Ponad 2 letni romans - Netkobiety.pl

Na początek załóż swój własny wątek.

Ma raczej ograniczone narzędzia zemsty bezpośredniej. To raczej Autoka stanowi większe zagrożenie dla niego. Oprócz nękania i narzucania swojej obecności, ja nie spodziewałabym się jakichś spektakularnych kroków. Chociaż nie zdziwiłabym się, gdyby kolejny list zawierał deklarację rozwiązania małżeństwa kochanka

a powiem Ci, że całkiem prawdopodobne. Kochanka mojego męża dostała

Elu

Trochę się zaperzyłaś. A ja akurat bardzo cenię Twoje wpisy i z reguły są wyważone. Może właśnie dlatego mnie to zatrzymało i na te właśnie zareagowałam. Oczywiście, że inni często wprost piszą, co autor powinien zrobić w tej sytuacji. To oczywiście nie jest w porządku, moim zdaniem. Ale każdemu zdarza się popłynąć.

A teraz do tego, co wyżej napisałaś.

1. Próbować narzucać (za pomocą manipulacji), a osiągać efekt to dwie różne sprawy.

2. Jakiś tam podstawowy szacunek do każdego człowieka to normalna rzecz. Ale do człowieka, z którym jestem, szacunek którym darzyłam tego człowieka, może się zmienić pod wpływem jego działań. Dlaczego mam szanować np. partnera, kochanka, który  mnie zdradza, okłamuje, manipuluje mną, niszczy mnie itd? Kiedyś go szanowałam, w trakcie tych działań oczywiście nie, w przyszłości to może ulec (ale nie musi) zmianie także pod wpływem jego działań. Nie ma obowiązku takim samym szacunkiem darzyć każdego (oprócz tego minimum). Stopień szacunku może być zmienny, w skrajnych sytuacjach może go nie być wcale. Miałabym szanować np. mordercę mojego dziecka? I nie jest tak ważne, swój czy nie swój, obcy. Od swojego chyba wymagam więcej, mam większe oczekiwania.

3. Jeśli ktoś mnie umniejsza (a ja tak miałam) to należy albo to zmienić, albo odejść. Nie muszę umniejszać jemu.

To oczywiście sytuacje dla mnie idealne, a w życiu to wiadomo...
4. Nic nie jest niezmienne. Miłość (co to jest?) może się zmniejszyć, a nawet skończyć, albo nigdy jej nie było- było kłamstwo. W sytuacji ferworu walki trudno to ocenić, możliwe to pewnie będzie po latach. ale to także będzie inna prawda.

Czytam to, co my, użytkownicy, napisaliśmy na dwunastu stronach wątku.

Czytam i zastanawiam się nad tym, czy nasze coraz obszerniejsze dywagacje o tym, co byłoby, gdyby... na pewno są wsparciem autorki wątku, czy też przypadkiem (albo i bez przypadku) zapomnieliśmy o niej i jej problemie.

***
Nie. Nie rozpoczynam dyskusji. Zachęcam do refleksji.

Miałam nadzieję, że refleksje nie będą upublicznione.
I nie o rację mi chodziło.

Z tego co napisała autorka wynika, że wszystko do niej dotarło i niczego nie trzeba jej okrężną drogą tłumaczyć.

W moim odczuciu Autorka już zdecydowała a dyskusja się rozwinęła w związku z proponowaną opcją zorganizowania spotkania Autorki z tym gościem.

Idąc tym tropem, każdy temat tutaj mógły zamknąć się właściwe w 10 postach Przecież dzielenie się swoimi refleksjami  jest chyba clou każdego forum Co Obecna wyniesie z naszych dywagacji zależy tylko i wyłącznie od niej. Kiedyś sama przyszłam tu z problemem. Też mi pokazywano, ostrzegano, kreślono możliwe scenariusze. Wtedy wydawały mi się absurdalne Życie jak zwykle zweryfikowało Wydaje mi się pozytywnym fakt, że autorzy wątków mają tutaj możliwość spotkania się z różnymi opiniami dotyczącymi ich problemu, zwłaszcza- niewygodnymi Kto wie, co w danym momencie faktycznie człowiekiem "wstrząśnie'?

