę wykorzystać.

Obecnie walczysz sama ze sobą, wiesz już doskonale, że ten nałóg zwany kochankiem zupełnie Ci nie służy, ale ciągnie Cię do niego i pewnie jeszcze przez jakiś czas ciągnąć będzie. Niemniej tu jak z każdym uzależnieniem - im dłuższy będzie okres jego absencji w Twoim życiu, tym bliżej będziesz normalności. Łatwo nie będzie, a kto wie czy ten detoks nie będzie jednym z trudniejszych okresów, jakich przyszło Ci doświadczyć, ale choć podjęcie decyzji już jest milowym krokiem ku zdrowieniu, to jednak bez przejścia drugiego etapu zdrowa nigdy nie będziesz.

Praca nad sobą może okazać się jeszcze trudniejsza sprawa od całkowitego odcięcia się od tego człowieka. Bo jeśli chodzi o tego pana, to tak naprawdę sprawa jest prosta. Podejmujesz decyzję, trzymasz się jej, a potem konsekwentnie oraz stanowczo robisz tak, by znowu na jego punkcie nie zgłupiec.
Jeśli natomiast chodzi o pracę nad sobą, to tu jest niestety trochę trudniej, szczególnie że żonaty będzie cię atakował swoją osobą, może nawet zamienić się w świętego Mikołaja, który przyjdzie do ciebie z bóg wie jaka to oferta. To nie jest człowiek, który walnie się w łeb i pomyśli sobie "co ja wyprawiam? Muszę przecież dla jej dobra dać jej święty spokój, bo dziewczyna traci na mnie czas, a przecież na pewno chciałaby być w normalnym związku itd", on tak nie pomyśli, bo gdyby był dojrzałym i odpowiedzialnym mężczyzna to w ogóle od samego zdawałby sobie z tego sprawę.
Będzie więc utrudniał ci na różne sposoby.
Roksan doświadczyła szykan że strony swojego żonatego nawet przez kilka kolejnych lat po wycofaniu się z roli kochanki. Ja też znam to zjawisko, bo chociaż ten mój nie był żonaty, to przecież po mojej wyprowadzce z naszego miasta wydzwaniał do mnie przez cztery lata w ogóle mnie nie widząc, bo ja nie godziłam się na spotkanie z nim, telefony jednak odbieralam. W pewnym momencie doszło nawet do tego, że w końcu zgodziłam się na spotkanie, przyjechał do mnie po czterech latach niewidywania się że mną. Potem podkusiło mnie, żeby jeszcze raz spróbować i kilka razy do niego pojechałam. To wszystko działo się w ubiegłym roku przez ponad pół roku. Ostatecznie nie zdecydowałam się na wyprowadzkę do niego, ponieważ facet ten jest mi obojętny, drażnił mnie swoją osobą, a to co kiedyś w nim mi się podobało, teraz wzbudzało we mnie politowanie, to jego wymądrzanie się, krytykowanie mnie i innych, a zresztą nie chce mi się pisać na temat. W każdym razie tamtą historię uważam za zamknięta, jednak jestem Pewna, że on dalej będzie do mnie dzwonił. Za bardzo weszłam mu na odcisk, jego ego mocno ucierpiało, więc będzie chciał jeszcze mi dopiec. Ja miałam do czynienia z zaburzeńcem, z narcyzem, a wręcz z socjopata po prostu.
Ten twój to tylko niedojrzaly i zepsuty chłoptaś. Może nawet nie byłaś jego pierwsza boczniarka. Nie wiadomo.
Praca nad sobą będzie bardzo trudna. Ja na pewno polecam Ci Tatianę Kostyre i słuchanie innych jeszcze psychologów czy kolczow, którzy mówią o sprawach związanych z budowaniem poczucia własnej wartości. Dobrze byłoby, gdybyś nawiązała kontakt z jakimś dobrym psychologiem  i fundnela sobie sesje terapeutyczne przez internet. Pisz też tutaj, udzielaj się w innych wątkach, czytaj inne wątki, żebyś zobaczyła przez jaki syf przechodzą ludzie. Rób po prostu wszystko, kładź sobie rozum łopatą do głowy, bo idzie teraz walka o Twoje życie, żebyś go sobie nie zmarnowała.

