Najsmutniejsza żona w Walentyki, czyli kryzys w związku. - Netkobiety.pl

Seks jest inny. Kiedyś Kiedy podjęłam ten temat zawalił winę na dużą ilość adrenaliny w życiu. Wczoraj było dobrze. Pokusiłabym się o stwierdzenie, że bardzo dobrze. Tyle, że jak mnie zobaczył i zaczął opowidac o porsche, ja nie dałam mu dojść do głosu.
Co do tej mamuśki - ja pracuje, nie jestem mamą siedzącą w domu. Ludzie pracujący są zupełnie inni niż osoby niepracujące.
Dzisiaj rozmawiam z nim po raz ostatni i zamierzam to o tym poinformować.

Zgadzam się z Elą. Ani nie zapędzisz go do roboty w domu, ani żadnego efektu stosując taka metodę nie osiągniesz. Możesz co prawda wymóc na nim, żeby wdrukowal sobie w głowę, że ma ściśle określone i uzgodnione przez was obowiązki, ale niczego więcej nie uzyskasz. Są po prostu tacy faceci, którzy w ogóle nie radzą sobie z robotą w domu, podczas gdy jednocześnie świetnie realizują się zawodowo poza domem. Są też tacy faceci, którzy uwielbiają zajęcia domowe. Nikt do niczego nie musi namawiać, oni lubią zająć się domem tak sami z siebie.
Tobie trafił się facet z fantazja ulanska, pewnie ma łeb do interes esów, ale domowego misia z niego nie zrobisz.
A zresztą nie chodzi o to, żeby był domowym misiem. Wielu facetow, którzy świetnie radzą sobie w interesach lubi też zwykła krzątaninę domowa.
Myślę, że to dobry pomysł, byś ustaliła sobie, że porozmawiasz z nim, ale ostatni raz. Powiedz mu o tym, jednak zastanów się czym mu zagrozisz, jeśli on niczego nie zmieni. A potem, po rozmowie i postawieniu przez ciebie warunku twardo stój za swoim słowem. Jeśli powiesz mu np że wyprowadzisz się z domu, to niestety, ale będziesz musiała tak zrobić. Pokazując mu, że żarty się skończyły, będąc konsekwentna pokażesz mu, że naprawdę przegiął i że sprawa jest poważna. Jeśli zależy mu na tobie, na rodzinie, to bądź spokojna- on znajdzie drogę do ciebie i żadne zabiegi pod kątem odzyskania ciebie nie będą mu straszne.
Jeśli jednak dalej będzie sobie bimbal, to trudno. Widocznie i tak byliście skazani na porażkę.

Jeszcze coś Ci napisze. Otóż, ja jestem zwolenniczką mówienia partnerowi o swoich bolączkach tylko raz, ponieważ uważam, że inicjowanie takich rozmów  wielokrotnie jest zwykłym przekraczaniem granic tej drugiej osoby. Swoich granic też, żeby była jasność. Zostawmy jednak siebie i pozostańmy przy granicach partnera.
Zgodzisz się ze mną, że raczej nikt nie lubi, gdy ktoś przekracza jego granice. Ja np bardzo tego nie lubię i zdecydowana większość ludzi też nie. W takim razie, jak sądzisz, co może czuć człowiek, któremu druga osoba non stop zwraca na coś uwagę, narzeka na jego zachowanie itd. On odbiera to jako atak na siebie i brutalne wtrącanie się do jego spraw, do jego życia i to w takiej sytuacji, gdy on jest z siebie zadowolony i wcale nie uważa, żeby robił coś złego. Gdyby on źle się czuł z tym, że ciągle wyjeżdża itd to przecież sam, bez twojego gadania wiedziałby, że drugiej stronie nie jest z tym fajnie, pytałby się wuec, zabiegał, starał wynagrodzić itd. On jednak nie robi takich rzeczy.
Wniosek więc z tego jest taki - jemu jest dobrze tak, jak jest, a ty czepiasz się, bo się nudzisz albo mu zazdrościsz, no tego typu racjonalizowanie .
Porozmawiaj z nim, jeśli chcesz, ale naprawdę ostatni raz. Ta rozmowa wprawdzie i tak nic ci nie da, ale spróbuj, żebyś potem niczego sobie nie wyrzucała.
Pamiętaj, że człowiek tak ma, że co lekko przyszło, to i lekko poszło.

