Przyjaciółka nie chce przyjść na ślub - Netkobiety.pl

Zawaliłaś na całej linii a gadka o przyjaciołach bez których 2 emocjonalnie niepełnosprawne osoby czyli Ty i mąż nigdy by się nie pobrały jest wręcz żenująca. Teraz jeszcze pod dyktando męża wyrzuć wszystkich swoich znajomych z dzieciństwa z życia i udanego małżeństwa!

Z tym stolikiem to trochę przesada moim zdaniem. A jakby młodzi wymyślili sobie, że przy nich będą siedzieć rodzice, a nie świadkowie, a wszyscy młodzi osobno? To też by nie przyszła, bo ich nie lubi, bo zjawia się tylko po to, by spędzić czas z panną młodą? To jest jednak wesele, a nie domówka, można by uznać, że wizja młodych jest czymś ważnym, bo ślub - w założeniach - wezmą raz, więc ten raz, jeśli ktoś chce się mienić przyjaciółką panny młodej, może się dostosować, nawet jeśli uroczystość nie będzie zgodna z jego planami/pragnieniami. No nie będzie, bo będzie zgodna z wizją młodych. Oczywiście każdy ma prawo się obrazić i nie przyjść (jak przy wszystkich konfliktogennych decyzjach powiązanych ze ślubem, np. zaproszenie bez dzieci), ale jednak trochę przykro, że przyjaciółka raz, w takim dniu, nie może schować swoich oczekiwań, zawiedzionych nadziei itd. i na wesele przyjść. Weźmie osobę towarzyszącą, to co ją otoczenie interesuje? Przecież te osoby towarzyszące bardzo często nie znają na imprezach nikogo poza partnerem/partnerką, a chyba nie wszystkie uważają, że jak tak, to nie idą.

Jakoś zmroził mnie ten post. Nie róbmy ze ślubu autorki i jej narzeczonego wspólnej imprezy dwóch przyjaciółek albo w ogóle jakiegoś hołdu autorki, który winna złożyć przyjaciółce w ramach podziękowania za wspólne lata. To jest jej ślub, decyzje podejmuje wspólnie z partnerem, tak, najważniejszą osobą w jej życiu. Podjęli taką, a nie inną. Wyobrażacie sobie, żeby autorka stwierdziła w dyskusji "podoba mi się pomysł z uhonorowaniem X i Y, ale muszę spytać o zgodę moją przyjaciółkę"? Przyjaciółka mogła zostać przyjaciółką, ale żeby tak się stało, musiałaby się pogodzić z tym, że nie będzie już w życiu autorki najważniejsza - a z tym, wydaje mi się, problem byłby największy.

Swoją drogą, jak się rodzice mieszają do wesela czy próbują obrazić za niezgodność ceremonii z ich wizją, to wszyscy zazwyczaj się przekrzykują, że to ślub młodych, że robić po swojemu, że powinni zrozumieć itd. Dalej: jak synuś bardziej przejmuje się zdaniem/(potencjalnymi) fochami mamusi niż partnerki, to się pisze o odcięciu pępowiny, o tym, że powinno być jasne, że teraz żona najważniejsza, że to z nią decyzje, że... A tutaj? Autorka ustaliła z przyszłym mężem jedno, a z przynajmniej połowy postów leci, że jak tak mogła, że przyjaciółka myślała/chciała/zawiodła się... No ludzie, litości. Na kompromis w kwestii ślubu powinno się iść z partnerem/partnerką. Nikim więcej. Z drugiej strony - nie wyobrażam sobie, żebym wymagała wzięcia mojego zdania pod uwagę przy organizacji cudzego ślubu.

Przeczytałam wszystkie Wasze posty i bez cytowania się odniosę... Kontaktu dalej między nami nie ma. Myślę, że jej chodzi o to, że świadkiem będzie osoba, któej szczerze nie lubi. Zresztą z wzajemnością.. Wizja wspólnego spędzania czasu na przymiarkach i wspólne organizowanie panienskiego jej nie przekonało, bo unika tej osoby jak ognia. Tu miało miejsce moje naiwne myślenie, że wspólny cel je scali, a nie będzie przyczynkiem konfliktu.

