Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

To prawda, A. jest podobny do Prezia ale jeśli chodzi o pewne uniwersalne cechy. Natomiast nie powiedziałabym nigdy, że Prezio jako człowiek jest moim ideałem. I nie dlatego, że nasz romans skończył, że długo go odchorowywałam itd., po prostu jak uczucie minęło, zobaczyłam go takim jakim jest naprawdę. Zwykle idealizujemy osoby w których się zakochujemy, ale w romansie myślę, że jest to dużo bardziej nasilone ponieważ nie mamy możliwości by daną osobę poznać w normalnym codziennym życiu. Stąd jej obraz jest w dużo większym stopniu naszym wyidealizowanym na podstawie tych kradzionych chwil i rozmów wyobrażeniem.
I to on właśnie do mnie później któregoś razu powiedział czy napisał, że jest na "spotkaniu biznesowym", tzn ten sam tekst, który mówił przez telefon kiedy był ze mną Zresztą, stojąc już z boku wielokrotnie miałam takie deja vu.
Czy żałuje i czy uważam za stratę czasu? I tak i nie. Tak bo za dużo tego czasu straciłam a nie bo to było bardzo trudne i pouczające doświadczenie. Jednak jakby zupełnie nieadekwatne.

Wierz mi, że każdą sytuację w wieloletnim małżeństwie można na własne potrzeby przerobić tak aby stały się wadą lub dowodem na złą relację. Tu nie dzwoni, więc się nie interesuje, gdyby dzwoniła często to usprawiedliwieniem było by, że nie daje wytchnienia jest zaborcza itp. Nie znasz jego wad w stu procentach. Żyjecie na pół gwizdka. W tej "lepszej" części.

Mając na uwadze historie z tego forum, sytuacje moich znajomych czy członków rodziny to naprawdę na palcach jednej ręki można policzyć super idealne, wieloletnie relacje z pełnym porozumieniem i bez żadnego kryzysu, zwłaszcza jak są dzieci. Z kim nie rozmawiam to każdy przechodzi/przechodził jakiś ciężki kryzys. Tylko nie każdy w tym momencie trafiał na osobę trzecią która pozwoliła uciec od problemu zamiast go rozwiązać, a później to już jest równia pochyła.

Poza tym relację budują dwie osoby. Na swoim przykładzie, z perspektywy czasu wiem, że np. moja nerwowość w związku związana była z tym, że mój mąż miał na mnie wywalone. Ale oczywiście wina moja bo nerwowa jestem. Tylko jakoś teraz jestem oazą spokoju odkąd go nie ma . Nie tłumaczę się, że jestem jakaś fantastyczna, ale naprawdę łatwo jest być fajnym i ciekawym w pierwszych latach związku, gdy jest o czym rozmawiać, są nowe doznania itp. Sztuką jest świetnie dogadywać się po wielu latach. I wydaje mi się bardzo krzywdzące jak kochanki z łatwością oceniają żony znając gościa tylko częściowo na dodatek bardzo krótki czas w warunkach wyłącznej sielanki (bez trudów życia codziennego, bez obowiązków i bez codziennej harówy). Śmiać mi się chce jak dziunia mojego męża dla której mnie zostawił z łatwością osądza mnie znając tylko niewielki ułamek prawdy i tego jaki na prawdę jest mój mąż. Co gorsza buduje na tym całe swoje życie (będę inna niż twoja żona, zrobię to inaczej, lepiej itp). Chętnie bym z nią sobie porozmawiała za 15 lat. Jak będzie miała ten sam staż z nim co ja.
Podsumowując zgadzam się z opiniami innych, nie kieruj swoim życiem w oparciu o to jaki jest ich związek. Kieruj się tym jak on postępuje wobec ciebie. A postępuje nieuczciwie bo dba tylko o swój komfort, żeby nie podejmować trudnych decyzji i nie ponosić odpowiedzialności za to co robi. W waszej sytuacji ktoś zawsze będzie pokrzywdzony ale istotą jest na coś się zdecydować i ponieść tego konsekwencje. A pan najwyraźniej chciałby czerpać z życia tylko same dobre rzeczy.

Po pierwsze kiedy słyszymy że mężczyzna z którym się spotykamy jest żonaty, odwracamy się i idziemy w drugą stronę. Chyba że chcemy całe życie zbierać okruchy spod stołu i żyć obok czyjejś rodziny jako dodatek i nigdy nie założyć swojej.