Bardzo dobrze. Zacznij od terapii i za jakiś miesiąc, no wtedy gdy poczujesz się na tyle silna, żeby w razie czego podjąć radykalne kroki, dopiero wtedy przeprowadź z nim ostatnia rozmowę.
Na razie chyba nie jesteś gotowa na to, by z nim rozmawiać, bo to byłoby tak, jakbyś porywała się z motyka na słońce.
Zacznij od psychologa, wzmocnij się, a dopiero potem bierz się za dźwiganie kamieni.

Nic nie zrozumiałeś, tak jak i autorka .
Jeśli myślisz że partnerstwo polega na tym że każdy robi to samo po równo, to autorka też ma coś do nadrobienia.
On swojego nastawienia nie zmienił, to ona żyje w swojej głowie. Jak inni w wątku, uważam że jest mocno niespójna, nie  szuka rozwiązania tylko tworzy sobie scenariusze, tak by wyszło na jej. Nie wiem jak długo ja86 jesteś w związku, czy są tam dzieci, ale partnerstwo w takim sensie jak piszesz to dobry scenariusz dla dwójki mieszkających ze sobą bezdzietnych singli pracujących na etacie. Życie tak nie wygląda dla wszystkich. Bzdury i brak elastyczności w myśleniu. Aż żal czytać. A niezauważenie różnic w moim myśleniu i Ulle nie świadczy dobrze o spostrzegawczości.
Ja jej do stawiania żadnych ultimatow nie namawiam, bo podstaw 0.

Sztywno sobie ubzdurales że jak Ty byś coś robił w związku, to jest to uniwersalnie dobre dla wszystkich związków. Zapewniam Cię że moja ocena w przypadku Pana pracującego na etacie i idącego na piwo z kolegami każdego wieczora byłaby inna.
A Twoja to jak z kalki, taka samą dla każdego, w sumie mógłbyś nie czytać tematu. Z jakiegoś jednak powodu autorka wybrała na męża jego, a nie Ja86.
Co nie znaczy, że On nie ma nic do poprawy. Ale nie tak jak ona to robi.

Tylko , ze nikt nie kaze facetowi zakladac fartuszek i piec ciasta a jedynie byc MEZEM I OJCEM. Sila nie zmusila Go do slubu i zakladania rodziny wiec ten wielce zapracowany i dobrze bawiacy sie Pan musi zajac sie dzieckiem i zona. No chyba , ze nie zalezy mu...
A jesli autorka oprocz pracy zachcialaby rowniez  rozwijac swoje zainteresowania kto zajmie sie dzieckiem? Gdyby to Ona calymi dniami byla nieobecna, w glowie mialaby wyjazdy i zabawy to pewnie zostalaby nazwana wyrodna matka. Facet moze sobie szalec ..

Nie ma jednego uniwersalnego wzoru na bycie mężem i ojcem.
A ona widziała z kim się wiąże.
Jego tryb pracy ma swoje wady ale i zalety. Dlatego chciałam by tu się odezwał John , bo On może się zidentyfikować bardziej z jej mężem, niż Pan pracujący na etacie.
Ich sposób organizacji domu może wyglądać inaczej niż przeciętnej rodziny, ale są też na to środki
Po prostu nie da się zawrócić Wisły kijem i rezultat jej tupania nogami może być taki, że rozwiodła się, lub On narobi jej dzieci, a na wsparcie duchowe i cielesne wybierze inną.
Nie stawiając na ostrzu noża spraw, ale mądrze je analizując można sobie ułożyć model życia odpowiadający każdemu w miarę.
Co do ryzyka, cóż żony policjantów, strażaków, górników, sportowców mają to samo. O ile mąż nie obiecał jej że koniec z tym, trudno się przyczepić.
Czas wspólny można organizować.Sa pieniadze, są możliwości. Odciążyć w obowiązkach domowych też można.

Tobie się bardzo nudzi.

I wcale nie jest tak, że ludzie się nie zmieniają i wychodząc za mąż, wychodzi się za faceta, który będzie taki sam przez resztę życia. Wymagania też się zmieniają, a mam wrażenie, że w moim myśleniu wiele zmieniło dziecko. U mojego męża nie ma tej zmiany.  Życie też się zmienia.

