Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

Oczywiście że życie toczy się dalej choć u niektórych ma chory wymiar, facet dorosły wyprowadza publicznie kochankę mając jeszcze na stanie  oryginalną żonę i dwójkę malutkich potomków . W rejestr to można nie pisać jak już będzie po rozwodzie i wszelkich innych ustaleniach a póki co to przydałoby się trochę przyzwoitości i klasy

Żałoba, także po związku, nie polega na ciągłym smutku i wylewaniu potoków łez. Jesteś żywym człowiekiem z wszelkimi uczuciami, dlatego śmiech (zwłaszcza w sytuacjach zabawnych/absurdalnych) jest czymś normalnym i naturalnym.

Jego rodzice na początku reagowali bardzo emocjonalnie - on miał to gdzieś. Wiem, że mocno się wtedy kłócili. Teraz po prostu niczego nie mówią, bo skoro on bez zaproszenia zabrał ją na rodzinny obiad, to co wtedy mieli powiedzieć? Wyrzucić ją? Z jednej strony widzą, że źle się zachował, ale z drugiej pewnie nie chcą robić awantur. Z tego co wiem, jego stosunki z ojcem uległy dużemu pogorszeniu, bo teść mówi co myśli. Teściowa natomiast jest bardzo cicha, spokojna i taktowna, nie chce zaogniać sytuacji. Co oni tak naprawdę mogą zrobić? Nie odpowiadają za jego wybory.

Co do pogrzebu, to teściowa mnie przepraszała, bo jm powiedział jej, że dzwonił do mnie i powiedział mi o pogrzebie. Dlatego mnie nie informowała, bo założyła, że wiem. Ona zresztą była wtedy bardzo zajęta - po prostu nie złożyło się, by to wyszło przypadkiem.

Do tego Swoich dzieci "nie poznał" to to już obciach ale se narobi .Sterowny niepewny facet ,nieprzytomny,skrywany wstyd i brak odwagi pewnie siedzi w nim domyślam się,ale dość już o nim.
Cslady Trzymaj się jest różnica jak czytam Twoje posty w Twoim nastawieniu.Świetnie sobie radzisz .

On żyje szczęśliwie? Śmiem wątpić. Szczęśliwi dzielą się szczęściem, są życzliwi innym. A tymczasem Twój jm robi to, co robi. On (ani nikt inny) nie ściągnie Cię do swego poziomu, jeśli Ty na to nie dasz zgody.

Co ma być to się stanie jak nie wytrzymasz to trudno ona niby nie przysięgała ale najwyżej Cię nie polubi za SMS a były co rozwiedzie się z Tobą za to zdenerwuje się to oni są pod "ochroną emocjonalną" tacy "zakochani" nie wolno o nich wcale myśleć część myślenia w emocjach bywa mimowolna trudna nie bardzo ma się wpływ na to że się pojawi nawet "zła refleksja "dopiero chwilę potem można coś z tym zrobić nie podpuszczam Cię oczywiście ale jak już coś pomyślisz o nich to też trudno stało się nie osądzaj się za to czy wypada nie wypada ładnie nieładnie to ganienie się bardziej nakręca dystans jest najlepszy ale najtrudniejszy.
Były to nie wiadomo co ma w sobie w głowie najprzeróżniejsze rzeczy głównie odlot ale czy to szczęście ?
Wiele z nas pochodzi miałem miewam podobnie jak Ty nie lubię obojętności i jak niby znajdę ją w innych to czasem boli nie zgadam się ale tak naprawdę to nie wiem co kto ma widzę co widzę często mylnie interpretuje taki odruch ale to we mnie wszystko się dzieje.

Kochanka się obawia, że on wróci do ciebie i podpowiada mu bzdurne rozwiązania.
Zablokowanie cię jest zwyczajnie nierozsądne, ale on teraz patrzy na "potrzeby" innej kobiety.
To wszystko jest dziwne, tak jakby był pod butem.
Może jest słaby psychicznie, musi mieć "nadzór"?

