Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

Wiki04 napisał/a:

Wybacz Droga Autorko ale obwinanie nieświadomej małożonki winą za romans jest kur***brzydko mówiąc.
W pierwszej kolejności winę ponosi mąż bo to on ślubował, a zamiast naprawiać małżeñstwo czy odejść pakuje się w romans.
Twoja wina bo świadoma tego że jest rodzina dzieci weszłaś w ten układ razem ze wszystkimi jego konsekwencjami.
Dziś żona jest zołza suka co tam jeszcze, jak wyjdzie romans Ty będziesz najgorsza.
Co do oceny kochanki i kwestii winy no cóż są kobiety ( jak ja) ktore w życiu mają zasady i dla nich zajęty facet jest nie do ruszenia choćby był przystojny oczytany boski. Ty masz własny kręgosłup zasad i teraz ponosisz konsekwencje.
Swoją drogą uważam, że nie wytrwasz skoro dałaś soba manipulować dwa lata i łykałaś kłamstwa to nadal będziesz to robić.

A Ty znowu swoje...
Całe szczęście, że jesteś taką złotą kobietą z zasadami i z całą pewnością to nie był powód, dla którego Twój mąż przymilał się do innej. Ah, to ona się uczepiła go, przecież to zwyłka s..ka

ObecnaKochanka napisał/a:

O przyjaźni też wiele słyszałam, że skoro mi nie pasuje taki układ, to on chce, żebym chociaż tak została w jego życiu.
Tylko nigdy się to potem nie przełożyło na nasze spotkania. Tu muśnięcie, tu lekki dotyk, tu przytulenie i proszę... znów się wracalo do starych zwyczajów. Nie wierzę, że po takim związku, po takich uczuciach i emocjach można stworzyć zdrową przyjaźń, a przynajmniej ja sobie jej nie wyobrażam na ten moment.

Nie można, a na pewno nie ot tak przejść od razu od romansu do przyjaźni.
Mi coś takiego też przyszło do głowy. Oczywiście pod wpływem jego nalegania. Wydawało mi się, że przecież wystarczy nie sypiać ze sobą. Skoro lubię go jako człowieka, w pracy super uzupełniamy itp., itd. to jaki problem? Poza tym oszczędzę sobie tego bólu związanego z całkowitym odcięciem. Nic bardziej mylnego!
Tak jak piszesz, to już nie będzie "czysta" przyjaźń... aluzje dostawałam non stop. A to zdjęcie miejsca w którym byliśmy, a to piosenka a to... zawsze coś mu gdzieś mnie niby przypominało. Nie mówiąc o jakich niby przypadkowych muśnięciach itd.
Dopiero po czasie zdałam sobie sprawę, że robił to celowo by wywołać we mnie wspomnienia i tęsknoty.
Nie wchodź w to. To tylko niepotrzebne przeciąganie w czasie czegoś co musi i tak nastąpić. Im szybciej wyjdziesz z tego bagna tym lepiej.

Okey , poczytałem ....To teraz napiszę aktualizację
Teraz facet kombinuje w taki sposób , ze chce się przyjaznić . Chce za wszelką cenę utrzymać kontakt , bo może jednak ....za którymś razem przyjacielskiego spotkania ulegniesz.
Nie wierzę w taką przyjażń, kiedy jest chemia między kobietą a mężczyzną. Ty również nie chcesz się odciąć całkowicie , dlatego zostawiasz otwartą furtkę .
Zerwać całkowicie kontakt , nie ma innego wyjścia moim zdaniem

Peter889 napisał/a:

Okey , poczytałem ....To teraz napiszę aktualizację
Teraz facet kombinuje w taki sposób , ze chce się przyjaznić . Chce za wszelką cenę utrzymać kontakt , bo może jednak ....za którymś razem przyjacielskiego spotkania ulegniesz.
Nie wierzę w taką przyjażń, kiedy jest chemia między kobietą a mężczyzną. Ty również nie chcesz się odciąć całkowicie , dlatego zostawiasz otwartą furtkę .
Zerwać całkowicie kontakt , nie ma innego wyjścia moim zdaniem

Ja też w to nie wierzę, ale on mi już tego nawet nie proponuje. To już za nami.
Został stary układ, który wczoraj się ponoć skończył. Bo ja przesadziłam

