Jeśli nie kochamy siebie to mamy szansę na związek? - Netkobiety.pl

Nie wiem czy porównanie do lotu w kosmos ma sens w kontekście o czym pisze. Mnie bardziej akurat interesuje biologiczny i kulturowy wpływ na dane zachowania.
Lecz skoro według Ciebie nie ma w tym nic skomplikowanego to w jakim w ogóle celu zadajesz te pytanie? Po co zadawać pytania, na które zna się odpowiedzi? Jeśli znasz odpowiedzi, prościej się nimi podzielić. Choć patrząc na ilość rozstań i poradni terapeutycznych dla wielu osób jednak proste nie jest.

Skąd dane, że owe zachowanie działają "na krótką metę"?
Uważam, że życie pokazuje, że osoba, która sobie radzi, nie jest odniesieniem całego społeczeństwa. Przekazy o własnej wartości, akceptacji, bardziej przypominają mi jakieś kołdzingowe wywody. Generalnie jednak rozumiem Twój punkt widzenia. Tyle mi wystarczy.

Znając doświadczenie autora ze związkami, zapewne na czymś oparł swój wywód. Raczej nie doradza ludziom, którym wychodzi. Peterson słusznie zwrócił uwagę, że problemy w związkach często leżą w komunikacji i nieraz coś co nie jest właściwie problemem, może być tak odebrane przez niewłaściwy dobór słów. Nie omieszkał również wspomnieć, że człowiek pewnych rzeczy musi się nauczyć. W końcu każdy pochodzi z innego domu. I nieraz przez małe błędny, można nie zauważać ogólnych starań. Wydaje się, że Petersonowi chodziło o sytuację, gdy np. partner posprząta mieszkanie, a druga strona zwracając uwagę na niedomyty talerz, może zniechęcić do tego typu aktywności. Jednocześnie mózg ludzi tak działa, że jak to zauważył, ma skłonność przez oczekiwania zwracam uwagę na dany szczegół tj. owy talerz, pomijając całą resztę.
Jeśli chodzi o odniesienie do owej "manipulacji", jak najbardziej rozumiem, choć nie zgadzam się z Tobą. Z tego względu, że to dość naturalne zachowanie ludzkie i nie tylko w odniesieniu do związku, ale i wychowania dzieci, dostosowania się do życia w społeczeństwie ect. Ale nie temat na dłuższe wykłady.

Podsumowując.
Gdy partner zacznie kąpać się raz w tygodniu, zmieniać gacie i skarpety też raz w tygodniu, i do tego zapuści sobie obleśny bebzon, bo tak mu się spodoba: to nie używać słowa "oczekuję" w rozmowie ze starym, bo jeszcze obniży się jego poczucie wartości (Tajemnicza) ale i mówić nie można, a przede wszystkim myśleć w kategoriach warunkowych też nie można, bo "to już początek bardzo toksycznej relacji opartej na warunkowym dozowaniu miłości, czyli emocjonalnym szantażu" (Beyondblackie).
To jak to powiedzieć,a zwłaszcza jak to pomyśleć, aby nie być elementem relacji ... (i tu wstaw wszelkie opisy pochodzące z tego całego górnolotnego psychologizowania).
Nie muszę chyba mówić, że chodzi o partnera pretendującego do życiowego lub będącego już takim, a nie kogoś kogo zna się miesiąc.

Beyondblackie dobrze napisała, marakujka nie zrozumiała jej wypowiedzi.

Właściwie co najważniejsze - ja też nigdzie nie pisałam o tekstach typu "zrób to dla mnie jeśli mnie kochasz" Ktoś na jakimś innym forum napisał, cytuję:

"Ludzie zawsze będą się w pewnym sensie ustawiać  w sensie - wypracowywać kompromisy, próbować modyfikować swoje najbardziej irytujące nawyki itd. Jeżeli partner nie możne zdzierżyć mojego zwisającego z żyrandola stanika i jasno mi to zakomunikuje, to nie widzę problemu, żeby przestać go tam rzucać.
Gorzej, gdy nagle jednej ze stron zupełnie nic nie odpowiada i próbuje nas zmienić na własną modłę. Nikt nie lubi uczucia, ze wszystko, co robi robi nie tak jak "trzeba".