Czasami kiedy czułam się  beznadziejnie, pisałam listy do męża lub jego kochanki ( nie zostały wysłane ) to pomaga, Ty jesteś naprawdę dzielna w tym wszystkim co Ci się wydarza i chyba już wspominałam że jednak czas jest tym najlepszym terapeutą, pomyślałam że musisz gdzieś wypuszczać złość,  nie możesz jej tłumić i trzymać w sobie i jeszcze też chcę Ci powiedzieć że dziś już nie uważam iż trzymanie się ram jest takie chwalebne i dostojne czasem trzeba wyjść poza
  Dlaczego robi Ci się głupio że chciałaś napisać do kochanki ? Jeśli chciałabyś prosić żeby" oddała męża " to fakt może Ci być głupio, jeśli chciałaś się żalić, wchodzić w polemiki może być głupio, ale jeśli potrafisz tak  wyrazić swoje zdanie że nie ubliżysz a obrazisz/zawstydzisz to czemu nie, tylko obawiam się że ta Twoja "rywalka"jest tyle klas niżej Ciebie że możesz nie trafić w żadne sedno
   Nie uwierzę że kobieta o takim zachowaniu jak ta kochanka, o takich wartościach,  może wzbudzić coś więcej niż fatalne zauroczenie.

Ja już nie wiem kim on jest. Nie był słaby psychicznie, ale co ja tam wiem. Moim zdaniem po prostu się zakochał i jest gotowy zrobić wszystko dla swojej nowej miłości. Wmówił sobie, że jest jego wielką romantyczną miłością, jego bratnią duszą. Jakiś schemat w tym jest, bo kiedy był zakochany we mnie, to też był gotowy zrobić wszystko, możliwe że również głupie rzeczy, tylko ja tego nie wykorzystywałam.

Bo to zły pomysł. Chciałam jej pokazać wszystkie wiadomości, które on do mnie pisał będąc z nią - te, w których zapraszał mnie na randkę i mówił o drugiej szansie. Jednak po pierwsze, to nie porządku udostępniać czyjąś korespondencję bez zgody tej osoby. A po drugie, na co miałabym wtedy liczyć? Że się pokłócą? Widocznie są siebie warci, szkoda moich nerwów.

Niestety napisałam wczoraj do niego. Odczytał wiadomość, ale olał mnie. Natomiast przez to, że do niego napisałam cofnęłam się o krok do tyłu. Dziś już tego nie zrobię.

Nie, już nie chcę i nie zgodzę się na rozwód bez jego winy. Jednak wniosek o pozbawienie go praw rodzicielskich to dla mnie na razie hardcore.

cslady, to, co pisze Snake ma sens i wydaje się po prostu dobrym praktycznym rozwiązaniem.
Inna sprawa, że czytając ostatnie Twoje posty odnoszę wrażenie, że Twój jm zachowuje się jak dzieciak i po takim ruchu może strzelić focha i obrazić się na własne dzieci, skoro pozbawi się go praw rodzicielskich, a to już będzie miało bezpośrednie - dla jasności tylko dodam, że niekorzystne  - przełożenie na maluchy.

Snake, nie chciałabym mieć Ciebie za przeciwnika w jakiejś ważnej życiowej sprawie ;-)

Po co?? sam sobie je ograniczył.
Może taki wniosek o pozbawienie tych praw byłby dobry, bo albo go otrzeżwi- albo niech spada..

Ograniczenie praw rodzicielski czyli dość standardowy krok w sytuacji rozwodu jest za słabe, bo rodzic, któremu ograniczono prawa rodzicielskie nadal je ma w istotnych sprawach dotyczących dzieci takich jak edukacja, wyjazd za granicę czy leczenie. Pytam więc jak rodzic pełniący opiekę na co dzień ma ustalać takie istotne kwestie z rodzicem, który odmawia kontaktu? Wniosek do sądu o odebranie praw rodzicielskich z uzasadnieniem. Chyba, że szczeniak w obliczu sądu zreflektuje się, że postępuje jak szczeniak, wtedy zwykłe ograniczenie praw rodzicielskich. Z zastrzeżeniem, że kolejna blokada kontaktu skutkuje odebraniem pełni praw. Poważne traktowanie należy się ludziom poważnym.

