Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

I bardzo dobrze, że się w końcu ta złość pojawiła. W złości przestajemy idealizować drugą osobę, poprzez nią wyrzucasz z siebie negatywne, a przy tym wyniszczające Cię emocje, a ponadto jej pojawienie się jest sygnałem, że weszłaś w kolejną fazę żałoby po związku, a to z kolei przybliża Cię do pogodzenia się z sytuacją, nawet jeśli za chwilę lub za czas jakiś powrócisz do rozczarowania i przygnębienia.

Nie potrzebuję tego, bo już wiem i czuję, że to jest koniec. To, że papiery zostaną podpisane niczego już dla mnie nie zmienia - ani w jedną, ani w drugą stronę. Nie rozmawialiśmy już chyba 2 tygodnie i obecnie wolę ten stan, niż gdybym musiała go teraz spotkać.

Bardziej jestem zła na niego. Na siebie może też, ale gdybym mogła cofnąć czas, to mając wiedzę, którą miałam, zrobiłabym dokładnie to samo. Czy idealizmu się wyzbędę to nie wiem. Nie chciałabym, bo on jest częścią mnie i ma wiele zalet. A związek rozpadłby się niezależnie od tego czy byłabym idealistką czy nie.

Dzięki, Edmund Dantes.

Jutro chyba będę musiała przyznać w pracy, że sobie nie radzę. We wtorek i czwartek nie zrobiłam kompletnie niczego, a te rzeczy, które miałam zrobić powinny być gotowe na jutro. O ile jakimś cudem tego nie nadrobię, to będzie klapa. A od rana nie mogę się skupić - tak jak zresztą przez cały ostatni tydzień.

W ostatnim tygodniu rozbiło mnie to, że jm wyjechał na majówkę ze swoją nową dziewczyną - wyjechał w miejsce, które było moim marzeniem i na które to ja go nakręciłam. Od kilku lat chcieliśmy tam jechać, tylko to daleka podróż, więc zawsze coś wypadało. Tak na marginesie - wypadało głównie jemu, nie mnie. W każdym razie po prostu sobie mnie zastąpił i zabrał kogoś innego. Kupił sobie też kota, którego ja zawsze chciałam mieć - on później zachciał, bo ja chciałam (jednak mieliśmy dużo psów, więc na razie nie planowaliśmy powiększania rodziny). Chodzą do mojej ulubionej kawiarni, gdzie kiedyś ich spotkałam. Jemu to miejsce było podobno obojętne. Dla niego to takie proste - spotkał kogoś nowego i robi z nią wszystko to, co chciał robić i mieć ze mną. A mnie całkowicie wyrzucił ze swojego życia. Broń boże żeby ktoś mu przypomniał, że istnieję. Moja złość się utrzymuje - może to i dobrze, bo jak nastąpi kumulacja, to z pewnością ją z siebie wyrzucę.

To jest dość naiwne założenie, że można się odciąć. Nie śledzę go, wywaliłam go ze znajomych, nie rozmawiam o nim, nie dopytuję, przerywam ludziom, którzy zaczynają mi o nim mówić. A informacje i tak docierają, nawet przypadkowo. Musiałabym wymienić wszystkich znajomych, powyrzucać ich z FB, odciąć się całkowicie od świata, nie wychodzić z domu itp. W końcu mimo tego, że mieszkamy w dużym mieście i nie chodzę tam, gdzie chodziłam z nim, to i tak na przestrzeni ostatnich 2 miesięcy kilka razy widziałam ich razem.

Heh, niesamowite prawda? (Trochę ironicznie to pisżę - pod jego adresem)
Wszystko to co było problemem (z Tobą) nagle jest możliwe i cudowne z kimś innym ;-)

To dość proste.To były Twoje pomysły,Twój entuzjazm  i mam na myśli że Ty byłaś autorką.
Teraz wyciąga je jak króliki z kapelusza i błyszczy nimi.