Po drugie, to że on mówi piękne słowa i okazuje miłość na każdym kroku nie oznacza że on kocha. Pani jest w jego życiu odskocznią od codzienności, Pani go dowartościowuje, Pani daje mu swoje zasoby (urody, seksu, opieki). Jest Pani po prostu funkcją w życiu i niczym więcej. Im szybciej to zrozumieć tym lepiej. Łatwiej będzie to zostawić. Najlepszym rozwiązaniem będzie oczywiście natychmiastowe odejście od tego Pana i życzyć mu wiatru w garbate plecy. Natomiast domyślam się że Pani tego nie zrobi, bo może Pani być bardzo ciężko. Na pewno należy zrozumieć że on nie odejdzie od żony dlatego że nie chce. Można być wspaniałym ojcem nie żyjąc z ich matką i nawet można być ojcem, który będzie miał jeszcze lepsze relacje z dziećmi, ponieważ będzie szczęśliwy nie żyjąc obok żony której nie kocha i patrzeć na nią nie może. Natomiast z jego ust jest to tylko wymówka, I gwarantuję, że ta sytuacja się nie zmieni. Nawet jeśli dzieci będą miały 20 lat i wyjadą na studia, on znajdzie sto innych powodów żeby nie odejść od żony, na przykład żona zachoruje, I będzie musiał się nią zająć.

Jeśli mogę coś poradzić, to poradziłabym, żeby Pani, bardzo powoli zaczęła się dystansować. Proszę zrozumieć że z tego nic nie będzie, ale na razie Pani nie ma na tyle siły żeby odejść. Najlepiej zacząć zmniejszać ilość spotkań, I zająć się swoim rozwojem. Każdy z nas ma jakieś braki, a w Pani przypadku na pewno jest to jakiś neurotyzm skoro Pani się pakuje w związek z kimś, kto nie jest dostępny. Można zacząć terapię. Zacząć być bardzo zajętą, rozwijać swoje pasje, uczyć się ciekawych rzeczy, poznawać nowych ludzi, może podnieść kwalifikacje w pracy, postarać się o wyższe zarobki, zacząć podróżować. Skierować się w swoją stronę i zrozumieć, że Pani jest najważniejszą osobą w swoim życiu i tak siebie zacząć traktować. Jeśli Pani podniesie swoje poczucie własnej wartości, rozwinie się i zacznie kochać siebie, automatycznie ten Pan nie będzie się wydawał Pani takim cudem i przestanie Pani chcieć kogoś, kto nie chce Pani.

Niedawno przechodziłam ten etap, to podzielę się, co mi pomogło. Zresztą, etapy żałoby po związku są opisane na wielu stronach i możesz o nich przeczytać. Poza tym, wpada się w tę pułapkę myślenia: "z nami było inaczej". Jasne, każdy przypadek jest inny. Bardzo też chcemy wierzyć w wyjątkowość. Czytając jedna historie innych, okazuje się, że ludzie nie są aż tak wyjątkowi i historie są bardzo powtarzalne. Ja też wierzyłam. I nie wierzyłam, że nie kocha itd - cały arsenał wiary w to, co daje ulgę emocjom, i niewiary w to co sprawia, że boli.
Potem zaczęłam myśleć, nie o tym, dlaczego on tak robi, dlaczego on... Tylko, dlaczego ja w to weszłam. Dlaczego związek z żonatym był dla mnie tak ważny i zapomniałam o wszystkich wartościach. I znalazłam odpowiedź. Wtedy przestałam obwiniać jego o wszystko, bo zrozumiałam, że gdybym była emocjonalnie pozbierana i silna, NIGDY nie weszłabym w taki związek. Mogę oczywiście mieć pretensje do niego, ale po co? To ja muszę żyć z tym dalej. I wiesz, co? Z tej historii wyniosłam bardzo dużo. Zobaczyłam, co ze mną nie tak i zrozumiałam, co zrobić, żeby nigdy tego nie powtarzać. Nie tylko związków z żonatym facetem, ale związków ze słabymi facetami w ogóle. Kiedy wytłumaczyłam sobie moje zachowanie, nagle jasne stało się dla mnie jego zachowanie. I mogłam iść idalej. Bo teraz wiem, że muszę się skupić na sobie, a nie budować swoje szczęście na tych dużych emocjach w romansie.  Życzę Ci, żebyś mogła spojrzeć na siebie i jego z perspektywy i wtedy zobaczysz, że musisz iść do przodu, bo to Cię do niczego nie zaprowadzi. To trudne, ale do zrobienia

Zakończ to jak najszybciej , moja znajoma facet zwodzil tak przez 15 lat , że nie może dzieci zostawić itd.itd. lata mijały A ona czekała
Dzisiaj została sama , na lodzieJak facet się zakocha, rozwodzi się szybko albo wcale .

Znakomite podsumowanie Pikupik. To, co napisałaś o swojej nerwowości, mogę odnieść do swoich zachowań, aż się usmiechnelam do tego zdania Podczas drugiego romansu mojego męża miał na mnie wywalone totalnie, próby rozmów na ten temat kończyły się odwracaniem kota ogonem i uwagą, że się czepiam. Dlatego w pewnym momencie przestałam pytać, dzwonić do niego bo uwierz mi, te rozmowy nie były dla mnie miłe.
Obserwując to z boku, jak Obecna Kochanka, można odnieść mylne wrażenie, że żonie nie zależy, a było zupełnie odwrotnie.