Na Wielokropka  można liczyć 

Ruiz Don Miguel – „Ścieżka Miłości. Sztuka budowania związków ”
Eckhart Tolle – „Potęga teraźniejszości”
Tepperwein Kurt- „Twórcza moc myślenia”
Pia Mellody – “Toksyczna Miłość”
A. De Mello – „Przebudzenie”
Erich Fromm „Wojna w człowieku” i "O sztuce miłości"
Pia Mellody – “Toksyczna Miłość”
Robin Norwood- ''Kobiety które kochają za bardzo'' - też Ci Autorko nie zaszkodzi przeczytać tak myślę, chociaż książka jest o współuzależnieniu.
Wojciech Eichelberger – “Kobieta bez winy i wstydu” -a  tą książkę polecam też adeptom i młodym "padawanom" szkoły z pod znaku "czarnej pigułki", fanom poradników sztuki "uwodzenia" PUA i zwolennikom  teorii telegonii
najwyżej wyjdę na starego simpa i białego rycerza - a co mi tam

"Dopóki nie uczynisz nieświadomego - świadomym, będzie ono kierowało Twoim życiem, a Ty będziesz nazywał to przeznaczeniem."
C.G.Jung

Dobrze powiedziane. Człowieka może emocjonalnie zniszczyć każda relacja, nawet niekoniecznie związek. Czy to w długoletnim małżeństwie czy w romansie - każdy może dostać solidny wycisk. Może klucz tkwi w tym, że dla każdej osoby ważne są nieco inne aspekty czy charakter związku. W tym sensie, że jeśli powiedzmy kochanek daje kobiecie mnóstwo pozytywnych emocji, zrozumienia, czy bliskości - słowem jest dla niej oparciem i "bratnią duszą", przestaje ją tak naprawdę obchodzić to wszytko, co dzieje się POZA ich wspólnym życiem, łóżkiem, spotkaniami. Inaczej mówiąc kobiecie na miejscu Autorki nie przeszkadza to, że z kimś innym facet może prowadzić wojnę( jeśli nawet rzeczywiście ją prowadzi), ważne, że w stosunku do niej jest taki ciepły, czuły i kochający. Nawet fakt, że wraca do innej kobiety, sypia z nią, mieszka i przebywa często z nią więcej czasu ni z z kochanką, nie przeszkadza takiej kobiecie, bo liczy się tylko i wyłącznie to, co on daje JEJ, tu i teraz. Dopiero powolne odkrywanie kart i ujawnianie prawdy o kochanku stawia kobietę do pionu, kiedy widzi w co tak naprawdę się zaangażowała. Dlatego nazwanie romansu, takiego bez poważniejszych deklaracji, parodią czy mutacją związku jest chyba aż nadto trafne.

Proszę Was... A ja nie odjechałam? Ja to wcale nie odbiegam od tych ludzi.. Cieszyłam się z okruszków pod stołem i uważałam, że jestem najszczęśliwsza na świecie. Ja się tak sama zakręciłam, że potrafiłam się zadowolić tymi resztkami i cieszyć się, że je dostaje i nawet podziękować!
Kpina.. Po prostu kpina, jak zakompleksiony człowiek potrafi sam siebie wpakować  w takie bagno i zakompleksić jeszcze bardziej..
Ja uwielbiałam, jak on naszą relację nazywał związkiem, czułam się taka ważna... A jak wracał do domu, to tłumaczyłam sobie, że przecież musi.. I tak pisał ze mną co sekundę, więc niby kiedy czas dla niej? Tam nic nie ma.. tam jest pustka i dlatego jestem ja. Ja dopiero dostrzegam swoją naiwność.. A wspólne pokazanie się gdzieś na mieście? To dopiero budowało.. Przecież to akt największej miłości, nie wstydzi się mnie, nawet buzi da, czyli to nie jest dla niego byle co...
A to, że się zawsze rozglądał, albo jak zobaczył znajomych, to uciekał, a jak już nie było opcji ucieczki to się witał, a ja stałam jak ten debil.. Nawet mnie nie przedstawił. To zero jakiejś refleksji. Ja durna rozumiałam! Bo przecież żona, po co ma się dowiedzieć i robić syf. Sama sprawdzałam czy nie ma włosów, nie perfumowałam się... Boże.. gdzie mój mózg był wtedy..

