Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

Teraz to wiem, że tak ma - wcześniej nikogo tak nie traktował, więc to po prostu nie wyszło.

"Nie, dla innych ludzi nigdy nie był okrutny, gdy był ze mną. Nikogo nie potraktował tak jak mnie, niezależnie od tego z kim był."

       Wygląda na to że Ciebie traktuje wyjątkowo, możesz się poczuć wyróżniona Przepraszam jeśli to Cię nie śmieszy ale z drugiej strony paradoksalnie o czymś to niewątpliwie świadczy, może w pokrętny sposób wini Cię za swoje błędy a że są dużego kalibru to i kara dla Ciebie niemała

Czy to możliwe, by przez 10 lat nie mieć żadnych konfliktów? Jak bardzo trzeba być zamkniętym człowiekiem, by tak wszystko ukrywać? CSlady, wybacz, ja tego nie pojmuję. Chyba nie byliście naprawdę blisko i dlatego wszystko runęło jak domek z kart- lepiej teraz niż za 10 lat..

Witam Cię. Mój mąż mnie zostawił po 22 latach małżeństwa. Też kochał codzienne SMS z zapewnieniem miłości. Niedługo mija trzy miesiące od odejścia jego. Boli jeszcze cholernie ale jak by ociupinke mniej. Jestem teraz po operacji A on nawet nie że dzwonił nie napisał SMS jak się czuje. Wiem co czujesz ale musisz być silna , tutaj pomogły mi wiele net koleżanki. Ja tez wegetowalam z dnia na dzien chodzę do psychologa. Jedyne co to mam satysfakcje z tego ze wiem kogo wybrał sobie jeszcze mój mąż, totalna porażka wygląd tej dziewczyny figura i jak jest zaniedbana. Życzę Ci dużo wytrwałości. Głowa do góry. Nigdy bym nie sądziła że wyjdę z tej rozpaczy bo ból jeszcze jest ale mniejszy.

Dlatego, być może nie miałaś okazji poznać jm  w takiej sytuacji .
Zawsze rozwiazywaliście k9nflity wspólnie, ale wtedy mieliście również wspólny interes żeby je wspólnie rozwiązywać. 
Teraz każde z was ma inny interes w rozwiązaniu tego konfliktu .
Ty nadal Wasz ( juz pomaku zaczynasz miec swoj ) A jm już tylko swój.
Podejrzewam , że W waszym związku jego potrzeby były bardzo ważne i realizowane wspólnie, natomiast na twoje byli przyzwolenie i akceptacja ale realizowała je sama .
Oczywiście mogę się mylić, ale jeśli tak było to jego zachowanie jest jak najbardziej naturalne, atakuje Cię bo nie jesteś w stanie " realizować " jego wizji szczęścia, oczywiście jego szczęścia.
To tylko przypuszczenia, sama mus8sz przeanalizować wasze wspólne życie i wyciągnąć wnioski .

Dopowiadacie sobie - nie napisałam nigdzie, że konfliktów nie było. Powyżej napisałam wprost, że chodzi o poważne konflikty. To jest bardzo duża różnica. Wymiana zdań czy nieporozumienia to nie są poważne konflikty, które ujawniają ciemne cechy charakteru.

Oczywiście, że tak. Ja sama mam w rodzinie taki przykład - to moja chrzestna z mężem. Żyją ze sobą ponad 50 lat, a to w jaki sposób na siebie patrzą, jaką miłością i szacunkiem się darzą, jak do siebie i do innych o sobie wzajemnie mówią - tego można tylko pozazdrościć. To zjawisko jest rzadkie, ale jest możliwe, jeśli spotyka się dwoje darzących się szczerym, czystym uczuciem ludzi. I to nie chodzi o to, aby zawsze mieć na każdy temat takie samo zdanie, ale by potrafić szanować to odmienne i na ile jest to możliwe wychodzić oczekiwaniom drugiej osoby naprzeciw.

