Jeśli nie kochamy siebie to mamy szansę na związek? - Netkobiety.pl

Pokochać siebie nie musi oznaczaj chodzenie uśmiechniętym i wesołym. Ja lubię swoją osobę, ale nie chodzę z uśmiechem zawieszonym dookoła uszu . Mam pogodne usposobienie czyli nie smucę się, nie marudzę, nie ulegam negatywom, ale potrafię się śmiać kiedy nadejdzie pora. Nie mam tez wielu przyjaciół. W ogóle uważam, że prawdziwego przyjaciela można mieć jednego, ewentualnie dwóch, a reszta to po prostu znajomi i koledzy. Mam zainteresowania i pasję to fakt. Nie ma człowieka bez problemów, tak więc to sobie możesz wybić z głowy. Nawet ktoś, kto lubi siebie samego nie jest w stanie się uchronić od momentów, gdy mu dobre samopoczucie spada. Z tą różnicą, że to są po prostu chwile, a potem wstaje, otrzepuje się i z głową uniesioną idzie dalej.

Czy bezwarunkowo kochać siebie? Hmmm... nie wiem czy kogokolwiek powinno się kochać bezwarunkowo, ale to już szerszy temat. W każdym razie uważam, ze bez polubienia siebie samego będzie się miało sporo trudności w życiu społecznym, jak i w związku. Nie znam ani jednej pary, która byłaby szczęśliwa mając niskie poczucie wartości i niską samoocenę. Z tego zawsze się rodzą konflikty, niedomówienia, żale, pretensje.
Szanse na stworzenie związku są, owszem, ale czy szczęśliwego? Z początku może tak, ale potem wychodzą te nasze kompleksy, niskie mniemanie o sobie. Wychodzi i przerzuca się na drugiego człowieka.  Z tego nic dobrego nie wyniknie.
Takie jest moje zdanie poparte obserwacjami i doświadczeniem.

Moim zdaniem miłość do siebie wyraża się w umiejętności zadbania o siebie, rozwijaniu siebie, swoich pasji i zainteresowań, pielęgnowaniu znajomości i przyjaźni po to, aby nie uwiesić się na drugim człowieku, z którym tworzy się związek oraz żeby nie stał się on jedyną nogą w stole, na którym spoczywa nasz świat.
Ale to wcale nie oznacza wesołości, pogody ducha, czy też braku problemów, chociaź kto by tak nie chciał :-D

Myślisz że w tym stanie mogę być toksyczna dla drugiej osoby? Mimo tego, że znam zasady dobrego wychowania, zależy mi na samopoczuciu 2 osoby ani też nie jestem (staram się nie być) bluszcze. Nie ukrywam, że znów wpadlam w te czarne myśli, które zacytowalas wyżej

Toksyczna osoba to taka, która nie ma własnego życia. Woli żyć cudzym kontrolując je, doczepiając się (w stylu wampira energetycznego/emocjonalnego), nie chce zajmować się sobą, bo siebie niestety nie lubi. Nie chodzi o kochanie siebie bezwzględnie-jak to wcześniej określiłaś. To już by zakrawało na narcyzm .
Zasady dobrego wychowania nie mają nic wspólnego z nie byciem toksycznym. To tylko oprawa zewnętrzna.
Zalezy Ci na samopoczuciu 2 osoby, a na swoim własnym? Dopóki nie zacznie Ci zależeć na Tobie samej, to żadne dobre wychowanie nie pomoże. Możesz udawać kulturalną i ułożoną, a w środku krzyczeć z bezsilności i cierpieć.
Dlatego Twoje samopoczucie jest ważniejsze! Jeśli Ty sama ze sobą będziesz się dobrze czuła, to inni tez się będą z Tobą dobrze czuć.

