Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

Oczywiście że tak. Skąd Ci przyszło Kejt do głowy, że zabranie czegoś z własnego domu to robienie na złość tamtej Pani?
To kochankom się chyba wydaje, że żony są tak na nich skoncentrowane.
Chodzi o to, by CSlady nie stwarzała sobie problemów większych niż ma.
Coś potrzebuję- krótki komunikat- po to wtedy przychodzę. jak zamknięte i zmienione zamki- służby pomogą.

No tak, szczerze to napiszę a obawiam się tutaj pisać ostro: naiwnie, naprawdę naiwnie. Mam wrażenie, że dojrzewasz dopiero. On jest dorosły, ukształtowany, to co z Niego ‘wylazło’ w odniesieniu do Ciebie było w Nim wcześniej – trzymane pod pokrywką i na uwięzi – nie było widać, nie było prawdopodobnie sytuacji gdy emocje brały górę i odzierały z układności. Może to tak jest, że chciał się przeglądać w Twoich oczach i być wysoko ocenionym i w końcu : przestał udawać lub przestał się oszukiwać ?  Może teraz wbija Ci te szpile aby poczuć się uwolniony od tego czasu gdy przywdziewał lepszą maskę ? Nie wiem czy przez ostatni rok to On zachowywał się dwuznacznie czy może Ty odbierałaś opacznie Jego zachowania i widziałaś to co bardzo chciałaś zobaczyć pomijając to czego nie byłaś w stanie przyjąć do wiadomości ?  Może On to widział, może dlatego okrutnie sprowadzał Cię w realia ? Może wcale Cię tak bardzo nie nienawidzi ale jest po prostu : bardziej byle-jaki niż sądziłaś ?
Krzywdzi Cię wiele miesięcy – sama to piszesz – dlatego tak wiele osób tutaj popycha Cię do działania, do oporu, do stawiania granic.
Hm…, no i w sumie sama nakreśliłaś deficyt – tylko On i związek z Nim dawał Ci pewność, Siebie na Nim oparłaś. No i faktycznie straciłaś grunt pod nogami.  Co (oprócz Niego) jest dla Ciebie ważne ?
Przeczytałam ten wątek raz jeszcze, szukając punktu zaczepienia dla Ciebie, ale nie wiem, nie umiem wykombinować co musiałoby się stać abyś odwróciła się od Niego i zajęła TYLKO SOBĄ, no i dziećmi.
Zauważ, jak chętnie rozwijasz wątki o związku z Nim albo o Nim, i jak 'przemykasz' bokiem popychana do działania, wiem, wiem, że trudno, naprawdę rozumiem, ale TRZEBA.

Cześć CSLady.

Jak mnie długo tu nie było. Dziś mi się akurat nudzi i myślę zajrzę - i pierwszy temat który otworzyłem to Twój.
Jest mi przykro, że Twoje życie potoczyło się tak a nie inaczej i mam nadzieje że dasz sobie rade(jestem tego pewien). Dlaczego? Bo czas leczy a Ty jesteś silną kobitką.
Pytałaś na początku jak bardzo szybko można sobie ułożyć nowe życie- myślę że on układał je sobie dużo wcześniej niż się zorientowałaś. Na doświadczeniu swoim i znajomych wnioskuję że Twój mąż już dużo wcześniej wiedział co chce zrobić. Tak to niestety bywa że przez zaufanie tracimy racjonalny sposób patrzenia na partnera. I jest to często powielany schemat. Jak to mówią: w pracy rutyna zabija (a ja zawszę dodaję: związki bardziej)
Co Ci mogę doradzić(ja przechodziłem przez to samo tylko w drugą stronę i byłem wtedy wrakiem psychicznym człowieka):
-Spróbuj podejść do tego na spokojnie. Teraz są emocję ale one z biegiem czasu opadną.
-Będziesz obwiniać się za wszystko co się stało i zadawać sobie tysiące pytań co mogłaś zrobić lepiej co nie ma już sensu - pomyśl co możesz zrobić teraz i w przyszłości
-Postaw kochankę męża do pionu i pokaż że to że się z nim rozstałaś wyszło Ci tylko na dobre
-Walcz o dzieci
-I najważniejsze: Dostaniesz tutaj setki rad, które będą Ci mówiły że masz być teraz OD RAZU silną, mocną i egoistyczną(w dobrym sensie) kobietą. Według mnie na to przyjdzie czas. Teraz najważniejsze jest to żebyś się pogodziła z tym co Cię spotkało(ja nie umiałem i się dla mnie to źle skonczyło), żebyś zaakceptowała tą rzeczywistość która jest. Bez tego nie ruszysz dalej a na resztę przyjdzie czas.

