Czy on chciał tylko seksu, czy normalnego poznawania się? - Netkobiety.pl

Balin, ale po co te przytyki? Tak, niezdecydowana Kobieta i nie wiedząca czego chce jest takim samym problemem.

Umajona nie jest doświadczona i nie można jej winić za to, że odmówiła facetowi seksu. Miała do tego prawo, tym bardziej, że mógł to być jej pierwszy raz.
Jeśli ten gość o tym wiedział, tym bardziej powinien wykazać się zrozumieniem.

Obawiam się, że on na ten zbiornik powraca jak bumerang.
Szczerze gratuluję znalezienia miłości, bo jednak mało kto tam zagląda w tym celu.

Nie sądzę, by facet opisany przez Autorkę żył w ciągłej frustracji, bo z tego co kojarzę, dopiero zaczęli się spotykać. Jeśli dla niego każdy dzień bez seksu jest dniem straconym, to masz racje. Pozostaje mu zbiornik.

Znajdujesz to czego szukasz.

Ech... to tylko pokazuje, że to, co dla Ciebie miało znaczenie i posmak wyjątkowości, dla niego było kolejnym z wielu doświadczeń :-(
Co Ciebie podkusiło w ogóle, żeby u faceta tego pokroju szukać zrozumienia dla swoich potrzeb, obaw i oczekiwań, to trudno mi pojąć. Może faktycznie brak doświadczenia miał tu decydujące znaczenie.
Fajne jest to, że potrafisz z tej całej sytuacji wyciągnąć konstruktywne wnioski. Na Twoje szczęście, po tym świecie chodzą też tacy faceci, dla których potrzeby partnerki stoją na podobnym poziomie istotności, co ich własne i takiego na Twojej drodze Ci życzę :-)

Tak mi się przy kawie zebrało na szperanie po forum i poczytywanie. Trafiłam na ten wątek i aż mnie podniosło, gdy przeczytałam niektóre wypowiedzi.
Sama borykałam się z kiepskimi doświadczeniami seksualnymi i ich konsekwencjami, które odczuwam do dziś.

Nie wolno, nie wolno, nie wolno niczego robić wbrew sobie!!!

Czytałam trochę różnych artykułów psychologicznych, a także femistycznych, co zwróciło moją uwagę na to, że bardzo często kobiety wychowuje się na istoty zewnątrzsterowne. Bo co ON sobie pomyśli? Bo WYJDĘ na łatwą (wrrr! co za określenie!). Bo, o co JEMU chodzi?
Myślę, że nie ma sensu dociekać, o co chodzi komuś, tylko wziąć odpowiedzialność za siebie. Nie chcesz czegoś, mówisz wprost, a ON ma to przyjąć do wiadomości (w drugą stronę też to obowiązuje) i sam zadecydować, czy czeka, czy idzie gdzie indziej. Ale jeśli wyładowując frustrację daje taki dziewczynie do zrozumienia, że coś z nią nie tak, to jest po prostu gnojkiem, na którego szkoda czasu i żalu.
Tym osobom, które twierdzą, że nie prowokuje się faceta, jeśli czegoś się nie chce, powiedziałabym, że można mieć ochotę tylko na trochę pieszczot, że można mieć rozterki i wahania. Autorka nie zebrała doświadczeń, nie poznała jeszcze samej siebie, nie jest siebie pewna, więc "zgłupiała".
Co do panów, nie znam psychiki mężczyzn, bo w nich nie siedzę, ale czy to takie znowu trudne dać sobie na wstrzymanie - nawet mimo niezadowolenia?
Umajona, sama widzisz, jak różnie ludzie myślą i czują. Poznaj własne myśli i potrzeby i tym się kieruj. Nie atakując, nie raniąc siebie ani drugiej osoby, ale to Ty pierwsza masz zadbać o siebie.
Kurde, jaka jestem mądra, gdy nie o mnie chodzi