Dobrze, że jednak w końcu otrzeźwiałaś, chwyciłaś się tego gzymsu, który jest początkiem wspinaczki do pozbycia się go z głowy i życia. Na razie ciągnie jeszcze pewnie mocno w dół, ale pytanie czy masz w sobie dostatecznie dużo siły, żeby się podciągnąć? Mówiąc szczerze, to te jego gadki o Twojej potencjalnej zdradzie przy realizacji Twoich fantazji już zadziałyby na mnie jak płachta na byka. Rzadko się spotyka hipokryzję o takim poziomie, ale jak sama widzisz pewne jednostki skrupułów nie mają. Tym lepiej, że udało Ci się osiągnąć ten etap, kiedy zdecydowałaś się to wszystko przerwać.
Ponadto, to proponowanie przyjaźni jest moim zdaniem szczytem bezczelności i braku empatii z jego strony. Tego typu propozycja oferowana komuś, z kim jeszcze do niedawna łączył kogoś romans, to albo brak wyobraźni, albo zwyczajnie czysty cynizm, podyktowany chęcią powrotu do dawnego układu.

ObecnaKochanka napisał/a:

ulle napisał/a:

Autorko, on odezwie się na pewno. Co wtedy zrobisz?

Na chwilę obecną- nic. Nie odbiorę, nie odpiszę.

Prędzej czy później odbierzesz.
Pisze tak, bo wiem, jak to jest. Skończy się tym, że jeszcze bardziej pozwolisz temu facetowi na przesunięciu twoich granic, oczywiście na twoja niekorzyść. Jeśli wrócisz, to temat jego sypiania z żoną przestanie być tabu. On zawsze może Ci powiedzieć, że nigdy nie obiecywał ci, że żona nie będzie sypiał. Zamiast tego powie ci, że może faktycznie z tym seksem z żoną wyszło niefajnie, bo zawsze zapewniał cię, że nic go z nią nie łączy, ale ze akurat wtedy byliście pokłóceni, żona go sprowokowała i tak wyszło. Ty to lykniesz i od tej pory on jeszcze bardziej cię zawłaszczy.
To jedna sprawa.
A teraz napisze o drugiej sprawie, która bardzo mi się nie podoba, bo źle wróży na przyszłość. Chodzi mi mianowicie o to, że wy pokłóciliście się jak para zazdrosnych o siebie kochanków, a nie jak ludzie, którzy doszli do wniosku, że nie można ciągnąć tego syfu. On był zazdrosny i ty też.
Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z tego, że on teraz, gdy jego emocje trochę opadły, też tak myśli o waszej kłótni? On jeszcze raz przekonał się, że bardzo Ci na nim zależy, skoro jesteś taka zazdrosna o żonę i że tak naprawdę chcesz go docisnąć, żeby zostawił żonę i żebyś Ty miała go na wyłączność. On teraz wie, że zabawa z tobą powoli dobiega końca, bo Ty zaczęłaś domagać się od niego deklaracji i konkretnych kroków w sprawie rozwodu.
On wcale więc nie martwi się teraz, że rzekomo cię stracił, lecz wie, że zaczynasz robić się kłopotliwa. Prawdopodobnie wyskoczy więc z jakimiś obiecankami, jak to wszystko zrozumiał i że żyć bez ciebie nie może oraz, że złoży pozew o rozwód itd. Ty będziesz szczęśliwa i znowu pełna nadziei, czas będzie mijał, a on będzie zwlekał ze złożeniem pozwu, bo albo kwarantanna będzie przeszkodą, albo problemy wychować że z dziećmi, wuec teraz nie za bardzo, albo żona nagle się rozchoruje itd. Ty będziesz czekała, a Twoja frystracja będzie rosła. Czas oczywiście będzie płynął i nim naprawdę tak na dobre nie będziesz miała dość takiego życia uolyna że dwa lata, może przekroczysz 30-tke.

Czy taki czarny scenariusz nie jest możliwy?

Czy jesteś pewna, że na więcej temu człowiekowi już nie pozwolisz? Przecież tyle już zniosłaś i z tyłu rzeczy dla niego zrezygnowałaś?

ulle napisał/a:

ObecnaKochanka napisał/a:

Na chwilę obecną- nic. Nie odbiorę, nie odpiszę.