CatLady świetnie opisała na czym to wszystko polega:
"Myślę, że taka akceptacja siebie może uchronić np. przed toksycznymi osobami, przed partnerami kontrolującymi, chcącymi wymusić na Tobie pewne zachowania. Pozwala też znaleźć partnera, który Tobie odpowiada i Twoim potrzebom. Jeśli znasz siebie i wiesz, że potrzebujesz np człowieka odpowiedzialnego, bo sama jesteś zapominalska, to wtedy takiego szukasz i nie chwytasz się pierwszego lepszego gościa, który zamiast być odpowiedzialny, jest niebieskim ptakiem. Znając siebie, wiesz, co oferujesz w zamian - np masz świetne poczucie humoru, albo genialnie gotujesz, ale wiesz też czego w sobie nie znajdziesz i nie dasz rady dać drugiej osobie i możesz to tej osobie powiedzieć: nie pasujemy do siebie. Rozejdziecie sie bez zalu, bo lubisz sama siebie, znasz swoją wartość, więc wiesz, że na nim świat się nie kończy i że znajdziesz kogoś lepiej pasującego."

Jeśli nie kochamy siebie to możemy wejść w związek, który nas niszczy, jesteśmy bardziej podatni na toksyczne zachowania, wiążemy się z kimś kto nam szkodzi itd,itd. Taki związek się rozpada, lub co gorsza trwa w najlepsze niszcząc resztki miłości własnej i wiary w siebie.

Mnie się to nie kojarzy z pojęciem miłości własnej, bardziej z jej zaprzeczeniem poprzez narzucanie sobie "ładnie sprzedającego się" wzorca. Może czyjąś naturą nie jest "chodzenie uśmiechniętym" i bycie bezproblemowym człowiekiem, a kochać siebie to także potrafić akceptować szerokie spektrum swoich potrzeb, preferencji i upodobań.

Uważam osobiście, że miłość własna nie jest celem, który można osiągnąć, odhaczyć i uznać, że jest się już po drugiej stronie i teraz na pewno jest się "gotowym na związek" tylko jest to ciągła droga. Dlatego może żaden moment nie jest momentem ani stuprocentowo dobrym ani stuprocentowo złym na to by budować relację.
Nie uważam także, żeby związki zawiązywane np. w kryzysie były co do zasady toksyczne, złe i skazane na porażkę, pewnie są jednak 'związkami podwyższonego ryzyka'.

Natomiast Żabko to na co zwróciła uwagę Wielokropek :

to moim zdaniem skazywanie relacji na bycie ruiną już na etapie stawiania fundamentów. To nawet nie jest chęć budowania zdrowego związku z kimkolwiek, tylko rozpaczliwa potrzeba zagłuszenia własnych deficytów. Nie sądzę, żeby mogło wyniknąć z tego cokolwiek pozytywnego.

mi się kiedyś to wydawało brednią psychologów dopóki sama nie musiałam sie poradziś specjalisty. Około 1 rok temu facet zostawił mnie w ciąży , wrócił do byłej partnerki a   ja poronilam. Wybraliśmy już wspólny dom na kredyt , oboje chcieliśmy dziecka a tu taki klops ! Chciałam popełnić samobójstwo więc psychiatra a potem terapia były jednymi deskami ratunku.
Terapeuta otworzył mi oczy na pewne kwestie , otóż związek się rozpadł z winy i mojej i jego . To nie tak ,że zostałam porzucona jak bezbronne zwierzątko tylko czas wydorośleć i wziąć odpowiedzialność za swoje czyny bo związek tworzyły dwie osoby.
Nie chodzi tutaj o obwinianie siebie,ale zwrócenie uwagi dlaczego np wybieram takich partnerów a nie innych, dlaczego ( jak ktoś tu napiał ) dosłownie oddaje swoje życie w ich ręce.
Niestety jeżeli mamy "braki  w sobie nie stworzymy udanego związku . Podstawowym błędem jest bezgraniczne opieranie się na facecie i przy tym zaniedbywanie własnego życia / Terapeuta stwierdził ,że nie nadaje ŻADNEJ wartości temu co posiadam a przecież powinnam być dumna z wielu rzeczy , przede wszystkim wspaniałych przyjaciól , pielęgować relacje z rodziną a nie uwieszać się na facecie.
Łatwo to wszystko napisać , gorzej wcielić w życie Teraz np zmuszam się do sptkań z moimi przyjaciółmi ( serio ) bo wolałabym być w tym czasie z moim facetem. Jest cały czas tak jak mówił terapeuta , nie nadaje żadnych wartości temu co mam . I co  z tego co wiem jak nie wiem jak to zmienić. Chociaż i tak jest lepiej.