Trzymaj się ciepło.
planet

akceptacja to jest na końcu. I po złości na pewno. wszystko po kolei. Potrzebujesz czasu.

"Obecnie nie wiem. Wszystko jest mi obojętne. Tzn. wiele osób i rzeczy wydaje mi się, że jest dla mnie ważnych, bo dbam o nie i pomimo apatii jakoś wszystko ogarniam, ale nic mi tak naprawdę nie daje radości. Bardziej to robię na autopilocie, bo wiem, że coś powinno być dla mnie ważne."

    Na przykład rok temu mogłabym tak samo napisać, na tamtą majówkę wymyśliłam jazdę 1500 km w jedną stronę, pojechałabym na Gibraltar ale finanse nie puszczały, tydzień byłam nad Morzem Czarnym, najlepiej pamiętam drogę bo musiałam się skupić i droga mnie cieszyła, w drodze czułam się żywa, poza tym jakby mnie tam nie było. I nie wiem czemu zawdzięczam to że dziś czuję się o niebo lepiej ( nic nie zażywałam ani nie korzystałam z terapeuty) wiem że terapeuta może pomóc i warto korzystać, mnie jakoś przeleciało a czasami miałam niechęć z racji tego że kochanka jm to psycholog i  odrzucało mnie od takich pomagierów.
    To co sądziłam o tym co się stało, co uważałam na temat zachowań męża, kochanki, wszystko wyrzuciłam z siebie w kierunku męża, zaprawdę czasami z grubej rury i nie żałuję a lubię subtelność, delikatność i tzw klasę ale zaczęłam cenić również  zdrowie bo jak wiadomo zatrzymane emocje mogą doprowadzić do różnych fiksacji, ktoś mądrze napisał : albo ekspresja albo depresja - wybór Cslady należy do Ciebie

i

Olinko, uważasz, że kochanka stała się stroną dla Cslady, tylko dlatego, że ona się z nią się skontaktowała? w dodatku w tak prymitywny sposób? Jaką ona jest dla niej stroną?
Czy uważasz, że to jest powód, żeby Cslady zniżyła się do jej poziomu?

No, do czego wy ją namawiacie? Po co ona ma iść do tego domu? żeby się popłakać, pokrzyczeć i się poniżyć?
Przecież on zdania nie zmieni, jest zakochany. Nie wiecie jak to jest?

Cslady, nie rób nic, co byłoby wbrew Twojej woli. Z tego co czytam, wnioskuję, że masz klasę, cierpisz - wiem, ale to minie. Wszytko mija, czy dobre, czy złe, mija... pozostań sobą, bo to wszystko co masz.

"Nie dyskutuj z debilem! Najpierw sprowadzi Cię do swojego poziomu, a potem pokona doświadczeniem"

A może jednak nie chcesz przestać istnieć ? bo przecież chodzisz na autopilocie a nie płytko oddychasz pod kołdrą, bo przecież patrzysz w lustro i świetnie wyglądasz a nie masz poszarzałej twarzy i tłustych włosów.
Na ile ten autopilot to świadomy autopilot ?
Zauważ, jak niełatwo poddawałaś się w walce o jm, jak długo nie chciałaś się poddać przede wszystkim.