Napisałem to nie po to abyś wybuchnęła ,tylko spojrzała z innej strony.Zobacz ile wnosiłaś :-) To TY jesteś autorką, to TY potrafisz to tworzyć.Nie on.
Odtwarzać każdy umie.Tworzyć? ;-) Nie wszyscy :-)

Co do pracy - spróbuj zrobić jedną rzecz.Nie wychodzi od razu,ale z czasem tak i staje się bardzo skuteczne.

Kiedy zaczyna się ten potok emocji i myśli, pojawiający się w pracy - puść w myślach taki algorytm:

1."Co mam teraz do zrobienia?" (np.Grafik,tabelkę - czy to tam robisz)
2 "Jak mam to zrobić?"
3. "Czego do tego potrzebuję?"
4. "Koncentracja!"
5. "Robię"
I nie myśl o terminie wykonania.Termin jest tu i teraz.

Za każdym razem skup się na jednej linijce i dawaj sobie na głos w myślach odpowiedź.
I tak czynność po czynności. W pewnym momencie zaskoczy.

A co do informacji - świat jest bardzo mały.Z czasem zobojętniejesz, potem zaczniesz się nawet pod nosem z tego śmiać :-)

Lady, niedobrze się dzieje. Pisałaś wcześniej, że po majówce zaczniesz porządkowanie a zbierają się zaległości zawodowe. Usiądź, przemyśl, trzeba ustalić czemu jesteś w stanie podołać a co należy 'rozłożyć na raty'. Jeśli mimo wysiłku nie dasz rady wykonać tego co za ostatnie dwa dni Ci się zebrało - MUSISZ zrewidować sposób postępowania. Może lekarz ? Może powinnaś wyjechać ? A może ustalić plan i trzymać się go z bezwzględną precyzją ? Trzeba ustalić zadania na jutro, na pojutrze, na nadchodzący tydzień.
Może psycholog coś doda od siebie ? Jeśli czujesz, że jest gorzej - nie zwlekaj, koniecznie na wizytę.

Przedstaw mi cudowny sposób na pozbycie się złości, a zrobię to. Płacz nie pomaga, rozmowa nie pomaga, sport nie pomaga. Jak na razie innych pomysłów brak. Poza tym etap jakiejś większej złości mam dopiero od 2-3 dni.

Co do pracy - przez ostatnie 2-3 miesiące robiłam 1,5 etatu (czasami ponad). Od maja ucinam nadgodziny - pewnie jeszcze zrobię kilkanaście w tym miesiącu, ale to już będzie wygaszanie istniejących projektów. W każdym razie pomimo tego, że było ciężko poradziłam sobie i moja praca na tym nie ucierpiała. Natomiast teraz mam wyjątkowo trudne zadanie, na którym muszę być maksymalnie skupiona, najlepiej nieprzerwanie przez kilka godzin. Jak robię sobie przerwy, to muszę potem od nowa się wdrażać w to, na czym skończyłam i to sporo trwa, bo łatwo zgubić wątek. No ale jak już to zrobię, to będzie z głowy i później czeka mnie spokojniejszy miesiąc.

Wizyty mam w poniedziałki, więc akurat wypadnie jutro.

Zastanawiam się nad tym czy nie wziąć kilku dni wolnego w maju. Muszę poczuć się na nie gotowa. W każdym razie w tym tygodniu miałam w zasadzie 6 dni wolnego, tj. nieprzerwanego wolnego. Coś konstruktywnego robiłam jedynie w poniedziałek.

Cudownego (po co złośliwość? - pytanie retoryczne) sposobu nie znam, wiem jednak, że racjonalizacja i zajmowanie się zachowaniem innych osób skutecznie odcinają od swych uczuć i zachowań. Wiem też, że do kontaktu z własnymi uczuciami (także złością) należy 'wyłączyć' głowę.

Różne są sposoby odreagowania złości; płacz wydaje mi się być przypisanym innym niż złość uczuciom.

***
Jutro poniedziałek, czas z psychologiem. Powiedz, że chcesz (jeśli chcesz) popracować ze swą złością.

Znajdz kochanka.Nie kogoś do bzykania bez emocji ale kogoś kto bedzie rozumiał i wspierał.