Nic, tylko poczułam się bardzo, bardzo dziwnie. I tak dla własnego dobrego samopoczucia nie przyznaje się, że mam pomoc.

A nie uważasz, że chociażby obowiązki przy dziecku powinni mieć rodzice, a nie jeden rodzic?  Tym bardziej jeśli mąż podejmuje temat 2 dziecka. Chociaż nie wiem czy to nie była jakaś jego metoda na sprawdzenie mnie.

Znane powiedzonko pt: " Kobieta wychodzi za faceta.Ona myśli, że on się zmieni, on z kolei, że ona się nie zmieni - OBOJE SĄ W BŁĘDZIE przybiera w tym wątku praktyczny wymiar

Tak naprawdę, to z drugiej strony, gdyby zdecydowana większość kobiet, których mężowie całymi dniami pracują i mało czasu spędzają w domu wiecznie narzekałyby na swoich mężów, to większość związków by naprawdę długo nie przetrwała. Nieraz taki właśnie powód jest świetnym pretekstem do romansu, kiedy jedna strona czuje się zbyt samotna i zaczyna poszukiwać bratniej duszy na boku...

Zwiazek nie spelnia oczekiwan autorki. To tyle. To znaczy, ze albo maz sie zmieni albo meza zmieni na innego. Innych opcji nie ma.
Nie jest zwolenniczka zmieniania nikogo, raczej wole sie rozstac.

Ten zwiazek w pewnym sensie przymina moj byly zwiazek.
Z tym, ze to ja zachowywalam sie bardziej jak maz. Nie interesuje mnie zajmowanie sie domem, nudzilo mnie gadanie, seks tez. W swoim swiecie bylam i bylam zadowolona z tego.
Nie wyobrazam sobie byc na Twoim miejscu, zeby tak pracowac, sprzatac i jeszcze dzieckiem sie zajmowac. To wydaje mi sie tak nudne i meczace. Glowa mnie boli na sama mysl.

Ok, pytanie zatem czy on w ogóle czuje, że jest ojcem? Tzn czy uważa, że swoją pracą czy jakimkolwiek innym wkładem przyczynia się do polepszenia bytu rodziny? Najwidoczniej sądzi, że opieka nad dzieckiem należy wyłącznie do matki. Jeśli tak jest, to istotnie, jest to trochę absurdalne. Skoro, nawet będąc w domu, nie zamierza się w nic angażować, sądzi być może, że Ty spełniasz swoje zadania wręcz idealnie..? Inna sprawa to poświęcanie czasu na pracę, wyjazdy służbowe i obowiązki a czym innym zapewne sam fakt, kiedy on już jest w domu, tak? Wygląda na to, że on raczej ma dość twarde poglądy na to, co każdy powinien robić w Waszym małżeństwie..Jeśli dalej Ci na nim zależy, to nie widzę innego sposobu, jak postawienie jakiegoś ultimatum. Nie miałbym do nikogo pretensji, jeśli poświęca swój czas na to, żeby rodzinie zapewnić utrzymanie. Nawet jeśli chce spędzać trochę czasu na przyjemnościach. Ale jeśli jest już z rodziną razem i olewa obowiązki rodzinne - to inna sprawa...

Na wstepie napisalas, ze maz rozmawia tylko o samochodach i corce, ze dziecku poswieca swoj czas wiec jak to jest z Nim? Moze nie jest taki zly ? Moze zrzedzisz jak stara baba i odsuwasz go od siebie(stad poswiecanie czasu tylko dziecku) Skoro nie jest mu coreczka obojetne to mysle, ze spokojnie mozecie ustalic kiedy mozesz sobie wyjsc a On zajmie sie mala.

Ja samochód muszę ogarniać sama, bardzo ulżyłoby mi gdyby ktoś mnie wyręczył, słowo :-)
Myślę, że powinnaś więcej opieki nad dzieckiem scedować na męża. Wychodzisz z domu - nie przekazujesz pociechy w ręcę babci, tylko męża. Mów mu tylko wcześniej i przyzwyczaj, że tak będzie normalnie.

Mężczyźni są prości: nie wymagasz, nie dostajesz. Facet nie czyta Ci w głowie, nie ma kuli kryształowej, nie spędza bezsennych godzin starając się zrozumieć co miałaś na myśli. Jak wszystko się turla bez zgrzytu, to znaczy, że może robić co robi.