i tak dokładnie robię.. Mam awrażenie ,że podczas gdy ja mam inne zajęcia facet mi "ucieknie" a dopiero później sobie uświadamiam ,że to nieprawda a raczej strzał w kolano ..Wychodzę na osobę bez życia towarzyskiego, kobietę bluszcz , uwieszoną na nim. Tylko sobie szkodzę tym zachowaniem. Najważniejsze to odnaleźć taki spokój w sobie , że to nie jest najważniejsze czy spędze czas z moim facetem teraz czy za dwa dni ,ale żeby było to i dla mnie korzystne. Nie zostawiać bałaganu w domu , spraw do załatwienia na potem bo właśnie facet zadzwonił ,że ma dla mnie czas ! Wbrew pozorom tak to własnie sie objawia ten brak miłości do siebie przez zaniedbanie. Chcemy oddac wszystko drugiej połówce zostając z niczym.

Racja, znasz siebie, wiesz czego potrzebujesz, a czego nie, a jak masz szacunek do siebie to nie pozwolisz sobie na trwanie w różnych dziwnych układach, ani też nie będziesz latami tkwiła przy kimś "bo  innego nie ma na oku, a co tam będę sama w domu siedziała":)

A tu się nie zgodzę, może być tak, że nikogo nie znajdzie. Na pewno macie w rodzinach jakieś stare panny/kawalerów, które zawsze były same, nie z wyboru.
Akceptacja siebie może być gwarancją, że się będzie unikało pewnych osób i związków, które nie wyszłyby na dobre, ale nie znaczy, że się kogoś odpowiedniego spotka.

Padły tutaj słowa o zmienianiu drugiej osoby. To bardzo ciekawe i też wydaje mi się, że jest cienka granica między dopasowaniem się do partnera a wymuszaniem zmiany. Co wy o tym sądzicie? Moim zdaniem nie jest łatwo wyczuć kiedy można od partnera zażądać zmiany a kiedy nie. Z jednej strony nie ma nic złego w poproszeniu partnera by coś zmienił (na plus oczywiście) a z drugiej tak jak piszecie - zmienianie partnera jest toksycznym zachowaniem. Czasem może się wydawać, że kontrolowania czy wymuszania nie ma, ale komuś mogą przeszkadzać delikatne sugestie 2 połówki. Np. prośba o podział obowiązków w domu ( a 2 osoba nie chce tego robić mimo, że to jest mega ważne w partnerstwie itp). Gdzie jest ta granica "przyzwoitości" w związku?

Nie zgodzę się z tym do końca. Można przedyskutować sprawę - słuchaj nie podoba mi się to i tamto i chciałabym twojej zmiany. Nie trzeba być pewnym siebie, by w ten sposób się komunikować. Partner to ktoś bliski a nie znajomy. Poza tym cóż jest złego w żądaniach (tych wymagających zmiany złych toksycznych zachowań) i wymaganie wzajemności. To uczciwe. Nie chciałabym być w "partnerstwie" w którym nie sugeruje, nie żądam, nie proszę tylko biernie "jestem".

Jeżeli dwoje partnerów nie ułatwia sobie życia nawzajem tj. nie dopasowuje się do siebie nawzajem to trudno tu zbudować jakąkolwiek relację. Np nie wyobrażam sobie, by nie reagować gdy partner mnie o coś prosi. I w drugą stronę to samo. Tylko biernie przyjmować wszystkie zachowania 2 osoby jak leci. Oczywiście nie jest mowa tu o żądaniach rodzaju - zmień hobby itp bo to będzie toksyczne i nie mamy prawa się ograniczać. Raczej mowa o czymś co trudno zaakceptować np. brak szacunku czy np skrajne balaganiarstwo. Jeśli niczego nie mamy wymagać i niczego nie oczekujemy od 2 osoby to mi bardziej przypomina to układ bez zobowiązań lub po prostu życie w pojedynkę.