Prędzej czy później odbierzesz.
Pisze tak, bo wiem, jak to jest. Skończy się tym, że jeszcze bardziej pozwolisz temu facetowi na przesunięciu twoich granic, oczywiście na twoja niekorzyść. Jeśli wrócisz, to temat jego sypiania z żoną przestanie być tabu. On zawsze może Ci powiedzieć, że nigdy nie obiecywał ci, że żona nie będzie sypiał. Zamiast tego powie ci, że może faktycznie z tym seksem z żoną wyszło niefajnie, bo zawsze zapewniał cię, że nic go z nią nie łączy, ale ze akurat wtedy byliście pokłóceni, żona go sprowokowała i tak wyszło. Ty to lykniesz i od tej pory on jeszcze bardziej cię zawłaszczy.
To jedna sprawa.
A teraz napisze o drugiej sprawie, która bardzo mi się nie podoba, bo źle wróży na przyszłość. Chodzi mi mianowicie o to, że wy pokłóciliście się jak para zazdrosnych o siebie kochanków, a nie jak ludzie, którzy doszli do wniosku, że nie można ciągnąć tego syfu. On był zazdrosny i ty też.
Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z tego, że on teraz, gdy jego emocje trochę opadły, też tak myśli o waszej kłótni? On jeszcze raz przekonał się, że bardzo Ci na nim zależy, skoro jesteś taka zazdrosna o żonę i że tak naprawdę chcesz go docisnąć, żeby zostawił żonę i żebyś Ty miała go na wyłączność. On teraz wie, że zabawa z tobą powoli dobiega końca, bo Ty zaczęłaś domagać się od niego deklaracji i konkretnych kroków w sprawie rozwodu.
On wcale więc nie martwi się teraz, że rzekomo cię stracił, lecz wie, że zaczynasz robić się kłopotliwa. Prawdopodobnie wyskoczy więc z jakimiś obiecankami, jak to wszystko zrozumiał i że żyć bez ciebie nie może oraz, że złoży pozew o rozwód itd. Ty będziesz szczęśliwa i znowu pełna nadziei, czas będzie mijał, a on będzie zwlekał ze złożeniem pozwu, bo albo kwarantanna będzie przeszkodą, albo problemy wychować że z dziećmi, wuec teraz nie za bardzo, albo żona nagle się rozchoruje itd. Ty będziesz czekała, a Twoja frystracja będzie rosła. Czas oczywiście będzie płynął i nim naprawdę tak na dobre nie będziesz miała dość takiego życia uolyna że dwa lata, może przekroczysz 30-tke.

Czy taki czarny scenariusz nie jest możliwy?

Czy jesteś pewna, że na więcej temu człowiekowi już nie pozwolisz? Przecież tyle już zniosłaś i z tyłu rzeczy dla niego zrezygnowałaś?

Ulle.. Masz rację, że tak może próbować mnie podejść, ale.. Ja wcale nie muszę się na to godzić. Każdy ma swoją granicę wytrzymałości. Wczoraj moja została przekroczona, bo tak, jak wmawiał mi, że między nimi nic nie ma, że ona taka zimna, oschła i nieuczuciowa, tak wczoraj wylał na mnie wiadro zimnej wody. Czasem, na początku coś wspominał, że seks jest raz na miesiąc, ale z rozwojem naszej relacji, coraz rzadziej niby tak było. A tu proszę. Jest całkiem inaczej.
Nie chce być już drugą, która cały dzień czeka na to, czy jaśnie pan będzie mógł wyjść z domu, czy nie. Nie chce żyć jego życiem, jego rodziną, jego żoną, jego dziećmi. Nie chce się spotykać ukradkiem, tak, żeby nikt nie widział. Nie chce się chować. Nie chce płakać, że to nie ze mną idzie na urodziny kolegi. Nie chce siedzieć cicho, jak ktoś do niego dzwoni. Nie chce być wyciszona w telefonie i zapisana męskim imieniem i nazwiskiem. Nie chce się dostosowywać do planów żony. Nie chce mieć wyznaczonych godzin, w których mogę zadzwonić. Nie chce udawać przed znajomymi, że jestem singielką. Nie chce oklamywac sama siebie, że jest fajnie, dla tych kilku godzin radości, bo późniejszy smutek, żal, złość mnie niszczy. Mogę tak wymieniać i wymieniać.

Nie chce już tak żyć i tego jestem pewna. Ja po prostu chce mieć swoje życie.

ObecnaKochanka napisał/a:

ulle napisał/a:

Autorko, on odezwie się na pewno. Co wtedy zrobisz?

Na chwilę obecną- nic. Nie odbiorę, nie odpiszę.

