Najsmutniejsza żona w Walentyki, czyli kryzys w związku. - Netkobiety.pl

Ja się zastanawiam czy on wogóle mnie jeszcze kocha, czy on coś czuje, czy mu się podobam. Jakiś  czas temu skróciłam włosy, dzisiaj zafarbowałam. Tego pierwszego nie zauważył.
Nie mam pojęcia jak rozbuchać żar. Robiłam już wszystko. Jeśli jest seks jest nudny. Ostatnio i ja zaczęłam się spinać, wolę zabawić się sama.
Nie wiem, może on mnie zdradza.
Co do jego pasji... naprawdę się staram. Tylko ja też mam swoje pasje, swoje problemy, z którymi chciałabym się podzielić z nim.

Pojechaliśmy razem do Berlina. Ani nie rozmawialiśmy ani nie kochaliśmy się. Nie mówię mu, że to kocham, bo on mi też nie mówi.  Wysłał mi kwiatki na walentynki.
On nie tyle jest zapracowany, co zajarany tym co robi. To powoduje, że schodzę na dalszy plan. A chciałabym, żebyśmy oboje byli dla siebie ważni.

Masz rację, tylko jeśli dla mnie wygląda to tak, że skoro ja interesuje się jego życiem, on powinien interesować się moim. Czy to robi? Nie. Ja rzuciłam wszystko, wzięłam wolne w pracy, żeby spędzić czas z nim, sam na sam w Berlinie. A on? On mnie olał. Co ja mam zrobić? Stanąć na rzęsach? Nie mam już pomysłu.
Na pewno zacznę mu mówić proste "kocham Cię", ale Co dalej?

Zaproś go na randkę, ugotuj mu to co lubi, sama opowiadaj o sobie nie czekaj aż zapyta, wysyłaj mu zdjęcia jak go nie ma ze wspólnie spędzonego czasu z córką na przykład ze spaceru, na zakupach przymierz seksowna sukienke wyslij zdjecie i zapytaj się czy się podoba, zadzwoń tak po prostu i zapytaj się co u niego, jak minął dzień, wysłuchaj przytul bez powodu pocałuj w usta pierwsza, zaproponuj wspólnie spędzić czas cała rodzina. Póki co koncentrujesz się tylko na wymaganiach wobec niego i jak on mógł ? dlaczego tego A tego nie robi? O zwiazek trzeba walczyc i dawac duzo od siebie nie wymagajac tyle samo w zamian. Rozmawiałaś z nim szczerze o tym Berlinie? Powiedziałaś mu że było Ci przykro? O swoje trzeba się upominac A nie dumnie się obrażać.

Bardzo ci współczuję, ale jednocześnie zazdroszczę, że może jesteście jeszcze w takim momencie, że można próbować cośkolwiek naprawić bo przynajmniej widzisz, że coś jest nie tak.

Trzeba zareagować, bo sytuacja u was jest krytyczna. Mąż ucieka w pracę i pasję, u ciebie narasta frustracja wystarczy, że pojawi się jakaś osoba trzecia, np. u niego jakaś pani która bardzo będzie podzielać jego pasję (bo łatwo na początku podzielać pasję jak się razem nie żyje) lub u ciebie pojawi się jakiś mężczyzna który zacznie cię zauważać i komplementować (bo tego ci brakuje) to zdrada (przynajmniej emocjonalna) jest jak najbardziej prawdopodobna a potem to już same nieszczęścia niezależnie od finału...

Możesz spróbować szczerze porozmawiać (bez pretensji i międzywierszy) ale rozmowa raczej nic nie da, faceci słabo znoszą kobiece emocje i trudne tematy. Jak zaczniesz naciskać, szybko się zmęczy i skutek będzie raczej odwrotny jeszcze bardziej będzie pucował te auta. Może jakaś taktyka w stylu odwróconej psychologii: "olać, odstawić się i wyjść w miasto a sam przyjdzie", no nie wiem tu panowie mogą raczej coś doradzić. To oczywiście zadziała tylko pod warunkiem, że nie ma "tej trzeciej".

Mówi się też, że jak chcesz, żeby ktoś zaczął się inaczej zachowywać to najpierw ty musisz się inaczej zachować... może przynajmniej tymczasowo się wgryźć w jego pasję lub mu odpuścić, randkę jakąś zorganizować, no nie wiem coś czego nigdy nie robiłaś...