Z autopsji wiem, że to jest cholernie ciężkie. Nie wiem czy wykonalne. Późno wszedłem w ogóle w jakiś związek. Zawsze z problemami. I teraz w małżeństwie też mam problemy. Paradoksalnie chyba podświadomie wybrałem sobie żonę, która w jakimś stopniu podsyca to, że się nie lubię. To typ człowieka, który jest dość zimny i skoncentrowany na sobie. Ale nigdy nie byłem w związku z kimś innym, więc nie wiem czy to by wypaliło.

Nie przytoczę niestety, ponieważ czytałem z 10 lat temu, jeśli nie więcej. Obecnie nie dotarłbym w szybkim czasie do źródeł. Wydaje się, że w tym przypadku wystarczy udowodnić brak korelacji. Jeśli jednak coś na ten i podobne tematy Ciebie interesuje, możesz sięgnąć po książkę wydaną jeszcze przed 2000 r. napisaną przez Robyn Dawes. Jakieś 2 - 3 lata temu przetłumaczono również na język polski tj. "House of cards. Psychologia i psychoterapia zbudowane na micie". Literatury tego typu jest więcej, ale w tej powinnaś znaleźć informację odnoszące się do tematu. Nie jest to książka napisana stricte naukowym językiem, więc możesz sięgnąć, nawet jeśli nie chcesz się zagłębiać w te dziedzinę.

Nie mylmy dwóch niezależnych od siebie pojęć tj. bycia szczęśliwym czy zadowolonym z siebie, a pytania autorki czy jest to konieczne by tworzyć udany związek. Otóż nie jest.

Temat jest rozległy. Na pewno pewne zbieżności kulturowe, poglądy polityczne czy religijne, sprzyjają przetrwaniu więzi. Są jeszcze zależności związane z różnicami, statusem np. gdy kobieta pnie się po szczeblach kariery i w pewnym momencie wyprzedza mężczyznę, szanse na przetrwanie maleją.

Polecam też zapoznanie się z materiałem z linku:
https://www.youtube.com/watch?v=QuOvXqdNXZ4

Musisz bardziej sprecyzować pytania.

To o czym piszesz, nie jest docieraniem się, a przekabacaniem kogoś na własną modłę poprzez żądania i manipulację.

Jeżeli ktoś robi coś co Ci się nie podoba, to zastanawiam się dlaczego z nim jesteś, bo opcje w takiej sytuacji są tylko dwie: albo uczysz się akceptować, albo odchodzisz. Mój facet jest strasznym bałaganiarzem. Choćbym na rzęsach stanęła, prosiła, płakała i urządzała awantury, to nic nie zmienię. Ponieważ jest to wada, która o ile mnie denerwuje, jest dla mnie do przełknięcia, to po prostu pogodziłam się z tym. Gdyby bałaganiarstwo było czymś z czym nie potrafię egzystować, już dawno bym odeszła.

Nie rozumiem dlaczego wiążesz się z osobą X i chcesz ją przerobić na Y.

O! To, to (pogrubione).
Potknięcia są zawsze, ale właśnie potknięcia. To nie katastrofa. Ja np. wczoraj miałam gorszy dzień. Zdołowała mnie najpierw toksyczna matka, a potem dobił brat. Cały dzień chodziłam jak nieprzytomna, wieczorem czułam się wypompowana psychicznie, jedynie kołowały mi w głowie ich słowa. Jednak wyspałam się, wstałam z innym nastawieniem, z nowymi planami. Jeśli oni nie potrafią docenić takiej fajnej babeczki jak ja , to łaski bez... sama siebie tez potrafię docenić, bo wiem jaka jestem .

Dokładnie tak jest. Te niedomówienia rodzą żale... coraz więcej żalów i pretensji, bo oni się nie domyślili, bo to przecież logiczne czego oczekiwałam. Stosowanie szantażów emocjonalnych jest najczęstszą manipulacją.