Wydaje mi się, że te wyprzedzanie faktów jest mi pomocne, właśnie dlatego, że mogę się psychicznie przygotować. Ja nie wiem co mu może przyjść do głowy, nie wiem czy mnie zaraz czymś nie zaskoczy, a skoro są to schematyczne działania, to macie znacznie większą wiedzę w tym temacie niż ja.
Na zewnątrz staram się być silna, co kosztuje mnie strasznie dużo energii, a w środku wyję z bólu.
Jak się kogoś kocha, tęskni, cały czas myśli, śni, wszytsko go przypomina, to naprawdę ledwo daję  radę mu odmówić. Walczyłam sama ze sobą, żeby na tych spacerach się do niego nie przytulić "ten ostatni raz", żeby go nie wpuścić do domu i porozmawiać "ten ostatni raz", ale my już mamy za sobą rozstania i ja wiem, że ten ostatni raz przerodzi się znowu w kolejne tygodnie/miesiące spotkań.
Jestem słaba, zdaję sobie z tego sprawę, ale staram się nad tym pracować, choć mam chwile zwątpienia, wydaje mi się, że tak jak każdy.
Dlatego cieszę się, że Was tu mam, cieszę się, że oblewacie mnie kubłem zimnej wody, że kierujecie mnie na ścieżkę rozsądku, bo "serce" czasem dodaje swoje trzy grosze i wtedy jest mi cholernie ciężko.

Zrywania i powroty są pozbawione sensu, bo raz ze niszczą człowiekowi zdrowie, a dwa są niczym innym niż przedłużaniem agonii danej relacji.
Ten układ, jaki tu z nim miałaś był absolutnie do odrzucenia. Teraz nadszedł ten czas, że niemożliwy by był powrót do tego, co było. On też o tym wie. Pomęczysz się, ale to minie, a ty dasz sobie szansę na normalny związek z innym facetem.
W twoim przypadku obecna istnieje opcja, że on faktycznie złoży pozew o rozwód, najpierw stoczy ze sobą walkę wewnętrzna, ale kto wie czy nie zaszaleje do takiego stopnia. Człowiekowi ciężko jest przejść z lepszego na gorsze i on tak łatwo nie podda się.
Co byś zrobiła w takiej sytuacji?

To dobrze. Pewnie jutro też coś napisze, teraz idę już spać. Dobranoc. Bardzo mi się podobasz, jesteś super dziewczyną.

Hej
Dziś mój były luby wpadł na pomysł, żeby wpaść do pracy z kwiatami. Średnio mogłam odstawiać szopkę i go wywalać, bo to ani nie miejsce, ani nie pora.
W sumie nie zabawił długo, bo zaraz miałam spotkanie z zarządem, ale swoje zdążył powiedzieć.
"Nie przestaje o Tobie myśleć, wyniki żony nie są takie złe, jak myśleliśmy i nadal chce od niej odejść".
Powiedziałam mu grzecznie i kulturalnie, że dla mnie rozwód już niczego nie zmieni, że temat jest zamknięty i niech nie psuje wszystkiego co zbudował, bo tak, jak wcześniej miał do kogo odejść, tak teraz już nie.
Więc powiedział, że jak się rozwiedzie i udowodni, że każde słowo było prawdą, że mnie kocha i zrobi wszystko, żeby ze mną być, to dopiero wtedy będę mogła mu powiedzieć, że go nie chce. On jest pewien, że w małżeństwie szczęśliwy nie jest od lat, że żony nie kocha, że jego życie stało się straszne odkąd mnie nie ma i wie, że dłużej nie ma sensu tego ciągnąć i wmawiać sobie, że dzieci, że kasa, że znajomi, bo to tylko strach, a on nie jest wart straty mnie. Powiedziałam, że zdania nie zmienię i nie będę brała na siebie odpowiedzialności za jego decyzje i, żeby mnie w to nie mieszał.
Usłyszałam: wmieszam, jak już zrobię co trzeba i będę mógł oficjalnie o ciebie zawalczyć. Miłego dnia.

Z jednej strony poczułam strach, że co on wyprawia i ja nie chce być w to już wciągana, a z drugiej strony pomyślałam, że i tak mu nie wierzę w to co mówi.
Nawet przez myśl mi nie przyszło się ucieszyć.. Ani przez sekundę nie poczułam przypływu nadziei, że może jednak będzie tak, jak marzyłam o tym pół roku temu.

Żona lata po lekarzach z nowotworem a mąż z kwiatami do kochanki - gach z klasą, jest za kim wylewać krokodyle łzy.