Rozmawiać z mężem i próbować przemówić mu do rozsądku, że Ty też istniejesz, a nie tylko jego hobby i firmy. Jestem pewny że za którymś razem do niego dotrze. Tytuł "Najsmutniejsza żona" to gruba przesada. Są tysiące, setki tysięcy o wiele smutniejszych żon.

Witam.Przeczytałam ten Twój post i też doszłam do wniosku,że wolałabym się rozstać.Na siłę nikogo do niczego nie zmusisz.Skoro już z nim rozmawiałaś i jest jeszcze bardziej obojętny to nie wiem co może być na rzeczy.Może kogoś poznał.Niewiem.Ale mnie by to zmęczyło,że ja muszę zabiegać o niego a on ma to gdzieś.

Czy zostałam z tyłu?
Kiedy on zaczął rozwiajać swoją pasję w pracy ja wróciłam do pracy. Nie raz nie wyrabiałam się mając dziecko. Kiedy ona chorowała, ja siedziałam przy jej łóżeczku, bo mojego męża zwyczajnie nie było, albo odsypiał, bo zmęczony. I mimo wymęczenia organizmu , rano zostawaialam dziecko z nianią i szłam do pracy. Kiedy on jak to nazwałeś ,,poznawał świat" ja walczyłam z buntami, płaczem. Wiesz dlaczego jest idealnym tatą? Bo nie ma obowiązków względem dziecka. I jak 2 miesiące temu usłyszałam, że on chciałby mieć drugie dziecko, aż mnie ciary przeszły.
Kiedyś bardzo dużo podrozowalam, uczyłam się języków, jeździłam na torze. Teraz przy dziecku i braku pomocy męża mogę co najwyżej przeczytać książkę na kanapie. Czy ja sądzisz masz również postawić na swoje życie i zostawić dziecko tak jak robi to mój mąż? A wtedy kto ją będzie wychowywał?

Myślę, że powinnaś porozmawiać z mężem o swoich oczekiwaniach względem niego. Nie na zasadzie wyrzygiwania, ale że oczekujesz więcej czułości, zaangażowania w związek i wychowanie dziecka. Spokojna rozmowa bez rozpraszaczy typu dziecko czy smartfon. Uprzedź go wcześniej o tej rozmowie i zarezerwujcie sobie (a szczególnie on) czas. Ew. zaproponuj terapię małżeńską.
Jeśli mu naprawdę zależy to związek jest spokojnie do odratowania.

Witam.Żal mi Cię droga autorko po to tym co napisałaś.Dziecko praktycznie było na Twojej głowie.A to duża troska i obowiązek.Mąż miał to gdzieś,gdy byłaś w potrzebie.Teraz to Ty niby zostałaś z tyłu a on kosztem Was jeździł gdzieś i się rozwijał.I rozwija się dalej.Żałosne.W życiu na Twoim miejscu nie zgodziłabym się na drugie dziecko.Chyba,że z góry zaakceptujesz fakt,że będziesz wychowywać je sama.Żałosne.Ja bym pomyślała o rozstaniu.

Wygląda na to, że facet się trochę zachłysnął robieniem zawrotnej kariery. Jeśli ktoś da radę pogodzić prowadzenie 3 firm z życiem rodzinnym, to problemu nie widzę. Tutaj jednak te ciągłe wyjazdy, całe dnie czy tygodnie poza domem zrobiły swoje. Zrzucenie praktycznie całości obowiązków na żonę miało prawo wzbudzić w niej uczucie bezradności czy rozgoryczenia. Warto zapytać faceta, czy może jednak trochę odpuścić, bo przecież raczej finansowo źle nie stoicie i jak da sobie choć trochę spokój z pracą, to powinno poprawić sytuację. Jeśli oczywiście dalej mu zależy na rodzinie.

Ja mu pozwoliłam na to? Nie. Ja nie stanęłam na drodze otwartych drzwi, bo szczerze kibicowałam mu.

On się bardzo zajarał, zachłysnął.
Nie mam już siły, serio mam dość.

Owszem mogłabym rzucić swoją pracę i zająć się jego pasją razem z nim, ale to nie jest moja pasja. Lubię to, ale nie kocham. Zresztą od kiedy zostaliśmy rodzicami dużo się zmieniło. Zawsze bałam się o życie męża. Nie wątpię, że jest dobrym kierowcą, ale wypadki się zdarzają. Motocykl - jednen sezon za mną. Było fajnie, ale nie Na tyle, żeby ryzykować życie. Już nie żyjemy tylko dla siebie. Dlatego ja nie biorę udziału w wyścigach, na torze nie bywam, bo nie potrafię patrzeć jak mój mąż gra z życiem.

