Problem z pożądaniem w małżeństwie. - Netkobiety.pl

Współczuję Autorowi, bo u mnie było podobnie, tylko, że ze strony partnera. Praca, praca, praca...a seks jak na odwal raz na jakiś czas. Były rozmowy i szanowny Misiu też problemu nie widział.

Zaczęłam po ścianach chodzić z niespełnienia, aż znalazł się pan, który chętnie na mnie oko zawiesił i wtedy to się dopiero jazda bez trzymanki zaczęła. Nie zdradziłam, bo mam jakieś tam wartości i osobie kochanej świństw nie robię, ale moja druga połówka dostała nieźle obuchem po łbie. Dopiero wtedy zobaczył, że coś może stracić i się nagle libido obudziło.

Nie nakłaniam do gierek ani zdrad, ale czasem warto porozglądać się dookoła i zainwestować w siebie, tak by połowica nabrała jakiś podejrzeń i się wysiliła.

tak, póżniej żona na sam widok walizki będzie gotowa

Tak naprawde jedyne co moze zrobic to odejsc, zrezygnowac z seksu lub zrobic to co mowisz.
Wladzy nad nia nie ma, nad jej umyslem.

Tez zalezy na czym opiera sie jego relacja z zona. Nie koniecznie musi z nia byc bo zajmuje sie domem.

Przykro się to czyta, aż chce się zacytować klasyka:
" Tylu dobrych chłopaków, zmarnowało się przez kobiety..."
Wiem jak się czujesz, bo miałem tak samo...

Teraz to ja muszę odmawiać, nie będę tutaj się rozpisywał, jak chcesz to możesz napisać na priv.
Powiem Ci co u mnie zadziałało.

A czy przypadkiem nie jest tak ze ona realizuje swoje fantazje seksualne z kims innym niz ty? a ty sprowadzony do roli bankomatu?

Snake prezentuje podejście egoistyczne, o potrzebie zaspokojenia siebie bez udziału małżonki. Na zasadzie, skoro mi nie dajesz, to sobie wezmę z innego ogródka, po co nam się męczyć, bo nie rozumiesz moich potrzeb? To nie jest takie proste, to tak nie działa. MarekF ma podobne podejście do mojego, czyli poszanowanie instytucji małżeństwa "albo x żoną, albo z nikim". I na tym cierpimy, na miłości do naszych kobiet, na różnicy płciowej, gdy im odchodzi ochota, nam się ciągle chce (działa w obie strony, wiem).
Podejście do tematu, jakie tu wyczytałem, że oddam mu się, aby nie gadał, chociaż mi się nie chce, boli jeszcze bardziej. I jest dla mnie totalnie niezrozumiałe. Mówienie komuś w cudzysłowie ja cię kocham, ale nie pożądam, to spychanie go na margines związku, do kąta, jak za karę, że chcesz ze mną być, ale ja cię już nie pragnę jak wcześniej.
Wiem doskonale co czujesz autorze, mnóstwo myśli mi się przewijało i nadal przewija. Skupiłem się na sobie, przestałem zabiegać, żona realizuje swoje życiowe plany, ja przymierzam się do własnych. Od czasu gdy nieco sobie odpuściłem, zauważyłem w niej lekkie poddenerwowanie moją obojętnością w łóżku. Nieco się uaktywniła, ale nadal nie jest to, co kiedyś. Nie czuję ognia, czuję rutynę, seks dla świętego spokoju. I chociaż myślę cały czas o tym czy i jak to poprawić, to pewnie zgodnie będziemy myśleć, że sami tego nie zrobimy. Drugiej stronie też musi zależeć.

Przez całe małżeńskie życie nie cierpiałam seksu. Nigdy go nie potrzebowałam i nie pragnęłam.Bo nie kochałam męża. Nie czułam z nim więzi emocjonalnej. Czułam się brzydka. Myślałam, że jestem zimną rybą i miałam wyrzuty sumienia.
A dziś wiem, że jestem w normie. Odczuwam pożądanie, pragnę zbliżeń. Ale tylko z ukochanym mężczyzną.
A że jestem sama, zarastam pajęczyną.