I z takim podejściem się zgadzam w 100 %. Nigdy nie znajdziemy osoby w 100 % dopasowanej do nas. Jasne, że większość nawyków 2 połówki można a nawet należy akceptować, ale zawsze znajdzie się coś co będzie nas irytowało itd. Ja uważam, że to jest okej gdy poprosimy partnera o coś bez nacisków rodzaju "jeśli mnie kochasz.." albo "zrób jak ci mówię". Tak jak już pisałam, jeśli partner jest dojrzały to postara się popracować nad tym. Jeśli nie - to będzie uparcie bronił się przed jakąkolwiek "poprawką". Serio. Spotkałam już oba przypadki.

I jasne, że można próbować szukać partnera w 100 % pasującego do nas (by tej osoby nie zmieniać), ale to raczej rzadkość. Założyłabym się, że w rzeczywistości możliwe jest dopasowanie w max. 70 - 80 %. I nie ma takiej siły by coś nam nie przeszkadzało w 2 osobie. Zawsze będzie to choć malutka rzecz. No ale jeśli chcemy 100 % dopasowania (tak by nie musieć prosić, wymagać) no to lepiej być singlem i starą panną/kawalerem I tak jest właśnie.

Aby podyskutować i zebrać myśli. A moze człowiek się myli i rozmowa z kimś da mu nowe spojrzenie na pewne sprawy?

Stąd, że przestaniesz je stosować i wszystko wróci do punktu wyjścia. Mało tego, będąc w związku całe życie chcesz stosować takie podchody i zagrywki? Nie zmęczysz się?

Ale co w związku z tym?
Generalnie dużo jest teraz w sieci filmików "kołczighowych", w wiekszości przypadków jestem na "nie". Mam wrażenie, ze 90 % tych"kołczów" ma za zadanie zarobić na kilentach i to jest główny cel. Powiecie, że psychologowie, terapeuci, którzy prowadzą prywatne praktyki, też chcą zarobic - tak, ale słuchając tych drugich (poważne kanały), mam wrażenie, ze tam jest prawdziwa wiedza, można wiele z niej wynieść. Podczas gdy wiele kanałów (głównie traktujących o podrywaniu i relacjach damsko-męskich) opiera się na taniej manipulacji. Ktoś tam coś przeczytał , liznął trochę wiedzy, na dodatek umie to sprzedać i już staje się "ekspertem". \
Przemawiaja do mnie bardziej filmiki, kanały, z których można się dowiedzieć, jak pracować nad tymi swoimi wewn.ętrznymi obszarami, które się chce zmienić, zrozumieć czy przemodelować, niż kanały, gdzie radzi się "zrób tak i tak, aby ona wróciła, zrób to i to, aby on robił ci zechcesz" - to płytkie. Dopóki stosuje się "sztuczki" na jakiś czas to zadziałą, jasne, ale kiedyś się to skończy (bo jak długo można się pilnować i grać) a wtedy wróci się do punktu wyjście i nie uniesie problemów.

Rossanko, Jordan Peterson NIE JEST coachem! Jest doktorem psychologii klinicznej i profesorem na uniwersytecie w Toronto Jest również terapeutą z wieloletnią praktyką kliniczną. Więc chyba wie o czym mówi

Ten filmik to fragment wykładu

Na youtubie możesz znaleźć tonę jego innych wykładów na temat Junga, Freuda, postmodernizmu, zagadnień osobowości i roli religii w psychologii. To naprawdę niesamowicie inteligentny, wykształcony i pełen erudycji człowiek. Poza tym w związku małżeńskim od chyba 30 lat, szczęśliwie, z dwójką dorosłych już dzieci. Także ja raczej przychylam się do słuchania kogoś takiego- nie tyle spec w temacie, co pokazujący własnym życiem, że nie głosi jakiś bzdurnych teorii.

Tak na marginesie, gdzie Ty się chowałaś przez ostatnie trzy lata, jeżeli nigdy o nim nie słyszałaś?

Na Marsie siedziałam

Aha, czyli jeśli będzie mi przeszkadzać smród niewykąpanego partnera w brudnych skarpetach, i zwrócę mu na to uwagę, że "kochanie, ale nieniene, tak to nie będziemy ... cośtamtego, bo mi śmierdzi", to oznacza, że chcę podnieść sobie samoocenę i leczyć moje schizy. Aha.

