Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

@cslady, odcinaj się od Niego, odcinaj choćby z przymusem, tak bedzie szybciej, nie trzeba się zatruwać, przykro mi, wiem, że ciężko jak diabli.

Powiedziałam mu wprost.

Pewnie racja, że najlepiej się odciąć i ograniczyć kontakty na tyle, na ile to możliwe. Tylko obecnie jestem jak ćpun - krótka rozmowa z nim sprawia, że przez chwilę jest mi lepiej, więc pewnie podświadomie do tej rozmowy dążę. Tzn. może sama do niego nie piszę, ale też nie ucinam rozmowy, gdy on ją zaczyna.

A gdyby za miesiąc zapukał z wieścią, że tamta to jednak koszmarna pomyłka, chwilowe zaćmienie umysłu i takie tam?

Przypuszczam, że na ten moment odpowiedź będzie brzmieć "tak", ale równocześnie warto zdać sobie sprawę, że nawet jeśli jm się opamięta, coś do niego dotrze, zmieni nastawienie, to już nigdy nic w tym związku nie będzie takie samo. I już nawet nie chodzi o sam fakt zdrady, że wystąpiła, ale o te wszystkie złe słowa, ten cynizm, zupełny brak szacunku dla czyichś, czyli w tym przypadku Cslady, uczuć i tę obojętność, które przyszły w pakiecie.

Byliśmy parą dwudziestoparolatków. Planowaliśmy wspólne życie. Gdy dowiedziałam się, że jego horyzont przecina już nie jedna, a dwie proste i że obie są ważne, że obie kocha, każdą z innego powodu - uciekłam...
Nawet nie zapytałam, jak to się stało, jak intensywna jest ta jego nowa relacja. Nie interesowało mnie to, co naprawdę doprowadziło do zachwiania równowagi w naszym związku. Wybiegłam.  Autentycznie "dałam w długą". Gnałam przed siebie, byle dalej od niego i od całej tej historii... Tą ucieczką chciałam go ukarać, uniemożliwić mu jakikolwiek kontakt. Sprawić, aby pojął jak wiele stracił i że nigdy mnie już nie zobaczy. Ani moich łez, ani mojego gniewu, ani bólu. Duma upominała się o "swoje". Zdominowała i zagłuszyła  w tamtym czasie wszystkie inne emocje. Po czasie usłyszałam od niego: "Uciekłaś. Zatem nie zależało Ci na mnie tak bardzo. Nie zawalczyłaś o mnie, o nas. Oddałaś walkowerem naszą relację..." Mimo, iż wiedziałam, że to przecież on wprowadził do swojego życia inną osobę, że to on ponosi konsekwencje dokonanego przez siebie wyboru, trudno mi było nie przyznać mu racji. To ja odeszłam trzasnąwszy drzwiami naszego wspólnego świata. W tamtym momencie nie zrobiłam nic. Uniosłam się honorem. Wszystko zinterpretowałam po swojemu. Nie dałam najmniejszej szansy...

Przepraszam, że w tym trudnym dla Ciebie czasie zadam Ci dodatkowe pytanie, czy jesteś gotowa zmierzyć się z tym, że decyzja o opuszczeniu domu razem z dziećmi  była Twoją autonomiczną decyzją i może to zostać użyte przeciwko Tobie?

Hm..., myślę i myślę...
Mocno Cię trzyma uwiązanie i to normalne, ale też normalnym jest choć tego nie chcesz na razie, uwolnienie się od rozleciałego związku... to ważne.
A może tak spróbuj:
- spisz co Ci pozostało - to jest dla Ciebie ważne - no dzieci, pewnie, praca...
- poniżej spisz to co boli, co chciałabyś aby zniknęło aby nie bolało - nie co mogłoby się zdarzyć gdyby zapukał z powrotem i prosił o przyjęcie ale gdy NIE puka i NIE kontaktuje się z Tobą
I popatrz na to co spisałaś w różnych momentach: gdy Ci najgorzej, gdy Ci lepiej, może gdy jesteś po spotkaniu z terapeutą.
Spróbuj spojrzeć na siebie z boku - ta kartka będzie przecież taka sama a ty w różnych stanach - może to jakoś pozwoli Ci dostrzeć SIEBIE na pierwszym miejscu ?

To krzycz i płacz, mi swego czasu pomogło.

