Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

Jak zacznę się tłumaczyć z tłumaczenia i jak należy to zdanie w kontekście interpretować może być - bez sensu.
Off top a zdanie było przede wszystkim do Autorki .
Masz oczywiście prawo do swojej opinii Wielokropku a ja nie mam z tym problemu.
Może zostawmy to.

Może mam trochę skrzywione spojrzenie, ale nie mam zielonego pojęcia do czego facetowi może być pomocna kochanka, w czerpaniu siły do pomocy chorej żonie? Jeśli w ogóle założymy, że facetowi dalej na żonie i jej zdrowiu oraz na dzieciach zależy( na co NIC nie wskazuje), to nie wiem czy korzystanie z relacji z kochanką ma być jakiś środkiem zaradczym czy wsparciem dla jego małżeństwa?

Faktycznie, niech znowu wejdzie w romans. Żona będzie wdzięczna i dzieci, lovelas sobie odsapnie, wszyscy będą happy... Co ja czytam???? Już pomijając brak logiki, bo rak u żony został wymyślony jak już Autorka dawno zakończyła romans i z facetem zerwała

Dlatego ja byłam przeciwna takiemu spotkaniu bo to było bardziej niż pewne, że emocjonalnie będzie Cię to sporo kosztowało. Dobrze, że chociaż przy nim zdołałaś zachować zimną krew.
Być może jednak tu Ela miała rację, że to był jedyny sposób by do faceta w końcu dotarło, że koniec to KONIEC a nie foch. I nawet jeśli do tej pory wracaliście do siebie n razy, to nie znaczy, że n+1 nastąpi.
Teraz już chyba doskonale widzisz, że facet w którym się zakochałaś a ten Pan to dwie zupełnie inne osoby.
Straciłaś "miłość", ale ona była tylko iluzją.

Milosc  iluzją  nie była, bo go  kochala.
Natomiast drogi  życiowe się im nie zbiegły.
Wątpię  czy by się rozwiodl .
Po takiej informacji  o związek walczylaby żoną, dzieci i cały świat byłby przeciwko. musiałby mieć  mocne postanowienie, by się z korzeniami stamtąd  wyrwać.
Gdyby tak miało być, pół roku temu by to zrobił.
Teraz chłop musi się ogarnąć  że swoim życiem, a autorka że swoim.
Pewnie doświadczenia Roxann będą  tu pomocne.
To na pewno nie ostatnia miłość  Ci dana autorko.

Haha, no ja też mam niby bujną wyobraźnię, ale tutaj poległam:) Może kochanka może pomagać wybierać kwiaty dla żony do szpitala? Albo z receptami żony do apteki latać?:)

Hmmm...Ja jestem zdradzona żona i nadal nie sądzę, że to kochanka coś żonie obiecywała...Jasne, każdy z nas ma jakieś kompasy moralne i ja np bym nie tknęła żonatego, bo jak bym pomyslala, ze jakas kobieta i dzieci będą poniekąd przeze mnie płakać - to by mi się tych motylków odechciało. Ale wszyscy tutaj chyba wiemy, że jesli nie ObecnaKochanka, to inna by sie znalazła. Bo facet jest słabeuszem i szukał, chciał. Więc zejdźcie z niej.
Ja tylko się dziwię, że kobiety mysla, ze jesli facet zdradza żonę, którą przecież kiedyś kochał, ślubował, razem dzieci witali na świecie, razem żyli, mieli plany - to że dla nich on zmieni swój zdradziecki charakter.
Jeśli wyjdziesz za faceta, który zdradzał żonę - będziesz miała męża, który zdradza żonę....

Myślę, że celną uwagę napisała wcześniej Memo:

Ja ogólnie uważam, że można się w kimś zakochać będąc w związku, można też chcieć zmienić dotychczasowe życie i dać szansę na bycie z kimś innym ale... wtedy nie ciągnie się romansu latami i nie żyje na dwa domy.
Kochankowi Obecnej jak dotąd taki układ odpowiadał i nie miał nic przeciwko by to ciągnąć dalej.
Teraz odstawia szopkę bo "paliwo" mu się skończyło.
Akurat w tym przypadku uważam, że to recydywista (sądząc po jego zachowaniu i długości romansu) i powtórka z rozrywki jest wręcz gwarantowana.