Co do siedzenia przy jednym stole z nami.. pierw mieli obok nas siedzieć rodzice i nikt wtedy nie protestował. Problem pojawił się, jak postanowiliśmy, że będą obok nas świadkowie. Pojawiły się różne zazdrostki i podstawy do pozycjonowania sympatii wsród znajomych. Rodzice będą siedzieć przy jednym stole, znajomi według naszych ustalen przy innych. Sami dobieraliśmy kto z nim.

Sytuacja nie jest do odratowania.. Dałam jej parę dni na wyciszenie i napisałam do niej, to mi odpowiedziała, że takie prymitywne metody na opadnięcie emocji, mogę stosować względem moich nowych znajomych, a ona oczekuje ode mnie rozmowy wtedy, kiedy jest potrzebna i wtedy kiedy sytuacja tego wymaga. A czekanie aż wszystko się uspokoi, to jej zdaniem prymitywne metody z brawo girl i jest zdziwiona, że się tak uwsteczniłam przy moich nowych koleżankach..

Też mi pachnie tym, że ta przyjaciółka już od dłuższego czasu mogła być spychana na drugi plan. Z duża afera się z tego zrobiła jak na pojedynczy wypadek. Problem narastający od dłuższego czasu brzmi bardziej prawdopodobnie.

Skoro chce rozmawiać, to może umów się z nią na rozmowę i waśnijcie sobie, co trzeba? Może coś jej nie pasuje od dłuższego czasu w waszej relacji, z poprzednich Twoich postów na to by wynikało i czas na wyciszenie potraktowała jako sygnał, że masz nadzieję, że ona po prostu pogodzi się ze wszystkim i potulnie zaakceptuje nowe miejsce w dalszym szeregu i role pocieszycielki, jak będziesz mieć problemy.

feniks pewnie, że powinno się brać pod uwagę zdanie partnera, ale z tego co pisze autorka to zachowanie tego przyszłego męża jest takie hmm zastanawiające
Mój narzeczony mi mówi, że bardzo dobrze, że się obraziła teraz a nie na weselu, bo do wesela zdążę sobie poprawić humor.

Mógł zaregaować też w inny sposób, np. uspokoić, że sprawa do ślubu się wyjśni albo zaproponować, żeby z nią porozmawiałą i sobie wyjaśniły sprawę, a odowiedział, tak jakby go to zadowoliło, że wyszła taka sytuacja z jej najlepszą przyjaciółką

Zauważ też, że póki co mamy relację jednej strony. Nie wiemy, jak sprawa wygląda z drugiej. Na razie to autorka raz pisze, że świadek to nic takiego, a potem nadaje mu zancznie większe znaczenie. Potem dowiadujemy się, że świadkowa z przyjaciółką się wzajemnie nie znoszą i unikają jak ognia, narzeczony też jej nie lubi. To mi pachnie znacznie dłuższym konfliktem i problemem.

Nie wiadomo dokładnie jak było, bo autorka mało szczegolow podaje, ale faktem jest, ze ludzie mało sobie cenia przyjazn.

dla mnie ten wybór świadka to taka sama wtopa jak przyjście na czyiś ślub w białej sukience. Niby nasz wybór co założymy i nasz sprawa że ładnie nam w białym no ale jednak głupio....
Tak podsumowując zwyczajowo: na świadka wybieramy osobę bliską - przyjaciela, kogoś z rodziny. Jako o osobie bliskiej autorka mówi o swojej przyjaciółce. O świadkach wypowiada się że to wspólni znajomi jej i męża i to słodkie że ich ze sobą poznali. No dla mnie jednoznaczne.

Moim zdaniem zależy jej przede wszystkim na zatarciu tego, notabene słusznego, wrażenia, że ta wieloletnia przyjaźń nie okazała się być wystarczająco ważna, by przedłożyć ją nad 'słodkie' akcenty ślubu i wesela.
Odnoszę zresztą wrażenie, że Autorka jest wyraźnie zadziwiona, że przyjaciółka, która do tej pory bez słowa skargi była zawsze, gdy była potrzebna, nagle pokazuje, że ma swoje uczucia. Jednym słowem jest zaskoczona, że przyjaciółka postąpiła z nią tak, jak ona z nią.