A kto tłumi w sobie emocje? Nigdzie nie napisałam, że cokolwiek tłumię. Tak ogólnie nie jest dla mnie istotne zachowanie klasy lub to, co wypada, a co nie. Nie udaję, że jest ok, bo nie jest. Po prostu kiedy ostatnio rozmawiałam z jm twarzą w twarz i on powiedział mi kilka nieprzyjemnych rzeczy, to czułam pustkę. Gdybym była wtedy wściekła, to bym mu wykrzyczała wszystko w twarz. Gdybym była zrozpaczona, to nie powstrzymywałabym się, by coś powiedzieć. Tylko ja stałam i w ogóle nie wiedziałam co powiedzieć. Tak wygląda każda moja konfrontacja z nim. Ja już mu wszystko powiedziałam, co miałam do powiedzenia, bo próbowałam z nim rozmawiać przez rok. Nie ma niczego, czego by nie wiedział. Nie mam czego mu wykrzyczeć. Gdybym się spotkała z nim i kochanką, to by wcale nie wyszło tak jak Wy myślicie, że by wyszło. Teraz jak widzę jm, to jest dla mnie jak obcy człowiek. Co ja mam mówić obcemu człowiekowi, skoro jego to wcale nie obchodzi?

Uregulowanie spraw prawnych - ok, trzeba załatwić. Postawienie granic, żeby jm mnie nie nachodził lub żeby kochanka nie wydzwaniała - już mu/im napisałam, że sobie nie życzę i na razie jest ok. Jeśli chcę mu coś napisać/ przekazać, to robię to - nie dbam o delikatne uczucia jego kochanki. Natomiast nie mam po co jechać, by się z nim zobaczyć, bo nie mam mu już niczego do powiedzenia. Może chciałabym o kilka rzeczy zapytać, ale pytałam wiele razy i wiem, że tych odpowiedzi zwyczajnie nie uzyskam.

Chciałabym mieć nadzieję na to, że kiedyś będę szczęśliwa. Nie mam jej. Co najwyżej nie mogę wykluczyć, że może kiedyś będę, bo przecież tego nie wiem. No ale to nie to samo, co nadzieja. A istnieć muszę - mam przecież dzieci i dla nich muszę się jakoś ogarniać.

QuQu, każdy przecież jest inny. Ja bym np. ze 2 razy dziennie tuptała do tego "mojego" domu, chociażby kwiatki podlewać. Po jednym, żeby na dłużej starczyło. Może jakieś przemblowanie bym czasem zrobiła?. I pościel w sypialni zmieniła na taką w różowe słoniki? Bardzo by mnie cieszyło, gdyby wtedy było to dziewczę. Mogłabym z satysfakcją powiedzieć, że mi się zamarzyły słoniki w sypialni w moim domu, to sobie robię. I planuję też na ścianach. A co! Mi by to pomagało. Wredotę mam we krwi. Ale całkowicie rozumiem, że dla kogoś innego takie zachowanie byłoby samoudręczaniem się.

Cslady jest całkiem świadomą siebie istotą, więc jak mówi, że coś jej lub do niej nie pasuje - wierzę, że tak jest faktycznie. A może to po prostu nie ten etap. Chyba patrzymy na tę sytuacje ze złej perspektywy czasowej. Dla postronnego obserwatora od ich rozstania minął rok. Ale... minęły 2-3 tygodnie od faktycznego rozstania. Tego w głowie Cslady. Więc, tak naprawdę, to bardzo świeża sytuacja. Szkoda tylko, że wcześniejszy etap nadziei był tak bardzo wyczerpujacy emocjonalnie i fizycznie.

Cslady, nie musisz mieć nadziei na to, że kiedyś będziesz szczęśliwa. Twoja akceptacja prawdopodobieństwa, że to możliwe na razie wystarczy