To nie chodzi o awantury z rzucaniem w siebie talerzami, ale o równowagę potrzeb, balans pomiędzy tym, co dajemy a tym, co otrzymujemy, który nie jest okupiony ustępstwami  nie do zniesienia.
Natomiast w jaki sposób para wypracowuje sobie tą równowagę jest jej indywidualną kwestią, jakim oraz czyim kosztem w związku, jest to osiągnięte, tego nie widzimy z zewnątrz, bo to nie jest na pokaz.

Pijąca sobie z dzióbków para może być taką tylko pozornie, może być taką naprawdę - nigdy jednak nie dowiemy się, co się kryje za wypracowaniem sobie przez parę takiej relacji, bo to jest kwestią jej osobistej relacji.

Po prostu kiedyś różne pary dawały ze sobą radę, a dziś już mało które ze sobą wytrzymują i co kilka lat się wymienia model na nowszy. To chyba wcale nie kwestia tego JAK jest w związku .

Właśnie nigdy nie wiem jak inni-- ja w sumie potrzebowałam rozkmninienia, bo wtedy czuję, że nie gram z życiem w ciuciubabkę i nawet rzeczy niespodziewanane mają swój sens

Jm wyrzucał mi wiele rzeczy, które prawdą nie były, a w zderzeniu z faktami brzmią wręcz absurdalnie. W lutym i marcu pisał do mnie sprośne wiadomości, a w kwietniu/maju w złości powiedział, że jestem dla niego jak siostra. Powiedział tak raz i to w momencie, gdy było wiadomo, że chce mi sprawić jak największą przykrość. No chyba, że jesteśmy jak brat z siostrą z Gry o tron - to by pasowało. Nawet nie wiem czy przez ostatni rok powiedział mi choć jedną prawdziwą rzecz. O swoim życiu romantyczno-seksualnym pisać nie będę, bo nie ma sensu. Nie zależy mi na tym, żeby komuś coś udowadniać. Jednak mam wrażenie, że coraz więcej tu analiz przeprowadzonych być może w dobrych intencjach, ale bardzo na siłę, bo bazują one jedynie na jakichś zdaniach wyrwanych z kontekstu i rozdmuchanych do dziwnych proporcji. Tym bardziej, że o naszym związku pisałam prawie tyle, co nic. Głównie pisałam o tym, co było po rozstaniu. Związek się rozpadł i tyle. Jm przestał mnie kochać, poszukał sobie nowych wrażeń. Jak też wielokrotnie pisałam, sam ten fakt jest dla mnie zrozumiały i nie potrzebuję na siłę wymyślać powodów. Można chcieć być z kimś innym, nie ma w tym nic złego. Dla mnie najbardziej bolesne było jego zachowanie "po", bo myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi i że szanuje mnie przynajmniej na tej płaszczyźnie. Jeśli już cokolwiek chciałabym zrozumieć, to właśnie tę część. No ale podejrzewam, że w tym przypadku również niewiele jest do rozumienia, ponieważ tak mu było łatwiej, wygodniej, myślał jedynie o sobie, no i tyle.

Gdybanie, że żyliśmy jak brat z siostrą, ratowaliśmy związek zrobieniem sobie dzieci lub że nie byliśmy sobie bliscy, bo nie było ogromnych problemów jest tak dalekie od prawdy, że aż irytujące. Gdybym była zaślepiona w kwestii mojego związku, to oczy mogliby mi otworzyć znajomi, rodzina czy nawet psycholog, która ma więcej informacji niż podaję tu na forum i która zna mnie osobiście. Ewentualnie kilka osób tutaj z forum, które wiedzą jak wyglądało moje małżeństwo i wypowiadają się w tym wątku. Od żadnej z tych osób nie usłyszałam ani razu, że miałam w głowie nieprawdziwy/wyidealizowany obraz mojego małżeństwa. Natomiast jeśli takiej wiedzy nie ma, to po co błądzić po omacku i wymyślać jakieś niestworzone teorie? Mnie naprawdę nie chce się teraz "bronić" mojego poprzedniego życia, bo nie mam na to siły, ale jednocześnie jak widzę krzywdzące i nieprawdziwe komentarze, to mi to nie pomaga - wprost przeciwnie. Chętnie posłucham mądrzejszych od siebie osób jak sobie radzić z emocjami, jak zacząć żyć normalnie itp. Jednak analizę mojego małżeństwa wolałabym usłyszeć od ludzi, którzy o tym małżeństwie posiadali jakieś informacje i zwyczajnie wiedzą, co mówią - bez urazy dla nikogo.