Mój Misiek to pracoholik pierwszej wody. Po prostu żyje pracą. Przez pierwsze kilka lat też mu dawałam pozwolenie na oddanie się temu. Aż rypło się w zeszłym roku, bo czułam coraz bardziej, że nie jestem w związku, a w firmie (prowadzę doradztwo dla jego kancelarii- tzn. robię zlecenia często). Nagle pojawił się Pan, który zobaczył we mnie kobietę, a nie pracownika. Spokojnie, nie doszło do romansu, ale musiałam przejść kilka poważnych rozmów z partnerem i wyjaśnić mu moje wonty. O 80% nie miał pojęcia, bo ja, jak durna, liczyłam na to, że on wróż Maciej jest. Dziś jest dobrze, ale wymagało to pracy z obu stron.

Dlatego  mozna  sprawdzic  statystyki  najmniej  rozwodow  i  rozstan  jest  wsróod  ludzi  ktorzy  sa   na  równym  poziomie  finansowym  i  nie tylko.  Wiekszosc  moich  znajomych  i  nie tylko  gdzie  kobieta  siedziala  w  domu  rozstali  sie.  Zreszta  dzisiaj  malzenstwo  to  dla  mezczyzny  kiepski deal. Ja  mieszkam  z  kobieta  bez slubu  oboje  pracujemy  razem  gotujemy  .  Kobieta  pomaga  mi  przy remontach  i  naprawach  auta. ostatnio  ze  mna  kladla  plytki.  Nie  nudzi  sie.  Nie  ma  czasu  na  narzekanie  .  Razem  zajmujemyb sievvdxiecmi vrazem  pracujemy ni vrazem  robimy  remonty.Pozdrawiam  .

Ewidentnie oddalilismy się od siebie. Nie mówiłam, słuchałam. Może to był błąd. Dalej trawie w sobie jego jaranie się innymi kobietami. Boli.

Nie uważam byś była księżniczką  co tylko leży i pachnie. Przeciwnie, uważam Cię za silną  kobietę, co jednak  niestety  zapomniała o sobie.  Dałas facetowi  za dużo czasu wolnego od obowiązków  rodzinnych, a od nich trzeba wymagać  bo szybko przyzwyczajaja  się do wygody.  Rozumiem, zakładanie firm to dużo poświęcenia  i on myśli,  że robi to dla Was  ale zapomina,  że dla Was  ważniejsze od pieniędzy jest wspólnie spędzony  czas.  Musi znaleźć balans. 
Co ja bym zrobiła? Hmmm wyprowadzka na miesiąc  jako ostrzeżenie to nawet dobry pomysł,  przez ten czas  terapia. Proponowałas mężowi  terapię?

Tak w ogóle,  bardzo Ci współczuję.  Przykro patrzeć  gdy facet,  którego się kocha,  oddala się z czasem coraz bardziej.  Ta Jego ignorancja,  najbardziej  pewnie Cię boli,  tym bardziej  że jest Was troje... I ten tekst  o innych,  mógł w obecnej sytuacji  sobie darować  bo rani jeszcze  bardziej.

Dałam. Niestety.
Nie raz nie spał w nocy zastanawiając się jak rozwiązać problem motoryzacyjny w firmie, bo  np jakaś część nie jest produkowana. Rozumiem, że on na tym zarabia. Ale mimo wszystko jak nie testowanie samochodów to firmy. Mieliśmy jutro wyjechać razem na długi weekend, co prawda miał pracować. Jednak wyjechał dzisiaj wieczorem. Ok w czwartek będzie już cały nasz. Ale plany zmieniły się w ciągu godziny. A najgorszy jest mój strach. Bo wiem, że właśnie jedzie autostradą, na moje szczęście teraz nie testuje sportowego, ale wątpię żeby był słaby. Boję się, bo w trudnym terenie nie wiele trzeba, aby coś się stalo.
Głupota moja - jutro jadę w tą samą trasę z dwulatkiem, ale o siebie się nie boję mimo że mąż jest lepszym kierowcą umówmy się ja nie przyjechałam tyle rajdów co on.
On nie ma balansu. Na terapię się zgodził.
Tekst zranił, ale z drugiej strony chciał być fair. Ciężko mi to przetrawić i nie potrafię tego racjonalnie wytłumaczyć. Fakt ja też grałam nim. Pokazywałam mu, że nie on jeden na świecie, ale szybko się opamiętałam, że nie tędy droga.

