Rozstanie po ponad 10 latach związku - Netkobiety.pl

Nie rozumiem czemu po mnie? Bo jestem taki super? Sorki, nie opisuję niczego czego nie przeżyłem w jakimś stopniu sam. Może niewielkim ale wystarczającym aby poznać mechanizm tego co się dzieje wtedy w głowie. Faceci, którzy w ogóle nie są w stanie wykrzesać z siebie nic pozytywnego albo niewiele wobec własnych dzieci nie są mitem. Tak się zdarza i nie trzeba do tego jakiejś francy, która pojawi się nieopodal. Jednakowoż franca w pobliżu zwiększa ryzyko. Ja pewnie miałem to szczęście, że akurat wtedy żadnej francy w pobliżu nie było. Jak się pojawiły miłe perspektywy większość spraw miałem już w głowie przepracowane, mnie w dodatku chroniła przed zakusami wrodzona mizoginia i lisia czujność przed kobiecymi machinacjami. Co nie zmienia, że kiedy chciałem manipulować, to manipulowałem. Kiedy kalkulowałem, że podłość przyniesie więcej korzyści, to byłem podły. Jak mawiał wujek Al. dobrym słowem i spluwą zdziałasz więcej niż samym dobrym słowem.

No tak, z tym macie rację, że nie ma sensu się łudzić i rozmawiać. Pozostaje tylko to jakoś ogarnąć i zaakceptować.

To jasne - zawsze mogło być gorzej. Miałam bardzo duży komfort, jeśli chodzi o rozstanie i naprawdę to doceniam. Nie musiałam martwić się o to, że nie będę miała gdzie się wyprowadzić, nie musiałam urządzać awantur, wyrzucać męża z domu. Kwestie finansowe są mi obojętne - nie muszę z nikim walczyć o pieniądze, udowadniać winy w sądzie itp. Alimenty alimentami - one nie są dla mnie, ale i tak stać mnie na to, by nie musieć wydzierać mu każdej złotówki, bo dzieciom niczego nie brakuje i brakować nie będzie.

Najlepiej by było, jakbym miała takie życie jak wcześniej, gdy byłam szczęśliwa. Tylko to już się rozsypało i nie jest możliwe. Dziś miałam nawet w miarę fajny dzień - przez chwilę wydawało mi się, że jednak coś jeszcze mnie w życiu czeka i że być może to początek czegoś nowego. Natomiast przyszedł wieczór i znowu byłam w rozsypce, a teraz zamiast spać co chwilę się budzę i mam koszmary, że się duszę albo przed kimś uciekam. Nie wymagam od siebie tego, by od razu się pozbierać, ale chciałabym przynajmniej tak w pełni przyjąć do wiadomości fakt, że to już koniec. Bo racjonalnie ja to wiem, ale łapię się na tym, że podświadomie niestety mam jeszcze nadzieję - tylko w sumie nie wiem na co. Nawet jeśli on teraz rzuciłby się na kolana i błagał o wybaczenie i spróbowanie na nowo - czy to naprawdę jest coś, czego ja bym chciała i co byłoby dla mnie dobre? Dla dzieci pewnie tak, ale czy dla mnie? Ciągle wydaje mi się, że gdyby on zrobił X lub Y to byłoby mi łatwiej, ciągle czegoś od niego oczekuję, a to niedobrze. Ja go zawsze przede wszystkim szanowałam jako człowieka - umiał zachowywać się dobrze, nawet w super trudnych sytuacjach, w których dobre zachowanie nie przychodziło łatwo. Stąd też moje oczekiwania - jego obecne zachowanie jest po prostu słabe i żałosne. Jednak to i tak niczego nie zmienia.