Powiem Wam, że z jego punktu widzenia trafił mu się ideał. I nie, nie słodzę tu sobie.
Ale... Żonę miał, dzieci miał no i mnie u boku.
U mnie miał wszystko, dosłownie wszystko.. Rozmowy, wsparcie, motywacyjnego kopa, zrozumienie, zaufanie, doradztwo, seks, czułość, wspólne zainteresowania.. I to wszystko za co? Za te kilka wspólnych godzin, miliony wiadomości, godziny rozmów przez telefon.. I to nie tak, że robił to dla mnie, bo on tego też potrzebował. A ja? A ja poświęciłam mu wszystko.. otrzymując tak naprawdę nic. Bo gdzie to wszystko ma pokrycie w rzeczywistości?

On mi po tym miesiącu mówił, że on zrozumiał jak cierpię, miał dużo czasu na przemyślenia, że widzi we mnie ten ból. No fajnie, ale co się zmieniło? Nic..

Edit : Wielokropku i paslawku - bardzo dziękuję za lektury! Na pewno większość z tego przeczytam.

Osobiście również mogę polecić Robin Nerwood - "Kobiety, które kochają za bardzo". Paslawek wspomniał, że traktuje o osobach współuzależnionych, ale myśle że nie tylko. Generalnie o każdej toksycznej relacji. Wyjaśnia wiele mechanizmów, którym podlega osoba tkwiąca w takiej niefajnej relacji.

To prawda co piszesz - człowiek zapętlony w romansie, na siłę doszukuje się znamion "miłości", bycia dla tej drugiej osoby kimś ważnym. Na siłę szuka się też tłumaczeń dla kochanka. Prawda jest taka, że oszukujemy (kochanki) same siebie. Spragnione bliskości, miłości, bycia wreszcie dla kogoś kim wyjątkowym ( przez jakiś czas budowałam sobie w głowie bzdurne wyjaśnienie, że z pewnością JESTEM WAŻNA - no bo przecież on by tak nie kombinował, nie ryzykował żeby się spotkać, gdyby tak nie było)
Po jakimś czasie okresy trzeźwienia są coraz częstsze i dłuższe.  Warto z nich skorzystać, by wreszcie wyjść na prostą.  Zmarnowałam mnóstwo czasu, emocji, nawet pieniędzy na coś co nie powinno się wydarzyć.

Może autorko najprościej jak się da: powiedzieć sobie: miło nam było, ale przestało mi to wystarczać? Czy to nie najbliższe prawdy jest?
wtedy gdy spotykałaś  jego znajomych, chciałaś być im przedstawiona? bolało Cię to? przypuszczam że  wtedy nie.
W pewnym momencie przestało i już. I to musisz mu jasno zakomunikować- myślę, że masz szansę na spokój z jego strony.

Bo to nie ich sprawa
Bo czasami same są mężatkami
Bo kochają czy przyjażnią się.
i jeszcze raz: bo to nie jest ich sprawa a nie są nastolatkami co boją się żony czy chcą się zemścić na mężczyznie z którym dobrowolnie się związały- sorry, ale to dziecinada była, Gracjano, ale w końcu byłaś dzieckiem..

Wow, dla niektórych kobiet to chłop jest jak jakieś najcenniejsze trofeum, jak złoty medal, lekarstwo na raka - zrobią i ukryją wszystko, żeby go tylko zdobyć. wulgaryzm morale, wulgaryzm lojalność, wulgaryzm uczciwość - chłop ma być mój, wyszarpię go innej w tajemnicy, a niech nie wie babsztyl że niedługo zostanie sam na lodzie bo ja już będę miała swojego króla i pana na własność, bo taka miłość i przyjaźń to raz na milion lat, mnie się to należy a tamta mogła dbać o to trofeum jak było jej a teraz wara, on ci mój xD

Jestem ci ogromnie wdzięczna za profesjonalną diagnozę.
Może te co biegną ciśnie życie w kłamstwie i oszukiwaniu innych. Nie każda kobieta potrafi dla swojej korzyści ciągnąć romans. Są tez takie które mają wyrzuty sumienia i nie chcą budować związku na kłamstwie a romans to słaby fundament skoro się od oszukiwani zaczyna.

Rozumiem, że jako naczelna kochanka na netkobietach masz monopol na wiedzę i żadne inne spojrzenie w kwestii romansów nie jest brane pod uwagę? Myślałam że tutaj każdy może dzielić się swoimi przemyśleniami a nie podzielać jedyne słuszne zdanie.