Przecież już określiłam granice. Mam też postanowienie, by olać jm i nie pisać do niego więcej. Biorąc pod uwagę fakt, że wczoraj nagrałam mu wiadomość, to postanowienie wydaje się na razie kruche. Zobaczymy jak wyjdzie w praniu. Nie masz jednak racji co do tego, że nie chcę zakończyć tego związku w głowie. Bardzo, bardzo chciałabym go zakończyć i uwolnić się od jm. Problem w tym, że myślę tak przez większość czasu, ale nie przez cały czas. Nadal mam momenty, które mnie cofają, jednak patrząc z perspektywy ostatnich tygodni jest tych momentów stopniowo coraz mniej. To nie działa na zasadzie, że postanowię sobie, by zakończyć związek w głowie i tak będzie. Nic co dotyczy emocji tak nie działa. To jest proces. I tutaj zaufam sobie, bo sama najlepiej wiem, co czuję i najlepiej się znam. Mnie wszystko zajmuje dużo czasu - nie zakochuję się od razu, moje zaufanie zdobywa się powoli i też bardzo powoli odpuszczam i późno tracę nadzieję (co widać na przykładzie tego roku). Dlatego zamierzam przez to przejść we własnym tempie, bo tempo innych osób zwyczajnie nie jest dla mnie. Żeby przejść ten proces w sposób zdrowy i definitywny, to musi trochę potrwać. Poza tym czuję, że się zmieniam - jestem już zupełnie kimś innym niż byłam 2 lata temu. Ten rok zmienił mnie bardzo i tego też nie chcę przyspieszać - raczej obserwuję swoje reakcje w różnych sytuacjach i zastanawiam się kim chcę teraz być. To jest dla mnie ważniejsze niż odwracanie swojej uwagi niepotrzebnymi potyczkami i konfrontacjami z jm. Na tym się skupiam, a nie na płakaniu do depresyjnych piosenek. Nie wiem jeszcze kim chcę być i jakie mam cele, takie cele tylko dla siebie. Szczerze - nie mam pojęcia. Zastanawiam się nad tym od 2 tygodni i trudno mi cokolwiek wymyślić. Dlatego tłumaczę, że to odcięcie się i ruszenie do przodu wymaga w moim przypadku nie konfrontacji, ale tego, żebym sobie wszystkie rzeczy na spokojnie poukładała w głowie. Inaczej to będzie sztuczne i oszukane. Czasami faktycznie mi się wydaje, że gdyby jm udzielił mi jakichś odpowiedzi czy zrobił x lub y, to łatwiej byłoby mi zamknąć ten etap. Jednak to nieprawda, on jest już w tym wszystkim nieistotny, tylko czasami jeszcze kurczowo się trzymam myśli, że kiedyś był istotny.

Dziś jestem zła na siebie. Zła za to, że przez ten rok miałam nadzieję i chciałam walczyć. Może tego nie żałuję, bo przynajmniej wiem, że próbowałam, ale jak można przez rok głęboko wierzyć, że wszystko się uda? Myślałam, że przetrwamy każdy kryzys. Czułam się pewnie, bo zbudowaliśmy związek na przyjaźni. Okazało się, że to i tak nie było nic warte. Może ja się po prostu nie nadaję do związków. Dla mnie to wszystko jest proste, gdy mi na kimś zależy.

Cslady, myślę że dobrze robisz. Nigdy nie rob nic wbrew sobie, bo potem kto będzie ponosił konsekwencje Twoich działań, nie osoby z forum, tylko Ty sama. Kiedyś czytałam wątek osoby, gdzie kilkanaście osób komentowalo, na pewno chciały pomóc, skłonić do działania, a autor, poczynił parę ważnych kroków i czekał cierpliwie. Ludzie aż kipieli,  że brak działania, że sobie szkodzi, a on zrobił co sam uważał że powinien i obserwowal. I co? Wszystko ułożyło się tak jak powinno. A gdyby posłuchał, nakręcił się, to potem kto zostałby z problemami? Z reszta cslady myślę że wszystko się poukłada, powoli, małymi Twoimi krokami do przodu, terapia, praca, dzieci i staniesz mocno na nogi  jestem pewna że dasz sobie radę.

Znam to, sceneria ( i scenariusz i aktorzy no i podejście) oczywiście inna była u mnie ale ta chęć uwolnienia prawdopodobnie bardzo podobna – to uwolnienie samo przyszło, myślę, że czas zadziałał, banalne i prawdziwe.

W ostatecznym podsumowaniu – raczej nie będziesz tej zmiany żałować, ale już nigdy nie stworzysz związku tak, jak ten, który się posypał, i to też należy przyswoić – że trzeba być otwartym na SWOJE nowe reakcje ale… hm…,chyba jednak nadmiernie nie analizować.