Prędzej czy później odbierzesz.
Pisze tak, bo wiem, jak to jest. Skończy się tym, że jeszcze bardziej pozwolisz temu facetowi na przesunięcie twoich granic, oczywiście na twoja niekorzyść.
Jeśli wrócisz, to temat jego sypiania z żoną przestanie być tabu. On zawsze może Ci powiedzieć, że nigdy nie obiecywał ci, że z żona nie będzie sypiał. Zamiast tego powie, że może faktycznie z tym seksem z żoną wyszło niefajnie, bo zawsze zapewniał cię, że nic go z nią nie łączy, ale ze akurat wtedy byliście pokłóceni, żona go sprowokowała i tak wyszło. Ty to lykniesz i od tej pory on jeszcze bardziej cię zawłaszczy.
To jedna sprawa.
A teraz napisze o drugiej sprawie, która bardzo mi się nie podoba, bo źle wróży na przyszłość.
Chodzi mi mianowicie o to, że wy pokłóciliście się jak para zazdrosnych o siebie kochanków, a nie jak ludzie, którzy doszli do wniosku, że nie można ciągnąć tego syfu. On był zazdrosny i ty też.
Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę z tego, że on teraz, gdy jego emocje trochę opadły, też tak myśli o waszej kłótni? On jeszcze raz przekonał się, że bardzo Ci na nim zależy, skoro jesteś taka zazdrosna o żonę i że tak naprawdę chcesz go docisnąć, żeby zostawił żonę i żebyś Ty miała go na wyłączność. On teraz wie, że zabawa z tobą powoli dobiega końca, bo Ty zaczęłaś domagać się od niego deklaracji i konkretnych kroków w sprawie rozwodu.
On wcale więc nie martwi się teraz, że rzekomo cię stracił, lecz wie, że zaczynasz robić się kłopotliwa, ale ze walczysz o niego niczym lwica.
Prawdopodobnie wyskoczy więc z jakimiś obiecankami, jak to wszystko zrozumiał i że żyć bez ciebie nie może oraz, że złoży pozew o rozwód itd. Ty będziesz szczęśliwa i znowu pełna nadziei, czas będzie mijał, a on będzie zwlekał ze złożeniem pozwu, bo albo kwarantanna będzie przeszkodą, albo problemy wychowawcze z dziećmi, wiec teraz nie za bardzo, albo żona nagle się rozchoruje itd. Ty będziesz czekała, a Twoja frustracja będzie rosła. Czas oczywiście będzie płynął i nim naprawdę tak na dobre nie będziesz miała dość takiego życia uplyna że dwa lata, może przekroczysz 30-tke?

Czy taki czarny scenariusz nie jest możliwy?

Czy jesteś pewna, że na więcej temu człowiekowi już nie pozwolisz? Przecież tyle już zniosłaś i z tylu rzeczy dla niego zrezygnowałaś?

Wiecie co, tak sobie myślę, że to wszystko jest strasznie smutne. Człowiekowi się wydaje, że jest szczęśliwy, że to jest takie inne i wyjątkowe, że to nie działa, tak jak u innych, że tu naprawdę jest miłość, szczerość i będą żyli długo i szczęśliwie. A potem człowiek spotyka się z okrutną prawdą. Nie ma tu nic wyjątkowego, nie ma tu nic innego, wszystko jest utartym schematem, którego nikt się nie uczy, a po prostu on jest.
I tak, jak on po prostu wstanie i się otrzepie i pójdzie dalej, tak ja będę się zbierać i podnosić przez długi czas.
Nie będę kłamać, że mnie nie ciągnie, nie będę kłamać, że nie myślę o nim, nie będę kłamać, że liczyłam na inny scenariusz, ale kłamstwem nie jest to, że chce się z tego wyplątać, że mam tego serdecznie dość, że chce być tak samo dla kogoś ważna, jak ten ktoś dla mnie. Choć na chwilę obecną nie wyobrażam sobie, że kogoś takiego spotkam, to mimo to nie chce pozostać w tej relacji, bo jestem psychicznym wrakiem.
Ja sobie zdaję sprawę z tego, że przy moim uzależnieniu emocjonalnym, będzie mi cholernie trudno być stanowczą, ale wiem też, że jeśli ja o siebie nie zawalczę, to nikt tego nie zrobi.
Chciałbym do Was napisać za pół roku, rok, że dałam radę, że jestem z siebie dumna, że poznałam kogoś i czuje, że się zakochuje.. Ale żeby tak było, to muszę sobie dać na to szansę.

Już miałam napisać, że jesteś świadomą osobą, ale... Izzie_Stevens była w mej głowie i napisała to wcześniej. Wobec tego zwrócę uwagę na coś innego. Nie zakładaj, że Twe "zbieranie się" będzie trwało długo. Jednym ze sposobów uwolnienia się z emocjonalnej zależności jest kontakt z własnymi uczuciami. Napisałaś, że to smutek. A co jest głębiej? Tak, to bardzo często nieakceptowane uczucie, ale niesie ze sobą mnóstwo energii i mnóstwo energii trzeba zużyć, by to uczucie stłamsić, ukryć. A z jego pomocą można tyle rzeczy, dla swego dobra, zrobić.