Cslady, powtorze sie wprawdzie ale chcialam to jeszcze raz podkreslic. Jesli interesuje Cie jedynie to czemu jm zachowal sie tak a nie inaczej przy rozstaniu to jedyna opcja jest to ze jestes jego wyrzutem sumienia. Wlasnie przez to, ze Wasze malzenstwo bylo ok i nie mial Ci nic wiekszego do zarzucenia to teraz Cie unika, jaka sie w rozmowie z Toba, ewentualnie wymysla jakies absurdalne powody rozstania. Po czesci moze i boi sie ze bedziesz jeszcze prosila o szanse dla Was, a w sytaucji gdy on jest "oczadzialy" na maxa nowa miloscia, ostatnia rzecza na jaka ma ochote to probowac cos sklejac z zona. To kolejny powod jego frustracji  i wstydu bo wie ze w sumie powinien probowac skleic, nawet przez wzglad na dzieci. Zreszta fakt, ze odcial sie rowniez od nich najlepiej dowodzi ze to wstyd i wyrzuty sumienia nim obecnie kieruja. Przeciez one mu zadnej krzywdy nie wyrzadzily, nie zawiodly a mimo to ich rowniez sie pozbyl ze swego zycia. Bo podobnie jak Ty, a moze i nawet bardziej przypominaja mu o tym co zrobil.

Wychodzę z założenia, że jak już mleko się rozleje to do wszystkiego można sobie dorobić jakąś teorię, jeśli chce się na siłę coś wytłumaczyć. Nie szukam problemów tam, gdzie ich nie ma, tylko opieram się na faktach.

Najgorsza jest ta bezsilność, bo nie mogę zrobić niczego, by cofnąć czas. Nie mogę nawet spróbować odbudować relacji, bo po pierwsze on tego nie chce, a po drugie już jest za późno. Dobrze, że jeszcze ten autopilot jakoś u mnie działa, bo nie widzę żadnego sensu w tym, co obecnie robię.

CSlady! Przeczytałam większość Twoich postów i chcę Ci napisać, że jestem dla Ciebie pełna podziwu. Jesteś niezwykłą, silną i dobrą osobą, absolutnie wyjątkową. Widać, że pomimo tak strasznego zachowania jakiego doznałaś od męża - w głębi duszy zachowałaś dla niego serce i szacunek. W tym - najbardziej traumatycznym czasie jest to coś niezwykłego. I ta chęć przebaczenia i braku zemsty - jesteś naprawdę wielka. Cóż mogę więcej napisać?... Jeśli chodzi o zachowanie męża - uważam, że dał się całkowicie zdominować kochance, która za wszelką cenę chce abyś wiedziała, że ona z Tobą wygrała, że ona jest górą - po to te bolesne słowa od męża - zapewne wyjąkał to co kazała mu powiedzieć. Żałosne na maksa. Przeszedł swoiste pranie mózgu i to jego wina, że dał się zmanipulować. Kiedyś bardzo będzie żałował, to pewne. Nie zazna pokoju, będziesz ciągłym, nieustannym wyrzutem sumienia - im więcej czasu minie tym bardziej będzie to do niego docierało. Teraz jest odurzony jak narkotykiem, ale to się kiedyś skończy. Moją radą dla Ciebie jest tylko to, abyś wszystkie smutki i problemy oddawała na modlitwie kochającemu Bogu - tylko w nim znajdziemy szczęście, pokój i życie. On może wszystko. POZDRAWIAM !