Cslady chce wyjechać  dziećmi na urlop do ciepłych krajów i wyrabia im paszport. Potrzebuje zgody ojca, jak ma ją uzyskać jeśli ten odmawia kontaktu z nią?

Dlatego gra się vabank W sprawie alimentów na dzieci też trzeba brać przykład choćby z celebrytek Niepamięć nie powinna być tania.

Cslady, widziałam Ten wątek kilkakrotnie podcza przeglądania forum. I omijałam. Nie zarejestrowałam, że to TWÓJ wątek. Bo nigdy, przenigdy, nie przypuszczałąbym, że taki problem dotknie Ciebie i Twój związek...

Przeczytałam całość. Tyle myśli kłębi mi sie w głowie, że nie wiem, które z nich przelać na klawiaturę. Spróbuję.

1. Twój (nie)mąż miał wszystko. I przyzwyczaił sie, że zawsze dostaje to, co chce. Że zawsze spełnia swoje marzenia i chwilowe zachcianki. Bo spełniał, prawda? Wychodziło mu wszystko, za co się zabrał. Więc kiedy zapragnął "wielkiej, romantycznej miłości" to ...sobie wziął tę "miłość". Jak każdy wcześniejszy cel do zdobycia.

2. Znaliście sie jak łyse konie. Tak, Cslady, naprawdę znałaś tego faceta i wiedziałąś o nim wszystko. Do pewnego momentu. Albo może - z wyjątkiem jednego szczegółu. Otóż nie wiedziałąś, że stabilny, dojrzały związek nie jest dla niego tak ważny, jak dla Ciebie. Nie wiedziałaś, że rola ojca i partnera w nowej sytuacji (dzieci) nie jest spełnieniem jego marzeń. Prawdopodobnie on sam tego nie wiedział. Może nawet go ta rola przerosła. Ale taki życiowy winner przecież się do tego nie przyzna, nawet przed sobą. No to poszedł realizować inną wizję, skoro ta okazała się zbyt mało atrakcyjna...

3. On nie chce być ojcem. To jest dla Ciebie najtrudniejsza prawda do przełknięcia. Pewnie kiedyś chciał, Wasze dzieci przecież były oczekiwane i przywitane na świecie z fanfarami. Ale najwyraźniej ojcostwo rozminęło się z jego oczekiwaniami, więc ...jak wyżej...
Nie zmuszaj go, a nawet nie nakłaniaj do kontaktu z dziećmi. Moje doświadczenia (własne i zaobserwowane) mówią, że kiedy matce zależy na kontaktach ojca z dziećmi to ten ojciec ma to gdzieś. Może są wyjątki - ja takiego nie znam. Pozwól, aby czas zdecydował o tej relacji. Jeśli on chce być ojcem - będzie się z maluchami kontaktował. Jeśli nie chce - żadną siłą go nie zmusisz. Wymówki i uniki zawsze się znajdą. Twoje dzieci są małe - lepiej, żeby teraz przywykły do bardzo nikłej (lub żadnej) relacji z tatą, niż później.
Potem będzie dla nich naturalne, że tatuś to taki pan, który pojawia się raz w roku i nie ma o czym z nim rozmawiać. Zapewniam, że to o niebo lepsze niż pytania  "czemu tata do mnie teraz nie przyjeżdża?" kiedy dzieci są starsze i miały z tym ojcem jakąś więź.
Niestety, na razie trudno powiedzieć jak ukształtują sie relację między ojcem a maluchami. W tym momencie Twój (nie)mąż widzi, że to Tobie zależy na tej relacji i może traktować dzieci jako sposób, żeby dokopać Ci za Twoje straszne winy z punktu 4.

