standard - kolezanka - Netkobiety.pl

Mam nadzieję autorko, że napiszesz za pół roku jak sprawy się mają i jak poradziłaś sobie z "koleżanką" męża.

Moim zdaniem, to pomysł zupełnie chybiony, upokarzający dla autorki, a nawet zagadnięta pani też może poczuć się urażona pytaniami, które może uznać za insynuacje bez względu na to w jakiej formie byłyby przedstawione.
To mąż daje plamę, a czy tamta też? Nie wiadomo, tyle, że z tamtą nic autorkę nie łączy, to tylko problem między mężem, a żoną.
Nie sądzę, że koleżanka zechciałaby zwierzać się żonie z ich relacji, nawet jeśli sama ma coś na sumieniu. Można się spodziewać, że albo na wstępie pogoni żonę, lub zacznie ją uspokajać, a już na pewno o wszystkim opowie koledze, a mężowi autorki.
Nie, to zdecydowanie desperackie posunięcie.
Uważam jednak, że owa koleżanka doskonale zdaje sobie sprawę z afektu kolegi względem jej osoby. Takie sytuacje się wyczuwa i raczej jej to nie przeszkadza,a z pewnością schlebia. Być może ona męża nie zaniedbuje, nie robi fotek kolegom z pracy, ale też nie trzyma dystansu pozwalając na taką aktywność. Olafova wspominała, że oprócz pracy, obydwoje dodatkowo są aktywni na jakimś czacie. Ciekawe, co na to mąż koleżanki?

Ale za to Autorka wtedy będzie mogła się upewnić, że facet ma wywalone i to też jest jakiś wniosek...

absolutnie nie doradzałabym żadnego wychodzenia. Pisałam na forum o tym nieraz, mężczyżni tego nie cierpią.. ale dla męża tak.. chociaż to ..no wiadomo.. nie tak miało być powinien pożądać w dresie, skoro ja go też

Ja może  za mało jeszcze w życiu przeszłam,ale nie za bardzo rozumiem - po co walczyć o kogoś, kto woli być z kimś innym? Po co knuć,  "podkładać się", walczyć na śmierć i życie z jakimiś koleżankami? Jak facet nie chce ze mną być i otwarcie mnie olewa, unikając wszystkich, albo prawie wszystkich związkowych atrakcji, to fora ze dwora. Idea nadstawiania bez końca drugiego policzka, jakoś nigdy nie przemawiala do mnie. Bierzesz chłopa na rozmowę, mówisz, że zauważyłaś to i tamto, że tamto i siamto Ci nie pasuje i pytasz, czy chce z Tobą być, bo Ty przy ewidentnym jego zafascynowaniu inną kobietą, sobie tego nie wyobrażasz. I dajesz mu do wyboru bramkę numer jeden i bramkę nr 2. Jak chce niech spada do koleżanki. Po co Ci facet, który nie spełnia Twoich emocjonalnych potrzeb? Ja rozumiem, nikt nie chce być sam, ale czy warto walczyć o kogoś, kto mentalnie rozpoczął ewakuację ze związku?
Sama najlepiej wiesz, jak się z tym czujesz. Posłuchaj rozumu i uwierz, że nie ten, to inny facet - może taki, z którym będziesz szczęśliwa.

Tak. Haarself masz rację. Tylko czy każdego stać czy każdy ma odwagę?
Czy to tylko zawirowania z powodu niedoskonałości męskiej natury, czy mąz nie kocha?.
Może iść prostą ścieżką.. Po czasie się przekonać. Mężowi przyglądać..
Zobacz na historie na forum. Co zrobiły Endaluzja. Przyszłość i inne. Jaki efekt..?
A inne,tolerancyjne, nie ingerujace?
Co jest do wygrania co do przegrania?
Cos za coś.. Autorka wybierze.

Ela210
No tak, różnymi rzeczami się ludzie kierują. Sama bardzo bałam się rozstań, a mam ich kilka za sobą. Rozwodu bałam się bardziej niż śmierci, i nieraz się zastanawiałam czy powinnam, a może nie, moze będzie lepiej - a jednak też dałam radę. Tak jak pisałam, autorka sama musi podjąć decyzję, rozważyć za i przeciw. Samotność w związku jest moim zdaniem gorsza niż samotność singla. Bo niby jest ktoś z Tobą, a tak naprawdę go nie ma - jakby był za grubą, szklaną ścianą. To bardzo bolesne doświadczenie.
Autorki na razie nie wiążą z mężem dzieci, i oby się w tej niepewnej sytuacji na nie nie decydowała. Bo trzymanie się kogoś na siłę - "bo dziecko" skrzywdzi nie tylko autorkę ale więcej osób i to niewinnych zupełnie.
Autorko przemyśl sprawę, zastanów się czy czujesz się kochana, czy jesteś z nim bo po prostu boisz się być sama? My kobiety mamy tendencję do myślenia, że jak mamy 30/40/50 i więcej lat to tragedia bo kto nas zechce? Tak jakby to że nas ktoś " chce" jakoś nas definiowało i zwiększało naszą wartość. Tak naprawdę to tłukę Ci teraz suchą teorię, którą sama staram się dopiero od niedawna wprowadzać  w życie. Najpierw trzeba stawiać siebie, swój dobrostan i swoje uczucia. Dopiero potem Was jako parę. Jeśli ktoś nie poświęca Ci swojego czasu, uczucia a uśmiechy i dobre słowa ma dla jakiejś tam koleżanki, to dla mnie sprawa jest jasna - choć nie mówię ze prosta. Sama wiesz najlepiej jak to wygląda - powiedz, jak długo dasz radę to znosić no i czy małżeństwo jest po to, żeby coś znosić, czy po to, żeby dawać sobie nawzajem codziennie choć trochę radości?