Informuję, że to już trzecia i ostatnia ingerencja moderatorska w tym wątku. Kolejnym krokiem będzie nadanie ostrzeżeń osobom, które nie potrafią kulturalnie dyskutować.

A ja Autorko mysle, (bo podczytuje Twoj watek) ze Twoj luby odezwie sie z pewnoscia ale nie dlatego zeby Cie nadal wykorzystywac i uwodzic ale ze strachu, ze mozesz byc wlasnie jedna z tych kochanek, ktore biegna powiedziec zonie. Do tej pory trzymal Cie w matriksie zapewnien, ze z zona to tylko tak na sile bo dzieci i kredyt (wyswiechtany tekst ale sporo kobiet sie nabiera) ale przy ostatniej rozmowie obnazyl prawde, ze zona =normalny zwiazek, seks itp. Byc moze ta biedaczka nawet nie ma pojecia ze oni maja jakis "kryzys" od lat bo wszystko jest jak było, a fakt ze kochanek mial dla Ciebie sporo czasu wynika np z tego ze ona jest pochlonieta domem i dziecmi albo zawsze dawali sobie duzo przestrzeni na wlasne sprawy. Teraz gdy on wie, ze Ty juz tez wiesz jak to wyglada to prawdopdobnie trzesie portami, ze z racji zranionych uczuc i poczucia bycia oszukiwana mozesz chciec doniesc zonie o Waszym romansie. No bo co masz do stracenia? Ty szczescia swojej rodziny nie ryzykujesz a na nim tez Ci juz moglo przestac zalezec i mozesz  czuc wrecz obrzydzenie do niego wiedzac ze sypia z Toba i zona wymiennie. Dlatego nie daj sie zwiesc jego przeprosinom bo to bedzie tylko proba ponownego uspienia Twojej swiadomosci tylko tym razem celem ratowania wlasnej doopy przed Twoja ewentualna zemsta. Poblokuj dziada gdzie sie da, dla wlasnego dobra bo obstawiam ze mimo przejasnienia umyslu jestes jeszcze za slaba by nie ulec mu ponownie i nie uwierzyc ze slodkie slowka (ktorymi Cie bedzie teraz na bank mamil) to dowod jego "wielkiej milosci".

Pozwól sobie na kontakt ze wszelkimi uczuciami kłębiącymi się w Tobie. Takie z pozoru nieradzenie sobie jest najlepszym sposobem na poradzenie sobie.

I... bądź łagodną dla siebie.

Jestem szaloną, ale nie na tyle, by proponować Tobie (albo komukolwiek innemu) wylewanie wszystkiego na forum.

Trzymam kciuki.

Wydaje mi się, że to jest trochę bardziej skomplikowane. Po pierwsze, kiedy tak naprawdę zaczyna się romans i kiedy ewentualnie żona ma być poinformowana? Przecież romanse zaczynają się często od dłuższej lub krótszej znajomości czy przyjaźni. Większość z nich jest rozgrywana tak aby stworzyć choćby pozory dążenia do normalnego związku. To też trwa jakiś czas. Często nawet normalne pary nie pokazują się publicznie od razu, tylko wolą dać sobie czas by się lepiej poznać i upewnić w swoich uczuciach, a co dopiero jeśli ktoś jest zajęty. Przecież po pierwszym pocałunku nie padają poważne deklaracje. Wtedy należałby już powiedzieć żonie? Tylko co, skoro sami kochankowie jeszcze nie do końca są pewni co do siebie czują i czy w ogóle chcą się dalej spotykać. Ta konspiracja to nic innego jak ochrona siebie i "uczucia" jakie się rozwija. Bez sensu gdyby się romans wydał na tym etapie. Równie dobrze mogłoby się okazać, że to nie to i na kilku spotkaniach zakończyć. Poza tym zbyt szybka dekonspiracja mogłaby zabić kiełkujące uczucie. No więc kiedy jest ten idealny moment? Kiedy padają pierwsze wyznania? Kiedy romans przechodzi już do etapu emocjonalnego zaangażowania i padają pytania o przyszłość? Tylko co wtedy zazwyczaj się mówi? Jak to bardzo kocha i pragnie być razem ale... dzieci, kredyt, (wpisz dowolne). Potem się zaczyna nakręcanie typu damy radę, najważniejsze, że się kochamy itd. No jak i po co na tym etapie powiadamiać żonę? Przecież uczucie wszystko zwycięży Następuje etap najsilniejszych motylków, człowiek lata kilka metrów nad ziemią i nie ma najmniejszej ochoty zajmować się rzeczami, które by zburzyły to "szczęście". Ten haj zwykle po kilku msc mija i znów pojawia się refleksja tylko już bardziej przyziemna. Co dalej? I wtedy ludzie albo porządkują swoje sprawy i z romansu przechodzą w związek albo zaczyna się gra, która ma na celu utrzymanie statusu quo jak najdłużej. Druga opcja zwykle znaczy tyle, że kochanek od żony odejść dobrowolnie nie zamierza. Jaki wtedy cel ma informowanie żony? Ano taki jaki pisały dziewczyny: albo dla zemsty albo ugrania czegoś (w przypadku gdyby żona wystawiła walizki). Kiedy natomiast kochankowie decydują się być razem, to w ich wspólnym interesie leży utrzymanie romansu w tajemnicy choćby do końca rozwodu.
Dlatego do czasu aż nie będzie się pewnym uczucia, a następnie że romans nie przerodzi w związek, nie ma sensu informowanie o romansie bo to jak samobój. Kiedy natomiast facet jasno deklaruje, że od żony nie odejdzie, to jaki sens ją o tym informować? Bo niby nagle empatia nam włączyła i chcemy ją oświecić czy ostrzec? A może ona nie chce wiedzieć? Zemsta? Za co? Przecież nikt nas do niczego nie zmuszał. Nadzieja, że żona zdecyduje za niego? Kto by chciał być z kimś, kto nie jest z nami bo chce tylko bo został niejako do tego zmuszony.

