Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

To jest tylko kolejny dowód na to jak bardzo tej kobiecie brak klasy, choćby elementarnej. Tym niemniej dziś ścięło Cię to z nóg, ale wiesz, że ostatecznie działa to na Twoją korzyść? Im więcej ona odstawi takich numerów i im więcej będzie robić jazd, tym szybciej M. otworzą się oczy, że ten nowy nabytek wcale nie jest ani tak kryształowy, ani tak wspaniały jakim go te sławetne różowe okulary ukazały.
W każdym razie to czego doświadczasz niewątpliwie jest przemocą psychiczną i nie ma znaczenia czy wychodzi od niej, czy od niego.
Ze swojej strony proponuję wyraźnie zaznaczyć, że nie życzysz sobie żadnych prób kontaktu z jej strony. I niech to będzie pierwszy krok obrony przed ewentualnym stalkingiem, który w przyszłości może mieć miejsce. Ten typ tak ma i nie wiesz do czego ta kobieta zdolna jest dalej się posunąć.

@Lady, ograniczaj kontakty, mam wrażenie, że kochanka rozszerza swoje terytorium - niedobrze, nie można dać się wciągnąć w tak prowadzoną grę. Jm kryształowy nie jest - zdecydowanie ON nie powinien pozwolić na udostępnienie Twoich wiadomości, chyba wiedział do jakiego stopnia to będzie bolesne dla Ciebie ?  Kochanka chyba czuje się niepewnie, niezależnie od tego, że wykazuje się brakiem elementarnych zasad zachowania. I nie ma co się dziwić, zawsze i obiektywnie dzieci będą Cię łączyły z jm - nie da sie tego zignorować.
Spróbuj ustalić granice, plan postępowania, ważna jesteś TY. Co się może dziać gdy Oni oboje wytoczą przeciwko Tobie działa ? Nie mają oporów przecież - jm omija Cię w miejscach publicznych a kochanka pozwala sobie na telefony do Ciebie...
@Lady, musisz być wyspana, silna, z jasno sprecyzowanym poglądem odnośnie planu wychowawczego dla dzieci na najbliższy czas...

Pozwolę sobie zacytować wpis Mariusza Szczygła z Instagrama:
"Równo cztery lata temu, kiedy byłem w najgorszym momencie swojego życia, chciałem pocieszyć przyjaciółkę a teraz widzę, że i samemu sobie uporządkować rzeczywistość. Więc napisałem taką zwyczajną nienapuszoną - sądzę - myśl*. Przyszła mi do głowy w ułamku sekundy. Jest chyba oczywistością, a zrobiła ze wszystkich zdań, jakie napisałem największą karierę."

*"Wszyscy jesteśmy dla siebie tylko etapami"

Crazy samoyed Lady, trzymaj się ciepło i mocno. Trzymam kciuki, by ulga przyszła jak najszybciej.

Lepiej byś się z przystojnym kolegą na spacer wybrała tak by wszyscy widzieli . To powinno wyzwolić pewne reakcje.