Nie oceniaj się tak surowo, ja bym Ci dała za to plusa , prawdopodobnie jest tak, że nie umiałaś ocenić właściwie wartości tego związku ale Twoja, hm…, no nie wiem jak to dobrze ująć, ‘waleczność’, ‘fakt nie poddania się’, ‘danie szansy i bycie otwartym na jm’ jest ok, nie machnęłaś ręką na ostatnie 10 lat życia we dwoje, wyciągnęłaś tą rękę – to niełatwe.

Bardzo wątpię, coś mi się wydaje że się bardzo nadajesz .

No właśnie ni chodziło mi o rozkmninianie jego osoby czy szukanie czyichś win.
Czujesz się niepewnie, bo zaskoczona czymś  nagłym i niezrozumiałym. Gdy klocki się poukładają, niepewność zniknie
Wg. mnie- nie przestaje się nagle kochać..Tylko że ludzie różne rzeczy rozumieją pod słowem miłość. Jeśli w tej całej ciężkiej sytuacji Ty swoją miłość przetestowałaś, to wiesz, że jesteś do niej zdolna mimo zranienia- i  to jest cenne odkrycie- dlatego Random pisze że nadajesz się do związków- i to bardzo Bo tak naprawdę Ci co nie potrafią kochać się nie nadają. A jak się potrafi kochać, to traktuje się ludzi z którymi żyjesz z szacunkiem- zwłaszcza byłą żonę i matkę dzieci.
Nie sądzę, że wszystko było oszukane w Twoim związku- po prostu mąż okazał się słabym ogniwem i w końcu musisz mu to wybaczyć i zaakceptować, by pójść dalej. Podczas tej rozmowy, gdy się trząsł przed Tobą- mówiłaś, że Ci go żal.. tak powinno Ci być go żal.. To, że On nie umiał Ciebie kochać, nie znaczy, że Ty nie jesteś godna miłości

Odpuszczam już. Przez ostatnie miesiące ciągle na coś czekałam - obiecywał mi, że się spotkamy, porozmawiamy, jakoś to ułożymy. Ciągle przekładał wszystko o tydzień i wymyślał coraz to nowe powody. Teraz już nie mam na co czekać. Zawsze myślałam, że kocham go tak bardzo, że chcę jego szczęścia i jeśli przyjdzie co do czego, to pozwolę mu odejść. Myślałam, że to przyjdzie mi naturalnie. Okazało się, że długo nie umiałam odpuścić i zatarła mi się granica między tym, kiedy trzeba walczyć, a kiedy się poddać. Przecież on od dawna był szczęśliwy, tylko z kimś innym. Może moja miłość nie była idealna, ale teraz już pozwolę mu odejść. Pisałam, że w piątek nagrałam mu wiadomość. Powiedziałam w niej, że nadal mi na nim zależy i jeśli chce, to jeszcze możemy wszystko odbudować i porozmawiać. Jeśli nie, to już nie czekam. Musiałam mu to jeszcze powiedzieć zanim ostatecznie stanę na własne nogi, choć być może znowu się poniżyłam.

Co do przyszłych związków, to nie sądzę, bym chciała takie mieć. A już tym bardziej nie myślę o tym w kontekście "leczenia się" z jm. Ok, chcę zaakceptować to, co się stało. Chcę żyć dalej, uśmiechać się i być zadowolona z tego, w jaki sposób spędzam czas. Natomiast pomimo tego jak mnie jm potraktował, to nie zmienia moich uczuć. On był miłością mojego życia. Nigdy nie był dla mnie jedną z opcji. Wszystko inne, co próbowałabym teraz budować, byłoby zwyczajnie oszukane. Nie przeszkadza mi myśl o samotnym życiu. Chciałabym jedynie nie cierpieć. Wystarczą mi spokojne dni, gdy nie będę zbyt dużo o nim myśleć. Wystarczy mi,  jeśli znowu nie rozpadnę się na kawałki, gdy on założy drugą rodzinę.