Zgoda, zauroczyć. Niemniej ja nie wierze i nie uwierzę w to, że można się w kimś zauroczyć czy potem zakochać jednocześnie prowadząc powiedzmy "normalne" życie z inną osobą (żoną), spędzać z nią wszelkie uroczystości, święta, uprawiać seks itd.
Popatrz, ani Twój jm, ani innych kobiet choćby wypowiadających się w Twoim wątku wcale nie chcieli zostawiać rodzinnego życia dla tej iluzji. I gdyby te ich romanse się nie wydały, dalej prowadziliby podwójne życie, niekiedy w ogóle nie dając po sobie poznać, że coś jest nie tak.
Nie wiem czy z takimi predyspozycjami się człowiek rodzi czy też pojawiają się one w pewnym momencie, pod wpływem jakichś zewnętrznych bodźców, niekoniecznie kryzysu w związku ale np. władzy, pieniędzy czy nowego środowiska (pracy).
Ja od swego ex po czasie usłyszałam, że "mądre" żony nie kontrolują mężów, nie są zazdrosne (czyt. egoistyczne!) i nie rozwalają rodziny tylko dlatego bo facet ma słabość do kobiet - im mężom, ojcom, którzy tak ciężko pracują przecież też coś się od życia należy, jakaś odskocznia i chwile przyjemności.
Oni (co poniektórzy) naprawdę mają taki tok myślenia!

Chyba w każdym takim przypadku, kiedy ktoś wiąże się z zajętą osobą, (szczególnie kiedy kobieta ulegnie czarowi takiego lowelasa), ma zupełnie fałszywy obraz całego związku. Oczarowana słowami i obietnicami, czy nawet tak upragnionym towarzystwem nie potrafi przefiltrować tego wszystkiego i chyba dopiero czas lub drastyczny punkt zwrotny, pozwala właściwie ocenić sytuację. Przez długi czas żyję się w tej iluzji, mając fałszywe wyobrażenie o swoim "ukochanym" czy "związku", jaki się z nim tworzyło. Dlatego u Autorki w pewnym momencie nastąpił punkt zwrotny i coś w niej pękło - stwierdziła, że na takich zasadach dłużej nie pociągnie. Dlatego się jej nie dziwię, że choćby nawet dalej coś do niego czuła, to gość przez swoje zakłamanie i perfidię( choćby tą historią z żoną) pokazywał i cały czas pokazuje tak naprawdę, ile jest wart - ani funta kłaków. Natomiast, co do samej opcji zakochiwania się w kimś innym, będąc w związku, to chyba jednak sobie ludzie trochę przeinaczają znaczenie słowa "miłość", rozumiejąc go tylko przez pryzmat radosnych chwil i uniesień, motylków i patrzenia sobie w oczy przy świecach/świetle księżyca. Jak się przychodzi z czymś zmierzyć, to już nie jest tak wesoło..

Zastanawia mnie jedna rzecz: wiadomo, że wchodzenie w rolę kochanki ciężko przewidzieć ani zdecydować, że teraz akurat się zdecyduje na taki krok. Zazwyczaj chcąc spełnić swoje oczekiwania zatracamy się w tym wszystkim i nie widzimy, kiedy już jest pozamiatane. Ciekawe jak często się zdarzają sytuacje, kiedy osoba zajęta w ostatniej chwili robi w tył zwrot i czy powoduje nią rzeczywiście uczucie niechęci do oszukiwania partnera i świadomość konsekwencji, czy też inne motywy. Chyba gdzieś w sąsiednim wątku Kolega m4jkel opisał taką sytuację, tylko zbyt ogólnikowo. Wiemy, jak bardzo jesteśmy omylni i podatni na emocje, więc takie przypadki wzbudzają we mnie jednak podziw, choć nie powinno to aż tak dziwić...