Jest proste i działa.

Jak lubicie jednostronny szacunek do instytucji małżeństwa, to nie można wam tego zabronić.

Cierpienie uszlachetnia. Będzie krótsza kolejka do zbawienia.

Od lat nie żyję z mężem. Mieszkamy we wspólnym domu. Wychowałam dzieci.
Teraz zdecydowałam się na rozwód. Pierwsze kroki poczynione.
Nigdy nie byłam na żadnym portalu. I nie chcę być. Nie szukam wrażeń. Wciąż nie będąc w papierach wolną.
Jednak wiem, że potrafię kochać. Zakochać się i pożądać.
Często zastanawiam się jak wyglądają związki w których ludzie, jak mówią, mają świetny seks. Nie wiem co to znaczy i nie rozumiem o czym piszą. Tym samym nie wiem co tracę.
Tak, chciałabym dowiedzieć się jak to jest.
Jestem otwarta na to, co przyniesie przyszłość.

Empatia jest dobra kiedy działa w obu kierunkach. W pozostałych przypadkach jest kulą u nogi.

Nieprawda, naturalne mechanizmy obronne ludzkiego umysłu pomagają bardzo szybko zracjonalizować i usprawiedliwić najgorsze świństwo.

To się nazywa kroplówka. Nie umrzesz ale żyć z nią ciężko.

Nie tylko ale jeśli ta sfera zaczyna zatruwać myśli, to zatruwa wszystko. Prędzej czy później znienawidzi się ją albo siebie.

Myślałem , że już jesteś po rozwodzie. I w sumie jesteś,  decyzja o rozstaniu zapadła w Tobie,  nie jest łatwo ją podjąć ale najważniejsze , że wewnątrz siebie zdecydowałaś co chcesz dalej.  Ty już odeszłaś , tylko pozostał oficjalny papier do całkowitego zamknięcia tego rozdziału życia.
Cyt. Amor
,, Są osoby które rozwiodły się formalnie i odeszły emocjonalnie. Są osoby, które rozwiodły się formalnie, a emocjonalnie nadal w związku pozostają.
Są osoby, które nie rozwiodły się formalnie, ale odeszły emocjonalnie. I są osoby które nie rozwiodły się formalnie i nie odeszły emocjonalnie."

Ha! Nie wiem, ale opiera się to na zaufaniu. Wszystko się zmienia, gdy zdrada wychodzi. Myślę, że bym to wyczuł, gdyby coś było na rzeczy.

Zawsze mnie bolą takie wyznania. To czemu w ogóle za niego wychodziłaś ? Po co mu przysięgałaś ? Odczuwasz wyrzuty sumienia że go zwyczajnie okłamałaś ?

Czytając post w pierwszym momencie miałem wrażenie, że czytam o sobie. Nawet imię się zgadza....
Ale do rzeczy: sytuacja ta sama, staż podobny, sytuacja rodzinna także, z tą drobną różnicą, że "17 razy w roku" o których pisze autor to dla mnie nierealne marzenie. Bo u mnie "częstotliwość" zbliżeń to max 2 razy w roku, a bywały nawet dwuletnie przerwy.

No i etap chyba nie ten sam. Bo mimo wmawiania sobie, że "kocham żonę", wielkich planów na przyszłość itp na fali "kryzysu wieku średniego" poczułem nagle, że coś jest bardzo nie tak. Że kolokwialne "trzepanie gruchy" to nie do końca jest to czego w życiu oczekuje i że cholernie brakuje mi w nim czegoś więcej niż tylko partnerstwa gospodarczo-wychowawczego.  I nagle poczułem się, że przez te wszystkie długie lata małżeństw sam się po prostu oszukiwałem. I mam cholernie dość tych wszystkich frustrujących sytuacji kiedy po raz n-ty spotykam się z jakąś wymówką.

I to nie jest tak, że można życ bez seksu. Bo seks to nie tylko "wkładanie i wyjmowanie" ale i poczucie bliskości.

W zasadzie to teraz szukam chyba tylko pretekstu żeby się ewakuować.