Co do rzekomego kryzysu po urodzeniu dzieci - mąż nie miał powodów, by czuć się odstawiony na boczny tor, bo nasz świat nie kręcił się tylko wokół pieluch. Wydzieraliśmy bardzo dużo czasu, by móc go spędzać razem. W tamtym okresie wręcz chwalił się znajomym jak to ma fajnie, bo nasz związek kwitnie pomimo posiadania 2 małych dzieci. Niepytany i nieprzymuszany chwalił się, że jestem mu jeszcze bliższa i że jest super. Nie mówił tego obcym ludziom, którym chciał zaimponować lub stwarzać przed nimi pozory, tylko mówił to bliskim osobom, którym się zwierza na co dzień. Jeszcze kilka miesięcy przed tym jak zaczął spotykać się z kochanką namawiał mnie na kolejne dziecko - twierdził, że tak fajnie sobie radzimy, że szkoda byłoby mieć tylko 2 dzieci. On mnie namawiał - ten pomysł w ogóle nie wyszedł ode mnie. Gdzieś tam planowaliśmy kolejne dziecko - w następnym roku czy w najbliższych dwóch latach.

Ja .mam zawsze ciarki na plecach jak facet opowiada głośno jaką to ma wspaniałą żonę. jak ją kocha.. To tak jakby włączał mu się automatyczny program przypominający że coś jest zagrożone.
Slyszalam juz takie teksty i prawie zawsze gość był jedną nogą gdzieś indziej.  Nie znam Twojego meza. ale chyba przywiązywal wagę do i hmm..symboli i w środku malo było stabilności..Jak brakuje wewnętrznego przekonania to trzeba je czymś podeprzec ..

...ale mimo wszystko kobieta może być tak wspaniała, że chce się o tym mówić. No, chyba że po 10tej kobiecie takie rzeczy juz sa niemożliwe.

Cslady, myślę że jesteś bardzo silna i mądra kobietą. Zobaczysz, za jakiś czas koszmary też znikną i będziesz spać spokojnie. Narazie nerwy działają, ale to zupełnie normalne. Widzę wiele pozytywów w Twojej sytuacji, jest taka książka "kup kochance męża kwiaty", ja jej w końcu nie przeczytałam, ale sam tytuł wydawał się tak wymowny że został mi w pamięci. Nie ma co gdybać, ani nawet próbować zrozumieć zamysłów Twojego męża, nawet jeśli wdal się w romans i chciał odejść, należało Ci się z szacunku do Ciebie jako kobiety z która spędził kilka lat swojego życia i z którą posiada dwoje dzieci zwyczajne wyjaśnienie, trochę szczerości, spokojna rozmowa. Dbaj o to, by jak dotychczas dzieci przez teściowa miały kontakt z ojcem. Po pierwsze będziesz mieć chwilę  oddechu, a po drugie nikt nigdy nie zarzuci Ci że zabrałas mu dzieci i ograniczałas kontakt. Ręki nie dam sobie uciąć, ale bardzo prawdopodobne jest że ten cały Romeo, jak opadną klapki i kochank okaże się zwykłym człowiekiem, z wadami, humorami i przyjdzie zwykle życie, zateskni za swoim dawnym życiem. Może też zrozumie co znaczy słowo rodzina i że dzieci są największą wartością jaka mamy i jaka po nas zostaje. Oby. Tymczasem, trzymaj się dzielnie. Jestem pewna że sobie poradzisz.

cslady, jesteś w stanie jakoś to ogarnąć, żeby w sensowny sposób wyjaśnić, dlaczego skoro było tak zayebiście dobrze, to skończyło się tak beznadziejnie?
Jak to się stało, że fajny związek, fajny partner, fajne życie zmienia się z dnia na dzień w koszmar?

Zrób to dla siebie, bo tak na logikę mi wychodzi, że dobrze w przyszłości uniknąć podobnych koszmarów i choćby z tego powodu warto się pochylić nad tematem.

Dziś przespałam całą noc. Chyba bardzo powoli, ale zaczyna do mnie docierać, że zaczynam nowy etap. Jeszcze nie mogę powiedzieć, że chcę go zacząć, bo przez większość czasu czuję, że to raczej coś, do czego jestem zmuszona. Jednak to się zmieni. Spotkanie z psychologiem podbudowało mnie - myślę, że dobrze trafiłam. Chciałabym, żeby każdy mój dzień wyglądał jak wczoraj - żebym skupiała się po prostu na tym, co jest tu i teraz - nie na przyszłości czy tym bardziej przeszłości. Wczoraj nie miałam żadnych oczekiwań i wymagań co do siebie lub życia i podobałam się sobie taka. Na pewno jeszcze długa droga przede mną, bo to nie będzie proste, żeby zacząć nowe życie po zakończeniu kilkunastoletniej przyjaźni. Niemniej zobaczyłam chociaż jakieś światełko w tunelu, że kiedyś może być lepiej.

