Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

Ja byłam taką żoną.  Romans zaczął się (ponad 3 lata później się dowiedziałam) 8 miesięcy po rozpoczęciu przeze mnie nowej, bardzo trudnej i odpowiedzialnej pracy, 4 miesiące po śmierci mojej mamy i 2 miesiące po rozpoczęciu się mobbingu w mojej pracy. Zajęta więc byłam głównie sobą i swoimi problemami, światło już nie padało na niego, a on oddalał sie ode mnie stopniowo. Zauważałam to, ale siły miałam tylko na radzenie sobie w życiu. Myślałam, że on sie oddala, bo dosięga dna w swoim piciu, starych problemach w pracy. To dałam mu pole do zajęcia się sobą. On mną manipulował sugerując problem z piciem. Potem, jak zaczęłam naciskać, powiedzial że się wypaliło, wyprowadzil się na moja prośbę. Zaczął chodzić do psychologa, co mnie cieszyło. Potem powiedzial, że kocha i pogubil się. Wrócil do domu i zaczął się roczny  taniec na przyciąganie/odpychanie. Wtedy stałam się winna pierwszej, drugiej i trzeciej wojny światowej. Jego ojciec mial 3 letni romans z młodą kobietą, potem odszedl brzydko, bardzo skrzywdzil swoją rodzinę. Mój mąż mówił, że tak nigdy nie zrobi, bo zapala mu się czerwona lampka. Oczywiście podejrzewałam romans, ale zewnętrznie nic na to nie wskazywało.Raczej myślalam, że szuka nowej, młodej kobiety (a ona już dawno była).  A on mial romans z koleżanką z pracy, w godzinach pracy, jej akurat nie podejrzewalam. Jedyna osoba, z którą tak mogło być, przyjeżdżala do naszego domu ze swoim mężem, teoretycznie zupełnie nie typ do zdrady. Myślalam o sprawdzaniu, ale stwierdziłam, że jak mam się dowiedzieć to dostanę to na tacy. No i dostałam 9 miesięcy po jego ostatecznej wyprowadzce (3,5 roku romansu), kiedy skontaktował się ze mną mąż kochanki mojego męża i dostałam na tacy wszystko: działania, daty, fakty, jej odczucia itd. Wszystkie puzzle wskoczyły wtedy na swoje miejsce, totalna perfidia w tym była, wielkie manipulowanie. Więc domyslałam się, ale typowałam inne problemy. A to okazalo się takie "tanie". Rozkminiałam to na czynniki pierwsze kilka lat. W zależności od tego, jak do tego podchodziłam dochodziłam do czasami krańcowo różnych wniosków. To generalnie miało mało sensu. Zdradził, bo mógł i chciał, bo taka była jego decyzja. Może pod koniec życia będzie miał jakieś sensowne wnioski, mnie to już lotto.
Ja zajęłam się sobą i to jeszcze przed rozstaniem z nim. Najpierw - pewnie dla niego, ale szybko doszłam do tego, że jednak dla siebie. Nie po to, aby nie popełniać tych samych błędów z kimś innym, ale w sumie ta trauma bardzo zmieniła moje życie. Dzisiaj jestem dużo lepszym człowiekiem, dobrze mi samej ze sobą, lubię siebie. Nawet kocham. Inaczej patrzę na siebie, innych, świat. I to jest wielka wartość dodana. Warto było przez to przejść, aby odnaleźć czy zbudować lepsza SIEBIE.

To skąd wiesz, co czuje zdradzający? Bo to także wiesz.
Z wlasnego doświadczenia (to już coś) czy z opowieści innych (moga być manipulacje)?
Nie czuję się nękana, ale pisząc coś, o czym nie możesz mieć pojęcia (bo nie przeżyłaś) możesz kogoś skrzywdzić swoimi radami.
Przykład mamy tutaj.
Tutaj radziłaś, że kochanka ma sie rozmówić ze swoim kochankiem, bo ma być dorosłym, dojrzałym człowiekiem. Roxann pisała, nie rłb tego, bo ja to przeżyłam i zrobisz sobie krzywdę.
I co się okazało?
Że Ostatnia to zrobiła i jest totalnie rozbita, nie poszła do pracy. Oto skutki udzielania rad, narzucania swojego zdania.
Czego sie z tego nauczysz?

Autorka czy Ci się podoba czy nie JEST  dorosła i podejmuje swoje decyzje, a że Ty Faja życzysz sobie takiego a nie innego zachowania to Twój  problem.
Autorka miała zalamki i po rozmowach pod drzwiami i przy psie i wcześniej. 
Teraz jest szansa nie gwarancja że tych spotkań  nie będzie.
I zejdź  że mnie wreszcie z łaski swojej.