A co chcesz poddać terapii? Przecież normalnie podchodzisz do sprawy waszego małżeństwa.

Uważam tak jak Marata - dowal mu więcej codziennych obowiązków, i nie ma, że ucieknie w pracę poza domem, bo będzie miał trochę do porobienia w domu też.
Pisałaś na pierwszej stronie, że jego wyjazdy nie są dla ciebie problemem, ale własnie one nim są. -> Facet na wyjeździe to facet, którego nie ma w domu. Jeśli nie ma go w domu, to i w tym domu nie popracuje; nie spędzicie fizycznie ze sobą też czasu; nie zacznie uczestniczyć w wychowaniu dziecka, bo jak? Przez skajpa to bardziej gadu gadu, w dodatku często dyktowane aktualnymi emocjami itp. Czyli po prostu powinnaś z lubym pogadać, aby mniej wyjeżdżał i więcej udzielał się w domciu... Przynajmniej spróbować tak zrobić.
Co do samej pasji i niebezpieczeństw jakie niesie za sobą - jeśli mąż miał ją i identyfikował się z nią od dawien dawna, to nie naciskaj, by przestał. To są osobiste wybory każdego, do których każdy człowiek ma prawo. Kwestia ile zcasu na to poświęca w związku z maniem też rodziny.
Kolejna ciąża - to bardzo zły pomysł, przynajmniej do czasu, gdy zmienią się nieco okoliczności i przestanie być tyle poza domem, a przede wszystkikm do czasu zmiany jego mężowsko-ojcowskiej postawy na właściwszą.

PS A tak w ogóle, to ja czułam się najsmutniejszą walentynkową żoną z migrenowym bólem łba przez całe popołudnie i wieczór. Nic tylko powyć.

"Tyle że ojciec ma gdzieś życie rodzinne" - wtedy sugerowało, ze chodzi o wolny czas i mąż sam jednak decyduje ile i jak go spędzi.
Zabraniać to nie, ale... sam chyba najlepiej wie, co zrobić i czy się w ogóle w tej pracy da, by spędzać tam nieco mniej czasu lub więcej czasu na miejscu ze względu na rodzinę. - Choć to musiałabyś mu zasugerować albo raczej walnąć mu tym wprost.

Jesli chodzi o twoje zmęczenie i o resztę - tutaj też nie ma innego sposobu, niż pogadanie i wyraźny komunikat czego potrzebujesz; że w stosunku do córki musi przyjąć inną postawę, bardziej wychowawczą (nawet przez zabawę, ale aby zaczął jednak wychowywać), by ciebie zaczął obdarzać dużo większym zainteresowaniem, no i w tym domu też coś może zrobić gdy jest, by cię nieco odciążyć. Jeśli, jak piszesz, traktuje cię jako przyjaciółkę, to tym bardziej powinie chcieć przemyśleć temat i zacząć coś zmieniać.

Jego pasja, niebezpieczna, i wiadomo że się boisz. Jednak, takiego faceta sobie wybrałaś na męża, z takimi zainteresowaniami, a jedyne co on może zrobić, to ograniczyć to czasowo ze względu na rodzinę. Pasje, stety lub niestety, ale dają kopa, definiują też poniekąd człowieka, a chyba zwłaszcza te adrenaliniaste. Więc... Czy twój mąż byłby szczęśliwym zadowolonym człowiekiem bez niej teraz? A może tak bardzo nie, że wpadły w deprechę, czy z nudów zaczął szukać kochanki na boku? - Ale to i tak wiesz. No i taka specyfika niebezpiecznych sportów, ze są niebezpieczne.  (Choć z tym szałem na niem. autostradzie to akurat wg mnie jakaś głupota akurat, by się wyszumieć).
Choć tak jeszcze na boku pisząc, skoro wcześniej pracował siedząc na tyłku, to nie dziwota, że teraz go tak nosi. Rok czasu to mało - rajcuje się tym. Może za jakiś czas zmiarkuje sam z siebie nawet. A może nie.
Życzę powodzenia na tej terapii. Choć może najpierw wystarczyłoby zakomunikowanie, moze najlepiej też  na papierze, by nic nie zapomniał.
Słaby seks -  pisałaś wcześniej,  że on jest przemęczony, bywa.
Spozieranie na inne kobiety - a może po prostu chodzi o jego zegar biologiczny? W końcu sam napomykał o drugim dziecku.