Żabka> Najgorsze, ze często nie chcą dyskutować na ten temat, bo wiedzą, że nie zmienią się. Takie osoby nie chcą się zmienić, bo to niewygodne i wymaga dużo pracy, ale oczekują, ze inni się zmienią wobec nich. Dlatego każda ewentualna rozmowa kończy się kłótnią, bo zaczynają wychodzić wszystkie żale. Taka osoba rzadko umie "normalnie" rozmawiać.

Niekoniecznie. Jeśli ktoś nad sobą nie pracuje, a całe życie skupia się na kompleksach i negatywach, to nie nabiera dystansu. To na czym się skupia przybiera na sile. Na starość jest toksycznym człowiekiem. Dlatego ważna jest ta świadomość jak skończymy gdy nie będziemy w porę się kontrolować, gdy nie spróbujemy nad sobą pracować.

Miłycham> wymigujesz się. Przecież sprecyzowała dokładnie: "A co jest konieczne? Chodzi mi o cechy charakteru, podejście do życia,  doświadczenie itd."
Od siebie dodam, że często jest tak: jednej stronie się wydaje, że ma udany związek. Druga moze niekoniecznie o tym mówi, jakoś przemilczy, radzi sobie sama bo moze lubi się bardziej i nabrała dystansu , może nie chce sprawiać przykrości drugiej stronie. To często jest punkt widzenia jednej strony.
Poza tym... tak jak pisałam wcześniej, dla każdego coś innego oznacza "udany związek" . Co to dla Ciebie oznacza?

Właśnie, że jest proste.  Związek to nie lot w kosmos,  oczywiście bywają zgrzyty po drodze, ale to nie o tym temat.
A filmik-hmm, nie kupuje takich filmików.  Pełno teraz tego w sieci. Co zrobić aby on się zachowywal tak,  jak postąpić,  aby ona zrobiła to i to. Na krótką  metę to działa,  ale tylko przez chwilę  (ciekawe czemu ). Jak człowiek szanuje siebie, jest stabilny, ma poczucie własnej wartości,  akceptuję siebie przy jednoczesnym byciu swiadomym swoich wad, to nie pozwoli sobie na takie źebranie: np co zrobić,  aby ona cieszyła się z mojego powrotu z pracy, albo co zrobic  aby on chciał ze mną porozmawiać wieczorem. To musi wyjść od tej drugiej osoby, ale w odpowiedzi na to, jaki Ty jesteś.  Nie musisz wtedy prosić o uwagę,  O telefon,  o zainteresowanie itd. Bo druga osoba samo to zrobi, sama zadzwoni czy ucieszy się z Twojego powrotu do domu.

A filmik? Szczerze, to mnie by to męczyło, jakbym przez lata musiała robić tak, aby uzyskać od partnera tak i tak itd. Można, ale po co. I w jakim celu kogoś zmieniać? Tu trzeba znaleźć kogoś,  kto tak pasuje , aby nie trzeba go było zmieniać.  Oczywiście,  jak pisze po drodze pewnie będą i nieporozumienia i kłótnie,  ale nie o tym również temat.
Jak będziesz poukładany, silny wewnetrznie, interesujący a do tego obdarzony uczuciem, to nie będziesz musiał wymuszac  od drugiej strony danych rzeczy, bo ona sama Ci je da. Tak to widzę.
Ogólnie technik manipulacji nie popieram(chyba, że chodzi o podwyżkę,  rozmowę o pracę,  czy sprzedaz). W związku stosować je to jest nieporozumienie.

Tak, Tylko wychowac to soboe można dziecko a nie dorosłego faceta albo babę. Rodmawiać o problemach i o tym, co nam nie do końca pasuje należy,  ale to nie to samo co było na filmiku.
Poza tym nie mogłam się skupić, albo facet miał alergie, albo przeziębuony,  ale ciągle pocieral nos.