W rolę kochanki/kochanka wchodzimy stopniowo, krok po kroku, niezauważalnie. Tak gdybyśmy szli i szli w drobniutkim deszczu, a na końcu wychodzimy przemoczeni do suchej nitki. Gdyby ktoś na początku, na pierwszej kawie był w pełni świadomy tego, co spotka go na końcu, w jakie stany się wpędzi, co przeżyje(a czasem nawet nie przeżyje), zastanowiłby się dziesięć razy co robi. Ulegamy instynktom, które są silniejsze od rozumu. Dla chwili przyjemności która kosztować może życie. Jeszcze ten jeden raz, jeszcze tylko dzisiaj, jeszcze trochę...
My, ludzie. Skonstruowani tak a nie inaczej. Zwyczajnie felerni, słabi, pierwotni... I na całe szczęście nie raz myślący zdroworozsądkowo.

A ja mysle, że to kwestia dojrzałości. Miałam wiele sytuacji, że coś się "kroiło" że strony kolegow z pracy czy innych facetow. Ale jakoś od razu wiedziałam zawsze gdzie jest granica. I nawet jak poszłam na jedną czy druga kawę, to jak kolega się zaczynał wkręcać - na trzecią już nie szłam.
Dla mnie po prostu nie było opcji, bym mogła poczuć coś do kogoś innego, bo się na to świadomie zamknęłam. To była moja decyzja - jeśli nie chcę dramatów to nie idę na pokuszenie:) A przez kilkanaście lat poznałam naprawdę kilku fajnych facetów, którzy mogliby mi zawrócić w głowie gdybym się na nich otworzyła. Uważam więc, że "zakochanie" to decyzja. Decyzja, że zaczynamy się powolutku zbliżać do danej osoby, inwestować w nią czas i energię, dawać się adorować, flirtować, zwierzać. To nie dzieje się jednego dnia. Każdego dnia wstając rano możemy jeszcze dokonać wyboru - czy ochładzamy to czy brniemy. Więc gadka, że ojej ta miłość taka wielka a ludzie tacy słabi - to wymówka. Nie zakocha się nikt, kto się na to zakochanie nie otworzy.

Pełna zgoda, jednak jak sama piszesz zamknęłaś się na wszelkie bliższe nawet znajomości z mężczyznami bo byłaś spełnioną kobietą w szczęśliwym małżeństwie. Pisałaś też wcześniej, że fajnie by było znów poczuć motyki.
Podejrzewam, że za jakiś czas zechcesz otworzyć się na nowe znajomości i trafisz na żonatego albo zajętego (w pewnym przedziale wiekowym naprawdę niewielu jest fajnych wolnych). Co wtedy? Czy od razu zrezygnujesz z takiej znajomości czy powiesz sobie: kurcze fajnie się znam rozmawia, mamy milion wspólnych tematów, lubimy się, przecież nie idę z nim do łóżka a szkoda tracić takiego kolegę (tak się często na początku myśli). Problem pojawia się po pewnym czasie, kiedy okazuje się, że ten kolega to dla nas nie tylko kolega i nie zawsze ten moment da się przewidzieć czy wyczuć. Najpierw jest wypieranie a potem... wiadomo. Nie trzeba iść z kimś do łózka by się zauroczyć.  Flirt też może być bardzo subtelny wręcz niezauważalny i mylony ze zwykłą sympatią i troską.

Bagiennik, tak "refleks". Gdyby nie to, a ja bym popłyneła na fali, to byłabym jedną z tutejszych zdradzaczek - łajdaczek.
Nie wiem, czy fakt, że trafiłam na wprawnego manipulatora ma znaczenie? Wiedziałam od począku o co chodzi, bo jak napisałam, miewałam często takie podrywy, bajery.
Nie wiem tylko dlaczego ten zupełnie nie ciekawy fizycznie typ tak zamącił mi w głowie.
Kwarantanna po części spadła mi z nieba. Dzięki home office stałam się spokojniejsza. Nie mieszkam w Polsce i u nas jeszcze długo popracujemy z domu. Niestety sytuacja jest pandemicznie kiepska. Boje się, że jak wrócimy i go znowu zobacze, to mój niepokój wróci. I znowu przestane się uśmiechać, będę spięta.
Zmiana pracy przez kogos takiego nie mieści mi się w głowie.
Przepraszam za off top.