Tak, jak pisałam już wcześniej, zajmij się swoim, a nie ich życiem. Bo nie masz o nim pojęcia, naprawdę. I nie piszę tego złośliwie.

Mój jm chciał zjeść ciastko i mieć ciastko, a jak sprawa się wydała pretensje o to, ze mnie skrzywdzila, miał do kochanki. Jakkolwiek absurdalnie to brzmi

Pikupik świetnie napisała, że pan chciał mieć z życia same dobre rzeczy. Znam to. Nic dodać nic ująć.

Autorko, Odniosę się jeszcze do tego, co napisałaś na temat jego żony, że ona podczas jego dłuższej nieobecności w domu nie dzwoni do niego, nie interesuje się, czyli że twoim zdaniem, świadczy to o tym, że jej też na zależy na mężu, więc jaki problem.
No to ja powiem Ci tak. Ona na pewno wie, że ma na karku jakąś obca babę, która nie odpuszcza. Trwa to na tyle już długo, że nie wyobrażam sobie, by ta kobieta miała jeszcze jakieś złudzenia. Gdy jej mąż umila sobie życie ona prowadzi dom i wszystko, co związane jest z życiem rodzinnym pozostaje na jej głowie. To wielka odpowiedzialność, a zważywszy na fakt, że ona wie o bocznej, na pewno nabawila się depresji, nerwicy i bóg wie czego jeszcze. Jej życie to smutny niekończący się koszmar psychiczny. Nie chciałabyś być w jej skórze. A skoro tak, to jak ty to sobie wyobrażasz, że ona wiedząc, że jej mąż jest właśnie z boczna miałaby dzwonić do niego i poniżać się? A ty robiłabyś takie rzeczy będąc na jej miejscu? I ciekawa też jestem czy Twój kochanek wydzwania do żony, gdy jest z tobą?
Więcej wyobraźni młoda kobieto, bo ja rozumiem, że oszalałas na punkcie tego faceta, ale mimo wszystko są jeszcze jakieś granice.
Uświadom sobie, że taplasz się w bagnie.

Jeśli chciałabys wyjść z tego układu, to wydaje mi się, że najbardziej pomocne będzie dla ciebie myślenie o tym, co jest z tobą nie tak, skoro zadałaś się z żonatym i tak długo ciągniesz ten syf. Nie myśl o jego powodach, bo tylko się zapetlisz, a prawdy i tak nie poznasz. Zamiast o nim myśl o sobie, bo naprawdę uwierz mi, to nie jest czymś normalnym, że młoda kobieta na własne życzenie wchodzi w coś, co nie ma żadnej przyszłości i jest takie brudne.
Większość młodych kobiet zupełnie inaczej zabiera się do układania sobie życia. Pomyśl o sobie, bo ten żonaty dla twojego dobra na pewno nie odczepi się od ciebie. Będzie gadał Ci różne bzdety, ale gdy przyjdzie co do czego, to za każdym razem jakgdyby nigdy nic zadzwoni po ciebie. On nie da ci spokoju. Znaleźć w dzisiejszych czasach kochankę, która tak naprawdę nie chce niczego w zamian nie jest tak łatwo. Mnóstwo żonatych chcąc utrzymać przy sobie boczna musi walić w swój romans ciężkie pieniądze. Taka darmowa gratka jak ty trafia się żonatym bardzo rzadko.
Pomysł więc o tym dlaczego ty weszłaś w takie bagno. Może odkryjesz w sobie coś nowego? Coś co bardzo cię zaboli, ale otworzy ci szeroko oczy?
Życzę Ci tego.

Kwestia niedopasowania, innych oczekiwań... Mój jm szukał emocji, jak tylko robiło się nudno, w jego skali oczywiście. Swoim kochankom opowiadał, jak to u nas źle, a jednocześnie nie odszedł przez prawie 20 lat. Ja tu logiki nie widzę

Mam wśród znajomych jeden przypadek, gdzie mężczyzna się zakochał, bardzo szybko doprowadził do rozwodu i ma już drugą żonę.

I Ela ma rację pisząc, że niewierny nie pójdzie w skarpetkach. Walki o majątek to kolejne historie, za dużo by pisać. Tu nie ma sentymentów.

Ela, pewnie ze z żoną może być różnie. Ja napisałam tylko najbardziej prawdopodobna wersję, a głównie chodziło mi o to, by otworzyć oczy autorce na jak złudnych przesłankach ona ocenia tego człowieka, w jak wielkiej żyje iluzji, skoro bazuje na pobożnych swoich życzeniach i pozorach, które jak wiadomo najczęściej są złudne.
Pomijając jednak zone tego faceta, ja proponuję tej dziewczynie, by zaczęła poważnie zastanawiać się nad sobą, nad tym czego jej brakuje, że w ogóle weszła w tego rodzaju bagno. Uważam, że ona ma jakieś poważne problemy sama że sobą, bo nikt nie powie mi, że to normalne, by ktoś chciał aż tak marnować sobie życie.