4. wiele osób już to w tym wątku zauważyło. Twój (nie)mąż jest na Ciebie wściekły za to, że przypominasz mu o tym, jakim okazał się dupkiem. Jesteś dla niego jak wyrzut sumienia i jeszcze, o małpo złośliwa, nie chcesz dać pretekstów do skutecznego zwalenia winy na Ciebie! Powinnaś go błagać o powrót, naprzemiennie z groźbami, szantażować, popsuć reputację wśród znajomych i w pracy, stalkować jego nową panienkę, wywieźć dzieci daleko i nie podać miejsca pobytu. Wtedy mógłby uznać, że związał się z wariatką i radować się, że od wariatki się uwolnił. Wyrzuty sumienia byłyby mniejsze. Ale nie. Ty śmiesz okazywać opanowanie, ułatwiasz mu kontakty z dziećmi i nie czynisz mu żadnych problemów, nawet, jeśli zachowuje się jak zwykłe prosie (brak info o pogrzebie babci, zablokowanie kontaktów itp., itd.)
Tak trzymaj, kobieto. Poszukaj sposobów na rozładowanie emocji, ale wobec niego pozostań spokojną i opanowaną. Twój świat się rozpadł i nie poskleja się już do poprzedniej wersji. Kiedyś się z tym pogodzisz. Zbudujesz nowy. Nawet, jeśli teraz słabo w to wierzysz. Milony słąbszych kobiet sobie poradziły - to Ty tym bardziej!

Muszę to wszystko przemyśleć. Trochę racji macie. Naprawdę starałam się być w porządku i go zrozumieć, ale może właśnie powinnam zadbać o nasz interes, a nie jego. Znowu naiwnie wierzę, że on się niedługo ogarnie. Już nie wierzę, że w stosunku do mnie, ale chociaż do dzieci. Jednak skoro tak bardzo się pomyliłam co do niego, to pewnie w tej kwestii też się mylę. Nie rozumiem tego wszystkiego. Jak mogę teraz nawiązywać jakiekolwiek znajomości, skoro nawet nie umiem ocenić człowieka?

Vinngo, dzięki, że zajrzałaś. Sama wiesz jak to u nas wyglądało. Do kontaktów z dziećmi już nie nakłaniam, bo to nic nie dawało. Zresztą nie mam jak nakłaniać, bo zablokował mnie i nie mam możliwości kontaktu z nim. Teoretycznie wiem, że jakoś sobie poradzę i poukładam życie na nowo, bo to niemożliwe, by tkwić w nieszczęściu przez kolejnych 40 lat. Teraz jest po prostu parszywy czas.

Jakieś sposoby na rozładowanie emocji by się przydały, ale nawet pomimo wygadywania się, wypłakiwania i zamęczania się sportem, jestem strasznie zestresowana. Śpię po 2-3 h dziennie, bo więcej nie mogę, choć jestem zmęczona. Ciągle czuję niepokój. Teraz już chyba nawet nie smutek jest najgorszy, bo on przychodzi falami, ale właśnie ten stres.

Musisz ogarnąć ten sen..może jakieś masaże, joga?

No przecież ich nie zje. Poza tym skoro będzie jak będzie, to nie raz ta zła kobieta będzie z jej dziećmi. O ile oczywiście tatuś będzie kiedyś swoje dzieci zabierał do siebie. No chyba, że jest totalnym poj....em i spotkania z dziećmi będzie chciał aranżować tylko u swoich rodziców, bez udziału miłości życia.

A to fakt, lepiej wpaść z wystrzałową przyjaciółką, wystrzałowo ubrane. Zawsze świadek.