Nie mówię że nigdy nic, a ja jestem jakaś z drewna:) Lecz naprawdę miałam różne sytuacje - tyle że ja mam w sobie dużą dawkę..jakby to nazwać...idealizmu? Takiego czegoś, że ważne są dla mnie zasady. Ostatnio stwierdziłam, że powinnam mieć jakiegoś żołnierza czy cos, kogoś dla kogo ważne są zasady;) Ogólnie jestem właśnie mało zasadnicza w życiu, nie zacięta, ale mimo wszystko mam takie mocne fundamenty w sobie, że są granice których nie przekrocze. Może dlatego, że uważam, że każdy trzyma swoje stery w ręku i nie można robić świństw i mówić, że tak wyszło. Nic nie wyszło - Ty to zrobiłeś.
Nadal uważam, że zdrady trafiają się ludziom, którzy potrzebują głaskania ego czyli maja w sobie jakiś kompleks, niskie poczucie wartości. Obecnie mam sytuację, że na rozwodowej grupie facebookowej poznałam trzech rozwodników. Wydają się fajnymi facetami, z jednym na kawie byłam żeby się pożalić (biedny człowiek, całą kawę gadałam o mężu;) I każdy z nich coś tam próbuje, zaczepia, komplementuje. Bardzo powoli ale raczej intencje są jasne. Mogłabym w to popłynąć, bo fajnie jak ktoś mówi, że jestem fajna i ładna, że słucham fajnej muzyki i w ogóle. I ja odpisuje czasem po 2-3 dniach jak coś piszą. Naprawdę nie czuję wewnętrznej potrzeby żeby ktoś mnie komplementował. Bo wolałabym jedna głęboka i uczciwa relację niz sto adoratorów kadzących mi...
Moje ego opieram na tym co JA o sobie sądzę (a raczej siebie lubię:) a nie to co KTOS inny (jakiś facet) o mnie sądzę. Dlatego chyba ja nie będę zdradzaczem, bo jak jestem w związku to wystarczy mi jeden facet a komplementy i adoracje ze strony innych kolesi są tylko miłym, ale nic nie znaczącym dodatkiem do zycia

Autorko, ja też myśle, że komplementów złaknieni są ludzie z niskim poczuciem wartości. Ja myślałam, że moje jest wysokie, ale jak widać nie.
Co gorsze, od przystojniaków zlewałam podrywy a na takiego szczura bym sie dała nabrać.
Koniec o mnie.
Pisałaś, że Twój mąż poczuł wiatr w żaglach, jak dorwał Dżesike. Czy on zmienił wygląd w trakcie trwania romansu? Zaczął się lepiej ubierać, siłownia itp?

Za rok po to dopiero możesz być spięta oczywiście jak wejdziesz w tę akcje.
Ten niepokój i to spięcie to pikuś który teraz czujesz.Znam to też z autopsji
Niewiele brakowało - szacunek,nieźle opisana "technologia" początków flirtu i romansowania.W wątku PainIsFinite masz nieźle opisane jak to wygląda u żonatego faceta taka "standardowa"droga do romansu,mąż Autorki raczej szkolenie dla pick uperów nie przechodził to się jakby samo robi i  wyzwala jak da się sobie pozwolenie.
Wystarczyło że ten "Twój" facet mógł być inny od męża, a w to że on taki doświadczony może tak, może nie, może samorodny talent to tak nie wierz za bardzo, poszukaj raczej w sobie czemu mąż traci u Ciebie na atrakcyjności, jakkolwiek by jej nie nazwać i nie interpretować jej.Czy idealizowałaś związek, swoją więź i  męża jako faceta to dość istotne, jakie zaniechania, zaniedbania ,oczekiwania ,niezaspokojenia,pretensje głębiej masz schowane, a wystarczą jak widzisz maleńkie mikro rysy, szybko to eskaluje.
Szkolenia specjalne -  dajcie dziewczyny spokój, tak przez,cyklistów,kosmitów  prowadzone.:)Skuteczność tego to jest taka jak poradników PUA - minimalna. To tylko dobry biznes coś jak temat "Jak osiągnąć sukces?"
najlepiej napisać o tym książkę.
Minimun 50% pracy Ty wykonujesz w takim flircie sama z siebie.Reszta to fizjologia jak przekroczysz granicę to strasznie trudno to przerwać w pewnym momencie.