Imieslow, ale czy nie o to właśnie chodzi, żeby przez nasze doświadczenia pokazać autorce jak takie historie się najczęściej kończą? Niestety dla niej nie tak jak myślę, że oczekuje. Zadaje pytania, jest jej niewygodnie, a to już sporo.

A może nasze posty pomogą komuś innemu? Ja forum bardzo długo czytałam, piszę dopiero od niedawna. I pomogło mi bardzo, a teraz staram się odwdzięczyć, dzieląc swoją historią i pokazując, że naprawdę da się - wyjść z toksycznych relacji. U mnie dotyczy to małżeństwa, u autorki romansu. Tak jak pisała chyba Salomonka, te emocje blakną, naprawdę. Tylko trzeba zrobić ten pierwszy krok i odciąć sznur z kamieniem ciągnącym na dno.

Pewnie będzie tak, jak to opisałaś, chociaż z drugiej strony może było jednak warto napisać coś w tym wątku, bo nigdy nie wiadomo. Dziewczyna na pewno bardzo się męczy i nie wie, jak wyjść z tego bagna, czyli chodzą jej po głowie takie myśli, jakby tu uwolnić się od żonatego. Jest szczęśliwa w jego ramionach, ale generalnie zdaje sobie sprawę z tego, że nie tedy droga. Napisała, że próbowała zerwać ten układ w czasie kwarantanny, ale była bardzo nieszczęśliwa, a gdy kochanek się odezwał od razu do niego wróciła i znowu jest w czarnej doopie. Pyta nawet czy jest już stracona, czy też są dla niej jakieś szanse. Będzie jej trudno, bo żonaty na pewno nie odczepi się od niej i gdy ona będzie próbowała skończyć ten romans on będzie jej to uniemożliwiał. Dla mnie to więcej niż pewne.

Nie wiadomo czy autorka pójdzie na łatwiznę i dalej będzie to ciągnęła że strachu przed cierpieniem, czy też faktycznie zacznie wygrzebywać się z szamba.
Tak czy siak ja nie żałuję, że popisałam sobie w tym wątku.

Roxan gdzieś wcześniej wspomniała, że jeśli rzeczywiście z takiej przygody ma powstać jakiś poważniejszy związek, to powinno to nastąpić w miarę szybko. Choćby poprzez fakt, że facet poinformuje żonę o kochance i do tej kochanki odejdzie, rozwiódłszy się wcześniej z dotychczasową partnerką. Innymi słowy, jeśli kochanka stałaby się dla niego kobietą wymarzoną, wybranką życia, dla której byłby gotów rzucić wszystko i nawet ograniczyć sobie znacznie kontakt z własnymi dziećmi - zrobiłby to. A tak, prowadzi sobie podwójne życie, gdzie być może kochanka w osobie Autorki jest dla niego w jakiś sposób ważna, lecz nie najważniejsza i nie jedyna, bo żona wraz z dziećmi, domem czy pozostałymi zobowiązaniami stanowi równie istotną wartość, lecz w innym wymiarze. Kochanka wydaje się nie rozumieć kompletnie, czym dla jej lubego jest rodzina, dopóki sama tego nie będzie mieć i dopóki pozostaje z partnerem w relacjach czysto emocjonalnych, gdzie zna go tylko od tej wspaniałej, uczuciowej strony. Dopóki będzie doświadczać z jego strony samych pozytywnych emocji, dopóty będzie w stanie uwierzyć we wszystko, co on mówi.

Tak w ogóle, to mam wrażenie, że żonaci faceci mają w sobie jakieś takie przyciąganie, że samotna kobieta, mająca do wyboru( czy to do związku czy romansu), dwóch facetów, różniących się tylko i wyłącznie stanem cywilnym, zawsze wybierze tego zajętego(lub ewentualnie takiego, który kiedyś był żonaty). Dodatkowo dojść jeszcze może wiek, czyli tak z 10 - 15 lat różnicy na korzyść faceta.

Dla mnie autorka nie jest wiarygodna w poszukiwaniu pomocy, nie prowadzi dialogu, właściwie odpowiedziała tylko na wygodny dla niej komentarz Eli. Brzmi bardzo niedojrzale. Co ona ma do stracenia? Absolutnie nic. Kolega od seksu ma rodzinę, możliwie że pełni jakąś funkcję publiczną i musi być „przykładnym mężem i ojcem” a może najzwyczajniej w świecie żadne z powyższych i nie chce się rozwodzić dla widzimisię jakiejś panny. Jak by nie było, nie zwodzi jej a ona się i tak uczepiła. Łatwo jest komuś kazać zostawić przeszłość jak się samemu nic nie ma. Piszecie, że jakby żona go wyrzuciła z domu a ona przyjęła to byłoby upokorzenie. A czym jest sypianie z facetem, który mówi klarownie - nie zostawię dla ciebie rodziny, nie rób sobie nadziei? Jeśli liczy na więcej niż bycie panną do towarzystwa, w chwili takiej deklaracji powinna się obrócić na pięcie.