Co jeszcze musiałby zrobić ten człowiek, żebyś nie pomijała zdrowego rozsądku?
Cięzko pobić, wyczyścić konto/-a do zera i zabrać dzieci w nieznane?
Przypominam, że wiele miesięcy utrzymywał Cię w stanie niepewności, smutku i frustracji, najprawdopodobnie tylko po to, żebyś wyprowadziła się z domu i żeby przez ten fakt mógł zabezpieczyć się pod względem finansowo-prawnym i wizerunkowym. Realizując swój perfidny plan wykorzystał znajomość Twojego charakteru i fakt, że wciąż go kochasz.
Może zasady, którymi się do tej pory kierował, obowiązują go jego zdaniem tylko w stosunku do ludzi których kocha?
Tak czy inaczej, ten człowiek- taki jaki go znałaś - "umarł".
Moim skromnym zdaniem nie tyle tęsknisz za nim (personalnie), a bardziej za przeżywaniem szczęścia, które wypracowaliście wspólnie z jego poprzednią, uczciwą "wersją".
To tego domaga się "serce", próbując zneutralizować zdrowy rozsądek. Co jestem pewien, -sama lub z kimś -jesteś w stanie znaleźć znowu.
Za jakiś czas.

To jest zupełnie naturalne i tak właśnie wygląda żałoba po związku. Te emocje mogą pojawiać się jeszcze długo, przeplatając ze sobą wzajemnie, by ostatecznie ustąpić miejsca zaakceptowaniu nowej sytuacji i pogodzeniu się z tym, co się stało. Nikt z nas nie jest w stanie określić jaki czas Ci to zajmie, bo każdy potrzebuje inną jego ilość - jest to kwestia indywidualna i zależna od bardzo wielu czynników. Niestety nie przyspieszysz tego procesu, ale samej sobie możesz pomóc będąc świadomą tego wszystkiego co się z Tobą dzieje i dając sobie prawo do złości, płaczu, rozpaczy, czyli akceptując ten stan rzeczy. Mam nadzieję, że z pomocą psychoterapeuty będzie znacznie łatwiej.

Jego? Tego, który kręcił, oszukiwał, zdradzał?
Bo on od dość dawna, co uparcie w takich momentach ignorujesz, zmienił się wobec Ciebie, swe uczucia skierował do innej kobiety i nie ma zamiaru być bliskim Ci człowiekiem.

I dlaczego, odpowiedź jest ważna dla Ciebie, tak dużo czasu poświęcasz jemu, nie sobie? Czemu ma to służyć?

Minął tydzień i chyba jestem w nieco lepszym miejscu, tzn. mam już więcej takich "lepszych" momentów i przede wszystkim staram się jako tako o siebie zadbać. W pewnym momencie organizm już odmówił mi posłuszeństwa i teraz bardziej się pilnuję.

Mąż jeszcze nie podpisał papierów. Mówi, że to wszystko jest "strasznie trudne", choć jego czyny z ostatnich miesięcy wcale nie wskazują, by trudne było. Nie jestem w stanie dogadać się z nim w kwestiach finansowych, ale to nie w tę stronę co myślicie. To ja powinnam mu coś zwrócić, a on nie chce tego przyjąć, choć to nigdy nie było moje. Nie będę się zagłębiać w szczegóły, ale chciałabym po prostu pozbyć się tego, co nie jest moje, uporządkować finanse i nie być mu nic winna. A dlaczego on jest niepoważny to nie wiem. Litować się nade mną nie musi, bo moja sytuacja ekonomiczna wcale się nie pogorszyła tylko dlatego, że z nim nie jestem. W sumie to przeciwnie, bo po drodze dostałam dwie podwyżki.