Bo jest. Zęby na tym zjadłem.Przez przypadek i nieświadomie.Bez pobierania korzyści
Ot altruistycznie.Serio.

Wielu robi to niemal "zawodowo".Z korzyściami fizycznymi.
Tylko w mordę misia, raz nie wiedziałem że jestem kochankiem na pocieszenie ;-)
Afrodyzjak,to mało powiedziane.
Tylko Cslady - czkawką Ci się po tym odbije.Tu będzie miło ,namiętnie itp a potem dół nastroju.Bo to nie "on".
A jeszcze jak Ci się kochanek zaangażuje to...dopiero przyjdzie depresja.

Czyli nie jest tak źle jakby mogło się wydawać. Wcale, ale to wcale urlop nie miałby być poświęcony o rozmyślaniu o jm, a bardziej żeby sobie wziąć taki głęboki oddech w oderwaniu od wszystkich innych spraw.  A rozmyślać będziesz jeszcze nie raz, nie dwa. Na to akurat musisz być przygotowana.

Kochanków w roli zabawiaczy i wypełniaczy czasu zdecydowanie nie polecam. Raz, że drugi człowiek to też emocje, dwa na takie zabawy trzeba miec stalowe nerwy, a Ty póki co masz je zszarpane. Niepotrzebne Ci kolejne zakręcone emocje, i wszystko co z nimi jest związane, czyli wiadomo - komplikacje.
Głowa do góry.

Wiesz dlaczego Ci to napisałam Cslady?
Nie po to, by ktoś Cię zbawiał czy szarpal Ci nerwy.
Chodzi o to, że tak mocno zafiksowałaś się na mężu, jak w hipnotycznym śnie.
Trzeba czegoś mocnego, byś dostrzegła, że nie jest jedynym mężczyzną na świecie- i wcale nie najlepszym dla Ciebie.
Co jest poza jej standartami Olinko? Winna jest mężowi coś.? Ktoś każe szukać zajętego?
Każdy mężczyzna będzie chciał od niej duszy?
A Ona gotowa jest na związek?
5 X Nie.
Proszę nie wyciągać pochopnych wniosków
Skąd pomysł, że proponuję jej przedmiotowe potraktowanie kogoś czy poddanie się temu?
Uwieszenia się na kimś też nie.

Przecież chyba wszyscy doskonale wiemy, że gdyby o sam seks chodziło, to sprawa jeszcze mogłaby wydawać się całkiem czysta - seks i tylko seks, czyli zaspokajanie potrzeb obojga. Jeśli jednak w grę wchodzi angażowanie kochanka w emocjonalność (cytuję: nie kogoś do bzykania bez emocji ale kogoś kto będzie rozumiał i wspierał), to moim zdaniem jest to zwyczajnie nieuczciwe. Dlaczego? Bo żeby było uczciwe, to najpierw należałoby zamknąć za sobą poprzedni rozdział, w przeciwnym razie ten rozumiejący i wspierający będzie pełnił rolę plastra i/lub klina, czyli - dokładnie tak, jak napisałaś - zostanie potraktowany przedmiotowo. No chyba, że ma poczucie jakiejś misji zbawczej, wtedy a nuż w tej swojej roli doskonale się odnajdzie.

Olinko, podałaś 2 skrajności- 1 uważam właśnie  za szkodliwą i całe szczęście nieczęstą  a Morfeusz idzie w dobrym kierunku

Nie no spokojnie, chyba dobrze rozumiem, że Eli przede wszystkim chodzi o wyciągnięcie Lady, Twojej głowy spod oparów jm.
Chyba w podobny sposób usiłowałam znaleźć jakiś zapalnik dla Ciebie i w końcu doszłam, że chyba tylko czas. Bo wydaje się, że Ty wszystko masz pod kontrolą i utrzymane w ryzach ale... ale... hm..., coś mi nie gra. Jest jakiś element, który ZBYT MOCNO Cię trzyma przy jm, wiem, wiem, że każdy we własnym tempie wychodzi, ale... hm..., coś tu do zmiany na przyszłość jest, jak mi sie wydaje, hm..., albo jm był aż tak szczególną osobą, która tak idealnie wpisała sie w Twoją osobowość, że teraz odkleić jest ponadprzeciętnie trudno. Ale nie raczej, raczej to jakis rys Twojego charakteru jak mi sie wydaje, i oczywiście mogę sie mylić.