Cs lady,
Śledzę Twój wątek z zainteresowaniem, bo sama przeżyłam kiedyś zdradę, ale mój mąż się wycofał z romansu. Wiem, że pomyślisz, że łatwo mi się mówi, bo się pokajal, zrozumiał i został, ale chciałam Ci pokazać jeszcze inną stronę, do której Ty tak bardzo tęsknisz. Fakt, moje dzieci mają ojca na codzień, ale doskonale Cię rozumiem co to znaczy olewka tatusia, bo kiedy był zakochany, nie było ważne nic ani nikt, a po wyprowadzce u mnie były tysiące pytań, bo dzieci były starsze. Już ktoś Ci to napisał, łatwiej im będzie, żyjąc z kochającą mamą i od czasu do czasu z panem-tata. Pytania zawsze będą, pójdą do szkoły, na to zdążysz się jeszcze przygotować. Ale ja nie o tym. Ja o tym, jak wyglada życie z człowiekiem po zdradzie. Myślisz że byłyby Ci łatwiej wybaczyć i zapomnieć gdyby nagle wrócił i przepraszał? Wcale nie jest łatwiej!!!!!
to nie tylko moja opinia. To ogrom pracy nad sobą, na związkiem, nad pokonaniem demonów , które nawet po latach wracaja, odbudowa samooceny, pomijam jakiekolwiek zaufanie. Wiem, że jest Ci zajebiście ciężko, ale  nie potrafię zrozumieć dlaczego nie chcesz zaakceptować tej sytuacji (rozumiem że przez wzgląd na dzieci) ale u Ciebie sprawa trwa ponad rok. Fajnie że pokazujesz klasę i honor. Ale nie rozumiem dlaczego nie walczysz o siebie i dzieci. Nie próbujesz się odciąć emocjonalnie od człowieka który jasno zaznacza że Cię nie kocha. Myślę że za jakiś czas zrozumie co jest w życiu ważne i będzie chciał kontaktu z dziećmi, ale czy nie lepiej dla Ciebie byłoby się do tego czasu otrząsnąć i cieszyć się życiem, z dziećmi, po prostu. Nie wiem, jakieś kluby mam, zajęcia fitness, joga, bo mam wrażenie że zaczęłas pielęgnować swoje uczucia do niego, a to nie działa korzystnie. On to czuje. Przynajmniej czytając twoje wypowiedzi mam takie wrażenie. On jest na fali, wie, że jeśli napisze lub zadzwoni to ty zawsze będziesz. Zaskocz go. Sama wykasuj numer. Jedź do tego spa. Zadzwoń do teściowej, wcześniej, że np za tydzień na weekend przywieziesz dzieci, żeby dała mu znać, bo Ty nie masz z nim kontaktu. Że to jest jego czas, bo potem jedziesz z nimi gdzieś i Was nie będzie. Zacznij wyznaczać reguły. W końcu to Ty jesteś z nimi, opiekujesz się. Tak samo alimenty. To jest jego prawny obowiązek. Nawet jeśli teraz masz pracę i pieniądze, w życiu bywa różnie, muszą mieć zabezpieczenie.Jeśli on nie chce ich widzieć, jego problem, jeśli dziadkowie sa ok, niech będą u dziadków, a Ty odpocznij.
Może trochę chaotycznie napisałam, ale od serca. i jestem pewna że staniesz na nogi i zobaczysz że życie może być piękne. Życzę Ci dużo sił, dasz radę.

Cs

To co się teraz odbywa to zwykły festiwal puszenia ego JM. Czy to ważne czy to ona mu skraca smycz ,czy też on ją napuszcza na Ciebie? Sam fakt że wmawiał Ci że "szalałabyś" tak jak ona - to jest chory człowiek.
Takie 'Bijcie się o mnie!".
Możemy tworzyć elaboraty na jego temat ale nie to najmniejszego sensu.
On już tworzy alternatywną i wirtualną rzeczywistość.

TY jesteś ważna.
Teraz naprawdę skup się na 'tu i teraz'.Na dzieciach, pracy .
Kiedy dopadnie Cię lawina myśli, ćwicz koncentrację.Skup się na jakimś punkcie,czynności.

Nie będzie łatwo - ale z czasem będzie coraz łatwiej.Wierz mi na słowo.
Krok, po kroku. A w przypadku kolejnych kontaktów aktualnej Małpki - > zastosuj się do sugestii Snake'a.No może użyj bardziej wyważonych słów.
Może i dziwnie to zabrzmi - staraj się zachować z godnością i taką,hm... poczciwością.Mam tu na myśli nie dawaj się wkręcać w dziwne akcje.
"Tak"/ "Nie " "Podaj konkrety" <- to podstawowe słowa i postawy w kontaktach z exiem.
Opanowanie i myślenie "Out of the box"
Taki "Test Pilota Pirxa". Otwarta głowa i trzeźwa obserwacja rzeczywistości.
Skup się na sobie i czyszczeniu głowy z myśli.
Ok?

I żeby Ci cslady NIGDY do głowy nie przyszły myśli że może gdybyś była jak ona to bylibyście razem.
Pewna bardzo mądra i doświadczona kobieta którą znałem powiedziała bardzo sensownie: "Ciało możesz zmienić, pieniądze zarobić. I jeśli masz porządny charakter i przyzwoitą osobowość - to tego nie zmieniaj.Nawet jeśli wydaje się że własnie przez to teraz cierpisz" .
Dużo zdrowia Cs.

To nie jest przypadek cslady.
W analogicznej sytuacji otrzymywałem smsy od niby anonimowej osoby która mnie 'znała'.