Nigdy chyba tak bardzo się nie zgadzałem z Paniami co do charakteru jednego "osobnika" tej samej płci co ja Ale bałwan i gad, to chyba najłagodniejsze określenia..

Trzeba było albo nie przyjąć i przy nim wywalić do kosza albo je zachować , rozdzielić, jeśli wiązanka i ładnie by wyglądały w pokoju i olać, ze to od niego.
Szkoda tych kwiatów. Mogłaś choć trochę zachować dla siebie.

Inna sprawa, ze menda z niego straszna.

Współczuję Ci, naprawdę

Co za bezczelny, żałosny typ! Jest namolny i beznadziejny, aż mnie mdli... Poważnie, czytając co wyprawia spojrzałam w odbicie w lustrze w szafie i okazuje się, że obrzydzenie i wstręt potrafi moja twarz wyrazić podczas lektury bezbłędnie

Postawiłaś sprawę jasno. Gratuluję zimnej krwi i zdrowego rozsądku! Wciąż obstawiam, że choroba żony to potworne kłamstwo, potworne, bo zmyślenie czegoś takiego pokazuje jakie dno ten "człowiek" sobą reprezentuje.

Odstawia cyrk z pokazowym numerem pt "huśtawka". Nie odejdzie-odejdzie-nie odejdzie-odejdzie-nie bo rak-tak bo tak-nie bo jest wygodny-tak, on udowodni. Nawet jak usłyszał kilka razy ostatecznie, że ma robić co chce, bo Autorki to już nie obchodzi, dalej wali starym schematem. Obleśny jest po prostu i psychicznie już nie do wyleczenia. Sorki za ostrość, ale nie zmuszę się do łagodniejszej opinii na temat tego idioty.

Najlepsza wiadomość moim zdaniem, to Twoje odczucia Obecna - strach, a nie nadzieja,że dalej kombinuje, jednocześnie obojętność i brak porywów serca. Wspaniale, zdrowiejesz, brawo !!!

Ciekawe, czy zagrożenie zgłoszenia nękania na policję by go bardziej ochłodziło, czy małe kłamstewko, że jak się nie odwali pogadasz z rzekomo chorą żoną...

Z jednej strony zgadzam się z Tobą, ale z drugiej nie i ona dominuje.
Chciałam tego wszystkiego, ale pół roku temu, a on stwierdził, że woli wygodę niż mnie. Ja chciałam się podjąć całego procesu, całego bagna, wszystkich stresów z tym związanych, on nie. Od tej ostatecznej decyzji, że "nie", bylo jeszcze kilka rozmów na ten temat, ale stanowiska nie zmieniał, a teraz, kiedy ja go już nie chcę-mu się odwidziało? Mnie to wszystko za dużo kosztowało, za dużo poświęciłam, gdzie on patrzył tylko na siebie. Nie chcę z kimś takim iść przez życie. Nie chcę człowieka, który mnie oszukiwał tylko dla swoich zysków. Wbrew pozorom ta sytuacja pokazała mi, jaki naprawdę jest i utwierdziła, że to nie dla mnie.

I właśnie dlatego, że jestem odpowiedzialna, to nie zmarnuję sobie życia przez to, że on tak chce.

Poza całkowitym brakiem klasy i żałosnym charakterem jego zagrywek, to już przebija się tutaj jego obłuda i egoizm. Wcześniejszą sytuację, kiedy Autorce tak bardzo zależało i chciał się w to angażować, jemu to totalnie zwisało. Teraz, kiedy ona zmienia zdanie, musi być po jego myśli. Albo jest aż taki naiwny, jeśli wierzy, że wszystko zależy od niego i to on ma ostateczne zdanie, albo jest na tyle głupi sądząc, że tym swoim skamlaniem cokolwiek zdziała. Zdaje się nie widzieć w ogóle zdania i opinii drugiej osoby, co i tak na przyszłość zupełnie nie rokuje. Poziom zakłamania, buty i pewności siebie osiągnął już takie wyżyny, że zwyczajnie robi i się żal takiego człowieka, że on w sobie tego nie dostrzega..
Ten przypadek, jak i przypadek z sąsiedniego wątku, który został zamknięty, kwalifikuje się na użycie argumentów ogólnie uznanych za niestosowne..