Ja oczywiście rozumiem, że to jest jej dzień i powinien odbyć się na jej zasadach, ale przyjaźń to przyjaźń i obowiązujące w niej zasady nigdy nie powinny działać ani tymczasowo w zależności od tego, co na daną chwilę jest wygodne, ani w jedną stronę.

Biała sukienka panny młodej to tak samo tylko tradycja jak tytuł świadka, zakładając białą sukienkę nikomu nie szkodzę ani nie robię krzywdy Zachowuję się tylko inaczej niż taka tradycja nakazuje. A tradycją również jest wybieranie na świadka osoby bliskiej - rodzeństwa, przyjaciół itp a nie znajomych co nas ze sobą poznali. Tak jak nie jedna panna młoda by się obraziła za białą kieckę tak przyjaciółka obraziła się za świadka:D

A ktoś kto rozpowiada o tobie wszystko i nie udziela ci pomocy to zdecydowanie nie jest przyjaciel i nigdy nim nie był.

Celne to zdanie na końcu posta. Z tym że, moim zdaniem, można odnieść je do sytuacji na dwa sposoby. Zresztą, cały konflikt dotyczący przyjaźni i tego, co się powinno bądź nie, opiera się tu w dużej mierze na dwóch punktach widzenia.
1. Czy ze względu na przyjaźń przyjaciółka nr 1 może mieć oczekiwania/wymagania względem pewnych elementów wesela przyjaciółki nr 2?
2. Czy ze względu na przyjaźń przyjaciółka nr 2 może oczekiwać zrozumienia dla swoich planów dotyczących pewnych elementów swojego wesela od przyjaciółki nr 1?
I chyba tyle, zależy, co kto uzna za ważniejsze. Mi jest zdecydowanie bliżej do odpowiedzi twierdzącej na pyt. nr 2, bo ani nie przyszłoby mi do głowy wymagać czy obrazić się za coś podobnego, ani też nie przyszłoby mi do głowy ustalać podobne kwestie w oparciu o zdanie bliskich mi osób. Pomijając już tupanie nogą, że wesele moje i partnera, więc my decydujemy, to pierwsza opcja wydaje się właściwie niemożliwa organizacyjnie - bo jeśli wezmę pod uwagę zdanie mojego przyjaciela, to i wypadałoby przyjaciół mojego partnera, a przecież mam też bliskie kuzynki, a partner - siostrę, a znowu rodzice nas wychowali, a babcie rozpieszczały i też je kochamy, a... To nie wiem, żeby zadowolić wszystkich najbliższych potrzebowalibyśmy sali konferencyjnej na parę dni. Nie mówiąc już o tym, że tak sobie jednak uważam, że w tym jednym wyjątkowym dniu miałabym prawo myśleć wyłącznie o sobie i partnerze, i faktycznie oczekiwać, że inni to uszanują.

Przez dwa miesiące nic się nie zmieniło... chyba oswoiłam się już z tą myślą. Zaczęły się pierwsze przymiarki, bez niej nie dzwonilam więcej do niej ani ona do mnie.. takie charaktery.. myślę codziennie o tym wszystkim, ale godność tez mi nie pozwoli się za kims uganiac. Myślicie, że wysyłać zaproszenie na ślub czy tylko zawiadomienie? Skłaniam się ku zaproszeniu, sama wybierze a ja będę miała czyste sumienie

Zawiadomienia o ślubie to celebryci do mediów wysyłają. Znajomym wysyła się zaproszenie albo nie.