Masz rację - nie da sie nie myśleć, nie od razu.Im dłużej jednak będziesz ćwiczyć tą (tę?) umiejętność skupienia oraz i dalej w przeszłości te wydarzenia będą - tym będzie lżej.

Czasem dorzuć sobie trochę wysiłku, np. przygotowania do BringSallyUp challenge :-)
I jedyne na czym się skup - to TY.Twoje myśli, Twoje sprawy do załatwienia, Twoja codzienność.
Życzę wytrwałości :-)

cslady, jak się czujesz?
Dalej masz problemy ze snem?
Jak wyrażasz emocje, których pewnie w Tobie jest masa - złość, rozpacz, smutek, żal? Bo ALBO EKSPRESJA, ALBO DEPRESJA.

cs lady,

jesteś imponująco zrównoważona, zdystansowana, grzeczna, taktowna, wyrozumiała... i masz całe mnóstwo cudnych zalet, które budzą podziw, ale... działają przeciwko Tobie.

wiesz, dlaczego ludzie w podobnych sytuacjach krzyczą, przeklinają i robią mnóstwo nieracjonalnych rzeczy?
bo to pomaga uwalniać emocje.

jesteś jak tykająca bomba, strzaskana od środka i fantastycznie poukładana z zewnątrz.
im spokojniej opisujesz nieprawdopodobne posunięcia swojego prawie-eksa, w tym większy dysonans wprawiasz swoje uczucia.

gdzie Twój [wulgaryzm]?
wściekłość, żal, zawód, potworne życiowe rozczarowanie?

pan rozwalił w drzazgi rodzinne życie i zachowuje się jak szaleniec, a Ty próbujesz z nim grzecznie konwersować.
ile jeszcze chcesz być taka rozumiejąca?

bo w tym wszystkim jest jedna osoba, która Twojej pomocy potrzebuje najbardziej.
ma tylko Ciebie.
cierpliwie czeka.
zajmij się nią wreszcie.
zajmij się swoimi emocjami, cslady.

nazwij je, poczuj i daj im przestrzeń.
nikt inny nie ma takiej mocy, nikomu innemu nie będzie na tym zależeć tak bardzo, jak powinno Tobie.
ukochaj je.
ukochaj siebie.

Myślę, że po prostu jest posłuszny, żeby jego nowa pani nie robiła mu awantur.

Nie wiem jak się czuję, trudno mi odpowiedzieć na to pytanie. Dziś przespałam łącznie z 5 h, więc to dobry wynik. Jednak budziłam się kilka razy w nocy. To jest właśnie najgorsze, bo kiedy obudzę się i jestem zaspana, to przez chwilę mam jeszcze wrażenie, że jestem w swoim domu i wszystko jest po staremu. Dopiero po chwili dociera do mnie prawda.

Jak wyrażam emocje? Święta przepłakałam. Złości wiele we mnie nie ma. Chyba najbardziej denerwowałam się w momencie, gdy dowiedziałam się, że ona czytała moje wiadomości. A i to szybko mi przeszło. Bardziej czuję rozczarowanie i smutek. On mnie zdradził w każdy możliwy sposób. Zdradę fizyczną mogłabym olać, ale zdradził mnie przede wszystkim emocjonalnie i jako swoją przyjaciółkę. To prawda, że wartości, które były dla mnie ważne, dla niego wcale nie były ważne.

Przecież już nie jestem rozumiejąca. Odpisałam mu wtedy, że nie życzę sobie, by ktoś do mnie wydzwaniał i czytał moje wiadomości. Widziałam, że odczytał to, ale już się do mnie nie odezwał. Ja do niego również nie. Po majówce zacznę załatwiać jakieś formalności, na razie chcę jeszcze dać sobie chwilę oddechu.