Jestem strasznie zdezorientowana jego zachowaniem. Ostatnio mówił mi, że chce być moim przyjacielem, tylko przeze mnie nie może nim być (?). Proponował mi wyjście na kawę, ale kiedy się zgodziłam i zapytałam kiedy mu pasuje, to stał się agresywny, po czym w ogóle przestał się do mnie odzywać. W ten weekend zaprosił swoją nową dziewczynę do naszego wspólnego domu - urządził jakąś imprezę dla jej rodziny. Powiedział mi o tym, bo miałam odebrać z domu kilka dokumentów, których będę potrzebować jutro. Zupełnie bez potrzeby wbił mi kilka szpil, pewnie by się upewnić, że nie przyjdę. Nie rozumiem jego wymyślonej agresji, bo ja teraz naprawdę niczego mu nie robię. Nie narzucam się, przestałam go męczyć dziećmi - nie chce się z nimi widywać, to jego problem. Nie wypominam mu niczego, nie epatuję swoim cierpieniem. A mimo to źle się zachowuje wobec mnie. Co zabawne, jego złośliwe uwagi zawsze dotyczą mojego obecnego zachowania, a to jest absurdalne, bo jego obecny problem ze mną polega chyba tylko na tym, że fizycznie nie zniknęłam z jego życia. Ani razu natomiast nie usłyszałam, że byłam złą żoną i że było mu ze mną źle - a takich tekstów mogłabym się przecież spodziewać, skoro szuka sobie jakiegokolwiek pretekstu i usprawiedliwienia dla swoich działań.

Nie rozumiem ludzi. Nie rozumiem, że on może mieć jednocześnie dwie twarze - być chamski dla mnie i kochany dla niej. Nie rozumiem przede wszystkim tego, że można tak bez żalu wyrzucić kogoś ze swojego życia i zastąpić go kimś nowym. I nie chodzi mi o miłość, ale byliśmy przede wszystkim przyjaciółmi i to wiele, wiele lat. Wystarczyło poznać nową osobę, by o tym zapomnieć. Nie rozumiem też jak w ogóle można traktować w ten sposób kogoś, kto był dla nas ważny. Przecież on zrobił mi ogromne świństwo i robi je nadal traktując mnie okropnie. A mimo tego nie czuję do niego nienawiści, nie mam ochoty mu dokopać i wbić szpili. Fakt, już nie jest tą osobą, na której mi zależało, ale to przecież nie znaczy, że mogę go teraz traktować jak wroga. Może powinnam odciąć się i olać te jego propozycje spotkań i rozmów, do których i tak ostatecznie nie dochodzi. Jednak nie chcę, żeby on zrobił ze mnie takiego człowieka. Jestem uprzejmą osobą i nie będę udawać kogoś, kim nie jestem. Jedyne, co postaram się zmienić to fakt, żeby w takich sytuacjach nie mieć już nadziei, bo niestety nadal ją mam.

Ze względu na dzieci pewnie fajnie by było, gdybyśmy byli przynajmniej kumplami, ale teraz to chyba nie będzie możliwe i to bynajmniej nie przeze mnie. Zresztą nie wiem już o czym w ogóle miałabym z nim rozmawiać. Każdy temat teraz ma potencjał, by go zdenerwować. A mimo tego głupia jestem, bo jak on mi pisze, że chciałby się spotkać i pogadać, to mu wierzę, bo chcę wierzyć.

Nie ignoruję tego. Ot, to nie jest takie proste. On się zachowuje wobec mnie źle od ostatnich kilku miesięcy. Przez ostatnie kilkanaście lat zachowywał się wobec mnie bardzo dobrze - bilans jeszcze nawet nie wyszedł na zero. Nie wiem co mu się teraz stało i dlaczego tak się zachowuje - ok, to nawet nie jest mój problem, bo nie zamierzam go "naprawiać". Jednak to nie jest tak, że on jest w 100% złym człowiekiem i nie może mi go brakować. Oczywiście, że nie tęsknię za jego obecną wersją, tylko za tą dawną wersją.

Przeciez tak bywa, ze kochamy kogos, kto nas rani, tyle tylko, ze to swiadczy najczęściej o jakichś deficytach, a Ty mi się wadawalas raczej osobą, która twardo stąpa po ziemi, i wie, czego chce, i kogo warto kochac. Dlatego, choć oczywiscie wiem, ze takie historie się zdarzają, itd., to jednak Twój watek i Twoja historia jest dla mnie mimo wszystko zaskoczeniem.
Ale - kochac kogos to jedno, a widzieć sens w związku z nim, to drugie.

Co do tej kasy - to moim zdaniem potwierdza to tylko, ze gnębi go poczucie winy, i chce jakos to "odkupić".

Żeby to odcięcie się było takie proste. Chyba nie jestem taka silna.

Wiem, że kiedyś się wyliżę. Tj. może jeszcze niedawno nie widziałam tego jako opcji, ale teraz wiem, że to minie. Tylko póki co cholernie boli. I nawet nie pomaga to, że on okazał się dupkiem.