W sedno, w punkt, werble… tu dum, tu dum, tu dum, tssss.  Ideałów na tym padole nie ma i nie będzie. Każdy ma wady, a umieć pokochać człowieka pomimo tych wad, to jest ta sztuka, która wydłuży każdy związek. Wiadomo jednak, że nie wszyscy mają tyle cierpliwości i czasem może znacząco uwierać i przeszkadzać.
I nie wynoście mnie ku świętych, no bez przesadyzmu

Odnośnie seksu owszem, odnośnie reszty, hm.. raczej mówi, co jej na wątrobie leży.  Oboje wkładamy coś w nasze małżeństwo, nie czuję się jakoś szczególnie pomijany, czy jako ten, co się bardziej angażuje. Z pewnością więcej czasu poświęca dzieciom, ale to zrozumiałe – matka jest najlepsza.
Bagienni_k  Pytałeś czy mam swój wątek. Jest w „seksie”, narzekam trochę na libido żony 

Chybiłaś z „wyższą ligą”. Brutalne co napiszę, ale my stanowimy przeciętną parę jakich pełno na świecie. Nie jesteśmy jacyś szczególnie fit, co staram się zmienić. Żona po dwóch ciążach ma sporą nadwagę, co w niczym nie zmieniło mojego spostrzegania jej jako atrakcyjnej kobiety, nadal jej pożądam. Obrączkę traktuję jako symbol przywiązania do kogoś, nie trofeum. Chociaż czuję się szczęśliwy, że spotkałem na swojej drodze ją, że dała mi dwójkę wspaniałych dzieciaków, robi pyszne obiady, to cieszę się, że jest moja. Czy może uczynić mnie rogaczem? A skąd mam wiedzieć, czy ją kiedyś nie strzeli jak mnóstwo innych przypadków tutaj występujących? Na tę chwilę jestem spokojny, wiem na czym stoi moje małżeństwo, kryzysu nie ma.

Mam nadzieję, że Autorka dojdzie do podobnych wniosków co ja. Otóż to forum przydało mi się. Miałem/mam problem z żoną natury słabego libido, nie ukrywam, że chciałbym częściej. Ale to forum, nauczyło mnie wiele o myśleniu kobiet. Jak to wygląda z Waszej strony. Przestałem robić pewne rzeczy, zacząłem inne. Efekty widzę.
Wątki o zdradzie zaś podtrzymują we mnie tę myśl, że nie ma po co wchodzić w te bagno. Tracić czas i energię, mnóstwo energii w zabawę w kotka i myszkę. Czy ktoś mnie przyłapie na zdradzie.
Zresztą. Dam przykład z dzisiejszego dnia:
Siedzimy z żoną na kanapie. Zmęczona po pracy zdalnej, niewygodne krzesło, bolą plecy, oglądamy telewizję od niechcenia. Dzieciaki bawią się w swoim pokoju.
- Położę się na moim kochanym brzuszku – mości się na mnie i zamyka oczy. Bierze mnie za rękę i kładzie na swojej jędrnej piersi. Jest miło, ciepło pod kocem, tak sobie trwamy. Przychodzi starsza córka, widzi co jest. Rodzice sobie „są”. Przychodzi do mnie i przytula się. Obejmuję moje dwie kochane kobiety. Córka głaszcze mnie po brodzie, bo bardzo to lubi.
Miałbym to tracić dla przygody? Dla jakiejś kobiety, która jedyne co mi daje, jak zakładam, to dreszczyk emocji? I tak sobie myślę, że kochanek Autorki mógł tego nie mieć. Poczucia bycia kochanym. Albo mógł mieć, ale nie czuł się dobrze w tym towarzystwie, dlatego trwał w 2 letnim romansie z Autorką. Przyczyn zdrady jest wiele, ale mając to, co ja mam praktycznie na co dzień, nie widzę powodu, by skakać w bok. Owszem, pojawił się problem z libido żony, ale mam swoje przekonanie dlaczego. Tym bardziej, że na wielu damskich czytałem wpisy kobiet, które „po prostu tak mają”. Straciły ochotę i tyle, potem wraca. Zamiast skoczyć w bok, wolałem się dostosować do sytuacji, bo za dużo mam do stracenia. Ktoś powie, że małżeństwo z rozsądku. I tak, i nie. Nie widzę problemu, aby popracować trochę nad sobą i poradzić sobie w tej sytuacji. I poradziłem sobie, nie czuję już frustracji z powodu braku regularnego seksu, a cieszę się bliskością żony, kiedy do niego dochodzi.
I nie jestem ideałem, bo mam świetną koleżankę w pracy, z którą dogadujemy się jak łyse konie. Zawsze mamy jakiś tematu do rozmów. W czasie mojego największego kryzysu miewałem myśli, że gdyby moją żona nagle zniknęła z mojego życia, to z chęcią spróbowałbym z tą koleżanką. Ale nie ma takiej opcji, kiedy żona jest i mam takie obrazki jak dzisiejszy pod kocem.
Nie warto kierować energii na romans, który ma nikłe szanse na przetrwanie, a warto w coś, co da poczucie szczęścia obcowania z drugą osobą bez zbędnego balastu i komplikowania tym samym sobie życia. I tego życzę Autorce, by znalazła radość w ramionach mężczyzny, który poświęci się całym sobą tylko jej, a nie będzie miał przy tym w szufladzie schowanego aktu małżeństwa.