A czemu nie wylewałam na niego swojego rozczarowania to nie wiem. Kiedyś próbowałam z nim porozmawiać i powiedzieć jak się z tym wszystkim czuję (jeszcze zanim zyskałam pewność, że ma kochankę), to zapytał mnie "a ty myślisz, że to twoje marudzenie jest dla mnie atrakcyjne? Myślisz, że tym mnie znowu zdobędziesz?". Jakbym się wtedy przejmowała, by być dla niego atrakcyjną. Kiedy kochanka jest zazdrosna i histeryczna, to jest atrakcyjna, bo przecież tak bardzo jej zależy, że jest gotowa się o niego bić, a ja "zachowywałabym się tak samo na jej miejscu". Natomiast kiedy mi naprawdę zależało i byłam gotowa dać nam drugą szansę, to było to "świrowanie", "dramatyzowanie" itp. Po tym jak się odkochał, zawsze gdy próbowałam cokolwiek mówić o swoich uczuciach, to zarzucał mi robienie dramatów i bycie wariatką. Metoda brutalna, ale skuteczna, bo potem rzeczywiście dwa razy się zastanowiłam zanim coś powiedziałam. Druga rzecz jest taka, że zależało mi na nim i nadal zależy. Już nie w takim sensie, że zrobiłabym dla niego wszystko, ale ta miłość przecież nie wyparowała. Nie mogłabym teraz rzucać w niego mięsem, czy opowiadać wszystkim jaki jest z niego dupek. Bo jego otoczenie i rodzina wiedzą, że mnie zostawił, ale gwarantuję, że nie wiedzą niczego o tym, jak on mnie teraz traktuje. A otacza się normalnymi ludźmi, więc nie sądzę, by to pochwalali.

Nadal chciałabym móc normalnie z nim porozmawiać o tym wszystkim, choćby raz. To już niczego nie zmieni i w niczym mi nie pomoże, ale po prostu chciałabym kiedyś poznać jego perspektywę. Jednak obecnie nie widzę możliwości, byśmy w ogóle mogli odbyć taką rozmowę.

Próbujesz to zrozumieć , niepotrzebnie.
Rozmowa z nim nic Ci nie wyjaśni, on nie ma wiedzy , która by Cię satysfakcjonowała.
TY ciągle jesteś w stanie "czekania "
Rozum wie , że nie warto a serce nie słucha.

Może to z moją miłością coś było nie tak. No bo to w sumie prawda - gdybym go kochała tak jak mi się wydawało, że go kocham, to pozwoliłabym mu odejść. Metaforycznie, bo fizycznie sam odszedł. Strasznie mnie to dręczy, że on woli ułożyć życie z kimś innym, no a przecież skoro jest zadowolony, to chyba dobrze - przynajmniej dla niego.

Cslady, czy ta rozmowa jest Ci potrzebna? Chcesz jej bo doznałaś trudnych emocji, wpadłaś w tryb przetrwania.
Być może jeszcze poszukujesz możliwości, sposobu by odzyskać  jm, ale nie jest to podyktowane nagłym przypływem miłości, która jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki wymaże doznane krzywdy i usunie wszelkie przeszkody stojące na drodze do szczęśliwego bycia razem – nie, po prostu nie chcesz odczuwać bólu.

To pomyśl, że piszesz do niej, nie do niego.

Nie dziw się, że olewa, jeśli tamta prawdopodobnie kontroluje wszystko, co robi i jakikolwiek odzew mógłby wywołać awanturę. Swoją drogą to ja dziękuję za taką sielankę, którą sobie zafundował.

Zaś sama rozmowa należy Ci się, bo po tylu wspólnych latach masz prawo wiedzieć co tak naprawdę spowodowało, że tak lekko przyszło mu zrezygnować z życia z Tobą i Waszych wspólnych planów, a nawet z kontaktów z dziećmi, ale on wyraźnie zupełnie tego w ten sposób nie widzi. Pozbawił Cię niestety nawet szacunku, bo dla mnie szczerość jest przejawem szacunku dla Ciebie i Twoich uczuć.

Wiesz co?
miej to w d..ie
Chcesz pisać to pisz ile wlezie.. jak Ci to potrzebne. W końcu do jakby nie było oficjalnego męża piszesz.

Logicznie rozumując jemu to wszystko naprawdę przyszło zbyt łatwo. Owszem, nie należy robić niczego wbrew sobie i własnym zasadom, choćby po to, żeby bez poczucia zażenowania móc patrzeć na swoje własne odbicie w lustrze, ale na taką szlachetność, jaką otrzymał i wciąż otrzymuje, on nawet nie zasługuje.