Zaprosiłabym na ślub.

czytajac wszyskie komentarze zastanawiam sie jak wypadł slub i wesele Autorki? jak potoczyła się historia? dużo było mówione jeszcze w lipcu o przymiarkach a juz koniec sierpnia po slubie i weselu. z ciekawości pytam bo sytuacja 'ciekawa'.

dlaczego zacytowalam ten post?
powiem tak. uwazam, ze feniks ma rację. mam wrazenie, ze mimo 29 lat mam podobne myslenie. w przeszlosci- liceum, studia- zawsze byłam tą miła. zawsze bylam otoczona ludzmi, przyjaciólkami. tylko ze zawsze one mialy jeszcze kogos a ja zostaawalam sama. wiele wysluchalam takich słow jak 'nie smuc sie przeciez jestesmy najlepszymi przyjaciolkami'.
nieanwidze takiego okazywania emocji, jest to sztuczne. wg mnie jesli komus na Tobie zalezy to to okaze.
z wieloma takimi 'przyjaciolkami' odcielam kontakt. spowodowane było to po prostu zbyt duza rozbieznoscia w zyciu, w swiatopogladzie, w rodzaju znajomych. nie jestem osoba ktora szuka idealu, ale mam pewne wymogi i do siebie i do ludzi. zawsze stawialam siebie na 2 miejscu i kiedy zaczelam mowic NIE czy ogolnie zaczelam wypowiadac swoja opinie to posypaly sie gromy. szczegolnie w relacjach dluzszych niz 5 lat kiedy te osoby widzialy moja przemiane z szarej myszki w asertywna kobiete. czulam i nadal czuje zazdrosc i jakas fruustracje w niektorych z nich kiedy ja 'ide do przodu' a one albo stoja w miejscu bo sie boja albo nei wiem sama.
ale mam to gdzies.

ostatnio do pisania tutaj postów sklonila mnie jedna moja sytuacja takze ze slubi i takze wczesniejsze z przyjaciolka. zachecam do komentowania na tutejszym forum.  w jednej relacji ok 10 letniej ostatnio  czyli wtedy kiedy zaczelam skupiac sie tylko na samorozwoju, na wlasnym zyciu i pojscu do przodu, na ZMIANIE  mentalnej, nie tylko fiizycznej- okazalo sie ze ludzie maja z tym maly problem i im to nie odpowiada. niby mnie propsowali, poklepywali po plecach ale widzialam 'ocene' szczegolnie jednej przyjaciolki. gadatliwej plotkary. zastanawiam sie teraz ile ona o mnie mowila innym jesli ja ciagle wysluchiwalam ostatnio o kazdym i dodatkowo o jej facecie.

suma sumarum historia slubna wygladala tak, ze kilka miesiecy temu zostalam zaproszona na slub kolezanki tej mojej przyjaciolki. na slub bo nie znalam ich bardzo dobrze aby mnie zaprosili na wesele. jako jedynej z tej gdupy nie zaprosili ALE Nie mialam z tym problemu bo tak jest. sa dluzsze i krotsze relacje wiec jakby ja w ogole nie gniewalam sie ze inni zostali zaproszeni a ja nie. ni ejestesmy dziecmi.
w dzien slubi dzowni do mnie panna mloda i mowi ze ktos zrezygnowal z wesela a ze ja jestem 1 na liscie rezerwowje to mnie zaprasza. 3h przed weselem. zdebialam i nie poszlam na wesele. poszlam tylko na slub. na slubie przyjaciolka mi powiedziala ze myslala ze przyjde na wesele bo wiedziala zebylam 1 na liscie. lol.
czulam sie jak zapchajdziura tak jakby nikt z nich nie respektowal mojego czasu ze ja laskawie nie czekam na ich slub ale mam swoje zycie. szczegolnie jesli moge zaplanowac sobie sama jeden wieczorj jak chce jesli dostaje 3 miesiace wczesniej zaproszenie na slub.

czulam sie zle. okazalo sie ze ktos nr 2 z listy przyszedl. nie zareagowalam zbyt paniusiowato ale honorowo. i tu wyszla wlasnie sytuacja kiedy pani mloda troszczy sie tylko i wylacznie o swoj slub i swoj dzien. wiec wg mnie Autorka dobrze postapila. szczerze? mowie tak moze dlatego ze sie na wielu osobach juz zawiodlam i nawet nie wiem kogo mialabym wziac za swiadka.
znajome mojej siostry ktora ma o wiele wiecej kolezanek z dluzszym stazem nigdy nie obrazaly sie na siebie jesli ktoras ktorejs nie wziela na swiadka. a bylo takich slubów 3 w ostatnich 2 latach. wiec ja nie wiem. a relacje dlugie od podstawowki gimnazjum...