Piękne małżeńskie sceny M4jkel..znamy wszystkie
Nie chce mi się szukać  w Twoim wątku, skąd to wrażenie, że żona się zamyka, może niesłuszne. Po prostu jestem  przeczulona, bo u mnie fizyczne gesty w dużej mierze zastepowaly rozmowę. Więc  było miło jak u Was na kanapie w każdy piątkowy wieczór  z winem i filmem

Obecna

Scena jak z filmu. Dostałaś wszystko podane na tacy.

Ty już wszystko wiesz, została przekroczona granica, zza której nie ma już powrotu. I jak tu nie czuć pogardy, jak zachować szacunek? Nie da się po prostu.
To ogromny prezent dla Ciebie, skróci Ci  cierpienia. Emocje jeszcze będą ambiwalentne jakiś czas, ale i to minie. Wkrótce minie także potrzeba jakiejś rozmowy kończącej, zamknięcia tematu. Bo Ty już wiesz, że to szmaciarz i nie jest partnerem już do niczego.
Nie rozkminiaj za bardzo, dlaczego akurat kogoś takiego wybrałaś, zaufałaś mu. I  tak będziesz ostrożniejsza w przyszłości. Dobrze jest ufać osobie sobie bliskiej, bez tego związek nie ma sensu. Ja nadal ufam ludziom, światu, bo po prostu tak mi się łatwiej żyje. Ale to przyszło po jakimś czasie.

Osobnym tematem jest jego żona. Tutaj jakieś wnioski warto wyciągnąć dla siebie. Widzisz, nie ma raka i jest pewnie fajną kobietą. Ufa także osobie bliskiej, a ta osoba jest bardzo dobrym manipulatorem. Ty to już wiesz. Postaraj się żyć tak, aby nie niszczyć swoim dążeniem do szczęścia za wszelką cenę osób postronnych. One także chcą żyć i być szczęśliwe.

Masz szczęście (tak jak ja) że poznałaś prawdę i jego prawdziwe oblicze. Będziesz miała dużo lepszą przyszłość. Szczęśliwie nie jest to Twój wieloletni mąż i ojciec Twoich dzieci. Cudownie.

Obecna to tak właśnie jest z tymi siłami wyższymi dobrze tylko otworzyć oczy i poczekać.

Ja bym się w analogicznej sytuacji ze wstydu spaliła a ty jeszcze miałaś siłę na intrygi, brawo wart pac palaca.

I tak oto, jak zawsze, pokazało się jak naiwne są kobiety stające się kochankami. Dlaczego akurat facet wybiera właśnie je. I jak łatwo przychodzi mu wkręcić taką naiwną.
Szkoła życia dla Obecnej i oby każdej innej.

Oj Rox  rozmowy w kolejkach na różne tematy i na różnym poziomie to "nasza narodowa " długoletnia tradycja, mnie to specjalnie nie dziwi ,nie takie rzeczy się słyszało mimochodem i niechcący.
Innym miejscem do "psychoterapii/psychoanalizy" bliźnich i wymianie informacji/plotek,"intryg" był kiedyś magiel albo fryzjer.
To chyba aż tak bardzo się nie zmieniło nawet w erze internetu.
Co do dalszego ciągu różnie może być z ex kochankiem Obecnej, ale nie sadze żeby się mścił, raczej za jakiś czas jeżeli już będzie dążył do spotkania może się chcieć jakoś usprawiedliwiać,tłumaczyć z tego kłamstwa i szukać pretekstu do spotkania żeby wyjaśniać,przepraszać, "błagać" o wybaczenie,złożyć samokrytykę jak w tym liście, ma czas na główkowanie .
Zależy też jak, bardzo jest jeszcze zdesperowany w kontynuowaniu podchodów do Autorki, ruch sobie znacząco ograniczył bo za bardzo trzeźwy to on nie jest ,(nie)wspominając o dorosłości i dojrzałości bo to jest daleko w tle tak mi się zdaje.

Wygląda ? Ależ to była intryga pod spontanicznym wpływem,okazji,okoliczności i emocji - taka mała zemsta ,nie ma co i nie ma to tamto.Wyrzut złości, żalu, urazy w taki sposób na pewno nie idealny za to może być jakoś  skuteczny.
Jak zwykle czas pokaże.