Zanim on się ogarnie minie czas jak wiesz .Nie jest już pod Twoją specjalną opieką i facetem specjalnej troski sam z tego się wymiksował tak jak to opisałaś decyzję wymusił specyficznym zaniechaniem unikami na Tobie.Nie zawracaj Sobie głowy tym czy go urazisz czy nie teraz i tak on za trzeźwy nie jest do tego wygląda na to że jak ktoś napisał wyżej jest pod "nadzorem" i robi pod dyktando jest też testowany przez nowy nabytek a nie może być tak że o Twoich dzieciach i Tobie decyduje obca kobieta i jakieś chimery/humory, fochy tej dwójki. 
Wystarczy że będziesz najzwyczajniej w świecie po prostu asertywna i to żaden odwet na nim na nich.Analizowanie i rozkminianie tego co on myśli i jak się czuje,dlaczego tak postępuje jest nawykowe w dużej mierze z czasem będzie to zanikać .
Na stres polecam oprócz biegania czy chodzenia prościutkie ćwiczenia oddechowe pełno tego w sieci oddychanie takie na pewno Tobie nie zaszkodzi a jak poczujesz napięcie od niepokoju w mięśniach i na skutek stresu to idź na masaż mnie swego czasu bardzo pomogły wtedy  miałem silne bóle pleców i karku.
Pozdrowienia

Witamina B i magnez to pewniaki w stresach i obniżonym nastroju . Pij nieco więcej wody niegazowanej oczywiście 1,5L do 2L dziennie.
Z takich psychoterapeutycznych metod mnie pomagał "dziennik uczuć"
Wieczorem pisałem o wydarzeniach i jakie uczucia się pojawiały wtedy ale bez interpretowania ,analizowania i osądzania,oceniania tych uczuć.

Zadziwiające, jak niewiele potrzeba, żeby facet zmienił się z interesującego mężczyzny w wygodny w noszeniu "pantofel".

Cslady, przyjdzie taka chwila, gdy stwierdzisz, że wszystko się skończyło. To właśnie będzie początek.

Trzymaj się dziewczyno!

W chwilach kiedy problem spędza mi sen z powiek i nie widzę żadnych perspektyw jego rozwiązania, żeby jakoś przetrwać i nie zwariować, sięgam po meliski do ssania (kupisz w aptece). Zawierają ziele melisy oraz szyszki chmielu, dodatkowo magnez. Mnie pomagają, być może pomogą i Tobie.
Wiadomo, że problemu nie rozwiążą ale przynajmniej będziesz spać w nocy, co przełoży się na lepsze funkcjonowanie w dzień.

Skonsultuj się z prawnikiem jak ustalić sądownie jego kontakty z dziećmi.
Chce rozwodu niech składa.: D Ty wezmiesz papiery jak przyjdą i pojdziesz skonsultować ze swoim prawnikiem.
Odetnij się Bzdur które on opowiada nawet nie komentuję każda z nas takie słyszała.. U mnie te miłości życia cudowne kobiety awansowały potem do miana chorych wariatek..: D
Ale marne to pocieszenie. Tak to się dzieje naprawdę. Jego mózg pracuje nad jego wyrzutami sumienia.

No wiem, że to już koniec. Jm powiedział, że jestem wolnym człowiekiem i mogę spotykać się z kim chcę (łaskawca!), bo nawet jeśli nie wyszłoby mu z nowym nabytkiem, to i tak już nie będzie chciał ze mną być. W końcu jestem dla niego jak siostra. Szkoda, że jej dziś nie przyprowadził - żeby usłyszała to, co mi powiedział i nie miała wątpliwości co do jego miękkich, pluszowych uczuć.

Być może wszystko jest po coś i ta brutalna końcówka też była po coś. Nie mam już złudzeń.

Kup sobie worek treningowy na stojaku, albo taki do powieszenia. Działa cuda.

Cslady - jeśli to ma dla Ciebie jakieś znaczenie, to ogromnie mi przykro z powodu Twojej sytuacji. Mimo, że miewałyśmy spięcia na forum, to mocno trzymam kciuki za Twoje dalsze powodzenie. Bo ono będzie zobaczysz.
Przy okazji, zobacz ile osób z tego forum jest Ci życzliwych.
Życzę spokojnych Świąt.