Wielokropek napisał/a:

Już miałam napisać, że jesteś świadomą osobą, ale... Izzie_Stevens była w mej głowie i napisała to wcześniej. Wobec tego zwrócę uwagę na coś innego. Nie zakładaj, że Twe "zbieranie się" będzie trwało długo. Jednym ze sposobów uwolnienia się z emocjonalnej zależności jest kontakt z własnymi uczuciami. Napisałaś, że to smutek. A co jest głębiej? Tak, to bardzo często nieakceptowane uczucie, ale niesie ze sobą mnóstwo energii i mnóstwo energii trzeba zużyć, by to uczucie stłamsić, ukryć. A z jego pomocą można tyle rzeczy, dla swego dobra, zrobić.

Wielokropku, a głębiej jest żal i rozczarowanie, że nie powiedziałam STOP wtedy, kiedy powinnam, tylko tłumiłam w sobie trzeźwe myślenie i tłumaczyłam, to jakąś fantastyczną nicią, zrozumieniem, bratnią duszą i innymi pierdołami, które teraz nie mają żadnego znaczenia.
Gość wyciągnął mnie z jednego bagna, wrzucając w jeszcze większe i to na swoje własne życzenie.

ObecnaKochanka napisał/a:

Wielokropek napisał/a:

Już miałam napisać, że jesteś świadomą osobą, ale... Izzie_Stevens była w mej głowie i napisała to wcześniej. Wobec tego zwrócę uwagę na coś innego. Nie zakładaj, że Twe "zbieranie się" będzie trwało długo. Jednym ze sposobów uwolnienia się z emocjonalnej zależności jest kontakt z własnymi uczuciami. Napisałaś, że to smutek. A co jest głębiej? Tak, to bardzo często nieakceptowane uczucie, ale niesie ze sobą mnóstwo energii i mnóstwo energii trzeba zużyć, by to uczucie stłamsić, ukryć. A z jego pomocą można tyle rzeczy, dla swego dobra, zrobić.

Wielokropku, a głębiej jest żal i rozczarowanie, że nie powiedziałam STOP wtedy, kiedy powinnam, tylko tłumiłam w sobie trzeźwe myślenie i tłumaczyłam, to jakąś fantastyczną nicią, zrozumieniem, bratnią duszą i innymi pierdołami, które teraz nie mają żadnego znaczenia.
Gość wyciągnął mnie z jednego bagna, wrzucając w jeszcze większe i to na swoje własne życzenie.

"Bratnia dusza", "Światełko w tunelu", "moje szczęście"... to kity dla mnie. I jeszcze przeznaczenie... mieliśmy się spotkać, jestesmy tacy podobni... (paw) 
Ech... bzdura na bzdurze. Zdeptany człowiek zadowoli się każdym gównem...

Lacrymosa masz styl Tatiany Kostyry. Tej psycholog z youtuba. Jeśli to Ty, to dzięki za Twoje filmiki - pozwalają odbić się od dna i ogarnąć rzeczywistość...

ObecnaKochanka napisał/a:

Netania napisał/a:

"Bratnia dusza", "Światełko w tunelu", "moje szczęście"... to kity dla mnie. I jeszcze przeznaczenie... mieliśmy się spotkać, jestesmy tacy podobni... (paw) 
Ech... bzdura na bzdurze. Zdeptany człowiek zadowoli się każdym gównem...

Lacrymosa masz styl Tatiany Kostyry. Tej psycholog z youtuba. Jeśli to Ty, to dzięki za Twoje filmiki - pozwalają odbić się od dna i ogarnąć rzeczywistość...

Oj tak ! Przeznaczenie !!! Zapomniałam jeszcze o tym. No i oczywiście " To nie nasz czas, ale jesteśmy sobie pisani, więc jeszcze ze sobą będziemy". Taaa... Na bank... Jak ja już się od tego odbiję i uwolnię, to to będzie ostatnia rzecz, jaką bym w swoim życiu chciała. Mam wracać do kogoś, kto mnie w jakis spososb sponiewierał psychicznie?  No az taką wariatką, to ja nie jestem

Oj ja jeszcze miałam tekścior roku - "Co ja bym dał za wehikuł czasu... zaraz bym się cofnął i związał się z Tobą... "( znaliśmy się już dawniej)

Boże... jakie to śmieszne i żałosne teksty.