Jako człowiek kulturalny i obyty wie, że wypada tak powiedzieć ale oczekuje od ciebie odpowiedniej dozy kindersztuby żeby usłyszeć - to nie najlepszy pomysł. Poza tym, to co Ela.

@Ela, to chyba dobra scieżka, pytać nie śmiałabym.

@Lady, przepraszam za powyższy offtop.
Jakos mnie teraz zastanowiło - mianowicie Jego poczucie odpowiedzialności.
Hm..., a ile lat ma Twój mąż, zrozumiałam, że macie dwójkę małych dzieci - On się przestał nimi zupełnie interesować ?

A ile lat mają Twoje dzieci?

Jak będzie miał gdzieś ten fakt.. to no comments..
Możesz chyba wystąpić do sądu o ustalenie kontaktów z nimi.
I.. chyba jednak młoda jesteś, dzieci małe i mało go pamiętają. Postawilabym na nowe życie z innym mężczyzną i z nim miała to 3 dziecko, co planowałaś z mężem. Szukała mężczyzny a nie chłoptasia..

w jakim wieku ? Cslady- Ty szybko wystartowałaś, niektóre w Twoim wieku dopiero się rozgladają.
Moim zdaniem szansa na samotne życie w Twoim wypadku jet bliska 0..
Ale wierzę, że tego jeszcze nie dostrzegasz, wierzę..

A mnie intuicja podpowiada, że warto jeszcze chwilę zaczekać przed podjęciem ostatecznych decyzji, ze względu na Wasz długoletni związek przypieczętowany małżeństwem i dwójką malutkich dzieci, a także ze względu na sposób w jaki opisujesz jego zachowanie, które ewidentnie wskazuje na to, że w chwili obecnej ma bałagan we łbie. Taką młocarnię myśli, z którą kompletnie nie umie sobie poradzić. Stąd agresja, irracjonalne zachowania, próby obarczania Ciebie wszystkim co złe... Ileż jest na tym Forum wątków dotyczących zdrady. Ileż przykładów rozczarowanych kochanek lub kochanków, że wielka miłość ich życia w pewnej chwili przeciera oczy i obiera jednak azymut na dom, na żonę, na dzieci...  Jeśli uda Ci się zachować ten spokój i emocjonalny chłodek, który tu prezentujesz, to nawet jeśli Twój mąż nie zdoła się opamiętać i wylądować  z powrotem w krainie zwanej rzeczywistością, to skutecznie zredukujesz czas potrzebny Tobie na odrodzenie się po tym związku.

Może i ma bałagan w głowie, ale ewentualne wyrzuty sumienia to jeszcze nie miłość. Nie chcę się dłużej karmić nadzieją, bo żyłam tak przez ostatni rok, a niestety nadal jest łatwo rozbudzić we mnie tę nadzieję i co poczuję się lepiej, to szybko wracam do punktu wyjścia. On to tylko wykorzystuje. Miał rok czasu na to, by sobie poukładać różne rzeczy w głowie - nie miesiąc, nie dwa, tylko rok, bo mniej więcej od wtedy zaczął się jego romans. Pewnie, że bym chciała, żeby wszystko jakoś się ułożyło, ale jeśli mam kierować się rozsądkiem, to tego nie widzę. Dla niego bardzo wygodne byłoby to, gdybym stanowczo kopnęła go w tyłek - żeby ktoś podjął wszystkie decyzje za niego.

I masz już bardzo dobre podejście bo to rozumiesz.
Utrzymywanie się w stanie nadziei dla związku w beznadziei może być okropnie wyniszczające.
Jeśli Twoja szarpanina tak długo trwała to raczej nawet gdyby stanął pokorny pod drzwiami - prawdopodobnie ciężko by Ci było odbudować coś solidnego... - ale to zawsze może być Twoja decyzja - ja w takie powroty nie wierzę ale forum daje przykłady, że są możliwe.
Coś mi sie wydaje, że może nadszedł czas na przemyślenie formalności:
- opieki nad dziećmi,
- partycypacji w kosztach wychowania,
- podział majątku... itd. itp.
Na pewno - niełatwe, ale NA PEWNO Ci się przyda, jakoś to tak jest, że uporządkowanie formalne może pomóc w wewnętrznym uporządkowaniu troszkę.