A dopuszczasz do siebie myśl, że te jego „kocham Cię” było może jedynie czczym gadaniem?

Boli? Jasne. Jesteś na detoksie.

Albo byłaś tak bardzo przekonywującą, że uwierzył, albo - co bardziej prawdopodobne - postanowił tresować Ciebie dalej, tzn. pomilczy kilka dni i odezwie się, gdy Twój "głód" będzie silny, wówczas albo - wybacz - pobawi się Tobą, albo wspaniałomyślnie zaproponuje reaktywację romansu, na jego warunkach i z jego urażoną miną.

Niezależnie od tego, gdzie leży prawda, to... co Cię obchodzi on, jego motywacje i jego zachowanie? <pytanie retoryczne> Wiedz, że myślenie o nim skutecznie oddala Cię od zajmowania się swoją osobą.

Gdyby z jego strony było to szczere, to byłabyś już jedyną kobietą w jego życiu.

Kiedy mężczyzna kocha kobietę, zrobi wszystko, by z nią być.

Jest mi bliski, ale na spotkanie nie jestem gotowa w żaden sposób. Nie chcę ryzykować, nie chcę się złamać, nie chcę mu ulec, bo będzie wiedział, jak mnie podejść.

Muszę po prostu przetrawić, że to wszystko to tylko fikcja, a ja się niepotrzebnie łudziłam i zaangażowałam.

Ja tam nic nie usiluje, bo widzę i czuje w sobie obie postacie. Nie jestem jednowymiarowa. Jeżeli miałabym do wyboru dręczenie się latami (czy miesiącami) w takim dziwnym trojkacie a to jak się faktycznie potoczyło - uważam, że dobrze sią stalo. Nie żałuje tej decyzji. Czasami pozorna władza jest gorsza, niż otwarte przyznanie sie, że jesteśmy w zatopione w g**nie po uszy

Ranę należy zdezyndekować, a kości składać prosto. Z dojrzałym człowiekiem nie miałaby problemu by to po ludzku i w pokoju zakończyć.
Więc sugerowałabym jej zebranie się w sobie i zakończenie tego. a nie szlochy i blokowanie. Ma prawie 30 jest dorosła.