I tego się trzymaj.

A gdybyś nie zakładała sobie długiej drogi? Gdybyś nie zakładała, że nie będzie proste? Życie potrafi zaskakiwać, my - samych siebie - też.

Identycznie mam, dosłownie prostuje mi się wewnętrznie kręgosłup jak coś w tym stylu słyszę.

@cslady, czytam i czytam, no nie widzę na razie co pomoże Ci odskoczyć od rozlecianego związku, przeczekać pewnie na razie, hm..., może odciąć się 'na siłę' na wyrost bo jakoś nie możesz odpędzić wracających myśli... coś nowego o ile masz siłę ... może tak ?

Zapeszyłam. Teraz znowu jestem w dołku, no ale masz rację RangeRove'a - dobrze, że był choć ten jeden dzień. Może z czasem będzie lepiej. Obiektywnie wiem, że on już mnie nie kocha i nie jesteśmy razem, ale i tak za każdym razem jak słyszę, że coś tam robi ze swoją nową dziewczyną lub że są na obiedzie u jej matki, to mam wrażenie, że świat na nowo mi się rozpada.

cslady wysłałem Ci priv , doczytaj może to tez być jakieś rozwiazanie

cslady jak masz być strażnikiem ojcostwa byłego męża to tylko się umęczysz i przedłużysz proces odcinania się bo to trochę wieje szukaniem kontaktu na siłę taka nadkontrola w słusznej sprawie,a przy okazji masz informacje,które w konsekwencji Ciebie dołują.
Jak ma być niesłownym .przymuszonym ojcem z łaski to nie wiem czy to dobre.
On jest odpowiedzialny za bycie ojcem nie Ty.Egzekwuj to co uzgodniliście tylko z nim konkrety.Nie daj sobą powodować i być na skinienie w gotowości jak łaskawca zechce zobaczyć dzieci on robi sobie i im krzywdę i nawet o tym nie wie nie chce wiedzieć być może.Bądź twarda nie zabiegaj .
Rozmawiaj tylko o dzieciach nie czekaj zbyt długo umówienie się na godzinę i dotrzymanie danego terminu jest w zasięgu dorosłego faceta poinformowanie o zmianach też wygląda na jakieś cyrki z jego strony niepoważny jest.
Jak mu nie zależy na dzieciach (wiem przykre ) to niewiele wskórasz tym bardziej teraz jak on "zakochany"taki pewnie ucieka w ten stan przed odpowiedzialnością.

Trzymaj się.

No właśnie nie przymuszałam go. Sam się wczoraj ze mną umawiał, dziś rano jeszcze potwierdził. Ale racja, powinnam była olać. Na drugi raz tak zrobię.

Aż mam ochotę zrobić coś, czego potem pożałuję.

Chyba i tak wolę gniew niż smutek. Gniew łatwo mogę rozładować sportem. Poza tym nie jestem gniewną i pamiętliwą osobą, na drugi dzień nie pamiętam czym się denerwowałam poprzedniego dnia. Jednak to nie zmienia faktu, że rzeczywiście to szczeniackie zachowanie trzeba ukrócić. Zrobię tak jak piszesz. Nie będę go szukać i wydzwaniać - jego problem.

tak. To ciekawy początek podróży do siebie Chociaż rozpoczyna się w burzę...

Tak to działa? Samo?

Bo u mnie "działa" inaczej: gdy ktoś nie przychodzi na umówione spotkanie, nie czekam. Dzwonię z pytaniem o to, co się dzieje, gdy dotyczy to bliskiej mi osoby.

Wielokropku, przyznałabym Ci 100% racji, gdyby nie chodziło o spotkanie ojca z dziećmi. Ale to już sama cslady musi zajrzeć w siebie i pomyśleć, dlaczego jej zależało

Ja dzwoniłam, bo chciałam, żeby się dzieci spotkały z ojcem. Więc po umówionej godzinie chciałam wiedzieć, czy może autobus się spóźnia i takie tam

Dlatego cslady zaproponowałam znalezienie odpowiedzi.