Sama spójrz, kilka okienek wyżej napisałaś:

W tekście pojawiło się stwierdzenie "w swoim domu". No właśnie, to przecież wciąż jest także TWÓJ dom, a kiedy jakiś czas temu potrzebowałaś wziąć z niego jakieś dokumenty, to jm miał z tym nie lada problem, bo zaprosił do WASZEGO domu kochankę. Pomijając kwestię, że w tej konkretnie sytuacji mogłaś sobie samej zwyczajnie chcieć oszczędzić tego spotkania, to uważam, że na tym etapie nie tylko nie musisz, ale wręcz nie powinnaś wchodzić w rolę ofiary i tak grzecznie ustępować jej miejsca w swoim życiu. Mało tego, im bardziej im na to pozwolisz, tym dalej będą się posuwać. Widzisz zresztą, że już zaczęli to robić i odbywa się to niestety Twoim kosztem. Dlatego to jest ten moment, kiedy trzeba wyraźnie powiedzieć "dość" i w sposób stanowczy postawić granicę. I to na pewno nie pozbawi Cię klasy, a wręcz przeciwnie.

Tak jak napisały poprzedniczki - Ty wciąż jesteś pełnoprawną żoną, macie wspólne dzieci, wciąż łączy Was wiele spraw, dlatego naprawdę masz prawo kontaktować się i przychodzić do własnego (!) domu. To NIE Ty zrobiłaś coś złego, żeby ktokolwiek miał prawo mieć do Ciebie jakiekolwiek pretensje, za to Ty ze swoich praw korzystaj w takim zakresie, jak uznasz za stosowne. Ważne jedynie, by samej siebie nie krzywdzić, bo niestety można to zrobić.

A to by coś zmieniło, gdyby był nieoficjalny? Gdybyśmy nie byli małżeństwem? Bo dla niego to, że jest moim mężem nic nie znaczy. Ja już też nie czuję się jak jego żona. Rozwód to formalność.

Co do naszego domu to tak, formalnie jest jeszcze w połowie mój. Nie chodzę tam nie dlatego, by mu nie przeszkadzać, tylko po prostu nie chcę jej zobaczyć. To było wystarczająco bolesne, by w ogóle usłyszeć ją przez telefon, a co dopiero gdybym miała spojrzeć jej w oczy. A przecież powinno być odwrotnie - to ona powinna się wstydzić, by spojrzeć mi w oczy. No ale ona nie widzi w tym nic złego.

Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. W zależności od dnia/godziny uważam inaczej. Tak samo jak z tym brakiem nadziei - przez większość czasu jej nie mam (co już jest jakimś postępem), ale czasami jeszcze dopada mnie jakaś desperacka potrzeba kontaktu. Gdybym miała decydować rozumem, to nie byłoby opcji powrotu. Jednak jeśli decydowałabym sercem, to pewnie mogłabym dać szansę choćby po to, by później nie zastanawiać się co by było gdyby... No ale to wszystko jest dla mnie jeszcze świeże, choć niektórzy się dziwią, bo to się ciągnie już około rok. Jednak to był rok zawieszenia - dopiero teraz wszystko stało się definitywne.

Bo dla niego to, że jest moim mężem nic nie znaczy
@Lady, puść Go, odpuść SOBIE, zaśnij... potraktuj SIEBIE z klasą.

I ja tez proszę, i uwierz masz TAKIE PRAWO , moralne też

Jemu nic nie musisz udowadniać, sobie masz pomóc .
To pomoże CI odciąć "sznurki" , którymi on steruje , ciągle jesteś w "zawieszeniu" , ciągle czekasz aż on coś zrozumie.
Paradoksalnie "ta krzywda" pomoże CI się z tego otrząsnąć.
Bo wiesz jak już "dostaniesz takiego kopa" ,że już niżej nie da się upaść to wypada tylko się otrzepać i wstać , podnieść głowę i iść dalej.
A TY teraz "ustępujesz" z drogi "Państwu" i do tego schylasz nisko głowę.