Pamiętasz, jak napisałaś, że wątpimy w Ciebie a wszyscy jak jeden mąż opowiedzieli, że nie tyle wątpimy w Ciebie co uczulamy, że czeka Cię trudny czas, który będzie wymagał od Ciebie dużo siły.
Jakkolwiek by to nie zabrzmiało, to co teraz przeżywasz, jest normalne i niestety te uczucia będą Ci towarzyszyć najpewniej przez co najmniej kilka tygodni. Stąd pokusa będzie większa.
Popatrz on się nie odzywa dopiero 2 czy 3 dni a Ty już wariujesz. On, jeśli się odezwie to zrobi to za jakiś czas, kiedy zaczniesz naprawdę tęsknić bo wtedy łatwiej Cię będzie złamać. Zrozum, że dla niego nie są ważne Twoje uczucia, tylko jego interes. Odzywając się teraz pewnie pociągnęłabyś temat, a on przecież tłumaczyć nie zamierza. Kiedy zrobi to za jakiś miesiąc czy dwa, to albo już zapomnisz o tym albo będziesz już tak stęskniona, że przestanie mieć to dla Ciebie jakiekolwiek znaczenie.
Pamiętaj, teraz zaczynasz etap detosku, który jest najcięższy.
A, i absolutnie odradzam jakiekolwiek spotkania z nim. Jeśli się odezwie, to ewentualna wiadomość, że to koniec i tyle ale też bez wdawania w zbędną dyskusję. Nie na tym etapie emocjonalnym bo Autorka jest zwyczajnie zbyt słaba psychicznie i jest zbyt duże ryzyko, że facet ją zmanipuluje. A wtedy takich rozstań będzie jeszcze kilak lub nawet kilkanaście i tak kolejne miesiące i lata miną a Autorka skończy z nerwicą czy nawet depresją.

Możliwe jednak, że on Twoje zarzuty odebrał jako realne zagrożenie, no bo jakim cudem dopiero po 2 latach zauważyłaś, że jest inna kobieta i nagle zaczęło Ci to przeszkadzać. Być może w tym momencie stałaś się po prostu niewygodna i on ten kontakt naprawdę zerwie. Jeśli tak jest to tym lepiej dla Ciebie choć pewnie teraz tego tak nie odbierasz.

Wszystko się zdarzyć może ja mam wrażenie że to jeszcze nie koniec definitywny, nawet jak on się przestraszył,obraził strzelił focha na focha według niego to sobie to zracjonalizuje i będzie być może ciekaw,będzie badał na co może liczyć i na co mu pozwolisz co Ty na to.
Zależy jakie ma możliwości lawirowania w domu i jak jest napalony na Ciebie jak podobało mu sie mieć pewną władzę ,tego się tak łatwo nie odpuszcza .Parę dni to niewiele.Myślenie jak widzisz jest jakby oddzielone i czasem pędzi bez kontroli tak też się będziesz czuć jak miotana dryfująca na wzburzonych falach to też normalka i zespół odstawienia bardzo podobny jak po odstawieniu realnej substancji organizm tak reaguje nie oddzielisz psyche od ciała.
Twoje zmienne nastroje to naprawdę normalka w takiej sytuacji na początku trzęsie i wszystko ostro wibruje częstotliwość jest wysoka
ale to się zmienia i uspokaja ,dbaj o siebie bardziej niż zwykle wysypiaj się nie siedź po nocy jedz przez rozum jak nie masz za specjalnie apetytu ale też nic na siłę.

Autorko, nie tylko ty przezywasz teraz te sytuację. On na pewno też. Napisałam ci wcześniej, że ta wasza kłótnia była typowa kłótnia zazdrosnych o siebie kochankow, a nie rozmowa dwojga ludzi na temat potrzeby rozstania się.
Gdybyś ty poruszyła podczas tej rozmowy sprawę nieliczenia się z twoim życiem, z twoja przyszłością, to ja wtedy uwierzyłabym w to, że coś do ciebie dotarło. Tymczasem z tego, co piszesz ja takich rzeczy nie wnioskuję. Dla ciebie najważniejszymi sprawami sa:
- sypianie faceta z żoną,
- ukrywanie cię przed znajomymi, nieprzedstawianie cię przypadkowym jego znajomym,
- samotne święta, urlopy i zapewne także weekendy,
- jego zachowanie, gdy ktoś do niego telefonował,
- Twoje udawanie przed rodzina i znajomymi, że jesteś singielka
Itd itd
Nie poruszyłaś natomiast, moim zdaniem, sprawy najważniejszej. Tego mianowicie, że ten człowiek od samego początku wiedział, że nie ma niczego do zaoferowania tobie, poza bagnem oczywiście, a mimo to wlazl w twoje życie i korzystał z twoich zasobów niczym zwykła świnia.
Nie razi cię też to, że dokonałaś takiego wyboru, bo przecież każdy normalnie myślący człowiek wiedziałby, że ufanie kłamcy i zdrajcy jest zwykła głupotą.