Facet zwyczajnie przesadził trochę z tym angażowaniem się w pracę. O ile ambicje zawodowe trzeba realizować, ale jeśli ma się rodzinę, to warto trochę przystopować. Z pewnością dadzą radę wyżyć z dochodów z jednej czy nawet dwóch firm.

Więc skoro poświęcasz czas tylko sobie, a nadal nie jesteś choćby zadowolona, to może przemęczenie i słaba kondycja psychiczna
to znak, by zadbać nie tylko o ciało, ale i o duszę? Może jakaś terapia?
Wybrałaś na męża faceta najdalszego od typu domatora, i, nie oszukujmy się, nie ma szans by się takim stał. Zmuszanie go do konkretnych zajęć być może zaowocuje jakimś większym zaangażowaniem, ale nie zmianą o 180 stopni. Jesteście niedopasowani i w Waszych rękach jest, czy uda się to zgrać.

Nie każ mu wybierać, takie miłości da się pogodzić. To że robi coś dla siebie to nie jest przeciwko Tobie. Musi wrócić chemia, która Was kiedyś połączyła. Nie pożąda się automatycznie wyłącznie z racji bycia żoną /mężem.
Ja bym odpuściła narazie, bez zrzędzenia, bez nachalności i zainteresowania robiłabym swoje. Niech zatęskni i wróci albo znika na dobre. Musi sam chcieć być z Wami. Nie ma cudownego środka na zmianę człowieka z takiego, jakiego się wybrało w takiego, o jakim marzysz. Można tylko zaakceptować co się ma i to polubić albo przestać walczyć i iść swoją drogą.

Małżeństwem jesteśmy 4 lata, w sumie razem 7 lat. Jakim partnerem był przed ślubem? Świetnym, zepsuło się rok temu, dokładnie wtedy kiedy zaczął tą pracę związaną z wyjazdami.

Oczywiście dla ciebie to problem, najlepiej jakby był gołodupcem i pił piwko po pracy.

Zawsze kochał samochody, ale ostatnio coś się zmieniło. Mój mąż często wyjeżdża, w zasadzie od kiedy otworzyły się przed nim kolejne drzwi i możliwości. Wiadomo każdy chce je wykorzystać. On również. Dzisiaj mąż wyjechał do Włoch na testy samochodów, wrócić i będzie opowiadał o autach. Nie zapyta co u mnie. Od roku najważniejsze tematy to auta i córka, bo jej jeszcze poświęca swój czas. Umarł między nami ogień w sypialni.

Całkiem dojrzałe zachowanie. Mąż się stara, żeby wam niczego nie brakowało, stara się rozwija, a ty postępujesz jakże odpowiedzialnie i wydajesz ciężko zarobione pieniądze przez meża na zakupy, których raczej nie potrzebowałaś. Wszystko przez to, że nie-powiesz facetowi wprost o to ci chodzi tylko latasz koło niego i czeka aż łaskawie się domyśli. Zapamiętaj to sobie - facet nigdy się nie DOMYŚLI. Faceci nie czytają w myślach,im trzeba mówić wprost, krótko i na temat. A nie czekać aż on wpadnie na to o co tobie chodzi. Aż strach pytać ile kasy wydałaś skoro twój facet ma 3 firmy ...

1. Znajdź sobie jakieś ciekawe zajęcie jak twój mąż i nie wiś na nim jak rzep.
2. Zacznij mówić wprost facetowi o co chodzi.
3. Powiedz, że teraz on ma się zajmować córką a ty bawisz się w pasje i dbanie o siebie. Bez dyskusji.
4. Twój facet musi widzieć że też jesteś ciekawą osobą. On się ciągle rozwija i pewnie będą kręcić się koło niego atrakcyjne dziewczyny, które go "zrozumieją". Nie możesz uciekać w obowiązki i czekać aż mąż się domyśli, że też chcesz pożyć. Nie domyślić się bo nic mu nie mówisz wprost więc  jemu się wydaje, że wszystko jest ok bo się nie skarżysz i facet ma wszystko pod nos podstawiane.