sclady - jesteś bardzo mądra kobietą i podziwiam Twoją postawę w sytuacji jakiej się znalazłaś. Targają Toba emocje bo masz serce, ale umiesz nimi sterować bo masz rozum. To co robisz jest godne i jak przeczytasz swoje posty za rok, dwa, pięć to zobaczysz jaką jesteś rozsądną i rozważną osobą. Gratuluje i tak trzymaj mimo bólu złości i rozczarowania. Do tych wszystkich emocji masz prawo a wręcz obowiązek je wszystkie przeżyć, aby potem a w sumie za chwile zacząć być szczęśliwa. Zuch dziewczyna..

Wyważasz opinie wiec pewnie masz rację co do Niego i dzieci, przecież ja Go nie znam, to Jego odcięcie od własnych dzieci jakoś mnie mocno uderzyło.
Jeśli chodzi o ogarnięcie formalne to po prostu patrzę z ciut innej perspektywy, chyba przezorności, może nadmiernej przezorności, ale gdyby coś się stało z Tobą ? Wiem, wiem, jak to brzmi, okropnie, ale mam gdzieś zakodowane takie przezorne myślenie w temacie dzieci - że dobrze dzielić odpowiedzialność wychowawczą i troskę - one są jeszcze malutkie - mnóstwo decyzji przed Tobą..., nie chodziło mi tylko o pieniądze ale też Jego prawo do decyzji względem dzieci - to może być albo nie być dla Ciebie komfortowe - ułożenie tych rzeczy może być przydatne. On POTRAFI radykalnie się odciąć... prawdopodobnie przy świadomości, że nie powinien...
Będzie dobrze, Lady, pewnie inaczej bedzie ale prawdopodobnie sobie samej będziesz zawdzięczać to: dobrze. Czasem trafiają się na osoby, które wyciągają na powierzchnię po takich przeżyciach - Ty samodzielnie działasz jak mi się wydaje - to trudniejsze... ale, nie wiem jak to nazwać, 'owocniejsze' pasuje - więcej na tym skorzystasz prawdopodobnie, czego Ci bardzo życzę.

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi. Jakoś przeżyłam wczorajszy dzień, ale trochę walczyłam ze sobą, by nie napisać do niego zwykłego "hej, co słychać?". Tym bardziej, że wieczorem wysłał mi smsa, że "brał udział w wypadku" - dokładnie tak lakonicznie to napisał i dalej cisza w eterze. Zdążyłam się przestraszyć, milion myśli przebiegło mi przez głowę i już prawie weszłam w rolę zaniepokojonej jeszcze-żony, ale na szczęście akurat zadzwoniła do mnie teściowa i przy okazji wyjaśniło się, że nic mu nie jest i po prostu miał jakąś niewielką stłuczkę. Odetchnęłam z ulgą.

Pewnie każdy robi to, co u niego działa. Ja ogólnie nie umiem długo chować urazy, więc tym bardziej nie chcę tego robić w przypadku osoby, która jest mi bliska. Zresztą on zawalił ostatni rok, a wcześniej mieliśmy dobrych kilkanaście lat - te ostatnie miesiące nie mogą przekreślić takich rzeczy. Co innego gdyby cała nasza znajomość była toksyczna, ale zanim nie zaczął mnie zdradzać, to naprawdę nie miałam mu nic do zarzucenia. Był dla mnie kochany i miał duży wpływ na moje życie.

Myślę, że gdyby coś mi się stało, to bardzo dobrze zaopiekowałby się dziećmi. Pewnie bardziej to ja jestem dla niego problemem, bo jednak dzieci są jeszcze małe i musiałby kontaktować się w ich kwestii ze mną. Być może przebywając z dziećmi i odzywając się do mnie czuje się nielojalny wobec kochanki (jakkolwiek irracjonalnie to brzmi) lub też będąc jednocześnie z kochanką i naszymi dziećmi może nadal czuć się nielojalny w stosunku do mnie, choć nie chce ze mną być. Nie wiem co mu siedzi w głowie, ale w obecnej sytuacji on ma świadomość, że ja się bardzo dobrze opiekuję naszymi dziećmi, więc nie musi się martwić o to, że dzieje się im jakaś krzywda. Gdyby natomiast zaszła sytuacja podbramkowa, to mam o nim dobre zdanie - że ogarnąłby temat.