Cslady - dlaczego kryjesz go przed rodziną? On się przecież nie wstydzi tego co robi. Niech pokarze prawdziwą twarz swojej rodzinie... niech zniesie rozmowy, spojrzenia, powszechne zdziwienie że jak to, on idealny a tak postępuje. Ukrywasz przy tym swoje prawdziwe emocje. Niech weźmie w pełni odpowiedzialność za to co robi, niech zda sobie sprawę że porzucił żonę i małe dzieci dla toksycznej kochanki. Wiesz, to Twój dom i Twój mąż. Macie wspólnotę majątkową, dzieci. Ona w tym monecie jest zwykłą kochanką. Potrzebujesz coś z domu- jedziesz i to zabierasz. Potrzebujesz z nim porozmawiać - jedziesz do swojego domu i z nim rozmawiasz. To że on daje wasze wspólne rozmowy do wglądu zazdrosnej kochance... to jakaś okropna dziecinada. To że ona sobie rości prawo do Twojego męża to dziecinada. Niech zda sobie sprawę z bólu, który wyrządza niewinnym ludziom. Ile ona ma lat? Co robi w życiu? Ma dzieci? Ma rodzinę?

...Ale dlaczego mam na siłę robić sobie krzywdę i chodzić tam tylko po to, żeby jemu coś udowodnić?

Akurat w tym Twoim przypadku bardziej jej bo mocno coś tej pani się po....ło, i nie ma znaczenia że mąż jej pozwolił, bo Ty jej nie zapraszałaś do waszego domu i życia, a że Ty z dziećmi się wyprowadziłaś podczas małżeńskiego kryzysu to Twoja sprawa, Twoje prawo, mąż kryzys rozwiązał kochanką też jego decyzja i powiedzmy prawo, ale dopiero po rozwodzie te jego publiczne drugie życie bo obecnie to jest po prostu niesmaczne. Gdyby było na tyle siły i opanowania aby zrobić jak radzi Snake to - mistrzostwo świata

Kurczę nie wiem czy o tym myślałaś... ale ja bym na Twoim miejscu chciała rozwód z orzeczeniem o winie. Nie dla pieniędzy czy zemsty tylko aby on zdał sobie z tego sprawę, że to jest jego wina.

W jakim sensie kryję? Przecież rodzina wie, że ma kochankę - ani ja tego nie ukrywam, ani tym bardziej on.

Nie ma dzieci, nie ma i nie miała męża. Jest rok starsza ode mnie. Co dokładnie robi to nie wiem - coś tam związanego z reklamą. Do tego śpiewa w jakiejś kapeli, ale to pewnie bardziej hobbystycznie.

Właśnie dlatego nie chcę tego robić. Pójdę, zobaczę ich, rozpłaczę się na środku salonu przed jakimś obcym babskiem i co? Nie sądzę, by to mnie popchnęło do czegokolwiek konstruktywnego. Pomysł może dobry, ale chyba jeszcze za wcześnie na to. Ciężko mi przychodziły konfrontacje z nim samym, bo nie wiedziałam, co mam powiedzieć, gdy mnie atakował. A co dopiero, gdy będzie ich dwójka. Raczej to nie spowoduje tego, co Wy myślicie, że spowoduje.

Tak, teraz już nie widzę innej opcji - jeśli chce rozwodu, to tylko z orzeczeniem o jego winie. Tylko nie spodziewałabym się tego, że on sobie z czegoś zda sprawę.

Nie żałuję. Tylko moja sytuacja pewnie była inna, bo miałam gdzie się wyprowadzić, miałam różne możliwości i też nie blokowało mnie dogadanie się w kwestiach finansowych, bo mogę na to zaczekać. Poza tym ja przede wszystkim nie chciałam mieszkać w tamtym domu, nawet gdyby on się wyprowadził, więc nie próbowałam go z niego wyrzucać - raczej potrzebowałam czegoś nowego, co nie kojarzy mi się z nim. No i wygodniej jest mi mieszkać w centrum, blisko pracy. Co nie oznacza, że nie mam sentymentu do mojego domu. Minusów mojej wyprowadzki nie widzę żadnych - teraz oczywiście nie jest idealnie, nawet nie jest dobrze, ale to nie wynika z tego, gdzie mieszkam.

No właśnie nie jestem spokojna. Jestem zestresowana, w ciągu dnia przechodzę różne fazy rozpaczy, rozczarowania, zrezygnowania, czasem złości itp.

Rodzina wie, że Ciebie poblokował? Że nie interesuje się dziećmi? Że nie chce porozmawiać? Zdawało mi się że gdzieś w tym natłoku postów przeczytałam, że nie mówiłaś o tym wszystkim teściowej. Nie ma co „skarżyć” ale ja na pewno bym nie ukrywała tych faktów przed jego światem.