Ja też pracuje to po pierwsze, po drugie wyczyściłam nasze wspólne konto, na które co miesiąc  OBOJE przelewamy niewielkie sumy na bieżące wydatki.
Ja bym chętnie zajala się swoimi pasjami, a mam ich wiele, ale dziecko nie zostanie samo, ona ma też ojca. Tyle że ojciec ma gdzieś życie rodzinne. Po za tym on ryzykuje życie, ja też mam? Panicznie boje się do niego. Od jakiegoś czasu nie dzwonię do niego, wiesz dlaczego? Bo często nie odbiera np w sytuacji testu samochodu na torze. To bardzo dobrze, bo jadąc 260 musi skupić się na torze, ale kiedy on nie odbiera, a wiem, że testuje samochód ja panicznie się bałam. Wystarczy jeden ruch, jeden zakręt i może go nie być. Tak samo z motocyklem. Wyjeżdża w ciepły, letni wieczór i każdą karetka, każdy sygnał powoduje, że wywraca mi żołądek. Za każdym razem kiedy wraca do domu czuje taką ulgę. Nie jestem do niego przyczepiona, zauważ ja wlasnie narzekam na brak wspólnego czasu. Nie muszę pytać co u niego, bo on i tak od kiedy mnie zobaczy opowiada i przeżywa.

Czyli sama sobie odpowiedziałaś co robić.
Poważna rozmowa z mężem, a potem decyzja....

To nie ma sensu. Równie dobrze można by wysłać alkoholikowi zdjęcie pieczonego kurczaka.
On ma inne priorytety.... Jak wróci to porozmawiaj poważnie. Niech nie rezygnuje, ale niech ograniczy swoje zaangażowanie i weźmie pod uwagę twoje potrzeby.
A jak nie zechce to....

Jak dla mnie masz dwie opcje albo odpuścić i odejść albo być z nim cały czas. Jeździć interesować się być obok. Jak powiesz że to nie możliwe to poczytaj o Lindzie i Paulu McCartney. Rywalizacja z jego pracą i zarazem pasją jest bez sensu, nawet jeśli wygrasz to przegrasz bo uczynisz go najnieszczęśliwszym....

Zdecydował się założyć rodzinę. Nie zmusiłam go do ślubu ani do powołania na świat dziecka.
Nie funkcjonujemy jako małżeństwo. Jest on, jestem ja. Jest jego życie, jest moje życie. Nie ma nic wspólnego i o to wszystko się rozchodzi. On ma samochody, pracę, a ja mam pracę i dziecko. Mi nie chodzi o wyjazdy, bo w sumie przyzwyczaiłam się. Jutro będzie cały dzień w domu. Można wyjeżdzać i spędzać czas z rodziną, zadzwonić i nie mówić tylko o nowym samochodzie, ale również zapytać o nas, żeby pomyślał o moich potrzebach.

Jego nie interesujesz jako osoba. Przeciez to jest bardzo, bardzo proste.
Gdyby byl zainteresowany, gdyby chcial wiedziec co u Ciebie to by o to zapytal.
Nie pyta bo nie chce. Jezeli go do tego naklonisz to bedzie pytal bo Ty chcesz, a nie bo jego to zajmuje.

Wygoda. Ma rodzine i ma swoje pasje. On jest w pelni spelniony. Mozliwe ze jest ktos do czulych rozmow i mozliwe tez ze sa tylko samochody i szybkie rozladowanie reka mu wystarcza.

To ze sie martwisz o niego jest normalne, chcesz pelnej rodziny dla dziecka. Moze jak mu uswiadomisz ze jak wyladuje w wozku inwalidzkim to nikomu z was lepiej nie bedzie.
Uzalezniony od duzych dawek adrenaliny. Moze zrozumie jak sie wyprowadzisz z dzieckiem a moze nie. Ty go lepiej znasz.

Bagienni_k ale nie idźmy nurtem jazdy po facecie. Nasza Autorka sama pisze, że kibicowała - znaczy brała udział pójściu w kierunku życia "mieć". Teraz się przebudziła i chce pójść w kierunku "być" i to chyba też nie do końca. Wg mnie trochę nam mydli oczy, bo chodzi jej o to, że mąż od 3 tygodni nie chce z nią seksu. Zapewne coś podejrzewa.