Skąd ta potrzeba obrony kogoś, kto nie został zaatakowany przed kimś, kto jej nie zaatakował? [Pytanie retoryczne.]

O tak, uswiadomiona zlosc,  czy gniew jest dużo lepsze nic smutek, a ty chyba jeszcze nie przeszlas przez etap zlosci. Ja akurat rozumiem, ze chcialabys, żeby on okazal się w tym wszystkim chociaż dobrym, zaangazowanym ojcem dla waszych dzieci, ale niestety to tak nie działa; to nie zależy od ciebie, tylko od niego. I tylko on może cos zmienić w swoim podejściu.

Cslady a Ty co mu powiedziałaś ? Jeśli wolno spytać.

Myślę że bardzo słusznie .Twoje uczucia są teraz tylko Twoje nie masz obowiązku się z nim dzielić a możesz i wolno Tobie czuć co chcesz ,tęsknić,czuć żal, urazę ,złość ,ból,zawód ,zranienie,rozczarowanie,smutek masz prawo do tego słusznie niesłusznie winna niewinna nieważne jesteś człowiekiem możesz być słaba bezsilna i bezradna jak się pogodzisz ze sobą  będziesz spokojna wróci równowaga i energia do życia .Poznasz swoje granice to bardzo cenna wiedza .Poza tym dojdzie do Ciebie z całą siłą że to Ty decydujesz jak chcesz myśleć i się czuć takie kryzysy są do tego okazją.
Wszystko przetrwasz i przeżyjesz tylko się zbyt długo nie zatrzymuj w rozmyślaniach.
Ciekawe zawsze są te "przyjacielskie" stosunki pojemny termin i na czyich warunkach zasadach mają być pomyśl o swoich warunkach nie musisz zgadzać się na wszystko bo on tam coś chce chcieć to se może podobnie jak mówić sobie można teraz on niech zabiega i się postara wszystko do dogadania.

Trzymaj się ciepło

Dlatego bądź dobrej myśli o Sobie wygląda na to że sobie świetnie ze wszystkim poradzisz.
Potrafisz kochać ,nie zawiodłaś nie skrzywdziłaś ,jesteś w porządku ,wiele zniesiesz bardzo ważna rzecz na nowej ścieżce czy drodze.
Pogody ducha Tobie życzę i jak inni trzymam kciuki.

Depresja po rozstaniu tak ma taka jest i wydaje się że tak będzie zawsze i że już nigdy i nic - nieprawda depresja też jest nietrwała mija może nie sama z siebie ale mija prędzej czy później .
"Chciałabym umieć to zobaczyć w taki sposób.Póki co nie wiem jak sobie z tym wszystkim poradzę" Wielokropek jest obecna w Twoim wątku z uporem nie zmienia tego  :"Jeśli ktoś chce, znajdzie sposób."
Nie kombinuj Poradzisz sobie jak potrafisz najlepiej.

Z emocjami sobie nie radzę. Męczę się sama ze sobą.

No ok - po prostu nie chciałabym czuć tego, co czuję.

CS Lady..powiem Ci tyle. może inni maja swoje doświadczenia odmienne. U mnie był etap złości i emocji wyrzuconych wprost do adresata. I wzajemnie zresztą. Moze dlatego moge dzisiaj spokojne spędzić czas z nim i i  z dziećmi  i nic mną nie targa .Spokój.  co można  mu powiedzieć? To co trzeba mu powiedzieć.A potem ciszej nad tą trumną.
Potem..:).

Właśnie. czuję się spokojniej dystans większy a serce nie stwardnialo więc nikt rachunków za byłego męża do zapłaty nie dostanie.

Ooooooo!
Dlatego, z uporem maniaka, od lat namawiam do ujawniania emocji i niechowania ich w zakamarkach (o tym napisałam też wyżej).

Przy okazji,
Pasławku, inne książki Pemy Cziedryn są też fantastyczne.

A powiedziałaś mu to? mężowi? dokładnie tak?

Oczekiwanie niemożliwego jest dobrowolnym skazywaniem się na frustrację. W jakim celu? Frustracja rodzi agresję. Gdy do tego dołączy się osobę mającą potrzebę kontroli, to wybuch jest pewny. Może o to chodzi?

***

Nic tak nie rani, jak upokorzenie. Nie funduj sobie tego.