Tak więc on wcale nie odbiera tego, co dzieje się między wami teraz jako definitywne zerwanie. On siedzi w chalupie i obmyśla, jakby tu ciebie udobruchac.
Zibaczyl zazdrosna o niego kobiete, która (tylko głupi tak by nie pomyślał) czeka na jego deklaracje, że zostawi żonę.
Jak znam życie tym właśnie cię złamie i dalej będziesz to ciągnęła.

A teraz wiesz z jakiego powodu cierpisz najbardziej?
Otóż, ja uważam, że najbardziej na świecie ty boisz się teraz, że straciłaś go na zawsze. Smutne, ale jestem pewna, że tak jest.
Odpowiedź wiec sobie na takie pytanie- czy możliwe jest, żeby człowiek stracił coś, czego nie miał i nie ma?

Odezwał się dziś. Zapytał czy wszystko u mnie w porządku, bo się o mnie martwi (dobre sobie).
Odpisałam mu tylko, że nie czuje się zobowiązana odpowiadać na takie pytania, bo nie jesteśmy już razem i sprawa została wyjaśniona w piątek.
Odpisał tylko "ok, rozumiem".
Nie wiem czy dobrze zrobiłam, czy źle, ale cieszę się, że to napisałam.

Zgadzam się z Cyngli. Otworzyłaś Autorko drogę do dialogu. Za chwilę znowu zaczną ssię wiadomości. Zresztą ta Twoja odpowiedz to taki oczywisty komunikat "jestem obrazona, że ze mną zerwaleś dlatego nie będę rozmawiac (chociaz rozmawiam) ". Innymi słowy kwestia przejrzenia na oczy co do prawdziwego obrazu relacji z zoną przestała byc juz najistotniejszą kwestią, ktora powinna Wasza znajomosc definitywnie zakonczyc.
Poniekąd rozumiem, ze Ty bardzo psychicznie potrzebujesz tego zeby zapudrowac ta brzydką rzeczywistosc i nawet  na siłę uwierzyc ze to jednak nie takie oczywiste ze jestes tylko kochanką znudzonego rutyna malzenska faceta. Wersja,ze to jednak cos wiecej, mistyczne porozumienie dusz, milosc z komplikacjami itp jest lepsza zeby się poczuc lepiej sama ze soba, ukoic bol, zal i rozczarowanie ktore Tobą teraz miota. Tyle tylko ze w rzeczywistosci krzywdzisz siebie jeszcze bardziej. Przedluzasz agonię czegos co i tak zdechnie bo:
1) Ty i tak w glebi duszy juz wiesz jaka jest prawda i bedzie to rzutowalo na Wasze relacje
2) Wasz romans kiedys tez mu spowszednieje jak kazda powtarzalna nawet przyjemna czynnosc, ktora nie ma szans na jakas odmiane, rozwoj, pojscie do przodu.
Od Ciebie wiec zalezy czy chcesz sie za chwile obudzic z reka w nocniku ze najlepsze lata poswiecilas na cos co nie mialo prawa sie udac. Malo tego, zrobilas to w pelni swiadomie bo o ile do niedawna moglas zaslonic sie niewiedza i naiwnoscia o tyle teraz wiesz doskonale ze zona to nie potwor z bagien, z którym ukochany się "meczy" tylko w imie dobra rodziny.

Źle, dobrze, to oceny. Nieistotne. I nieistotnym jest sam fakt odpowiedzi. Istotną - jej treść.
Osoba, która podjęła decyzję o rozstaniu, albo wiadomość od kochanka zignorowałaby, albo napisałaby "ok".

Czyli sprawa potoczyła się tak, jak tutaj większość osób przewidywała. Skoro odpisałaś, widać, że dalej potrzeba kontaktu w Tobie usilnie tkwi. On widzi teraz, że ma uchyloną furtkę do dalszego działania i jeśli Ty następnych razem się nie powstrzymasz od odpisania, będzie miał pewność, że spokojnie Ciebie znowu urobi.