Poczyniłam już kroki prawne zmierzające do uporządkowania opieki nad dziećmi i alimentów. Nie będę tu o nich dużo pisać tak samo jak praktycznie nie piszę o dzieciach, ale chciałam tylko dać znać, że zmobilizowałam się w końcu, by poukładać pewne sprawy. Próbowałam jakoś uprzedzić jm, ale wszędzie mnie zablokował - już nawet na mailu i komunikatorach, choć kiedy ostatnio rozmawialiśmy to zapewniał, że przynajmniej te maila zawsze będzie odbierał, a "problem" jest jedynie z telefonem, bo kochanka go przegląda. Może do maili też się dobrała. W domu natomiast go nie zastałam. Nie mam zamiaru bawić się w jakieś dziecinne podchody i tropić go lub kontaktować się z nim przez jego rodziców - zrobiłam tyle, ile mogłam, by być w porządku. Jestem zawiedziona i rozczarowana jak sobie o tym wszystkim pomyślę.

Rozmawiałam o tym ostatnio z psychologiem. Ona twierdzi, że to, co robię, jest dla mnie dobre. Sporo ludzi odcięłoby się i jakoś bardziej zdecydowanie zamknęło etap, być może spotkałoby się z kimś innym, bo dla nich to byłoby pomocne i łatwiejsze. W moim przypadku to byłoby trudne, dlatego tego nie robię i wybieram rozwiązanie, które jest dla mnie łatwiejsze. Może czasami mam nadzieję, może nie uważam, że koniec naszej znajomości (nie związku, a znajomości) jest definitywny, może późno podejmuję jakieś kroki i długo byłam bierna, ale nie robiłam tego, by się zadręczać, tylko by sobie poradzić z całą sytuacją. I psycholog doradzała, żebym właśnie kierowała się tym, co sama uważam za słuszne i nie słuchała rad, które być może są dobre i pomogą komuś innemu, ale właśnie - nie pomogą mnie. A fakt jest taki, że to rozstanie jest najtrudniejszą i najbardziej stresującą sytuacją w całym moim dotychczasowym życiu. Pomimo tego nie brałam antydepresantów, nawet żadnych środków nasennych i jakoś funkcjonuję. Także moje podejście działa. No lepiej na razie nie będzie, bo żebym nie cierpiała, to musiałoby mi nie zależeć. Jednak nawet po mojej aktywności na forum widać, że ostatnio mam mniejszą ochotę, by się wygadać. A piszę tutaj głównie w momentach, gdy jest mi naprawdę źle.

Co do wyrzucania z siebie złości czy radzenia sobie z nią, to podczas wizyty nie dowiedziałam się niczego nowego. Usłyszałam jedynie o sposobach, o których już wiedziałam i których próbowałam.

Ostatnio psycholog zapytała mnie czy gdyby zaistniały idealne okoliczności, to czy wróciłabym do jm. Tzn. gdyby on zaczął mnie przepraszać, zerwałby z tamtą, kajałby się i chciał drugiej szansy. I jak się nad tym zastanawiam tak na co dzień, to moja odpowiedź brzmiałaby "to zależy", bo musiałabym rozważyć każdy scenariusz zanim podjęłabym jakąś decyzję. Natomiast jak to pytanie padło wprost i w 4 oczy, to zdziwiło mnie to, że miałam zupełnie klarowne myśli i zdecydowanie wiedziałam, że nie chciałabym już z nim być. Być może w głębi duszy już to wiem, ale jeszcze nie jestem gotowa na to, by tak ostatecznie sobie to powiedzieć i zamknąć drzwi. To postanowienie musi się "uleżeć" i dojrzeć.