No niestety,  takie  teksty to raczej  służą  podpieraniu  jakiegoś  stworzonego  na swoje  potrzeby  obrazka, a nie  poznawaniu  się  jako osoby. Ale jednak  było coś  w tym  mężczyźnie,  co Cię  mocno przyciagalo  i jak rozumiem,  byłaś  w tym romansie  szczesliwa  czy nie? Bo trudno  mi sobie  wyobrazić  układ,  gdzie Ty przez  2 lata  płaczesz  w poduszkę,  bo i taki romans  i małżeństwo są bez sensu.

ObecnaKochanka napisał/a:

Ela210 napisał/a:

No niestety,  takie  teksty to raczej  służą  podpieraniu  jakiegoś  stworzonego  na swoje  potrzeby  obrazka, a nie  poznawaniu  się  jako osoby. Ale jednak  było coś  w tym  mężczyźnie,  co Cię  mocno przyciagalo  i jak rozumiem,  byłaś  w tym romansie  szczesliwa  czy nie? Bo trudno  mi sobie  wyobrazić  układ,  gdzie Ty przez  2 lata  płaczesz  w poduszkę,  bo i taki romans  i małżeństwo są bez sensu.

Oczywiście Elu, że byłam szczęśliwa. Dawał mi wbrew pozorom to, czego nigdy nie miałam. Tylko z miesiąca na miesiąc przestało mi to wystarczać. Nie chciałam, żeby on w moim życiu bywał, tylko był. I tu się zrobiły schody.

To człowiek, którego kocham i nie mam zamiaru mówić, jakim złym człowiekiem jest, bo tak naprawdę ja warunki znałam, a, że teraz płaczę, to na swoje życzenie.

Pewnie się tu zaraz niektóre  koleżanki obudzą, że piszę  o romansie  jak o zwykłym związku, ale przecież  Ty brałaś  pod uwagę  wspólne  życie, a jak się okazuje, mało co znalazł, skoro wczoraj  przykro Cię  zaskoczył.

ulle napisał/a:

No dokładnie, opowiadanie innemu facetowi w jakim szambie się było skończyć się może źle. Jednak kiedyś tam trzeba tej osobie coś powiedzieć, powiedzieć ale z głową, bez snucia opowieści. Trzeba robić to tak, ja robi to Roksan, mówi, że miała mała przygodę z żonatym, ale nie chce nawet tego wspominać, bo po co. Nie wyobrażam sobie takiej sytuacji, że właśnie poznałaś faceta i zaczynasz przed nim godzinna

spowiedź, a on słucha, słucha, oczy robią mu się coraz większe i zapał zaczyna mu spadać. Niech ta osoba najpierw dobrze cię pozna i wtedy możesz mimochodem wtrącić, że ty dziwisz się kobieto, które spotykają się z żonatymi, że też przez chwilę przeszłaś przez coś takiego, jednak w porę pogoniłas gościa. I więcej na ten temat z nim nie rozmawiaj.

Otóż to. Popełniamy różne błędy, mamy różne doświadczenia, które nas kształtują. Ja nie jestem tą samą czy taką samą osobą jaka byłam te kilka lat temu. Nawet tu na forum usłyszałam opinie od osoby, która z tamtego czasu udzielała się w moim wątku, że ja wtedy a ja teraz to dwie różne osoby, wręcz sugerowała (wiadomo w żartach), że ktoś podszył pod moje konto. No nie. To ja ta sama tylko mądrzejsza o tamte doświadczenia, bardziej świadoma itd. Nie miałam potrzeby by zmieniać nick bo po co? Trafiłam tu z problemem podobnym do Autorki może bardziej nawet zawikłanym bo byłam już o krok dalej bo skończyłam romans tylko potem nie mogłam ułożyć życia z kimś innym bo gdzieś tam wciąż orbitował on-ex kochanek.
Po latach mam zupełnie inną perspektywę. Po tych latach i kilku nieudanych związkach w końcu trafiłam te "tego". Czy na zawsze nie wiem. Tamten romans bardzo mnie zmienił. Wcale nie na gorsze (tak mi się wydaje). Po prostu pozbawił chyba wrodzonej naiwności i tej wiary w "dwie połówki jabłka".
Tak naprawdę w perspektywy czasu szczerze powiem, że naprawdę drugorzędne znaczenie ma dla mnie to, że był żonaty. Serio. Dlaczego? Bo uważam, że ludzie tkwiący w złych, toksycznych związkach powinni się rozstawać, bo po co się męczyć. Dla mnie większym wyzwaniem i nauczką było nie dać się "manipulantowi". Nie chcę absolutnie zwalać winy na niego ale myślę, że przejrzałam jego styl/schemat działania na wylot. A myślę.. nawet nie myślę wiem, że jest starym wyjadaczem i pomimo, że nie uważam się za gupią, dałam się wciągnąć w jego gierki. Wtedy.
Myślę, mam nadzieję, że teraz nie popełniłabym już tego błędu, nie poszła bezmyślnie za uczuciem czy słowami jak ćma do ognia.
Czy w tej chwili zasadne jest ocenianie mnie w kontekście hmm nie wiem jak to określić "predyspozycji do bycia tą drugą, kochanką? Nie sądzę. Ten etap mam dawno za sobą.
Śmiem nawet twierdzić, że osoby, które siebie obecnie stawiają jako wzór cnot itd. są teoretycznie bardziej narażone na manipulacje takich gachów, niż ja teraz. Może się mylę, ale tak uważam. Podobnie jak z dziewicami, które nagle odkrywają w sobie ochotę doświadczenia czegoś nowego.
Tyle o sobie wiemy ile nas sprawdzono. I tego się trzymam.