Ech, nie, on ma już takie tiki

Też nie uważam, że partnera należy wychowywać, bo od tego są dzieci i pieski, ale on przecież tego wykładu nie robił na poważnie. Jemu bardziej chodziło o to, że ludzie reagują na pozytywne warunkowanie i że ciągłe negatywne uwagi nie prowadzą do rozwiązywania konfliktów. Zresztą to samo działa w przypadku naszej relacji z samym sobą.

Jeżeli chcę schudnąć i się jakoś nauczyć regularnie ćwiczyć, to najgorszą drogą do tego jest ciągła samokrytyka (bo nie poszłam na silownię, bo nie ćwiczyłam całego zestawu, bo nie biegłam tak szybko jak chciałam...itd)- po prostu proces będzie mi sie ciągle kojarzył z nieprzyjemnymi odczuciami i będę sie starać go uniknąć. O wiele lepszą metodą jest nagradzanie się za zrobienie sesji jakąś małą przyjamnością, nawet jak nie wykonaliśmy jej perfekcyjnie.

Mogl po prostu powiedzieć,  nie gderaj  i więcej chwal. Atak to musiałam poświęcić 15 min na oglądanie tego

OK, ale co jeżeli Twoje "prośby" są kompletnie nieracjonalne? Załóżmy, że masz niskie poczucie wartości i w każdej kobiecie widzisz zagrożenie. Żeby poczuć się lepiej "prosisz" partnera, żeby przestał kontaktować się z koleżankami. Tak naprawdę, to żadna prośba, ale wywieranie nacisku na drugą osobę by ograniczała siebie, bo Ty wtedy masz lepsze poczucie kontroli. Zamiast radzić sobie w WŁASNYM problemem, używasz wobec mężczyzny emocjonalnego szantażu.

Nawet w wypadku skrajnym- powiedzmy, facet pije- próby zmiany kogoś są bezcelowe, bo pić przestanie tylko wtedy jeżeli sam będzie przekonany, że jest chory i coś z tym chce zrobić. Ty jedynie możesz wyrazić swój niepokój o niego i postawić mu ultimatum, że albo idzie na leczenie, albo odchodzisz- decyzja należy do niego.

Ludzie w dobrym związku się akceptują, a nie przerabiają pod siebie. Oczywiście można wyrazić swoje uczucia: nie lubię gdy..., rani mnie kiedy..., ale końcowo nie masz wpływu na to co druga osoba zrobi. I jeżeli jakieś zachowanie jest nie do przeskoczenia, to się rozchodzicie.

Zgadzam się z tym co napisałaś. Ograniczanie kogoś nie jest okej. Powinniśmy mieć świadomość własnych uczuć (np. tak jak piszesz - brak mi pewności siebie ->mylny wniosek: on/ona mnie na pewno kiedyś zdradzi -> kontrolowanie) i przepracować je w sobie. Mi właśnie bardziej chodziło o takie przykłady jak ten wspomniany przez cb alkohol czy inne tego rodzaju rzeczy. Moim zdaniem uświadamianie problemu i skutków, prośba pracy nad tym - dla nas, dla naszego dobra jest okej. Gdy problem partnera mnie przerasta i rani, a on nie chce tego zmienić, wtedy opcją jest rozstanie. Jednak należy rozmawiać, wyrażać uczucia. To prawda - osattecznie i tak nie mamy wpływu na zachowanie partnera, co nie zmienia faktu, że związek to relacja miedzy dwoma kochającymi się ludźmi. Jeśli się naprawdę kochają to nie problem, by pracować nad raniącymi czy uciążliwymi zachowaniami.

Żabko> Beyon i Wielokropek mają wiele racji.
Wiem z doświadczenia, że mój związek nie był taki fajny gdy miałam problemy ze sobą. Dopiero gdy się polubiłam, nabrałam pewności siebie i przestałam oczekiwać (tak, można żyć bez oczekiwań) to zauważyłam, że nie robiąc wiele nagle relacje się poprawiły.