Takata, tak - powiedziałam mu tak, bo sądziłam, że się ode mnie oczepi, to zawsze był argument nie do przebicia. Niestety się pomyliłam, bo próbuje mnie teraz nim manipulować.
Ale ja sobie doskonale zdaję z tego sprawę, że odbił się na jego rodzinie, odbił się na mnie i na nim, nawet ostatnio napisałam, że jak emocje opadają i zaczynam trzeźwo myśleć, to mi szkoda tej kobiety.
Nie jestem z siebie dumna, że się wplątałam w coś takiego, ale nie będę też sobie wrzucać, jaka jestem beznadziejna i okropna, bo wyrządziłam komuś krzywdę. To nie ja ją wyrządziłam i to nie ja ślubowałam wierność, aż po grób. Przyczyniłam się do tego, fakt, ale ja też na tym ucierpiałam i to jest dla mnie ważniejsze, może to egoizm, ale myślę, że mam do niego prawo.
Mi to dało lekcję życiową i to nawet ogromną. Nigdy nawet nie spojrzę w kierunku zajętego faceta. Poza tym myślę, że on z nią zostanie, my się w końcu pożegnamy, a on znajdzie kogoś innego. Więc tak naprawdę, to on świadomie rani swoją rodzinę, ja byłam tylko narzędziem do tego.

I tego się trzymaj.
Do stosowania wobec niego tekst "Nie życzę sobie kontaktów z Tobą." powtarzane na zasadzie zdartej płyty, bez rozwijania tematu, powrotów do przeszłości, it.p. oraz - ale tylko wtedy, gdy jesteś faktycznie gotowa to zrobić - przy najbliższej "wizycie" poinformowanie go o zgłoszeniu na policję jego nękania, jeśli dalej w jakikolwiek sposób będzie się z Tobą kontaktował.

Obecna tu chodzi o konsekwencje swoich zachowań. Dobrze, że masz takie a nie inne wnioski i nie musisz podcinać sobie żył :-), tylko z twoich postów bije chęć przerzucenia odpowiedzialności na innych a głównie teraz na niego
Cały czas piszesz: mnie to dużo kosztowało, byłam narzędziem w jego rękach, on patrzył na siebie, on mnie oszukiwał itp. tak jakbyś w tym nie uczestniczyła.
Jeśli w moim odczuciu chciałabyś postąpić odpowiedzialnie i uczciwie, to powiedziałbyś Panu prawdę. Nie kocham Cię, nie chce z tobą być i czuje się fatalnie że doprowadziłam do takiego stanu rzeczy. Jeśli będziesz mnie nachodził to powiem Twojej żonie i zgłoszę na policję. Ale nie ..Ciebie ta sytuacja jakby trochę bawi, niby go nie chcesz, ale kwiaty przyjęłam bo przyszedł do biura, no powiedział mi to i tamto i co ja biedna mam zrobić.
Czy poszuka nowej panienki- pewnie tak. Skoro teraz trafiła mu się taka kochanka jak Ty, co przez 3 lata tolerowała jego małżeństwo, to nauczył się, że każda następna też będzie tolerować..
Ale nic więcej Ci już nie napisze, bo jesteś mądra dziewczyna tylko zagubiona.. Ogarnij się i skończ ten dramat..

I nie, nie byłaś narzędziem. Wiedziałaś że jest żonaty i przystałaś na to i tkwiłas w tym układzie bardzo długo. To była Twoja wola. Nie patrzyłas na to że wchodzisz w rodzinę, że przyczynisz się być może do rozpadu rodziny a wręcz sama tego oczekiwałaś. To że on miał żonę i ja oszukiwał nie zwalnia Cię od odpowiedzialności za to co się stało. Mam nadzieję że życie Twoje się zmieni. Bardzo Ci kibicuje!