Myślę, że to jest bardziej skomplikowane niż nam się wydaje. Ludzie kłamią, manipulują dla osiągniecia własnych korzyści. Każdy z nas jednak chce kochać i być kochanym. Dlatego się na to nabieramy. Uczucia jednak nie są udawane, nie zawsze. Przewagę ma ten, kto znajdzie czyjś czuły punkt. Tak jest na każdej płaszczyźnie. Nie tylko w miłości. W biznesie też.
Gdybyśmy się nie zakochiwali byłoby być może łatwiej a może nie. Może byśmy byli bardziej bezwzględni ale czy jakakolwiek rodzina by przetrwała?
Ludzką rzeczą jest potrzeba miłości, bliskości, zrozumienia. Może częstsza u kobiet ale faceci też tak mają.
Znalezienie tej "drugiej połówki" to nie lada wyzwanie. Może w tych wczesnych latach te relacje są bardziej czystsze, choć sądząc po dzisiejszej młodzieży też niekoniecznie. To, że będziemy dla siebie pierwsi nie daje gwarancji, że pozostaniemy. Nie mówiąc już o tym, że ślub też niczego nie gwarantuje. To, że ktoś zdradził też nie oznacza od razu że na pewno zdradzi.
Żeby pozbawić się całkowicie tego typu rozczarowań, to chyba w ogóle nie powinniśmy wchodzić w związki.
Ludzie nie są tylko dobrzy albo źli, nic nie jest tylko albo białe albo czarne. Większość jak nie wszystkie związki/małżeństwa przechodzą kryzysy, mniejsze lub większe. Zachowania pewnych osób wpływają na nasze reakcje, często te najgorsze. Z którymi nie chcemy utożsamiać. Pięknie to wyjaśniła Pikupik. Jej (ex)mąż swoim zachowaniem powodował, że była nerwowa. Ale czy to oznacza, że jest 'zołzą'? Nie.
Być może też ta żona kochanka Autorki wkurza na niego bo za mało czasu poświęca dzieciom. A czemu tak mało poświęca? A no bo woli spotkać z kochanką. Może wie, domyśla może nie. Paradoksalnie im więcej czasu z Autotką spędza, tym żona bardziej wkurzona (nawet jeśli myśli, że ciężko pracuje), a ona odbiera to jako sygnał, że źle im w związku. I koło zamyka.
Itd., itd.

Warto jednak zapytać się faceta/kobiety jaki stosunek ma do takich osób, ot by nie tracić czasu na niewłaściwy związek. Chyba że lubicie siedzieć z ludźmi którzy się wami brzydzą.

Wnioski przychodzą same, nauczkę chyba już dostałam, ale i pewnie to nie jedyna, która mnie za to spotka.

Mówicie też o pracowaniu nad sobą. Macie jakieś konkretne rady co powinnam zrobić? Na co zwrócić uwagę, co mi pomoże ruszyć z miejsca? Bo "praca nad sobą" może znaczyć wiele, tylko co tak naprawdę zrobić?

TypowyCharlie napisał/a:

Warto jednak zapytać się faceta/kobiety jaki stosunek ma do takich osób, ot by nie tracić czasu na niewłaściwy związek. Chyba że lubicie siedzieć z ludźmi którzy się wami brzydzą.

Rozumiem  Charlie  że z wzajemności  i poczucia sprawiedliwości  On też opowie o swoich kobietach. Żeby nie traciła  czasu.