Piszesz, że dwie dojrzałe osoby... i to jest kluczowe. W pierwszym wątku poruszyłaś temat o osobach nielubiących się dostatecznie mocno, ale chcących stworzyć związek. To jest od siebie zależne. Osoba dojrzała lubi siebie, a nie lubi się osoba uwięziona w swoich żalach i kompleksach. Czyli zachowuje się często niedojrzale. Trudno więc stworzyć udany związek (ale w innym znaczeniu niż tresowanie partnera) nie będąc dojrzałym.

co do filmiku - rossanka dobrze napisała, nie wyobrażam sobie związku na zasadzie wychowywania niesfornego dziecka z karami i nagrodami, lepiej być samemu niż takie coś

a masz jakieś przykłady sytuacji, gdzie taka prośba byłaby uzasadniona Twoim zdaniem?:)

Kochani

Jest w tym sporo prawdy, zgodzę się. Jednak mam swoje ale

Mam osobę w bliskim otoczeniu, która uważa, że: "chłopaka trzeba sobie wychować. On ma ci tańczyć jak ty mu zagrasz". Kompletnie się z tym nie zgadzam i tutaj wam przyznam absolutną rację. To jest właśnie egoizm, bo nie szanujemy wtedy drugiego człowieka. Chcemy mieć władzę absolutną nad drugim człowiekiem z jakiegoś powodu. Sama nie potrafiłabym w ten sposób choćby dlatego, że sama nie chciałabym by mnie tak traktowano. Partner to nie piesek ani niewolnik. Jest odrębnym człowiekiem, który jest towarzyszem życia, nie własnością .

ALE. To, że jesteśmy w związku coś znaczy. Jesteśmy jednością. Aby się nam dobrze żyło trzeba czasami chodzić na kompromisy, pracować obopólnie nad związkiem i nie przyjmować "jak leci" bezkrytycznie tego co mówi i robi partner. W ten sposób wyznaczamy granice. Żyjemy razem, więc wzajemnie dopasowujemy się do siebie. Nikt tu nie mówi o obrażaniu się, gdy partner czegoś nie chce zrobić - to nie będzie dojrzałe zachowanie. Jednak ja robię coś dla partnera, partner robi coś dla mnie.

"Nie potrzebuję Cię, ale chcę być z tobą". Moim zdaniem i tak i nie. Może lepszym zdaniem byloby "Kocham cię, więc cię potrzebuję" . Nie z wszystkim musimy się zgadzać co podaje psychologia popularna. To tak jak z opinią, że jedzenie jajek podwyższa cholesterol.   Kiedyś pewnik, dzisiaj mit dawno obalony w świecie nauki. Co do cytatu - jeśli nie potrzebuję partnera to po co z nim jestem? Jeśli jesteśmy małżeństwem/narzeczeństwem - prowadzimy wspólne życie. Uzupełniamy się nawzajem i WSPÓŁPRACUJEMY, by żyło się nam lepiej. Logiczne więc, że czasem poproszę partnera o coś a on mnie. To służy właśnie ułatwieniu sobie życia razem. Nie ma tu nic z tresury pieska.

Nie miałam na myśli oddawania kontroli nad swoim życiem partnerowi. Nie pisałam że chcę ją oddawać komukolwiek. Napisałam, że NAJCHĘTNIEJ bym tak zrobiła - to miało służyć podkreśleniu mojego stanu psychiki a nie konkretnych zamiarów.

Jest różnica pomiędzy rozmową z partnerem, a oczekiwaniem, że dostosuje się do każdego naszego życzenia. Co innego powiedzieć: wydaje mi się, że ostatnio zbyt często siegasz po alko i mnie to niepokoi, a co innego: oczekuje od ciebie, ze przestaniesz pić. U pączkującego alkoholika oba zdania mogą spowodować pójście w defensywę, ale drugie z nich kompletnie zamyka drogę do jakiegokolwiek dialogu.

Poza tym oczekiwania mają to do siebie, że po pewnym czasie ta druga osoba zaczyna myśleć, że na Twoją miłość musi sobie zasłużyć, a Ty stajesz sie rozgoryczona, że Twoje potrzeby nie są przez niego zaspokajane. Toksyczna kombinacja.