Ja chyba głupia jestem i ślepa, ale gdzie tu można znaleźć pocieszenie w toczeniu batalii z mężem i poczuciu, że jest się lepszym, że go się ograło..?
A to Aurora proponujesz. Tobie pomogło? To ok- Twoje doświadczenia, Twoja rada- i tylko TWOJE doświadczenie możesz ocenić, nie innych.
Bo dla mnie był najsmutniejszy moment, gdy widziałam, że mąż żałuje, a zbierać już nie było czego..
Taktyki, wojenki-..?

Albo w tym, że to jakaś magiczna siła spowodowała zamieszanie w naszym życiu, tak po prostu..
No ale może można..

Wczoraj już o tym nie pisałam, bo musiałam to przetrawić, ale po południu była u mnie jeszcze-teściowa. Niby przyszła zobaczyć się z dziećmi, ale tak naprawdę prosiła mnie o to, bym nie mściła się na jm i nie zabierała mu dzieci. Już sam ten pomysł mnie zszokował, bo przecież to właśnie ja zabiegałam o to, by ten kontakt był. Poza tym okazało się, że jm trochę im wszystkim nakłamał - co chyba nie jest dziwne. Wkurzyłam się i wygarnęłam teściowej wszystko. Piszę "wygarnęłam", ale powiedziałam to spokojnie, bo szanuję ją i lubię, więc nie wylewałam na nią po złości własnych frustracji. Jednak nie pomijałam już milczeniem zachowań jej synka. Powiedziałam o tym jak zablokował mnie wszędzie i uniemożliwił kontakt w razie nagłego przypadku oraz o tym, że pozwalał kochance wydzwaniać do mnie i czytać moje wiadomości. Powiedziałam też, że oszukiwał mnie nie przez miesiąc czy dwa, tylko przez rok, bo być może chciał mnie trzymać jako koło zapasowe. Powiedziałam, że olał kompletnie urodziny dzieci, że się nimi nie interesuje i zwyczajnie nie przychodził bez słowa na umówione wizyty. Wygarnęłam wszystkie jego przewinienia, a na koniec dodałam, że również jej zachowanie było bardzo nie w porządku, bo niemalże od razu kiedy dowiedziała się o kochance, pozwoliła jej na uczestniczenie w rodzinnych obiadkach. Wiem, że mieli jakieś rodzinne awantury o nasze małżeństwo, ale ile one trwały? 2 tygodnie? Potem uległa i zaczęła zapraszać lafiryndę jak gdyby nigdy nic się nie stało. Pomiędzy awanturami a totalną akceptacją i biernością był jeszcze cały wachlarz zachowań, które można było wykonać. Ja rozumiem, że dla niej ważniejszy jest syn niż ja i to logiczne, że będzie po jego stronie. Jednak mimo wszystko od niej również oczekiwałam nieco więcej - przynajmniej tego, że nie uwierzy we wszystko, co mówi ten kłamca. Zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że byłyśmy dość blisko i zawsze mogła na mnie liczyć - co zresztą wiele razy wykorzystywała. Rozczarowuje mnie, że ludzie już nie mają żadnych wartości, a pojawienie się lafiryndy przyjmują jako coś zupełnie normalnego. Bo nie minął nawet miesiąc od momentu, gdy się dowiedziała, do momentu, gdy zaczęła traktować to jako coś normalnego.