Kilka miesięcy temu przydarzyła mi się znajomość z takim jednym panem. Pan był panem konkretnym, dążył do kontaktu fizycznego, to przytulił, to ucałować spróbował, ale nigdy nie było to opresyjne, reagował na moje sygnały, że potrzebuję dystansu. Kiedyś, gdy mnie do siebie przygarnął, a ja stanęłam taka niezdecydowana (dzikus jestem, muszę dystans zmniejszać stopniowo, nawet jeśli mam na bliskość ochotę), usztywniona, powiedział tonem odkrycia: "Ty się boisz". Uuuuffff, jaka to była ulga, że wreszcie mogłam to ujawnić, nie wstydzić się tego. Porozmawialiśmy, powiedziałam jasno, że owszem bardzo potrzebuję ciepła i przytulania i kto wie, czy później nie całej reszty, ale równie mocno potrzebuję się z bliskością oswoić. Odblokowało mnie to i otworzyło, a jemu pewnie oszczędziło zgadywania i domyślania się (czego podobno mężczyźni bardzo nie lubią, ja zresztą też). Naszą znajomość wspominam ciepło i z uśmiechem, chociaż inne sprawy zdecydowały, że zrezygnowałam ze związku. Było to jednak ważne i pozytywne doświadczenie.

Rozpisałam się i nieco odeszłam od głównego tematu, ale przy okazji zapragnęłam trochę się uzewnętrznić, podzielić się czymś dla mnie ważnym.
Umajona, zwracaj uwagę na swoje potrzeby, uczucia, myśli i tym się kieruj, a facetom jasno i spokojnie komunikuj. A oni niech robią z tym, co chcą, to już ich problem.
I może nie odwiedzaj w domu obcych mężczyzn, bo to się mogło gwałtem skończyć.

Dyskusyjna teza.
Np. w przypadku naszej Autorki, taki ktoś byłby przez nią kompletnie niezauważony.

Aseksualny mężczyzna ma być atrakcyjnym, ciekawa teza.

Piegowata'76

ja właśnie też "muszę dystans zmniejszać stopniowo, nawet jeśli mam na bliskość ochotę". Dobrze wiedzieć, że nie tylko ja tak mam. I że są faceci, którzy to rozumieją Mam nadzieję, że spotkam takiego

Na swoją obronę powiem, że on nie był tak całkiem obcy. Jakieś 1,5 roku temu spotkaliśmy się na wyjeździe tanecznym i już wtedy zwróciłam na niego uwagę, spodobał mi się. Niedawno znów się spotkaliśmy i ucieszyłam się, że będę miała okazję go poznać. Poza tym mamy wspólnych znajomych. I tak ogólnie czułam, że mogę mu ufać, bo na pewno nic złego mi nie zrobi. Do całkiem obcego faceta nie wiadomo skąd na pewno bym nie pojechała. Co nie zmienia faktu, że mimo wszystko do niego też nie powinnam, tym bardziej, że wiedziałam, jakie ma podejście. Z tym że on też wiedział o mnie, że to dla mnie nowe doświadczenia i nie mam na myśli tylko "łóżka", ale ogólnie bliskość, pocałunki.... Dlatego zaskoczył mnie swoją postawą, nie spodziewałam się, że tak zareaguje, a finalnie nawet nie będzie chciał mnie znać. Przekroczyłam swoje niektóre dotychczasowe granice. I nawet jeśli dla niego to nie było nic, dla mnie znaczyło bardzo dużo, dlatego mi przykro, że nie tylko tego nie docenił, ale jeszcze nie ukrywał irytacji
No nic, ta historia pokazała mi, czego tak naprawdę chcę, i że podejścia mogą być różne, i nie ma lepszego czy gorszego. Ważne, żeby nie robić nic wbrew sobie. Nie umiem sypiać z kimś bez miłości, wcześniejszego poznania się i nie jest to nienormalne - mam do tego prawo. Po prostu muszę poczekać na mężczyznę, który ma podobne podejście do mojego. Moje wątpliwości wynikły z tego, że jestem już po 30-stce i zaczęłam się zastanawiać, czy muszę się liczyć z tym, że bez łóżka w początkowej fazie poznawania się ciężko będzie mi stworzyć związek, bo takie są czasy. Już wiem, że niekoniecznie, a jeśli nawet, to wolę pozostać singielką.