A gdyby żony sławnych sportowców, jak Małysz, Kubica, Kajetanowicz czy zmarłego tragicznie Mackiewicza, postawiły sprawę ich częstej nieobecności w domu lub ryzyka zawodowego na ostrzu noża, wydawałoby się Wam to fair? Oni tego nie robią dla sławy i pucharów, kochają to. Szczęśliwie nikt ich nie szantażuje koniecznością wyboru. Co nie znaczy, że zawsze są szczęśliwe i niesamotne. Ale życie mamy tylko jedno, a nie wszystkich zadowala tylko rodzina. Jeden lubi dziergać lub dłubać w warsztacie, inny się ścigać. Możliwość śmierci ma się zawsze z tyłu głowy, ale ludzie giną wszędzie. Carpe diem. Chcesz mieć słowika w klatce, spróbuj, może się ugnie.  Osobiście spróbowałabym raczej ograniczenia na zasadzie, że każde z Was poświęca tyle czasu na zabawę ile w domu, sprawiedliwie i konsekwentnie.

Nie tyle kibicowałam mu, co po prostu nie chciałam zakazać mu podjęcia nowego tematu zawodowego. Jak to poznałam jeździł w rajdach i na motocyklu, sam grzebał w samochodach i to była ta jego rozrywka, bo pracował w branży IT. Później otworzył firmę związaną z motoryzacją, później kolejną. Ciągle był na miejscu, wyjeżdżał na różne tory raz na jakiś czas. Rok temu nasze życie odwróciło się do góry nogami, rzucił pracę na etacie. Zaczęły się wyjazdy, z którymi się pogodzilam, bo to część jego pracy. Tylko podczas tego roku on bardzo mi odleciał. On żyje tylko adrenaliną. Podczas tych wyjazdów jest tor, jest szybka jazda. Jedzie na takiej adrenalinie...
Ja nie chce zabrać mu pasji, bo sama uważam,że pasja jest ważna. Ja sama nigdy nie poświęciłam się jednej pasji dłużej niż 2 lata (no może prócz nart, ale to sezonówka). Swojej córce też chce pokazać jak najwięcej możliwości.
On nie zmienił się z domatora na faceta poświęconego pasji, ale zmienił się.
I również podejrzewam, że może być inna. Dlaczego? Bo od roku nasz seks nie jest taki sam.
Nie chce go szantarzować, ale to znaczy, że ja mam się nie martwić?

Czekałam na niego do 1 w nocy i przygotowałam sobie  grunt do rozmowy. Dzisiaj rano zrobiłam coś czego nie powinnam. On z małą zrobić śniadanie, a ja sprawdziłam jego telefon. Nie znalazłam nic podejrzanego. Idziemy na obiado-kolacje, mała pójdzie na kilka godzin do babci, a my porozmawiamy.

Tylko wiesz ja go  kocham. I tutaj jest problem.
Poza tym ja mogę być zaraz byłą żoną, ale on zawsze będzie ojcem i zawsze będziemy mieć wspólne dziecko.

Rozchodzi się widać o to, że wszystko było ok, póki gość nie poświęcał aż tyle czasu swojej pracy czy/i pasjom. Fajnie, że facet się rozwijał, zarabiał, zapewniał Wam środki do życia, do tego jeszcze cieszył się z
tego co robi. Jeśli poza tym poświęcał Wam czas i uwagę, musiało być wręcz idealnie. Widać nagle się zachłysnął tym wszystkim za bardzo, skoro wszystko odeszło na dalszy plan. Dlatego facet z pewnością
potrzebuje silnego wstrząsu, bo jeśli nie widzi nic złego w tym, że jego żona siedzi sama daleko w domu i nie jest kompletnie świadomy, że jego żonie zwyczajnie brakuje bliskości, to terapia wstrząsowa wydaje się jedynym rozwiązaniem.nikt rozsądny nikomu nie będzie blokować możliwości rozwoju czy realizowania pasji, ale jak się człowiek kompletnie zamyka na całą resztę to już przesada. Jak się ma rodzinę, to pewne obowiązki są konieczne. Może gość jest z tych, którzy sądzą, że kobieta może siedzieć zamknięta w domu z dziećmi a facet sobie może hulać gdzie popadnie...

Spoko. Ja piszę tylko moje sugestie i spostrzeżenia po wypowiedziach Autorki. A one są po prostu niespójne. Inne wrażenie można mieć o ich sytuacji po pierwszym poście, inne po drugim, a jeszcze inne po ostatnim. Oczywiście jeżeli przyjmie się myślenie mąż ten zły, a żona to jego ofiara - to i tak co by nie pisała, to i tak będzie się myślało podobnie.

I tu mamy strzał w dychę.