Roxann, wejście w romans nauczyło mnie : "nigdy, nie mów nigdy" (Bo zawsze byłam pewna, że nigdy bym w coś takiego nie weszła), ale od każdej reguły są wyjątki. Nie ma mowy, żebym wpakowała się znów na własne życzenie w coś takiego. Nie pozwolę sobie, żeby kolejny raz tak cierpieć. Po to ludzie są w danych sytuacjach, żeby zdobywać jakieś doświadczenie i wyciągać z nich wnioski. Taki właśnie jest mój : nigdy nie być już w trójkącie.

Nie chce stąd uciekać.. Już raz próbowałam sama sobie z tym dać radę i po miesiącu odpadłam. Nie chcę, żeby znów tak było. Dlatego wolę, żebyście na mnie "krzyczeli" i oblewali zimną wodą, niż żebym zrobiła znów coś głupiego.
Ja naprawdę czuję się jak po odstawieniu narkotyku, wiem, że to złe, że mnie od środka zabija, że tylko jest gorzej, a nie lepiej, ale pamiętam ten zjazd, ten cudowny stan, który gdzieś tam kusi. Choć na ten moment ten narkotyk wywołuje tylko negatywne emocje. Ale pamiętam co było przy pierwszej próbie rozstania..

Złość żon na kochankę wynika z prostej przyczyny. Jeśli są dzieci to matka musi zdusić jakoś w sobie złość na tego kto ją skrzywdził, aby móc znosić męża dalej w swoim życiu (niezależnie od tego czy zostaje z żoną czy odchodzi). Musi gdzieś tą frustrację wylać. Zwalenie winy na kochankę pozwala utrzymać jakiś sensowny kontakt dla dobra dzieci. Nienawiść skoncentrowana na mężu mogłaby uniemożliwić poprawne stosunki. Wiesz, że ja całe życie miałam taki pogląd, że gdyby mnie mąż zdradził to bym go wykopała na zbity pysk, albo jak odejdzie do innej to kij mu w oko - nie kocha - niech spada. Ale życie pokazało mi, że zmienia się perspektywa gdy rzeczywiście nas to spotyka, zwłaszcza gdy są dzieci, zwłaszcza małe, lub porzucenie dla innej następuje w planowanej ciąży lub tak ja mnie to spotkało - tuż po urodzeniu.

Obecnakochanko, mimo, że sama wylewam w myślach pomyje na własną dziunię to nie zamierzam cię oceniać. Ale jeśli chcesz pójść do przodu powinnaś przestać mylić pojęcia. Bo na prawdę nie jest istotne to, że jego związek był nieudany lub że jego żona to zołza. Bo jak już mówiłam możliwe, że zołzowatość żony wynika z zachowania męża - relacje budują dwie osoby. Dla ciebie to nie powinno mieć znaczenia. Najistotniejsze jest to jaki ten człowiek jest sam w sobie i jak traktuje ciebie. Popatrz sama. Gościa w ogóle nie interesuje co ty czujesz i co byłoby dla ciebie dobre, jakie są twoje pragnienia. Wszystko odnosi wyłącznie do siebie i tego co on chce. Jest skrajnym egoistą skoncentrowanym wyłącznie na sobie. Jego zachowanie wynika z jego ułomności, a nie z tego jaka jest jego żona. Gdyby był w porządku to uporządkował by wszystkie sprawy, wziął na siebie odpowiedzialność za swoje decyzje a nie trzymał 5 srok za ogon. Na prawdę chcesz takiego faceta? Zdajesz sobie sprawę z tego, że on nigdy niczego dla ciebie nie poświęci? Będzie tylko brał? To nie jest facet do życia w stałym związku. Jak tylko zacznie się u was gorzej dziać gość poszuka sobie nowej gałęzi, z resztą już pokazuje pazurki bo zaczynasz mieć jakieś oczekiwania....

EDIT - jeszcze raz przeczytałam historię kłótni o seks z kobietą i dodam - ten człowiek to jełop. Nie ma odwagi powiedzieć wprost, że z tobą kończy bo wybrał żonę tylko wymyśla pseudo focha, żeby wyszło, że zrywa znajomość przez ciebie bo nie rozumiesz jego definicji zdrady. To jest po prostu egoista, manipulant i tchórz w jednym... żenada.

Oj wciąga, ale to dlatego, że można wreszcie z kimś porozmawiać i się otworzyć, skonfrontować ze światem zewnętrznym i z tym, czy to co myślę jest słuszne, czy nie. Usłyszeć co robię źle, a co dobrze.
Bo ludzi, którzy wylewają tu na mnie wiadro pomyj ignoruję. Krytykę akceptuję, ale tylko konstruktywną.