Właśnie nie działam samodzielnie. Dopiero jak sobie uświadomiłam, że sama nie dam rady i zaczęłam wyciągać rękę po pomoc, to powoli, powoli niektóre rzeczy składają się w całość. Wcześniej myślałam, że to on powinien dać mi wszystkie odpowiedzi dlaczego tak się stało i jak w ogóle znalazłam się w tym punkcie swojego życia. A tak naprawdę potrzebowałam sama sobie poukładać wszystko w głowie. I to nadal jest work in progress, ale jestem już odrobinę bardziej spokojna niż na początku. Co do szukania pomocy. Założyłam temat tutaj na forum i uzyskałam opinię od ludzi, którzy zupełnie mnie nie znają i nie przejmują się moim losem. Rozmawiałam z rodziną i znajomymi, którzy dobrze mnie znają, znają mojego męża i są jednocześnie życzliwie do mnie nastawieni. I w końcu rozmawiałam też z psychologiem - osobą obiektywną, która jednocześnie trochę już o mnie wie i w sumie dość skutecznie kieruje rozmową w ten sposób, że po każdym spotkaniu udaje mi się może nie tyle wyciągnąć jakieś nowe wnioski, co bardziej poukładać w głowie istniejące już myśli. Także uzyskanie spojrzenia na mój związek z różnych perspektyw jest cenne i pomocne - przepuszczam to przez moje filtry i wybieram rzeczy, które są dobre dla mnie. Sama nie dałabym rady, albo przynajmniej trwałoby to dużo dłużej i byłoby bardziej bolesne.

Nie wiem czy dobrze mi idzie. Ostatnio pomagało mi to, że wymienialiśmy z mężem jakieś wiadomości. Były one w zasadzie o niczym i wiedziałam, że to się w nic nie rozwinie, ale przynajmniej miałam jakąś namiastkę koleżeństwa i normalnej relacji. Natomiast dziś powiedział mi, że nie może utrzymywać ze mną relacji, bo to mu komplikuje życie. Zablokował mnie i oświadczył, że już nie będzie ze mną rozmawiał. Czuję, że wróciłam do punktu wyjścia i przez wszystko przechodzę od nowa.

Nie rozumiem dlaczego takie ważne było dla mnie to, żeby dostać kilka nieistotnych wiadomości tygodniowo. To nie było tak, że chciałam więcej. Wystarczało mi to, co miałam. A teraz kiedy już nie będę mieć nawet tego, to sama nie wiem, co zrobić, choć obiektywnie rzecz biorąc niewiele się zmieniło. Jednak przynajmniej miałam wrażenie, że on gdzieś tam jest. Może podświadomie miałam na coś nadzieję, nawet jeśli tak mi się nie wydaje?

Brakuje mi naszych rozmów - chyba tego najbardziej. Nie mam drugiej tak bliskiej relacji, żeby móc z kimś rozmawiać dosłownie o wszystkim.

Twój mąż jest wielkim egoistą, On naprawdę dba tylko o siebie- 0 empatii.. Tamta Pani też więcej nie dostanie.
I..zbanujcie mnie  jak nie mam racji, albo dajcie tytuł Jasnowidz jak mam.-- jeśli w ciągu roku On nie stanie na Twoim progu, jak mu będzie żle z tamtą.
Tylko że to niekoniecznie będzie dla Ciebie dobre Cslady..
Nie wyrzucaj sobie, że tak reagujesz- bo to 10 lat i wspólne dzieci , a nie rzucanie chłopaka, z którym się nawet nie mieszkało.
Nie za nim tęsknisz, tylko za szczęśliwymi chwilami. On jest jaki jest- jak napisał Ci o wypadku i potem zamilkł - zobacz- On nie myślał, jakbyś się poczuła.
Pewnie życie układało się wam gładko- inaczej jego złą stronę zobaczyłabyś wcześniej.
I znowu weekend.. Obiecaj, że następny zorganizujesz aktywnie, tak byś nie miała czasu myśleć o nim nawet.

Jeśli on do niej dorośnie. Jeśli poradzi sobie z wyrzutami sumienia.
Daj czasowi czas. Sobie i jemu także.