CSlady mam taką małą refleksję :-)
Czytając Twój wątek zauważyłem sporą zmianę w kwestii takiej sytuacji która Ciebie spotkała.
Są rady ale przede wszystkim nie ma antagonizowania,jedynych słusznych rozwiązań itd.
To dobrze że rozwiązujesz wszystko w swoim tempie,na swój sposób i przede wszystkim skutecznie.

Wszystko w swoim czasie :-)
Krok po kroku.Bez uporządkowania podstawowych spraw, emocji , posegregowania zdarzeń - to byłoby jak zamiecenie pod dywan i udawania że jest ok.
Będzie dobrze Cs :-)

Cs Lady- wskazujemy tylko kierunek myślenia- nic na siłę.

Jak wyżej, kochanka pilnuje i finansów i jego samego. Poblokował Cię po jesteś dla żabci zagrożeniem. Ich dwoje przeciwko Tobie to nierówna walka ale możesz ją wygrać, Twoim trofeum będzie nie jeszcze mąż a Ty sama, Wasze dzieci. Bez względu na to jak ułoży się Tobie i Twojemu małżonkowi. Ktoś mądry mi kiedyś powiedział "o kogo walczysz?, przecież nie o męża sprzed zdrady bo on przestał istnieć wraz z krzywda jaką Ci uczynił, czy walczysz o nowego męża, którego nie znasz dobrze, mżę po zdradzie? czy o własne ego?"

Dokladnie. Nie zapominajmy, ze cslady jest poki co zona tego pana i jedynym "intruzem" jest ta zabcia z ktora obecnie zyje jm. Poza tym  maja wspolne dzieci. Fakt, ze cslady mimo calego tego bagna probuje sie kontaktowac z jm, informowac go o poczynaniach dotyczacych dzieci i zachowac jakies na miare mozliwosci cywilizowane relacje nie tylko nie ma prawa jej obciazac ale wrecz dziala na jej korzysc a jednoczesnie na niekorzysc pana meza. Wkoncu co to za ojciec ktory nie dosc ze  nie kontaktuje sie z wlasnymi dziecmi to uniemozliwia ten kontakt ich matce. Jesli ktores z dzieci zachoruje, ulegnie wypadkowi itp to nawet nie bedzie mial szansy sie o tym dowiedziec szybko na wlasne zyczenie. Dla mnie to bylaby nawet podstawa do ograniczenia mu praw rodzicielskich. Domyslam sie jednak ze cslady do tego nie zmierza.
Nie straszmy jej bezsensownie ze teraz jest na celowniku sadu i bedzie oskarzana o jakies nekanie. No bez jaj. Ona nie wysyla wiadomosci z pogrozkami czy obelgami tylko kontaktuje sie z  jeszcze prawnie swoim  mezem w kwestiach dotyczacych ich dzieci. Co wiecej ja cslady rozumiem i popieram takie dzialanie. Ona wcale nie walczy o meza. Mysle, ze finalnie wcale nie chcialaby z nim juz byc po tym wszystkim. Ona zwyczajnie stara sie zachowywac OK przez wzglad na to ze nie jest to jednak obcy facet tylko ktos kogo kochala/darzy nadal szczatkowym uczuciem, a przede wszystkim to ojciec jej dzieci i pewnie chce miec czyste sumienie ze w calej tej sytuacji nie grala dziecmi zeby mu dowalic krzywdzac tym samym je same. Niejedna kobieta nie tylko nie dazylaby do tego zeby ojciec mial kontakt z dziecmi ale wrecz go utrudniala na zasadzie "wybrales kochanke to wara od dzieci". Niestety te kobiety nie rozumieja ze takim postepowaniem krzywde robia nie tyle facetowi co wspolnym dzieciom.

Nie chcę być złym prorokiem, ale biorąc pod uwagę postawę męża autorki, jego całkowity brak skrupułów i brak jakiegokolwiek zainteresowania własnymi dziećmi, nie zdziwiłabym się, gdyby ten pan sam zrezygnował ze swoich praw do dzieci, dając tym samym kolejnego kopniaka jeszcze żonie.