Bardzo dobrze zrobiłaś, że idąc za tym, co czujesz, nagrałaś tą wiadomość.
Inaczej zostałaby w Tobie taka myśl- mogłam dać szansę, czegoś nie wykorzystałam. On Ci po czasie nie wyrzuci, że skreśliłaś Waszą rodzinę,
Nie żałuj. sprawdziłaś wszystkie kąty. żadne poniżenie.

Leczyć się kimś po jm? niech Cię ręka boska broni ..
To nie o to chodzi. Ale jak zrobisz miejsce w głowie i sercu to.. życie nie znosi próżni.

Lądowanie będzie miał takie- jaki będzie u Ciebie klimat- dla niego- czuję że zimowy..Jak w Grze o Tron- zima długo nie nadchodzi, ale jak nadejdzie to nic jej nie zawróci.

Błąd czy nie - powiedziałam wszystko co chciałam. Nie było to zapewnienie o tym, że będzie miał miękkie lądowanie czy że będę na niego czekać.

Chodziło mi o to, że nie zależy mi na tym, by szybko wyleczyć się z jm tylko po to, by wejść w nowy związek. Chcę się wyleczyć dla siebie, ale nie myślę o żadnych związkach.

Dlaczego? Powiedziałam wszystko to, co chciałam mu ostatecznie powiedzieć na pożegnanie. I tak - to już było ostatnie wyciągnięcie ręki. Raczej czysto symboliczne, bo wiem, że niczego ono nie zmieni.

Wyłącznie dlatego, że w każdej skupiłaś się na innym przekazie .

Samo nagranie pozwoliło Ci wyrzucić z siebie to wszystko, czego jm nie dał szansy powiedzieć prosto w oczy. Gdybyś nie ubrała tego w słowa, to gryzłabyś w sobie, co nie jest dobre i niczemu nie służy, wręcz przeciwnie.
Moim zdaniem nawet jeśli teraz nie zrobi to na nim wrażenia, to przyjdzie taki moment, że dotrze do niego co zrobił i co zostało tam powiedziane. Słowa bywają ulotne, zwłaszcza jeśli z jakiegoś powodu są niewygodne i człowiek nie chce ich pamiętać, a nagranie pozostanie, a w nim Twoje emocje. To takie moje drobne przemyślenie.

Edit:
Mój post był bezpośrednią odpowiedzią na słowa Cslady, napisałam go nie czytając przedtem Twoich, Feniks, słów, za to widzę, że mamy bardzo podobne zdanie i to nie tylko w kwestii słuszności podjęcia decyzji o nagraniu wiadomości.

Otóż to. Osobiście jestem zwolenniczką otwartego mówienia o tym, co się myśli i czuje, wtedy wszystko jest klarowne. I tak jak wcześniej odnosiłam to stwierdzenie do sytuacji, w której uważałam, że warto, by Cslady wyraźnie zaznaczyła, że coś wywołuje u niej dyskomfort, dlatego nie życzy sobie, by naruszano tę granicę, tak i tutaj, kiedy mowa o gotowości do konstruktywnego dialogu. Taka otwartość i szczerość naprawdę się w życiu sprawdza, niestety druga strona danej relacji nie zawsze jest na to gotowa i/lub wystarczająco dojrzała, by to zrozumieć i docenić.

---------------

No masz, zaraz krzyczą!  
Dubel już usunięty, Panie Dantesie . Dziękuję za czujność, ale tu nie człowiek, a technika zawiodła . Choć rzecz jasna mój błąd, że tego nie zauważyłam.
Na marginesie i już całkiem poważnie - takie duble, jak mój, zwykle nie są zamierzone, a wynikają z problemu, jaki występuje podczas wklejania posta, dlatego świadome traktujemy je jak błąd systemu i wszystkim grzecznie usuwamy bez jakichkolwiek upomnień.
Szach i mat!

Jak dla mnie, to było działanie podyktowane emocjami, bez obróbki „logicznej”, ale z uwagi na sytuację to jak najbardziej to rozumiem, bo trudno, gdy dotychczasowe życie się sypie, być logicznym.