Problem w tym, że niestety normalność jest mocno przereklamowana i szybko się nudzi. Niektóre jednostki wręcz nią gardzą i to do tego stopnia, że cała ta bezsensowna adrenalina i konspiracja tak ich nakręca, ze gotowi są to ciągnąć choćby tylko dla niej. Może to i niewielki odsetek kobiet, ale jeśli już takie się znajdą, to nie ma dla nich bardziej upragnionego "łupu" niż żonaty. Widzą w nim coś, co przesłania im całkowicie rozsądek. W drugą stronę może i działa to podobnie. Zastanawia mnie to, że osoba wchodzi w związek i nagle się jej zachciewa emocji, nowości czy odmiany, to dlaczego w ogóle wchodzi w stałą relację?
EDIT: Rox Bardziej chodziło mi o stan cywilny, ale jednak często to idzie w parze. Chociaż sam fakt, ze ktoś jest zajęty, czyli zdążył sobą zainteresować inną osobę, już może się okazać obiecujący. NIe dość, zę życiowo poukładany to jeszcze mający powodzenie..

Otóż takie deklaracje padają na tyle późno, że jedna ze stron jest tak zaangażowana emocjonalnie, że owo obrócenie się na pięcie jest rzeczą najtrudniejszą do wykonania.

To odwracanie się na pięcie trwa. To proces. Bolesny i trudny.

Autorka jest idealną koleżanką od seksu.
Zawsze w gotowości i bez swojego prywatnego życia.
Kiedy trzeba - wysłucha, kiedy trzeba - to się odda.
Facet wie, że nie zjawi się pewnego dnia jak intruz na kawie u żony, bo trzyma ją na emocjonalnej smyczy i ona wie, że taki błąd przekreśliłby szanse na ewentualne bycie razem (musi wiedzieć że ona tą nadzieją żyje).
Założę się, że to on będzie stroną która zakończy ten układ jak już mu się znudzi i znajdzie nową, bez sentymentów.

Nie, nie zrozumieliśmy się. Odniosłam się tylko do wypowiedzi, że to nie jest tak, że to przeze mnie się oddalili. Tylko ja jestem tego wynikiem. I Salomonko.. Nie łudzę się, że on do mnie odejdzie. Bardzo długo tego chciałam, ale już nie chce,

Ja wiem, że on wybrał żonę, ja wiem, że to ona wygrała, jeśli tak możemy to nazwać. Choć on mi wmawia zupełnie co innego. Ja sama już zaczęłam zauważać, że jestem numerem duo.. I doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że dzieci to tylko przykrywka. To samo mu przy którejś rozmowie wygarnęłam, że jest takim kochającym ojcem, tak bardzo mu zależy na dzieciach, a często ich w ogóle nie widzi. Rano szły do szkoły i on jeszcze spał, potem one szły do babci, on wracał z pracy i zawijał się do mnie, a jak wracał, to one już spały. W moich oczach to nie jest dobry ojciec. I właśnie to mnie imieslow bardzo boli, że ja tkwię w miejscu, widzę szczęście innych, a ja wpierdzieliłam się w bagno na własne życzenie.

Trochę smutne, że za rozpad swojej rodziny obarczasz kochanków. To nie oni są odpowiedzialni za Wasze rodziny. Ja w jakiś sposób mam czystą kartę, ja nikogo nie zdradzam,nikogo nie oszukuję i nie będę brała na swoje barki odpowiedzialności za jego rodzinę. Poza tym rzadko kiedy zdrady biorą się z niczego.

Ja już nie chcę, żeby on do mnie odchodził, nie chcę przełomu. Ja chce się po prostu ogarnąć i zacząć układać swoje życie, a nie nasze, bo czas już na to był.

A teraz napiszę Wam ogólnie, bo strasznie ciężko jest się odwołać do każdego postu.

W jakiś sposób przejrzałam na oczy i wiem, że mnie nic dobrego z tym człowiekiem nie czeka. Toczę walkę sama ze sobą, która jest cholernie bolesna.
Okropnie boli mnie świadomość tego, że on wraca do domu i do dzieci, cholernie przeżywam to, że jestem na zawołanie i każde skinienie. Ja przy nim dostaję jakiegoś małpiego rozumu i gdyby ktoś mi przedstawił taką sytuację, to popukałabym się w głowę nie wierząc, że można być aż tak ślepym. Przecież każdy widzi to, że on oszukuje nas obie, każdy widzi to, że ja jestem tylko dla tych dobrych stron medalu i ja też zaczynam to widzieć.
Ja nie chcę już tak żyć, tęsknię za normalnością. Za tym, że nie muszę wszystkich okłamywać i przed wszystkimi udawać, za tym, że mogę zadzwonić w każdej chwili i porozmawiać, za tym, że mogę swojego faceta przedstawić najbliższym i cieszyć się wspólnym czasem, za tym, że jak jestem chora, to przyniesie mi leki i kubek herbaty, za tym, że się kłócimy kto dziś pozmywa naczynia.