Mając na uwadze dotychczasowe postępowanie jmęża Cslady można przypuszczać że prawa do swoich dzieci na dziś mało go obchodzą a co do obowiązków względem nich to akurat sąd się tym zajmie, wygląda na to że on wyznaje prapolskie obyczaje jak za Piasta że synów przejmował ojciec po skończonych siedmiu latach a dziewczynki to może wcale, a tak poważnie podejrzewam iż on w całym swoim bezsensie pamięta jednak że pod opieką żony dzieci są bezpieczne a że są za małe żeby próbować robić z nich sojuszników spokojnie zostawia to sobie na później

Pytanie, czy znalazłabyś na to czas, zwaźywszy,  źe pracujesz i masz na wychowaniu dwójkę małych dzieci.
Poza tym, nie w głowie ci teraz trele morele. Idž nadal swoją obraną drogą., którą osobiście popieram.

No i wzięłaś sprawy we własne ręce i tymi działaniami bardzo sobie pomożesz a jednocześnie określisz granice.
To, że Twój jm mąż Cię poblokował to jego problem, wszystkiego się dowie w swoim czasie.
Nie masz najmniejszych powodów do lęków, nie robisz nic wbrew prawu.
Wojny też tu żadnej nie widać , mogą być ewentualnie nieudolne próby "obrony" ze strony jm i jego jemiołki, ale tym nie ma co się przejmować, bo w sądzie nie siedzą głupi ludzie i raczej wiele takich przypadków widzieli.

Dla sprawy istotne jest co doprowadziło do rozpadu małżeństwa a nie co się wydarzało później .
Liczy się czas do zerwania więzi

Sądami się nie martwię.

Chyba rzeczywiście wezmę sobie choć 2-3 dni urlopu, bo ten tydzień mnie wykończył. Tak na co dzień jest czasami nawet znośnie, ale chyba już nigdy nie będę tak szczęśliwa jak byłam kiedyś.

Wszystko już będzie inne, Twoje spojrzenie na miłość, na siebie. Nauczysz się być szczęśliwą jak w powyższym poście, szczęście to szczęście, nawet jeśli zmieni się sposób jego postrzegania. Nie jestem jeszcze gotowa na własny wątek po ponad roku od odkrycia zauroczenia mojego małżonka. Po tym roku nauczyłam się płakać bezgłośnie, rzadko mi się zdarza ale wystarczy jeden tekst, który sobie przypomnę i znowu czuję ten sztylet w sercu. Nauczyłam się, wciąż się uczę być szczęśliwa, sama dla siebie, przez siebie, przeglądam się w lustrze uśmiecham do siebie. Sprawiam sobie przyjemności. Ten cios, ten ból, to piekło, mąż, ona, wbrew pozorom zamiast mnie zniszczyć (a tak się czułam przez kilka miesięcy) dali mi bardzo dużo. Dali mi mnie, mnie dla siebie, dla otoczenia i to poczucie, że o swoje szczęście musze zadbać sama, najpierw o tym czytałam na tym forum, żeby to w końcu zrozumieć. Jestem z mężem, wybaczyłam, nie zapomnę, nie da się, walczę ciągle, nie z nim, nie z nią, z sobą. Odebrano Ci miłość, odebrano Ci zaufanie, odebrano Ci ukochanego, nikt nie odbierze Ci Ciebie.

Chyba powoli staję się gotowa na to, by zamknąć etap. Kiedy wczoraj zobaczyłam zdjęcie kochanki z ich romantycznych wakacji podpisane "cigarette after sex", to jasne - obeszło mnie to - ale już nie tak jak kiedyś. Zrobiło mi się przez chwilę niedobrze, ale nie płakałam, zasnęłam normalnie i o dziwo nawet nie budziłam się w nocy. Nie byli też moją pierwszą myślą po przebudzeniu. Kiedy się obudziłam to pomyślałam o dzieciach i o tym, że pójdziemy dziś na spacer do Łazienek i kupię hortensje. Od wielu miesięcy miałam ochotę pospacerować po Łazienkach, ale kojarzyły mi się one z jm i sama myśl, że mogłabym tam iść była dla mnie bolesna. Dziś to zrobię.