I teraz najważniejsze - przekazała mi, że jm da mi rozwód z orzekaniem o jego winie, bo jak podobno powiedział "nie chce utrudniać mi życia i chce, żebym była szczęśliwa". Jaki on jest łaskawy! Jednak jest haczyk - jm chce, żebyśmy podzielili opiekę nad dziećmi w ten sposób, że tydzień lub dwa będą na zmianę u mnie i u niego. Tym sposobem według niego nie będziemy musieli zbyt często się widywać, a on nie będzie musiał prosić mnie o widzenie z dziećmi - jakby kiedykolwiek musiał. Nawet sobie biedny żuczek nie zdaje sprawy z tego, że tym durnym pomysłem wyczerpał wszystkie moje pokłady cierpliwości. Jeśli tak postawi sprawę, to zniszczę go w sądzie. Miałabym opory, żeby zostawić mu dzieci choćby na weekend, a co dopiero na tydzień. Nawet naszymi psami nie potrafił się zająć i musiałam je zabrać do siebie. A jeśli w ogóle miałabym rozważyć taki podział opieki, to nie załatwia się tego idąc od razu do sądu - najpierw musiałby udowodnić, że jest odpowiedzialną osobą i że można mu powierzyć opiekę nad dziećmi, musiałby odbudować zaufanie. Dla mnie w tym momencie on jest całkowicie niezdolny do tego, by być rodzicem. W przyszłości jestem gotowa rozważyć różne rozwiązania, jeśli by się ogarnął, cały czas myślę o tym, co jest dobre dla dzieci. Nie uważam, by zostawianie ich pod "opieką" oczadziałego jm i jego niezrównoważonej lafiryndy było czymś dobrym. Nie będę posuwać się dalej, niż mnie do tego zmusi, ale jeśli rzeczywiście będzie chciał wojny, to mu ją dam. I nawet nie boję się o jej rezultat. W głowie mi się to nie mieści, że rzekomo dorosły człowiek nie jest w stanie odpisać na wiadomość czy dać znać, że jednak nie zobaczy się z dziećmi w umówionym terminie, a jednocześnie uważa, że jest w stanie zajmować się dwójką małych dzieci.

Może jeszcze nie potrafię przestać go kochać i nie potrafię go nienawidzić, ale dzieci będę bronić pazurami.

No, wreszcie jakiś przełom.

clady jest dokładnie tak jak pisze chceuciekacstad.

Opieka naprzemienna = brak alimentów. To nie jest dobre dla dzieci szczególnie jak jest nowa Pani, która ma w dupie Twoje dzieci ale nie ma w dupie pieniędzy Twojego jm.
Clady mówiłam Ci że idziesz na wojnę, ale nie chciałaś dopuścić tego faktu do siebie. Posłuchaj rad osób, które przeszły rozwód, które wiedza jak to działa a nie tylko im się wydaje że wiedzą.
Przeżyłam to 3 lata temu i uwierz tu nie chodzi o Ciebie i nawet nie o dzieci. Teraz to walka o pieniądze i władzę. Kochanka twojego męża dla o dobytek i o to, aby była jedynie panującą kobietą w jego życiu. Jm zaślepiony zrobi wszystko aby ją zadowolić . Wymyślili sobie że są tacy cwani. Opieka naprzemienna ( w głowie brak alimentów ) rozwód z orzekaniem, aby lafirynda w sądzie zeznawać nie musiała a Ty alimentów od niego nie uzyskasz, bo jesteś niezależna finansowo.
Kochana najwyższy czas iść do prawnika i złożyć pozew o rozwód. Zacznij działać i myśl co jest tu i teraz. Twój jm to już przeszłość teraz czas zawalczyć o siebie i o dzieci, bo po drugiej stroni stoi nie Twój jm ale jego kochanka..

dla swojego dobra, mimo że niby przyjażniłyście się kiedyś- nie ufałabym teściowej - a sprawy załatwiała tak, jakby tej rozmowy nie było.
To, że Ona- chociaż niby była przekonana, że się kontaktujecie w sprawie dzieci przyszła załatwiać jego sprawy- też o czymś świadczy.