Czyli wg ciebie stawianie w takich sprawach siebie samej na pierwszym miejscu oraz swojego komfortu - np. własnych doznań zapachowych jest próbą leczenia własnych schiz i braków wartości, i w ogóle to już jest takie ... dla relacji toksyczne.
A ja w tym wypadku mogę delikatnie napomknąć do małżonka jak do małego dziecka lub pieska, któremu trza zmyślne jakieś leki przemycać, że np. może razem pochodzimy na basen (to się przynajmniej tak wykąpiesz), i robić hihihaha bo w końcu jestem taka fajna i tak fajnie daję komuś tyyyyle wolności. Jestem też taaaka zaj*ście pewna siebie i samodoceniona (o czym już bodaj sama autorka pisała), że w sumie to mi jego "przywary" nie przeszkadzają. (Te drobne, bo gdyby chodziło o duże, to w ogóle nie byłabym jego żoną of course).

Beyond, co prawda tezę o "zrób coś dla mnie jeśli mnie kochasz" chyba sama w tym wątku zaczęłaś forsować, no ale... bo to tak trochę jednak jest. Po co partner miałby się w jakiejś sprawie starać, jeśli on sam nie widzi w czymś problemu (bałaganiarstwo, obleśny bebzon, picie bez umiaru czy brak higieny) - więc zawsze będzie to warunkowe. Chciałabyś być z kimś, kto cię oszukuje, kto zdradza, kto np. jest alkoholikiem czy hazardzistą bez większych szans na wyleczenie? Itp, itd? Więc, ogólnie mówiąc, czy chęć bycia z drugim człowiekiem na pewno nie jest obwarowana jakimiś tam jednak warunkami? I to w dwie strony?

Śmieszne to całe gadanie o hihihhaha wolności.

Oczywiście . Ideałów nie ma. Ja tez nim nie jestem więc nie mam prawa oczekiwać, że partner dostosuje się w 100% do mojego wyobrażenia. Jeśli mowa o śmierdzących girach i brudnych ciuchach to faktycznie nie można tego tak zostawić, ale Beyon tak obrazowo to wyjaśniła, ze naprawdę nie wiem jak można tego nie zrozumieć. Co Ci da, ze powiesz mu prosto z mostu "fuj, jak ty capisz, weź się chłopie umyj, bo z takim dziadem nie będę"? Moze nie od razu, nie na wstępie... po kilku latach jego niedbalstwa, a Twojego proszenia to już zmienia postać rzeczy. Jednak jest to już etap tej dużej przywary, która stawia sprawę na ostrzu noża. Trzeba się jednak liczyć, że on też ma prawo Tobie tak drastycznie wyklarować swoje oczekiwania, które mogą Cię nieco zaskoczyć i zniesmaczyć.

Nie byłabym, proste. Tu nie ma dyskusji. Nie będę męczennicą przecież.

Myślę, że warunki stawiać możemy, ale dobrze się to nie skończy, zapewniam. Nie znam ani jednej pary, która stawiając warunki partnerowi byłaby szczęśliwa, naprawdę. Moi rodzice, moje małżeństwo na początku, małżeństwa moich dwóch koleżanek, męża kolegi... to się kończy kłótniami i żalami.
Zastanawia mnie co Cie tak śmieszy? Ty chciałabyś być zniewolona? Kto chce być kontrolowany, manipulowany, grzecznie spełniać cudze oczekiwania i wymagania? Ty też nie, prawda? Jednak chyba wolisz mieć komfort wolności, w pojęciu bez w.w. technik tresowania partnera.
Ja nie byłabym z kimś kto próbowałby mnie zmienić wg własnego upodobania.

Nie ma powodu by kiedykolwiek przestawać. Nie są to zagrywki, a określony sposób komunikacji i zwracanie uwagi na swoje oczekiwania własne, oczekiwania partnera oraz świadomość ułomności postrzegania przez ludzi. Wypowiedź tyczyła się obu stron w związku.

Dokładnie, jak wspominał Peterson. Przekaz jest istotny, nie tylko sam problem. Co oczywiście nie znaczy, że niczego nie można powiedzieć wprost.