Naprawdę głęboko współczuję żonie tego faceta, oraz każdej kolejnej kobiecie którą weźmie na cel. Od pierwszego posta na ten temat byłam pewna, że rak to perfidne kłamstwo, mam w najbliższej rodzinie osobę z rakiem złośliwym i pamiętam ile czasu i biegania po lekarzach zajęło, zanim padła diagnoza ostateczna, oraz co się działo dalej. A to nie był czas pandemii, kiedy nawet pacjenci onkologiczni mieli problemy dostać się na kontrolę. To nie jest amerykański film w którym po wizycie u dr Housa dostaje się telefon - zostało pani 3 tygodnie życia... Niemniej były przecież posty w typie, że biedny pan teraz potrzebuje wsparcia kochanki, bo żona niedomaga czy że należy mu się szacunek i eleganckie pożegnania. Każdy ma prawo do własnego zdania i radzenia, co uważa za słuszne, ja w tej już do cna wyjaśnionej sytuacji poradziłabym Ci Autorko ostateczne odcięcie, nie poruszanie tematu tej pary przed absolutnie nikim i skupienie się na sobie.

Wydaje mi się, że on może jeszcze Cię nawiedzać albo płacząc znów, po raz kolejny jaki z niego słaby tchórz i czepiając się dalej nadziei, że jeszcze na Tobie pokorzysta choć trochę. Możliwe też przy jego totalnym zakłamaniu, że będzie próbował jeszcze bardziej zapętlać, np, że żona tak odpowiedziała ale prawda jest inna, itp. Najlepiej byłoby, gdyby raz na zawsze przestał Cię nachodzić, ze strachu przed żoną. Jego kolejne kochanki i kolejne kłamstwa już nie są Twoją sprawą, więc najzdrowsze moim zdaniem będzie wykreślić go raz na zawsze i zmuszać się do nie myślenia już o nim, żyć swoim życiem i iść dalej. I nie wspominać o nim i jego żonie znajomym. To nikomu nie wyjdzie na zdrowie, żona i tak uwierzy jemu, skoro taki jest dobry w oszustwie i manipulowaniu... W idealnym świecie powinna się dowiedzieć prawdy i kopnąć go w dupsko, niestety nie żyjemy w idealnym świecie i w taki obrót spraw nie wierzę...

Sytuacja nieprawdopodobna, choć zdarzyła się. Nie planowana przez nikogo. Ani przez Obecną ani przez jej znajomego. No i sytuacja wyrwała się spod kontroli, co może zdarzyć się w chwili zaskoczenia. Ale nie powinno się tu oceniać reakcji Obecnej ani jej znajomego w kontekście tej sytuacji. Temat "rak" to autorstwo Pana męża. Miał posłużyć do innego celu,  taki finał wyszedł przypadkowo.
Odniosę się do tematu, bo akurat mam doświadczenie osobiste z rakiem i mężem posiadającym "przyjaciółkę" - tak to on nazywał. Ja ponad dwa lata nie wiedziałam o co chodzi. Myślałam - miażdżyca, nerwica, przedwczesne starzenie czy inna choroba. bo mąż robił wobec mnie w tym czasie wszystkie możliwe świństwa. No, ale w końcu zobaczyłam miłosne smsy. Ona samotna, bardzo chętnie spędzała z nim czas i przyjmowała jego nieustające adoracje, ale na wspólne życie nie zdecydowała się. W chwilach rozpaczy napisałam do niej. Ona mnie zignorowała, przekazała info jemu. A on, straszył mnie oskarżeniem o mobbing, ją też namawiał do tego. W końcu zachorowałam. Schudłam 20 kg w 3 mce. Diagnoza - rak, Mąż pomagał mi w tym czasie. Ale był bardzo niecierpliwy, gdy miałam gorsze momenty. Wszystkim znajomym (nie powiązanym z nią mówił o mojej chorobie. Jej nie powiedział ani słowa, choć utrzymywał kontakt cały czas. Też mi się to wydawało nieprawdopodobne

A co jeśli ta żona byłaby rzeczywiście chora? Wyciąganie takich informacji na światło dzienne jest pozbawione klasy. Rozumiem wściekłość na kochanka ale litości, niby czemu żona ma obrywać rykoszetem? Mało że sypiałaś z jej mężem ro jeszcze wyciągasz jakieś wrażliwe dane bo jesteś wściekła że się dla ciebie nie rozwiódł. A co jakby były z nimi dzieci?

Wszelkie znaki na niebie i ziemi mówią, że historia z chorobą żony jest zmyślona. Co więcej, w sposób tak perfidny i obłudny, że nawet wspomnienie o tym, w kontekście pretekstu do szukania pocieszenia w ramionach kochanki, jest zwykłą podłością.

Zapomniałem wcześniej dodać: m4jkel Powiem Ci, że naprawdę Twoja postawa jest imponująca W tym całym bagnie zdrad i oszustw a szczególnie obłudnego tłumaczenia się, jak to czyjeś potrzeby nie są zaspokajane i pierwszym sposobem na ich realizację jest skok w bok, to aż się przyjemnie zrobiło, kiedy się słyszy i czyta takie zwierzenia Doceniać to, co mamy i spróbować z tego wykrzesać jak najwięcej, zamiast rezygnować z pracy nad sobą czy związkiem, bo łatwiej sobie wyjść na miasto i wyhaczyć ponętną zdobycz..Tudzież kilka ulotnych chwil( dłuższych bądź krótszych) utożsamiać z wielkim uczuciem..
Tak trzymaj!