Są takie sytuacje w życiu, że jedyny, porażający głębią (;) ) komentarz to: "Tak wyszło".
Myślę, wbrew temu, co mogłoby wynikać z niektórych moich wypowiedzi, że nie warto zbyt sztywno podchodzić do życia, co nie znaczy, broń Boże, dawać się bezwolnie miotać.
Tylko szlag mnie trafia na to rozpowszechnione myślenie, że kobieta mówi "nie" wyłącznie dlatego, że tak wypada i nie chce wydać się taka czy siaka w cudzych oczach.
Jak mi się zechce, to wyskoczę z majtek na pierwszej randce, choćby i jednocześnie ostatniej, i nikomu nic do tego, ale póki co, mam inne potrzeby.

Umajona, człowiek całe życie się uczy, a i tak głupi umiera

Na temat facetów też jest wiele krzywdzących ich stereotypów. Na przykład to choćby, że chcą jednego (niektórzy owszem), że nie potrzeba im ciepła i czułości, że nie są wrażliwi itd. I oni też się dają w te stereotypy wkręcać, równają do jakichś głupich "standardów".

No, cóż... naszych romantycznych pobudek też nie ma co przypisywać mężczyznom. Choć sprzeciwiam się stereotypom, nie da się ukryć, że trochę inaczej podchodzą do seksu i miłości. I lepiej sobie za dużo nie wyobrażać.
Dawno, dawno temu, poznałam nad jeziorem chłopaka. A że byłam młoda, naiwna koza, przeżywałam zawód, że wraz z końcem wakacji skończyła się romantyczna przygoda. Mój Tata uświadomił mnie wtedy: "Piegowata, on tam już piątą dziewczynę prowadza wokół jeziora"

Wiedział. I że pocałunki z nim były pierwsze też wiedział. Rada co do popracowania nad komunikacją jest przydatna, bo to właśnie to nam wszystko namąciło. Ja mówiąc mu, że chcę, miałam na myśli, że chcę stopniowo doświadczać bliskości z nim, bo to dla mnie nowe doświadczenia, a on chyba zrozumiał, że chcę od razu łóżko. Nie dogadaliśmy się. Choć jak spytał, czy chcę przyjechać, a ja pisałam mu, że przyjadę, ale na film, to on w odpowiedzi spytał, czy pocałunki i przytulanie też. Więc też wprost nie wspomniał tamtego dnia o seksie. A dla mnie pocałunki i przytulanie, to pocałunki i przytulanie. Myślałam, że rozumie to, że chcę stopniowo. Gdyby wprost wspomniał wtedy o seksie, nie przyjechałabym.

Edit:
Co masz na myśli, że "taka jestem"? Że nie chcę od razu do łóżka? Już nie dam sobie wmówić, że to nienormalne.

Umajona, to nas właśnie gubi: brak pewności siebie. Skoro pocałunki były o.k., a reszta nie, to trzeba było odskoczyć na dwa metry i powiedzieć: "Wystarczy". Proste. A on niech sobie myśli i robi, co chce

Nie ma sensu rozkminiać, czy on jest taki czy siaki, tylko poznać siebie. Aha, i na wszelki wypadek jednak nie wykluczać niechcianego scenariusza.