Chciałabym się z tego wyswobodzić, tylko nie wiem jak, bo sama widzę, że jestem od niego uzależniona, stał się moim narkotykiem i, jak tylko staram się pójść na odwyk, to łapie mnie panika..

Nie Ela, ja na tym etapie już byłam, teraz jestem na : jak stąd spieprzyć i wytrwać w tym postanowieniu.

Przede wszystkim nie obwiniaj się. Jak nie możesz się od razu odciąć, to zrób to na raty, spotykaj coraz rzadziej, nie czekaj, umawiaj z innymi, ale nie wiąż z byle kim. Jak się z nim widywałaś np w piątki, to w najbliższy piątek znajdż coś innego.
Skracaj wasze spotkania, znajdż sobie nowe zajęcia. I.. szukaj kogoś podobnego, nie na niepodobieństwo. Tylko wolnego.

Ela są jakby dwa sposoby na to żeby zakończyć romans zgoda ,ale zależy jaki temperament i jaką osobą jest Obecna.
Autorko poczucie winy won precz - tu też pełna zgoda z Elą   nie obwiniaj się za to że jesteś człowiekiem odpuść i wybacz sobie łatwo powiedzieć trudniej zrobić - wiem.To konieczne to proces i decyzja .Tak samo z żalami i z czymś co przypomina poczucie krzywdo to odwrotna strona ,tylko pewne fazy trzeba przejść nie da się uniknąć ich.
Opisz jak siebie widzisz jaka byłaś przed romansem.

Gdzie ja napisałem o zdradzie kogoś ?-  nie o to chodzi .Jeżeli już to możliwe że Autorka "zdradziła" jakieś swoje własne zasady te głębokie.
Chodzi mi bardziej o stosunek nastawienie do siebie o robienie sobie krzywdy, obwinianie się o popełniane błędy te nieświadome trudne i niemal niemożliwe w gruncie rzeczy do przewidzenia w skutkach dla siebie ale też dla innych.
Z resztą od kiedy obwinianie się czy kogoś czy poczucie winy jest "racjonalne" zawsze, często wcale nie jest takim słusznym/nie słusznym, jak wiele uczuć bywa irracjonalne.Czuje się je jednak prawdziwie.

Otóż rzecz właśnie w tym, że wcale nie zdradziła swoich zasad. Wchodząc w romans była poczytalna, wybrała mężczyznę jakiego chciała i zrobiła to świadomie.
Niestety z ubolewaniem zauważam, że tu na forum i co gorsza na niektórych terapiach wychodzenie z romansu polega na upodleniu siebie, zmniejszeniu kochanka i podkreślaniu krzywdy żony. Ja się z tym głeboko nie zgadzam, to zakrzywianie rzeczywistości by sobie pomóc, bypassem obejść poznawanie prawdy o sobie.
Ale to moje zdanie.

A ja odradzam autorce obwinianie się za romans z żonatym, bo jeszcze tego brakowałoby jej do szczęścia, żeby myśleć o sobie jak najgorzej.
Uważam, że niestety człowiek popełnię w życiu różne błędy, uczy się w ten sposób życia i czasem jest tak, że wchodzi się w syf, bo nie ma się pojęcia w co się wchodzi. Gdyby ta dziewczyna wiedziała w co się pakuje, to przecież w życiu nie zaczęłaby takiej gehenny.

I to jest paradoksalnie Twój największy problem obecnie - Ty dorosłaś do zerwania, a on nie. Myślę, że zdecydowanie łatwiej miałabyś gdyby to on się wycofał, choć pewnie ból byłby nie mniejszy ale większe szanse, że szybciej z tego wyplączesz i pozbierasz.
W przypadku kiedy on wciąż będzie wokół Ciebie orbitował, będzie Ci znacznie ciężej. A wiem co mówię, bo sama przez to przechodziłam. Mimo, iż mój romans trwał zaledwie kilka miesięcy, i też nikogo nie zdradzałam, facet nie dawał mi potem spokoju jeszcze przez kilka lat. Tak, lat! Mam wręcz wrażenie, że czerpał dziwną satysfakcję z dręczenia mnie, pojawiania w miejscach gdzie wiedział, że będę itd.
Łatwiej z czymś walczyć nie mając bodźca z zewnątrz. Wspomniałaś, że czujesz się od niego uzależniona. Myślę, że to bardzo trafne porównanie. To tak jak w przypadku alkoholika będącego na głodzie, który albo nie ma nic pod ręką, albo w zasięgu ulubiony trunek, wystarczy sięgnąć. Kiedy potrzeba więcej wysiłku, silnej woli itd.? Ano właśnie.
Dlatego w sytuacji kiedy kochanek nie chce odpuścić, będziesz musiała być 2x bardziej silna by nie ulec.