Na dobrą sprawę, to żonie należałaby się teraz szczera prawda. Niestety dojście do niej, jeśli tylko żona faceta przekonałaby się ostatecznie, jak było naprawdę, pewnie musiałoby się odbić mocno na Autorce. Może to zależy od okoliczności czy miejsca, gdzie kochankowie się spotykają, ale czy naprawdę odsetek zdrad, które pozostają niewykryte jest spory? W przypadku Autorki, całe jej otoczenie musiałoby być ślepe, żeby tego nie zauważyć. Jakby, nie daj Boże, do żony to dotarło i rozpocząłby się prawdziwy huragan to zapewne jakiś czas trwałaby bitwa między Autorką a mężem o to, komu ma żona uwierzyć. Ciekawe czy Obecna ma na swoją obronę jakieś mocne dowody, nawet takie, które jego żona mogłaby ewentualnie wykorzystać przeciwko swojemu "mężusiowi" w sądzie. Szczerze, to życzyłbym tej kobiecie, żeby się przekonała z kim żyje pod jednym dachem, tylko skoro ich życie wygląda w ten sposób, w jaki go Autorka opisała, to naprawdę nie wiem, czy tam w ogóle romans jest potrzebny, żeby to małżeństwo rozwalić. Ciekaw jestem, czy żona, poznawszy prawdę o swoim wybranku, nie zaprzyjaźniłaby się z Autorką, bo jednak nawet sam romans z jej mężem to mało w porównaniu do prezentowanej przez samego męża postawy.
I tak nic nie przebije Kolegi Pompy, który  poszedł do gacha swojej żony z flaszką Naprawdę żywię ogromny szacunek do ludzi o nerwach ze stali, potrafiących wziąć swoje emocje na smycz, choćby na chwilę w tym krytycznym momencie..

Wydaje mi się, że gdzieś wcześniej Autorka wspomniała, jak wygląda teraz( czy od jakiegoś czasu) typowo spędzony dzień tego faceta. Założyłem, że Autorka ma w to najlepszy wgląd, co więcej pewnie jego aktywność względem niej częściowo o tym świadczy. Z przytoczonego opisu "życia małżeńskiego" tego faceta, wynika, że on praktycznie żoną czy rodziną się nie interesuje. Jak jest naprawdę? Tego nie wiemy. Jednak, jeśli rzeczywiście się tak sprawy mają a romans trwał od dwóch lat, to nie wiem, jak jego żona nie nabrała przez ten czas żadnych podejrzeń? Zmiana zachowania, znikanie na długie godziny, brak czułości - która kobieta nie zwróci na takie coś uwagi? Zatem na pewno żona może być zszokowana zasłyszanymi plotkami, jednak jeśli miałaby wobec męża jakiekolwiek podejrzenia o zdradę, czy nawet zatajanie jakiejkolwiek prawdy, jej zdaniem ważnej, dotyczącej ich życia, to powinna się jej zapalić lampka, choć może nie od razu kierować podejrzenia na Autorkę. Problemem będzie raczej fakt, że mąż się będzie wypierał swojego udziału w tej plotce czy tym bardziej romansu. Tylko ciężko jest mi wierzyć, że ta żona niczego się nie domyśla..

Nie wiem, jednak z choćby sąsiedniego wątku wiemy jak zdrajcy potrafią kłamać zarówno co do kondycji małżeństwa, jak i przyczyn znikania z domu na spotkania z kochanką.
Myślisz, że gdyby mijał się z żoną, to by z nią sypiał, chodził razem na zakupy itd.?
Nie wiemy jaką miał wymówkę kiedy znikał wieczorami na kilka godzin do Obecnej.
Gdyby rzeczywiście było tak źle z jego małżeństwem, że praktycznie wcale nie widywał żony i dzieci, to nie mówiłby że oni są dla niego najważniejsi.

Wszystko ok, tylko jednak na przyszłość polecam większą rozwagę co, komu, gdzie i kiedy się mówi bo nigdy nic nie wiadomo. Tym bardziej jeśli chodzi o ex kochanka i jego rodzinę.
Naprawdę szkoda by było, gdyby teraz, kiedy romans został przerwany i to przez nią, przez taką nieuwagę wszystko wydało i całe szambo wybiło. Patrz chociaż przykład Netani, która była (i chyba wciąż jest) nękana przez żonę ex kochanka mimo, że romans dawno skończony, długo przed zanim się wydało.

Historia dość nieprawdopodobna, no ale nie takie rzeczy widział świat Mieszkają w jednym mieście? W sumie czemu nie dałoby sobie takiego przypadku wyobrazić? Szczerze, to nie dziwię się Autorce, jeśli ta historia jest prawdziwa, że sama chciała tym sposobem ośmieszyć swojego kochanka w oczach żony, czy przynajmniej wywołać konsternację na jego twarzy..
Kochanek może wciskać nie wiadomo jakie kity swojej kochance na temat jakości swojego życia małżeńskiego, ale utrzymując przez tak długi czas romans z Autorką, facet musiał się jakoś żonie tłumaczyć, musiał znajdywać wymówki na to, że zawsze gdzieś musi wyjść, coś załatwić - w końcu zaniedbywanej kobiecie zacznie się w którymś momencie palić lampka ostrzegawcza. Poza tym, kiedy całą swoją energię i uczucia facet przekłada na kochankę, to też jakieś zgrzyty się pojawiają..