P.S.
Gdybyś potrzebowała pomocy prawnej, to daj znać na priv.

Dziękuję luc, że napisałaś. Też właśnie ostatnio o tym pomyślałam, że dużo tutaj pisało życzliwych mi osób. Jestem wdzięczna za to, że chce się Wam do mnie pisać, bo to naprawdę pomaga. Niektóre wiadomości muszę sobie przetrawić i być może trochę mi zajmie wcielenie rad w życie, ale dobrze je słyszeć.

Josz, to nie jest tak, że zawsze byłam spokojna i opanowana. Zdarzało się, że próbowałam wymusić na nim jakąkolwiek reakcję i zamęczałam pytaniami. Jednak to były pojedyncze przypadki, gdy już czułam się maksymalnie bezsilna i zmęczona tym wszystkim. Tylko że on bardzo specyficzne rzeczy uważał za zamęczanie go - jak na przykład ten telefon, którego sam chciał.

Dlaczego pozwalam mu na wynurzenia? Nie wiem. Za każdym razem zaskakuje mnie to, choć powinnam się przyzwyczaić. Zwyczajnie nie wiem co powiedzieć. Może to i dobrze - niech powie co ma do powiedzenia i co o mnie naprawdę myśli. To raczej ułatwi mi wybicie go sobie z głowy.

Ja z kolei zgodzę się z każdym wpisem tutaj o ochronie Twojego zdrowia - to bardzo ważne, @Lady. Przy przemęczeniu własne reakcje mogą stać się dla Ciebie problemem.
I chyba by pomogło konstruktywne działanie - ten prawnik od Luc - ja bym się za to brała - porządkowałabym sytuację, w ten sposób ogólnie może ruszyć do przodu wszelkie porządkowanie.

Czy stosunek Twojego męża do dzieci zawsze był taki sam? Czytając Twoje wypowiedzi zastanawiam się czy jego relacja z Tobą nie uległa załamaniu po ich narodzinach. Czy przed ślubem rozważaliście kwestię powiększenia rodziny? Jakie było jego stanowisko w tej sprawie?

Rozumiem tę kwestię i też mnie ona zaskakuje.
Nie wiem, czy to rodzaj masochizmu, czy bardziej wyraz troski o daną osobę, bo nawet w krótkim i nieprzyjemnym kontakcie można się uspokoić widząc, że ta osoba sobie radzi.

...W święta miałam głupie myśli, by jeszcze jakoś zawalczyć o ten związek (?!?!?!). Tylko nawet jeślibym chciała, nawet jeśli puściłabym wszystko w niepamięć, to raczej nie ma niczego, co mogłabym zrobić, by to naprawić.

Na obecny czas widzę dwie opcje, jedna taka że Ty uderzasz do niego z ofertą wskrzeszenia związku i odbudowy rodziny , on w tej chwili nie wystąpi z tym bez wyraźnej zachęty z Twojej strony nawet gdyby tego chciał,  wersja wymagająca pozbycia się dumy i ogarnięcia tego od szerszej strony albo opcja druga to zacząć pokazywać się publicznie z jakimś przystojnym panem ale tak aby nie można było zarzucić cokolwiek, natomiast wywołać jednoznaczne domysły otoczenia. Pan najlepiej jakiś brat koleżanki z innych stron, koniecznie przystojny.  I nie mów mi że sam mówił żebyś kogoś znalazła- mówi tak bo czuje że nie to Ci w głowie
  Nic innego nie zrobisz bo tu jedynie czas zrobi, on jeśli mieszka z nią to szybciej się to może zakończyć i pewnie wtedy on zrozumie co zrobił, teraz jest w innym stanie świadomości, jeśli zrozumie to już mi go żal
Te opcje pół żartem/pół serio nie gwarantują pozytywnego rozwiązania a czas może się dłużyć, choć dla Ciebie uwierz działa na plus