Pasławku, wiem o co chodzi w terapii ale tu na forum przeczytałam też parę wniosków kochanek po terapii i złapałam się za głowę- nie będę wskazywać palcem. Oby to były wyjątki.
Nie chodzi o udawanie świętego, tylko o nieodcinanie się od swoich motywów. Dokładnie pisząc o bypassie miałam na myśli pomijanie pewnych uczuć w procesie tego.
Zwykle jest to pomijanie uczuć pozytywnych na rzecz negatywnych, jeśli to ułatwia wyjście.
Więc nie ponad uczucia.

Więc Ty poszłaś dalej, A są takie, co stały się  neofitkami nowej wiary, plującymi na wszystkie kochanki i ludzi w romansie. Wiem że pomaga, bo po to, to jest. Mówię tylko, że to droga na skróty w poznawaniu siebie.

Autorko - to co piszesz jest bardzo podobne do tego co ja przeżywałam. Niesamowita radość na spotkaniach, facet windował mi poczucie własnej wartości aż po sam kosmos, ta aura tajemniczości na początku też dawała mi mnóstwo powera.
Jednak po drugiej stronie - smutek gdy wracał do żony, z nią spędzał wieczory, weekendy, święta, z nią chodził na imprezy... wtedy czułam się jak nikt. Może inne osoby w tej sytuacji czuły się inaczej. Ja czułam się tak. Jednocześnie rzucałam się na telefon, gdy dzwonił, gotowa by wysłuchać jakiejkolwiek pierdoły, byle tylko go usłyszeć, byle przez moment poczuć się ważna.
Kiedy pisałam pierwszy raz na tym forum, na samą myśl, że mam go już nigdy nie zobaczyć, było mi niedobrze. Gdybym wtedy, w marcu 2019 ucięła, to raz a dobrze, mogłabym już ledwo pamiętać, że w tym tkwiłam.

Na początku starałam się go sobie obrzydzić. Pamiętam, że Ela mnie wtedy za to opieprzyła
Miałam też fazy "jestem złym człowiekiem i zrobiłam żonie krzywdę" - ale czy  tak naprawdę to trochę takie stawianie się na piedestale - "jestem taka zła, mam moc niszczenia ludzi"?
Każdy w takim trójkącie jest dorosły, każdy wchodzi weń z różnych powodów i każdy sam musi (o ile chce) się z niego wygrzebać.

Potem trochę się pogodziłam z tym, że on jest jaki jest. Musiałabym bardzo skłamać, że ta relacja nie dała mi nic dobrego. Bo dała. Przy okazji dała też złe, zatem musiała się zakończyć.
Myślę, że lepiej naprawdę zająć się sobą i rozmyślaniem dlaczego stało się tak a nie inaczej. Dlaczego weszło się w taką relację. Każdy ma pewno inny powód.

Taka relacja emocjonalnie uzależnia. Dlatego tak trudno odwrócić się na pięcie z dnia na dzień.

Taka droga na skroty bywa  zatrzymaniem się w miejscu niestety.
Bywa wygodna żeby dalej trzymać się lękow i innych rzeczy,ale to już osobny temat .

Myślę, że już wystarczająco się obarczałam za to wszystko na co się zgodziłam i w jakiś sposób poniosłam tego karę.
Właśnie taką, że to ja płaczę dniami i nocami, jak nie jest przy mnie i katuję się przeróżnymi obrazami jego czasu z żoną.
Ja sobie drodzy forumowicze zdaję sprawę z tego, że nie traktowałam siebie dobrze, pozwalając sobie na to wszystko.
Jest mi wstyd, że się w coś takiego wplątałam, a jeszcze bardziej jest mi wstyd, że ja go tak pokochałam nie dostając tak naprawdę nic w zamian.
Bo co z tego, że czułam się przy nim najlepiej na świecie, jak później w nocy czułam się, jak śmieć, bo to nie przy mnie zasypiał. Co z tego, że obsypywał mnie najpiękniejszymi słowami, jak potem mówił "nie odejdę".
Co z tego, że poświęcał mi każdą wolną chwilę, jak to ja musiałam się dopasowywać do planów jego żony..
To wszystko jest upokarzające i ja zdaje sobie sprawę, ale u mnie uczucia, emocje wzięły górę.