No nie wiem czy kochanek myślał o reputacji wpadając z kwiatami do pracy Obecnej. No chyba, że to były jakieś małe konwalie, które przemycił w kieszeni.

Jaką wartość mają jakie związki okazuje się gdy jest konieczność wyboru,nie wcześniej.
A co do bliskości.To niekoniecznie prawda, bo różne są oczekiwania zresztą. Tutaj widać rozbieżne.
Zgadzam się by już tego nie analizować i chyba modlić się by sprawa z rakiem nie miała ciągu dalszego.
Akurat nie dziwi mnie spotkanie kochanka z żoną akurat teraz, bo wcześniej się pilnowali a miasto chyba nie city..tak samo reakcje na temat raka, zresztą może coś było na rzeczy, a nietaktowne zachowanie kolegi kazało to żonie obrócić w żart, bo nie każdy chce w kolejce takie rzeczy omawiać.

Dokładnie. Tym bardziej, że zdaje się, że żona zaledwie 2 tyg. temu o tym dowiedziała a potem okazało, że wyniki nie są złe.
Dlatego jeśli tylko mąż był wtajemniczony, temat może być drążony.
Btw kilka lat temu sama byłam w nieco podobnej sytuacji, kiedy przy jakichś badaniach kontronych/okresowych pewien lekarz zwrócił uwagę na pewną "plamkę" i wręcz histerycznie zareagował, sugerując mi, że to może być nowotwór i skierował na dodatkowe badania. Sama się wtedy wystraszyłam i już widziałam śmierć przed oczami. Powiedziałam o tym tylko jednej najbardziej zaufanej osobie by nie siać paniki, tylko pogadać, dostać wsparcie. Dodatkowe badania wykazały, że nie ma czym się martwić, że to zwykły pieprzyk.
Może dlatego ta bezpośredniość kolegi tak mnie zszokowała bo nie wyobrażam sobie, że stojąc gdzieś w sklepie w kolejce słyszę nagle od byłego sąsiada, że słyszał, że mam raka. Też pewnie w tamtym momencie obróciłabym to w żart (zresztą sama jestem spod znaku raka) ale na pewno nie przeszłabym nad tym do porządku dziennego. No bo jak, skąd on miał takie informacje, szczególnie że mąż stał obok - prawdopodobnie jedyna (albo jedna z niewielu) osoba wtajemniczona.
Gdyby jednak nic nie było na rzeczy też by mnie zaniepokoiło, kto rozsiewa takie plotki.

Aha...I tak przez kilka lat trwają w tym zaślepieniu? Nie podoba mi się, że kolejny raz urągasz inteligencji kochanków? Bo jak inaczej wytłumaczyć to, że przez kilka lat nie potrafią się połapać, jaka jest ich rola?
Ale w sumie może masz rację, a to ja tylko traktuję ich jak zwykłych ludzi, którzy co prawda mogli dać się zwieść. Ktoś może przecież urzec, bo np. przystojny jest, albo ma gadane. Niektórzy potrafią stworzyć atmosferę, wzbudzić fascynację. Ale nieee...jednak przez kilka lat, to już chyba gruba przesada, że nie zdają sobie sprawy z sytuacji. Już prędzej bym powiedziała, że po prostu w pewien sposób „lubią” taki sposób funkcjonowania, że wyrywają kilka chwil z życia swojego kochanka/kochanki, między jego/jej pracą a powrotem do domu, żony/męża i dziecka. Czemu nie, jak to komuś odpowiada, ale kilkuletnie zaślepienie...nieeee

Jest tak: kochanka widzi, że swoją wspaniałością przyciąga faceta do siebie; odciąga od żony. Jej ego rośnie. Czuje się lepsza od żony i najlepsza na świecie. I ciągnie romans mając nadzieję, że skoro jest taka wspaniała, on na pewno rzuci wszystko dla niej. Żyjąc tą nadzieją po woli stawia warunki, pokazuje fochy, zaczyna mieć oczekiwania. Bo on cos długo nie odchodzi od żony.
A on nie chciał odchodzić przecież, tylko na boku się zabawić. Ot tyle.

Jest też drugi rodzaj kochanek, które liczą i mają benefity z racji bycia kochankami. Te czerpią z życia garściami, całkiem inteligentnie i świadomie. Szukają facetów zamożnych, na stanowisku, ustawionych.

Może jest jeszcze trzeci gatunek, no nie wiem.