Tej pani się bardzo dużo wydaje. Przede wszystkim ona (i on) nie zdają sobie sprawy że to nie jest zerwanie związku dwóch nastolatków tylko przerwanie długoletniego związku, sformalizowanego, z dwójką malutkich dzieci. Nie można od tak po prostu powiedzieć: to jednak nie jest to czego szukam, pa! I przestać się odzywać. To jest jakaś groteska, matrix. Wasz związek przerwać może wyłącznie sąd. Dobrze, że zrobi to na Twoich warunkach.

Wiesz, jest coś w tym powiedzeniu: mężczyznę poznaje się nie po tym jak zaczyna ale jak kończy. On mógł tę całą sprawę rozwiązać inaczej. Wybrał jak wybrał i jako mężczyzna, jako człowiek, wyłożył się po całości.

Czas wziąć swoje sprawy w swoje ręce, przestać czekać co Jaśnie Pan mąż zrobi, lub nie zrobi i na co jeszcze pzwoli sobie "jego nabytek"
To jest Twoje życie i jeszcze Twój mąż i na dodatek nadal Twój dom .
To, że jm pozwolił jej wejść do waszego łóżka, nie znaczy ,że jej obecność może się rozlewać na całe Twoje życie i przestrzeń życiową .
Nic tak nie pomaga wyjść z tego jak zderzenie się z rzeczywistością,
Póżniej jest już powolutku coraz lepiej
zapewniam Cię , bo też od ponad roku jestem w podobnej sytuacji, ale był moment , że powiedziałam STOP i to zakaz wchodzenia w moją strefę życiową , koniec kulenia się i opuszczania głowy.
Dasz rade , bo jesteś silną kobietą a klasa, którą posiadasz pozwoli CI zrobić to naprawdę elegancko

Beata Tyszkiewicz prawdziwa dama a jak zaklnie to z taką klasą jak nikt )

Ty nadal nie masz poczucia ,ze to koniec. Jeszcze po rozwodzie będziesz myśleć , że może jeszcze nie teraz.
Ciągle oglądasz się na to co ON powie, zrobi i co ONA zrobi .
Zacznij robić i myśleć o tym CZEGO TY chcesz a nie co on CI funduje .
Czas nigdy nie jest "dobry" zawsze znajdzie się "coś " co będzie na przeszkodzie.
Dajesz sobie miesiąć, póżniej stwierdzisz, że może jeszcze tydzień i kilka dni , po co CI to ?
Ani miesiąć ani rok nic już nie zmieni, trzeba spojrzeć na to realnie.
Wierzę , że jest w Tobie ta siła , ale jakoś  chyba wolisz pielęgnować tę krzywdę , którą oni CI robią .
Teściowa to tylko teściowa , ona podobnie jak jego siostra za chwilę będzie "nową " synową "doceniać"
Kopnij się w ten tyłek wcześniej , czasu szkoda na Pana dupka

A czy jakoś załatwiałaś już kwestie związane z utrzymaniem dzieci (alimentami), mieszkaniem,
Czy na razie dźwigasz wszystko na swoich barkach ?
Bo wiesz miłość miłością, ale dlaczego Ty masz ponosić wszelkie koszty... bo mu się odwidziało?
Tak jak dziewczyny piszą to nie była przelotna miłostka nastolatków, tylko formalny związek z prawami i obowiązkami i DZIEĆMI...  czym jakby mu się zapomniało ?

Oczywiście, że emocjonalnie nic by to nie zmieniło, bo jest, jak jest, rzecz w tym, że masz pełne prawo wchodzić do swojego domu, bo potrzebujesz na przykład zabrać wspomniane dokumenty bez poczucia, że robisz coś niestosownego, a tym bardziej bez czekania na pozwolenie w obawie przed naruszeniem miru domowego. To ONA narusza TWOJĄ przestrzeń i powinna być tego świadoma, dlatego jeśli zaistnieje taka potrzeba, spokojnie możesz wejść i powiedzieć, że nie życzysz sobie, by tam przebywała w Twojej obecności. I tu naprawdę nie chodzi o jakieś demonstrowanie czegokolwiek, ale o wyznaczenie pewnej granicy, za którą odbierane są Ci Twoje własne prawa.
Po raz kolejny jednak powtarzam: nic wbrew sobie.