Oj kolego, czego ja nie próbowałem..
Raczej skłaniam się do opcji prezentowanej tu przez jedną z moich przedmówczyń - po prostu zero zainteresowania tematem. Próba jakiejkolwiek rozmowy na ten temat zbywana pod byle pretekstem z wyraźnie słyszaną w głosie irytacją.

Odnoszę wrażenie ze to takie zadowolenie z życia i osiągnięcie życiowych celów: stabilizacja finansowa jest, rodziną można się pochwalić przed koleżankami a i na fejsa można wrzucić fotki z romantycznego weekendu w Paryżu. Niech baby zazdroszczą.
A że to wszystko perfumeria i trzy metry mułu - nikt w to już nie będzie wnikał.

Tylko ja w tym wszystkim niewiadomo czego chce.
I wiesz co?.. odkąd zacząłem o tym mysleć to z każdym dniem zaczynam być coraz bardziej przekonany, że baba zmarnowała mi całą młodość...

Podziwiam. Naprawdę szczerze. Jestem sobie w stanie wyobrazić świadomą decyzję o ascezie. Jestem w stanie wyobrazić sobie dłuższy celibat wynikający z obiektywnych przesłanek takich jak choroba, ciąża, połóg choć i w takich przypadkach przecież kiedy niewskazana jest penetracja, to są inne sposoby Powinni nadawać jakieś państwowe medale za męczeństwo za życia.

Jak to mówią - człowiek nie świnia, do wszystkiego się przyzwyczai. Muszę przyznać, że zawsze były to kwestie, które mnie niezmiernie frapowały. Dlaczego człowiek idący na śmierć nie ucieka, dlaczego facet wiążący się z kobietą jest z nią nawet jeśli seksu ma tyle co pryszczaty okularnik w bibliotece, a nawet ten co ma jest wyżebrany w poniżeniu i upodleniu.

Ok, to rozumiem. Przecież dlatego przewija się wątek, że panowie zrozumieli okres błędów i wypaczeń oraz starają się coś naprawić.

Ok, to też rozumiem... po 20 latach związku ale trzech, dziesięciu?

Nie wiem czym miałoby być idealnie. Na własny użytek uważam, że stan niezbędny, to jest taki, że o seksie się specjalnie nie myśli. To znaczy, że jest go mniej więcej tyle ile trzeba.

Ha, ha właśnie w innym temacie napisałem, że nie należy przykładać zbytniej wagi do tego co mówi żona. Inaczej człowiek by się pogubił raz słysząc, że jest beznadziejny, a raz, że boski Chociaż po latach stwierdziła, że jestem zdecydowanie lepszy, przynajmniej w sposób statystycznie odnotowywalny. Nawet pokusiła się o zgryźliwą uwagę, że musiałem przejść jakieś szkolenie tylko ciekawi ją z kim Ogólnie rzecz biorąc wprowadziło mnie to w lekki popłoch umysłowy, bo nie mogłem dojść, gdzie tkwiła różnica. Na pytanie wprost, pomijając różne takie padła dziwna odpowiedź - teraz się bardziej starasz! Nie musze dodawać, ze ta odpowiedź wywołała we mnie jeszcze większy popłoch umysłowy...

Tego się nie da rozwiązać teoretycznie

W moim przypadku jest to o tyle skomplikowane, że w sferze uczuciowej, codziennej rutyny i rodziny jako całości, to dbamy o to, ten kwiat jest ciągle podlewany. Byłem przekonany, że z brakiem seksu w parze idzie zanik uczuć ogólnie. Kończą się przytulenia, uściski, całusy, czułe słówka. Wnoszę to z obserwacji zachowania moich najbliższych, którzy nie byli zbytnio wylewni uczuciowo, a wiem, że z seksem było bardzo kiepsko (jak wyżej, raz na rok, dwa lata). Zamiast tego wzajemne pretensje, narzekania, brak czułości i wytykanie sobie wad, alkohol.
U mnie sfera uczuciowa nadal jest silna, nadal jest poczucie więzi emocjonalnej; poczucie, że przysięga małżeńska coś znaczy; dbanie o własną rodzinę i dom. Jednak to nie przekłada się na seks. A mówi się, że seks jest ważny, bo dodatkowo cementuje związek.