Myślę, że Autorka na tym etapie doskonale zdaje sobie sprawę w co wdepnęła. Minęło sporo czasu i raczej się już nie oszukuje, że czeka ją jakakolwiek świetlana przyszłość z tym facetem. Poza tym same jego obecne działania, w porównaniu z poprzednimi zagrywkami nie rokują zbytnio na to, aby okazał się on człowiekiem godnym zaufania. Choćby przez to, że Autorce może odwalić taki numer, jaki odwalił żonie. Konsekwencje wejścia w ten romans Autorka cały czas przechodzi, mimo, ze doszła do tego momentu, że dalej na takich czy innych zasadach nie jest i nie będzie w stanie związać się z tym facetem. Powiedziała mu wyraźnie, że to już koniec, i to nie jeden raz - przeciętny, szanujący się facet, mający choć odrobinę godności i taktu, odpuściłby po 2 czy 3 razie, tymczasem który to już raz, jak Autorka musi być świadkiem jego żałosnych zagrywek?
Sam się już pogubiłem..
Osobiście nie widzę innego wyjścia, jak następnym razem, szczególnie, jeśli to będzie w miejscu publicznym, olać go zimnym spojrzeniem, informując przy okazji o konieczności zawiadomieniu policji przy kolejnym razie. Tu nawet już nie jest chyba ważne, czy Autorka cokolwiek do niego czuje pozytywnego, ale obraz jego charakteru, jaki się wyłania z tego teatrzyku, jaki odstawia. Przez swoje działania w żadnym wypadku nie stanowi teraz godnego zaufania kandydata na partnera. Cała ta szopka, podchody i zakłamanie, połączone prawdopodobnie ze ściemą dotyczącą chorobą żony - on jest przekonany, że te "starania" Autorkę przekonają? Już samo to jest skrajnie żałosne.

Autorka musi chyba zdecydowanie przyjąć postawę obojętnej, zimnej s*ki, żeby pokazać mu, jak bardzo żałośnie wyglądają te wszystkie jego podchody. Być może da mu to jakiś przebłysk w tym jego pustym saganie, chociaż kto wie, czy go to jeszcze bardziej nie zmotywuje. Facet robi naprawdę sporo, żeby zostać pijawką roku.

Nie daje spokoju bo to nie on skończył, zresztą ten ich romans jeszcze się nie wypalił, ani nie wydał - nie ma więc przynajmniej w nim negatywnych emocji no może poza irytacją, że ten foch Obecnej tyle trwa. Poza tym oni przecież już mieli miesięczną przerwę i kilka innych rozstań po których do siebie wracali.
Po ta długim romansie, nie ma opcji by jego małżeństwo nie ucierpiało. Jemu ten romans dawał paliwo, dlatego być może nawet kręci go to ponowne zabieganie o Obecną. Nawet Hrefi w swoim wątku przyznał, że po romansie jakość małżeństwa obniża się o co najmniej dwa poziomy stąd pewnie ta jego desperacja. Trudno mu będzie zapełnić tą pustkę, stąd jakieś prawdopodobieństwo, że jednak się rozwiedzie istnieje. Chyba, że znajdzie inną kochankę albo zrobi żonie dziecko "na zgodę", albo jedno i drugie jak mój ex.

Ela Twoje sugestie z przed paru dni przecież nie były bez sensu.To co pisujesz o zakończeniach związków też jak dla mnie i jak najbardziej ma sens to z psychologicznego/ludzkiego punktu widzenie jest słuszne. Tylko oparłaś je na tym że mamy do czynienia z dojrzałym facetem a nie czubkiem w amoku co nie wiadomo jakie cyrki będzie odstawiał zaczął od twardziela, był męczennikiem teraz być może zgrywa bohatera najgłupsze co zrobi to jak faktycznie zacznie się rozwodzić.Chłop na moje oko to też ma burdel w głowie i różne rzeczy sto razy na minutę sobie wkręca i odkręca podobnie jak Obecna tylko że Autorka sprawia wrażenie nieco  większego zdecydowania.Pomimo nawału myśli i uczuć coś wybrała i jako tako się tego dzielnie trzyma.Niestety to wszystko cały proces pogodzenia się jest przed facetem jest kilka kroków do tyłu.Ani chybi uraza, obraza, fochy dąsy, gniew, różne poczucia rozczarowania mogą się pojawiać u Autorki  i nie zdziwiłbym się że czuje je w sobie pod wpływem natłoku różnego myślenia - co wybierze dla siebie jak zwykle czas pokaże .Wtedy będzie można dopiero powiedzieć czy jest "nawróconą" czy hipokrytką - co dzień Obecna dokonuje i stoi przed takim wyborem.
Parę razy jak pamiętasz rozmawialiśmy w innych watkach o podobnych sytuacja po rozstawionych.
To dwa żywioły trudne do przewidzenia ( i nie trudne) się spotkały, a teraz odrywają się od siebie.Jedno chce bardziej się oderwać drugie nie chce jak widać wcale.To co gada o walce nie świadczy moim zdaniem o dojrzałości ,poznać go po jego kłamstwach na temat żony.
Nagle cudowne ozdrowienie po paru dniach gdzie normalnie na wyniki cytologi czeka się dłużej a np w instytucie na Ursynowie teraz nie umawia się do końca bodajże lipca nowych wizyt.
Wiemy że ludzie to nie bohaterzy, kłamią, ściemnieją z desperacji i pod wpływem innych emocji, ale to naprawdę już nie jest problem dziewczyny bo jak nie jeden punkt zaczepienia on sobie znalazł to za chwilę znajdzie inny, ale o tym akurat już Roxann napisała więc nie będę się powtarzać.Rozwód to tylko jeden z pretekstów żeby zawracać głowę i zajmować uwagę Obecnej, znalazłby z łatwością inny.Kejt38 w innym wątku nieźle i prosto pisała o czymś takim facet teraz tęskni za Autorką a jak z nię będzie będzie tęsknił za dawnym życiem tak to już jakoś dziwnie jest i bardzo bardzo  często się dzieje.
Ani na negatywnych uczuciach ani na pozytywnych wspomnieniach nie da się tylko zbudować przyszłości jedno i drugie są tymczasowymi etapami są też jednocześnie wyborami.Nie da się też niczego dobrego zbudować tu i teraz na poczuciu winy i różnych wyrzutach skrupułach mniej lub bardziej szczerych to też pewna faza dochodzenia do równowagi.