No właśnie.
Nie zrobiłaś w tym czasie nic, do czego mógłby się przyczepić, co mógłby zakwestionować. Jesteś osobą, która przez ostatni rok wyciągała rękę, a po rozstaniu nie wykreśliłaś go z życiorysu, wychodzisz z tej niełatwej sytuacji "z twarzą".

Tym samym nie pozwalasz mu na wylanie na siebie kubła pomyj, musi to wszystko sam połknąć. Niełatwa (psychologicznie) sytuacja.

Cslady - od roku mam prawie codzienny, telefoniczny  kontakt z mężem, często po kilka razy, ja raczej nie dzwonię chyba że jest powód, widujemy się też co miesiąc, on ciągle pracuje pod moim sztandarem  dla siebie oczywiście, swoich korzyści ( taki układ )moje małżeństwo to bardzo długi czas, kiedyś pomyślałam że ja dla niego a on dla mnie to najdłuższa relacja  pod wspólnym dachem w naszym życiu i już obiektywnie niemożliwe to powtórzyć z kimkolwiek( no z dziećmi bym mogła )  jedno wydaje mi się pewne, mianowicie to że gdybym mogła wprowadzić "0" kontaktu byłoby dużo lepiej, właśnie dla mnie, dla moich emocji,  kiedyś  udało mi się  zerwać kontakt na jakiś miesiąc i to był dobry miesiąc, zasadniczo zmierzam do tego aby zerwać więzi - swoje bo dzieci same decydują są dorosłe. Cslady spróbuj wytrzymać tę ciszę a może paradoksalnie poczujesz się lepiej, jemu kontakt z tobą chyba rozwala psychikę albo "koleżanka" zażądała aby wykonał taki ruch bo się poczuła zagrożona,na obecnym etapie Ty nie możesz być jego koleżanką bo Ty jesteś jego żoną , którą zdradził i ten temat wisi w powietrzu nie ma szczerych relacji

Najpierw musiałby mieć te wyrzuty sumienia. Z takim przekonaniem zrzuca winę na mnie, że wierzę, że on w to naprawdę wierzy.

Wiem, że to już nie ma sensu, by pozwalać się tak traktować. Pozwalałam, bo mi na nim zależało, chciałam jeszcze dać nam szansę, choćby na normalną znajomość. Chciałam wiedzieć, że zrobiłam wszystko, co mogłam. Kontakt się urwie, wyrzuty sumienia miną, będzie mógł żyć szczęśliwie swoim nowym życiem.

Ranna_Panna, mnie też się obecnie wydaje, że to była moja najdłuższa relacja i już nigdy więcej tego z nikim nie powtórzę. Zresztą zanim w ogóle będę chciała iść z kimkolwiek na randkę, to jeszcze wiele wody upłynie. Można powiedzieć, że już od roku było między nami źle, a mimo tego nadal czuję, że gdybym z kimś gdzieś wyszła, to byłabym nielojalna. A przecież on już mnie nie chce. Koleżanki doradzają mi zarejestrowanie się na jakimś portalu i wyjście na kilka randek - nawet bez żadnego nastawienia, po prostu dla rozrywki. No ale to nie jestem ja. Czułabym się jakbym zdradzała swoje własne uczucia do jm.

Wiem, ale to jest strasznie trudne. Może im więcej razy to usłyszę, tym bardziej wbije mi się to do głowy. Staram się, naprawdę się staram. Wypełniłam sobie czas w weekend, wyszłam do ludzi, spróbowałam znaleźć jakieś nowe hobby, nawiązałam nową znajomość, odświeżyłam kilka znajomości z dawnych lat, chodzę do psychologa... Tylko to wszystko jest bardzo ciężkie, bo nadal jestem skupiona na nim. I chociaż się staram jak mogę, to pomimo postanowienia, że od teraz skupiam się tylko na sobie, nadal sporo o nim myślę.

Być może takie rzeczy wyjdą. Na razie ciężko mi na to spojrzeć z perspektywy, bo czuję się, jakbym umierała wewnętrznie. Nie jest już tak źle jak przed 2-3 tygodniami, ale nadal nie widzę sensu w tym wszystkim.

Gdzieś wyżej pisaliście, że jestem silna i spokojna. Jeśli tak wygląda siła i spokój, to jak sobie radzą ludzie, którzy tego nie mają? Najchętniej weszłabym pod kołdrę i już z niej nie wychodziła.