Na 7 stronie w tym wątku masz trochę propozycji książek do poczytania.

Właśnie, tak mało a tak niewiele Wystarczy tyle i człowiek śpi spokojniej. Odpieranie pokusy a jednocześnie brak szukania takowej, jeśli tylko sobie uświadomisz, co jest najcenniejsze Brawo!

Obecna jak się czujesz?

Eeetam, Ela, chciałabyś być ze świętym?
Niech tam ma trochę „diabła” za skórą, żeby był bardziej ludzki ;-)
Życie z ideałem to by dopiero było męczące :-D
Ponadto, jak dobrze pamiętam wątek M4jkela, to tam było przymkniecie kramika, ale mimo dobrych rad kolegów, żeby się wybrać na miasto, zgłaszał weto i powoływał się na umowę małżeńską.

Jak tu kiedyś zastanawiałam się nad „profilem” zdradzacza, to wyszło mi, że to mieszanka 3 czynników: 1)predyspozycje (braki w empatii, niska samoocena, brak lub niedostateczna nadrzędność systemu wartości); 2) okazja (wbrew temu co twierdzisz, jak ktoś szuka, to zawsze znajdzie, bo choćby po tym forum widać, jak łatwo o łatwą panienkę, albo faceta, który skorzysta na konto małżonka), 3) brak obaw przed konsekwencjami.
Teraz jak do powyższego przystawię  M4jkela oraz to, co i jak pisze, co z jego słów przebija, to i widzę empatię, i system wartości, za to nie widzę specjalnych kompleksów i aktywnego poszukania możliwości ich zmniejszenia poprzez lewe relacje. Widzę, że unika dwuznacznych sytuacji i dużą wartością jest dla niego rodzina, więc nie chce ryzykować jej utraty.
To nie znaczy, że jest ideałem, bo każdy ma swój ;-)

Ela Ty to potrafisz ostudzić dobre wrażenie

Powiem Ci w takim razie, że ja jednak głęboko wierzę, że jest takich ludzi więcej, jak Kolega m4jkel, bo ilu na jego miejscu nie skorzystałoby z takiej propozycji, o jakiej wspomniał, chociażby właśnie, żeby sobie pohasać dla doświadczenia wrażeń z kimś nowym, czegoś INNEGO od tego, co mają na co dzień. Mam bowiem wrażenie, że czasami niesłusznie rozdziela się pojęcia "z nudów" czy "dla zabawy" od braku "spełnienia oczekiwań". Właśnie te zasady pozwalają być może się powstrzymać w odpowiednim momencie, zrobić  ten krok w tył i sprawić, zęby nagle coś nas z tyłu głowy uderzyło z siłą obucha, mówiąc: "Co Ty odpie***lasz?". Skoro niektórzy potrafią niestety powielać negatywne schematy z domu rodzinnego, dlaczego nie mieliby skutecznie powtarzać tych pozytywnych? Wypalenie czy brak komunikacji to zapewne poważne przyczyny kryzysów, ale tutaj i tak można zadać sobie pytanie, kto pierwszy zdecyduje się zejść z tej bezpiecznej drogi? Kolega raczej wygląda na kogoś, kto prędzej zostanie zraniony niż sam zrani. Nie wiem, czy to ma aż takie znaczenie, ale cenię ludzi, którzy własnie mówią o zasadach, o czymś co jest NADRZĘDNE i stoi POWYŻEJ indywidualnych potrzeb. Zresztą w takim wypadku ludzie mają na uwadze, że wzajemne relacje nie są wieczne i należy o nie dbać, zatem ktoś na miejscu m4jkela będzie się starał za wszelką cenę rozwiązywać problemy niż obchodzić je na skróty. Dwie osoby o bardzo zbliżonych problemach w swoim związkach mogą mieć na zdradę zupełnie inne spojrzenie a Kolega nie będzie pierwszym, który zdecyduje się na skok w bok, przy pojawieniu się jakiś nieporozumień w związku.