Byłam rano w domu, żeby się spotkać z jm. Od teściowej wiedziałam, że jeszcze dziś ma wolne, bo dopiero wczoraj wrócili z urlopu. Wyszli rano chyba do sklepu lub na śniadanie, bo nie było ich, gdy przyszłam. Poszłam tam z planem, by po prostu z nim porozmawiać i ustalić rzeczy, które musimy ustalić bez prawników (a są dwie takie sprawy). Natomiast jak zobaczyłam jak się to babsko zagnieździło w moim domu to zebrałam jej szmaty i wyrzuciłam do śmieci. Kiedy wrócili to byli mocno zdziwieni. Powiedziałam jm, że nie życzę sobie, by lafirynda (nie użyłam tego słowa - byłam do bólu zimna i kulturalna) tutaj nocowała, bo prawnie to nadal mój dom, a właściwie w większości mój, a nie jego. Dopóki mnie nie spłaci, a chce z nią nocować, to niech sobie mieszka u latawicy. Ja mogę już jutro wystawić dom na sprzedaż, jeśli tak się dogadamy. Potem ją wyprosiłam i powiedziałam, że muszę porozmawiać z moim mężem. Jm chyba kompletnie zatkało, bo nie wiedział co powiedzieć i zaczął się jąkać. Lafirynda nie była zachwycona jego postawą, pewnie będzie miał dziś piekło w domu. Zakomunikowałam mu to, co chciałam i poszłam do pracy. Dobrze, że miałam bojowy nastrój, bo inaczej mogłabym się rozsypać.

Do tego potrzebna Ci była kumulacja złości.
Gratuluję!

To się dzieje cslady, urealniłaś jm. Szacun!
Pozdrawiam :-)

Nie wiem czy jest czego gratulować, bo w ogóle nie powinnam być zmuszona do takiego zachowania. Babsku w ogóle nie powinno przejść przez myśl, by nocować i panoszyć się po moim domu jakby była u siebie. Jak niską samoocenę trzeba mieć, by umawiać się z zajętym facetem i dowartościowywać się tym, że prześpi się na moim łóżku z moim mężem, który w dodatku ma dzieci, które całkowicie olał dla niej. Jak facet oleje dzieci dla innej kobiety to jest niby takie wyjątkowe i atrakcyjne?

Dobrze idzie, @Lady, szczególnie w kontekście bliskiego rozwodu.
Moim zdaniem dzieci są za małe na opiekę naprzemienną (tutaj mówię z własnego doświadczenia). Ale trzeba przewidzieć wiele rzeczy, bo jeśli chcesz zmienić miejsce zamieszkania to jm trzeba jakoś w takie decyzje dopasować.
Hm..., może jak wojowniczy nastrój opadnie spróbuj wyłapać ile kosztują Cię emocjonalnie konfrontacje z jm, lafiryndą i byłą teściową, albo siostrą jm. Co jest najbardziej obciążające ? warto w sobie rozpoznać - może dzięki temu złapiesz dystans, taki przywoływany w krytycznych sytuacjach - gdyby się okazało to potrzebne.
Masz prawnika i plan na siebie i dzieci ? Chyba nie zrobisz błędu, jeśli sformalizujesz spotkania z jm w towarzystwie prawnika.

i bez segregacji...

Mimo, że mój ostatni post pozostał niezauważony dopiszę jeszcze coś. Wybranie sobie życiowego partnera rzeczywiście jest bardzo ciężkie, bo świat roi się od cwaniaków, bajerantów, kameleonów i niezrównoważonych emocjonalnie. Szczególnie ciężcy do 'zidentyfikowania' są ci, którzy wydają się kochać aż za bardzo... Ich miłość i czułe słowa urastają do rangi znanej tylko w książkach romantycznych. Ten typ jest niestety bardzo niestały. Spójrzcie na autorów epoki romantycznej. Mimo, że potrafili zakochiwać się na zabój i być bliskimi prób samobójczych z miłości... mieli mnóstwo kobiet i każdą następną kochali niby bardziej. Trafić na takiego to prawdziwa tragedia. Kobieta w jednym momencie trafia z nieba miłości do piekła samotności. Niestety... Myślę, że cechami które u mężczyzny są na wagę złota to: ugruntowany system wartości (wiara w Boga), odpowiedzialność, dobroć/opiekuńczość/delikatność, stonowanie w okazywaniu uczuć, pasja/praca którą lubi, brak tęsknoty za doznawaniem silnych emocji/imprezami/itp.