Moim zdaniem tak rób i tego się trzymaj utwierdzając się w tym że to co robisz robisz dla siebie swojej przyszłości bo jesteś młodą kobietą i całe życie przed Tobą egoizm jeżeli zdrowy jest najlepszy bo ze sobą spędzisz resztę życia a Twój takim  nie był
z drugiej strony masz prawo popełniać błędy,poczucie winy Ci zatrzyma w miejscu odpuszczanie sobie nie musi być dawaniem sobie przyzwolenia na powtórki z rozrywki jesteś w niesamowitym momencie życia a odrobina pozytywnej motywującej egzaltacji nad tym Ci ne zaszkodzi nie zaszkodzi.Nie ma takiej winy której nie można wybaczyć, a największe krzywdy robi się sobie nie ma wtedy siły żeby nie robić krzywdy innym.Niektóre zbrodnie bardzo bardzo ciężko trudno wybaczyć wręcz wydaję się to niemożliwym, tyle że wątek nie o takich.
Czasem to pisuję bo lubię - wolność jest przepiękna jest najpiękniejsza tego się trzymaj. Obojętnie czy to się komukolwiek podoba czy nie.
Chyba ktoś zaczął coś tam czytać - wspaniałe odkrycia przed Tobą Obecna obecnie i jak nie przestaniesz myśleć działać to nie pójdą w las.
Ciekawe od czego zaczęłaś jeżeli się nie mylę.

Cóż..Tyle w nim demona,  ile Ona mu nadaje demonicznosci.
Prawidłowa reakcja bylaby: śliczne kwiaty, dziękuję.
Tu za rogiem jest kawiarnia...Eee...pandemia:)
Tu za rogiem jest uliczka na spacer..
Poczekaj na mnie za godzinę  będę  wolna.
I cis w stylu miło było ale się skończyło, goodbye nad good luck.:)
Doprawdy Paslawek ludzie kończą  różne  układy po ludzku, nawet wtedy, gdy kochają jeszcze.
Ludzkie potraktowane  niezrownowazonego człowieka zmniejsza emocje, a nie zwiększa.
Nawet stalkera łatwiej się tak pozbyć  niż  unikając go.

Widzę, że niestety moje przepowiednie sprawdzają się.
Jeśli będziesz go odrzucać nadal, zacznie wpędzać Cię w poczucie winy i zapewne powie wielokrotnie, że zniszczyłaś mu życie.

Bądź silna.

Z czego wynika ta Twoja kategoryczność?... tak się zastanawiam... Dajesz takie rady w stylu: a teraz ciach siekierą tu, a teraz ciach tam. Nie ma lewej ręki, nie ma prawej - jest sam kadłubek - ach cudownie - a teraz żyj Obecna....
To nie takie proste, kiedy masz przed sobą twarz człowieka, którego darzysz/darzyłaś uczuciem. I to uczuciem na tyle silnym, że trwało pomimo całego zła, które powodowało.
Obecna jest dobra... po prostu dobra... i dostrzegła w końcu, że jest manipulowaną. Daj jej chwilę, może dwie... może musi jeszcze raz upaść właśnie po to, żeby nie został sam kadłubek. może... nie wiem... czas pokaże.