I właśnie to jest głupota muszę mu jasno powiedzieć ,,odprowadź małą do żłobka" i odprowadzi, a jak mu nie powiem to jej nie weźmie. Wczoraj byłam na basenie po pracy, bo powiedziałam ,,odbierz małą, ja idę na basen". Jestem w szoku, że od 2 dni działa. Może nasza komunikacja siadła. Nie uważam, żebyśmy byli późnymi rodzicami, ale jednak żyjąc razem, we dwoje nie mieliśmy tyle obowiązków.
Ja nie wiem czy mój mąż nie potrafi inaczej, może nie potrafi wychowywać. Nie wiem. Albo mała miała wczoraj ciężko dzień i dlatego dała mi tak popalić. Mąż pojechał, a mi się chciało wyć. Ogólnie jest grzecznym dzieckiem, ale wystarczą dwa dni z mężem i zaczyna się płacz chociażby o słodycze.
Niesiety mój mąż bez pasji nie byłby szczęśliwy, samochody były w jego życiu od małego, siedząc na tylko, pracując w IT jeździł w rajdach, wieczorami motocyklem.
Co masz na myśli pisząc o zegarze biologicznym? Mąż ma 36 lat, ja 32. Jeśli ktoś powinien spieszyć się z rodzicielstwem to ja.

Bzdury!! Normalny facet potrafi oddzielic pasje od rodziny. Satysfakcja pasja to jedno a zycie rodzinne to drugie. I dlatego na wszystko przychodzi swoj czas.. Facet 36 letni jesli nie dorosl do zakladania rodziny poprostu nie zeni sie a tym bardziej nie plodzi dziecka ! Facet , ktory dorosl do tej roli bedzie czerpal satysfakcje z bycia mezem i ojcem jaka by tam pasje nie posiadal.
Maz autorki to dzieciuch , ktorego jedyna frajda sa samochodziki i jara sie nimi jak malolat. Dla mnie mezczyzna , ktory nie interesuje sie dzieckiem nie bylby wart mojej uwagi. Nie zebralabym o uwage , gdyby raz proszenie nie przyniosloby skutku zabralabym dziecko i wyprowadzila sie. Po odejsciu bedzie widac czy moze zyc bez rodziny czy jednak chce ja z powrotem i bedzie o rodzine walczyl. Gdy jednak nadal bedzie jaral sie tylko pasja to znak, ze nie ma co sobie zycia marnowac z egoista. Wyprowadzka to najlepsza terapia dla Ciebie autorko. Specjalista zbedny w Waszym przypadku.

Poświęca jej czas, codziennie nie zależnie czy jest czy go nie ma czyta jej bajkę. Jak on jest w domu to mama może nie istnieć. Inna sprawa że jest rzadko. I przede wszystkim oczekuje od niego wychowania dziecka, a nie rozpieszczania.

W tym wątku napisano już wiele, więc ja chciałabym zwrócić uwagę tylko na jedną rzecz. Podział obowiązków zawsze można zmienić, można też męża zaangażować do większej opieki nad dzieckiem (zwłaszcza że, jak zrozumiałam, autorka już coś zaczęła w tej sprawie robić i działa), natomiast problem jest jeszcze z zainteresowaniem. Padło sporo wypowiedzi poruszających tę kwestię i wiele z nich opierało się, mam wrażenie, na tym, żeby tego zainteresowania wymagać. No i jasne, można, ale...