Niezmiennie zastanawia mnie owo "zagubienie się", tak często w pewnych okolicznościach powtarzane. Dorosły, w pełni władz umysłowych człowiek, doskonale wie, kiedy zaczyna przekraczać ustaloną między partnerami i/lub wewnętrzną granicę lojalności. Oczywiście, że nie zawsze postępujemy rozsądnie, ale przynajmniej należy wziąć to na klatę i nie usprawiedliwiać jakimś mętnym pogubieniem się.

Ha, ha grunt to wypracować jakieś parytety. Dla mnie 35 minut, a dla koleżanki 30... Tylko to koleżanka z pracy i zawsze może się bronić, że potrzebują dużo czasu żeby omówić tematy zawodowe. Tu trzeba wiedzieć o czym rozmawiają i piszą, a nie jak długo. Na szczęście dla faceta jeszcze nie ma metody zdobycia zawartości jego myśli, bo wtedy nawet ten rzadszy seks mógłby być nie do obrony. Bo nie wiem czy taki seks w domu się liczy jako właściwy jak facet ma w trakcie obraz koleżanki przed oczami...

To jedna wersja. Druga wersja - małżonek jako współuczestnik pożycia tak bardzo nie zachęca do konsumpcji czy też utrudnia prawidłowy przebieg konsumpcji, że trzeba sobie podkładać obraz koleżanki. Przy czym nie chodzi tu o atrakcyjność fizyczną małżonki w ogólnym tego słowa znaczeniu. Wbrew poglądom zapewne wielu kobiet facet, to nie automat, że byle otwór, cycki i będzie fajnie No nie jest tak do końca. Przy pewnym stopniu znudzenia i zmęczenia małżonką facet zbiera się do roboty jak do orki wołem i pługiem...

Jeśli w związku z seksem musisz odstawić szopkę z czułościami, gadkami o kochaniu itp. otoczką, to nie każdemu może chcieć się do tego zmuszać byle rozładować napięcie. No chyba, że lepszy zawodnik i leci z wymienioną otoczką mechanicznie odfajkowując.

Nie tylko kobietom zdarza się rozchylić nogi, zamknąć oczy i myśleć o jakimś księciu...

TAK!

Bo sedno  nie tkwi w tym całym "odszedł/nie odszedł"... ale w samym "zdradza stale /zdradził i porzucił". Ja w obydwu postawach nie widzę zasadniczo różnicy, jeśli chodzi o kwestię tchorzostwa. W żadnej z nich nie ma za grosz odpowiedzialności i... odwagi. Jest taka niechęć do stawienia czoła temu, co trudne. Jak mąż i ojciec. Jak mężczyzna.

Sam brak szacunku dla żony, szukanie w zdradzie leku na własne, tudzież małżeńskie problemy to jest tchórzostwo.

I nie zrozumcie mnie źle, ja wiem że każdy może się "potknąć", upaść, ale miara jego odwagi leży w tym, czy umiał się podnieść i podjąć - jak na dorosłego przystało -  swoje zobowiązania na nowo. Łatwo łamać dane słowo i chować się przed codzienną rzeczywistością w romansach, albo odejść, gdy życie nie jest już kolorowe, a dalej majaczy to upragnione "szczęście".

"obok mężczyzny nie stałem"... Raczej, jak mąż pani z postu, obydwaj właśnie TYLKO staliście... obok!

Co do „w kontekście nieszczerości wobec partnera i obciążaniu go winą za zdradę, czy nieszczerości wobec siebie w zmierzeniu się z uczuciami takimi jakie są" to ja się pod Twoimi słowami podpisuję. Tylko, że to jest ta inna perspektywa. Jakby pierwsza część definicji. Ale pytanie jest  nie tylko o tę nieszczerość, która jest nieodzownym elementem zdrady, lecz o to, czy zdrada i postawa wobec niej mogą nie być tchórzostwem wiarołomnego męża, czy takowej żony. Moim zdaniem sama zdrada jest tchórzostwem, odmową stawienia czoła życiu. Podobnie z porzuceniem drugiej osoby, dezercją. Łatwiej uciec. Łatwiej burzyć niż naprawiać. Jest romantycznie i jaki powiew wolności!

Ale widzę, że opacznie lub w niepełny sposób zrozumiałaś zobowiązanie, o którym pisałam. Nie uprzedmiotowiłabym żony i nie upraszczałabym twierdząc, że z perspektywy niewiernwgo żona jest „zobowiązaniem, które On musi podjąć”. Ale też nie sądzę, że samo to słowo niesie negatywną treść! Bo, co w tym kontekście to owo zobowanie?

Małżeństwo to zobowiązanie, miłość to zobowiązanie, wspólna praca to zobowiązanie, wychowanie dzieci to zobowiązanie... Czy wszyscy tu sądzą, że miłość = motyle w brzuchu?

No, ale przypomina mi się z jednej z Ewangelii, gdy Chrystus Pan zabrania rozwodów i mówi o nierozerwalności małżeństwa... najpierw apostołowie się oburzają i mówią: "w takim razie nie warto się żenić". Zrozumieli później i dali temu wyraz w Listach!