I jak pisałem w swoim wątku, temat można wałkować na 50 różnych sposobów, ale wspólny mianownik sprowadza się do jednego, że obojgu musi się chcieć dalej myśleć, że seks jest ważny. Jeśli jedna strona nagle zaczyna zmieniać stan rzeczy pojawia się konflikt potrzeb. Skoro żyjemy w wzajemnym poszanowaniu, to nie można naciskać drugiej strony, by wróciła na dawne tory, ale uważam, że można wymagać, by opowiedziała dlaczego odpuszcza, przestaje się starać. Jeśli naprawdę, ale to naprawdę bardzo kocha się tę osobę, że sama myśl o tym, że można by ja zdradzić i zniweczyć lata budowania domu i rodziny, boli w sercu, to nie warto tracić tego przez skok w bok (do Snake'a).

Doszło do tego, że i ja zaczynam czuć zobojętnienie. Mam dość walki o tę sferę. Po ostatniej gierce żony solidnie się wkurzyłem. Pod kołdrą zacząłem się oddalać od niej, no dosłownie strzeliłem focha. Życie przy tym nie pomaga, co raz większy stres i w pracy, i z dziećmi. Wszedłem w strefę doła. Przy tej okazji ponownie zweryfikowałem swoje życie i znów stwierdziłem, że za mało robię dla siebie, a za dużo poświęcam czasu innym.
Efekt jest taki, że żona zachowuje się, jakby na nowo zauważyła, że ma męża w domu, że ten facet też ma uczucia. Pyta mnie, czy jestem zły na nią. Gdy odpowiedziałem, że nie mam już sił się na nią złościć, to odniosłem wrażenie, że w końcu do niej dotarło. Mało co to zmienia.
Nie wiem dokąd to zaprowadzi, ale na ten moment mam to gdzieś. Skupiam się na sobie, a pałeczkę przekazuję żonie, żeby ona zaczęła się starać o nas. Czas pokaże czy zatęskni za mną w łóżku.

One to uwielbiają? Hahahahaha. Misiu skrzywdzony, no tak. Szydera jest prosta, łatwa, na mnie nieskuteczna. Daruj sobie.

Widocznie omylnie Cię zrozumiałem, że mówisz o zdradach. To, że lubią gadki o miłości - wiadomo. Ale nie w tym rzecz.

post przeniesiony

Marek już ci ludzie pierdyliard rożnych przemyśleń napisali. Może starczy już tego jęczenia i czas pójść na terapię ale z sobą samym, by się odnaleźć, by się zrozumieć, by wreszcie stanąć za sobą samym, by zrozumieć dlaczego się boisz zmian na lepsze, dlaczego pozwalasz tak się traktować. Póki ty nic nie zmieniasz, póty twoja żona się nie zmieni na pewno. Ty ją w tym utwierdziłeś, że nie musi się zmieniać. Wręcz za bycie oschłą dostaje nagrody w postaci romantycznych wieczorów, wyjazdów wspólnych. Dostaniesz komendę przestań i już wszystko wraca do jej wygodnej normy. Ona musi, a wręcz mam wrażenie potrzebuje nieświadomie czuć, że cię traci wtedy zaczyna się nakręcać na jako takie staranie. Tylko  z kolei ty taki nie jesteś by bawić się w dziwne gierki, pragniesz uczciwie być dla niej ważnym. Niestety tego nie dostaniesz, dlatego czas poszukać dla siebie porady, pomocy u terapeuty. Może to pozwoli ci odnaleźć się w twoim smutnym świecie bez czułości, intymności, zrozumienia, bycia kimś ważnym dla ukochanej osoby.

Seks raz w miesiącu to norma? Przecież takie pary w podobnym wieku kochają się ze 2- 3 razy w TYGODNIU. Już nie wspomnę o tym, że kobieta przed 40 jest bardziej świadoma swojego ciała i pożądania.
A zboczeniem dla każdego jest co innego. Wszystko zależy jak się na to patrzy. Ale Ty na pewno nie jesteś