Zauroczenie, które trafi na podatny grunt, czyli wzajemność, trwa przeważnie kilkanaście, kilkadziesiąt miesięcy, więc piłka wciąż jest w grze. Przed Twoim mężem jeszcze jest odkrycie, że ta wielka miłość to mu się tylko wydawała :-D
Inna sprawa, cslady, że Ty teraz zachowujesz się tak, jakbyś chciała wygrać konkurencję z kochanką i udowodnić sobie, że jednak Wasza miłość była prawdziwa i silniejsza niż jakieś zauroczenie. Jakbyś w ogóle nie patrzyła, co oznacza próba budowania związku na nowo z osobą, która potraktowała Ciebie w tak perfidny sposób, bez szacunku to raz, ale bez grama empatii, bez liczenia się z Twoimi uczuciami. Jak żyć z kimś takim po czymś takim?

Skąd mogę wiedzieć jak wygląda odbudowa takiego związku, skoro nigdy nie próbowałam? To, że coś potencjalnie byłoby trudne nie oznacza, że nie warto nawet spróbować. Definitywnie rozstać się można zawsze. Poza tym ja się nad tym nie zastanawiam, bo on nie chce niczego odbudowywać. To nie jest obecnie realna możliwość. Dlatego mogłam powiedzieć, to co chciałam powiedzieć, ulżyło mi, że chociaż spróbowałam wyciągnąć rękę i tyle. Moja "oferta" ma termin ważności i to nie jest tak, że jak on za rok się obudzi, to rzucę dla niego wszystko.

No niestety tak jest. Ja co prawda wcale za jm nie latałam, gdy on poszedł w tango - dałam mu przestrzeń, nie podstawiałam pod nos obiadków, nie usługiwałam itp. A i tak powiedział mi, że to, że w ogóle próbuję z nim rozmawiać i dowiedzieć się co jest nie tak, jest super nieatrakcyjne.

Pewny to może jest, ale myślę, że obecnie on ma to gdzieś. Nawet jak już nie będę się do niego odzywać i zacznę żyć swoim życiem, to po nim to spłynie. Zapytajcie mnie o to za kilka miesięcy, ale jestem pewna, że tak to będzie wyglądało. Jemu już po prostu nie zależy i tyle. Z dziećmi się nie widuje. Pewnie ma zakaz. Skoro nie może nawet do mnie pisać, to jak miałby się z nimi zobaczyć?

Mnie nawet nie chodziło o to, że będzie chciał wrócić, czego jednak absolutnie nie wykluczam, ale że jak już kurz tych silnych emocji opadnie, to w końcu dotrze do niego jakim człowiekiem się okazał i w jaki sposób Cię potraktował. Może to naiwne, ale ja po prostu zwyczajnie nie wierzę, że może to po kimś spłynąć bez najmniejszej refleksji.

Jakież to schematyczne! Sam boi się podjąć decyzję, dlatego prowokuje, żebyś Ty zrobiła to za niego. Mało tego, potem będzie, że to Ty zmusiłaś go do wyjścia z domu, więc co on biedny miał zrobić?

Zanuci "I'am just a human after all,don't put your blame on me..." ,rzuci "Było minęło, znów chce być z Tobą"

CsLady - zastanawianie się ,co i czemu mu chodzi po glowie - to strata energii i uwagi które powinnaś wykorzystać na siebie samą.

Nie nazwałabym tego przyznaniem się do błędu. On jedynie skoczył w bok, kłamał, czekał aż sama zerwę i się odczepię. Zresztą niech sobie robi co chce.

No to tak nie działa. Nawet jeśli wróciłby do mnie na kolanach, to przecież nie zmieni faktu, że nie byłam ważniejsza niż kochanka i że okazał się słabym partnerem i ojcem.