Czekał wczoraj na mnie po pracy, chciał mnie zabrać na obiad..
Czytając wpisy Ela210, stwierdziłam, że może i masz rację, zawsze ze sobą rozmawialiśmy i nikt nigdy nikomu tego nie odmówił.
Na obiad nie dałam się zaprosić, ale poszłam z nim na spacer.
Powiedziałam mu spokojnie, bez żadnego lamentu, płaczu, że dla mnie to jest koniec. Już streszczając całą rozmowę, to wyjaśniłam mu skąd taka decyzja, podziękowałam za te wspólne lata, które dużo mnie nauczyły i zaznaczyłam, że ten rozdział już jest zakończony. Poprosiłam, żeby odpuścił, żeby zajął się sobą i swoją rodziną i jeśli kocha mnie tak, jak o tym mówi, to niech pozwoli mi odejść.
Jego wywód był krótki i zupełnie odmienny z tym czego ja bym chciała.
Powiedział, że właśnie mnie kocha, dlatego chce o mnie zawalczyć, bo już raz pozwolił mi odejść.
Próbowałam mu tłumaczyć, ale jak grochem o ścianę, więc powiedziałam, że to nasze ostatnie spotkanie i jeśli tego nie uszanuje, to zgłoszę na policję, że mnie nęka, bo ja kontaktu mieć z nim nie chcę.
Usłyszałam tylko : OK. Odwrócił się i poszedł.

Nie wiem co z tego wyjdzie, czy to była kropka nad i, czy w końcu zrozumiał, że ja tego wszystkiego już nie chcę, ale wszystko wyjdzie w praniu.

Po pierwsze jestem z siebie dumna, że na spokojnie, bez drżącego głosu, bez płaczu przedstawiłam swoje stanowisko.
Po drugie... Serce mi pękło. czuję się strasznie, czuję się, jakby zmarł mi ktoś bliski z kim nie zdążyłam się pożegnać.
Nie mogę się od wczoraj pozbierać, cały czas płaczę, nie byłam w stanie pójść do pracy.

Masz doła stało się trudno mimo wszystko serce ocalało.
Żyjesz masz to zdarzenie za sobą, przeszłaś,  emocje przetrwasz, choć są silne to jutro, pojutrze miną - może za wcześnie a może akurat i "nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło". Zrobiłaś co mogłaś i więcej już się nie żegnaj. bo można tak się żegnać,kończyć ruski rok i cięgle powtarzać emocje zupełnie niepotrzebnie od żalu,rozpaczy płaczu do ulgi, w jakby nieskończoność, w jakiejś nadziei że się uodpornisz i będziesz obojętna to mrzonki i płonne nadzieje i ciągle jakieś oczekiwanie.Wzbudzanie i wywoływanie.
Nie zapomnisz nigdy, po czasie wspomnisz to zupełnie inaczej bez bólu i nie musi to być sto lat samotności, kliniczna doskonała obojętność to przynajmniej dla mnie dziwna idea ,abstrakcyjny konstrukt jest jak jednorożec. Spokój przyjdzie po prostu z czasem tak jak ukojenie,pogodzenie, bo to naturalne stany po etapach żalu ze straty, jakakolwiek ona by nie była ta miłość zła, dobra, pół dobra, czy pół zła,jasna, ciemna półmroczna, dojrzała, nałogowa etc to nieistotne była Twoja i jakaś .
Nikt nie umarł i Ty właśnie zdążyłaś się pożegnać tak jak potrafiłaś na tę chwilę najlepiej. Więcej się już nie żegnaj w żaden sposób i nie tłumacz się.
Najlepiej słuchać jednak siebie tylko że to bywa najtrudniejsze a zwłaszcza w takich chwilach.
Nie da się pożegnać idealnie tak żeby nic a nic nie zabolało.Nie ma gwarancji .
Teraz sobie popłacz bo Ci wolno i jesteś baba.Chłopaki też płaczą nawiasem mówiąc .
Jesteś dumna z siebie i dobrze to masz robić :)Zaczęłaś naprawiać a to dobra sprawa.Reszta to już te siły wyższe zadziałają po swojemu - niech mają zajęcie.Ja tego nie rozumiem taż jak to jest.
Trzymaj się.