EDIT: Czytając to forum muszę przyznać, że jeśli miałbym stosować te kryteria przytoczone przez Magdę, to rzadko kiedy widziałem kogoś, kto by tak wyraźnie nie pasował do kandydata na zdradzającego. Zawsze któryś z tych punktów nie jest spełniony, bo dla osoby zdradzającej nie ma on specjalnego znaczenia.

właśnie...   tyle się znamy na ile nas sprawdzono...
tez czytam sobie to forum i... bardzo się cieszę, bo pewnie byłabym... choc moze i wielu uzna że jestem .. "zdadzaczką-łajdaczką".. :]..   tez trafił się na mej drodze żonaty, tez jakos się tak zauroczylismy chyba trochę..  i nie prawi mi komplementów - no moze czasem, nie jakos namolnie (niezly manipulant nie?).. po prostu rozmawiamy o wielu sprawach ale nie o małżonkach.. jak schodzi na temat partnera ucinam temat i sama tez nie rozmawiam o jego żonie.. Dlaczego nie rozmawiam ze swoim? nie ma czasu, nie teraz, innym razem, teraz gra, za późno, za wczesnie, czepiasz się..   jak się z takim komunikować kiedy jemu wszystko jedno i ma wszystko ...daleko?? wykrecic się i odejsc?? oczywiscie to takie proste....  się wydaje...
z tego co wiem, nie jestem pierwszą kolezanka kolegi na boku i ..zapewne nie ostatnią, dzieki forum zauważam jego.. delikatne podchody .. bo zapewne chciałby mnie w koncu zaliczyć.. (to juz niedlugo 3 lata jak się poznaliśmy)..
sory za lekki oftop, ale podzielam w pełni zdanie Eli210 ..  w szczesliwych związkach nie mialaby prawa zdarzyc sie zdrada, zadne nie spojrzy na boki..

To też nie jest idealny układ bo w nim to raczej on ma szanse zostać rogaczem.
Możliwe, że jego żona jest z tzw. "wyższej ligi" stąd jego ego jest dopieszczone a obrączka pewnym trofeum ale skoro żona się oddala... to nie wiem czy ten entuzjazm nie jest przedwczesny.

Ehh, Rox następna sceptyczna dusza..:D Jak coś wygląda zbyt pięknie, to trzeba coś znaleźć..

Nie wiemy, jak Koledze się teraz układa w małżeństwie(masz m4jkel swój wątek?), ale tak trudno uwierzyć, czy przyjąć do wiadomości, że może on się kierować w życiu pewnymi mocnymi zasadami, które po prostu mu nie pozwalają czegoś zrobić? A przynajmniej nie tak łatwo, jak mogłoby to się zdarzyć u innych? Po co zaraz mówić o jakimś ego: może po prostu facet czuje się dobrze u boku żony i NIE POTRZEBUJE urządzać sobie przygód ani szukać wrażeń na boku, bo jego potrzeby spełnia jego żona?

No tak Ela, zgoda, wiadomo, jest akcja - jest reakcja. Jak się kogoś kocha, to się go nie naraża na cierpienie, pod warunkiem, że ma się empatię i jest się w stanie wyobrazić sobie, co poczuje zdradzony. Zresztą miłość to wybór. Nie chcę nazywać miłością tego, co tu często się pojawia pod tą nazwą, czyli jakaś ekscytacja z początkowej fazy związku, albo ciągłą sinusoidę emocjonalną, dzięki której ktoś coś w ogóle czuje i myli to z miłością.

Jak się czuję?
Źle, wyprana z pozytywnych emocji, przeżywam to strasznie.
Podniosę się, wierzę, że się podniosę, daję sobie na to czas

Obecna Kochanka, dość wyrachowany typ. Funduje ci atrakcje i ma gdzieś Twoje uczucia i uczucia żony. Rak przebił wszystko.
A propos żony, pisałaś, że romans trwał 2 lata, to żona nic nie podejrzewała? Skoro nie mieli kryzysu, bo jak pisałaś, obowiązki małżeńskie były spełniane, to jak ona się mogła nie zorientować?
Może on jest doświadczony w te klocki, albo ona lekceważyła sygnały. Trudno mi to pojąć chociażby dlatego, że on Ciebie jakimś uczuciem darzył. No i co, wracał do domu jak gdyby nigdy nic?