Wątpię, żeby się odezwał, gdy mu się związek rozleci. Raczej będzie w nim uparcie trwał, skoro już tyle poświęcił. Jednak... to nie moja sprawa.

Co to znaczy "zrób coś dla siebie"? Co mogę zrobić ponad to, co robię?

Czy ja dobrze zrobię, jeśli zgodzę się na rozwód z ugodą? Nie to, że boję się ewentualnych konsekwencji. Tylko jakoś tak mi dziwnie, bo ja wcale nie chciałam brać rozwodu, chciałam walczyć o małżeństwo. Chociaż nie wiem co by mi to dało, gdybym miała czarno na białym, że wina była jego. Mogłabym mu ją udowodnić, bo dowody mam - głupia nie jestem. Zresztą on wcale nie był sprytny, ani przebiegły. Gdybym rok temu zaczęła badać temat, to nie musiałabym długo szperać. Tylko ja mu ufałam, nawet przez myśl mi nie przeszło, by go sprawdzać. Myślałam, że po prostu to z nami jest problem i jakoś to sobie z czasem poukładamy. W każdym razie już nie jestem na 100% pewna czy dobrze robię. Co sądzicie?

To musi trwać, możliwe, że powinien Ci towarzyszyć czerwony mentalny transparent: odcinaj się, z przymrużeniem oka to piszę, ale może to faktycznie pomoże – taka stała perspektywa, z którą powinnaś do wszystkiego podchodzić, a nuż pomoże ?
Moje doświadczenie chyba nie bardzo by Ci się przydało, bo o ile dobrze pamiętam w którym momencie poczułam owo ‘uwolnienie’ to nie umiem wskazać co było do niego zapalnikiem, ale pierwszy moment tego spokoju pamiętam (nawet w tej chwili jak piszę to wyraźny jest bardzo) był jak objawienie: swobodny oddech, nareszcie mi się chce działać bez przymusu, głowa lekka… poczucie że JA to JA i tylko JA i myślę w ramach własnej przestrzeni bez koniecznosci brania pod uwagę innego zdania.

Hm…, poczucie sensu Victor Frankl przedstawiał, mnie przekonał, a nuż pomoże ?

Jeśli siedzi w Tobie mocne, wewnętrzne poczucie sprawiedliwości i jest dla Ciebie ważne aby być ‘zewnętrznie’ w zgodzie ze stanem faktycznym – to pasuje rozwód z orzeczeniem Jego winy.
Jeśli masz się jak najszybciej uwolnić – to ugoda na obopólnie ustalonych warunkach, dobrze przemyślanych ze wskazaniem Jego obowiązków.
Dobrze zrobisz w każdym z tych przypadków prawdopodobnie, ale najlepiej gdybyś wiedziała co Tobie i dzieciom pragmatycznie się przysłuży – taka perspektywa rokuje najlepiej na przyszłość jak mi się wydaje.

Gdyby on poszedł do sprawy to sam by chciał rozwodu z jego winy. Nic to nie zmieni w waszej relacji po rozwodzie. Ale zabezpiecza ciebie i twoje interesy w perspektywie czy, gdyby np on zmienił nastawienie i chciał to wykorzystać na twoją niekorzyść. Prawdę należy nazywać po imieniu, a fakty uznawać za takie jakie są. Ani go nie skrzywdzisz gdy będzie z jego winy ani niczego wspaniałomyślnego nie zrobisz gdy będzie z ugodą

Dzięki, poczytam.

Co do rozwodu, to nie wiem. Mnie on nie jest potrzebny. Może wcześniej byłam trochę w gorącej wodzie kąpana, bo chciałam go TERAZ. Ale może po prostu miałam nadzieję, że jak jm zobaczy papiery rozwodowe, to oprzytomnieje? Bo nadziei jeszcze było we mnie dużo jak się okazuje - takiej mimo wszystko. W każdym razie obecnie rzeczywiście rozwód nie jest mi do niczego potrzebny. Tylko jm zamierza o niego wystąpić - przynajmniej tak mi zapowiedział. Dlatego wolę sobie to przemyśleć czy jeśli dostanę papiery, to będę chciała ugody czy nie.

Dziś widziałam jm na spacerze ze swoim nowym nabytkiem, a ja byłam z dziećmi. Zauważył nas, ale udał, że nie widzi. Chyba już jestem dla niego zupełnie obcym człowiekiem.