Fakt. Na forum pojawiłam się w marcu 2019 po niemal rocznym trwaniu w w/w układzie. Emocjonalnie uzależniona od tego pana. Od jego obecności. Ba - zwykły głupi telefon był w stanie dać mi emocjonalny haj, nieporównywalny z niczym co mi było dotąd znane.
Od marca miałam mocne postanowienie zerwania w/w znajomości. Chromoliłam sie z tym do sierpnia, po czym naczytawszy się rad - "przerwij to po dorosłemu, przy kawie" z gilem po pas, na środkach uspokajających tłumaczyłam, że ja już tak dłużej nie mogę. Pan pokiwał ze zrozumieniem głową, po czym za jakieś 3 tygodnie ładnie się wysypał ze wszystkim żonie. Podejrzewam go o działanie celowe (w trakcie naszej relacji nieraz się odgrażał, jak to się ta żona zdziwi). To się zdziwiła. Ja przy okazji też.

Tu u mnie syf był do tego stopnia brudny i obslizgły, że wciąganięty weń zostały osoby mocno nieletnie. Nie rozumiem w jakim celu, ale ja generalnie ostatnio mało rozumiem.

Taka relacja jest nienormalna moim zdaniem. Tak jak Roxann kiedyś tu gdzieś pisała - emocje są zmutowane, aura tajemnicy dodatkowo je krzywi.
Kontakt w najgorętszym okresie wtedy to były setki przegadanych godzin (telefony po naście razy dziennie) plus spotkania. Jakoś mnie to uzależniło, przywiązało. Podejrzewam, że gdybym była na miejscu Obecnej, gdzie spotkania były aż tak intensywne, dziś byłabym pensjonariuszką Tworek.

Ważne by dostrzec, co było przyczyną wejścia w taką relację. Ja też byłam kiedyś po stronie tych, co dziś tu piszą, że a fuj i a fe i ależ jak tak można.
Dziś daleka jestem od biało-czarnego postrzegania świata.
Moim powodem wejścia w układ z tamtym panem było bardzo nieudane małżeństwo (wiele pytań na temat tego czemu takie było znalazło odpowiedź w dostępnej od kilku dni książce "Żony gejów" Marii Mamczur) i zryta dzięki temu psyche. Poczucie własnej wartości na dnie Rowu Mariańskiego. Takie były moje powody. Znajoma poznana dzięki temu forum powiedziała mi, że jak człowiek głodny, to i ze śmietnika się naje i będzie "szczęśliwy"... Romans to chyba taki śmietnik niestety i trzeba być naprawdę głodnym człowiekiem, żeby się z niego najeść. Ci zdrowi i najedzeni ludzie stoją wtedy nad tobą i kręcą zdegustowani głowami - no jak tak można?!
Ano można.
Wyjście z romansu jest bardzo trudne. Obecna przebeczy jeszcze nie jedną, ale wiele nocy. Będą dni racjonalizacji - że dobrze się stało, że ufff dobrze że to nie ja jestem tą żoną. I będą dni absolutnego smutku, przygnębienia, pustki i przykrej bardzo tęsknoty, którą podobno tylko czas ukoi.

Przepraszam za off top.

No to uff. Ale wolałam jakoś ugłaskać adminki na wszelki wypadek. Wiesz jakie one czasem nerwowe są...

Pasławku,a wiesz, że król Duncan w szekspirowskim Makbecie rzekł: „o nie, nie ma sztuki zdolnej na twarzy tajnie myśli czytać” ;-)

W tym wątku bodaj wspominałam już o emocjonalnej biedzie, która stoi za każdą kochanką. Jakościowa różnica między poszczególnymi egzemplarzami, z którymi można się tu spotkać, polega na tym, gdzie szuka się rozwiązania swoich problemów. Można w sobie, ale można też wszędzie dookoła, co widać tutaj. Te pierwsze bardziej szanuję, bo w ogóle inteligentnym ludziom, którzy potrafią stanąć w prawdzie o sobie więcej puszczam płazem ;-)

Nie ma takiej sztuki o ile te myśli są tajne 
Po prostu pewnie ja  "stary diabeł " nawrócony po przejściach" i ".......z popiołów" mam więcej ulubionych byłych kochanek na forum (nieźle mogło to zabrzmieć)
Z Zagubioną o której wspomniał Bagiennik miałem podobnie jak Ty może z Obecną, coś mnie ruszyło przyznaje bardziej niż bardziej choć to niby taki "standardowy" romans na pewno nie jakiś wybitnie nadzwyczajny ale się zniecierpliwiłem tam .Dlatego to rozumiem.
Z resztą na Obecną zwątpienie i niedowierzanie podziałało motywująco jak sama stwierdziła z osądami dała radę .
Na pewnym etapie tego "rozmamłania" wychodzenia z "nałogu" jednak nie da się wymusić pewnych refleksji siłą,łatwo stworzyć barierę wymaganiem i oczekiwaniem do przyznania się,niektóre refleksje będą falstartem ,wszystko okazuje się ma swoje miejsce w głowie i swój czas i też bardzo indywidualne sprawy - warto o tym pamiętać bo piszemy potencjalnie żywym ludziom.Wszystko niby schematyczne ale nie do końca.Różne fazy rozsypki zaraz "po" i "rozmemłania" są po prostu wymieszane,nielogiczne pełne sprzeczności.
"Przynieś ciało głowa przyjdzie później" i "daj czas czasowi" stare slogany ale jare i nie tylko dla - ponurych ćp...
Tym niemniej inspirowanie i wiele różnych spojrzeń na sprawę jest cenne a przynajmniej może takim być.
albowiem
"W rzeczy samej, nic nie jest złem ani dobrem samo przez się, tylko myśl nasza czyni to i owo takim."
William Shakespeare, Hamlet 