Droga cslady,

Pomogłaś mi w moim wątku, więc pozwoliłam sobie przeczytać Twój. Przede wszystkim, podziwiam Cię ogromnie za to, jak sobie radzisz z tą sytuacją. Nie wiem, czy na Twoim miejscu udałoby mi się zachować tyle klasy, ile Ty zachowujesz w kontaktach z eks. Piszesz, że jesteś zła na siebie, że napisałaś wiadomość do swojego męża - podziwiam Cię, że nie piszesz do niego codziennie z wyrzutami. Twój mąż okazał się nie tylko człowiekiem niedorosłym do związku z drugim człowiekiem, ale przede wszystkim niedorosłym do bycia ojcem. Pewnie Cię to nie podnosi na razie na duchu, ale to Ty okazałaś się być dojrzalszym partnerem i bardziej odpowiedzialnym rodzicem. Zdałaś egzamin, który nie każdy zdaje.

Pewnie pomyślisz, że moja opinia nie ma większego znaczenia, ponieważ nigdy nie byłam w Twojej sytuacji - byłam kiedyś zdradzona, ale nie przez męża, i nie mam dzieci. Wydaje mi się jednak, że inna perspektywa może się też przydać. Opisujesz siebie jako osobę dosyć zamkniętą w sobie. Moje dotychczasowe doświadczenie podpowiada mi jednak, że wygadanie się i rozłożenie problemu na czynniki pierwsze potrafi naprawdę pomóc.

Teraz wydaje Ci się, że już nigdy nie będziesz szczęśliwa, ale myślę, że wyjdziesz z tego silniejsza niż byłaś wcześniej. Wydajesz się być osobą, która twardo stąpa po ziemi i nie chce nikomu niczego zawdzięczać. Odnoszę wrażenie, że nie chciałaś/nie chcesz (?) rozwodu z winy męża ani wysokich alimentów, aby udowodnić sobie, że jesteś niezależna i nie potrzebujesz od nikogo pomocy. Rozumiem Cię doskonale, bo sama zachowuję się dokładnie tak samo. Taka strategia sprawi jednak, że sama się zajedziesz. Te rzeczy Ci się należą, i należą się Twoim dzieciom. Nie będziesz nikomu "dłużna", biorąc od eks męża pieniądze na wydatki dla dzieci. Teraz zarabiasz dobrze, ale życie werfikuje i nie zawsze wszystko układa się po naszej myśli. Świadomość bycia jedynym żywicielem rodziny potrafi też dać w kość. Nie rób sobie tego. Bierz to, co Ci się prawnie należy. Nie usprawiedliwiaj człowieka, który powołał dzieciaki na świat a potem je olał i wybrał kochankę.

Naucz się przyjmować pomoc od innych. Nie mam tu na myśli teraz pieniędzy od byłego męża, tylko od przyjaciół, znajomych i bliskich. Pozwól sobie się wygadać. To naprawdę pomaga. Ktoś tu słusznie napisał, że rozstanie to jak śmierć związku i trzeba dać sobie czas na żałobę. Po śmierci bliskiej osoby też czujemy, że nigdy już nie będziemy szczęśliwi, a potem znajdujemy jakoś sposób, żeby się pozbierać.

Nie pozwól jednak, żeby to doświadczenie zmieniło Cię w osobę cyniczną. Osoby cyniczne sprawiają wrażenie, jakby niczym się nie przejmowały, ale w większości przypadków jest to tylko poza aby ukryć rozczarowanie. Życie jest piękne i krótkie. Przeżyj swoją żałobę w swoim tempie, ale gdy skończysz rozpaczać, nie pozwól, żeby przeszłość zniszczyła Twoje kolejne związki. Istnieją ludzie, którzy nie zdradzają i kochają przez całe życie. Nie daj sobie wmówić, że wierzą w to tylko głupi.   

Przesyłam Ci moc serdeczności i życzę Ci gorąco, abyś znalazła drogę do odnalezienia spokoju w tym wszystkim.

Popieram.
Dodałbym jeszcze co nie co.
A do jm pisz co chcesz