Jeśli chodzi o męża Cslady to mogę tylko domniemywać, że ma dużą słabość do silnych kobiet - między innymi tym zaimponowała mu Cslady i niestety być może jeszcze silniejszy charakter znalazł u kochanki - to mu imponuje. Dlatego mówił, że walki i wszelkie prośby Cslady są dla niego nieatrakcyjne, a jak zdecydowanie zareagowała na ostatniej wizycie - to oniemiał i znów się jąkał.

Natomiast sygnałem ostrzegawczym w relacji zawsze jest sytuacja, w której nasza druga połówka nie chce lub wymiguje się od spędzania z nami wolnego czasu - czy na koncercie, czy na biwaku, czy na rajskich wakacjach - wtedy powinna zapalić się czerwona lampka, to czas na działania.

Pewnie macie rację, że ta konfrontacja w dłuższej perspektywie wyjdzie mi na dobre. Jednak dziś to wszystko jeszcze brzmi jak porażka.

Ostatnio zastanawiałam się nad tym czy wizyty u psychologa jeszcze coś mi dają, bo miałam wrażenie, że stanęłam w martwym punkcie. A dziś podczas wizyty mnie oświeciło. Być może ten dzień będzie krokiem w dobrym kierunku.

Czytam każdy post i nad każdym się zastanawiam.

"Pewnie macie rację, że ta konfrontacja w dłuższej perspektywie wyjdzie mi na dobre. Jednak dziś to wszystko jeszcze brzmi jak porażka."

   To było potrzebne, bo Twój przypadek  zaczynał  zmierzać w kierunku groteski i była już potrzeba zaznaczenia właściwych proporcji w relacjach z Twojej strony, to przykre kiedy musisz zawalczyć o to co jest oczywiste i powinno być wiadome niejako samo przez się i uszanowane z automatu ale no cóż Ty zostajesz doświadczona inaczej i na pewno to nie jest Twoja porażka chociaż tak to jeszcze postrzegasz, nie zapominaj że gdy byłaś jedną, płonącą emocją potrafiłaś zachować zimną krew i precyzyjnie się wypowiedzieć

Dzięki. Odpuścić nie zamierzam - po prostu nie będę się mścić i stosować ciosów poniżej pasa. Chyba, że mnie do tego zmusi, jeśli będzie walczył o opiekę naprzemienną. Bo same alimenty nie są dla mnie jakoś bardzo istotne, ale nieodpowiedzialnemu człowiekowi nie powierzę dzieci na dłuższy czas. Przynajmniej dopóki nie zmądrzeje, bo ogólnie nie mam zamiaru izolować dzieci od ojca lub utrudniać im kontaktu (gdyby on tego kontaktu chciał). Jednak na razie nawet zwierzaka nie zostawiłabym pod jego opieką, a co dopiero dziecko.

Błąd w moich relacjach z jm polegał na tym, że wszystkie emocje władowałam w jedną osobę. Porównywałam swój związek z innymi związkami i myślałam właśnie, że jest on dla mnie zdrowy. Nie spędzałam każdej chwili z jm, miałam swoje życie i swoich znajomych, prawie codziennie z kimś się spotykałam, nie ciągnęłam jm wszędzie za sobą, nie osaczałam go, mieliśmy swoją przestrzeń itp. Nie byłam toksyczna, ani nie byłam zazdrosna o to, że on spędza czas z innymi ludźmi. Nie nadskakiwałam mu też, byłam niezależna, nie usługiwałam. Sądziłam, że wszystko jest ok, skoro tak to wygląda. Natomiast okazało się - i rzeczywiście z tym się zgadzam - że emocjonalnie i tak ulokowałam wszystkie uczucia w jednej osobie i dlatego teraz mam wyrwę w swoim życiu. Niby spotykałam się z ludźmi, miałam znajomych, ale... no właśnie w pewnym momencie nie przechodziłam z nikim na bardzo bliski etap w relacji, bo do tej części wystarczał mi jm. Nie było to dla mnie dobre.

Przepłakałam kolejny wieczór. A po wczorajszym w miarę dobrym dniu myślałam, że może to jakiś przełom.

Pewnie, że dobrze Szkoda tylko, że Clyde był kochankiem Bonnie, nie mężem