"Zatem na równi z czystym widzeniem, ważny jest także inny element – życzliwość.
To prawda, że bez jasności i uczciwości krążymy wciąż w tym samym zaklętym kręgu, nie posuwając się naprzód.
Jednak sama pozbawiona życzliwości uczciwość czyni z nas tylko ponurych, sfrustrowanych cierpiętników, skrzywionych jak po zjedzeniu cytryny."
oraz
"Zawsze jest coś, czego jeszcze możemy się nauczyć. Nie tak jak zadowoleni z siebie starcy, którzy się już poddali i nie podejmują żadnych wyzwań. W najmniej spodziewanym momencie wciąż możemy spotkać rozjuszonego psa!"
Pema Cziedryn

No i jak jej nie lubić .

Dlatego forum może być niezłe jeżeli chodzi o chwycenie równowagi, jak kto chce.
Ze swoimi  ocenami i radami, bo to nie szkółka niedzielna jest" kto pyta ten wielbłądzik".
Życie i romans  też bywa tandetną lipą ,zależy do czego to komu potrzebne, to widać z dystansu i po pewnym czasie - widzenie tego się zmienia .
O wiele bardziej istotne jest co po tym i co dalej.
U mnie po romansie i po tych żałosnych pożegnaniach,rozpaczach i żalach tak  gdzieś po 3 miesiącach to pojawiły się bardzo "wzniosłe" myśli dosłownie "a pies to wielki wszystko ....drapał , kij w oko " i tym podobne - sporą ulgę poczułem wtedy i nie był to koniec refleksji .
Pewny jestem jednak tego, że nie pudruje życzliwości, może na starość nie będę zgorzkniały dzięki temu, a wyrozumiałość i pobłażliwość mi nie zaszkodzi.Próżność też swoją mam pod kontrolą i nie wali mi na dekiel od pochwał na ogół.To mnie cieszy.
Z resztą jeszcze nie umieram i jak  na razie niczego nie żałuje - nie dziś.
Ja tam się lubię droczyć od czasu do czasu

Buntownicy z wyboru to też lubię
Czy ktoś Ciebie zniechęca Magdo? Nie daj się złapać tylko.
Życzliwość ma też swoje wektory .
MagdaLeno z Tobą chyba ludzie w życiu nie mają okazji się nudzić co jest fajne - tak mi się wydaje.

No tak facet jak facet dał ciała,tylko on to jest skutek nie przyczyna całego zamieszania .To dalej szukanie poza sobą przyczyn ja miałem przez jakiś czas że wszystko stało "przez te wutkie "czyli przez kochankę gdyby, gdyby, gdyby, to tamto, owamto, takie myślenie z przewagą oceniania i obwiniania to na początku wychodzenia z romansu jest norma jak widzę potem Obecna może mieć fazę "jaka ja głupia byłam" i tak w koło przez parę miesięcy, aż złapie równowagę o ile zajmie się sobą a nie dramatami, intrygami, osądzaniem, bo to pułapki są .W dodatku żal i tęsknoty są mimowolne.
Obecna jak bystra i ogarnięta to za jakiś czas dostrzeże przyczyny, własne dla których weszła w ten "jasny układ".
Pogodzi się wtedy i dojdzie do siebie,a jak nie to znowu różnie może być- przeznaczenie los itp itd zdecydują za nią.

Hej pasławku, umówmy się, że Ty jesteś po prostu sobą, czyli dobrotliwą duszą z bogatym doświadczeniem, którym się dzielisz :-), a ja wredną zołzą, która dorzuci tu swoje 3 grosze, wyraźnie i dobitnie, żeby nie było rozwadniania ;-)
W końcu wszystko ma swój czas, tak jak napisałeś, refleksje jeszcze może przyjdą, te „bardziej i mniej „wzniosłe” też, a wątek przecież nie czyta tylko autorka, od której zajeżdżą fałszem, ale także więcej osób a wychodzenie z różnych życiowych zawirowań to proces zarówno emocjonalny, jak i poznawczy. W końcu równowaga musi być :-)

Obstawiam że już zmiana numeru telefonu to była ściema i od tamtej pory panna popłynęła. Widocznie musi zmarnować jeszcze kilka lat na swoją „miłość”