Bardzo bliskie memu myśleniu jest to, co napisała Feniks. Tym bardziej, że wzmiankowany mąż daje coraz to nowe dowody na to, że mentalnie i emocjonalnie oczadział, a zatem działa w afekcie. Afekt, jak każda emocja "sublimuje", najczęściej z siłą wprost proporcjonalną do siły emocji jakim ulega... A że pan małżonek jest człowiekiem bardzo młodym, który mężczyną i ojcem stawał się przez ostatnie 10 lat u boku Cslady i pewnie nie zaznał dotychczas owoców z innego ogrodu rajskiego, więc i zachowuje się jak spuszczony z łańcucha Burek - ucieka, aż się za nim kurzy, gna na oślep, utytła się w błocie, sponiewiera, pokaleczy, zgłodnieje i pewnie powróci... 

Z jedną tylko kwestią zawartą w poście Feniks bym polemizowała. Tak, jak nie jest możliwe określenie czasu potrzebnego Cslady do odrodzenia się po tej zdradzie, tak trudno oczekiwać, by stawianie ultimatum gościowi, który właśnie teraz jedzie na endorfinach i do którego nie docierają żadne impulsy szukające reakcji w częściach ciała leżących powyżej paska od spodni, miało jakikolwiek sens. On jest teraz chory na tę dziunię. Ma erotycznego rotawirusa: biegunkę chuci i rzyganie tęczą nowej "miłości", a w konsekwencji totalne odwodnienie mózgu...

Dlatego też próby nawiązania z nim obecnie jakiegokolwiek kontaktu są podobne do wysyłania sygnałów cywilizacji pozaziemskiej i w takim samym stopniu skuteczne...

Niezależnie od postępków pana męża, krętych dróg jego bezmyślności i oczekiwania na czas jego opamiętania, dobrze, że Autorka znajduje w sobie przestrzeń na przeżycie różnych stanów, nawet jeśli teraz są to "stany zjednoczone": złości, rozczarowania, smutku, nadziei, tkliwości i czterdziestu pięciu innych...

W sumie masz racje Auroro, ze pan maz jest obecnie tak "oczadziały" miloscia do nowej damy, ze raczej zadne komunikaty do niego nie dotra.
Ja natomiast bede polemizowac ze zdaniem cslady, iz nie ma opcji by maz nie obudzil sie za jakis czas z reka w nocniku odkrywajac ze tamto z kochanka to jednak byla usterka a nie love. Co z tego, ze sa ze soba juz rok czy dwa. Z cslady jm byl 10 lat, chcial slubu i dzieci a finalnie okazalo sie, ze jemu sie tylko to wszystko wydawalo. Tymbardziej po 2 czy 3 latach moze mu sie zdarzyc podobna "pomylka" z nowa pania.
Nie pisze tego zeby dawac cslady jakies "nadzieje" na powrot wiarołomnego meza.  Predzej chcialabym ja przygotowac na to, ze taki scenariusz jest realny i moze okazac sie sporym dylematem.

Myślę, że w końcu nadejdzie ten moment. Na razie jeszcze nie jestem pozbierana, więc stosunkowo łatwo byłoby mi dać szansę, bo przecież i tak gorzej już być nie może. Zresztą może i bym nie dała - takie rzeczy trudno przewidzieć, dopóki nie stanie się przed wyborem. Już się kiedyś zapierałam, że wiem co zrobię i jak się będę czuć w danej sytuacji - życie pokazało, że pojęcia o tym nie miałam.

Natomiast fakt jest taki, że jak się z tego bólu choć trochę "wyleczę", to stopniowo zacznę mieć coraz więcej do stracenia, jeśli chodzi o ewentualne próbowanie od nowa. Trudne jest to wszystko.

Teraz to wydaje mi się nierealne, że kiedykolwiek znajdę. I jak już przez chwilę było lepiej, to teraz chyba wróciłam do punktu początkowego. Nie mam już sił.

Hm..., Lady, zgotowałaś sobie długodystansowe rozstanie na raty - to MUSIAŁO się odbić na zapasach energii, no nie ma zmiłuj, i akurat to wydaje mi się niepokojące, bo Ty potrzebujesz stabilności bardzo, bardzo jak mi się wydaje, no i do tego musisz tworzyć stabilność dla dzieci.
A może potrzeba Ci stałej obecności kogoś kto wraz z Tobą podejmuje działania porządkujące ?
Czy ciągle analizujesz jm ? - Może to trzeba odpuścić ?