Muszę przyznać, ciągle porównywałam się do kochanki i myślałam, że gdybym była taka jak ona, to jm nadal by mnie kochał. To będzie dla mnie trudne, gdy on weźmie z nią ślub i będą mieć dziecko, ale przeżyję. Myślę o tym, żeby zmienić miasto. Tutaj przyjechałam dla niego i stolica kojarzy mi się z nim. Jeśli do końca roku sytuacja się nie zmieni i on nie będzie kontaktował się z dziećmi, to nie ma sensu, żebym tu dłużej mieszkała. Nie wyprowadziłabym się, gdybym wiedziała, że zabieram dzieciom ojca, ale jeśli ten ojciec ich nie chce, to w sumie dlaczego miałabym wstrzymywać swoje życie i ciągle na coś czekać.

W sądzie wykorzystam to, co mam. A mam czym go uderzyć. Chciałam być w porządku i chciałam się dogadać. Teraz zmieniłam zdanie. Nie będę się jednak mścić - mogłabym wywlec to, co do mnie pisał, gdy już ją... uprawiał z nią seks. W tym wiadomości sprzed 2 miesięcy, które pisał do mnie, chociaż jednocześnie był już taaaak zakochany. Nie chcę być jednak przyczyną dla której rozpadnie się ich cudowny związek, wolę zająć się sobą.

Jeśli naiwnością i różowymi okularami jest to, że mu ufałam, dałabym sobie za niego rękę uciąć oraz to, że wierzyłam w naszą relację - nie chcę, by obecne doświadczenie to zmieniło. To, czego na pewno się nauczę po zakończeniu związku to lepsze radzenie sobie z poważnymi problemami. W sumie to była pierwsza  taka sytuacja w moim życiu. Z perspektywy czasu niczego bym nie zmieniła - długo się męczyłam i szarpałam, bo żyłam nadzieją, ale było mi to potrzebne. Gdybym szybko odpuściła, to byłoby sztuczne, nie w moim stylu i sama siebie bym oszukiwała. Wątpię w to, że jeszcze kiedyś z kimś będę, bo nigdy nie zależało mi na związkach tylko po to, by dzielić z kimś życie i nie być samemu. Nie mam chyba dostatecznej motywacji. Jm był dla mnie wyjątkiem, bo uwielbiałam jego towarzystwo. Jestem introwertykiem i chociaż lubię ludzi, to długie towarzystwo mnie męczy. Przy nim natomiast odpoczywałam. Rozumieliśmy się bez słów - do pewnego momentu, ale jednak to była aż dekada. Później on przestał mi mówić cokolwiek, więc to zrozumienie nie było możliwe, bo nawet nie dał mi szansy. 

Dziś mam wrażenie, że mogłabym mu powiedzieć, że chcę, by był szczęśliwy i że mogłoby to być szczere. Na razie pewnie to tylko chwilowy przebłysk i za godzinę lub dwie wrócę do złości lub smutku, ale póki co doceniam, że taka chwila i taka myśl w ogóle się pojawiła, bo to pierwszy raz. Wcześniej nie sądziłam, że wybaczenie mu będzie dla mnie kiedykolwiek możliwe. Teraz myślę, że kiedyś będzie. Może jeszcze nie teraz, ale za jakiś czas. Jeśli mu nie wybaczę, to nigdy tak naprawdę nie zamknę tych drzwi. A kiedy już to się stanie i wybaczę - wtedy będę silniejsza i gotowa na coś nowego.

Etapy przechodzi takie jak każdy i nikt jej nie wmawiał, tego co sugerujesz. Rzecz w tym, że na niektórych można utknąć, a niektóre niepotrzebnie pominąć. I jedno i drugie  szkodzi.

To ta sama wersja jm , tylko już nie w twojej drużynie jest . Tak u sam byk jak był z Tobą, ale wtedy taki był dla innych nie dla Ciebie.
On jest taki sam , tylko nie dla tej samej, niestety.
Ja mam podobne odczucia co do swojego jm.