Hmm.. zamiast odskakiwać jakby gość był trędowaty, można powiedzieć: nie jestem na to dziś gotowa, dalej mnie całuj czy coś tam:D
chciałbyście by gość od was odskoczył jak oparzony, czy zjechał od zboczonych, gdybyście położyły mu rękę nie tam, albo powiedziały parę pikantniejszych słów?
dlatego uważam, że o seksie trzeba rozmawiać jak o wszystkim, normalnie

No to ja mu przypomniałam, ze miało byc przytulanie i pocałunki Ale finalnie nie był zadowolony. Chętnie bym z nim pogadala, tylko on każdą moja próbę przerywal i nawijal o swoim punkcie widzenia. Nie dał mi dojść do słowa Moje odczucia się nie liczyły i z góry były błędne. W innych tematach to samo. Nawet filmy oglądam nie te ;/ Nie wiem, czemu się w nim zabujalam. Ślepe zauroczenie. To tylko potwierdza, ze warto się wcześniej poznać.

To nie słowa są żródłem nieporozumień tylko brak otwartości i cierpliwości w ich interpretacji.
Zbyt szybka interpretacja i niewchodzenie w świat innego człowieka- w nie każdy warto- ale trzeba spróbować chociaż.
Jak bez słów zbudować zaufanie? nie da się.
No chyba że wprost przez dotyk, seks- ale to przecież nie droga dla wszystkich, a już sama wiesz, ze nie Twoja czy autorki bajka

Czy ten facet jest wart żeby z jego powodu rezygnować z kursu? Żeby on decydował o Twoim życiu? Jeśli jest na poziomie, nie masz się czego obawiać, a jeśli jest burakiem to nie warto się nim przejmować. Byłabym ponad i nie dawała tej satysfakcji. To Ty sama nadajesz  tej sprawie tak wielkie znaczenie, co potrafię zrozumieć.
A tak na przyszłość to jednak warto pomyśleć o tym, co może być później.

Najgorsze jest to, że dalej coś czuję Rozum swoje, a serce swoje. To chyba dlatego rozważam rezygnację z tańców (poza poczuciem wstydu za swoje zachowanie), żeby łatwiej było mi o nim zapomnieć, żeby się odciąć, żeby nie przywoływać wspomnień.

Dubel.

Pomyłka

No i tak trzymaj!
Że cię ten facet w jakiś sposób "rusza" to normalne, w końcu zainwestowałaś w całą historię trochę emocji, ale to też przejdzie z czasem.

A jak spotkasz tego gościa, to po prostu powiedz mu cześć i zachowuj się jak gdyby nigdy nic. Klasa i spokój
Miałam kiedyś nieprzyjemności z pewnym Meczowym, ale że został facetem bliskiej mojej koleżanki, spotykam go nadal. Wyobraź sobie że dogadaliśmy się, zostałam przeproszona i jesteśmy dzisiaj zwykłymi znajomymi. Nie chciałabym już bliższej relacji z nim, ale nie omijamy się jak trędowaci.

Cieszy mnie ten wpis
A do wyjazdu też zachęcam
Jeśli znajomość z tym panem okaże się nie do naprawienia, to chyba nie ma czego żałować. Nie on jeden na świecie.

Też wychodzę z założenia, że akurat od nienawiści czy niechęci lepsza jest neutralność. Wrogością nadajemy osobie znaczenie. Nie mówiąc o tym, jak toksyczna jest wrogość dla tego, kto ją żywi.
Życzę Ci powodzenia i wierzę, że dasz sobie radę z tym całym damsko-męskim zamieszaniem

umajona  - twój poprzedni wątek został zamknięty, a szkoda. To jest akurat normalne że masz swoje potrzeby

Znam regulamin... Tamten wątek dotyczył sytuacji z chłopakiem. Już wiem, że on chce tylko seksu. Ten nowy wątek dotyczy mnie. Ale ok. Może rzeczywiście innym będzie lepiej zrozumieć...

Umajona, czy Ty jesteś zadurzona/zakochana w tym facecie, czy to po prostu „chcica”, z tym, że na konkretnego faceta?