No właśnie. To jest kwestia, która dotąd mnie najbardziej zajmuje bo resztę sobie powiedzmy przepracowałam. Jednak dalej nie ogarniam jak niektórzy potrafią ot tak nawet latami żyć na 2 fronty a nawet więcej. To już moim zdaniem inny kaliber bo o ile jakieś zauroczenia czy związane z tym odsuwanie od partnera to powiedzmy standard ale jakiś taki "ludzki" choć niemoralny ale.. jednak życie w kłamstwie i to perfidnie maskowanym to wyczyn.
Ja przytaczałam tu wątek akurat GIA bo był pierwszym tego typu na jaki trafiłam, może dlatego najbardziej mną wstrząsnął i został w pamięci bo podobnych jest wiele. Wątki na forum to jedno ale w realnym życiu też byłam świadkiem takiej sytuacji, kiedy kobieta miała nawet nie romans tylko związek z zaręczynami, mieszkaniem razem a po kilku latach okazało się, że facet równolegle maił rodzinę i nikt o sobie nie miał pojęcia i nikt nic nie podejrzewał przez kilka lat!!!!!
Moje jedyne wytłumaczenie, że tacy osobnicy to psychopaci. Często narcystyczni i socjopatyczny. I po prostu nie idzie ich zrozumieć bo po prostu się nie da.
Tylko jak ich przejrzeć?

Możliwe, znam takie przypadki. Faceci coraz więcej pracują, delegacje w innym mieście, jak żona to sprawdzi?
Mówię ogólnie bo wiadomo, że nie wiemy jak to u niego było, Obecna też nie wie zresztą. Tyle wie co on jej powiedział.
Ogólnie nadgodziny, delegacje i spotkania biznesowe to standard. Często też jakieś wspólne sporty.
Jaką wymówkę miał gdy zamiast z rodziną i dziećmi spędzać czas z nią?
Ja jednak dalej jak mantrę powtarzać będę, że nikt "normalny" nie żyje w kłamstwie na dwa fronty przez lata.

A pomyśl, że on tak cały czas kłamał żonie, co to nie robi i to przez ponad dwa lata. A zapewne więcej bo moim zdaniem to recydywista.
Żona przyzwyczaiła bo jak inaczej. Poza tym mógł jedno mówić Tobie, jej co innego.

A skąd to wiesz?
Bo tak sie zdarzyło w Twoim małżeństwie?  I dlatego wszędzie ma być tak samo?
Dlaczego masz takie kategoryczne sądy?
Jedni zdradzają z powodu kryzysu w związku, inni z nudów, jeszcze inni w kryzysie wieku średniego, inni jeszcze z czegoś tam. Dlaczego piszesz rzadko, często? Masz jakieś dane, czy wróżysz z fusów?
Myślę, że autorka na 1000 sposobów analizowała sytuację i pewnie najwięcej wie o swoim małżeństwie.
A tutaj wchodzą osoby i piszą:
1. daj mężowi szansę, bo ja dałam i nie żałuję, mimo że się nie udało
2. nie dawaj mu szansy, bo zdradził raz to zdradzi i drugi
3. nie jest tak jak myślisz, bo jest inaczej i ja to wiem
MASAKRA

Bardziej wiarygodny był wywiad z psychologiem z USA (może gdzieś znajdę), która pisała, że z jej kilkudziesiędziecioletniego doświadczenia z klientami najczęściej (w 90 iluś tam % przypadków) słyszała, że "teraz ...  czuję że żyję". to czucie, emocje były takie ważne. Jeśli codziennie przez kilkadziesiąt lat jemy pomidorową ("dobra, taka jak lubisz") to nagle schabowy smakuje jak... najwykwintniejsze danie. Dlaczego stale się doszukujesz złego małżeństwa, problemów z komunikacją itd. Jeśli rozbierzemy na czynniki pierwsze każde małżeństwo to pewnie i do takiego samego wniosku dojdziemy (może tylko te krotkie stażem pary nie). Więc skoro każde, to żadne w sumie.
Zdradził- bo chciał, mógł, kłamał - bo chciał, mógł. A powody może i dla niego nie są takie jasne.
Więc przestań narzucać swoj punkt widzenia na każdy inny związek. Bo nic nie wiesz o tym związku, więc i madra być nie możesz.