Ależ o tym tu wszyscy mówią. Facet tym smsem badał czy Autorce złość przeszła zostawiając sobie tym samym  jakąś furtkę.
Treść smsa może jednak wskazywać na to, że pewne ziarnko niepewności i strachu zostało w nim zasiane. Stąd jego nagłe zainteresowanie jej samopoczuciem. Facet rozgrywa to bardzo przytomnie. Czując zagrożenie, zerwał zmniejszając Autorce pole manewru. No bo jaki jest teraz sens np. informowania żony skoro nie są razem?
Facet ma czas, spokojnie sobie Autorkę przetestuje, wysyłając co jakiś czas niezobowiązujące wiadomości. On doskonale wie, że znacznie łatwiej urobić "starą" kochankę niż znaleźć "nową". Dlatego do czasu aż nie pojawi ktoś inny będzie chciał trzymać Autorkę w pogotowiu.
To było absolutnie do przewidzenia. On raczej nie zrobi pierwszego kroku, chyba że zaproponuje jakieś niezobowiązujące spotkanie. Jego celem jest doprowadzić Autorkę do takiego stanu, że sama zaproponuje spotkanie i zaciągnie go do łóżka, przesuwając kolejny raz swoje granice. 
Pytanie co zrobi Autorka. Już widać, ze pojawia się u niej ta nieszczęsna huśtawka emocjonalna. Czuła ulgę wręcz złość po piątkowej rozmowie. Minęło zaledwie kilka dni już miała doła pt. "dlaczego on się nie odzywa?", Odezwał, czym znów poprawił jej w jakiś sposób samopoczucie a właściwie to co mu wtedy mogła odpisać. Za kilka dni znów będzie dół i rozkminianie dlaczego on odpisał tylko "ok, rozumiem?". Potem znów będzie jego jakaś wiadomość, która jak kolejna "działka" będzie dawała chwilowe polepszenie nastroju przy czym za każdym razem następujący po tym dół będzie coraz głębszy.
Wtedy już mówię co będzie. Autorka na totalnym głodzie zgodzi na niezobowiązujące spotkanie na którym on w swojej wspaniałomyślności będzie ją pocieszał i oferował swoje wsparcie - w sytuacji kiedy to on jest źródłem jej złego samopoczucia - totalny odlot.
Autorka będąc w kiepskim stanie psychicznym straci kompletnie instynkt samozachowawczy, nie będzie już w stanie ocenić czy ten facet jest jej wybawcą czy katem. W końcu to on sprawia, że czuje się lepiej, ale też on jest przyczyną jej dołów. Naprawdę niewiele się to różni od narkomana.
Autorka jest teraz w bardzo niebezpiecznej sytuacji. Cieniutka jest granica pomiędzy zwykłym "cieszę się, że mu napisałam to co napisałam" a wdaniem się po raz kolejny w jego dalsze gierki i manipulacje. Teraz Autorka myśli, że jest górą bo mu tak napisała, ale on wie, że ma ją w garści. Ta jej odpowiedź tylko uspokoiła go, że Autorka nie planuje jakichś głupich ruchów.
Dlatego najlepiej nie odpisywać.
I tak jak ktoś pisał, jak już chciała coś odpasać to najlepszą odpowiedzią byłoby zwykłe "ok". Im większa interakcja tym szersza furtka i większe pole do popisu.
Ja jeszcze raz podkreślę jedną rzecz - facetowi nigdzie nie spieszy, on ma swoją rodzinę, seks z żoną, dzieci mu rosną... spokojnie może tak wysyłać jakieś wiadomości do Autorki co kilka dni przez parę tygodni a nawet miesięcy nawet pomiędzy jakimiś przyziemnymi czynnościami dnia codziennego, stojąc w korku czy kolejce do kasy. To Autorka w tym czasie będzie przeżywać katusze. Nie on.

Ta nutka niepewności, którą być może zasiała Autorka u niego wydaje się trochę kuriozalna, biorąc pod uwagę jego intencje oraz to, jak on w ogóle podchodzi do znajomości z Autorką. Bo to nie strach czy niepewność przed rozpadem związku, ale czysta obawa, że "zdobycz" może mu się wymyka z rąk i nie będzie mógł dalej czerpać z tej znajomości jedynej w swoim rodzaju "satysfakcji". Najtrudniejsze, co w takim momencie przychodzi to całkowite wyeliminowanie z siebie żalu, tęsknoty i bólu, gdzie burzyć się powinna przede wszystkim w nas złość, gniew w stosunku do kogoś, kto nas zawiódł. Dlatego tak ciężko jest odrzucić wiadomość, nie odpisać na maila czy samemu się nie odzywać, często tłumacząc się przy tym  grzecznością czy zwykłą dyplomacją.