Ale czy to nie tak, że nawet jeśli to przyniesie skutek, to mąż będzie okazywał to zainteresowanie autorce z przymusu/z grzeczności/bo się go nauczy, że tak trzeba? Przecież chęć poświęcania komuś uwagi jest niezależna od człowieka, niezależnie od tego, jak bardzo by się to komuś nie podobało. Podejście "jestem jego żoną, więc on musi mi okazywać zainteresowanie (takie samo jak wcześniej)" może się skończyć rozczarowaniem, bo bezwarunkowej miłości itp. ma prawo oczekiwać dziecko od rodzica, nie partnerzy od siebie. Uważam, że kiedy się wpada w takie myślenie ("on ma obowiązek okazywać mi zainteresowanie, bo jesteśmy razem"), warto sobie przypomnieć sam początek relacji - kiedy okazywane względy też były pożądane, ale jeszcze nie wymagane, a do tego często stanowiły efekt naszych starań o te właśnie względy. A często te miłe gesty, niespodzianki, randki itp. wraz z rosnącym stażem związku nabierają charakteru obowiązku. I z jednej strony można się na to oburzać, bo w końcu tyle lat razem, to on powinien... A z drugiej trzeba wziąć pod uwagę, że owszem, można wymusić pewne zachowania, ale nie chęci.

No i tak, ja tu absolutnie nie zrzucam winy na autorkę ani nie próbuję namawiać jej do biegania za mężem. Tak tylko chciałam zwrócić uwagę na to, że np. zajęcie się obowiązkami domowymi może budzić wdzięczność czy zadowolenie męża, ale raczej nie na zasadzie "o, super, mam wyprane portki, to zaciągnę teraz żonę do sypialni". Staranie się w sprawach niezbędnych do funkcjonowania w życiu nie ma wielkiego wpływu na staranie się o związek.

Z tą ogromną chęcią i zaangażowaniem to bym nie przesadzała w wieloletnich małżeństwach. Z kim nie rozmawiam, to prawie każdy narzeka, że żona głowę suszy że mąż za mało robi, że mąż suszy, że żona za często wychodzi z koleżankami i obiadu nie ma. Serio. Z reguły jest tak, ze człowiek ma wysokie mniemanie o sobie w związku i wydaje mu się że robi wystarczająco, na zasadzie "no przecież zarabiam" albo "no przecież z przedszkola odbieram". Nie ma czasu na rozmowę spokojną co byśmy chcieli żeby druga osoba poprawiła tylko jest wylew żali dopiero w kryzysie lub w czasie kłótni gdy nigdy racjonalne argumenty nie padają tylko najczęściej jakieś gorzkie żale. Książkowa komunikacja to jest chyba tylko w związkach po terapiach psychologicznych
Teraz jak jest wiadomo więcej szczegółów niż na początku to ja myślę, że tu trzeba metodą małych kroczków. Często o coś prosić i egzekwować wykonanie. Nie liczyć, że się sam domyśli. Poza tym może to fascynacja tymczasowa tą nową pracą, czyli jak zakochanie - przejdzie mu po dwóch-trzech latach.

No właśnie i potem robi się tak, że ona się zarzynała i sprzątała na glanc i gotowała dwa dania a on wolałby zamiast mieć tak czysto to spędzić ten czas z nią z chipsami na kanapie. Albo on się zarzynał, żeby jak najwięcej kasy zarobić a ona wolałaby mniejsze mieszkanie ale więcej wspólnych spacerów. I to jest chyba największy problem, że często ktoś robi coś myśląc że w ten sposób pokaże zaangażowanie, a tej drugiej osobie zupełnie o coś innego chodzi. Robimy tak jakby "pod siebie" czyli według własnych oczekiwań co do do tego jak związek ma wyglądać a nie rzeczywistych potrzeb partnera. Niby drobiazgi ale po 10 czy 20 latach małżeństwa składa się to na wielki problem...

Aż się chce napisać: kiedyś to było łatwiej. Role były obstawione wiadomo było co kto ma robić a nie tam jakieś potrzeby W głowach się przewraca

A tak na serio to podobno te wieczne narzekania są objawem narastającej frustracji z innego powodu. Czyli że przysłowiowe "rozrzucone skarpetki" oznaczają głębsze pretensje. Im bardziej ktoś narzeka tym większy żal ma o coś tylko nie potrafi/nie chce tego wyrazić.
Poza tym na początku to się każdy jakoś "dostosowuje" właśnie po latach staje się bardziej sobą i wtedy pojawiają się te pierwsze kryzysy...