Mówicie o motywach, dlaczego coś takiego się stało.
Mi brakowało kogoś, kto mnie zrozumie, z kim będę mogła usiąść i pogadać.
Nie mam zbyt dobrych doświadczeń po poprzednim związku. Trafiłam na kogoś, kto bliskość, namiętność, pożądanie stawiał na samym końcu. Nie było namiętnych pocałunków, czułego tulenia, a seks pojawiał się raz na miesiąc, żeby już to odbębnić.
Swoją drogą.. Nie życzę nikomu takich doświadczeń, bo wtedy człowiek szuka winy w sobie, w swojej atrakcyjności i samoocena spada na dno.
I pojawił się on.. Rozmawialiśmy bardzo dużo, zaprzyjaźniliśmy się, ja się przed nim otworzyłam, a on przede mną. Abstrahując od tego czy mówił prawdę czy nie - jego doświadczenia pod kątem bliskości były bardzo podobne.
I tak się w sumie jakoś potoczyło.
Poczułam, że naprawdę mogę się podobać, mogę być dla kogoś atrakcyjna i on bardzo dbał o to, żeby mi co innego nawet przez myśl nie przeszło. Dziewczyna, która ma tak niskie poczucie własnej wartości nie myśli racjonalnie, tylko karmi się tym wszystkim i bierze garściami. Poza tym mój były zawsze wszystko mi umniejszał. Moją wiedzę, moje pasje, moje zainteresowania, podcinał mi przy wszystkim skrzydła.
A tu właśnie było na odwrót. Nie negował moich słów, słuchał mnie z zainteresowaniem, nie podważał mojej wiedzy na dany temat, radził się mnie.. Zmotywował mnie, żebym poszła na studia, które od zawsze chciałam zrobić, a mój były mnie od tego odwodził, dopingował przy zmianie pracy, gdzie tamten sugerował, że nie dam rady. Był kimś, kogo zawsze chciałam mieć u boku, a nie zauważałam, że zaczynam się zakochiwać.

Złe swoje strony również poznaliśmy. Kłóciliśmy się nie raz, tak, że mieliśmy ochotę się pozabijać, ma wady, które doprowadzają mnie do nerwicy, ale mimo wszystko, to nie to spowodowało, że chcę odejść.
Mu jest wygodnie, ma wszystko nie zmieniając niczego, a mnie to już od środka zżera. Nie radzę sobie z tą sytuacją od jakiegoś czasu, ale z wyjściem z tego też nie.
Ja widzę, jak reaguje na każde piknięcie telefonu. Jak jakaś małolata.... Motyle w brzuchu, przyśpieszone bicie serca... No i co, że głowa wie swoje, jak "serce" ciągnie w swoje.

Dlatego pisałam wcześniej, że tylko ludzie z "brakami" wdają się w takie relacje.
U mnie osobą, która wciąż mnie krytykowała, wymagała niemożliwego, podcinała skrzydła na każdym kroku był mój ojciec. W ogóle to było jakieś rozdwojenie jaźni bo w towarzystwie lubił mną chwalić, ale w oczy mi nigdy nie powiedział, że jest dumny, nie pochwalił, zero wsparcia. Cokolwiek bym nie zrobiła było albo źle albo mogłam lepiej. Dostałam 5, czemu nie 6., kupiłam mieszkanie, czemu nie dom, dostałam kierownicze stanowisko, czemu nie dyrektorskie czy prezesurę. Po prostu nie dogodzisz. Do tego nigdy nie mogłam na coś poskarżyć, pokazać słabości itd. A ja przecież nie jestem robotem, nie musze być najlepsza, idealna itd.
I wtedy poznałam jego - też wiele rozmów, zrozumienia, wsparcia, podobnych historii. Oboje motywowaliśmy się i ciągnęliśmy w górę. On z kolei wychowywał bez rodziców, zostawili go jak był malutki. Doszedł bardzo daleko ale nigdy nie doświadczył "prawdziwej miłości, bliskości, wsparcia". Ożenił się podobno też z rozsądku.
Dlatego warto przyjrzeć sobie.

W dalszym ciągu nie rozumiem, jaką atrakcją może być facet, który.dla mnie okłamuje swoją żonę i w du....e ma dzieci? Gdzie  trzeba byc z rozumem, żeby roz.....na spółkę z kimś życie rodzinie.  ( wiem, wiem wina jest bardziej jego ). Porywy, chwila, emocje, porozumienie dusz. Noż kur...nie jesteśmy.zwierzętami tylko ludźmi. Możemy zapanować nad instynktem. Ale nie bo przecież to była tylko...przyjaźń damsko-męska. A potem jakoś tak wyszło. A teraz szukam rad. Sorry, ale mam własne zdanie na temat takich " nieplanowanych" zagrywek. I osób którym to się " zdarza".

Nie wiem czemu ludzie pchają się w romance z kimś żonatym. Zawsze ale to zawsze on/ona zawsze wyboerze prędzej czy później rodzinę. I prawda jest taka, że kiedy spotka tą osobę coś przykrego, trafi do szpitala to do kogo dzwoni o pomoc? Do kochanka/kochanki czy żony/męża? Oczywiście ŻONY/MĘŻA