Po pierwsze raczej mowa o zauroczeniu nie miłości , a po drugie tak właśnie zawsze z tym jest, uczcie nie ma nic wspólnego z logiką.

Tak, zauroczenie. Nie odważyłabym się nazwać tego miłością... Chyba że poprzez określenie zakochanie zrozumiałaś miłość. Dla mnie to zauroczenie. Jak sobie odpuścić? Jest mi bardzo źle, że sobie z tym nie radzę.... To już tak długo trwa Nie wiem, czy to całe staranie się przez te miesiące, żeby go sobie odpuścić, to działanie wbrew sobie, tłumienie swoich uczuć? Nie rozumiem, naprawdę się pogubiłam.

Właśnie tego się obawiam, że będzie mi jeszcze trudniej po tym wszystkim. Czyli to nie jest działanie wbrew sobie, tłumienie czegoś... Tylko rozsądne zachowanie w tej sytuacji? Czuję się strasznie skrępowana pisząc o tym wszystkim...

Generalnie rzecz biorąc, to w środku wiem, czego chcę i o czym marzę. Dlatego nie rozumiem, co się dzieje, że uczucia mi to przesłaniają. Odnoszę wrażenie, że każda normalna kobieta znając takie cechy faceta, jakie ja znam, darowałaby sobie i poszła w swoją stronę, w moment by o facecie zapomniała. Albo gdyby widziała, że nie jest zainteresowany tak, jak by chciała, to odpuściłaby. A mi się to nie udaje. Jestem zła na siebie. Na terapię chodziłam przez kilka miesięcy, od czerwca do listopada, ale uznałam, że to bez sensu, bo ciągle się nurzałam w tych uczuciach i do tego wracałam, zamiast się odciąć i pójść do przodu.
Ale teraz, jak tak piszę, to sobie coś uświadomiłam. No właśnie, skoro on nie jest mną zainteresowany w ten sposób, na którym mi zależy, to pozostaje mi go puścić wolno.

Tak, wiem, że od samego początku wiedziałam, o co mu docelowo chodzi. Nie uważam go za krętacza ani manipulanta. Wręcz przeciwnie - zdaję sobie sprawę, że niczego nie udawał, nie czarował mnie i nie stosował gierek, tylko wprost dawał do zrozumienia, jakie jest jego podejście.
Problemem jestem ja sama i moje emocje. Tak, moje zachowanie było bardzo dziecinne. I naiwne. Ale on też dobrze wiedział, że to dla mnie byłby pierwszy raz. Oczekiwałam, że da mi trochę czasu i zrozumienia. Nie byłam w stanie przewidzieć, jak zareaguję... Czy będę chciała od razu pójść na całość, czy będę wolała stopniowo poznawać to wszystko. Wolałam założyć ten drugi wariant i go o tym poinformowałam. Tym bardziej, że gdzieś tam we mnie nadal były te wszystkie przekonania z minionych lat, w których wzrastałam. Tylko że ja wzrastałam w nich bez takiego silnego zauroczenia facetem. Dlatego teraz czuję się zagubiona w swoich uczuciach... Trochę rozdarta między tym, co czuję i czego chcę, a tym, w co dotychczas wierzyłam.
Ale to już nie ma znaczenia, skoro mu nie zależy.

Tak więc już mam odpowiedzi na moje rozterki i wątpliwości.

Kity? Piszę tu anonimowo, więc po co miałabym ściemniać? Tym bardziej, że autentycznie się pogubiłam w swoich uczuciach i szukam pomocy w zrozumieniu? SIEBIE, nie jego... Dlatego moim zdaniem te dwa wątki nie powinny być połączone, bo wprowadza to zamieszanie w sens tego, co próbuję zrozumieć...

Edit: dopiero teraz zauważyłam, o co Ci chodziło z Tym kitem. Ale zostawmy ten temat. Nie bardzo umiem wytłumaczyć, o co mi dokładnie chodzi, a poza tym odpowiedzi chyba muszę poszukać sama.