No to musisz pogadać z małżonkiem, żeby zaczął samodzielniej myśleć, by stał się bardziej umysłowo czynny, np. dać mu parę jakichś przykładów, z czym wiąże się ta czynność umysłowa itp. Wg mnie najpierw rozmowa, jeśli on nie jest idiotą, to raczej wszystko zrozumie i jeszcze zastosuje. Jakoś będzie miał okazję dojrzeć emocjonalnie. A jeśli jest idiotą, to już tylko terapia, która i tak może nie pomóc.
A ten zegar biologiczny faceci też mają - twój chętnie dostarczyłby jeszcze swoje geny. Chodzi o wiek, w którym rośnie ochota na dziecko, w którym ktoś już chce mieć dzieci.
Poza tym im starszy facet, tym większe szanse na spłodzenie chorego dziecka. Nie tylko kobiet się to tyczy.

Skoro właśnie SAM nie chce, to ciężko to na nim egzekwować, choć wydaje się oczywiste, że powinien. Zatem musi sam w sobie to wykrzesać, uświadomić sobie, czy jeszcze coś czuje i czy chętnie będzie to okazywał. Powinien sam to w sobie obudzić, zamiast oczekiwać że zrobi to za niego żona, paradując na siłę przed nim w bieliźnie, gdy on będzie w garażu wymieniał sprzęgło w samochodzie Inaczej mówiąc te obowiązki czy wymagania powinni ludzie czuć właśnie sami z siebie a jednocześnie sprawiać, żeby drugiej stronie się chciało okazywać to samo A po jakimś czasie jak cokolwiek powszednieje, to właśnie przechodzi ochota na staranie się i okazywanie tego, że nam na kimś zależy..
Z tymi domowymi sprawunkami, to może inaczej wygląda, jeśli ludzi mieszkają osobno a mimo to są ze sobą bardzo blisko i dość długo a inaczej jak już jakiś czas wspólnie żyją pod jednym dachem. Mieszkając razem, trzeba pewnie się z początku dotrzeć, dostosować so siebie wzajemnie, wypracować kompromisy itp. Często, jak jedna strona narzeka na drugą, to właśnie obok braku przejawiania chęci do podtrzymania związku, pojawiają się właśnie pretensje o olewanie tych codziennych sprawunków. I tak: nie wyniosłeś śmieci, nie ugotowałaś obiadu, nie posprzątałeś tu i ówdzie. I tak się podsyca sytuacje konfliktowe

Ludzie, ale tutaj nie chodzi o to co jest fajniejsze zmienianie pieluch czy piwo z kolegami i rozwijanie pasji a tylko do bycia rodzicem trzeba dorosnac , byc tego pewnym , ze sie chce stworzyc rodzine wtedy niektore przyjemnosci ida na bok na rzecz zajecia sie dzieckiem . Przeciez kobiety tez chcialyby biegac po galeriach , robic wlosy, paznokcje , pasje rozwijac, wychodzic wieczorami na drinka ALE gdy decyduja sie na ciaze to rezygnuja z tego na wieksza skale i zajmuja sie dzieckiem! Przyjemnosci schodza na drugi tor. Tutaj nie ma czegos takiego co jest przyjemniejsze karmienie, kupki , wymioty czy babskie wieczory. Tutaj mowimy o wychowaniu dziecka i kropka!Mezczyzna ktora dorosl do tej roli nie bedzie calymi dniami i nocami poza domem bawil sie samochodami(w przypadku meza autorki) a bedzie dbal o dobry kontakt z dzieckiem, bedzie CHCIAL z nim przebywac, opiekowac sie . I  pewno nie bedzie tego robil z przymusu czy nakazu. Przeciez dziecko samo sie na swiat nie pchalo zeby bylo przeszkoda czy problemem. A juz na pewno niedojrzale jest zostawienie kobiety samej w roli rodzica.Przeciez kobiety tez maja zycie zawodowe , pasje a jednak zajmuja sie i dziecmi , nie ma w zwiazku trzeciej osoby ktorej mogliby zostawic dziecko na wychowanie by same moglyby sie bawic tak jak to robia mezczyzni .I naprawde gdy czytam wypowiedzi niektorych kobiet to nie wiem czy smiac sie czy plakac. Gdy taki dzieciuch nie chce rodziny to niech jej nie zaklada albo chociaz bedzie szczery i przyzna sie juz po fakcie , ze nie interesuje go zona , dzieci by taka zona moglaby odejsc bez ludzenia sie , ze tatus sie wkoncu opamieta. No ale takim panom to na reke miec rodzine bez zobowiazan. Czesto gesto z kochanka na boku...